Dat is weer ff geleden, ondertussen terug van het plakkerig warme, mooie, tropische Curacao, waar de muggen welig tieren, de mooie visjes zich als een vis in het water voelen, de leguanen voor niks verlegen zijn en de kolibri's van iedere bloem nippen.
Mooie natuur en een prachtige onderwaterwereld, waar ik na enige aanmoediging van de reisgezel met volle teugen van heb genoten, gewapend met snorkel, zwembril en watersloefkes!
Ginds vertrokken met 33 graden op de thermometer, hier aangekomen met -2 op het bilboard! Na een dag de jetlag te hebben weggeslapen kon ik mijn Fientje terug gaan halen in haar hotel, hnd en baas zeer tevreden mekaar weer te zien!
Na een maandje het leven zijn gang te laten gaan, begon het weer te kriebelen om de koffers te pakken, ditmaal wou ik Napels zien.
Reisgenoot gezocht, tickets gekocht, Fien op hotel en vertrokken!
Napels zien en sterven, zeggen ze, maar Napels is lang ni de moeite om voor te sterven, dus dat stel ik nog ff uit.
Wel het mooie Pompei gezien, in de gietende regen, de Vesuvius, in de gietende regen, een prachtig museum, omdat het regende en de ondergrondse romeinse gangen.
Van de plekken waar ik ben geweest was Praag veruit de mooiste, Curacao de warmste, maar Napels de lekkerste!!
Zoals bekend vertrek k over enkele dagen richting Curacao!!! De laatste dagen was ik al helemaal in de hip-hoi- stemming doch er was een - toch niet onbelangrijke-factor die de feestvreugde enigzins temperde. Wat gedaan met mijn dikke, lieve Fien?!
Aanvankelijk kon ze bij mijn goeie buurmensen terecht maar aangezien de goeierds tot de werkende klasse behoort, zou mijn trouwe viervoeter de ganse dag in hare alleene zitten!
Na grondig overleg met de viervoeter werd beslist naar een gezelligere oplossing te zoeken!!
Thank god for internet!
Aan Google gevraagd of ie geen leuke hondenopvang wist, en ja hoor, hij kwam met wwww.hondenservice.be op de proppen; de dieren moeten niet in hokken en mogen in huis rondlopen en dit op amper 10 km van mijn deur!
Dus de vraag of Fien welkom was gestuurd via de elektronische snelweg. 's Anderendaags al antwoord, om op kennismakingsgesprek te komen, met de hond.
Daarstraks dan vertrokken richting Gierle, toch wat nerveus daar Fien niet de allersociaalste is.
Bij aankomst werd ik begroet en Fien besnuffelt door een alleraardigste windhond. Deze kenismaking verliep zeer vlot voor Fiens doen.
Toen liet de eigenaar viervoeter2 binnen, die als een gek op Fien afstormde, tot mijn verbazing ging de eerste hond tussen Fien en nr 2 staan, dit ter bescherming van Fien volgens de eigenaar.
In de keigrote tuin zaten de opvanghondjes, die ook wel in 't snuitje(!) hadden dat er wat gaande was, stonden als een ontvangscomite aan de tuindeur te wachten.
Fien overrompeld door al die hondse aandacht, ging met de staart tussen de poten de tuin in. Het gesnuffel kon beginnen!
Tot mijn verbazing gunde Fien mij na 5 minuten geen blik meer en liep met een trotse staart mee met de rest!
Dus waar ik zoveel schrik voor had, werd opgelost door de werking van een roedel.
Ik kan nu in volledige hip-hoi-stemming vertrekken en Fien zit de komende 13 dagen in een waf-woef stemming!
Hoi, ik ben Frans en wat me nu weer is overkomen.....
Zoals elke zondag werd ik uit mijn hok gehaald om samen met nog andere konijntjes naar een heel groot plein met allemaal mensen te rijden.
Op dat plein werden ik en mijn vriendjes uit onze kooi gehaald en in grote kartonnen dozen gezet, ik vond dit allemaal best, ik had stro en een wortel en de zon scheen, alleen mistte ik een bakje water.
Het gewoon zitten in die doos begon me op den duur wel wat te vervelen, tot ik ineens een aai over mijn kopje voelde.
' Mmm', dat was wel lekker, 'Opeens werd ik opgetilt en in een kleine kooi gestoken, en die kooi bewoog!!
Ineens zat ik weer in een heel grote auto met bijna zoveel mensen in als op het plein.
Toen die grote auto stopte, ging de kooi weer bewegen, tot we aan een grote deur kwamen en daar werd mijn kooi op de grond gezet. In de verte zag ik een groot beest met vier poten en lange oren (nog langer als de mijne) aankomen. Ik was wel wat bang.
Het grote beest met de vier poten en de lange oren begon aan mijn kooi te snuffelen en vroeg toen vriendelijk:' Kom jij hier ook wonen?'
'Ik weet het niet' zei ik, toch nog een beetje bang.
Toen ging het deurtje van mijn kooi open en wat ik toen zag, had ik nog nooit gezien; dikke beesten op twee poten en heel veel pluimen.
Ik zag ook diertjes die op mijn vriendjes leken, twee hele grote en één kleintje.
Het kleintje kwam naar mij gehuppeld en zei: 'Hoi, ik ben Pralin, een beetje ondeugend maar toch ook wel lief.'
Ik zag ook nog twee hele grote diertjes, net zoals mijn vriendjes.
De twee kwamen ook aangehuppeld en de grootste van de twee zei: 'Ik ben Mil en dit is de Gijs, wij wonen hier nog niet zo lang, maar we vinden het hier heel leuk. We moeten nooit in een kooitje en krijgen elke dag vers eten en drinken en soms ook een lekker stukje fruit!'
'Maar als het donker wordt, moet je goed opletten want dan komt er een beest met vier poten en die wil ons opeten, maar dan gaan we altijd in het huisje van de dikke beesten met twee poten.'
Ik vond het heel leuk daar in die grote tuin waar ik overal mocht rondhuppelen en ook het spelen met mijn nieuwe vriendjes vind ik heel plezant.
En als het donker wordt, kruipen we met z'n vieren bij die beesten op twee poten!!
Alexe verveelde zich te pletter, al was er veel te beleven
in Turnhout. Ze zou kunnen gaan spelen in het stadspark of eendjes gaan
voederen aan het Kasteeltje, maar daar had ze helemaal geen zin in.
Opeens hoorde ze een zware, ietwat boze stem roepen: 'joehoe,
koningin, boer, één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen,
tien, waar zijn jullie?'
In de hoek van de kamer zag Alexe een klein mannetje met een
gouden kroontje op zijn hoofd. Hij was niet groter dan één van de
potloodjes die ze van oma kreeg voor haar verjaardag.
Voorzichtig ging ze naar hem toe. Ze vond dit wel
spannender dan eendjes voederen of van de schuifaf glijden. Het
mannetje met het gouden kroontje verstopte zich achter de poot van haar bed,
maar kwam na een paar tellen toch voorzichtig eens piepen.
'Toe, je hoeft niet bang te zijn, ik wil je helpen', zei
Alexe met een lief stemmetje en ze hield het mannetje een stukje van haar koek
voor.
Aarzelend kwam het mannetje achter de poot vandaan, en nam
het koekje aan dat hij gelijk in zijn mond propte. Die zal wel grote honger
hebben dacht Alexe en ze moest stiekem wel wat lachen om dat gulzige, kleine,
boze mannetje.
'Dank u, ' zei het mannetje met bolle wangen vol koek, ' heb
je misschien ook wat te drinken?'
Nadat het mannetje een vingerhoedje met melk had
leeggedronken, begon hij te vertellen.
'Ik ben koning Hart, vandaar het hartje op mijn kleedje en
ik heb twaalf onderdanen: de koningin,de boer, één, twee, drie, vier vijf, zes,
zeven, acht, negen en tien'
'Waar zijn die dan?' vroeg Alexe, die toch wel nieuwsgierig
was naar de rest van die grappige mannetjes.
'Wel,' vervolgde het mannetje, ' dat weet ik niet. Ik
denk dat ik ze kwijt ben.'
'Het
zit zo, in het dorpje waar ik woon, leven er nog drie andere koningen met hun
onderdanen. Normaal komen wij alle tweeënvijftig goed overeen. Ik bedoel:
de Harten, de Klaveren, de Schoppes en de Ruiten. Maar aan het rand van ons
dorp wonen ook vier jokers, die het leuk vinden om ruzie te stoken tussen ons
allemaal en grapjes te maken.
Zo
hebben ze nu voor de grap tegen mijn onderdanen: koningin, boer, één, twee, drie,
vier, vijf, zes, zeven, acht,negen en tien gezegd dat hun koning, ik dus, erg
ziek is en ze in de grote-mensen-wereld op zoek moeten gaan naar een pilletje
om mij beter te maken.
(
En die stomme jokers hadden me niets verteld) Toen ik vanmorgen door het dorp
liep en ik niemand zag, dacht ik meteen
aan de zoveelste grap van de jokers. Ik dus naar de jokers, en ja
hoor, ze hadden mijn koningin, boer, één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven,
acht, negen en tien op pad gestuurd om voor mij een pilletje te halen, en dan
nog wel naar de grote-mensen-wereld!'
Alexe, die met open mond had zitten luisteren, riep opgewonden: 'Maar dan
ga ik je helpen!'
'Allemaal goed en wel' zei het mannetje, 'maar hoe
en waar?'
'Gewoon,' antwoordde Alexe, 'we vragen aan de mensen of
ze de twaalf kleine mannetjes gezien hebben.'
Dus zo gingen Alexe en koning Hart op pad.
Ik weet waar we kunnen beginnen, riep Alexe opgewonden, in het
klooster van het Heilig Hart- instituut. Dit vond het mannetje een goed idee,
dus ze startten hun zoektocht.
Ze staken de koer van de
school over, tot ze aan de grote ijzeren poort kwamen. Alexe tilde het mannetje op om aan de grote
bronzen bel te trekken, aangezien ze zelf nog net iets te klein was om de bel
te roeren. Vanuit de verte weerklonk een schrille hese stem: zet de eieren
maar in de gang. Hè, eieren ? We komen voor een dozijn mannetjes, geen eieren.
Heb je toevallig geen twaalf kleine mannetjes gezien, Bent u ze toevallig
tegengekomen?
Ik weet niet waarover jullie het hebben, maar kom verder en doe
jullie verhaal. Pas toen zagen Alexe en het mannetje met wie ze al die tijd
aan het praten waren. Koning Hart schrok zich een hoedje bij het aanschouwen
van dat in zwart gehulde vrouwtje, aangezien hij nog in contact was gekomen
afgezien van Alexe. Zijn kleine vriendin stelde hem gerust, het bleek simpelweg
een oud, aardig zustertje te zijn.
Nadat
Koning Hart zijn trieste verhaal aan het nonnetje gedaan had, stelde het
nonnetje voor om eens te gaan zoeken in het Begijnhof. Alexe en het mannetje
gingen meteen op pad.
Om
bij het begijnhof te komen, moesten ze eerst over de Grote markt, waar ze even
halt hielden om een gelukkig bruidspaar te feliciteren.
Opgekrikt
door dit vrolijke tafereel, wandelden ze het Zegeplein over richting Begijnhof.
Daar
aangekomen, besloten ze te bellen aan elk huisje, maar tevergeefs. Niemand had
iets opgevangen van de kleine wezentjes. Bij het laatste huisje hadden ze meer
geluk, achter een met vrouwentongen gehuld raampje, zat een oud mannetje .
Het
oude mannetje zag door zijn raam Alexe en het mannetje aankomen en ergens wist
hij wat ze zochten. Het oude mannetje kwam naar buiten gesloft en vertelde hen
dat hij een uurtje geleden kleine voetstapjes hoorde. Hij wist het niet zeker
maar dacht dat die voetstapjes richting Warande hoorde gaan.
Ze
bedankten het vriendelijke oude mannetje voor de informatie en gingen op weg
naar de Warande. Cool, zei Alexe, dan kunnen we nog even naar de eendjes
gaan kijken op de grootse kasteelvijver.
Na
afscheid te hebben genomen van hun kwakende vriendjes, gingen ze het alom
bekende cultureel centrum De Warande,
waar net het stripfestival aan de gang was.
Op het dak van De Warande zagen ze een man met een megafoon iets onverstaanbaars roepen.
Naarmate ze de inkom naderden konden ze slechts
enkele woorden ontcijferen. TWAALF, HARTJES, en ver weg, of zoiets, en
TERUG. Bij het woord TERUG hoorden ze pssst, ze keken verbijsterd rond en
zagen de bronzen Adhemar wenken naar hen, schijnbaar onzichtbaar voor de mensen
om hen heen. Adhemar fluisterde hen toe: Hier moeten jullie niet zijn en meer
kan ik jullie niet vertellen, ga naar de bron!
Alexe
en koning Hart gingen even zitten om even na te denken en besloten dan maar
richting Carta Mundi te wandelen. Deze tocht bleek avontuurlijker dan ze
dachten. Plots zag Alexe een touw
hangen, schijnbaar uit het niets. Alexe zag er geen graten in en nam het touw
instinctief vast met beide handen, koning Hart
vastklampend in haar door de wind in de war gebrachte haren.
Met
een klap zette het touw hen af bij Carta Mundi,
en tot hun verbazing hoorden zij geploeter in de Visbeek. Alexe en
koning Hart konden hun nieuwsgierigheid
niet bedwingen en gingen kijken.
Ze
zagen een glinsterende flikkering in de ondergaande zon en bedachten dat die flikkering wel eens van de kroon
van de koningin kon zijn. Koning Hart! hoorden zij roepen.
Alexe
en koning Hart keken nog eens goed en ja, hoor, de glinstering kwam van de kroon van de
koningin, ze konden hun geluk niet op.
Maar
waar was de rest? De koningin vertelde Alexe en koning Hart dat ze de rest om
hout had gestuurd zodat ze zich wat konden verwarmen tijdens de nacht, en dat
ze er zou wel zouden aankomen.
De
koningin vertelde hen ook dat ze in de gracht was gevallen omdat de opzij moest
springen voor een voorbijrijdende auto. Terwijl het drietal wachtte op de rest
vertelden Alexe en koning Hart over hun avanturen in Turnhout.
Na
een poos hoorden ze :Toch wel een leuk park, dat Raadsherenpark. Het was het
stemmetje van één. Het weerzien van koning Hart met zijn onderdanen was
hartelijk en ze waren allen zeer blij mekaar terug te zien.
Als
dank gaven de kaartenmannetjes Alexe een stok kaarten.
En
telkens als Alexe geen zin heeft om eendjes te voeren of te glijden van de
schuif af, speelt ze een spelletje kaart en bij de kaart van koning Hart
aangekomen, krijgt ze een lieve knipoog.
Midden vorig jaar begon de plek rond het haarloze litteken op mijn hoofd langzaam maar zeker groter te worden. Ook bij enige trekwerk had ik enkelen tientalle haren vast, het werd zo erg dat de kale plek door mijn haren zichtbaar werd.
Iemand opperde het idee om een pruik te gaan dragen maar na enige overpeinzingen mijnentwege, belandde dit idee algauw in de vuilnisbak.
Mijn lieve, marrokaanse buurvrouw, zeer bedreven in het sjaaltjesknopen, kocht voor mij degelijke, kleurrijke en vooral makkelijke hoofddoekjes.
Nu toch wel benieuwd waar dit ongemak vandaan kwam, maakte ik een afspraak bij de plaatselijke dermatoloog. ' Ik kan u druppeltjes geven, 2 x daags aan te brengen, maar aangezien het vergevorderde stadium van de kaalheid, denk ik niet dat ze gaan helpen', zo dat wist ik dan ook weer!
De geneesheer weet de alopecia aan stress, kon k wel inkomen; k had (heb) een hond die mij gijzelt in m'n eigen huis door haar verlatingsangst en op het thuisfront liep ook niet alles op wieltjes.
Ondertussen al meer kaal als iets anders liet ik door een dikke vriendin er alles maar afscheren..... en ik had ne kop om kaal te zijn!
Wat ik niet wist was dat ik om de twee dagen het scheermesje ter hand moest nemen om de opkomende stoppels de kop in te drukken.
De blikken op straat 'ocharme, nu heeft die ook nog kanker' nam ik er ook wel bij!
MAAR sinds een paar weken raakt mijn scalpel terug gevuld met aarzelende haarsprietjes!!
Ze komen terug als witte haartjes en gaan daarna over naar mijn oorspronkelijke kleur.
Van een weelderige haardos is er nog lang geen sprake, maar Akela, ze doen hun best!
Zaterdag, 4 september, was het dan zover. Ik zou mijn vuurdoop als dj op radio Parkies maken!!
Na een hele week downloaden, zenuwen en de micro op de juiste sterkte te zetten, zette ik zaterdagavond omstreeks 19u de computer aan. Gelukkig kwam de helpende hand ook online, waarna we aan een kleine test begonnen, in the air!!!
De vroege inloggers konden dus mijn geklungel meemaken en de uitzending viel bijna in het water daar ik de micro niet op de gewenste sterkte kreeg, maar uiteindelijk waren het gewenste geluid en het uur des oordeels daar!
Na de eerste twee nummers verdwenen mijn zenuwen als sneeuw voor de zon, en waar ik zo'n schrik voor had, de bindteksten, ze leken wel uit mijn mond te rollen!!
Ik kreeg er weliswaar leute in!! Die twee uren waren omgevlogen!
Dus volgende week zelfde tijd, zelfde plaats!
die tijd en plaats zijn: zaterdag van 20-22u op http://radioparkies2.listen2myradio.com/ !
De levensduur van mijn batterie liep ten einde en aangezien ik in november naar Curacoa vertrek, vond meneer de neuroloog het geen slecht idee om de oude batterij voor een nieuwe in te wisselen.
Zogezegd, zogedaan; 24 augustus was er een plekje gereserveerd op de operatie-tafel in het UZ ST.Lucas te Gent! De avond van tevoren kreeg ik een bedje naast een babbelzieke doch lieve medepatient.
Na een vrij goede nachtrust had ik gehoopt op een lekker ziekenhuisontbijtje maar daar dachten de heren doktoor anders over! Dan maar de nicotinevoorraad aangesproken! K had de peuk nog niet in m'n longen of er stond al een alleraardigst zustertje klaar met een niets- onthullend operatiehemdje dus bedje in, dossirke mee en naar de operatieafdeling.
Dankzij m'n kale hoofd werd me het haarnetje bespaart.
De anesthesiste kwam me vertellen dat ze me in slaap ging doen, daar ik gek ben op dat witte goedje was ik direkt voor haar idee gewonnen. Maar het werd maar een zeer licht, ambetant gevoel in de kop, en een paar venijnige prikken in het te opereren gebied!
Het scherpe mesje van de neurochirurg was nog duidelijk voelbaar, na enig protest mijnentwege werd er bijgespoten. Na een dik halfuur zeer ongemakkelijk liggen op de keiharde tafel werd ik dichtgenaaid en naar de recovery gereden.
Daar lag ik naast een pas-geopereerde madam die door de ( volledige) anesthesie buiten haar wil om zeer komisch was.
Nog een uurtje daar alles in t oog gehouden, mocht ik eindelijk weer naar mijn kamer. Ik hing nog steeds aan een baxter dus was zeer beperkt in de te gebruiken bewegingsruimte.
Na nog eens 3uren doezelen, tv-kijken en smsen, werd ik eindelijk verlost van de baxter en werd verwacht bij de neuroloog die heel de apparatuur ging afstellen.
De arme neuroloog deed zo z'n best enige reaktie uit te lokken via z'n afstelapperatuur doch tevergeefs Bij z'n laatste poging ging mijn hand dan toch tintelen en kon hij me op punt zetten!
Eind goed al goed!! Kan der weer tegen voor een jaar of 5 en vertrek naar Curacoa met t gedacht dat m'n batterie al nimeer plat kan gaan!
20 augustus! eindelijk was het zover, de god Leonard Cohen kwam en k had een ticket!!
Samen met een vrindin richting Gent gespoord, onderweg nog creatief geweest met het maken van een bordje, daar er geen trein terugreed na het concert.
Op de site stond te lezen dat mensen met een handicap, een plekje dicht bij het podium kregen.spek voor m'n bek, dus de organisatie gebeld, maar die was ni erg onder de indruk van de Parkinson!
'Ni me mij'dacht k zo, onderweg naar de , overigens zeer mooie concertplaats, geoefend in het been stijf houden. Maar zoals jullie ook wel weten, een parkibeen commandeer je niet zomaar, dus m'n ander been in de strijd gegooid!
Aangekomen op het St.Pietersplein, de organisatie aangeklampt dat ik een stijve knie had en er geen mogelijkheid bestond dat ik die tribune opkon.Direct kwamen er van overal bezorgde medewerkers aangelopen met stoelen en kussens! Moocht nu niet uit mene rol vallen, dus 4 uren het been stijf gehouden!!!
Tijdens de pauze kon k dan effe het been strekken, maar ook weer niet te veel, anders liepen we (vrindin zat mee op die goei plek)het risico toch de tribune te worden opgestuurd. De vriendin, zeer goed in de rol van begeleider, ging op pad om een bestuurder te scoren, die ze na 15 min ook vond! De goede ziel wou ons wel afzetten in Antwerpen.
Konden we nog met een gerust hart en het vooruitzicht in het eigen bed te slapen, intens genieten van deel 2.
Toen het concert z'n einde naderde, kwam Cohen met z'n beste nummers op de proppen en dwingde een aantal staande ovaties af.... Gepakt door t moment sprong ik ook mee uit m'n stoel, wat verbaasde blikken van de kussen-en stoelenbezorgers met zich meebracht!
Schitterende avond in een prachtige setting en een nog mooiere mens/ zanger meegemaakt...en die stijve knie( nu nog) neem k er met liefde en plezier bij!!!
Teneinde de visjes te voorzien van genoeg zuurstof had ik op e-bay een nieuwe fontein gekocht.Mijn ander fonteintje is ten prooi gevallen aan de drie pluizebollen, u ondertussen wel bekend.
Na het aangeboden object dagen in het oog gehouden te hebben, en regelmatig een bod gedaan te hebben, kon ik de fontein de mijne noemen.
De postman always rings twice en had het fontein bij!
Het vakkundig ingetapet pak losgepeuterd en geinstalleerd in de vijver, and than le moment supreme!!!
een straal die 2 m omhoogspoot; ik en Fien ( die weer stond te moeien) kletsnat!!!
Wat bleek; het fontein heeft een debiet van 80liter per minuut, en dat is te veel voor een vijver van 3000liter blijkt.
Nu wordt het knutselen geblazen tot het gewenste resultaat er is, maar komen zal het!
Midden vorig jaar begon de plek rond het haarloze litteken op mijn hoofd langzaam maar zeker groter te worden. Ook bij enige trekwerk had ik enkelen tientalle haren vast, het werd zo erg dat de kale plek door mijn haren zichtbaar werd.
dit zal een ' levend' onderwerp zijn, daar er steeds meer prachtstukken zullen bijkomen....
