Bron van geluk en frustratie, simpel en complex, boeiend en soms gevaarlijk.
17-03-2009
Hij is dood
"Alain Bashung is dood," zei een collega? "Alain wie?" Ik ken zijn naam wel omdat ik een groot deel van mijn tijd doorbreng onder Franstalige collega's en ik weet dat Bashung een bekende zanger is. In Frankrijk en in Franssprekend België. Hij kreeg 11 'Victoires de la Musique' (zoiets als de Mia's bij ons maar dan belangrijker), had een eerste hit in 1980, werd geridderd tot Chevalier de la Légion d'Honneur en stond nu, volgens De Standaard creatief op een hoogtepunt. Ik ken zijn muziek niet omdat ze niet gedraaid wordt op onze radiozenders. Wie ze wel kent, mag reageren op mijn blog. Waarom horen wij nooit iets wat in Frankrijk geproduceerd wordt? Het was ooit anders: Françoise Hardy, Johnny Halliday, France Gall, Richard Anthony, Antoine, Michel Polnareff, Leo Ferré, enz. enz. We hoorden ze op de VRT radio. Mag het niet meer? Kan het niet meer? Willen de luisteraars het niet meer? Dus toch maar iets vaker naar Classic 21 luisteren om te ontsnappen aan de zoveelste keer Amy Winehouse en Milo. En om goede popmuziek te horen, ook Franse.
Gisteren moest je een superlotto kopen (ik heb ook niks gewonnen) en vandaag De Standaard om de zeer interessane bijdrage van Kristof Hoefkens: Uitdagingen voor de dagbladen. 4 volle pagina's met de visie van 8 kenners, een tijdsbalk waarop de concurrenten van de voorbije 150 jaar staan en een overzicht van de marktaandelen op de Vlaamse krantenmarkt. Aanbevolen lectuur.
Vandaag gelezen in De Standaard: Engels verdringt Nederlands in bedrijven.
De journalist haalt een uitspraak aan die minister-president Peeters deed op tv: Een level playing field voor de facts and the figures.
We moeten nu ook weer niet overdrijven. Een tekst deleten, een website bouwen of de data checken, ik heb er geen probleem mee.
Spijtig genoeg leren we niet allemaal hetzelfde Engels. Dat kan aan het niveau van de opleiding liggen of aan het talent (of gebrek aan) om talen onder de knie te krijgen. Luiheid speelt ook een rol.
Vaak zit je in vergaderingen waar iedereen een soort Engels spreekt en sommigen zelfs niet goed weten wat ze juist vertellen. Het kan hilariteit opwekken wat in veel vergaderingen zeer welkom is of leiden tot misverstanden die achteraf geld kosten.
Aan de universiteiten in Nederland worden al heel wat cursussen uitsluitend in het Engels gegeven.
Van de negentien aangeboden bacheloropleidingen in Maastricht worden er dit jaar negen in het Engels gegeven en alle 46 masteropleidingen op één na in het Engels. Aan de Universiteit van Amsterdam worden 105 van 170 masteropleidingen in het Engels gegeven. In Utrecht zijn dat er 89 van de 196.
UitNRC Handelsblad van zaterdag 7 maart.Titel van het artikel: How do you underbuilt that? Op Nederlandse universiteiten wordt het Nederlands door het Engels verdreven.
Het deed mij denken aan een Franstalige professor Engelse literatuur die we hadden aan de VUB. De dame gaf haar cursus uiteraard in het Engels maar lag voortdurend overhoop met de accenten en sprak mature uit als nature. Gelukkig moesten we bij haar geen mondeling examen afleggen.
Zonder taal geen communicatie maar we moeten wel dezelfde taal spreken. Zoals Nero zei: Ai laaik e tikkenaike in de morning.
De Persgroep (Het Laatste Nieuws, De Morgen, enz.) koopt voor 100 miljoen euro een meerderheid van 51% in PCM (NRC Handelsblad, De Volkskrant, Trouw). Een goed moment om de Nederlandse kranten nog eens te bekijken en dus naar Antwerpen om De Telegraaf, NRC en De Volkskrant. Eerste vaststelling: ze houden nog altijd vast aan het oude formaat. Als je zo'n Nederlandse krant openplooit bedekt ze de helft van de tafel. Dat leest anders dan onze kranten. De Morgen en Het Laatste Nieuws met hun Beliner formaat zijn comfortaberer. De Standaard kan je gemakkelijk overal lezen, ook in de kleinste kamer. Tweede vaststelling: de bijlagen die op zaterdag bij NRC en De Volkskrant zitten, zijn interessanter dan de magazines bij de Vlaamse kranten. Derde vaststelling: die Nederlandse kranten schrijven ook over België. De Telegraaf wijdt een volle pagina aan Brussel onder de titel 'Een heel jaar stripfeest' en een stuk over de nieuwe Prinses Elisabeth basis op Antarctica. In NRC: een artikel over de opgravingen die Prof. Waelkens en zijn ploeg van de universiteit van Leuven doen in Sagalassos, een stuk over de overleden Vlaamse schrijfster en filosofe Patricia De Martelaere, een bespreking van 'Brandhout', een theatervoorstelling van de groep Stan en een artikel over Batibouw. Nederlandse krantenlezers komen meer te weten over België dan Vlamingen over Nederland. Ook gelezen in de NRC bijlage 'Opinie & Debat: Tussen informatie, nieuws en meningen overheerst de naar nihilisme neigende desinteresse. In de strijd om de aandacht van het verveelde publiek ontmoeten de media en de politiek elkaar bij oppervlakkigheid. met diepgang bereikt dejournalist het publiek niet meer en de politicus het nieuws niet. Het gevolg is dat de neiging om te reflecteren bij iedereen afneemt. Rob Wijnberg, filosoof en columnist en auteur van het pas verschenen boek 'Nietzsche en Kant lezen de krant'.
Nog iets anders gelezen in NRC: Concertzender Fabchannel stopt. ... Fabchannel, de zender die via internet live en via zijn archief concerten uitzond, heeft vrijdag al zijn activiteiten gestaakt. Als reden noemt het bedrijf de slechte economische vooruitzichten in de muziek- en online-reclame. Ha zo, slechte vooruitzichten in online reclame.
Opvallende pagina 4 dit weekend in De Standaard. Over een volle pagina wordt een 'Open brief aan de Raad van Bestuur' van de VUM afgedrukt waarin het personeel van de VUM zijn bekommernis uitdrukt over de toekomst van de VUM en iedereen die er werkt. (Nota: de VUM dat is De Standaard en Het Nieuwsblad, en maakt deel uit van Corelio). De brief is ondertekend met: Hoogachtend, Het personeel van de Vlaamse Uitgeversmaatschappij. Op 2 december werd door de directie van de VUM aangekondigd dat er 60 voltijdse personeelsleden ontslagen worden waaronder 15 journalisten. Donderdag organiseerde het personeel van De Morgen een solidariteitsfeest in Brussel om te protesteren tegen de ontslagen en herstructurering die De Persgroep in december aankondigde. Begin februari werd een franstalig document verspreid, ondertekend door o.a. een paar professoren, om te protesteren tegen het onstlag van de hoofdredactrice van Le Vif, het weekblad dat door Roularta uitgegeven wordt. De journalisten roeren zich. Ze geven toe dat hun sector het met minder inkomsten uit de reclamesector moet doen maar ze zeggen dat het maar een excuus is om de redacties in te perken en meer ruimte te geven aan commerciële initiatieven. In De Morgen, ook dit weekend, doet Paul Goossens, oud-hoofdredacteur van de krant, een oproep: 'Red de staten-generaal van de media'. Op 19 maart vindt op initiatief van Kris Peeters een staten-generaal van de media plaats, om de kwaliteit en de pluraliteit van de Vlaamse pers te bespreken. 'Om te verhinderen dat de staten-generaal in een oeverloze babbel strandt, doen de verzamelde redacties er goed aan enkele concrete voorstellen op tafel te leggen', adviseert Paul Goossens. Benieuwd hoe het allemaal afloopt. Ook gelezen in De Standaard: Krant 'San Franciso Chronicle' bijna failliet. San Francisco dreigt de grootste Amerikaanse stad zonder krant te worden. Als de 'San Francisco Chronicle' verdwijnt, is dat een nieuwe klap voor de krantenindustrie in de VS. De oplage van een stadskrant in Amerika is vele malen groter dan de oplage van De Standaard en De Morgen samen. En nog in De Standaard, nog steeds dit weekend: Kranten op de 'bietenbrug'. ... De kranten die 'te koop' staan zijn De Volkskrant, NRC Handelsblad en zijn offshoot nrc.next en Trouw.Allemaal uitgaven van PCM Uitgevers. De Persgroep is kandidaat om PCM over te nemen. Ook benieuwd hoe dit afloopt. Voor de kranten en voor hun redacties.
Vier tijdschriften belandden samen in de brievenbus. Uit elk tijdschrift een zin: Moneytalk: Ze hadden er natuurlijk over moeten nadenken voor ze die stukken kochten, maar we geloofden allemaal dat de banken ook nadachten over zo eenvoudig mogelijke en gemakkelijk te begrijpen producten voor hun klanten. (Vincent Joye, hoofdredacteur) Trends: De recessie is van over de grenzen binnengewaaid, maar ze dreigt wel een spoor van definitieve vernieling te trekken door de Belgische economie. (Daan Killemaes) DWB - Dietsche Warande & Belfort: Ik had bijna vijf jaar mezelf niet meer gezien. (Jeroen Van Rooij). Poëziekrant: Er is slechts één ding erger dan schrijven, en dat is niet schrijven. (Luuk Gruwez).
Vanmorgen, zo rond 7 uur, zag ik de reclameman met zijn brommertje de brievenbussen volproppen met een pakket reclamefolders en publiciteitsbladen. Drie kwart van het pak stak in de bus en een kwart zal natgeregend zijn tegen dat de bewoners hun bus leegmaken.
Werkt dat nog, reclame bussen? Ik kijk er altijd eens naar voor het pakket bij het oud papier gelegd wordt, maar dat is beroepsmisvorming. Ik hoor vaak zeggen dat al dat drukwerk van de brievenbus rechtstreeks in de papierbak gaat.
Een jaar of drie geleden kon ik een goedkope digitale camera kopen in de Lidl winkel in mijn buurt. Hij stond in hun reclamefolder geadverteerd, met de datum dat die dingen aangeboden zouden worden. Ik was die dag toevallig thuis en een kwartier voor de deuren zouden opengaan, stond ik voor de deur. Ik liep meteen naar de kassa en kwam als derde aan de beurt. De man achter mij, nummer vier, wou ook een camera maar kwam te laat. Ze hadden er maar drie. Dankzij de reclamefolder heb ik een digitale camera voor minder dan 100 euro.
First Media liet een Regiometrie-studie uitvoeren om te peilen naar het bereik, leesgedrag en impact van de gratis pers (huis-aan-huis bladen zoals De Streekkrant, Passe-Partout, Vlan) en gratis folders.
In het magazine MediaMarketing van februari/maart zegt Bruno Knaeps, research manager van Roularta Media:
90% van de respondenten leest een streekblad en gemiddeld besteden ze daar 31 minuten per week aan. Over de folders: De herinnering (recall) ligt met 68% gemiddeld beduidend lager dan die van de huis-aan-huisbladen. Streekbladen worden ook meer gelezen. In het noorden beweert 85% ze te lezen; in het zuiden 80%. Folders halen respectievelijk 63% en 53%.
In het Radio 1-programmaFeyten of Fillet vertelde Koen Fillet gisteren over creationisten die in Nederland 6,6miljoen brochures in de brievenbussen zullen stoppen en 90.000 e-mails versturen om uit te leggen dat de mens het gevolg is van een scheppingsdaad en niet van een natuurlijke evolutie.
Zal het werken?Laten we hopen van niet maar een goed verpakte leugen gaat er altijd wel in.
Binnenkort zullen de folders van de politieke partijen opduiken en ook dan zullen weer heel wat mensen beweren dat het weggegooid geld is.
Ja maar, je weet maar nooit. De anderen doen het ook, zullen de politici en hun adviseurs zeggen.
Dergelijke communicatie is het gevolg van conservatief denken en van een angstreflex. Als we het niet doen, verliezen we misschien de verkiezingen.
Maar ik kan mij vergissen. Ik kijk alvast uit naar een peiling die onderzoekt hoeveel mensen het verkiezingsdrukwerk lezen.
En ik hoop dat ze niet beginnen met e-mails sturen om te besparen op de drukkosten.
De winterstallen worden uitgemest, de mollen komen uit de grond gekropen en in De Standaard zegt Olivier Maingain (FDF) dat hij veel achting heeft voor de Vlaamse cultuur. Ik vind die vandaag op veel vlakken zelfs passionanter en creatiever dan wat ik aan Franstalige kant zie.
In de wekelijkse bijlage van de krant De Morgen, Media.Com, kan de lezer meekijken in de keuken van de mediabedrijven. (Voor de studenten communicatie: als jullie maar één keer week een krant kopen, neem dan De Morgen op vrijdag en lees die bijlage.) Vandaag staat er een stukje in over het Amerikaanse weekblad Newsweek: 'Newsweek' zoekt minder lezers met meer centen. Newsweekis in de VS de nummer twee in zijn soort. Nummer één, Time, verkoop wekelijks 3,4 miljoen exemplaren - dat zijn er overigens een miljoen minder dan in 1999. Newsweek was lang goed voor 3,1 miljoen verkochte nummers, maar begin 2008 bedroeg de verkochte oplage nog maar 2,6 miljoen. De Morgen citeert Chief Executive Tom Aschein die zegt dat ze er van uitgaan dat het aantal in juli zal zakken tot 1,9 miljoen en in januari 2010 nog maar 1,5 miljoen exemplaren zal bedragen. Aan de New York Times zei Aschein: "We bereiken een massapubliek maar de massamarkt is vor ons een business die niet marcheert." Newsweek maakt verlies en dus moet het businessplan aangepast worden. De prijs voor een abonnement zal drastisch omhoog gaan - op termijn zelfs verdubbelen. Dat moet leiden tot minder lezers die méér voor hun blad willen betalen en waarvoor adverteerders van chiquere merken meer geld over hebben. De reclamebudgetten voor consumptiegoederen worden door de crisis drastisch beperkt. De inkomsten uit reclame verminderen en dat zal men bij Newsweek ook voelen. In de sector van de luxegoederen is er geen crisis maar blijkbaar wordt Newsweek door die producenten vandaag niet op de shortlist gezet als reclamedrager. Daarom wil de uitgever het blad herpositioneren. Ook zorgt het voor minder kosten voor papier, drukken, distributie en marketing. En wie weet, minder volk in de redactielokalen. Producenten van luxegoederen adverteren hun producten graag in de gepaste omgeving, d.w.z. niet tussen critische en beschouwende artikels maar tussen gemakkelijk leesvoer met weinig woorden en inhoud. Indien gewenst, leveren ze zelf de copij wel aan. De crisis maakt de massa niet alleen armer.
Als je elke dag Activia eet, heb je geen last meer van dat opgeblazen gevoel. Welk opgeblazen gevoel? Ik heb daar alleen last van als ik in de zomer van de grote dorst kort na elkaar een paar pintjes drink. Even kijken of er geen dames in de buurt zijn en dan een stevige boer laten. Weg opgeblazen gevoel. Eerst alle mannen (en hun vrouwen) wijsmaken dat ze misschien wel een beetje impotent zijn als ze niet elke dag minstens twee keer het geweer kunnen schouderen en doel treffen. En dan met het wondermiddel op de proppen komen: Viagra. Succes gegarandeerd. En nu zit ik mij af te vragen of de crisis ook zo in mekaar zit. Door overproductie zitten bedrijven opgescheept met stocks die ze nooit kwijt raken en met een productieapparaat dat veel te performant is. De forecast was verkeerd. Of die ooit kan kloppen. Hoe daar vanaf geraken? Met een crisis. De overheid voor het blok zetten en de rommel laten opruimen (met het geld van de belastingbetaler). Een goede kennis was op een internationale meeting met topbankiers en financiers toen het nieuws bekend raakte dat Lehman Brothers failliet was. Paniek? Absoluut niet. Dikke ambiance. Party time. Ik was er niet bij en kan het dus niet bewijzen maar zo af en toe begin ik mij af te vragen of er een complot achterzit, een uitgekiend project.
Marc Fauconnier van reclamebureau Famous heeft een boek geschreven: I love the crisis.
In een interview met de krant Le Soir (17 febr.) zegt hij: Ceux qui investissent dans le marketing de récession gagneront.
De journalist van Le Soir, Jean-François Lauwens, geeft de cijfers uit een recente studie van UBA (Unie van Belgische Adverteerders) rond de te verwachten reclamebestedingen in 2009 : een daling met 55% in televisie reclame, met 27 % in print press en met 16% in radio.
Internet reclame zou met 37% vooruitgaan.
In het interview zegt Marc Fauconnier dat die resultaten hem niet verbazen omdat het een normale reflex is om in tijden van crisis te snijden in de budgetten voor marketing en communicatie. Veel van die bedrijven zijn genoteerd op de beurs en worden bestuurd door financiers die alleen op korte termijn denken, zegt Fauconnier nog. Het is korte-termijn-denken. Mais ils perdent de vue que toutes les périodes de récession que nous avons connues depuis la Deuxième Guerre mondiale nont duré en moyenne quun an »
Hij geeft een aantal voorbeelden van bedrijven die tijdens de economische crisis in 1981-1982 en in 1990-1991 meer geïnvesteerd hebben in reclame en daardoor marktaandeel veroverd hebben op hun concurrenten.
Dat laatste zal wel kloppen maar
de voorbije perioden van crisis waren eerder een dipje van korte duur. De digitalisering moest nog beginnen en die heeft gezorgd voor nieuwe investeringen en een stijging van de omzet van bedrijven die zich tijdig wisten aan te passen. De huiscomputer deed zijn intrede, platendraaiers werden vervangen door CDs, videos door DVDs, vaste telefoons door gsms, en zo voort. De consumenten gooiden hun oude spullen buiten, bedrijven investeerden in robots en in nieuwe communicatietechnologie.
Komt er opnieuw een technische revolutie? Het valt te betwijfelen. Her en der valt te lezen dat groene technologie onze economie weer zal aanzwengelen.
Economen voorspellen op de radio dat het volgend jaar nog niet direct beter zal gaan. Bedrijfsleiders hebben in Japan andere (Japanse) bedrijfsleiders horen zeggen dat de crisis tien jaar zal duren. Dat soort dingen hoor je op recepties. Niemand weet het. Heeft er nog iemand de touwtjes in handen?
Communicatoren kunnen wel roepen dat het verkeerd is de budgetten voor communicatie in te perken maar geen bedrijfsleider die daar naar luistert.
Maar wie niet meer communiceert, verdwijnt uit het gezicht van zijn klanten.
Dan doen we het maar met kleinere budgetten. We kijken en luisteren naar onze doelgroep. Als we hun taal spreken, zullen zij ook naar ons luisteren.
Vijftien tv-stations strijden om levensverhaal van Britse Alfie, dertienjarige vader van Maisie Roxanne. Ongelukje kan onfortuinlijke tieners liefst half miljoen euro opleveren.De Morgen, 12 februari. Britse televisiezender Channel 4 laat twintig kinderen samenwonen zonder volwassenen. Ophef over 'Big Brother' voor kinderen. De Morgen, 7 februari. Veelbesproken Californische mama treedt uit anonimiteit met eerste interview. TV-zender strikt moeder achtling. De Morgen, 7 februari. Daens kwam op tegen de kinderarbeid en viel het establishment aan. Vandaag worden kinderen in onze beschaafde wereld niet meer de mijnen in gestuurd, niet meer als goedkope arbeidskrachten ingezet in onze fabrieken. Dat doen ze wel in de derde wereld, ver van hier, ergens waar we het niet zien. Wij zetten kinderen op een podium om ons te vermaken. EuroSong for Kids, de nieuwe baby van de vedette op de covers van de boekjes, voor geld. We gaan erop vooruit.
Ik werkte ooit als jobstudent in een sossiskesfabriek, een familiebedrijfje dat vleesproducten maakte voor de huismerken van grootwarenhuizen zoals frankfurterworstjes en aanverwante hotdog vulsels. Ik weet dus uit ervaring dat er in die worstjes niks zit van waarde. De vellen worden gevuld met een witte pasta en gaan dan de rookoven in waar ze hun roodbruine kleur krijgen. Toch worden ze verkocht en gegeten. Op televisie loopt een reclamespot die laat zien hoe verlekkerd kinderen zijn op die dingen. Ze worden gepresenteerd als een culinaire delicatesse. Het blik en het etiket dat er rond zit, kosten meer dan de inhoud. Politieke partijen doen inspiratie op in de commerciële wereld. De verpakking primeert op de inhoud. Anne De Baetzelier, ex-miss België en bekend van televisie, sluit zich aan bij Lijst Dedecker en krijgt een plaats op de lijst voor de verkiezingen. Gevraagd naar haar programma, zei ze op de radio dat ze aan haar tienerkinderen gevraagd had wat zij belangrijk vonden. Marktonderzoek bij de doelgroep dus. De verpakking is in elk geval in orde. De kans is groot dat nog wat fin-de-carrière BV's op kieslijsten zullen verschijnen en bijgevolg in de media het wat en waarom mogen uitleggen. Ik zou liever lezen wat de kandidaten in hun politieke functie al gerealiseerd hebben om mijn keuze te kunnen maken maar ik vrees dat het beperkt zal blijven tot projecten en signalen, verpakt in een flinterdun vel en dan de rookoven in om het wat kleur te geven.
In Amerika daalde de verkoop van nieuwe autos in januari met 37 % maar één merk slaagde erin haar marktaandeel te verhogen: Hyundai.
Tijdens de voorbije Super Bowl gaf de Koreaanse autoconstructeur 3 miljoen dollar uit om de Amerikanen te leren hoe ze de naam correct moesten uitspreken: Its hun-day, like in Sunday.
Met televisie spots alleen verkoopt men geen autos. Wat de opgang van het merk kan verklaren, is het aanbod. Kopers mogen hun nieuw aangekochte auto terugbrengen als ze binnen het jaar hun baan of inkomen verliezen.
In een economie die duidelijk niet meer weet van welk hout pijlen maken, is dat een boodschap die iedereen aanspreekt.
Cardoen deed het al twee keer met twee kopen één betalen en het werkte. Het kan mij niets schelen wat ze met die tweede auto doen, zei mijnheer Cardoen op de radio. Voor mijn part verkopen ze hem hier op onze parking.
De kans is groot dat andere merken het voorbeeld van Hyundai zullen volgen maar intussen is de Koreaanse constructeur erin geslaagd zijn marktaandeel in Amerika bijna te verdubbelen en is de verkoop met 14% gestegen.
(Bron: The New York Times, 5.2.09)
Angst doet ook verkopen
Geen nieuw zoethoudertje, angst moet volstaan voor ja.(DS 10.02.09 over de komende Fortis aandeelhoudersvergadering).
Arme Fortis-aandeelhouders. Wie moeten ze geloven? De professoren? De politici? De directeurs? De advocaten?
De Promedia-verkopers kenden die truken ook. Als u niet in de Gouden Gids adverteert, mijnheer, gaat uw zaak misschien wel failliet.
Twijfel zaaien en dan toeslaan. Het levert alleen resultaat op heel korte termijn maar soms is dat voldoende om de bonus binnen te halen. Et après nous, le déluge.
Bovenstaande koppeling leidt naar een pagina op de Werf website waar wij iedereen uitnodigen de petitie Red De Werf te ondertekenen.
Tot onze grote verbazing vernamen wij dat de beoordelingscommissie Kunstencentra als conclusie onder haar preadvies voor De Werf "onvoldoende" schreef. Dit zou betekenen dat De Werf en haar werking - de theatervoorstellingen voor jong en oud, de jazzconcerten, het Jonge Snakenfestival tijdens de herfstvakantie, het tweejaarlijkse festival Jazz Brugge, het cd label W.E.R.F., de Flemish Jazz Meeting, ... verdwijnen uit Brugge, uit Vlaanderen ....
Concreet voor de jazz haalt de commissie het argument aan dat de rol van De Werf in Vlaanderen als steunpunt voor de jazz, 'overgenomen werd door andere organisaties'. We hebben er het raden naar welke organisaties dat dan wel zijn. Daarnaast poneert men in het advies dat De Werf 'niet aan actuele kunsten doet'. Wablief? Wat is jazz dan wel?
De Werf heeft nu 10 dagen de tijd om op dit advies te reageren om de Minister, die het laatste woord heeft in deze materie, te overtuigen dat dit advies volkomen onterecht is. Hij is ons laatste redmiddel om de deuren van De Werf toch open te laten.
Daarom roepen we iedereen die ook vindt dat dit advies compleet onterecht is om hun steun. Ook u! Teken onze petitie op www.dewerf.be!
Met dank en vriendelijke groeten, Willy Schuyten, Jos Demol
Plots was daar Wies Andersen op televisie, in een item over orgaandonoren. Wies wie?
Wies Andersen. Hij speelde een hoofdrol in het jeugdfeuilleton Zanzibar. Eind jaren zeventig presenteerde hij de Wies Andersen Show op de BRT, een quiz met panelleden. In dat panel zaten o.a. Johan Anthierens, de dichter Paul Snoek (ik preciseer voor de jonge generatie), journalist Gaston Durnez, zangeres Della Bossiers, filmmaker Harry Kümel en andere bekende Vlamingen die toen gewoon interessante Vlamingen waren. Eddy Wally deed ook wel eens mee. Waarschijnlijk is hij de enige die ook vandaag nog een ruime bekendheid geniet.
Het was in dat programma dat het woord quizmaster geïntroduceerd werd door Johan Anthierens. Het was ook daar dat Anthierens voor nogal wat opschudding zorgde door te zeggen dat hij gelukkig gescheiden was. Wordt vandaag nog door allerlei nitwits in de mond genomen of ze het zelf ter plekke uitvinden.
Johan Anthierens en Paul Snoek zijn gestorven maar ze zijn niet vergeten. Niet omdat ze mediafiguren waren maar omdat ze boeken, essays en gedichten schreven
Ik lees vandaag in HLN dat Gennaro Olivieri overleden is. Hij was één van de twee scheidsrechters in Spel zonder Grenzen, een populaire televisieshow, over de grenzen heen, die van 1964 tot 1982 op de BRT uitgezonden werd. Iedereen kende Gennaro Olivieri en Guido Pancaldi al deden ze niet veel meer dan op een fluitje blazen. Of ze getrouwd waren, gescheiden, een boeiend of een saai seksleven hadden, wisten we niet. Wilden we ook niet weten. Die markt moest nog gecreëerd worden.
Het zijn andere tijden. Nostalgie? Absoluut niet. De Pappenheimers, De Slimste Mens, De Liegende Doos, Het Peulengaleis, Schalkse Ruiters, Het Geslacht De Pauw, In de Gloria, Het Eiland, .We kunnen niet klagen.
Gelezen in De Morgen: De Vlaamse cultuurfreelancers, werkzaam bij radio, tv en de gedrukte media, maken zich zorgen over wat zij omschrijven als de "teloorgang van de kritische cultuurjournalistiek." Ze hebben zich verenigd in de actiegroep Press for More.
Wie inzoomt op de cultuurberichtgeving, heeft redenen om zich zorgen te maken: op die paginas en in die programmas wordt steeds minder plaats gemaakt voor kritische beschouwing en achtergrondjournalistiek. Dat is geleidelijk gebeurd. Steeds meer lijken de media, met het oog op toegankelijkheid, hun kritische reflectie helemaal overboord te gooien. Die reflectie is nochtans cruciaal voor een kwalitatieve berichtgeving en kan zelfs perfect sporen met een gezond commercieel beleid. Worden de huidige tendensen niet omgebogen, dan dreigen lezers en luisteraars eerder af- dan aan te haken. Als we nog een cultuurpers met meerwaarde willen, dan is het vijf voor twaalf. Wat is er aan de hand?
't Is nogal duidelijk wat er aan de hand is. Its the economy, stupid. En verder is er helemaal niks aan de hand. Het is de macht van het getal. Theater, opera, de betere film, klassiek muziek, jazz, ze hebben allemaal een trouw publiek maar het is altijd hetzelfde publiek, het zijn dezelfde mensen die je tegenkomt. Die groep is klein, te klein om commercieel interessant te zijn.
Kranten uitgeven is een economische activiteit en in onze maatschappij telt alleen financiële groei en winst. Daar is niks mis mee. Het is nu eenmaal zo en we profiteren er allemaal van.
Probeer eens sponsors te vinden in de bedrijfswereld voor een cultuurproject met een beperkte doelgroep. Vergeet het. Night of the Proms: geen probleem. Rock Werchter: uiteraard. Jazzconcerten? Hoeveel mensen komen daar naartoe? Honderd? Honderd vijftig? Komaan, zeg.
En toch doen ze het nog, de kranten. Vandaag stond er in De Morgen een stuk van Didier Wijnants over tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele (driekwart pagina) en een bespreking van de nieuwe cd van Joëlle Léandre. Joëlle wie?
Ik wil graag elke dag een artikel van Didier Wijnants in mijn krant vinden en met mij misschien nog een paar honderd mensen maar daar kan de uitgever zijn journalisten niet mee betalen en dus moet hij keuzes maken. Een krant publiceren die door zoveel mogelijk mensen gekocht wordt of helemaal geen krant meer maken.
Ik begrijp de freelancers die graag over cultuur schrijven, liefst kritisch en liefst lange stukken. Hoe langer hun bijdrage, hoe meer ze ervoor betaald worden.
De vraag is alleen: voor wie doen ze het? Wie leest hun bijdragen?
Laten we eens onderzoeken hoeveel studenten elke dag of tenminste een paar keer per week een krant lezen. Ik vrees dat het resultaat zeer ontnuchterend zal zijn. Laten we meteen ook vragen aan degenen die wel een krant kopen, wat ze erin lezen. Waarschijnlijk zullen een aantal journalisten zich meteen gaan bezatten.
Ik hoorde het eens een commercieel directeur zeggen: In de krant lees ik de voorpagina, een beetje over de binnenlandse politiek en de sportpaginas. De cultuurbladzijden bekijk ik nooit.
Er was een tijd dat kranten advertentieruimte gaven aan culturele projecten in ruil voor hun logo op affiches, tickets e.d. De kunstcritici waren daar niet heel blij mee omdat die advertentie de ruimte innam die zij liever opvulden met een artikel. Begrijpelijk maar de vzw die veel (vrije) tijd en energie (en vaak ook geld) steekt in zijn organisatie wil ze graag onder de aandacht brengen. Geen enkele journalist freelance of in vaste dienst die hem daarbij wil helpen.
Die tijd van gratis reclame is lang voorbij. Advertenties moeten betaald worden.
De media geven wat het grootste deel van hun publiek vraagt. Ze doen daar onderzoek naar. Voor jazz is er blijkbaar heel weinig belangstelling. Knack Focus is in hoofdzaak een filmblad met ook wat aandacht voor games en strips. De Standaard en De Morgen volgen de actualiteit. Een grote naam in Bozar krijgt een groot artikel. Binnenkort zal Jan Fabre ook wel sterk aan bod komen. Minder bekende artiesten maken weinig kans.
So what? We moeten er mee leven.
Op 26 december 2008 trad Benat Achiari met Pedro Soler en Gaspar Claus op in de kamermuziekzaal van het Concertgebouw in Brugge. 2de kerstdag. We dachten dat er hoop en al twintig mensen zouden opdagen.
De zaal zat vol, tot in de nok. Benat en zijn kompanen kregen een staande ovatie op het einde.
In de kranten viel er niks over te lezen. Het maakte niets uit. Wij beleefden een mooie avond.
De media passen zich aan de wereld aan waarin we leven: druk, snel, overvol. Korte artikels, fotos, snel te consumeren nieuws.
We krijgen de tijd niet meer om lange beschouwende stukken te lezen. Wie door omstandigheden wel tijd heeft, zal zijn gading op het internet moeten vinden.
Ik ben een fan van Ramblas op Klara, van Vrije Geluiden en Boeken, VPRO programma's op Nederland 1. Ik heb een abonnement op de Poëziekrant en op DWB, koop Jazziz en nog wat bladen maar stel vast dat ik meer niet dan wel naar Kurt Van Eeghem luister en dat de magazines zich ongelezen opstapelen. Dan zijn er nog de boeken die liggen te wachten en de cd's waar het celofaan nog rond zit. Ik zou niets liever willen dan lezen en luisteren maar ik sta elke dag drie uur in de file, heb vaak nog werk, kijk graag naar De slimste mens, In Europa, de Pappenheimers en vul 's nachts mijn blog. In de hoop dat er nog wat mensen zijn die tijd vinden om te lezen.
Opde begrafenis van de slachtoffers van de slachtpartij in Dendermonde zijn journalisten niet welkom. Fotografen helemaal niet. Het volk was verontwaardigd omdat de media zoveel paginas besteedden aan het drama.
Op de radio verdedigde Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van de Corelio kranten, zijn vakbroeders. We doen wat de pers al 300 jaar doet, en we het op de manier van 2009.
Hij heeft gelijk. De media brengen wat het volk wil. Een krant zonder fotos zou door niemand gekocht worden. We zijn wel geïnteresseerd in de feiten maar nog meer in de gevolgen, in de emoties die ze uitlokken.
Zondag keek ik naar een documentaire op National Geographic. Het intussen beroemde filmpje waarin een kudde buffels een groep leeuwen aanvalt die één van hun kalveren in de greep houdt, werd er geanalyseerd door specialisten. Het buffelkalf haalde het.
De specialisten gaven het 50% kans op overleven wegens de mogelijk opgelopen verwondingen. Ze zegden ook dat het uitzonderlijk is, of toch niet vaak waargenomen, dat een kudde graseters het opneemt tegen roofdieren die hun jongen belagen.
In de dierenwereld geldt het recht van de sterkste. Jonge en zwakke dieren zijn de prooi. Een luipaard velt een jonge antilope, een arend slaat een jong konijn.
Zondag zag ik ook de eerste lammeren rondhuppelen in een weide in de buurt van Lier. Mijn eerste gedachte was: nieuw leven, de lente komt eraan. Maar dan: binnenkort worden ze opgediend op een bedje van peterselie. Als paaslam.
De winterzon in januari doet ons dromen van de lente: het schieten van het loof, de mezen die de nestkast ingepalmd hebben, de mereljongen die zullen uitvliegen, de zwarte kater die op de loer ligt.
Idylle en drama, de themas van artiesten, schrijvers en filmmakers. Het is o.k. zolang het bij kunst blijft, zolang we het kunnen observeren in de natuur.
Maar Darwin heeft het voor ons uitgezocht: we zijn geëvolueerde dieren. De mens heeft een laag vernis gekregen en update versies van de software.
Bij sommigen onder ons is die software niet geïnstalleerd geraakt, of een virus heeft alles in de soep gedraaid en het oerprogramma heeft het overgenomen.
Ze zoeken slachtoffers. Ouderen, kinderen en zwakkeren moeten het ontgelden.
Achteraf zoekt de maatschappij naar redenen, naar oorzaken. We zullen ze nooit vinden. We willen oordelen en veroordelen maar wij zijn zelf een deel van die maatschappij. We bouwen zelf mee aan die stressmaatschappij.
In december publiceerde Het Laatste Nieuws een speciale bijdrage, 08 in beeld. Elke HLN journalist had een foto gekozen die een belangrijk feit uit het afgelopen jaar illustreerde.
Mijn dochter Kim, journaliste bij HLN, koos de foto van Olivia, een peuter die met duim in de mond en droeve ogen in de lens van de fotograaf kijkt. Haar beide beentjes zijn gespalkt. Onderweg naar nergens schreef Kim er als titel bij.
Oorlogsweesje Olivia brak beide dijbenen terwijl ze wegvluchtte van de gruwel en geweld in Oost-Congo. Net als duizenden anderen wacht Olivia in het stadje Rutshuru op haar nieuwe thuis. Verplegers schetsen haar een grimmig toekomstbeeld. Want wie zal zich over haar ontfermen in een streek waar thuis niet meer bestaat en niemand durft denken aan morgen? Probeer Olivia later maar eens uit te leggen wat koopkracht juist betekent
Op televisie zien we de generaals, de warlords die kinderen verplichten op kinderen te schieten. We zien soldaten raketten afschieten van op de grond, vanuit helikopters en vliegtuigen. We zien moeders die huilen.
Slachtoffers en daders, ze hebben allemaal een moeder en een vader.
Gisteravond wou ik nog even langsgaan bij Delhaize maar de gewone weg naar de parking was afgesloten door de politie. Ik moest helemaal omrijden. Langs de baan stonden verschillende donkerblauwe Iveco voertuigen die gebruikt worden om de troepen ter plaatse te brengen. Even dacht ik aan een terreurdreiging maar dan viel mijn frank. De winkel ligt vlakbij het voetbalstadion van Racing Mechelen en er werd een bekermatch gespeeld tegen Lierse. Een politiemacht staat klaar om in te grijpen als de supporters op de vuist zouden gaan. Voor een onnozel spelletje.
Op pagina 3 van De Standaard staat een foto van Indianen uit het Braziliaanse regenwoud die aanwezig waren op de opening van het World Social Forum gisteren in Belem, Brazilië..
Ze vallen op door hun uiterlijk maar nog meer door hun aanwezigheid.
De Kayapo of Mekranoti Indianen laten hun stem horen. Ze willen zichzelf verdedigen en het land waar ze al eeuwenlang op hun manier samenwonen, hun kinderen opvoeden, leven zoals zij dat willen.
De indianen van het Regenwoud willen niet verwesteren maar ze negeren de westerse wereld en de ontwikkelingen niet.
In 1999 was Raoni als ambassadeur van de Kayapo in België op initiatief van Promedia. Hij ontmoette politici en we organiseerden een persconferentie in Het Huis van de Toekomst in Vilvoorde. Verschillende bedrijfsleiders waren eveneens uitgenodigd op die persconferentie. De bedoeling was om de oprichting van het Raoni Institute onder de aandacht te brengen en extra fondsen te verzamelen. Dat tweede doel werd niet bereikt. Geen enkele bedrijfsleider toonde interesse. Veel pers is er ook niet komen opdagen.
Later dat jaar trok Rob van Oudenhoven met politica Vera Dua naar het dorp van Raoni voor zijn televisieshow De twaalf werken van RvO. Ze gingen er friet bakken voor de Indianen.
Het hele verhaal is te lezen in mijn boek Ik zou zeggen dat .
Roani was vergezeld door twee neven. Telkens ze in het openbaar verschenen, zetten ze hun traditionele hoofdtooi op. Op kantoor haalden ze hun gsm boven en zetten zich zonder aarzelen aan een pc om hun e-mails te controleren.
Ze kennen de maatschappij met haar moderne technologie en maken er gebruik om hun rechten te verdedigen: het recht om zelf keuzes te maken, zelf te beslissen.
Iemand ontslaan is geen prettige bezigheid. Man Bijt Hond stelde de vraag aan een paar HR specialisten w.o. een professor. Een goede voorbereiding is belangrijk, zei iemand. Je kunt een rollenspel organiseren en zelf eens de plaats innemen van de mens die ontslagen wordt.
Zo kan je zelf ondervinden hoe het aanvoelt, welke emoties opwellen bij degene die de boodschap krijgt.
Onzin natuurlijk. In een rollenspel speel je een rol. Goede acteurs kunnen doen alsof ze echt boos worden of triestig maar zodra de regisseur cut roept zetten ze een ander gezicht op.
Het zijn degenen die riskeren hun baan te verliezen die moeten getraind worden en dat is vandaag iedereen.
Waarom er niet mee beginnen in het onderwijs? Men leert jonge mensen hoe ze een CV moeten opstellen, hoe ze zich moeten gedragen tijdens een sollicitatiegesprek.
Leer ze maar meteen ook hoe ze zich moeten gedragen als ze hun ontslag krijgen: blijf rustig, speel geen slachtofferrol, vraag meteen wat de financiële voorwaarden zijn, dring aan op een outplacement ondersteuning.
Het is niet oneervol om ontslagen te worden om economische redenen. Werknemers zijn stofdeeltjes op de grote tafel van de directiecomités. Iemand niest en het stof vliegt op. Wat naast de tafel valt wordt opgeveegd door de kuisploeg.
Ik ben Emile Clemens
Ik ben een man en woon in Duffel (België) en mijn beroep is communicatie consultant.
Ik ben geboren op 29/01/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: boeken, jazz en media..
Ook: Docent PR en Interne Communicatie. Boek: Ik zou zeggen dat ... (uitg. Plantyn). Jazz'halo.
