Bron van geluk en frustratie, simpel en complex, boeiend en soms gevaarlijk.
20-02-2009
De doelgroep van een weekblad
In de wekelijkse bijlage van de krant De Morgen, Media.Com, kan de lezer meekijken in de keuken van de mediabedrijven. (Voor de studenten communicatie: als jullie maar één keer week een krant kopen, neem dan De Morgen op vrijdag en lees die bijlage.) Vandaag staat er een stukje in over het Amerikaanse weekblad Newsweek: 'Newsweek' zoekt minder lezers met meer centen. Newsweekis in de VS de nummer twee in zijn soort. Nummer één, Time, verkoop wekelijks 3,4 miljoen exemplaren - dat zijn er overigens een miljoen minder dan in 1999. Newsweek was lang goed voor 3,1 miljoen verkochte nummers, maar begin 2008 bedroeg de verkochte oplage nog maar 2,6 miljoen. De Morgen citeert Chief Executive Tom Aschein die zegt dat ze er van uitgaan dat het aantal in juli zal zakken tot 1,9 miljoen en in januari 2010 nog maar 1,5 miljoen exemplaren zal bedragen. Aan de New York Times zei Aschein: "We bereiken een massapubliek maar de massamarkt is vor ons een business die niet marcheert." Newsweek maakt verlies en dus moet het businessplan aangepast worden. De prijs voor een abonnement zal drastisch omhoog gaan - op termijn zelfs verdubbelen. Dat moet leiden tot minder lezers die méér voor hun blad willen betalen en waarvoor adverteerders van chiquere merken meer geld over hebben. De reclamebudgetten voor consumptiegoederen worden door de crisis drastisch beperkt. De inkomsten uit reclame verminderen en dat zal men bij Newsweek ook voelen. In de sector van de luxegoederen is er geen crisis maar blijkbaar wordt Newsweek door die producenten vandaag niet op de shortlist gezet als reclamedrager. Daarom wil de uitgever het blad herpositioneren. Ook zorgt het voor minder kosten voor papier, drukken, distributie en marketing. En wie weet, minder volk in de redactielokalen. Producenten van luxegoederen adverteren hun producten graag in de gepaste omgeving, d.w.z. niet tussen critische en beschouwende artikels maar tussen gemakkelijk leesvoer met weinig woorden en inhoud. Indien gewenst, leveren ze zelf de copij wel aan. De crisis maakt de massa niet alleen armer.
Als je elke dag Activia eet, heb je geen last meer van dat opgeblazen gevoel. Welk opgeblazen gevoel? Ik heb daar alleen last van als ik in de zomer van de grote dorst kort na elkaar een paar pintjes drink. Even kijken of er geen dames in de buurt zijn en dan een stevige boer laten. Weg opgeblazen gevoel. Eerst alle mannen (en hun vrouwen) wijsmaken dat ze misschien wel een beetje impotent zijn als ze niet elke dag minstens twee keer het geweer kunnen schouderen en doel treffen. En dan met het wondermiddel op de proppen komen: Viagra. Succes gegarandeerd. En nu zit ik mij af te vragen of de crisis ook zo in mekaar zit. Door overproductie zitten bedrijven opgescheept met stocks die ze nooit kwijt raken en met een productieapparaat dat veel te performant is. De forecast was verkeerd. Of die ooit kan kloppen. Hoe daar vanaf geraken? Met een crisis. De overheid voor het blok zetten en de rommel laten opruimen (met het geld van de belastingbetaler). Een goede kennis was op een internationale meeting met topbankiers en financiers toen het nieuws bekend raakte dat Lehman Brothers failliet was. Paniek? Absoluut niet. Dikke ambiance. Party time. Ik was er niet bij en kan het dus niet bewijzen maar zo af en toe begin ik mij af te vragen of er een complot achterzit, een uitgekiend project.
Marc Fauconnier van reclamebureau Famous heeft een boek geschreven: I love the crisis.
In een interview met de krant Le Soir (17 febr.) zegt hij: Ceux qui investissent dans le marketing de récession gagneront.
De journalist van Le Soir, Jean-François Lauwens, geeft de cijfers uit een recente studie van UBA (Unie van Belgische Adverteerders) rond de te verwachten reclamebestedingen in 2009 : een daling met 55% in televisie reclame, met 27 % in print press en met 16% in radio.
Internet reclame zou met 37% vooruitgaan.
In het interview zegt Marc Fauconnier dat die resultaten hem niet verbazen omdat het een normale reflex is om in tijden van crisis te snijden in de budgetten voor marketing en communicatie. Veel van die bedrijven zijn genoteerd op de beurs en worden bestuurd door financiers die alleen op korte termijn denken, zegt Fauconnier nog. Het is korte-termijn-denken. Mais ils perdent de vue que toutes les périodes de récession que nous avons connues depuis la Deuxième Guerre mondiale nont duré en moyenne quun an »
Hij geeft een aantal voorbeelden van bedrijven die tijdens de economische crisis in 1981-1982 en in 1990-1991 meer geïnvesteerd hebben in reclame en daardoor marktaandeel veroverd hebben op hun concurrenten.
Dat laatste zal wel kloppen maar
de voorbije perioden van crisis waren eerder een dipje van korte duur. De digitalisering moest nog beginnen en die heeft gezorgd voor nieuwe investeringen en een stijging van de omzet van bedrijven die zich tijdig wisten aan te passen. De huiscomputer deed zijn intrede, platendraaiers werden vervangen door CDs, videos door DVDs, vaste telefoons door gsms, en zo voort. De consumenten gooiden hun oude spullen buiten, bedrijven investeerden in robots en in nieuwe communicatietechnologie.
Komt er opnieuw een technische revolutie? Het valt te betwijfelen. Her en der valt te lezen dat groene technologie onze economie weer zal aanzwengelen.
Economen voorspellen op de radio dat het volgend jaar nog niet direct beter zal gaan. Bedrijfsleiders hebben in Japan andere (Japanse) bedrijfsleiders horen zeggen dat de crisis tien jaar zal duren. Dat soort dingen hoor je op recepties. Niemand weet het. Heeft er nog iemand de touwtjes in handen?
Communicatoren kunnen wel roepen dat het verkeerd is de budgetten voor communicatie in te perken maar geen bedrijfsleider die daar naar luistert.
Maar wie niet meer communiceert, verdwijnt uit het gezicht van zijn klanten.
Dan doen we het maar met kleinere budgetten. We kijken en luisteren naar onze doelgroep. Als we hun taal spreken, zullen zij ook naar ons luisteren.
Vijftien tv-stations strijden om levensverhaal van Britse Alfie, dertienjarige vader van Maisie Roxanne. Ongelukje kan onfortuinlijke tieners liefst half miljoen euro opleveren.De Morgen, 12 februari. Britse televisiezender Channel 4 laat twintig kinderen samenwonen zonder volwassenen. Ophef over 'Big Brother' voor kinderen. De Morgen, 7 februari. Veelbesproken Californische mama treedt uit anonimiteit met eerste interview. TV-zender strikt moeder achtling. De Morgen, 7 februari. Daens kwam op tegen de kinderarbeid en viel het establishment aan. Vandaag worden kinderen in onze beschaafde wereld niet meer de mijnen in gestuurd, niet meer als goedkope arbeidskrachten ingezet in onze fabrieken. Dat doen ze wel in de derde wereld, ver van hier, ergens waar we het niet zien. Wij zetten kinderen op een podium om ons te vermaken. EuroSong for Kids, de nieuwe baby van de vedette op de covers van de boekjes, voor geld. We gaan erop vooruit.
Ik werkte ooit als jobstudent in een sossiskesfabriek, een familiebedrijfje dat vleesproducten maakte voor de huismerken van grootwarenhuizen zoals frankfurterworstjes en aanverwante hotdog vulsels. Ik weet dus uit ervaring dat er in die worstjes niks zit van waarde. De vellen worden gevuld met een witte pasta en gaan dan de rookoven in waar ze hun roodbruine kleur krijgen. Toch worden ze verkocht en gegeten. Op televisie loopt een reclamespot die laat zien hoe verlekkerd kinderen zijn op die dingen. Ze worden gepresenteerd als een culinaire delicatesse. Het blik en het etiket dat er rond zit, kosten meer dan de inhoud. Politieke partijen doen inspiratie op in de commerciële wereld. De verpakking primeert op de inhoud. Anne De Baetzelier, ex-miss België en bekend van televisie, sluit zich aan bij Lijst Dedecker en krijgt een plaats op de lijst voor de verkiezingen. Gevraagd naar haar programma, zei ze op de radio dat ze aan haar tienerkinderen gevraagd had wat zij belangrijk vonden. Marktonderzoek bij de doelgroep dus. De verpakking is in elk geval in orde. De kans is groot dat nog wat fin-de-carrière BV's op kieslijsten zullen verschijnen en bijgevolg in de media het wat en waarom mogen uitleggen. Ik zou liever lezen wat de kandidaten in hun politieke functie al gerealiseerd hebben om mijn keuze te kunnen maken maar ik vrees dat het beperkt zal blijven tot projecten en signalen, verpakt in een flinterdun vel en dan de rookoven in om het wat kleur te geven.
In Amerika daalde de verkoop van nieuwe autos in januari met 37 % maar één merk slaagde erin haar marktaandeel te verhogen: Hyundai.
Tijdens de voorbije Super Bowl gaf de Koreaanse autoconstructeur 3 miljoen dollar uit om de Amerikanen te leren hoe ze de naam correct moesten uitspreken: Its hun-day, like in Sunday.
Met televisie spots alleen verkoopt men geen autos. Wat de opgang van het merk kan verklaren, is het aanbod. Kopers mogen hun nieuw aangekochte auto terugbrengen als ze binnen het jaar hun baan of inkomen verliezen.
In een economie die duidelijk niet meer weet van welk hout pijlen maken, is dat een boodschap die iedereen aanspreekt.
Cardoen deed het al twee keer met twee kopen één betalen en het werkte. Het kan mij niets schelen wat ze met die tweede auto doen, zei mijnheer Cardoen op de radio. Voor mijn part verkopen ze hem hier op onze parking.
De kans is groot dat andere merken het voorbeeld van Hyundai zullen volgen maar intussen is de Koreaanse constructeur erin geslaagd zijn marktaandeel in Amerika bijna te verdubbelen en is de verkoop met 14% gestegen.
(Bron: The New York Times, 5.2.09)
Angst doet ook verkopen
Geen nieuw zoethoudertje, angst moet volstaan voor ja.(DS 10.02.09 over de komende Fortis aandeelhoudersvergadering).
Arme Fortis-aandeelhouders. Wie moeten ze geloven? De professoren? De politici? De directeurs? De advocaten?
De Promedia-verkopers kenden die truken ook. Als u niet in de Gouden Gids adverteert, mijnheer, gaat uw zaak misschien wel failliet.
Twijfel zaaien en dan toeslaan. Het levert alleen resultaat op heel korte termijn maar soms is dat voldoende om de bonus binnen te halen. Et après nous, le déluge.
Bovenstaande koppeling leidt naar een pagina op de Werf website waar wij iedereen uitnodigen de petitie Red De Werf te ondertekenen.
Tot onze grote verbazing vernamen wij dat de beoordelingscommissie Kunstencentra als conclusie onder haar preadvies voor De Werf "onvoldoende" schreef. Dit zou betekenen dat De Werf en haar werking - de theatervoorstellingen voor jong en oud, de jazzconcerten, het Jonge Snakenfestival tijdens de herfstvakantie, het tweejaarlijkse festival Jazz Brugge, het cd label W.E.R.F., de Flemish Jazz Meeting, ... verdwijnen uit Brugge, uit Vlaanderen ....
Concreet voor de jazz haalt de commissie het argument aan dat de rol van De Werf in Vlaanderen als steunpunt voor de jazz, 'overgenomen werd door andere organisaties'. We hebben er het raden naar welke organisaties dat dan wel zijn. Daarnaast poneert men in het advies dat De Werf 'niet aan actuele kunsten doet'. Wablief? Wat is jazz dan wel?
De Werf heeft nu 10 dagen de tijd om op dit advies te reageren om de Minister, die het laatste woord heeft in deze materie, te overtuigen dat dit advies volkomen onterecht is. Hij is ons laatste redmiddel om de deuren van De Werf toch open te laten.
Daarom roepen we iedereen die ook vindt dat dit advies compleet onterecht is om hun steun. Ook u! Teken onze petitie op www.dewerf.be!
Met dank en vriendelijke groeten, Willy Schuyten, Jos Demol
Plots was daar Wies Andersen op televisie, in een item over orgaandonoren. Wies wie?
Wies Andersen. Hij speelde een hoofdrol in het jeugdfeuilleton Zanzibar. Eind jaren zeventig presenteerde hij de Wies Andersen Show op de BRT, een quiz met panelleden. In dat panel zaten o.a. Johan Anthierens, de dichter Paul Snoek (ik preciseer voor de jonge generatie), journalist Gaston Durnez, zangeres Della Bossiers, filmmaker Harry Kümel en andere bekende Vlamingen die toen gewoon interessante Vlamingen waren. Eddy Wally deed ook wel eens mee. Waarschijnlijk is hij de enige die ook vandaag nog een ruime bekendheid geniet.
Het was in dat programma dat het woord quizmaster geïntroduceerd werd door Johan Anthierens. Het was ook daar dat Anthierens voor nogal wat opschudding zorgde door te zeggen dat hij gelukkig gescheiden was. Wordt vandaag nog door allerlei nitwits in de mond genomen of ze het zelf ter plekke uitvinden.
Johan Anthierens en Paul Snoek zijn gestorven maar ze zijn niet vergeten. Niet omdat ze mediafiguren waren maar omdat ze boeken, essays en gedichten schreven
Ik lees vandaag in HLN dat Gennaro Olivieri overleden is. Hij was één van de twee scheidsrechters in Spel zonder Grenzen, een populaire televisieshow, over de grenzen heen, die van 1964 tot 1982 op de BRT uitgezonden werd. Iedereen kende Gennaro Olivieri en Guido Pancaldi al deden ze niet veel meer dan op een fluitje blazen. Of ze getrouwd waren, gescheiden, een boeiend of een saai seksleven hadden, wisten we niet. Wilden we ook niet weten. Die markt moest nog gecreëerd worden.
Het zijn andere tijden. Nostalgie? Absoluut niet. De Pappenheimers, De Slimste Mens, De Liegende Doos, Het Peulengaleis, Schalkse Ruiters, Het Geslacht De Pauw, In de Gloria, Het Eiland, .We kunnen niet klagen.
Gelezen in De Morgen: De Vlaamse cultuurfreelancers, werkzaam bij radio, tv en de gedrukte media, maken zich zorgen over wat zij omschrijven als de "teloorgang van de kritische cultuurjournalistiek." Ze hebben zich verenigd in de actiegroep Press for More.
Wie inzoomt op de cultuurberichtgeving, heeft redenen om zich zorgen te maken: op die paginas en in die programmas wordt steeds minder plaats gemaakt voor kritische beschouwing en achtergrondjournalistiek. Dat is geleidelijk gebeurd. Steeds meer lijken de media, met het oog op toegankelijkheid, hun kritische reflectie helemaal overboord te gooien. Die reflectie is nochtans cruciaal voor een kwalitatieve berichtgeving en kan zelfs perfect sporen met een gezond commercieel beleid. Worden de huidige tendensen niet omgebogen, dan dreigen lezers en luisteraars eerder af- dan aan te haken. Als we nog een cultuurpers met meerwaarde willen, dan is het vijf voor twaalf. Wat is er aan de hand?
't Is nogal duidelijk wat er aan de hand is. Its the economy, stupid. En verder is er helemaal niks aan de hand. Het is de macht van het getal. Theater, opera, de betere film, klassiek muziek, jazz, ze hebben allemaal een trouw publiek maar het is altijd hetzelfde publiek, het zijn dezelfde mensen die je tegenkomt. Die groep is klein, te klein om commercieel interessant te zijn.
Kranten uitgeven is een economische activiteit en in onze maatschappij telt alleen financiële groei en winst. Daar is niks mis mee. Het is nu eenmaal zo en we profiteren er allemaal van.
Probeer eens sponsors te vinden in de bedrijfswereld voor een cultuurproject met een beperkte doelgroep. Vergeet het. Night of the Proms: geen probleem. Rock Werchter: uiteraard. Jazzconcerten? Hoeveel mensen komen daar naartoe? Honderd? Honderd vijftig? Komaan, zeg.
En toch doen ze het nog, de kranten. Vandaag stond er in De Morgen een stuk van Didier Wijnants over tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele (driekwart pagina) en een bespreking van de nieuwe cd van Joëlle Léandre. Joëlle wie?
Ik wil graag elke dag een artikel van Didier Wijnants in mijn krant vinden en met mij misschien nog een paar honderd mensen maar daar kan de uitgever zijn journalisten niet mee betalen en dus moet hij keuzes maken. Een krant publiceren die door zoveel mogelijk mensen gekocht wordt of helemaal geen krant meer maken.
Ik begrijp de freelancers die graag over cultuur schrijven, liefst kritisch en liefst lange stukken. Hoe langer hun bijdrage, hoe meer ze ervoor betaald worden.
De vraag is alleen: voor wie doen ze het? Wie leest hun bijdragen?
Laten we eens onderzoeken hoeveel studenten elke dag of tenminste een paar keer per week een krant lezen. Ik vrees dat het resultaat zeer ontnuchterend zal zijn. Laten we meteen ook vragen aan degenen die wel een krant kopen, wat ze erin lezen. Waarschijnlijk zullen een aantal journalisten zich meteen gaan bezatten.
Ik hoorde het eens een commercieel directeur zeggen: In de krant lees ik de voorpagina, een beetje over de binnenlandse politiek en de sportpaginas. De cultuurbladzijden bekijk ik nooit.
Er was een tijd dat kranten advertentieruimte gaven aan culturele projecten in ruil voor hun logo op affiches, tickets e.d. De kunstcritici waren daar niet heel blij mee omdat die advertentie de ruimte innam die zij liever opvulden met een artikel. Begrijpelijk maar de vzw die veel (vrije) tijd en energie (en vaak ook geld) steekt in zijn organisatie wil ze graag onder de aandacht brengen. Geen enkele journalist freelance of in vaste dienst die hem daarbij wil helpen.
Die tijd van gratis reclame is lang voorbij. Advertenties moeten betaald worden.
De media geven wat het grootste deel van hun publiek vraagt. Ze doen daar onderzoek naar. Voor jazz is er blijkbaar heel weinig belangstelling. Knack Focus is in hoofdzaak een filmblad met ook wat aandacht voor games en strips. De Standaard en De Morgen volgen de actualiteit. Een grote naam in Bozar krijgt een groot artikel. Binnenkort zal Jan Fabre ook wel sterk aan bod komen. Minder bekende artiesten maken weinig kans.
So what? We moeten er mee leven.
Op 26 december 2008 trad Benat Achiari met Pedro Soler en Gaspar Claus op in de kamermuziekzaal van het Concertgebouw in Brugge. 2de kerstdag. We dachten dat er hoop en al twintig mensen zouden opdagen.
De zaal zat vol, tot in de nok. Benat en zijn kompanen kregen een staande ovatie op het einde.
In de kranten viel er niks over te lezen. Het maakte niets uit. Wij beleefden een mooie avond.
De media passen zich aan de wereld aan waarin we leven: druk, snel, overvol. Korte artikels, fotos, snel te consumeren nieuws.
We krijgen de tijd niet meer om lange beschouwende stukken te lezen. Wie door omstandigheden wel tijd heeft, zal zijn gading op het internet moeten vinden.
Ik ben een fan van Ramblas op Klara, van Vrije Geluiden en Boeken, VPRO programma's op Nederland 1. Ik heb een abonnement op de Poëziekrant en op DWB, koop Jazziz en nog wat bladen maar stel vast dat ik meer niet dan wel naar Kurt Van Eeghem luister en dat de magazines zich ongelezen opstapelen. Dan zijn er nog de boeken die liggen te wachten en de cd's waar het celofaan nog rond zit. Ik zou niets liever willen dan lezen en luisteren maar ik sta elke dag drie uur in de file, heb vaak nog werk, kijk graag naar De slimste mens, In Europa, de Pappenheimers en vul 's nachts mijn blog. In de hoop dat er nog wat mensen zijn die tijd vinden om te lezen.
Opde begrafenis van de slachtoffers van de slachtpartij in Dendermonde zijn journalisten niet welkom. Fotografen helemaal niet. Het volk was verontwaardigd omdat de media zoveel paginas besteedden aan het drama.
Op de radio verdedigde Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van de Corelio kranten, zijn vakbroeders. We doen wat de pers al 300 jaar doet, en we het op de manier van 2009.
Hij heeft gelijk. De media brengen wat het volk wil. Een krant zonder fotos zou door niemand gekocht worden. We zijn wel geïnteresseerd in de feiten maar nog meer in de gevolgen, in de emoties die ze uitlokken.
Zondag keek ik naar een documentaire op National Geographic. Het intussen beroemde filmpje waarin een kudde buffels een groep leeuwen aanvalt die één van hun kalveren in de greep houdt, werd er geanalyseerd door specialisten. Het buffelkalf haalde het.
De specialisten gaven het 50% kans op overleven wegens de mogelijk opgelopen verwondingen. Ze zegden ook dat het uitzonderlijk is, of toch niet vaak waargenomen, dat een kudde graseters het opneemt tegen roofdieren die hun jongen belagen.
In de dierenwereld geldt het recht van de sterkste. Jonge en zwakke dieren zijn de prooi. Een luipaard velt een jonge antilope, een arend slaat een jong konijn.
Zondag zag ik ook de eerste lammeren rondhuppelen in een weide in de buurt van Lier. Mijn eerste gedachte was: nieuw leven, de lente komt eraan. Maar dan: binnenkort worden ze opgediend op een bedje van peterselie. Als paaslam.
De winterzon in januari doet ons dromen van de lente: het schieten van het loof, de mezen die de nestkast ingepalmd hebben, de mereljongen die zullen uitvliegen, de zwarte kater die op de loer ligt.
Idylle en drama, de themas van artiesten, schrijvers en filmmakers. Het is o.k. zolang het bij kunst blijft, zolang we het kunnen observeren in de natuur.
Maar Darwin heeft het voor ons uitgezocht: we zijn geëvolueerde dieren. De mens heeft een laag vernis gekregen en update versies van de software.
Bij sommigen onder ons is die software niet geïnstalleerd geraakt, of een virus heeft alles in de soep gedraaid en het oerprogramma heeft het overgenomen.
Ze zoeken slachtoffers. Ouderen, kinderen en zwakkeren moeten het ontgelden.
Achteraf zoekt de maatschappij naar redenen, naar oorzaken. We zullen ze nooit vinden. We willen oordelen en veroordelen maar wij zijn zelf een deel van die maatschappij. We bouwen zelf mee aan die stressmaatschappij.
In december publiceerde Het Laatste Nieuws een speciale bijdrage, 08 in beeld. Elke HLN journalist had een foto gekozen die een belangrijk feit uit het afgelopen jaar illustreerde.
Mijn dochter Kim, journaliste bij HLN, koos de foto van Olivia, een peuter die met duim in de mond en droeve ogen in de lens van de fotograaf kijkt. Haar beide beentjes zijn gespalkt. Onderweg naar nergens schreef Kim er als titel bij.
Oorlogsweesje Olivia brak beide dijbenen terwijl ze wegvluchtte van de gruwel en geweld in Oost-Congo. Net als duizenden anderen wacht Olivia in het stadje Rutshuru op haar nieuwe thuis. Verplegers schetsen haar een grimmig toekomstbeeld. Want wie zal zich over haar ontfermen in een streek waar thuis niet meer bestaat en niemand durft denken aan morgen? Probeer Olivia later maar eens uit te leggen wat koopkracht juist betekent
Op televisie zien we de generaals, de warlords die kinderen verplichten op kinderen te schieten. We zien soldaten raketten afschieten van op de grond, vanuit helikopters en vliegtuigen. We zien moeders die huilen.
Slachtoffers en daders, ze hebben allemaal een moeder en een vader.
Gisteravond wou ik nog even langsgaan bij Delhaize maar de gewone weg naar de parking was afgesloten door de politie. Ik moest helemaal omrijden. Langs de baan stonden verschillende donkerblauwe Iveco voertuigen die gebruikt worden om de troepen ter plaatse te brengen. Even dacht ik aan een terreurdreiging maar dan viel mijn frank. De winkel ligt vlakbij het voetbalstadion van Racing Mechelen en er werd een bekermatch gespeeld tegen Lierse. Een politiemacht staat klaar om in te grijpen als de supporters op de vuist zouden gaan. Voor een onnozel spelletje.
Op pagina 3 van De Standaard staat een foto van Indianen uit het Braziliaanse regenwoud die aanwezig waren op de opening van het World Social Forum gisteren in Belem, Brazilië..
Ze vallen op door hun uiterlijk maar nog meer door hun aanwezigheid.
De Kayapo of Mekranoti Indianen laten hun stem horen. Ze willen zichzelf verdedigen en het land waar ze al eeuwenlang op hun manier samenwonen, hun kinderen opvoeden, leven zoals zij dat willen.
De indianen van het Regenwoud willen niet verwesteren maar ze negeren de westerse wereld en de ontwikkelingen niet.
In 1999 was Raoni als ambassadeur van de Kayapo in België op initiatief van Promedia. Hij ontmoette politici en we organiseerden een persconferentie in Het Huis van de Toekomst in Vilvoorde. Verschillende bedrijfsleiders waren eveneens uitgenodigd op die persconferentie. De bedoeling was om de oprichting van het Raoni Institute onder de aandacht te brengen en extra fondsen te verzamelen. Dat tweede doel werd niet bereikt. Geen enkele bedrijfsleider toonde interesse. Veel pers is er ook niet komen opdagen.
Later dat jaar trok Rob van Oudenhoven met politica Vera Dua naar het dorp van Raoni voor zijn televisieshow De twaalf werken van RvO. Ze gingen er friet bakken voor de Indianen.
Het hele verhaal is te lezen in mijn boek Ik zou zeggen dat .
Roani was vergezeld door twee neven. Telkens ze in het openbaar verschenen, zetten ze hun traditionele hoofdtooi op. Op kantoor haalden ze hun gsm boven en zetten zich zonder aarzelen aan een pc om hun e-mails te controleren.
Ze kennen de maatschappij met haar moderne technologie en maken er gebruik om hun rechten te verdedigen: het recht om zelf keuzes te maken, zelf te beslissen.
Iemand ontslaan is geen prettige bezigheid. Man Bijt Hond stelde de vraag aan een paar HR specialisten w.o. een professor. Een goede voorbereiding is belangrijk, zei iemand. Je kunt een rollenspel organiseren en zelf eens de plaats innemen van de mens die ontslagen wordt.
Zo kan je zelf ondervinden hoe het aanvoelt, welke emoties opwellen bij degene die de boodschap krijgt.
Onzin natuurlijk. In een rollenspel speel je een rol. Goede acteurs kunnen doen alsof ze echt boos worden of triestig maar zodra de regisseur cut roept zetten ze een ander gezicht op.
Het zijn degenen die riskeren hun baan te verliezen die moeten getraind worden en dat is vandaag iedereen.
Waarom er niet mee beginnen in het onderwijs? Men leert jonge mensen hoe ze een CV moeten opstellen, hoe ze zich moeten gedragen tijdens een sollicitatiegesprek.
Leer ze maar meteen ook hoe ze zich moeten gedragen als ze hun ontslag krijgen: blijf rustig, speel geen slachtofferrol, vraag meteen wat de financiële voorwaarden zijn, dring aan op een outplacement ondersteuning.
Het is niet oneervol om ontslagen te worden om economische redenen. Werknemers zijn stofdeeltjes op de grote tafel van de directiecomités. Iemand niest en het stof vliegt op. Wat naast de tafel valt wordt opgeveegd door de kuisploeg.
Al wie van muziek houdt, moet op zondagmorgen om 10u30 naar Vrije geluiden kijken, het muziekprogramma van de VPRO, op Nederland 1.
Een stukje life muziek, een gesprek en opnieuw muziek.
In het BIM-huis in Amsterdam presenteert Hans Flupsen de meest diverse artiesten.
Vandaag kregen we eerst de violiste Liza Fertschman te horen en te zien gevolgd door de familie Basily, vaders en zonen, met gipsy jazz en als afsluiterpianist Yoram-Hurwitz die een pianocyclus presenteerde met muziek van de Spaanse componist Albéniz.
Tussen de optredens laat Hans Flupsen de artiesten aan het woord over hun nieuwe producties of projecten waar ze aan werken. Uit de schijnbare wanorde op de tafel diept hij een oude foto op, een platenhoes of tikt op zijn laptop een documentair filmpje aan.
Altijd boeiend, altijd interessant. In vorige programmas kwamen o.a. Omara Portuondo en Ernst Reijsiger langs.
Wie nog niet gekeken heeft: http://www.vpro.nl/programma/vrijegeluiden/
Vrije Geluiden duurt een uur en wordt onmiddellijk gevolgd door het uitstekende Boeken waarin Wim Brandts een gesprek voert met een auteur n.a.v. het verschijnen van zijn of haar nieuw boek. Vandaag was dat Marc Van Roosmalen met Blootvoets door de Amazone. Van Roosmalen doet onderzoek naar de leefgewoonten van apen in het Regenwoud. Hij opende meteen sterk door uit te leggen waarom hij coryfeeën als Jane Goodall verfoeit. Je snapt apen pas als je hun omgeving snapt. Geldt ook voor de mensenwereld, vind ik.
Van Roosmalen bracht 5 jaar door in de kelders van de universiteit in Utrecht om alle daar verzamelde planten te catalogiseren het voedsel van de apen alvorens zijn onderzoek te starten op het terrein. Onderzoekers als Goodall lokken apen met bananen en bestuderen dan hun gedrag dat helemaal niet meer hun natuurlijk gedrag is.
Hij vertelde nog meer boeiende zaken in dat programma.
Presentator Wim Brandt laat zijn gasten vertellen. Hij stelt hoop en al drie of vier vragen. De gast vult 90% van de tijd.
In vorige afleveringen waren o.a. Dirk Draulans te gast met zijn boek Het succes van slechte seks en twee jonge historici, Shoerd Keulen en Ronald Kroeze die samen met Marc Hanneman Vals plat in de Oeral schreven, een zoektocht naar de oostgrens van Europa.
Nog te bekijken op http://boeken.vpro.nl/afleveringen.
Een tafel, twee stoelen, een goede presentator, een auteur, een boek, een gesprek. Simpel en altijd goed.
Om half twaalf is het afgelopen en schakel ik over naar Eén, de 7de dag. Het gaat over het aantal gaten in een Brusselse en een Luikse wafel, gevolgd door een filmpje over de schoenen van BV-vrouwen op de uitreiking van de Gouden Schoen en dan wordt de mening van Helmut Lotti gevraagd.
Zap.
Waarom moet er bij de VRT altijd zoveel heisa zijn over cultuur op televisie? Met Kurt van Eeghem hebben ze iemand in huis die een cultuurprogramma kan dragen. Dat bewijst hij elke dag met Ramblas op Klara. Klassiek, jazz, opera, boeken, poëzie, theater, hij kent het en weet altijd de vragen te stellen die een interessant gesprek op gang brengen.
Heel wat anders dan die programmas waar de presentatoren vinden dat ze de kunstenaar onderuit moeten lullen.
Minister Kathleen Van Brempt wordt de lijsttrekker van de sp.a voor de Europese verkiezingen over een paar maand. Bij de vorige verkiezingen in 2004s stond vakbondsvrouw Mia De Vits op die plek en kreeg meer dan 200.000 stemmen kreeg. Ze rekende erop dat resultaat te herhalen. Om die reden was ze in 2004 ook in de actieve politiek gestapt. De Vits krijgt deze keer een verkiesbare plaats aangeboden op de lijst voor het Vlaams Parlement. Ze bedankt ervoor. Ze zegt in de kranten dat ze uit de actieve politiek stapt. Wat denkt een mens die binnenkort weer zijn stem aan iemand moet geven daar van? Ik zou zeggen dat: - een Vlaams minister komt vaker in de media dan een Europees parlementslid. Van Brempt kwam ons regelmatig vertellen dat we vaker de tram en de bus moesten nemen, dat het file probleem alleen opgelost kon worden als er minder auto's zouden rijden. Dat komt niet goed over bij iemand die om vele redenen het openbaar vervoer niet kan gebruiken en elke dag van Rumst tot Vilvoorde staat aan te schuiven op de E19. Zeker als die iemand ziet dat de file gecreëerd wordt door de flessenhalsen die de ingenieurs overal gelegd hebben. - Vlaams minister Van Brempt heeft weinig charisma. Als ze in het Europees parlement terecht komt, kan ze rustig haar ding doen zonder dat ze te vaak in de media moet komen. In de media moeten politici kunnen scoren, met oneliners, met een brutale bek, met maatregelen die de kiezers aanspreken. De Vits zou dat waarschijnlijk kunnen maar heeft daar geen zin. Een minister steekt zijn/haar nek uit. Het hoofd van een Europees parlementslid komt zelden uit boven de grijze mist. Zou iemand Anne Van Lancker op straat herkennen? Misschien zit ik er helemaal naast. De aankondiging van de Europese sp.a lijst door Caroline Gennez heeft in elk geval opnieuw stof doen opwaaien en dat een dag nadat ze zich per e-mail bij partijgenoten verontschuldigde voor de verwarring en misverstanden die gecreëerd waren rond de naamswijziging van de partij. Een paar maand geleden zag ik Caroline Gennez boodschapen doen in een warenhuis in Mechelen en dacht even om haar aan te spreken en iets te zeggen over doorzettingsvermogen en karakter. Je moet het maar willen doen: voor de partij van Limburg naar Mechelen verhuizen om daar orde op zaken te gaan stellen en daarna het voorzitterschap op te nemen van die partij nadat die bij de federale verkiezingen een geweldige dreun gekregen heeft. Ik zeg dat als buitenstaander. Ik ben van geen enkele partij lid maar ik ken wel iets van communicatie en dat is iets waar onze politici geen verstand van hebben. Als politieke partijen op de beurs genoteerd zouden zijn, waren hun aandelen vandaag niets meer waard. We zullen over een paar maanden zien wie uiteindelijk nog een beetje waarde (en waardigheid) overgehouden heeft. Vandaag weet ik goed voor welke partijen ik niet zal stemmen maar ik weet absoluut niet voor wie wel mijn stem zal krijgen. Het zal van hun communicatie afhangen.
Zelden een lelijker adjectief vóór het woord vrouw zien staan: de multiple vrouw. Het staat vanmorgen in de titel van een artikel in De Morgen van een maandblad dat Sanoma op de markt brengt: Vitaya. Zelfde naam als de televisiezender die mannen de gordijnen injaagt. Volgens het artikel is dit 'type' vrouw vooral zeer actief en drukbezet, en wil al haar taken op een praktische manier combineren. De doelgroep is dus bekend. Nu de doelstelling nog. Het is duidelijk dat Vitaya magazine vooral voor meer advertentie-inkomsten moet zorgen. Dat is al een stuk duidelijker. Ik sprak vandaag in Luxemburg met een paar journalisten van kranten en bladen als La Voix du Luxembourg en Le Jeudi. Ze schrijven over de wereldproblemen en praten over de dalende advertentie inkomsten. Bij Le Soir, Corelio en De Morgen kunnen ze er over meespreken. Een nieuwe krant uitbrengen is geen oplossing en de reclame inkomsten van hun websites genereren niet dezelfde inkomsten als de papieren media. Dat weten ze bij de Gouden Gids ook al jaren. Tijdschriftenuitgevers kunnen wel nieuwe titels op de markt brengen om adverteerders te verleiden. Maar die lezen in de kranten artikels waarin communicatiegoeroes beweren dat klassieke reclame niet meer werkt. Raak er nog maar wegwijs uit. Maar er is dus een nieuw maandblad. Voor de multiple vrouw. Zal ze wel de tijd vinden om dat nieuwe magazine te lezen? De drie Goedeles liggen daar ook nog.
Zullen ze het dan nooit leren? Het is nochtans niet moeilijk: eerst intern communiceren en dan pas naar buiten komen met het verhaal. Zelfs als je tegenkanting verwacht van de medewerkers, het personeel, de achterban. Je bent niet verplicht om iedereen naar zijn of haar mening te vragen. Democratie en communicatie - dat zijn geen partners in een gelukkig huwelijk. Maar eerst moeten de leden van de club informatie en toelichting krijgen en dan mag alles in het publiek gegooid worden. Ondanks alle mediatrainingen maken politici voortdurend dergelijke fouten. Of doen ze het met opzet? Politici willen scoren, aandacht krijgen. Met de verkiezingen in het verschiet zullen ze er alles aan doen om hun foto in de kranten te krijgen. Ze zullen alle kansen aangrijpen. Wie eerst zaait, eerst maalt. Maar als je slecht zaaigoed uitstrooit of de grond niet behoorlijk bewerkt vooraleer aan te vangen met zaaien, blijft je na het malen met meer kaf dan koren achter. Eigen schuld, dikke bult. Het kwaad is geschied en zal met geen enkele huilbui nog uitgewist kunnen worden Voor de kiezers die binnenkort weer moeten stemmen, maakt het niets uit of de P in sp.a voor partij of voor progressief staat. Ze hebben al lang hun buik vol van de signalen en projecten die hen bijna dagelijks voorgeschoteld worden. Daarom, beste partijvoorzitters, een paar tips: - Bereid de communicatie voor. - Zorg dat iedereen hetzelfde verhaal vertelt. - Hou de wilde paarden in toom. Sluit ze desnoods op in hun box. - Zorg dat de boodschap duidelijk is, voor iedereen te begrijpen.
De voorbije weken is het aantal UFO-meldingen op Volkssterrenwacht Urania sterk toegenomen. Veel mensen houden de heldere planeet Venus voor een vliegende schotel. Doordat Venus op woensdag 14 januari haar grootste hoekafstand tot de zon bereikt (= de hoek tussen Venus, de zon en de Aarde) , is de planeet tot enkele uren na zonsondergang zichtbaar.
http://www.urania.be Dat bericht brengt mij terug naar Sicilië. We waren met ons vieren op bezoek bij Simona en Giorgio Occhipinti, door zijn collega's en vrienden de meest barokke jazzpianist ter wereld genoemd. We logeerden bij hen thuis in Raguza en op een avond namen ze ons mee naar een plek op de boerenbuiten, naar Donna Fugata, voor een Siciliaans maal met de familie en vrienden van Giorgio, onder de olijfbomen en onder een sterrenhemel die we in België nergens meer te zien krijgen. Die nacht schitterde ze opvallend groot. "Venere", zei Giorgio. Venere. Venus in die warme nacht van Donna Fugata. De laatste aanslag, de finale van een schitterend concert.
Het nieuws op de radio gisterochtend, 13 januari: de naam en het logo van de politieke partij LDD staan te koop. De journalist zegt er nog bij dat het bericht in P-Magazine staat en in Gazet van Antwerpen. Dan maar GvA gekocht. s Avonds was het ook een onderwerp in het VRT televisienieuws.
En vandaag meldt de radio dat het aanbod van de eBay site gehaald is. Het bod was al opgelopen tot meer dan 100.000 euro.
Wat is er aan de hand?
In 2007 werd reclameman Wim Schamp door Jean-Marie Dedecker aangezocht om mee te werken aan zijn nieuwe partij.
Uit een artikel in Het Nieuwsblad van 13 juni 2007
Ik heb zelf Jean-Marie Dedecker geadviseerd bij de oprichting van zijn partij en ook voor zijn logo. Een deel van zijn mensen wilden zichzelf propageren als ultraliberalen, maar ik heb gezegd: Jean-Marie, doe dat niet. Ik raadde hem aan om Robin Hood te spelen, de rebel van de politiek, om stemmen weg te halen bij de socialisten. En ik heb gelijk gekregen. Ze wilden die Partij van het Gezond Verstand beklemtonen, maar ik heb hen gezegd om de merknaam Dedecker te promoten, want daar draait het om. Niet dat je rechts bent en liberaal zeker niet, want die zijn de mensen nog het meeste beu.
(interview met Wim Schamp door Bart Moerman, Het Nieuwsblad, 13 juni 2007)
De samenwerking tussen Dedecker en Schamp werd eind 2007 opgezegd omwille van een dispuut en er bleven onbetaalde facturen liggen.
Wim Schamp liet daarop de naam van de partij en het logo deponeren en zette ze nu te koop op eBay, voor het goede doel.
Ten onrechte, volgens Jean-Marie Dedecker die zegt dat hij betaalde voor het ontwerp en dat de partij daarom de eigenaar is.
Wat is er misschien nog aan de hand?
Een paar hypotheses:
- Wim Schamp moet nog steeds geld krijgen van Jean-Marie Dedecker en probeert hem onder druk te zetten. Wordt tegengesproken door Dedecker. De facturen zouden betaald zijn.
- Dedecker heeft om één of andere reden op de tenen getrapt van Schamp.
- Wim Schamp heeft opdrachten nodig en zet zich in de kijker. Niet de goede manier en Schamp zal dat ook wel weten.
- Schamp wil alleen nog eens in het nieuws komen. Operatie gelukt als dat zijn levensdoel is.
Copyright: complex en gevaarlijk
Communicatoren moeten alert zijn voor copyright problemen.
Een paar voorbeelden:
- Een reclamebureau maakt een televisiespot voor een niet-commerciële campagne, voor een NGO. Een televisie station biedt aan de spot gratis nog een aantal keer uit te zenden. Kan niet om copyright redenen.
- Een foto gebruiken om een biografie van een muzikant te illustreren op een website die geen enkel commercieel doel heeft. De foto wordt ter beschikking gesteld door de muzikant. De fotograaf stuurt via zijn federatie een aanmaning tot betaling van copyright. Hij is de eigenaar van de foto, niet de muzikant. De eigenaars van de website moeten betalen.
Nog meer voorbeelden? Kijk eens in Ik zou zeggen dat, uitgeverij Plantyn.
Intellectueel eigendomsrecht is een complexe materie en het kan nooit kwaad af en toe advies in te winnen van een jurist die zich gespecialiseerd heeft in mediarecht of contact op te nemen met een auteursrechten vereniging zoals Sabam.
Winter. 11°C liet mijn auto mij vanmorgen weten. In de provincie Namen werd dinsdagnacht 21,9 genoteerd. Eindelijk hebben we nog eens een echte winter en kunnen we klagen over de koude en de sneeuw die ijs geworden is op de trottoirs.
Het is tijd om erwtensoep te maken. In Holland noemen ze erwtensoep die een dag oud is, snert.
He Etymologisch Woordenboek van Van Dale schrijft dat snert uit het fries komt maar geeft verder geen uitleg. In de gewone Van Dale staat dat het gebruikt wordt voor iets dat op niets lijkt, zeer slecht of waardeloos is.
Niet iedereen lust erwtensoep. Niet iedereen houdt van een strenge winter.
Ik hou van de seizoenen, van het verlangen naar een zachte lente en een hete zomer op een koude winteravond. Van het na regen komt zonneschijn gevoel en what goes up must come down maar dan omgekeerd.
Grote zorgen om 115.000 tijdelijk werklozen is de titel in Het Laatste Nieuws van 6 januari en Tweede golf van ontslagen dreigt op 9 januari.
Ben niet zeker of de lente voor iedereen even opwekkend en aangenaam zal zijn.
Op de websites van Media Marketing en Pub las ik dat Anita Descheemaeker, de general manager van reclamebureau McCann Erickson en nog wat medewerkers, agentschap verlaten hebben als gevolg van de economische crisis. Anita werkte 20 jaar voor het bureau. Haar taak wordt overgenomen door de CEO.
Ik heb met Anita Descheemaeker samengewerkt toen ik bij Promedia verantwoordelijk was voor de communicatie. Zij Account Manager was bij McCann. Zij maakten één van de sterkste campagnes die Promedia gevoerd heeft: Het bestaat als het in de Gouden Gids staat. Van McCann is ook de spraakmakende televisiespot met de Schotten die bij het begin van een rugbywedstrijd hun rok opheffen om de tegenstander te intimideren. Voor welk whiskymerk was dat ook weer?
Sterke campagnes, talent, inzet, het betekent allemaal niets als de omzet en de winst dalen.
Ik las in de krant dat de top van Ethias zichzelf van bonussen voorzag, berekend op de omzet van de First rekeningen. Hoe meer first-rekeningen er verkocht werden, hoe hoger de bonussen. Het rendement van de First-rekening was niet van belang. Ik heb voor een communicatiebureau gewerkt waar Ethias de hoofdaandeelhouder was. Nooit van een bonus gehoord. Het bureau is opgedoekt.
Hard werken, overuren kloppen, creatieve ideeën ontwikkelen, loyaal zijn . Sorry. Its the economy, stupid.
Een Duitse miljardair, Adolf Merckle, heeft zelfmoord gepleegd. De man was 74. Hij zou 1 miljard euro verloren hebben door de financiële crisis.
Neem nog een bord snert. t Is lekker en je wordt er warm van.
In het stadspark van Leuven is een man doodgevroren. In Gaza worden kinderen aan flarden geschoten.
De humanitaire corridor die Israël heeft geopend, is voorlopig niet meer dan een pr-operatie. Dat zeggen de hulpverleners in Gaza. staat op de voorpagina van De Standaard van 8 januari. Een klant vroeg de lijst met de namen van de medewerkers aan zijn project, met hun functie. Iemand had pers-attaché achter mijn naam gezet. Ik heb het laten veranderen in Public Relations. Misschien geen goed idee.
Ik ben Emile Clemens
Ik ben een man en woon in Duffel (België) en mijn beroep is communicatie consultant.
Ik ben geboren op 29/01/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: boeken, jazz en media..
Ook: Docent PR en Interne Communicatie. Boek: Ik zou zeggen dat ... (uitg. Plantyn). Jazz'halo.
