Inhoud blog
  • Eerste indruk
  • De beslissing
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Mijn verhaal
    of hoe ik mezelf weer vond...
    18-02-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De beslissing

    "Sorry lieve schat, maar ik snap het niet. Waarom heb je hem nog een kans gegeven?"

    We zitten in een brasserie waar we wel vaker afspreken om samen na het werk iets te gaan eten. Met haar grote bruine ogen kijkt ze me van aan de andere kant van de tafel vragend aan. Isis, mijn lieve vriendin, heerlijk stoer en altijd recht door zee, maar met een hart van goud.

    "Ben je bang om hem in de steek te laten?"

    Ik slik. "Neen, dat is het niet...Ik ben niet bang omwille van hém, maar wél om mijn gezin in de steek te laten. Ik bedoel... ik dacht... elk jaar extra dat ik Victor kan geven zodat hij in een gezin opgroeit, is er dan toch één meer."

    Isis buigt zich naar voor over de tafel en legt haar hand op de mijne. Ze kijkt me doordringend aan en zegt dan langzaam, alsof ze haar woorden meer gewicht wil geven: "Maar het is er ook één minder voor jou."

    De tranen springen me in de ogen en ik voel mijn maag samenknijpen. Ze heeft gelijk. De voorbije weken heb ik ze langs alle kanten opgevangen, de verhalen over ongelukkige vrouwen enerzijds en over hoe het is om als kind op te groeien in een liefdeloos gezin anderzijds. Het leek wel of de getuigenissen daarover me zelf opzochten, soms uit onverwachte hoek. Zoals Berts nichtje die getuigde over de talrijke ruzies thuis, over hoe lang al hun ouders niet meer samen sliepen en hoe zij en haar jongere zus hun vader smeekten om voorzichtiger om te springen met de porno op zijn computer zodat hun jongste zusje die troep toch niet hoefde te zien. Wat trouwens mislukte. Over hoe mannen hun vrouw controleerden, kleineerden en bedrogen. Over hoe boos kinderen soms opgroeiden, opstandig, ten opzichte van hun ouders omdat die niet de moed hadden gehad om uiteen te gaan en hun kinderen dan maar een rotjeugd hadden bezorgd.

    Ik wilde niet dat Victor me haatte of dat hij werd opgevoed door een moeder die zelf nooit meer gelukkig zou kunnen zijn, na alles wat er gebeurd was.

    Het was daar, op dat moment, dat ik de klik voelde in mijn hoofd en de beslissing nam om Bert te verlaten. En vreemd genoeg voelde ik me opgelucht.

    18-02-2015 om 21:10 geschreven door Claudia Meskens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    19-02-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eerste indruk

    Het was een warme junimaand in 2002. Vol verwachting en lichtjes opgewonden was ik eerder die week begonnen op mijn nieuwe job bij het callcenter van een groot reisbureau. Ik had me voorgenomen om de aandacht in het begin vooral te vestigen op mijn professionele houding en mijn leergierigheid, liet daarom bewust mijn korte rokjes in de kast, en trok alleen neutrale tops en lange broeken aan. Ik wou "serieus" genomen worden.

    Ik werd neergeplant naast de meest ervaren specialist en tja, vakidioot van mijn afdeling. Het was een beetje een rare vogel, waar sommige collega's wat lacherig over deden, maar die ik met de tijd enorm begon te appreciëren, niet alleen omwille van zijn kennis, maar ook omwille van  zijn intelligente en aparte gevoel voor humor.

    Dag 3 zag ik Bert voor het eerst. Hij kwam binnengewandeld, net in het pak, zijn brieventas onder de arm, zijn haren (toen nog wat langer en talrijker) zachtjes meedeinend op het ritme van zijn pas.

    Eerst schreeuwde Wendy, die haar bureau aan de linkerkant van de afdeling had, het uit. "Bertje!", klonk het met die vreselijke nasale stem van haar, waarop deze vriendelijk teruglachte en zwaaide. Toen riep Karen, met haar bureau aan de rechterkant van de middengang zijn naam. Bertje zwaaide terug en genoot volop van de aandacht. "Oh nee", dacht ik, "alweer zo ene die denkt dat alle vrouwen aan zijn voeten liggen".

     "Amaai, Bert, zo sjiek in kostuum. Ed uw vrouwke da helpen uitkiezen?" sneerde Tom net op het moment dat Bert ter hoogte van mijn desk kwam. "Nee, hoor, helemaal zelf gekozen", antwoorde hij onverstoord.

    Alweer hoorde ik een luide "Bertje!". Deze keer van links achter mij, uit het bureau van mijn baas, Mia. Help, zij ook al... "Hoe is het daar in Brussel?", vroeg ze, toen ze hem een warme knuffel gaf. Brussel was de plaats van onze hoofdzetel, Bertje had duidelijk promotie gemaakt. "En hier is onze nieuwe aanwinst", klonk het luid, terwijl Mia Bert op mij wees. "En ze heeft jouw computer geërfd". Uiterlijk onverstoord haalde ik mijn meest beheerste Mona Lisa glimlach boven en keek Bert recht in de ogen. IK zou alvast NIET voor hem vallen, we gingen dat maar ineens duidelijk maken. Bert bleef zijn charmante zelf, vroeg me naar mijn naam en mijn achtergrond, en wenste me veel succes toe. Daarna verdween hij met Mia in haar bureau en ging de deur dicht.

    Toen hij een dik uur later weer buitenkwam, riep hij "Goeienavond iedereen", waarbij hij over zijn schouder heen, nog even een blik in mijn richting wierp...



     

     


    19-02-2015 om 22:46 geschreven door Claudia Meskens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)

    Archief per week
  • 16/02-22/02 2015

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs