ik kan het niet geloven dat het al zo lang geleden is dat ik nog iets neergeschreven heb. Heel wat tumult geweest op het werk ondertussen, mijn gezondheid heeft er wel onder te lijden gehad, maar hopelijk ligt dit achter ons. Ben ook een mens voor wie het 'glas altijd halfvol is', dus achterom kijken heeft geen zin. Je wordt wel wat wantrouwig als je merkt dat mensen die je vertrouwt het toch niet zo goed met je voor schijnen te hebben. Langs de andere kant mag je ook niet al te wantrouwend zijn, want dan is het leven ook niet meer leuk! Je moet toch nog een klein beetje vertrouwen kunnen hebben in de mensen die je omringen. Gelukkig gaat thuis alles opperbest en kunnen we de batterijen af en toe opladen tijdens de vakantieperiodes.
Het is een hele tijd geleden dat ik nog iets ingetikt heb -- niet dat er niets gebeurd is, maar het eeuwige struikelblok TIJD was de schuldige. Soms heb ik het gevoel dat de tijd echt door mijn vingers glipt.
De paasvakantie was zeer aangenaam: leuk en ontspannend -- het weekje skiën heeft ons echt deugd gedaan. Het weer was uitstekend -- zelfs iets té warm, maar we genoten -- de sneeuw was voldoende aanwezig en op de hoogste pistes nog van goede kwaliteit. Een mens kon zich niet beter wensen. Ook toen we weer thuis waren, konden we nog een weekje van goed lenteweer genieten. We hebben echt niet te klagen van de lente dit jaar! Ook de voorbije verlengde weekends was het genieten in de tuin: een lekker aangenaam weertje nodigde meermaals uit tot een aperitiefje in Provencaalse stijl!
Langzamerhand beginnen we nu wel af te tellen naar de zomervakantie: nog een drietal weken er volop tegenaan en dan is het weer zo ver! Geen gejaag meer, maar lekker op een gezapig tempo genieten. In juli gaan we weer richting Frankrijk: dan zijn we alleszins zeker dat het weer geen spelbreker zal zijn -- want dat hoort er toch wel bij om de batterijen op te laden: een zonnetje doet veel meer dan alle luxe!!
op 1 januari denken we dat het jaar als een eindeloos lappendeken voor ons ligt, maar enkele keren draaien en keren ... en we zijn alweer anderhalve maand verder. Op school was het naar goede gewoonte razend druk: op die manier krijg je natuurlijk geen schijn van kans om toe te geven aan de winterblues. Even was er vorige week een dipje, toen François zijn mama toch nog plots overleed. Ze was al een hele tijd niet meer zo goed -- er was al zo dikwijls vals alarm geweest en dan -- op een moment dat je denkt 'alles gaat rustig zijn gangetje' -- is ze toch stilletjes heen gegaan. Je kan het allemaal wel plaatsen: de natuur gaat zijn gang en het is niet aan iedereen gegeven om 89 jaar oud te worden, maar toch ... er is opeens een leemte! Gelukkig had hij haar enkele dagen voor haar dood nog opgezocht en toen was ze redelijk goed: ze had zelfs haar aloude repertoire liedjes gezongen. Voor zijn zus zal de leegte nog groter zijn, vermits zij heel haar leven met haar ma samen was en ze ook bij haar in huis woonde.
Op school maken we ons tussen al de Valentijnshartjes op voor het carnavalfeest: op woensdag kunnen de internen en de opvoeders weer lekker uit de bol gaan en dan is het aftellen naar een weekje RUST.
De laatste keer dat ik mijn blog bijwerkte, was net voor de kerstvakantie. Het lijkt nog maar net voorbij, maar toch is er alweer een maand voorbij gevlogen. De kerstvakantie was een voltreffer: genieten van elkaar en de goede berglucht, lekker ontspannen onder een heerlijk winterzonnetje. Het leek wel alsof het reeds voorjaar was en toch was het december. Ook na de skivakantie was het nog volop genieten, maar dan niet meer van het mooie weer. In België was het omstreeks de jaarwisseling ontzettend koud -- zo koud hebben we het in jaren niet gehad! De meeste mensen kloegen steen en been, maar persoonlijk heb ik dit soort winterweer (koud en droog) veel liever dan de gebruikelijke kwakkelwinters met veel regen. Nu kon je tenminste buitenkomen!!! De koude bleef meer dan een week aanhouden-- op den duur raak je er ook aan gewend. Bovendien hadden we met al dat lekkere eten tijdens de kerstperiode toch een extra vetlaagje opgebouwd om ons te beschermen. Sedert deze week is de dooi overal ingetreden en dat geeft dan weer andere ellende: gesprongen leidingen e.d. Thuis bleven we gespaard, maar op school was er iedere dag wel een mankement dat opdook.
Nog enkele uren en dan is het weer zo ver: 2 weken kerstvakantie! Twee weken waarin minder moet en meer kan, 2 weken genieten van je huisgezin en je familie, even op adem komen en de dagelijkse beslommeringen aan de kant laten.
Vanavond vertrekken we richting bergen: dat wordt hopelijk genieten van de sneeuw en de goede lucht -- daar 'hoor' je de stilte nog. Iets wat we in de omgeving van de stad toch wel verloren hebben. Pas als je in de stilte van de natuur zit, merk je hoeveel impact omgevingsgeluiden hebben op je gemoed.
Vandaag nam alle dagelijkse bedrijvigheid opnieuw zijn gewone gang. Wat vorige week gebeurde, is niet uit onze gedachten, maar de dagelijkse beslommeringen zorgen ervoor dat we niet ieder moment van de dag overstelpt worden door het immense verdriet. Hopelijk verloopt deze week een beetje zonder problemen zodat we met een gerust gemoed aan de vakantie kunnen beginnen. Voor ons start die vrijdagmiddag, dan komt Poeske mij ophalen op school en vertrekken we richting Frankrijk. Vrijdag zullen we in Chalon s S overnachten en zaterdag gaat het dan richting Alpen, Les Arcs. Hopelijk wordt het een weekje genieten!!!!!
Was vrijdag 5 december nog een hoogdag op school -- zaterdag 6 december werd één grote tragedie: rond 18u45 kreeg ik een telefoontje van een collega. Ze klonk heel ontdaan -- en terecht bleek later. Eén van onze internen was die ochtend plots overleden. Toen haar papa terug kwam van zijn werk, trof hij thuis een ware tragedie aan: zijn vrouw en dochter waren allebei getroffen door CO-vergiftiging. Alle hulp kwam te laat. Zo maar van het ene moment op het andere: weg -- gedaan.... Geen woord van afscheid, geen laatste gebaar ... enkel leegte. Op school en vooral in het internaat sloeg het nieuws in als een bom: verwondering, ongeloof, maar vooral heel veel verdriet, want we zijn toch wel één grote familie. Dat merk je op dergelijke pijnlijke momenten: iedereen staat klaar om de andere te helpen, te troosten. Ook bij de kinderen, vooral bij de meisjes van die leefgroep, was er een immens verdriet. Zij verliezen meer dan een vriendin. Zij verliezen een kamergenote, een vertrouwelingen, een 'maatje' in goede en slechte momenten, een zus bijna. Vrijdag 12 december hebben we afscheid genomen van N. -- nog steeds met een hart vol ongeloof. We verwachten nog haar weer te zien opduiken, haar lach te horen, haar te zien dansen. Helaas zullen we het voortaan moeten doen met herinneringen, heel veel herinneringen die we diep in ons hart bewaren en die ons er bovenop zullen helpen als we het allemaal niet meer zien zitten.
Gisteren, vrijdag 5 december, was het een hoogdag in Het Molenschip. Reeds de hele week waren de internen behoorlijk zenuwachtig: er werd volop gerepeteerd en iedereen liep op het puntje van zijn tenen: reden van al deze heisa: het bezoek van de Sint en zijn knechten. Donderdagochtend hadden de Pieten het gure weer getrotseerd, zodat de kinderen wat lekkers in hun schoentjes konden vinden. Het grote feest was echter vrijdag: de ontbijttafels waren rijkelijk versierd met snoepgoed en mandarijntjes en de gebruikelijke boterham met beleg, was aangevuld met enkele schalen koffiekoeken. In de voormiddag werd er een generale repetitie gehouden, want de kinderen wilden de Sint verwelkomen met een liedje en een dansje. Na de lunchpakketten was het dan zo ver: de Sint stapte samen met de zijn 2 Zwarte Pieten de speelplaats op. De kinderen stonden hem opgewonden -- en soms wel met een klein hartje -- op te wachten. In de eetzaal zaten ook de ouders en de grootouders reeds reikhalzend uit te kijken: iedere klas had een liedje of een dansje voorbereid. Niet alleen de Sint was onder de indruk, maar ook de ouders waren duidelijk onder de indruk. Na het optreden toonde de Sint zijn gouden hart en deelde hij aan iedereen een geschenk en een zakje snoep uit. De personeelsleden kregen ook een zakje lekkers. De ouders konden na afloop van de optredens in de overdekte speelplaats terecht voor een hapje en een drankje ... de kinderen zullen dit weekend lekker 'zoet' geweest zijn met hun nieuwe speelgoed. En nu: nog ..... keer slapen en dann komt de Kerstman!
Gelukkig ben ik weer bijna mezelf: mijn kapper heeft zo goed als mogelijk de schade aangebracht door het kleurexperiment, teniet kunnen doen. Het is nog wel niet zo licht van kleur als gewoonlijk, maar het is aanvaardbaar. Geleidelijk zal ze er meer blond in steken.
Toeval of niet vorige week was er op televisie een reportage waarin gesproken werd over het product dat ik ook gebruikt had. Er waren 3 testpersonen -- na gebruik was er echter niemand die volledig tevreden was. Ik voelde me dus gesterkt in mijn gevoel van ongenoegen.
Nu ja, ik heb mijn lesje wel geleerd en zal me niet zo vlug meer wagen aan een dergelijke experiment -- dan nog liever "zo grijs als een duif"!!
RAMP, RAMP .... Vrijdagavond kreeg ik het lumineuze idee om mijn haren te kleuren. Omdat ik geen geduld had om te wachten op een afspraak bij mijn kapper, begon ik er zelf aan. In de supermarkt werd ik vertederd door de mooie aanbieding van een nieuw product: 10 minuten werk en ... weg grijze haren! Omdat ik van nature donkerblond ben, met lichtere mèches, koos ik voor 'middenblond'. Helaas!! Toen ik na 10 minuten mijn haren spoelde hingen er geen blonde lokken voor mijn ogen, maar donkerbruine. Ik kreeg bijna een appelflauwte. Ik hoopte nog dat alles goed zou komen bij het drogen, maar dit was ijdele hoop. Op de kruin zat er een rosse gloed, dat vond ik nog aanvaardbaar, maar de langere lokken waren echt grauw donkerbruin. Ik was ontroostbaar en tegelijkertijd heel kwaad op mezelf. Sussende woorden van mijn echtgenoot dat 'het echt niet slecht was', konden geen soelaas brengen. Als brunette kon ik zelfs de slaap niet vatten: ik liep huilend rond en moest me inhouden of ik had een tondeuse genomen en alles kortgewiekt. Zaterdagochtend heb ik onmiddellijk een berichtje naar mijn kapper gestuurd -- deze week zal ze me 'redden' en de blonde look herstellen. Wonder boven wonder vinden de meeste mensen het wel goed gelukt -- ofwel durven ze het niet zeggen. IK ben alleszins niet tevreden en spiegels zal ik tot donderdag mijden als de pest.
