Na wat puzzelwerk om de 2 fietsen, sporttassen en koolhydraten+drankjes in Joost zijn auto te laden vertrokken we op donderdagmorgen richting Mulhouse waar we de eerste nacht gingen doorbrengen. Aangezien Janique en z'n gezin hun vakantie gingen verderzetten na de wedstrijd kwam er bij hen nog een dakkoffer aan te pas. Het regenachtig België werd ook achtergelaten want in Frankrijk was het volle bak zon, zodat we al fantaseerden welke schone er op de wedstrijddag ging insmeren met zonnecrème (deelname aan een Ironman kost nogal geld maar de organisatie denkt dan ook aan alles...) Claudine maakte voor ons nog lekkere macaroni met hesp klaar zodat we zeker met de nodige portie koolhydraten konden gaan slapen. Op vrijdagmorgen hadden we nog een 150 km te rijden tot Zürich waar we om 12 u. konden inchecken in het Ibis Hotel. Aangezien je dit hotel ook kon boeken via de organisatie van Ironman (maar dan dubbel zo duur!) was het doodnormaal dat je fiets meenam in de lift en de hotelkamer. Om 14 u. was er nog een briefing in het atletendorp en konden we ons wedstrijdnummer + chip afhalen + al eens de sfeer opsnuiven. Er stonden ook verschillende standjes met triathlonfietsen (niet voor mijn budget), wetsuits en dergelijke zodat je gerust uw namiddag ter plaatse kon vullen. We liepen er ook nog enkele vlamingen tegen het lijf die reeds het fietsparcours hadden verkend en ons "gerust" stelden dat het klimwerk op sommige plaaten nogal pittig was en de afdalingen, zeker bij regeweer, nogal gevaarlijk. Ze wisten ook te vertellen dat er ook nog wat stroming op het meer zat, dus eigenlijk allemaal zaken gehoord die goed zijn voor de moraal.... Ook de weersvoorspellingen waren niet al te belovend: Zaterdag: Regen - Zondag: Hevige regen. Die nacht eigenlijk zeer slecht geslapen want als je 3 disciplines met verschillende scenario's de revue laat passeren komt er van slapen natuurlijk niet veel meer in huis. Blijkbaar was dit voor mijn kamergenoot Joost ook het geval zodat we om 3 uur al een "klapke" deden over wat ons te wachten stond. Op zaterdag hadden we ruim de tijd om de fietsen en wedstrijduitrusting in orde te brengen aangezien we maar om tussen 20 en 21 u. naar het fietspark mochten gaan om in te checken. In de namiddag nog wat slaap proberen in te halen en voor de rest de dag vullen met rijstkoeken, sportdranken, pasta's, enz... We stonden nu nog enkele uren van het moment waar we maanden voor hadden getraind: 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen. Die nacht niet veel tijd gehad om wakker te liggen want om 4 u 15 hadden we reeds de wekker gezet, maar om 3 uur lag ik al rond te draaien in bed wat Joost niet zo apprecieerde. Aan het ontbijtbuffet was het al volle bak en vlug at ik nog enkele broodjes met honing en smeerde enkele sandwiches die ik zou meenemen op de fiets. In de gietende regen vertrokken we met de taxi naar het atletendorp waar we nog enkele zaken in orde brachten aan de fiets en dan maar een droog plaatsje zoeken om de wetsuit aan te doen. Verschillende atleten liepen ons al klappertandend voorbij wat me nog nerveuzer maakte. Met mijn laag vetpercentage begon ik me al serieus zorgen te maken hoe ik het zwemmen zou doorbrengen zonder onderkoeld te geraken. Op mijn trainingsstage te Mallorca had ik al eens na een uur mijn zwemtraining moeten onderbreken omdat ik lag te bibberen in het water, dus ik kende al een beetje het gevoel.Vooraleer mijn wetsuit aan te trekken heb ik mij nog eens volledig ingesmeerd met vaseline en nog een exra surfhemd aangetrokken. Een kwartier voor de zwemstart nog 2 squeezy's (sportgel) genomen en dan naar het meer.
De watertemperatuur voelde eigenlijk goed aan en toen het startschot stipt om 7 uur werd gegeven, er een paar meters boven je hoofd een helikopter hangt en met 2200 atleten vertrekt voelde ik toch nog een koude rilling gelukkig niet voor lang... Bij het zwemmen moesten we na de eerste lus uit het water komen om na enkele meters over een eilandje te beginnen aan de 2de ronde. Ik was achteraan vertrokken want had niet veel goesting om klappen te krijgen tijdens de start en met mijn zwemniveau kwam het toch niet op enkele minuutjes, toen er naast mij iemand (Chinese denk ik, of toch iemand van die kanten) zwemmend op haar rug begon te roepen, tieren, blazen, zuchten.... Ik dacht al dat ik ging moeten 3,8 km reddend zwemmen doen, maar gelukkig kwam er vlug een begeleider met kajak zodat ik mijn weg kon verder zetten. Had ik teveel gedronken, ik weet het niet, maar tijdens de 2de ronde moest ik enorm plassen. Vrouwen hebben misschien dan toch gelijk als ze zeggen dat wij mannen geen 2 zaken terzelfde tijd kunnen doen zoals bv zwemmen en plassen. Heb me dan maar eens bij de volgende boei vastgegrepen en m'n ding gedaan, waar ik direkt bezoek kreeg van een kajakker om te vragen of alles OK was. Het was voor mij al een troost dat ik niet de enige was die schoolslag zwom zodat ik ook niet als laatste uit het water kwam.
Toen ik uit het water kwam was het nog altijd aan het regenen dus was het belangrijk dat ik die 180 km geen kou zou hebben. Thermisch ondergoed aan, 2 koerstruien + regenjas en aangezien de meeste warmte verloren gaat langs het hoofd dan maar nog 1 badmuts aangehouden onder mijn fietshelm. Tijdens m'n eerste 20 km kwam ik er al verschillende tegen in korte mouwen die blauw of wit van de koude hadden opgegeven. Op het platte stuk rond het meer, snelheid 26-27 km/u zat ik constant aan een hartslag van 140 wat tijdens een trainingsrit rond de 120 draaide. Het zwemonderdeel in schoolslag had dus al zijn tol geeist, zodat ik maar besloot om zuiver te rijden op hartslag. Tijdens de beklimmingen ging die wel in de lucht maar ik wist dat ik moest doseren. Na een tijdje begon mijn darmen al te rommelen, hetzelfde gevoel dat ik al een paar keer had tijdens de looptraining, dus ik wist wat er ging komen. Op het hoogst nodige moment kwam ik juist aan een werf zo'n mobiel toilet tegen waar ik dankbaar gebruik van maakte. Dan maar nog 2 immodiums instant genomen en terug vertrokken. Bij de bevoorrading enkele bananen aangepakt en voelde me al stukken beter. De hellingen waren inderdaad soms pittig of lang maar het klimmen ging goed. Na 90 km stopte het ook met regenen zodat de knieën ook wat weer konden opwarmen en door de vele mensen langs het parcours, de ambiance, muziek (alpenhoornblazers) en aanmoedigingen verliepen de 2 rondes van 90 km nogal vlot. De maag begon echter weer te trekken dus maar 2 motiliums ingenomen + nog 2 immodiums om géén risico te lopen tijdens het looponderdeel.
De loopwissel verliep wat vlotter dan de vorige en zo kon ik starten met de marathon. (4 ronden). Ik liep constant met een hartslag van 130 en dit voelde goed aan. Juist voor de bevoorrading nam ik telkens een sportgel om daarna door te spoelen met water. Het verwonderde mij hoeveel er aan het wandelen waren (dat waren nog de minst slechte) want ik kwam er ook verschillende tegen die ne keer aan het kijken waren was ze die dag gegeten hadden, aan het achterwerk te zien het niet nodig vonden om een immodium te nemen, of al zwalpend wat meer extra km's wilden afleggen... Na de 2 ronde heb ik wat meer overgeschakeld op cola en begon het mentaal ook wat zwaarder te worden. Je heb al de ganse dag aan van alles zitten te denken en alhoewel je nog maar een paar uur van de eindmeet moet je niet anders doen dan jezelf te motiveren. De brugjes en de viaduct begonnen ook zwaar door te wegen maar ik maakte mij sterk om niet te wandelen. De laatste ronde nog eens overschakelen op automatische piloot en zeker niet teveel denken aan de voeten, enkels, achillespezen die pijn doen. Janique en Joost waren al een tijdje aangekomen en met hun laatste aanmoedigingen liep (sukkelde) ik over de eindstreep. Mijn doel was bereikt: meedoen en aankomen in een volledige triathlon! Toch nog een kwartiertje moeten bekomen in de aankomsttent maar met de goede steun van mijn compagnons en een medaille van Ironman Finisher rond de nek was de pijn redelijk snel vergeten. Gelukkig en vooral voldaan terug naar het hotel gefietst om nog wat na te praten en een glaasje te drinken. De lange dag zat erop...
Ik weet nu voor mezelf dat ik een volledige triathlon aankan, hoeveel ik heb moeten trainen en ook afzien dus is dit voor mij voldoende. Zolang mijn schouder het niet toelaat om het zwemonderdeel volledig af te werken in crawl tegen een aanvaardbare tijd (1u15) zal ik nooit meer deelnemen aan zo'n grote wedstrijd. Schoolslag vraagt al veel te veel energie van de benen om eigenlijk fris te starten bij het fietsen.We zullen wel zien wat de toekomst ons zal brengen.
Hierbij nog eens de tijden: Janique: 11u26, Joost: 12u04, Francis: 14u18
Nogmaals bedankt voor de steun die ik op verschillende manieren mocht ontvangen en misschien tot een volgende uitdaging..
Is het de drang om af te zien, invloed van slechte kameraden, graag sporten, nieuwe uitdagingen, ... in ieder geval is het zondag a.s. 13 juli Ironman Zürich waar ik samen met nog 2399 atleten aan de start zal staan voor respectievelijk 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,195 km lopen. Toen ik me vorig jaar heb ingeschreven had ik me ook voorgenomen om me goed voor te bereiden. Via via kwam ik bij Wim Dedoncker (www.3coach.be) terecht, al 25 x Ironman finisher en tevens ook iemand die perfect weet hoe je trainingsschema's moet opstellen. Vanaf oktober vorig jaar kreeg ik dus iedere week mijn trainingsschema toegestuurd die volledig was afgestemd op mijn werkuren. Omdat ik nog nooit meer getraind had dan voor 1/4 of 1/3 triathlon werd alles geleidelijk opgebouwd en heb ik nooit echt het gevoel gehad dat de trainingen te zwaar waren, alhoewel.... Bijna iedere dag trainen (1 rustdag per week) vraagt ook veel van je lichaam en dat mocht mijn linkerschouder als eerste ervaren. Vorig jaar op congé leerde Tom mij de eerste beginselen van borstcrawl in het zwembad van de camping, want al mijn vorige wedstrijden waren allemaal in schoolslag te doen. Vanaf die periode trok in 3x per week naar het zwembad waar ik verder bleef oefenen en ondertussen ook raad vroeg aan de geoefende zwemmers. Thuis bekeek ik tientallen zwem-DVD's en las verschillende artikels op het internet, 'k zag het dus vrij goed zitten, tot ik de eerste pijnscheuten kreeg in de linkerschouder. Aangezien de pijn niet overging trok in naar de sportarts die als diagnose stelde: kalkvorming op de schouderpezen en als minst drastische oplossing "ESWT" voorstelde. Dit is hetzelfde apparaat die ze gebruiken om nierstenen te verbrijzelen en op die manier werd het kalk verbrijzeld. Een tijdje ging het beter toen ik op een zondag plots mijn linkerarm niet meer kon bewegen, dus terug naar de kliniek. Een acute ontsteking, waarschijnlijk veroorzaakt door wat achtergebleven kalk, en met 2 cortisonespuiten moest ik een week rusten. Vanaf die periode was het terug schoolslag dus liet ik ook mijn plan varen om tijdens de komende wedstrijd afwisselend 15 minuten crawl-schoolslag te zwemmen. Aangezien het zwemmen het kortste onderdeel is in de triathlon zal ik er maar niet van wakker liggen om bij de laatsten uit het water te komen en tevens heb ik dan ook het voordeel dat ik niet lang zal moeten zoeken naar mijn fiets in de wisselzone.... Als de benen nog redelijk fris zijn na het zwemmen mag de 180 km fietsen niet echt een probleem zijn. Er zijn 2 rondes van 90 km waarbij er enkele kuitenbijters inzitten met namen als "Heartbreak Hill" en "the Beast" maar de rest zou "redelijk" plat zijn. Alhoewel mijn lopen het minst slechtste is van de 3 onderdelen is het een beetje bang afwachten of mijn linkervoet zal standhouden. Ik sukkel namelijk al een tijdje met een ontsteking van de kuitbeenspier ter hoogte van de enkel (musculus peroneus longus en brevis: zoals ze zeggen in de volksmond) . Gelukkig heb ik een goeie kinesist (Stef Vdc) waar ik altijd terecht kan voor een behandeling of massage wanneer het lichaam begon te sputteren.
Hopelijk moet ik tijdens het lopen ook géén (grote) sanitaire stops doen wat bij mijn lange duurlopen nogal dikwijls het geval was. Verschillende keren moest ik mijn routes aanpassen omdat de darmen begonnen te rommelen, zodat ik tijdig de grasberm, gracht of netels kon induiken. Een ganse dag op bijna uitsluitend vloeibare voeding (gels) is natuurlijk niet optimaal maar met 2 immodiums instant hoop ik de schade een beetje te beperken.
Mijn enigste bedoeling is de finish halen want ik heb er 9 maanden serieus voor getraind: Zwemmen: ? km, Fietsen: 5106 km, Lopen: 1009 km. Bijgevoegd ook een vb. van een trainingsschema van de laatste weken. De laatste maand was mentaal ook de zwaarste want de meeste van de lange duurtrainingen moest ik alleen afwerken en zelfs met een MP3 begint dit serieus te vervelen. Toch bedankt aan allen die me tijdens één of andere training vergezelden en door een babbelke te doen de tijd vlugger liet passeren.
Donderdag a.s. vertrekken we naar Zürich, dus de komende dagen veel rusten en mij voltanken met koolhydraten zodat we fris aan de start zullen staan.
De wedstrijd start om 7 uur 's morgen en kan je volgen via internet op: www.ironman.com - Ironman Zürich kiezen - Tracking Athlete en mijn naam intypen.
Na wat puzzelwerk om de 2 fietsen, sporttassen en koolhydraten+drankjes in Joost zijn auto te laden vertrokken we op donderdagmorgen richting Mulhouse waar we de eerste nacht gingen doorbrengen. Aangezien Janique en z'n gezin hun vakantie gingen verderzetten na de wedstrijd kwam er bij hen nog een dakkoffer aan te pas. Het regenachtig België werd ook achtergelaten want in Frankrijk was het volle bak zon, zodat we al fantaseerden welke schone er op de wedstrijddag ging insmeren met zonnecrème (deelname aan een Ironman kost nogal geld maar de organisatie denkt dan ook aan alles...) Claudine maakte voor ons nog lekkere macaroni met hesp klaar zodat we zeker met de nodige portie koolhydraten konden gaan slapen.
