Deze film behaalde vorig jaar (2006) de Oscar voor de beste buitenlandse film in Hollywood en is van de schrijver Florian Henckel von Donnersmark (tevens zijn debuutfilm). Periode : Begin jaren 1980 in de DDR Thema : de totale controle die de STASI (de geheime staatsveiligheid) had op het individu. De film vertelt het verhaal van een agent van de geheime dienst die de opdracht heeft om een koppel vooraanstaande artiesten 24u op 24 te controleren. Gaandeweg geraakt hij volledig in de ban van de schrijver en zijn vriendin-toneelartieste en laat stilaan zijn missie varen. Het gaat vooral om jaloezie, hebzucht en nijd en naar het einde toe over de absurditeit van het regime. De bruingrijze kleuren geven een perfekt beeld van de sfeer en de sobere kilheid van deze periode in de DDR. Deze film werd m.i. erg gesmaakt door onze clubleden.
Volgende vertoning is gepland voor 11 december met Grete als initatiefneemster.
Het was opnieuw (reeks nr 2) aan den Ollie om op 4 september 2007 een nieuwe film voor te stellen. Wie anders dan hij als motard -had een betere keuze kunnen maken, dan een van de beste motorfilms aller tijden namelijk The worlds fastest Indian (2006). De film van Roger Donaldson vertelt het verhaal van de geobsedeerde Nieuw-Zeelandse snelheidsduivel Herbert James Munro also known as Burt die met zijn oude Indian Scout 45 uit 1920 een wereldrecord wilde vestigen in Bonneville op de zoutvlakten van Utah USA. Dit gebeurde in de jaren zestig toen Burt reeds de pensioengerechtigde leeftijd had bereikt en ook reeds een hartaanval achter de rug had. De hoogste snelheid die Burt ooit heeft bereikt was 206 mijl per uur (331.5 km/h). Hij overleed in 1978 in zijn woonplaats Invercargill.
Wie had beter gestalte kunnen geven aan het personage van Burt dan een klassebak als Anthony Hopkins ?
De film is een schitterende hommage geworden aan Burt Munro. Het verhaal beschrijft op vertederende wijze het onverzettelijke doorzettingsvermogen van de oude man, die zijn droom een wereldrecord najaagt en die daarin slaagt.
Soms ook is de film te sterk geromantiseerd, gladjes en ook nogal hinderlijk commercieel gepolijst, om het maar eens te zeggen. Maar er zit ook veel humor in en er zijn prachtige, werkelijk adembenemende shots van de speedsruns op de legendarische zoutvlakken van Utah. Uit Moto 73 nr 4 dd 21/02/2007 Berry Zand Scholten.
Rijdend over de zoutvlakten met zijn leren jack aan en een pothelmpje op, met zon heerlijke, ouderwetse motorbril. Hij vertelt: At the salt in 1967, we were going like a bomb. Then she got wobbles just over half way through the run. To slow her down I sat up. The wind tore my goggles off and the blast forced my eyeballs back into my head. I could not see a thing. I had to put her down. A few scratches all around, but nothing much else
Hallo, het is zomer, ja ik weet het, het is wel niet te geloven als je buiten kijkt maar des al niet te min is het toch zo, triet zeer triest, wat daarentegen niet zo triest was, dat was onze laatste vertoning. De opkomst was en dat is niet zo verwonderlijk gezien de periodeiets geringer als anders maar dit kon toch de pret niet bederven, en dat heeft alles te maken met de vertoonde film Voor de keuze was deze keer Hélène verantwoordelijk, ook al was de inleiding misschien wat Manu-esque, de film heeft dit alles toch meer dan goed gemaakt, ik vraag u? Hoe dikwijls is het u al gebeurddat u een film heeft bekeken, dat u al tijdens de eindgeneriek zoiets had van die kan ik nog wel eens zien. Bekend gevoel dat zeker maar hebt u dat ook gedaan? Wel ik heb het na het bekijken van deze fim gedaan, en zal ik eens iets zeggen, hij was zelf nog beter. Dit is natuurlijk een zeer persoonlijke mening, ik hoop dat de film voor iederéén zo goed bevallen is, goede keus Hélène,
Les Chorites begint in de tegenwoordige tijd. Een dirigent krijgt het dagboek in handen van de opzichter die hem in zijn jeugd ooit de leifde voor muziek bijbrecht. Hij opent hetdagboek en wordt teruggeslingerd naar de tijd toen hij nog opgesloten zat in het verbeteringsgesticht 'Fond de l'Etan'. In een flash back die zowat de hele film omvat... 15 januari 1949. De mislukte componist Clément Mathieu (Gerard Jugnot) gaat als opzichter aan de slag in Fond de l'Etan, een Franse tuchtschool voor 'probleemjongeren' waar de de stenge directeur Rachin (François Berléand), een machtsgeile sadist met bedenkelijke opvattingen over pedagogie, de plak zwaait. Geschokt door de genadeloze discipline waaraan de kinderen onderworpen worden, kiest Clément partij voor hen. Maar zijn pogingen om het vertrouwen van de opstandige bengels te winnen en hen op een menselijke manier in het gareel te houden, lopen niet van een leien dakje. Tot hij hen laat kennismaken met de magie van de muziek en besluit om een jongenskoor op te richten.
Les Choristes is een verfrissende, soms grappige en ontroerende, maar vooral hoopvolle film over vrienschap, mededogen en de helende kracht van muziek.
Deze film van Christophe Barratier kreeg terecht in 2005, 2 Césars (beste muziek en geluid) en 2 Oscarnominaties (beste buitenlandse film en beste filmlied).
Vooraleerst ik de vorige films hier nog eens zal proberen plaatsen ga ik eerst de laatst vertoonde film eens vernoemen. Toon heeft ons weten te verrassen met I Kina spiser de hunde van: Lasse Spang Olsen met: Kim Bodnia, Dejan Cukic 1999
Aparte film, die leuk gemaakt is. De film gaat over Arvid (Dejan Cukic), een man die er in slaagt een bankoverval te verijdelen. Tot zijn grote verbazing zijn een heleboel mensen hier niet zo blij mee en wordt hij er behoorlijk mee lastig gevallen. Hij besluit dan om zijn broer Harald (Kim Bodnia) op te zoeken. Harald, die samen met zijn 2 koks nogal eens een overval pleegt, deinst nergens voor terug.De 4 maken nogal wat vijanden en vooral een arme, maar af en toe zeer grappige, immigrant moet het af en toe behoorlijk ontgelden. Het is een Deense film, die op de een of andere manier wel wat weg heeft van de film "The Boondock Saints". Het einde is onverwacht en vaag, maar wel leuk verzonnen. Kortom een aparte film, waar ik af en toe erg om gelachen heb.
Hallo vrienden, naar aanleiding van verschillende geruchten die ik gehoord heb tijdens de laatste vertoningen heb ik het op mij genomen om terug een blog te starten voor onze club. Ik hoop dat ik ook op jullie hulp mag rekenen voor tekstjes, reviews van vertoonde fims,voorstellen of gewoon uw mening. Zo kunnen we samen trachten een interessant naslagwerk op te bouwen waar we, indien de behoefte er is, nog eens kunnen gaan grasduinen in het filmverleden van de club.
In de hoop jullie van dienst geweest te zijn, vr gr Christophe
Een groepsfoto van ons clubke( leuk detail foto is afkomstig van een oude film" freaks")
Is een film van 2005 - regisseur Alejandro Amenebàr. De film gaat in het algemeen over de problematiek van euthanasie en meer bepaald over een mens met gezond verstand die een beslissing al dan niet mag maken om uit het leven te stappen. Ramon Sampedro was in zijn jonge jaren een sportieve mooie man die bij een onfortuinlijke val tijdens een duik, verlamd geraakte van kop tot teen. Enkel zijn gezicht en vooral zijn verstand functioneert perfekt. Hij probeert via juridische weg gelijk te krijgen om te sterven, mislukt hierin en besluit dan gewoonweg zich van het leven te beroven door middel van cyaankali.Hoewel deze beschrijving zou doen denken aan een tranerige melodrama, is deze film wel het tegendeel. Amenabar slaagt op perfekte wijze een boeiend en gevoelig verhaal te vertellen over een man met het onvermogen van de autoriteiten om hem te helpen in de belangrijkste beslissing van zijn leven : dieom ermee op te houden. Javier Bardem speelt op overtuigende wijze de rol van Sampedro. De film doet een beetje denken aan "Whose Life is it, Anyway" gespeeld door Richadr Dreyfuss, film uit de jaren 80. Een echte aanrader en algemeen zeer geapprecieerd door ons clubje.
We hadden geen betere locatie, dan De Camargue kunnen kiezen om deze film van de Franse regisseur Barbet Schroeder (1987), gebaseerd op de levenservaring van schrijver/poëet/journalist Charles Bukowski, die tevens het script voor zijn rekening nam.
Voor hen die Charles Bukowski minder goed kennen een klein bio- en bibliografie. Geboren als Heinrich Karl in het Duitse Andernach op 16 augustus 1920 uit een huwelijk tussen een US soldaat Henry van Poolse afkomst en zijn Duitse vrouw Katharina Fett. Het gezin emigreerde in 1922 naar de US, waar ze zich in 1924 na enige omzwervingen vestigen in LA. De jeugd van Bukowski werd gekenmerkt door armoede en tegenslagen. Een zware vorm van Acne Vulgaris bezorgt hem zijn typische kop.
Na zijn middelbare school, studeert hij 2 jaar journalistiek en op 24 jarige leeftijd publiceerde hij zijn eerste korte verhaal en 2 jaar later nog één. Hierna schreef hij gedurende 10 jaar niets meer en zwierf rond in de US. Hij zat korte tijd in de cel en een psychiatrische instelling wegens dronkenschap. Hij werd zowel lichamelijk als geestelijk afgekeurd voor militaiere dienst.
In 1947 keert hij terug naar LA gaat samenwonen met Jane Conney Baker. In 1955 wordt hij getroffen door een bijna fatale maagbloeding en dit is de aanzet voor het schrijven van gedichten. 1957 tijd voor een ander vrouw mn Barbara Freye van wie hij in 1959 scheidt. Met zijn vriendin Frances Smith krijgt hij in 1964 een dochter Marina Louise. Zijn poëzie wordt gepubliceerd begin jaren zestig. In 1969 schrijft hij zijn eerste roman. In 1976 ontmoet hij Linda Lee Beighle met wie hij trouwt en zich vestigt in San Pedro, hij overlijdt hier op 73-jarige leeftijd.
De steen op zijn draagt de tekst: Dont try .
De film van vandaag, zoals reeds gezegd, is gebaseerd op 9 autobiografische romans, gedichten en korte verhalen van Bukowski, waarin het hoofdpersonage Henry Chinaski ( Hank )( zijn alter ego ? ) de hoofdpersoon is.
Mickey Rourke speelt de rol van Henry Chinaski, poëet, anti-held en misantropisch alcoholist. Hij zit ganzer dagen en nachten in de bars van Los Angeles. Op een dag ontmoet hij Wanda Wilcox (Faye Dunaway) eveneens alcoholist in een bar let op de cameo van C.Bukowski - . Wanda is niet zoals zijn vorige vriendinnen, hij ontdekt de schoonheid welke ze ooit bezat voor ze aan de drank verslaafd werd en wordt verliefd op haar. Ze ontmoeten ze Tully Sorenson ( Alice Krige ) die bereid is enkele van Hanks gedichten te publiceren. Voor een tijdje worden ze beroemd maar het wordt vrij vlug duidelijk dat Henry en Wanda maar één doel hebben in het leven : drinken om hun armoedig bestaan buiten de bars van LA te vergeten.
Ondertussen zit de tweede vertoning van onze nog altijd nieuwe club er op. Gastheer deze keer was François en alles was weer perfect georganiseerd. Het gebruik van een beamer met groot scherm was toch indrukwekkend en gaf een echt "cinemagevoel". Dit concept lijkt mij voor herhaalde herhaling vatbaar, maar hiervoor zullen we een beroep moeten doen op de goodwill van Ollie. Zal wel geen probleem zijn zeker.
Als tweede film kregen we Smoke voorgeschoteld.Een voor mij onderhoudende film met o.a. Harvey Keitel en William Hurt in schitterende rollen. Waarover gaat Smoke?
De eigenaar van de sigarenwinkel neemt al 14 jaar lang voor zijn winkel elke dag op hetzelfde uur een foto. Een romanschrijver krijgt, sinds zijn vrouw op straat vermoord werd geen letter meer op papier. Een zwarte jongen verandert zijn naam en identiteit voor iedereen die hij ontmoet. Een man probeert zijn verleden te vergeten nadat hij de vrouw van wie hij hield verliest. Een vrouw keert na de vele jaren terug naar haar vroegere vriend en vertelt hem dat ze samen een dochter hebben en dat die nu problemen heeft. Al deze mensen lijken weinig met elkaar gemeen te hebben. Maar door een stom toeval kruisen ze elkaars paden en hebben ze een onuitwisbare invloed op elkaars leven.
Ik vond het een prachtfilm maar de meningen achteraf waren enigzins verdeeld.
Ondertussen zijn we al aan het aftellen naar onze derde vertoning die zal doorgaan op zondag 16 april om 17.00 uur in Bistro Camargue waar de honneurs zullen worden waargenomen door onze mauve-witte waard Manu. Op het programma staat dan "Barfly" en we hopen dat de club dan weer voltallig zal zijn, want door omstandigheden dienden we op onze tweede samenkomst twee leden te missen : Grete en Christophe.
Zoals de titel al zei : de kop is er dus af. De eerste voorstelling heeft plaatsgehad en het was een onverdeeld succes. Het was vele jaren geleden dat ik "La grande bouffe" had gezien en ik had er goede herinneringen aan overgehouden. Maar zoals met vele andere films of televisieseries blijken deze seriues tegen te vallen als je ze terug ziet omdat ze vreselijk gedateerd zijn. Het is altijd leuk om nog eens te kijken naar wat men een jaar of twintig, dertig geleden pornografisch noemde, en te zien hoeveel er tegenwoordig nog overblijft van een dergelijke choquerende reputatie. Gewoonlijk niet erg veel. Maar dàn La Grande Bouffe! Oké, hier gaat het dan niet zozeer over seks als wel over een ongegeneerde vreetpartij die enkele dagen lang aansleept (een weekend of een verlengd weekend?), maar Marco Ferreris anti-bourgeois pamflet werd destijds, in 1973, wel algemeen uitgespuwd als een vettig filmke, porno maar dan met voedsel. En zelfs nu, 33 jaar na dato, blijft dit straffe kost, een prent die in staat is om elk publiek gedégouteerd naar huis te sturen. Dolle pret dus, zodanig dat ik overweeg om na de cinéclub misschien eens een "gastronomisch clubke" uit de grond te stampen.
Enfin, het was een aangename avond, niet in het minst door de de royale gastvrijheid van het inrichtende koppel Ollie en Grete. Waarvoor onze dank.
Op naar onze volgende afspraak op dinsdag 7 maart, een organisatie van "huize François" waar we de mij totaal onbekende film Smoke zullen bekijken.
Om af te sluiten nog enkele foto's uit "La Grande Bouffe" :
Eli Wurman (Al Pacino) is een aan lager wal geraakte manager die voorheen PR deed voor alle "rich an famous". Hij heeft alles gezien en meegemaakt; geen crisis is hem teveel. Op zoek naar zijn vergane glorie biedt hij zijn hulp aan aan acteur Cary Launer (Ryan O'Neal), die in een schandaal betrokken is met het omstreden sterretje Jilli (Téa Leoni).
Als hij Jilli moet begeleiden na een geheim VIP-feestje, doet hij een schokkende ontdekking die zijn leven voor altijd opschrikt.Hij raakt vertrikt in een web van intriges, drugs en politieke corruptie dat leidt tot de hoogste kringen.
Als hij denkt dat hij alles heeft meegemaakt blijkt maar eens te meer: het draait erom wie je kent ...
Aanrader ? Ja en neen. Een traag en warrig begin - ik heb zelfs even terug de korte inhoud moeten lezen om te begrijpen waarover het ging. Maar ... weer een ongelooflijk sterke prestatie van Al Pacino (ooit al anders geweten?) en ook de sfeer in de film maakt veel goed.
Een nieuwe cinéclub is geboren. De eerste plenaire vergadering van de stichtende leden heeft plaatsgevonden op woensdag 1/2/2006 in de Camargue te Berchem. De meest belangrijke beslissingen even op een rijtje :
Een rotatiesysteem van voorzitter.
Stichtende leden : François, Thierry, Kristof, Manu, Olivier, Grete en Victor
Aanvaarding van nieuw stichtend lid nl. "den Dominique"
Iedere nieuwe voorzitter (maandelijks) mag eigen systeem uitdokteren om de volgende film te selecteren
Voorzitterschap gaat over op het lid die de volgende voorstelling organiseert
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Deze film behaalde vorig jaar (2006) de Oscar voor de beste buitenlandse film in Hollywood en is van de schrijver Florian Henckel von Donnersmark (tevens zijn debuutfilm).
