Woensdagmorgen en ik zit weer op werk voor (of achter) mijn laptop. Zoveel te doen, maar totaal geen fut. Het gaat dus nog steeds niet beter met me. Deze morgen even langs de huisarts gereden om bloed te laten trekken, maar de wachtzaal zat stampvol. Ik ben dan maar omgedraaid. Morgenvroeg maar eens bellen om op de middag snel even langs te gaan.
Ik ben zo kwaad op mezelf omdat ik mij hier niet overgezet krijg! De strijdlustige Cindy zou zeggen, allé, hup met de geit! Stel u niet aan en werk verder! Maar die Cindy is zo naar de achtergrond verdrongen. Af en toe hoor ik dat stemmetje nog, maar het wordt lichter en lichter ... Ik heb me wel voorgenomen om vanaf morgen echt gezond te gaan eten. Dat heeft dikwijls ook al een goed effect op mij. Ik ga ook proberen terug op regelmatige basis te sporten, maar alles is zo weersafhankelijk. Ik zou wel graag gaan fitnessen of zoiets, maar daar heb ik de tijd niet voor. Tijd maken gaat ook niet, want met Tom zijn posten op het werk kan ik 's avonds niet weg. De week dat hij de vroege heeft is hij trouwens bijna elke avond van de week weg en kan ik dus ook niks.
Ik voel me nog het meest schuldig over mijn werk. Ik sta op het punt om volledig alleen verder te gaan met mijn zaak. Er is zoveel werk, maar ik kan me er maar niet op toeleggen. Het meeste van de tijd zit ik suf achter mijn bureau en moet ik alle moeite van de wereld opbrengen om de meest dringende zaken af te werken. Ik kan me ook absoluut niet concentreren, wat maakt dat alles dubbel zo lang duurt. Ik neem het mezelf enorm kwalijk dat ik geen energieke zakenvrouw ben die overal bovenop zit. Ik heb echt het gevoel dat ik mezelf en mijn vader teleurstel op dat gebied. Maar 's morgens uit mijn bed geraken, kost al alle moeite van de wereld. Van het moment dat ik mijn ogen opendoe gaat er een misnoegd gevoel door mij heen. Bah, weer een dag! Erg he? Alleen in de weekenden niet omdat ik dan bij mijn kinderen kan zijn. Tot nu toe voel ik me gelukkig wel nog altijd goed in hun bijzijn. Zij doen die futloze, misnoegde kant volledig verdwijnen door hun onschuldige gezichtjes. Mijn lieve kindjes, wat zie ik ze toch graag!
Ik hoop dat ik morgen de moed vind om mijn verhaal aan de huisarts te vertellen zodat hij mij kan verder helpen. Ik ben het zo moe! Ik wil 's morgens vol goede moed opstaan, klaar om de dag te beginnen en erin te vliegen. Waar blijft mijn reddende engel die me begrijpt zonder woorden? Ik ben zo slecht met woorden
Deze week lijkt het alsof alle fut uit mij gezogen is, bah. Ben ik nu ziek aan worden of waar ligt het aan, ik weet het niet. Gisteren zelfs een dagje moeten thuisblijven van werk omdat ik me zo slecht voelde. Ik was zo duizelig dat ik nauwelijks kon rechtzitten, dus ben ik maar een dagje in bed blijven liggen.
Morgen gaan we nog eens op stap. Fijn, ik verheug mij al!! De kindjes gaan naar mijn schoonma zodat we zondag eens wat kunnen uitslapen. Zalig gewoon. De vorige weken zijn ook nogal druk geweest. Mijn 2 schatjes zijn allebei verjaard en vorige weekend was dan hun gezamelijk verjaardagsfeestje. Gezellige dag, maar zo druk en vermoeiend! En ondertussen loopt mijn kleine schat ook. De dag voordat ze 2 werd begon ze ineens lange stukken alleen te stappen. Ik ben zo fier op mijn kleine meid Sinds ze kan stappen is ze ook weer verder opengebloeid! We staan er dagelijks van versteld hoe expressief ze is. Overlaatst zij mijn vader dat ze gerust als actrice kon gaan als ze volwassen was, en eerlijk gezegd, ben ik ervan overtuigd dat ze het er goed vanaf zou brengen!
Onze oudste wordt dan weer zo slim. 4 jaar alweer en de conversaties zijn echt de moeite waard.
Allemaal dingen waar ik zo gelukkig van kan worden! Maar toch knaagt er iets en ik weet niet wat. Ik voel me soms zo alleen. Ik ben serieus aan het twijfelen om eens terug naar een psycholoog te gaan, gewoon om mijn verhaal eens te vertellen. Maar ja, mijzelf kennende, moet die persoon het al echt eruit gaan sleuren. Ik heb soms even een schouder nodig waar ik volledig egoïstisch van gebruik kan maken. Klinkt erg, he. Eens even iemand die naar mij luistert zonder zelf zijn/haar levensverhaal te beginnen vertellen. Och ja, ik zal zeker niet de enige zijn met dat gevoel. Ik heb alles om gelukkig te zijn, heb tot nu toe (fingers crossed!!) nog geen erg verdriet gekend en alles loopt op wieltjes. Ik zal mijn tijdelijke dipje maar wijten aan najaarsvermoeiheid en straks even langs de apotheek gaan voor wat vitamientjes.
Ik moet trouwens mijn nieuwe bril ook nog gaan halen dadelijk. Zo stom als ik ben, ben ik mijn bril kwijtgeraakt! 11 jaar had ik hem al en nu doe ik hem kwijt. Ik snap er niks van! Meestal heb ik hem zelfs niet nodig, maar hier zit ik dan met barstende hoofdpijn en vermoeide ogen omdat juist nu, ik die verdomde bril niet meer vind!
23u28 geeft de klok van de computer aan, dus dadelijk bedje in, maar ik ben eigenlijk nog niet moe wat nogal uitzonderlijk is voor mij. Ik heb juist gedaan met het dweilen van de vloer beneden. Mijn man is uit pure miserie maar gaan wandelen met de hond, want hij kan er totaal niet inkomen dat ik om tien uur 's avonds nog de moed kan opbrengen om te beginnen kuisen. Ja, mannen en vrouwen zitten anders in elkaar. Ik kan er absoluut niet tegen dat het vuil is in huis, zeker niet in het leefgedeelte. En met 2 kindjes, een labrador, een kat en een man is het hier soms dweilen met de kraan open. Ons huis is echt mijn heiligdom. Ik kan er zo van genieten als het proper is, alles mooi op zijn plaats staat en een plaatsje heeft. Ook de inrichting ligt me zeer nauw aan het hart. Wij hebben een nieuwbouwwoning van 2,5 jaar en de bovenverdieping is bijvoorbeeld nog steeds niet af. Ik krijg er dus letterlijk stress van. Als ik eraan denk, begint mijn hartslag te versnellen en krijg ik een wrok in mijn keel. Het stoort mij mateloos! Samen met een man die het geen fluit kan schelen, kunnen hier de gemoederen nogal eens verhitten. Ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen, maar het is niet simpel om tijd te vinden met werk en 2 kindjes. Ik zou ofwel de kinderen in het weekend weg moeten brengen, ofwel een paar dagen verlof moeten nemen als de kinderen in de opvang/school zitten om hier in huis te klussen. De beide opties vind ik te zot voor woorden. Dus dan maar blijven zagen aan mijn man zijn hoofd of hem op de kinderen laten passen en er zelf aan beginnen. (alhoewel dit ook niet zo goed lukt, want mama is precies toch onmisbaar)
Zoals de titel al zegt: EINDELIJK verlof!!! En wat had ik het nodig. Ik ben op, echt doodop. Ik voel me leeg. Vermoeidheid is een gewoonte geworden in mijn leven. Vorige week zei een tante nog tegen mij: 'Ge ziet er moe uit'. 'Ja, dat ben ik ook'. Maar weet je wat ik nog het ergste vind? In mijn nabije omgeving is er precies niemand die het merkt of er in geïnteresseerd is. Dat doet pijn. Mijn man ziet het misschien wel, ik weet het niet, maar een pauze voor mama is er niet. Zou mama gaan staken, zou alles in het honderd lopen. Niets zou nog geregeld raken, het volledige huishouden draait op mij. Iedereen, inclusief mijn ouders en zus rekent op mij. De eerste die gebeld wordt als er iets scheelt, ben ik. De steunpilaar van de familie. Ik wil hiermee zeker niet arrogant overkomen, want dit is een rol die ik nooit gewild heb. Ik zou het veel liever niet zijn. Met mijn problemen of zorgen, kan ik moeilijk terecht bij de anderen. Het is precies moeilijk te aanvaarden dat ik aan de andere kant sta, dat ik hulp nodig heb. Niemand die de tijd neemt om naar mij te luisteren. Ik heb het al zo vaak geprobeerd. Ofwel word ik afgewimpeld, ofwel nogal bruutweg onderbroken zodat de andere persoon zijn eigen verhaal kan vertellen. Ik vraag geen sympathie of al helemaal geen medelijden, alleen maar een luisterend oor. Iemand die zegt, ik ben er voor je als je wilt praten. Je kan bij mij terecht.
Weet je wat ik momenteel dolgraag zou willen? Ik zou echt zo graag eens een paar weken alleen naar Afrika trekken. Tot nu toe heb ik 2 keer het voorrecht gehad om dit prachtige continent te ontdekken, dankzij mijn ouders. Tot nu toe is dit de enige plaats op aarde waar ik me zo ontspannen, rustig en één met de omgeving heb gevoeld. Eventjes op adem komen. Even, heel even maar, niemand om voor te zorgen. Niemand waar ik rekening mee moet houden. Gewoon doen waar ik zin in heb. Klinkt egoïstisch, ik weet het, maar zo voel ik me op dit moment. Toch zou ik het heel moeilijk hebben om de kinderen een paar weken achter te laten. Zij zijn een grote reden van mijn vermoeidheid, zoals alle ouders wel zullen ervaren, maar langs de andere kant zijn zij mijn bestaansreden. De 2 enige persoontjes waar ik het allemaal voor doe, zij maken mij een gelukkig mens.
Nu ja, ik kan dromen en verlangen zoveel ik wil, het zal toch nooit gebeuren. Maar morgen staat 'the next best thing' op het programma: een paar daagjes naar de zee met mijn gezinnetje. Van uitrusten zal niet veel in huis komen, maar het ontspannen zal wel lukken. Ik verheug me in ieder geval! En in augustus hebben mijn man en ik voor onze vijfde huwelijksverjaardag een weekendje Londen geboekt zonder de kindjes. Dat zal ook genieten worden.
Foei, foei, foei, wat is het lang geleden dat ik hier nog geschreven heb
Ik ga proberen dit toch wat vaker te doen, vooral voor me zelf dan. Als ik dit binnen 10 jaar eens herlees, weet ik weer hoe mijn leven er nu uit ziet.
Ondertussen zijn we alweer een half jaar verder. Jochen heeft zijn eerste kleuterklas beëindigd en ons Hanne wordt alweer bijna 22 maanden. Binnen 2 maanden verjaren mijn schatjes alweer. Wat vliegt een jaar toch voorbij!
Op het werk is het druk. Er staan grote plannen en veranderingen op til, die voor de nodige drukte zorgen. Maar binnen anderhalve week mag ik toch eerst van 3 weekjes welverdiende vakantie genieten. We gaan in die eerste week enkele dagen naar zee en voor de rest zalig thuis blijven! Ik ga zo genieten van mijn kindjes en van alles op het gemak te kunnen doen! 's morgens is zo door het jaar een echte uitputtingsslag. Zeker de weken als mijn man de morgenpost heeft. Iedereen op tijd uit bed en klaar krijgen voor school of nu de opvang, vraagt toch wat georganiseer.
De kindjes dan. Jochen is echt groot aan het worden. De conversaties die we met hem kunnen voeren zijn echt mooi. Laatst ben ik met hem naar de cinema geweest en op weg naar daar was hij me iets aan het vertellen. Ik begreep er eerlijk gezegd niks van. Toen vroeg hij 'Begrijpt ge dat, mama?' Eerlijkheidshalve heb ik hem maar gezegd dat ik er niks van begreep. 'Ah' was zijn antwoord 'dan vertel ik het straks wel aan papa' Op zo'n momenten kan mijn geluk niet op. Dan besef ik dat ik de gelukkigste mens op aarde ben omdat ik zonder problemen gekregen heb wat ik het liefst wou in heel de wereld. Twee prachtige, gezonde en gelukkige kinderen! Ik ben op momenten zelfs zo gelukkig met hun dat ik ook heel bang word. Bang dat dit geluk niet kan blijven duren, dat ik op een gegeven moment de rekening moet betalen en er iets met mijn kinderen zal gebeuren. Ik mag er niet bij stil staan en genieten van het hier en nu, maar soms ...
Ons Hanne is een ander paar mouwen. Zoals ik al schreef wordt ze komende zaterdag 22 maanden, maar onze meid wil nog altijd niet stappen! Ja, ze neemt haar tijd. Volgens de kinderarts heeft zij iets dat hyperlaxiteit heet. Ze is dus te soepel hetgeen haar heel onzeker maakt op haar beentjes. Enkele weken geleden zijn we dan in een speciaalzaak schoentjes gaan halen en sindsdien gaat het weer vooruit. We zien weer licht aan het einde van de tunnel Voor de rest is ze thans niet achter op haar leeftijdgenootjes, in tegendeel zelfs. Ik weet niet hoe ik Hanne moet omschrijven, maar het is een kapoen. Zo een guitig, eigenwijs, karaktervol kind heb ik nog maar zelden gezien. Een pracht van een dochter hebben we!
Zondag, 16u45. Jochen staat bij mij aan zijn werkbankje te spelen, Hanne ligt in bedje en Tom is met de hond wandelen. Het weekend loopt weer op zijn einde en morgen begint de heksenketel weer opnieuw.
Vandaag zijn we naar een feestje van mijn bomma geweest. Het is haar gewoonte om elke 5 jaar een verjaardagsfeest voor de hele familie te geven, maar omdat ze reeds 82 is en vreest dat ze de 85 niet meer haalt, heeft ze besloten om de 2,5 jaar te feesten. Je hoort mij niet klagen natuurlijk. Elke reden tot een feest vind ik plezant
Hier komt dan de reden van mijn bericht vandaag. Jochen luisterde weer niet. Honderd keer moesten we hem hetzelfde vragen en vijf minuten later deed hij weer hetzelfde. Hij heeft wel in zijn voordeel dat er nog kindjes waren die verder gingen dan ze mochten. Het is dan niet gemakkelijk om als driejarige te beseffen van hij mag dat wel en ik niet. Maar toch vind ik dat hij van de eerste keer moet luisteren als we hem iets vragen of verbieden. Ook thuis komen we steeds dikwijler in conflictsituaties. Hoe dwing je dit gezag af is dan de vraag zonder slaan en zonder dat je kinderen schrik van je krijgen. We proberen hem als hij braaf is zo veel mogelijk te belonen en prijzen. Stout gedrag negeren, zoals de boekjes schrijven is echter niet altijd evident. De opvoeding van onze zoon en binnenkort ook ons dochtertje zal onze grootste uitdaging zijn de komende 20 jaar. Ik hoop dat we tegen deze tijd kunnen terug kijken en zeggen 'We hebben het er toch niet zo slecht van af gebracht'
hier ga ik dus proberen op regelmatige basis een relaas te geven van mijn leven. Op deze manier kunnen de personen die geïnteresseerd zijn, op de hoogte blijven wat er allemaal zoal gebeurt in ons stulpje.
Ik zal me eerst nog even voorstellen voor diegenen die mij persoonlijk nog niet zo goed kennen. Ik ben dus Cindy, 28 jaar, getrouwd met Tom sinds 2005 en de trotse moeder van Jochen (3 jaar) en Hanne (13 maanden). Ik werk als zelfstandige in de projectontwikkeling van vastgoed. Het is een bedrijf dat mijn vader uit de grond heeft gestampt, hetgeen ik nu heb kunnen overnemen. Samen met zijn advies en hulp, doe ik mijn best om dit zo goed mogelijk te runnen. Daarnaast heb ik nog een eigen klein bedrijfje dat zich bezig houdt met de verzorging van de administratie van zelfstandigen en kleinere KMO's. Ik doe mijn werk zeer graag waardoor het geen optie is voor mij om huismoeder te worden. Ik ben van oordeel dat ik een betere moeder ben voor mijn kinderen als ik kan gaan werken, dan moest ik de hele dag thuis zitten. Het huishouden wordt dan ook uitbesteed zodat ik mijn weekends voor de kinderen kan vrij houden. Nu ja, vrij houden is een groot woord. Er is altijd wel werk natuurlijk, maar de poetsvrouw neemt mij het kuisen en het grootste deel van de strijk toch uit handen.
Mijn grootste hobby is paardrijden. Ik ben hier op twaalfjarige leeftijd mee begonnen en ben echt gepassioneerd door deze prachtige dieren. Door tijdsgebrek heb ik een half jaar na de geboorte van Jochen, Calimero, mijn paard moeten verkopen. Dit is een heel moeilijke keuze geweest voor mij en ik mis hem nu nog steeds, maar het idee dat hij het nu beter heeft, maakt het draaglijk. Ooit koop ik toch nog een nieuw paard en hoop ik mijn passie terug te kunnen opnemen. Verder ga ik regelmatig lopen om mij te ontspannen. Even een halfuurtje of uurtje niks in je hoofd is gewoonweg zalig. Ik probeer 2 à 3 keer per week te gaan en wil graag binnen dit en een jaar 15 km lopen in een aanvaardbare tijd.
Over mijn bestaansreden, de kindjes en de man van mijn leven vertel ik volgende keer wat meer. Nu is het hoogtijd om mijn bedje in te duiken! Nog 1 dagje werken en het weekend is weer in zicht!
Sinds ze kan stappen is ze ook weer verder opengebloeid! We staan er dagelijks van versteld hoe expressief ze is. Overlaatst zij mijn vader dat ze gerust als actrice kon gaan als ze volwassen was, en eerlijk gezegd, ben ik ervan overtuigd dat ze het er goed vanaf zou brengen!
Op zo'n momenten kan mijn geluk niet op. Dan besef ik dat ik de gelukkigste mens op aarde ben omdat ik zonder problemen gekregen heb wat ik het liefst wou in heel de wereld. Twee prachtige, gezonde en gelukkige kinderen! Ik ben op momenten zelfs zo gelukkig met hun dat ik ook heel bang word. Bang dat dit geluk niet kan blijven duren, dat ik op een gegeven moment de rekening moet betalen en er iets met mijn kinderen zal gebeuren. Ik mag er niet bij stil staan en genieten van het hier en nu, maar soms ...
Voor de rest is ze thans niet achter op haar leeftijdgenootjes, in tegendeel zelfs. Ik weet niet hoe ik Hanne moet omschrijven, maar het is een kapoen. Zo een guitig, eigenwijs, karaktervol kind heb ik nog maar zelden gezien. Een pracht van een dochter hebben we!
