Dear psych. Dit is het dus Afscheid nemen van je. Het doet me niets. Ik had gedacht dat ik dat reuzespannend zou vinden. Een echte uitdaging. Maar het doet me gewoon niets. Het spijt me, maar liefst kom ik morgen niet. Ik heb er geen behoefte aan jou nog eens te zien. Ik vind het nergens voor nodig. Mijn idee is nog steeds niet veranderd. Het boeit me nu niet meer dat je me zo gezien hebt, dat je alle dingen weet, die ik nooit wilde vertellen. Want er is nog zoveel dat je níét van me kent. En nooit zal kennen. Bovendien boeit het me nog bitter weinig wat jij, of enig ander persoon van me denkt. Ik ben veranderd in een ongeïnteresseerde zuurpruim. Het boeit me echt geen bal meer. Het leven loopt me nu voorbij. Ik ga niet vooruit, ik blijf staan, en kijk verdwaasd hoe het leven verdergaat. Ik ben moe. Ik wil rust. En ik weet hoe ik die ga krijgen. Ik wil geen druk meer. Dan pas zal ik in het heden kunnen leven, denk ik. Hoop ik. Ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet meer. Ik wil niet naar de toekomst kijken, want daar wacht me zoveel onzekerheid, dat ik in een zwart gat val. Naar het verleden wordt er ook niet meer gekeken. Nooit meer. Dat is een afgesloten hoofdstuk. De wonde is niet genezen, maar ik heb ze afgedekt, en probeer de etter er binnen te houden. En voorlopig lukt dat fantastisch goed. Het nadeel is dat ik van een deel van mijn emoties afgesloten ben. Maar daar lijk ik weinig last van te hebben. Gisteren ben ik voor het eerst boos geworden, zonder mezelf daarvoor te haten. Ik heb het recht lastig te zijn. Leen en Sofie waren boos op me daarom. Maar het kan me niet geven. Ik blijf erbij; ik heb het recht, ik moet niet steeds de brave, goedlachse, geweldig vriendelijke, maar vooral WILLOZE Karen zijn. Waarschijnlijk zijn ze geschrokken omdat ik die rol niet meer volhield.
Mijn idee is dus nog steeds niet veranderd; LOPEN schreeuwt heel mijn lijf, als ik denk aan morgen bij jou komen. Ik wil niet komen. En ja, ik weet waarom; Ik zal nerveus zijn. Ik zal het niet kunnen verbergen (en ga daar geen moeite meer voor doen), en jouw reactie op mijn gedrag, zal me de grond inboren. Zal ervoor zorgen dat ik me helemaal ga afsluiten van je. Je hebt me nooit begrepen, hé. Ik denk niet dat we matchten.. Hier is een lesje over Karen; FORCEER NIET! Damn, echt, je snapte het niet. Heel mijn verweer.. Je zag het nooit. Je zag nooit dat ik niet zo snel wilde, en ook niet zo snel kon. Maar geen zorgen, ik zag het ook niet. Ik voelde het wel, maar negeerde dat gevoel zo hard mogelijk. Ik wilde forceren, ik wilde het oplossen. Ik dacht dat het zo zou lukken. Mis gedacht, dus. Het is niet opgelost, bijlange nog niet. Voorlopig heb ik een tussenoplossing. Die ik hoop vol te houden voor de rest van mijn leven. Het verleden is het verleden van een ander meisje dat ik was. Niet ik heb dat meegemaakt, maar zij. En zij is vertrokken. Ze zit niet meer in me, zelfs niet meer in mijn buurt. Het oranje popje dat ik heb symboliseert dat meisje. Ik ben niet van plan dat popje weg te gooien. Ik weet dat het er ergens is, maar ik wil het niet constant zien. Ik geloof dat ik dat zal volhouden. Het helpt me te overleven. En moest ik ook kinderen hebben, ik zou ze niet meer opvoeden vanuit mijn verleden. Dus dat zit best wel goed. Ik heb niet alle puzzelstukjes, maar ik heb de puzzel opgeborgen. Ver weg in mijn kast gestopt. Ik ben niet van plan er ooit nog aan te beginnen. Kort gezegd; ik wil niets meer horen over mijn verleden. Het is nooit gebeurd. Het voelt heel onwerkelijk als ik eraan denk dat die dingen echt wel gebeurd zijn. Nee, hoor, dat is niet mijn verhaal. Ik heb geen verhaal. Ik ben nooit een klein meisje geweest.
Ik ben heel erg gesloten geworden. Het voelt zo goed. Ik zou je ergens wel willen vertellen wat er gebeurd is, vooral dan over vrijdag. Maar ik ga het niet doen. Je hebt er recht op, en ik wil graag jouw commentaar horen. Maar ik denk dat mijn muur te dik is, en het is goed zo. Ik wil het niet vertellen. Je hoeft het niet te weten. Niemand hoeft het te weten. Ik wil graag van je weten of ik op een goeie manier bezig ben met wat er gebeurd is. Ik praat erover met mijn zussen als ik het nodig heb. Niet veel , en verspreid. Af en toe zeg ik er iets over. Ik heb hen, op verzoek van Leen, een verslag gegeven. Maar dat was een complete ramp. Ik zat te trillen als een rietje. Ik wilde het niet vertellen. Ik wilde het zwijgen. Errond praten, dat lukt heel goed. Ik bedoel; wat ik van hem denk, wat ik denk van mijn reactie, politie of niet Dat is geen probleem, en ik merk dat dat voor mij ook een manier is om het te verwerken. Maar over de gebeurtenis zelf praten, het helemaal overlopen en onder woorden brengen.. Dat lukt me niet. Op die manier roep ik de emoties terug op, en dat is pijnlijk. De angst, de schok toen ik besefte wat hij van plan was, de woede Neen, ik wil het niet. Ook als ik erover denk, stop ik op het moment dat ik in zijn ogen zag wat hij wilde. Kleine stukjes kan ik verdragen. De film speelt steeds af in mijn hoofd, maar kleine stukjes tegelijk, en steeds opnieuw. Alle stukjes door elkaar. En op die manier probeer ik ze een plaats te geven. Probeer ik te plaatsen wat er gebeurd is. En zo zal ik het, volgens mij, op mijn eigen manier, en op mijn eigen tempo verwerken. MOET ik daarover praten met een psycholoog? Ik denk het niet. Ik geloof echt dat ik goed bezig ben. Ik heb een aantal problemen, maar het is ten slotte nog maar drie dagen geleden. Ik kijk veel naar de grond. Op mijn kot alleen zijn, is geen probleem. Ik controleer wel of de deur vast is. Maar in de lift, in de douche, op toilet, in de keuken Dat is wél een probleem. Ik ben me meer dan ooit bewust van de kracht van mannen, en waar ze op uit zijn. Klootzakken! Ik ben ontzettend bot tegen mannen die een grappige opmerking proberen maken. Ik negeer de weinige blikken en opmerkingen die ik krijg. Ik sluit me helemaal af van hen, en probeer hen zo hard mogelijk af te stoten. Alleen zitten op een openbare plaats maakt me bang. Ik zit dan met de oren gespitst de hele tijd geconcentreerd te luisteren, of er iemand naar me toekomt. Alleen over straat lopen is ook een probleem, zelfs als er mensen rond me zijn. Het is natuurlijk erger als er bijna niemand op straat. Vanmorgen kwam er zo iemand mijn richting uit. Strak voor me uit staren, en luisteren naar elke stap die hij zette, of die te dicht in mijn buurt komen. Ik panikeer bij het minste. Maar gelukkig is die paniek niet overweldigend, ik heb ze nog onder controle. Ik blijf lopen, blijf redelijk normaal ademen. Alleen mijn gedachten razen. En ik luister supergeconcentreerd. Mijn blik is meestal op de grond gericht.
God, toen ik die verandering zag.. Dat was .. eng. Verschrikkelijk eng. Ik geloofde niet dat hij goed was, ik verwacht zoiets van elke man. En toch.. ik verwacht zoiets, maar tegelijk weet (wist) ik dat het onzin was, dus ik dwong mezelf gewoon verder te stappen. Maar.. die plotse verandering. Toen hij me probeerde te overmeesteren. Dat is het meest enge. Toen ik dat zag.. Daar heb ik het het meest moeilijk mee. Dat vermijd ik het meest. Wat er dan door je heen gaat.. Klootzak. En tegelijk ben ik zo ontzettend trots dat ik zon kracht heb. Alle woede die in me zit. God, ik heb mezelf zo goed verdedigd. Zo goed. Dus, ik wil wel leven Dat heb ik wel bewezen.. Ik wil léven. Je krijgt me niet te pakken!
Zie je, op die manier verwerk ik het stukje voor stukje. Ik weet mijn antwoord; dit is de juiste manier om het te verwerken. Of het jouwe hetzelfde zou zijn, betwijfel ik. Maar het is mijn leven.
Het jaar bij jou Het boeit me weinig. Ik weet dat ik erover zou moeten nadenken.. Maar.. tja, het spijt me. Je bent vast zwaar teleurgesteld. Hoe was dat jaar bij jou? Vooral veel geworstel. Neen, ik wil er niet over praten. Ja, ik moet erover praten. Damn, ik wil morgen echt niet komen..
Wat heb je me uiteindelijk bijgebracht? De grootste en beste les, die ik in die periode geleerd heb, is dat het hart de beste raadgever is. Ik had zoveel eerder naar mijn hart moeten luisteren. Ik legde het het zwijgen op, ik had er geen oren naar. En dat heeft me veel schade berokkend. Ik weet niet hoe je me dat hebt geleerd.. Wat jij voor me gedaan hebt ? Vooral veel geluisterd. Antwoorden heb ik van jou niet gekregen. Zoek het zelf uit, was jouw boodschap naar me. Of zo interpreteerde ik het toch. Maar dat kon ik niet. Ik was er niet sterk genoeg, het was allemaal veel te verwarrend voor me. Ik zat gevangen in een reuzengroot schuldgevoel, en hopen zelfmedelijden. Vechten was er voor mij niet bij, laat staan nadenken. Het lukte me gewoon niet. Een bepaalde periode was ik puur bezig met overleven. En dan had het wel handig geweest als je me even antwoorden had gegeven. Even de zekerheid, zodat ik niet moest nadenken. Maar.. ik besef nu hoe verwarrend het ook voor jou moet zijn geweest. Het was voor mij al zo moeilijk. Welk verhaal moest jij dan opmaken uit mijn woorden. En wat nuttigs moest jij daar dan mee doen? Ik zou het niet kunnen, psycholoog zijn Want de leefwereld van iemand anders binnendringen is onzettend moeilijk. Onmogelijk zelfs, denk ik. Nouja, het is je bij mij in ieder geval niet gelukt.
Je hebt me met de neus op de waarheid gedrukt; zoek het zelf uit. Dáár ben je mee bezig, en ik ben het beu. Ja, uiteindelijk moet ik het zelf uitzoeken. En ja, ik was rotslecht bezig. En enkel ik kon me helpen. Je hebt een rol gespeeld, aan de kant. En uiteindelijk was dat vast dicht genoeg. Ik had je dichter nodig, maar je bent een psycholoog. Die mogen niet dichter komen. Dus.. tja Je hébt een rol gespeeld. Maar het meeste werk heb ik zelf gedaan. Jij hebt me bijgestuurd. Zo hoort het vast..
Wat is er met me gebeurd? Iemand heeft me proberen kapotmaken? Pakken? Nemen? Ik vind het woord niet. Iemand heeft me proberen dwingen. Dat is het woord, denk ik. Dat voelt het meest juiste nu. Iemand heeft me proberen dwingen, proberen overmeesteren. Proberen pakken. Iemand heeft me getoond hoe kwetsbaar ik ben. En hoeveel kracht ik heb, hoeveel wil om te leven, hoeveel drang om te overleven, om me niet te laten pakken. Iemand heeft me dat doen herontdekken. Iemand heeft me mijn kracht naar boven doen halen, heeft me doen voelen dat er vanbinnen in me wél iets leeft, wél iets bruist. Waarvan ik al lang dacht dat het dood was. Ik ben niet dood, ik lééf. En ik wil leven, voor altijd. Dankjewel, klootzak. Ik ben blij dat je mijn fles in je gezicht kreeg. Klootzak!
