Zoals ieder jaar gaat in Langemark een duo duathlon door voor inwoners van Langemark en Poelkapelle. Normaal doe ik deze wedstrijd alleen mee, maar door gebrek aan conditie deed ik dit jaar mee met Johan Declerck. Ik zou het loopnummer (6km en 3 km) voor mijn rekening nemen, Johan het fietsnummer (22 km). Na het startschot waren Mario Vanacker en Didier Verstraete onmiddellijk weg. Ik had als doel om Geert Liefhooghe zolang mogelijk bij te houden. Ik volgde hem op de hielen, maar wou en kon niet overnemen. Na de eerste ronde van 3 km lagen we met een 5-tal een kleine minuut achter de 2. Beter dan ik gehoopt had, want ik vreesde toch een 30-tal seconden te verliezen op Geert en 2,5 minuten op Mario en Didier. De tweede ronde kreeg ik het moeilijker om bij te blijven en toen Geert de laatste km nog eens goed doortrok was het echt op de tanden bijten, maar ik hield stand een Johan kon met Alexander Lietaert (de twee beste renners in het pak) de achtervolging inzetten op de twee leiders. Die hadden intussen een voorsprong van 1min45s. En ja, na 3 van de 4 fietsronden waren ze bij de leiders gekomen en de aanval werd ingezet. Alexander was eerst weg en daarna Johan. Met superveel wind haalde hij een gemiddelde snelheid van 39,8 km/u... , een superprestatie!! Zo kon ik het lopen van op de 2e plaats starten, op 25 seconden van Geert maar de 2 toplopers zaten ook niet ver. En zo snelden Didier en Mario voor het ingaan van de laatste km mij voorbij en onstond er nog een triller voor de 1e plaats. Mario kon Geert in de laatste honderd meter bijhalen! Didier en Patrick werden derde en ik en Johan vierde. Na de aankomst was ik heel content. Die eerste 6 km aan 16,4 km/u (nu al!!), en de 2e 3 km aan 16,7 km/u terwijl de laatste km ik geen 100% meer hoefde te lopen. Vooral van de 1e 6 km was ik supercontent omdat Johan zich zo ook kon bewijzen wat hij waard was... Merci voor het sterke fietsnummer, ik wou dat ik ook zo'n benen had!! Ik was supernerveus om af te gaan, en ben nu blij dat ik dit jaar in onze gemeente toch 'iets' heb kunnen tonen
Beetje reclame voor ne maat... op zaterdag 2 oktober gaat de 2e Trimardloop door in de Madonna (deelgemeente Langemark). Er is een kidsrun, een jogging en de hoofdwedstrijd is exact 10 km op een supertof parkoer...allen daarheen!!! www.trimardloop.be
Volgende week staat normaal de duathlon te Langemark op m'n programma, een wedstrijd voor lokale atleten. Vorig jaar eindigde ik er 2e en m'n doel dit jaar was om misschien dat trapje hoger te komen. Of dit realistisch is, weet ik niet, maar ik zou er in ieder geval voor gaan. Na m'n operatie viel dit in duigen maar ik wou er toch een doel van maken om te kunnen deelnemen. Maar vorig weekend heb ik toch besloten dit niet te doen. Ik heb begin deze week toch moeten bekomen van die twee 'wedstrijdjes'... Maar ik heb intussen iemand die samen met mij in duo wil meedoen aan de duo-duathlon. Ik ga er als loper heen en zodus... ik wou toch nog eens testen wat ik kan... na 9 maanden afwezigheid in loopwedstrijden. Vorige week na m'n 7 km wist ik eigenlijk niks, want de tijd en afstand in de uitslag klopten helemaal niet. Daarom trok ik gisteren naar Dadizele voor een 9 km-wedstrijd. Het parcours verliep over 4 ronden... Ik had het gevoel dat ik goed startte omdat ik net Dimitri Sabbe kon volgen. Ik besloot niet over te nemen om toch geen overbodige 'zotte dingen' te doen. Na één ronde zag ik op m'n gps 16,4 km/u. Eigenlijk was ik een beetje ontgoocheld, want ik had het gevoel dat we vlugger gingen, de tweede ronde was op de tanden bijten om bij Dimitri te blijven maar halfweg lag hij een 15-tal meter voor. Ik had nog een gemiddelde van 16,1 km/u... ik vertraagde... De derde ronde stak ik (of het voelde toch zo) een tandje bij en kwam opnieuw bij Dimitri. Bij het ingaan van de laatste ronde nam ik over...(gemiddelde was 16km/u). De laatste ronde voelde ik me vertragen maar Dimitri was er intussen ook niet meer bij. Het was vooral op karakter een zo goed mogelijk tempo aanhouden en ik eindigde de 9,22 km in 35min00s(15,8 km/u). 3,5 minuten trager dan vorig jaar,maar dan was de conditie top! Het gevoel na de wedstrijd was 'goed en nie goed'. 3min30 trager dan vorig jaar op 9 km is wel veel, maar aan de andere kant... ik loop weer, heb geen kniepijn. M'n partner voor volgende week mag dus geen toptijd verwachten, maar ik ga wel in het rood gaan... that's me...
Hallo, het was kermisweekend hier in Poelkapelle en er werd een 'ludieke' koers georganiseerd. Ik dacht: "Ideaal om het wedstrijdgevoel terug te krijgen". Er werden 12 ronden van 4 km afgelegd. Maar man... heb ik afgezien! Er was weinig ludieks aan, er werd ferm gekoerst. Er waren er vlug drie weg en daarachter werd er een groepje van 11 gevormd waar ik ook bij zat. Na iedere bocht moest ik 5-10 meter toerijden... ik durf gewoon de bochten niet zo scherp nemen... weer iets om op te trainen... Op drie ronden van het einde kreeg ik het niet meer dichtgereden en moest ik lossen . Zo eindigde ik als 13e. Eerst een beetje ontgoocheld dat ik dat groepje niet kon volgen, maar nadien moest ik nuchter bekijken dat ik van ver kom en reeds na 8 weken na de operatie een koerske kon meerijden... Maar ik mis nog veel conditie en kracht... 's Anderendaags wou ik losfietsen met de Bakelandtrappers. Ik heb zo'n 90 km gefietst, maar de benen voelden alsof ik de dag ervoor de Ronde van vlaanderen gefietst had.
Op kermiszondag wordt er ook altijd gesupporterd voor onze AC Guynemer marathonlopers die meedoen aan de Flanders Fields marathon... Allemaal sterke prestaties van onze leden en het deed me verlangen om ook eens een wedstrijdje te lopen....en toevallig... in Ieper werd er in de namiddag een 7 km wedstrijd gelopen... en jah... m'n 1e loopwedstrijd in maanden deed me weer wat nerveus worden.
Over het verloop kan ik kort zijn... het verliep zoals de koers de dag voordien... afzien!!! De tijd leek nadien wel ok (25min04sec) , maar ik denk dat de afstand niet klopte. Ik heb bijlange geen 16,8 km/u gelopen... Maar wat me nu één dag later super gelukkig maakt... ik heb geen kniepijn!! Niet tijdens en niet na het sporten! Deze week rustig beetje lopen en een goeie winter doormaken... en volgend jaar... vlammen!!
Na m'n geslaagde rit van vorige week kreeg ik toelating om op onze nieuwe finse piste te Langemark voorzichtig 'm'n eerste looppasjes' te zetten. Een klein halfuurtje en het was zalig afzien... Geen conditie , maar vooral... geen pijn !!! Ook de dag nadien niet! Een paar dagen nadien opnieuw 80 km gefietst en de benen voelden al iets beter dan vorige week, het gaat voorlopig de goeie kant uit. Ik moet mezelf gewoon intomen dat ik niet te vlug te veel wil. Maar ik heb genoeg mensen rond me die me daar op tijd op wijzen ! Vandaag ben ik dan naar Sportline getrokken om nieuwe loopschoenen (die ik normaal reeds in maart zou halen). Licht schoeisel in elk geval van Nike... hopelijk vlieg ik er volgend jaar mee... Ik ben ermee thuis gekomen en heb 5,5 km gelopen... opnieuw pijnloos!
Vandaag heb ik voor de eerste maal sinds de operatie een training meegevolgd met de madonnatrappers... Ik was redelijk nerveus en benieuwd hoe de knie zou reageren. Er was flink wat wind en ik bleef verstandig op de 2e rij volgen. Geen enkele keer voelde ik pijn aan de knie. We reden toch zo'n 30km/u. De ganse rit voelde ik wel dat de conditie onder nul zit, maar al bij al viel het mee. Na een goeie 50 km kreeg ik last van zware benen maar toch vlot 80 km gefietst vandaag. Content natuurlijk, want ik zat er wel mee in. Vanmiddag ga ik naar de duathlon te Waardamme... om te supporteren voor Gio, Kenneth, Michaël, Chris, ...en zovele anderen. Hopelijk houden ze het droog!
Neen...ik loop nog niet, maar de opvolging staat klaar!! Tibo heeft de eer van de familie hoog gehouden met een sterke loopprestatie! Tibo en z'n beste vriend Sebe liepen een berewedstrijd...
Maandag ben ik op controle geweest met de knie... verdict: 2 - 3 maanden wachten met lopen en zoveel mogelijk fietsen op souplesse. Dus wedstrijdjes zijn dit jaar uit den boze, maar je zal me veel zien rondpeddelen met een trapfrequentie van 120 of zoiets... hopelijk kan ik volgend jaar die frequentie aanhouden op m'n 53/11
Hallo, 't is hier lang stil geweest...ik weet het! Maar op een eind altijd moeten schrijven over pijn en dokters is ook niet zo leuk om te lezen veronderstel ik. Na Wevelgem heb ik volledige rust ingelast. Enkel voor de Benny Vansteelandtmemorial wou ik nog een efforeke doen. Maar het trok op niet veel. De eerste loopproef was erg lastig en Gio was zelfs voor me uit de wissel. Ik kon in het fietsen net bij hem komen en zo ben ik eigenlijk constant achteraan het groepje blijven bengelen...'t was van niet beter kunnen. De volgende wissel moest Gio niet van schoenen wisselen en had hij een kleine 100 meter voor. Ik dacht het vlug dicht te lopen maar nee , integendeel, hij liep nog ietsje verder weg... Aan de finish was ik toch tevreden dat ik nog eens kon meedoen.
Daarna werd het een verhaal van dokters, kiné, NMR-scan,... tot ik besliste om een kijkoperatie te laten ondergaan op 15 juli. Intussen zijn de krukken weg en kan ik al redelijk goed de knie plooien. Maar mijn billekes waren al niet dik, en nu zijn het beetje spieren dat ik had ook foetsjie... De kiné belooft dat dat allemaal wel goed komt... eerst moet al het vocht uit de knie weg en moet ik zoveel mogelijk fietsen op souplesse om de knie te plooien... in geen geval kracht geven... en zo geschiede... Lopen mag niet voor september, dus wedstrijdjes zijn voorlopig uit den boze. Binnen een maand kom ik misschien terug met meer 'sportief nieuws' ...
Gisteren ben ik naar Ruddervoorde afgezakt voor een sprintduathlon 5/22/3. Zoals de naam het zegt is dat een uur volle gas! Nadat ik in Wevelgem het gevoel had dat ik goed liep in de eerste loopproef, dacht ik dat die 5 km zeker geen probleem mocht zijn. Wat daarna ging volgen was ik niet zeker van, maar ik was van plan een uur te geven wat ik kon zonder om te zien. Ik had op m'n vorig verslag van Wevelgem een paar mailtjes van lezers gekregen dat ik teveel tijdens m'n wedstrijden naar Gio kijk (vorig jaar ook al een paar keer die opmerking gekregen). Dus, Sabrine mocht geen tussentijden doorroepen naar me. Er waren enkele fikse regenbuien tijdens de opwarming en toen ik hoorde dat Kenneth Vandendriessche gevallen was in de wedstrijd voor ons deed me dat toch wat onzeker worden.
Toen we aan de start stonden merkte een van de scheidsrechters op dat we volgend jaar géén lange kousen meer mogen dragen tijdens de wedstrijd, wat de reden is weet ik niet goed. Maar behalve dat het wat kluchtig oogt weet ik niet wat de reden kan zijn. Maar allé, de start...
De eerste paar honderd meter liepen goed, maar beetje bij beetje liep de concurrentie weg van me. Diegenen waar ik 2 weken terug gemakkelijk bij kon blijven liepen nu zonder probleem weg van me. Ik probeerde de schade te beperken, maar het mocht niet baten...géén snelheid! 16,5 km/u haal ik wel, en kan ik redelijk lang aanhouden (cfr Wevelgem), maar bij een 5 km is dat bijlange niet snel genoeg. Zo kwam ik zo'n 40 sec achter m'n rechtstreekse concurrenten in de wissel. M'n sterkste onderdeel in de duathlon was dus een tegenvaller. Maar ik had me voorgenomen om een uur alles te geven, dus ik trok m'n nieuwe tijdrithelm (gekregen van 't vrouwke, tof é?) aan, sprong op de fiets en vond direct een goed ritme. Het was een niet-stayer wedstrijd, dus we moesten minstens 10 meter tussen laten, of hen voorsteken natuurlijk. Maar het was bij mij nog maar zelden gebeurd dat ik plaatsen goed maakte tijdens de fietsproef. En toch...na één km had ik er al twee te pakken. Dat gaf me een boost en ik keek niet meer om en kwam dichter op m'n voorliggers, super! Ik kwam erbij en stak ze onmiddellijk voorbij. Toen zag ik m'n teammaat, Tom Tange fietsen (iemand die mij er normaal zonder moeite af fietst). Ik kwam erbij en erover, ik kreeg vleugels. Zo heb ik er toch een 10-tal kunnen bijhalen tijdens het fietsen. Ik haalde een gemiddelde van 38.5 km/u, nog nooit gehaald! Daarvoor moet je toch al constant 40 km/u rijden als je weet dat we toch een 25-tal bochten hadden tijdens de hele rit. Net voor we de wissel in moesten kwam superman op de fiets (Pascal Vanaudenaerde) nog naast me rijden en we konden samen de loopproef starten, met nog een 4-tal die kort achter me binnen kwamen. Normaal moest ik van hen toch zeker de beste of tenminste de 2de beste loper zijn, maar ik kreeg last van kramp, en moest voorzichtig van start gaan. Ze waren foetsi. Na een klein minuutje trok dit weg en probeerde ik een sneller tempo te zoeken, maar tevergeefs, het verliep nog slechter dan de eerste loopproef, de kniepijn kwam ook wel op, maar dan nog, ik kreeg er opnieuw geen snelheid in. Er zat maar één ding op, m'n plaats behouden en dit lukte me ook.
Besluit: 1) het wordt tijd dat ik eens deftig kan trainen 2) ik heb naar mijn doen slecht gelopen, maar super gefietst! 3) ik moet meer naar voren kijken tijdens de wedstrijd en niet naar wie achter komt 4) het doet ferm veel deugd wanneer er zoveel mensen staan te supporteren voor me, merci allemaal!
Morgen trekken we zoals ieder jaar naar Ruddervoorde voor de sprintduathlon. Het wordt uitkijken hoe de knie reageert. Vorige week zondag 85 km gefietst, niet volledig zonder pijn, maar beter dan 2 weken terug. Ik heb me dan maar nog een week rustig gehouden om op zondag misschien zonder klachten te vlammen .
Woensdag trok ik dus opnieuw naar dr Demanet. Ik vertelde m'n verhaal terwijl hij alles intikte op z'n PC. Hij vroeg me of ik rechtsonder rugpijn had. Dat was de laatste weken effectief zo. Toen stuurde hij me naar z'n tafel, ik dacht dat hij m'n rug zou inspecteren, maar hij begon op m'n quadriceps te duwen en plots vond hij een heel pijnlijke plek. Daarna toonde hij me zoals vorige keer op de affiche met trigger-points waar ik pijn had aan m'n knie. Een goeie 30 cm daarboven stond een kruisje...ja hoor... het pijnpunt die hij net gevonden had op m'n quadriceps. Dus de naalden kwamen weer boven om in m'n quadriceps te prikken. Hij geloofde erin dat ik binnen 2-3 dagen weer pijnloos zou lopen en fietsen... Waarschijnlijk doe ik zondag een fietstochtje...
Na m'n bezoek vorige keer bij dokter Demanet kon ik opnieuw starten met trainen, ik deed het rustig aan en bouwde voorzichtig m'n kilometers op. Ik had nergens last van, de hamstringblessure was misschien verleden tijd. Na een drietal weken wou ik toch eens testen wat het zou geven bij een sneller tempo. Op paasmaandag was er in Ichtegem een 10,5 km-loop. Ideaal!! Vier rondjes van ong 2.6 km met een 600 meter flink windop. Ik had me voorgenomen om niet te vlug te starten en indien mogelijk steeds iets te versnellen. Ik verwachtte Gio daar (loopt momenteel 15 km/u op 10 km), en hij zou m'n mikpunt worden de laatste 2 ronden. Maar er was geen Gio aan de start maar wel Johan Viaene van ons NLT. We startten samen, Johan op kop en ik kon maar net volgen. Vooral het stuk windop was aanklampen. Maar iets voor het einde van die ronde voelde Johan dat hij iets te vlug gestart was en ik nam over en hoopte het moeilijker stuk weer te kunnen 'profiteren'. Maar hij loste en ik moest op zoek naar nieuwe hazen. Ik stak een tandje bij en kwam net voor het stuk windop bij iemand anders. Ik zag een groepje van een vijftal voor me uiteenvallen en had plaats om nog een tandje erbij te steken. De derde ronde werd het efkes moeilijk (kniepijn: verhaal volgt) en voelde iemand terugkeren. Voor me liep nog één iemand van dat vijftal zo'n 100 meter voor me. Ik merkte aan z'n outfit dat het een du- of triatleet was en dat deed hij tij weer iets keren. Ik focuste me enkel nog op hem en het stuk windop was het alles of niks en ik kwam aansluiten...meer nog...ik ging erover, maar hij bleef op een tiental meter hangen. De laatste paar honderd meter was afzien. De familie van die kerel stond hem ferm aan te moedigen (en ik weet wat een boost dat kan geven) en ik moest al m'n tanden die ik bijgestoken had serieus stuk bijten. En dan m'n eindtijd 37min58s!! Gemiddelde van meer dan 16,5!! 4 maanden niet kunnen lopen, ik was enorm verrast en heel content met die prestatie!
En dan nu het verhaaltje van de kniepijn: 2 dagen voor Ichtegem trok ik samen met Gio naar Ninove om te hellingen in de Ronde van Vlaanderen te trotseren! Daar ik nooit boven de 100 km fiets zou het een uitdaging worden. Vooral omdat ik meestal rugpijn krijg na een goeie 2 uur fietsen. Maar allé, we vertrokken met onze regenjasjes aan want het zou mottig weer worden, vooral de eerste uren. Maar alles verliep eigenlijk vlot, en we konden al de hellingen (soms met wat geluk) al fietsend oprijden. De zwaarste voor mij was de Patersberg die helemaal in 't begin kwam van de 16 hellingen. Er was maar één helling waar ik nooit geweest was en dat was de muur van Geraardsbergen. Het was uitkijken dus naar helling 15. Ik heb er heel was te voet zien staan, en afzien, maar ik heb de muur vlot beklommen en het was nagenieten boven. Maar toen begon de misérie. We waren zo'n 20 km van de finish en ik kreeg kniepijn. We bleven ons tempo rijden maar de pijn stak toch iets meer op. Ik dacht dat het van de kou en de wind was die steeds op men doornatte broek blies. Ik had dat nog ervaren wanneer ik te vroeg in het seizoen een korte short wou aandoen om te lopen. Maar nu meer dan 2 weken later is die kniepijn er nog...
Gisteren stond de duathlon van Wevelgem op de agenda en wat moest ik doen? Opnieuw een leuke wedstrijd laten vallen of een risico nemen? Het mooie weer maakte het nog moeilijker om 'nee' te zeggen en ik vertrok met de gedachte 'wanneer het verergerd, dan stop ik gewoon'. De afstanden waren 10/40/4. De eerste 3 van 4 loopronden verliepen goed, beter dan verwacht zelfs, maar bij het ingaan van de 4e loopronde begon de pijn in m'n knie op te steken. Ik liep door met de gedachte, het wordt misschien beter tijdens het fietsen. In de wissel was ik zo'n 2,5 minuten voor op Gio. Voor mij alvast een opsteker. Ik startte niet 'te zot' en onmiddellijk raasden een 5-6 tal renners mij voorbij. Ik maakte me niet druk, de weg was nog lang. Halfweg de fietsronde liep het wat omhoog en ik schakelde een paar tandjes lager om m'n knie te ontlasten. Maar ik kon niet alles geven en het deed me twijfelen om te stoppen. Na één fietsronde had Gio al de helft van z'n achterstand goedgemaakt. Ik verwachtte hem al vlug bij me... Na de tweede fietsronde riep ik naar het vrouwke dat ik zou stoppen, maar jah... kendjet??! Gio was intussen slechts een 20-tal seconden dichter gekomen en ik dacht: "zo slecht ben ik toch nie bezig dan?". Ik twijfelde efkes en besloot er zo nog een rondje aan te breien. Vooral bij het hellend stuk was het de pijn verbijten, maar ik bleef stand houden. Gio was na ronde 3 opnieuw iets dichter gekomen, maar was nog niet bij me. Zo'n 15 seconden scheidden ons nog. De laatste ronde keek ik bij iedere bocht waar hij bleef, maar het was niet dat hij kwam 'aangestormd'. We kwamen aan de wissel en ik zag dat ik zo'n 30 meter voor hem uit liep. Onze fietsen stonden tegenover mekaar. Ik weet dat hij steeds een goeie wissel maakt, en probeerde dat zelf ook te doen. Eens uit de wissel liep Gio 10 meter achter, maar ik kon onmiddellijk beetje bij beetje afstand nemen, ik liep een goeie 16 km/u. M'n laatste 2 km waren afzien, de rest van m'n tanden die ik nog over had van Ichtegem moesten er nu ook aan. M'n tempo zakte naar 13,5 en enkele atleten die ik net voorbij stak kwamen opnieuw opzetten. Ik was blij dat de finish in zicht was. Een kleine minuut later was Gio daar ook al...
Na de wedstrijd had ik gemengde gevoelens: tevreden dat ik weer eens een wedstrijd kon meedoen, tevreden met de bevestiging dat m'n lopen (zonder training) wel goed zit, het gevoel op de fiets was ook goed, maar ik had meer kracht dan ik kon tonen, ik moest voortdurend rekening houden met m'n knie. Vandaag voelen de benen ook super, geen spierpijn, geen vermoeidheid, vreemd...
Maar door de knieën gaan lukt momenteel niet... hopelijk sukkel ik niet te lang hiermee, ik mag woensdag opnieuw naar de dokter...
Hallokidoki!!! Ik ben er nog ne keer! Vorige keer had ik weinig goed nieuws: dokters, kiné, verplicht rusten,... Na m'n rust en kinébeurten voelde ik de pijn niet weggaan, integendeel. Ervoor ging het weg met rusten, en nu niet...na iedere kinébeurt kwam de pijn goed opzetten. Ik ben dan naar een andere dokter gestapt voor een 2e opinie. Een dag of 10 geleden trok ik naar dr Demanet en ik legde m'n probleem uit en die was stomverbaasd over het feit dat er een scheurtje zou zijn, het kon niet! Ook de behandelde plaats klopte volgens hem niet. Na een kort onderzoek was zijn diagnose: hardnekkige peesontsteking ! Veel voorkomend bij voetballers en lopers... Hij zag het vlug goed komen. Ik kreeg een spuitje en mocht vorige zaterdag een 20-tal minuutjes lopen. Ik was nerveus... hoe zou het zijn? En jah... alles verliep goed! Zondagavond nog eens een halfuurtje afgewerkt en ik voel niks van pijn. Allé ja, de spiertjes trekken een bitje teegn, maar dat neem ik er nu graag bij! Ik ga nu de eerste weken rustig opbouwen. Twee maanden verloren door verkeerde diagnose , maar ik ben al content dat ik weer kan en mag trainen!
Dit weekend voelde ik me toch opnieuw een klein beetje sporter... Zaterdag heb ik met Gio 86 km gefietst en ondanks de trainingsachterstand ging het vlot. En ja, vandaag zat ik opnieuw op de fiets. Gio zou met z'n nieuwe club(KTDC) trainen, en ik trok naar Zonnebeke waar een toertocht startte. Maar eens daar aangekomen was er weinig te zien en heb ik m'n eigen toer uitgestippeld richting kemmelberg. Er was flink wat wind en na een goeie 60 km voelde ik m'n benen wat leeglopen. Gelukkig was ik slechts een 10-tal km van huis. Het deed deugd de pijn in de benen nog eens te voelen...Tevreden over het weekend kon ik deze namiddag de benen onder tafel schuiven van het was feest, Tibo is woensdag 5 jaar geworden!!!!
... nie goed é... Vorige week 3 keer gelopen en na de 2e keer voelde ik al dat de blessure niet genezen was. Sedert 13 december heb ik amper een keer of 6-7 kunnen lopen. Ik doe mijn kiné-beurten nog die ik tegoed heb en ik loop niet meer tot 1 april. Dan heb ik 3,5 maanden praktisch niet gelopen en dan zou een scheurtje toch moeten genezen zijn denk ik toch, vooral omdat de dokter en kinésist me eerst vertelden dat 2-3 weken rusten voldoende zou moeten zijn...niet dus... Het is een scheurtje in een spier die ik eigenlijk niet nodig heb om een voorwaartse beweging te maken met de benen maar zijwaarts. Daardoor kon ik eind vorig jaar met een drukverband nog goed lopen. Maar nu wil ik er vanaf. M'n voorjaar is daardoor wel naar de knoppen, maar ik zal daarna nog sterker voor de dag komen , het moet gewoon!
Deze morgen ben ik met de leden van AC Guynemer opnieuw gestart. Ik liep 11,3 km aan een rustig tempo, waarvan de laatste 2 iets sneller waren. Met de afstand had ik geen problemen, maar wanneer ik het tempo iets optrek (15 km/u) kan ik het moeilijk houden (misschien wel normaal daar ik de laatste 2 maanden weinig heb kunnen lopen (zo'n 6-7 keer sedert 13 december). Maar daar kan aan gewerkt worden. Het belangrijkste is dat ik niks voelde van de blessure. Morgen loop ik opnieuw rustig een uurtje en woensdag nogmaals. Zaterdag een sneller trainingske om te evalueren. Gisteren heb ik zo'n 3 uur gefietst. Hopelijk ben ik nu gestart voor opnieuw een superjaar! Vorig jaar was heel goed, maar ik wil nu en dan eens een héél goeie wedstrijd. Dat ontbrak vorig jaar wel... een superdag op een belangrijke wedstrijd!
Hallo! Goed nieuws of slecht nieuws, ik weet het zelf niet. Ik zal m'n week eens aflopen... Maandag had ik een goeie looptraining van een uur gedaan. Alles verliep pijnloos. Dinsdag heb ik wat op de rollen gefietst en woensdag moest ik lopen voor ik naar de NMR-scanner mocht. Ik had m'n band niet aangedaan. Het verliep redelijk goed en voelde na een 10-tal km opnieuw de pijn opkomen. Zo kon ik de plek heel goed aantonen waar het pijn deed. Na een 20-tal minuutjes onder de scanner zegden de dokters me niks en ik kon opnieuw wachten tot zaterdag voor m'n uitslag. Vrijdag ben ik sinds eind september nog eens buiten gaan fietsen met de gewone koersfiets. In 't begin was het nog aanpassen maar na een halfuurtje voelde het wel goed. Zaterdag zijn Didier, Mario en ik opnieuw naar de palingbeek getrokken voor een doorgedreven training. Het was zwaar, maar acheraf is 't genieten. En dan begon ik wat nerveus te worden, ik mocht naar dr Feys. Na een 10-tal minuutjes in de wachtzaal mocht ik binnen en de deur was nog niet toe en daar klonk het al: "meneer Fieuw, dat is dus een scheurtje é, met een lichte ontsteking en bloeduitstorting erbovenop". Het eerste wat ik dacht was daar gaat m'n voorseizoen, dat wordt minstens 2 maanden rust . Maar volgens dr Feys zou ik er met 2 weken kiné en 2 weken volledige rust er moeten vanaf zijn. En dat deed me al weer iets meer hoop geven. Aan de ene kant ontgoocheld dat ik m'n start opnieuw moet onderbreken, maar aan de andere kant opgelucht dat ze iets gevonden hebben en dat het 'maar' 2 weken is. Indien ik er daarmee vanaf zou zijn, kan ik er mee leven. Er zijn er die het al erger hebben. Morgen starten m'n kiné-beurten... en 2 weken mottig zijn???
Hallo, het is een tijdje geleden maar ik heb bewust enkele weken rust genomen. Na de corrida van Langemark op 13 december ben ik gestopt met lopen voor 3 weken om m'n blessure te laten genezen en heb ik slechts een paar keer op de fiets gesprongen. Ideale periode om te rusten, want zo kon ik rustig de feestdagen laten passeren. Ik dacht om het eerste weekend van 't nieuwe jaar opnieuw rustig te starten met lopen. Op zondag liep ik zo'n 10 km heel rustig en voelde de blessure niet (jihaaa!!! ). Op maandag opnieuw van start gegaan en na een 10-tal km voelde ik het opnieuw opkomen. De rest van de week niet meer gelopen en direct een afspraak gemaakt met dr Feys te Ieper. Intussen nog een paar dagen ziek geweest zodat mijn rustperiode eigenlijk al op 4 weken kwam. Vorige week ben ik opnieuw gestart met rustig lopen (opnieuw met m'n band aan). Voorlopig gaat dit goed, zolang ik maar rustig loop. En gezien in deze periode van het jaar ik vooral km's wil doen komt dit nog goed uit. Ik heb nu reeds een paar trainingen met Mario Vanacker en Didier Verstraete meegevolg en ik moet zeggen, die gasten trainen wel goed hoor. Veel variatie vooral. 't Is pas een paar weken maar ik voel me er goed bij, zo zijn we zaterdag 1u36min gaan lopen aan de Palingbeek. Krachttraining! Eerst een toer van 45 minuten en dan de boswegeltjes in...up en nere...weg en were...nie te trage...nie te zere... 't Was gelijk in een speeltuin. 'k Vond het super. Zondag ben ik dan met Gio naar Menen getrokken voor de bike and run. Dat is een formule waar 2 teamleden samen lopen en fietsen. Daarbij mag je maximum 10 meter van mekaar blijven en je mag zoveel wisselen als je wil. Op de gewone weg kon je dan recupereren op de fiets maar in de modderstroken was herstellen moeilijker. Gio had ook al niet meer gelopen sinds Langemark en we zouden op de tanden moeten bijten. Als 2 Hollanders (Sjonnie en Sjakie) in onze Rabobankpakjes startten we onze eerste 'wedstrijd' van 2010. En het was van de eerste minuut tot de laatste afzien. Ik (Sjonnie) nam de eerste aanloopronde van 500 meter voor mij en daar stond Gio (Sjakie) te wachten met de mountainbike. Ik kon direct rusten na de snelle start en zo ging het de hele weg verder. Ik nam de modderstroken grotendeels al lopende en Gio met de fiets daar hij beter overweg kan met de tweewieler. Op sommige plaatsen was het gemakkelijker lopen dan fietsen. De laatste km voelden we nog 2 deelnemers komen en ook Lies en Geert Deruddere zaten niet ver. Bij het ingaan van de laatste pisteronde zetten die 2 anderen een eindssprint in maar die konden we snel counteren. Gio zag het zelfs nog zitten om er 2 in te halen die nog 100 meter voor ons liepen en hij zette z'n fameuze eindsprint in. We strandden op zo'n 30 meter. Gio zal dit jaar niet meer te zien zijn in onze No Limit kleuren daar hij overgestapt is naar het KTDC uit Kortrijk. Dus dit jaar wordt het uitkijken naar een zwart manneke met een gele streep op z'n borst. Het wordt aanpassen, maar ik zal hem wel vinden zeker...?
Woensdag mag ik naar het Jan Ypermanziekenhuis om een NMR-scan te laten uitvoeren. Ik moet al lopende naar ginder zodat ze direct na een loopsessie kunnen kijken. Het kan een klein scheurtje zijn, het kan vocht zijn,... ik moet afwachten. Zaterdag weet ik dan resultaat.
Ik ben Fieuw Christoph
Ik ben een man en woon in Poelkapelle (West-Vlaanderen) en mijn beroep is Klinisch Laborant.
Ik ben geboren op 08/04/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Duathlon.
Ik ben reeds 17 jaar samen met Sabrine Matthijs en we hebben één zoontje Tibo (7 jaar).
Ik ben lid van KTDC (Kortrijkse Triathlon en Duathlon Club) en AC Guynemer uit Poelkapelle.
, een superprestatie!! Zo kon ik het lopen van op de 2e plaats starten, op 25 seconden van Geert maar de 2 toplopers zaten ook niet ver. En zo snelden Didier en Mario voor het ingaan van de laatste km mij voorbij en onstond er nog een triller voor de 1e plaats. Mario kon Geert in de laatste honderd meter bijhalen! Didier en Patrick werden derde en ik en Johan vierde. Na de aankomst was ik heel content. Die eerste 6 km aan 16,4 km/u (nu al!!), en de 2e 3 km aan 16,7 km/u terwijl de laatste km ik geen 100% meer hoefde te lopen. Vooral van de 1e 6 km was ik supercontent omdat Johan zich zo ook kon bewijzen wat hij waard was... Merci voor het sterke fietsnummer, ik wou dat ik ook zo'n benen had!!
Ik was supernerveus om af te gaan, en ben nu blij dat ik dit jaar in onze gemeente toch 'iets' heb kunnen tonen 
Er was weinig ludieks aan, er werd ferm gekoerst. Er waren er vlug drie weg en daarachter werd er een groepje van 11 gevormd waar ik ook bij zat. Na iedere bocht moest ik 5-10 meter toerijden... ik durf gewoon de bochten niet zo scherp nemen... weer iets om op te trainen... Op drie ronden van het einde kreeg ik het niet meer dichtgereden en moest ik lossen
. Zo eindigde ik als 13e. Eerst een beetje ontgoocheld dat ik dat groepje niet kon volgen, maar nadien moest ik nuchter bekijken dat ik van ver kom en reeds na 8 weken na de operatie een koerske kon meerijden... Maar ik mis nog veel conditie en kracht...
, maar vooral... geen pijn 
over het feit dat er een scheurtje zou zijn, het kon niet! Ook de behandelde plaats klopte volgens hem niet. Na een kort onderzoek was zijn diagnose: hardnekkige peesontsteking 
! Veel voorkomend bij voetballers en lopers... Hij zag het vlug goed komen. Ik kreeg een spuitje en mocht vorige zaterdag een 20-tal minuutjes lopen. Ik was nerveus... hoe zou het zijn? En jah... alles verliep goed! Zondagavond nog eens een halfuurtje afgewerkt en ik voel niks van pijn. Allé ja, de spiertjes trekken een bitje teegn, maar dat neem ik er nu graag bij! Ik ga nu de eerste weken rustig opbouwen. Twee maanden verloren door verkeerde diagnose 
, maar ik ben al content dat ik weer kan en mag trainen!
Het is een scheurtje in een spier die ik eigenlijk niet nodig heb om een voorwaartse beweging te maken met de benen maar zijwaarts. Daardoor kon ik eind vorig jaar met een drukverband nog goed lopen. Maar nu wil ik er vanaf. M'n voorjaar is daardoor wel naar de knoppen, maar ik zal daarna nog sterker voor de dag komen 
, het moet gewoon!
). Op maandag opnieuw van start gegaan en na een 10-tal km voelde ik het opnieuw opkomen. De rest van de week niet meer gelopen en direct een afspraak gemaakt met dr Feys te Ieper. Intussen nog een paar dagen ziek geweest zodat mijn rustperiode eigenlijk al op 4 weken kwam. Vorige week ben ik opnieuw gestart met rustig lopen (opnieuw met m'n band aan). Voorlopig gaat dit goed, zolang ik maar rustig loop. En gezien in deze periode van het jaar ik vooral km's wil doen komt dit nog goed uit. Ik heb nu reeds een paar trainingen met Mario Vanacker en Didier Verstraete meegevolg en ik moet zeggen, die gasten trainen wel goed hoor. Veel variatie vooral. 't Is pas een paar weken maar ik voel me er goed bij, zo zijn we zaterdag 1u36min gaan lopen aan de Palingbeek. Krachttraining! Eerst een toer van 45 minuten en dan de boswegeltjes in...up en nere...weg en were...nie te trage...nie te zere... 't Was gelijk in een speeltuin. 'k Vond het super.
