Hallo iedereen,

Ik ben Amir en ga jullie van tijd tot tijd een berichtje sturen. Waarschijnlijk zal ik het vaak hebben over mijn leven en wat ik allemaal doe.

Ik ben een jongen die in Kabul woont, mijn beste vriend is Hassan, hij is de zoon van baba's bediende, Ali. Voor degenen die het woord baba nog niet zouden kennen, in Afghanistan gebruiken we dit woord voor vader. Mijn baba is één van de rijkste kooplieden in Kabul, veel mensen achten hem dan ook hoog in aanzien. Mijn moeder is Sofia Akrami, spijtig genoeg is ze gestorven in het kraambed toen ik geboren werd. Er is mij altijd verteld dat ze een beeldschone vrouw was, dat ze heel intelligent was en er koninklijk bloed door haar aderen stroomde. Van haar heb ik de eigenschap geërfd van literatuur en poëzie te houden, mijn madar (betekent moeder in het Afghaans) was immers docente literatuur en poëzie aan de universiteit van Kabul.

Mijn belangrijkste hobby's zijn lezen, voorlezen aan Hassan en als het vliegerseizoen eraan komt, vliegeren met Hassan door het luchtruim van Kabul. Mijn grootste wens op dit ogenblik is dan ook het grote vliegertoernooi winnen dat elk jaar opnieuw in Kabul gehouden wordt! Daarnaast houd ik er ook nog van te schaken en panjpar te spelen, een Afghaans kaartspel. Als ik tegen Hassan speel win ik bijna altijd, maar vaak heb ik ook de indruk dat hij me laat winnen.

Hassan is eigenlijk iemand die altijd voor me opkomt, als er met de jongens uit de buurt een ruzie is of een gevecht, dan is Hassan altijd in de buurt om me te redden en te helpen. Soms heb ik dan ook het gevoel dat ik hem niet waardig ben als vriend, aangezien ik nooit voor hem opkom. Maar goed, tot slot van rekening kiest hij er zelf voor om mij te verdedigen.

Zo, dit was mijn eerste berichtje, tot een volgende keer.

03-09-1974 om 00:00 geschreven door Amir  

Vanmiddag zijn Hassan en ik onze berg achter het huis opgelopen, de berg waarop de granaatappelboom staat waarin we onze namen in de stam hebben gekrast: “Amir en Hassan, de sultans van Kabul.” Zoals vaak ging ik Hassan zitten voorlezen. Hassan heeft vooral een zwak voor de Shahnamah, een heldendicht uit de tiende eeuw over Perzische helden uit het verleden, maar dat weten jullie waarschijnlijk wel. Ik las hem zijn lievelingsverhaal, wat ook mijn lievelingsverhaal is, voor uit de Shahnamah: “Rostam en Sohrab.” Later las ik nog enkele andere verhalen voor, maar op een bepaald moment begon ik af te wijken van het geschreven verhaal: ik deed net of ik uit het boek voorlas en sloeg regelmatig de bladzijden om, maar intussen liet ik de tekst voor wat hij was en verzon mijn eigen verhaal. Natuurlijk merkte Hassan daar niets van omdat hij analfabeet is.  Toen ik klaar was zei hij dat dit het mooiste verhaal was dat hij ooit had gehoord, ik voelde me gevleid.

Aangemoedigd door Hassans compliment heb ik vanavond dan mijn eerste kortverhaal geschreven, ik speelde al langer met het idee, maar nu is die droom werkelijkheid geworden. Het was een somber verhaal, over een arme man die rijk kon worden als hij tranen liet vallen in een toverschaal die hij gevonden had. In de toverschaal veranderen de tranen immers in parels. Omdat deze man van nature niet de neiging had te wenen, verzon hij allerhande manieren om dit te doen. Naarmate hij meer parels begon te hebben nam ook zijn hebzucht toe. Het verhaal eindigt met een wenende man met in zijn hand een bebloed mes en op zijn schoot zijn vermoorde vrouw, hulpeloos tranen stortend in de toverschaal.

Trots ging ik naar baba zijn rookkamer beneden om hem het verhaal te laten lezen, hij reageerde niet, waarschijnlijk nog steeds droevig omdat ik niet geïnteresseerd ben in voetbal of andere sporten zoals hij dat is, maar in literatuur en poëzie. Gelukkig zat ook Rahim Khan, mijn vaders beste vriend en ook mijn vriend, in de kamer en hij hielp me uit de nood. Hij stak zijn hand uit en schonk me een niet geveinsde glimlach, zoals baba had gedaan. “Mag ik het hebben, Amir jaan (jaan = lieve)? Ik zou het heel graag willen lezen.” Ik gaf het hem en hij las het. Later op de avond gaf hij me een briefje met zijn felicitaties en aanmoedigingen om te blijven schrijven.

Nu wist ik het wel zeker, mijn passie is schrijven, en misschien, ooit, zal ik, zoals Rahim Khan het ook op zijn briefje had geschreven, een groot schrijver worden.

P.S.: Hierbij voeg ik een afbeelding van de cover van de Shahnamah en een illustratie bij “Rostam en Sohrab”, het lievelingsverhaal van Hassan en mij.

07-12-1974 om 00:00 geschreven door Amir  

Vandaag was de grote dag, eindelijk het grote vliegertoernooi waarover ik eerder al sprak. Er lag veel verse sneeuw, er schalde muziek van Ahmad Zahir door de straten en iedereen was uitgelaten, ik niet. Van toen ik ’s ochtends was opgestaan had ik al het gevoel dat ik baba weer eens ging teleurstellen, hij ging weer samen met Rahim Khan vanop ons plat dak zitten supporteren en dan, als de wedstrijd bijna afgelopen was en ik nog maar met enkele anderen overbleef, zou ik waarschijnlijk uitgeschakeld worden en zou ik baba’s teleurstelling van zijn gezicht kunnen aflezen. Gelukkig niets van al dat J! Hassan en ik hebben het toernooi gewonnen, en daar ben ik zo blij om! Baba was apetrots op me, de eerste keer dat hij dat was volgens mij, en dat stemde me gelukkig.

Maar aan alles is een keerzijde, en dus ook aan dit geluk. Toen Hassan de vlieger van de tegenstander ging halen die ergens in de stad moest liggen, bleef hij wel heel lang weg en daarom ging ik hem zoeken. Ik vond hem en zag een tafereel dat ik m’n hele leven lang met me zal meedragen.

Hassan had de vlieger gevonden, maar op de terugtocht naar huis was hij Assef tegengekomen, de Assef die ik, Hassan en de andere jongens uit de buurt ook wel “Assef de Oreneter” noemden omdat hij berucht was om zijn gewelddadigheid. Assef dwong Hassan de vlieger aan hem te geven, anders zou hij “iets doen dat Hassan niet gauw zou vergeten.” Ik had me verstopt en tot nog toe had niemand me opgemerkt, steeds weer ging het zinnetje door mijn hoofd dat Hassan me had toegeroepen voor hij vertrok: “Voor jou doe ik alles!”. Nu hoopte ik dat hij dat niet gezegd had en de vlieger gewoon aan Assef had gegeven. Aan de andere kant had ik dat niet gehoopt, want die vlieger, de vlieger waardoor ik het toernooi had gewonnen, was de sleutel tot baba’s hart en daardoor wou ik de vlieger zo graag hebben. Ik werd verscheurd, of mijn vriend verdedigen en gaan helpen, of baba’s hart veroveren. Ik was verlamd geweest en had gemakshalve voor dat laatste gekozen. Een keuze waar ik me tot nu toe alleen maar slecht heb door gevoeld.

In alle geval, wat ik toen zag gebeuren staat in mijn memorie gegrift: Assef die zijn winterjas losknoopt en uitdoet, zijn broek opendoet, Hassan die daar staat, vol angst in die doodlopende steeg, Assef die op Hassan springt en Hassans broek uittrekt… Ik stond verstijfd, vastgenageld aan de grond, niet in de mogelijkheid iets te ondernemen of nog maar helder na te denken.

Na een tijd rende ik weg, weg naar de iets verderop gelegen verlaten bazaar, waar ik steun zocht tegen een pilaar. Steeds spookte datzelfde zinnetje door mijn hoofd: “Voor jou doe ik alles!” Later zag ik Hassan de steeg uitkomen, ik liep hem tegemoet en zei hem dat ik hem zocht. Ik weet niet of hij op dat ogenblik wist wat ik wist. Had hij gezien dat ik daar was geweest? In alle geval had hij er niets over gezegd en gaf hij mij, net of er niets gebeurd was, de vlieger.

We liepen terug naar huis, maar onze band was weg, de vriendschapsband die we sinds onze geboorte hadden gehad. Tot op ditzelfde ogenblik vraag ik me af of onze vriendschap ooit terug zal komen.

Voor de geïnteresseerden, hier is een link die jullie naar een streepje muziek van Ahmad Zahir brengt: http://www.youtube.com/watch?v=CKxwD-plvGY

23-12-1975 om 00:00 geschreven door Amir  

We zijn gevlucht, weg van Kabul, weg van onze thuis, weg van de wandaden van de Roessi. Zoals jullie ook wel zullen weten zijn de Russen, of de Roessi zoals we ze in Afghanistan noemen, ons land binnengevallen. Baba vond dat we niet meer veilig waren in onze wijk, Wazir Akbar Khan. In het holst van de nacht zijn we met een heleboel andere mensen in de vrachtwagen van een mensensmokkelaar vertrokken, en ik kan niet ontkennen dat ik angstig was, angstig om wat er op dat ogenblik rondom me gebeurde, maar ook angstig voor de toekomst. Wat zou er met mij en baba gebeuren? Waar gingen we naartoe eens we de grens met Pakistan hadden overgestoken, het zogezegde veilige gebied? Wat ging er met ons huis in Kabul gebeuren? Allemaal vragen die ik me stelde op die urenlange tocht door het met Russen bezaaide Afghaanse landschap.

Op een zeker moment kwamen we aan een Russische controlepost, controle van de papieren zogezegd. In werkelijkheid wou de Russische officier enkel een halfuurtje met één van onze vrouwelijke medereizigsters. Had baba er zich niet mee bemoeid, dan was de nang en namoez, de eer en trots, van deze dame nu geschaad. Baba ging de confrontatie aan met deze officier, de officier luisterde naar zijn uitleg en wou hem daarna gewoon koelbloedig doodschieten. Hij hield zijn geweer al in de aanslag en allerlei gedachten flitsten door mijn hoofd: wat ging er met mij gebeuren als baba dood was, ik ging wees worden en was nog geen 18 jaar oud, ik zou in een weeshuis terechtkomen. Gelukkig kwam er in de tijd dat baba zijn pleidooi aan het houden was een meerdere van de Rus voorbij die hem ervan weerhield baba dood te schieten. Deze Rus verontschuldigde zich en zei dat we mochten doorrijden. Opluchting, zowel in de vrachtwagen als bij mij, maar vooral bij mij. Trots, dat voelde ik ook, trots op wat mijn baba had gedaan, de eer en trots van een jonge vrouw gered, iets dat hoog in het vaandel wordt gedragen in Afghanistan.

Een uur voor zonsopgang reden we Jalalabad binnen, onze eindbestemming voor deze nacht. Onze chauffeur, Karim, vertelde ons dat we morgen niet verder konden, zijn taak zat er hier op en zijn broer Toor zou ons normaal morgen de grens hebben overgebracht, maar zijn vrachtwagen stond in panne. Baba werd woedend, woedend omdat Karim zei dat hij dat al een week wist, woedend omdat Karim ons dat niet eerder had gezegd en ons toch tot hier had gebracht. Baba vermoordde Karim bijna waardoor er verwarring ontstond in het kleine kamertje waarin we ons bevonden. Ik was bang, nu nog steeds trouwens.

Niemand weet wat er met ons zal gebeuren, we zitten hier in een kelder waar niets van daglicht binnenkomt en waar het stikt van de ratten. Ik ben bang, bang om wat de toekomst zal brengen.

P.S. Hierbij voeg ik een foto, die ik heb gevonden in de kelder waar we ons nu bevinden, van de Russen in Afghanistan (staat bovenaan).

15-03-1981 om 00:00 geschreven door Amir  

Hey iedereen,

Het is al een tijdje geleden dat ik nog een berichtje heb geplaatst, sorry daarvoor. Sinds mijn laatste bericht is er echter veel gebeurd. In mijn laatste bericht schreef ik dat we vastzaten ergens in een kelder, wel, daar hebben we toch wel enkele dagen gezeten. Een week nadat Karim ons daar had afgezet kwam hij met het nieuws dat de vrachtwagen van zijn broer niet meer te repareren was, hij vertelde ons wel dat we nog een andere mogelijkheid hadden om de grens over te steken. Zijn neef had immers een tankwagen waarin hij ook mensen smokkelde. Eens in de tankwagen herinner ik me enkel dat het moeilijk was om adem te halen, daarna heb ik geslapen.

Nu zijn baba en ik in Amerika. Ons nieuwe leven ligt hier, in Fremont, Californië. Baba kon eerst moeilijk wennen maar nu gaat het al wat beter. Ik ben naar de middelbare school gegaan en heb mijn diploma gehaald, in de herfst ga ik naar de universiteit. Baba is zo trots op mij omdat ik ga studeren, aan iedereen die het maar wil horen vertelt hij over mijn capaciteiten. Het idee dat ik naar de universiteit ga stemt me blij, het laat me ook lachen: een 20- jarige man die zijn eerste jaar universiteit gaat beginnen. Ik ga literatuur studeren, mijn droom is schrijver worden, zoals Rahim Khan heeft voorspeld.

In het weekend hebben baba en ik een hobby: de vlooienmarkt. Op zaterdag toeren we rond in onze VW-bus om dingen die de mensen niet meer willen hebben op te kopen, en op zondag gaan we dan naar de vlooienmarkt van San Jose om de dingen die we de dag ervoor gekocht hebben met een kleine winst te verkopen. Zo ging bv. ooit eens een plaat van Chicago die we gekocht hadden voor vijventwintig cent voor één dollar de deur uit.

Chicago: http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=G-XuW2oEWFs

De vlooienmarkt is mijn leven geworden, en niet in het minst omdat ik dan Soraya zie. Soraya is mijn prinses, degene die het licht in mijn ogen doet schijnen. Ze staat met haar familie, de Taheri’s, elke week enkele kraampjes verder dan baba en ik. Haar vader is generaal Taheri, een veelvuldig onderscheiden generaal in Afghanistan die ook gevlucht is voor de Taliban.

Elke keer dat ik Soraya zie begin ik te dromen. Dan droom ik over hoe het leven zou zijn moest zij mijn vrouw worden, hoe we samen een leven zouden opbouwen en hoe onze bruiloft zou zijn.  Ik droom over samen met haar kinderen krijgen, kleinkinderen… Het enige probleem is dat ik in dit soort zaken zo onhandig ben. Soms loop ik hun kraampje voorbij en dan zeg ik “Hallo” of “Hoe gaat het”, of sla ik een praatje met de generaal en zijn vrouw, maar echt tegen haar praten lukt me niet, hoe graag ik ook wil. Ik weet niet hoe ik hieraan moet beginnen.

Als iemand suggesties heeft, help me dan alsjeblieft.

Amir

16-07-1984 om 00:00 geschreven door Amir  

Beste blogvrienden,

Ik ben zo blij om wat er vanavond gebeurd is: Soraya en ik zijn verloofd! In mijn laatste bericht, nu ik er aan denk, dat is toch weer al een tijdje geleden, sprak ik over dat ik niet met haar durfde te spreken. Wel, hoe meer weken er voorbijgingen, hoe meer moed ik begon te krijgen om haar aan te spreken en hoe meer we effectief begonnen te praten. Het klikte!

Vanavond is baba dan het huwelijksaanzoek gaan doen aan generaal Taheri volgens de Afghaanse traditie. Nadat de generaal heeft toegestemd ben ik het aanzoek dan aan Soraya gaan doen en tot mijn grote vreugde en opluchting heeft ze toegestemd.

Zo, dit was het laatste nieuws van de dag. Ik denk dat ik voor vandaag beter ophoud met schrijven want mijn aandacht is er helemaal niet bij, die is bij Soraya.

Groetjes,

Amir

27-10-1986 om 00:00 geschreven door Amir