Hoe kunnen jullie een bijdrage leveren aan het Kinderkankerfonds Leuven
Hoe kunnen jullie het Kinderkankerfonds Leuven steunen?
1) per afgelegde km Per afgelegde km vraag ik 1cent. Verloopt de tocht naar wens, dan heb ik 2.300km afgestapt. De som is dan 23euro!
2) een éénmalige bijdrage Jullie kunnen een éénmalige bijdrage storten op de rekening van het Kinderkankerfonds Leuven. Vanaf 40.00euro krijgen jullie een fiscaal attest 3) inzameling via bv. een benefiet, wafelverkoop, familiefeestje, etc.... Wensen jullie een financiële bijdrage te leveren door iets te organiseren en opbrengst ervan te schenken aan het fonds? Dan kan dat. Wel vooraf mij een seintje geven vermits elke actie moet worden bekend gemaakt aan het Kinderkankerfonds Leuven.
Na al mijn etappes in België, had ik een zondagavond kamer gehuurd in het Ibis Budget Hotel in Givet (F), Givet is een kleine gemeente in Frankrijk gelegen aan het punt waar de Maas België binnenstroomt. Givet behoort tot de Franse Ardennen en tot de Calestienne. De pointe de Givet, bestaande uit deze gemeente en omstreken, is het enige deel van Frankrijk waar men Waals spreekt. In vroegere tijden viel deze streek ook onder de zuidelijke Nederlanden voordat het einde 17de eeuw overging naar Frankrijk.
Even nog genieten van een lekker bed. Er wachtte me een nieuw land...andere regels...andere mensen...een ander manier van leven. Tot mijn verbazing vertelde de receptionist me dat nog een Belgische pelgrim hier zou overnachten. Hij had samen met zijn vrouw al een 200-tal km erop zitten.
De dag erna ben ik omstreeks 7.30u opgestaan en ik heb als een blok geslapen. hihi! Hoe zou dat komen? Na het aankleden een ontbijtje. Typisch Frans...wat croissants, cornflakes, weinig beleg..... De tijd ging eigenlijk snel.
Na het ontbijt heb ik nog even aan de receptie een stempel gevraagd en kort daarna vertrok ik naar het centrum van de stad. Op een centraal punt vandaar uit zou ik dan zuidwaarts trekken...langsheen de Maas. Ik besloot vanuit deze mooie stad de D8051 richting Charleville-Mézière te volgen. Vanuit deze mooie, doch voor toeristen, wat onbekende stad loopt deze weg evenwijdig een aantal km's met de Maas. Het verkeer was druk...eigenlijk onveilig en daarom besloot ik na een 3-tal km toch maar het jaagpad langsheen de rivier te volgen. Een klein foutje zo bleek later!
Iets later zag ik al links van me de koeltorens van de kerncentrale van Chooz opdoemen. Chooz een klein dorpje...liggend in een lus...dat de Maas maakt. Zoals ik voordien al opmerkte...het jaagpad volgen...via Chooz...was een foutje! De lus...eigenlijk op dat moment bleek 7km extra toe te voegen aan de km's dat ik vooropgesteld had om uiteindelijk Haybes te bereiken. 22km zou dan uiteindelijk 29km worden. Het boeide me niet. Bereikte ik Haybes niet voordat het donker zou worden...dan zal ik eerder een overnachtingsplekje opzoeken. Immers ik heb tijd! No stress....hihi!
Het volgende dorpje dat ik bereikte was Aubrives. Vrij groot, maar doods. Aan elk huisje staat een wagen. Ik stelde me vragen...wat doen al die inwoners dan gedurende de dag? Enkele dagen later zou ik het antwoord weten! Een domper!
Het dorp verlatend, kwam ik terug op de drukke weg...D8051. Vanaf hier zou ik nog een 2-tal km stappen richting Vireux-Wallerand. Aldaar zou ik de Maas oversteken om dan via het rustige jaagpad de Maas links van me stroomopwaarts en in zuidelijke richting te blijven volgen.
De honger sloeg toe...toen ik Vireux binnen wandelde en gelukkig vond ik snel een bakkerij wat op dat uur nog open was. Ik kocht daar 3 choco-croissants voor nog geen 2.40euro...en op mijn vraag om water deed het personeel echt niet moeilijk! Oooooooh wat zijn die Fransen vriendelijk en meelevend!
Ik vervolgde mijn weg vanuit Vireux richting Haybes...vond een bankje en besliste daar om een langere pauze in te plannen. Schoenen en kousen uit...mijn voetjes in het vochtige...koelende gras...verorberde ik mijn croissants... Op dat moment sloeg de vermoeidheid wel toe en besliste ik voor mezelf om toch snel een overnachtingsplaats te zoeken. Een afgelegen plekje...in de natuur..
Na mijn pauze vond ik een goed uur later, iets verder dan het jaagpad, een klein bos. Geschikt om mijn tent op te zetten. Heerlijk...in 't midden van de natuur. Het kost niets hihi.
De tent opzetten ging snel. Al doende leert men....! Ik heb mijn tentje dan ingericht zodat ik me snel thuis voel. Zeggende mijn slaapmat, mijn slaapzak, verlichting en mijn hoofdkussen. Mijn kookmateriaal plaatste ik langs mijn tent. Uit de wind! Ik probeer alles aangaande het kamperen, elke dag op dezelfde manier, aan te pakken. Zo bouw ik een vast ritueel op....zal ik nooit iets vergeten...en houd ik orde en netheid! Een voorbeeld is na het avondeten alles dan direct af te wassen en terug in te pakken in mijn rugzak...dat zal me tijd sparen de dag erna...Alhoewel ik tijd genoeg heb nu...doch het blijkt wel dat structuur nodig blijft!
Haybes heb ik jammer genoeg zoals vooropgesteld niet gehaald. Wat vandaag niet is...komt morgen wel! Ben benieuwd hoe ik de nacht door zou komen...voor het eerst in de vrije natuur en in een ander land....
Na de viering...de afscheid van mijn dierbaren begon ik aan mijn tocht. Ik vertrok vanaf het Gasthuisberg, liep dan richting de E314 om dan daar nog even afscheid te kunnen nemen van Jovy. Alvorens hij met Hetty en Mike terug naar huis vertrok.
Naarmate ik de autosnelweg naderde zag ik aan de brandweerkazerne brandweerwagens en ambulances buiten staan. Allemaal met hun zwaailichten aan. Een oefening zeker dacht ik! Wat een drukte daar...
Ik naderde de kazerne en ineens riep iemand door een luidspreker op één van de brandweerwagens: "kom aan man, stappen!!!!" Was dit nu op mij bedoeld dacht ik? Eens ter hoogte van de kazerne.....zetten alle wagens hun sirenes aan...alle brandweermannen, ambulanciers en administratief personeel klapten in hun handen, gaven een geeft acht, staken hun duimen op...pffff een emotioneel moment. Hoe wisten ze het? En plots....kreeg ik een straal water als afscheid te verwerken.....van een brandweerwagen...een teken...het gaat je goed maat. Ga ervoor. Ik was wel nat...maar dat boeide echt niet. Wat een eerbetoon van die mannen. Dag en nacht staan ze klaar om ons te helpen in tijd van crisis. Ze namen de tijd en de moeite om mij een mooi 'tot ziens' te geven.
Wel jammer dat mijn vrienden en Jovy het niet meegemaakt hebben. In ieder geval...die mannen en vrouwen staan in mijn hart gegrift. Als ik terug ben, zal ik hen zeker verrassen met een bezoekje.
Na deze korte....heel mooie....intermezzo...vervolgde ik mijn weg tot aan de autosnelweg om daar nogmaals afscheid te kunnen nemen van Jovy. Even gewacht en daar kwam hij samen met Hetty, Mike, Christel en Martine. Uiteindelijk bleek dat ze de ode van de brandweer ook wilden meemaken...maar door omstandigheden waren ze net iets te laat.
Nadat ik aan iedereen nog een dikke knuffel had gegeven...vertrok ik....hen achterlatend...met veel pijn in het hart...maar toch...
Mijn afscheidsgedichtje van 16 maart in de kapel van het Gasthuisberg
Eigenlijk niet alles verkocht Als backpacker op pad Verlaat ik thuis
Doorkruis ik menig stad
Mijn hart als kompas
Als navigatie mijn gevoel Met achter mij wat was
Reis ik met een doel
Ver voorbij de grens van taal Spreekt alleen mijn hart
Vertelt elk land zijn verhaal
Zijn de mensen wit en zwart
Elk pad dat ik betreed
Ik wandel als vanzelf
Maar elke stap verder
Brengt mij dichter bij mezelf
Ik blijf zoeken
Naar de zin van onder andere mijn bestaan
Maar hoe ik ook zoek Ik tref alleen mezelf aan
Het water dat ik drink
Weerspiegelt mijn gezicht
Alles wat wordt gezegd
Vertaalt zich in dit gedicht
Ver voorbij de grens van taal
Spreekt alleen mijn hart
Vertelt elk land zijn verhaal
Zijn de mensen wit en zwart
Elk pad dat ik betreed
Ik wandel als vanzelf
Maar elke stap verder
Brengt mij dichter bij mezelf
Alles niet verloren
Maar zeker mijzelf heb ik terug
Ervaringen rijker
Ik draag ze op mijn rug
Het doel van deze reis
Zal zich openbaren voor mij
Ik word zeker een beetje wijzer
En voel me eindelijk vrij...
afscheidsviering kapel Gasthuisberg Leuven 16 maart 2014
16 maart 2014 10.45u, een zondagmorgen om nooit te vergeten. De nacht voordien weinig geslapen. Niet dat ik me zorgen maakte, maar uiteindelijk brak de dag aan dat ik voorlopig afscheid moest nemen van mensen die me nauw aan het hart liggen. Het is maar voor enkele maanden...maar toch.
Ik zag eigenlijk uit naar deze dag. Eindelijk kwam mijn droom uit.
De viering zelf was erg emotioneel. Ik was ook heel blij dat ik voor al die mensen aanwezig in de kapel en diegenen die in het ziekenhuis het volgden op TV...mijn persoonlijke boodschap kon meegeven.
'Walk along, walk along, through the valley of life.
Walk along, walk along,
and you will find out, that your dreams are more,
than what you thought.
So walk along, walk along,
that road
Eventhough you may fear,
what is yet unknown,
and the hills are not always, green and abound.
Walk along that road,
and you will find out, that the strenght,
lies deep in your heart
Walk along, walk along,
through the valley of life.
Walk along, walk along,
and you will find out, that your dreams are more
than what you thought.
So walk along, walk along,
that road '
Foto's van mijn spreekbeurt over mijn voettocht naar Santiago de Compostella in Jovy zijn klas 20-2-2014. Lieve kinderen en juf. Dank jullie voor actieve deelname en interesse. Ik zal aan jullie denken tijdens mijn tocht
Hoe kunnen jullie het Kinderkankerfonds Leuven steunen?
