Dagboek Chili 2009 en 2014

Inhoud blog

	Osorno
	dag 2 in Castro
	Chiloe Castro
	Puerto Montt vrijdag 28 februari
	puerto montt el 27 de febrero 2014

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

01-04-2009

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

woensdag 1 april 2009 dag van de terugreis

hello people,
ik kan me wel weer voor de kop slaan want het is me al voor de derde keer gelukt om mijn tekst, al dan niet afgewerkt, te laten verdwijnen maar dan wel voorgoed. Precies of dat ik niks anders te doen heb. En Hansen is er nu niet om hem opnieuw te typen dus moet ik het nu zelf doen. Dom dom dom van mij...
En jullie maar wachten op het vervolg hé. Ik was al mijn moed kwijt om het direct opnieuw te doen maar uitstel is natuurlijk geen afstel dus hier ga ik voor de tweede keer. Een tweede versie is niet dezelfde als de originele dus zal ik misschien wel het een en ander vergeten of anders formuleren.
De dag van vertrek ben ik omstreeks 8 uur opgestaan na een redelijk goede nachtrust. Eerst een verkwikkend bad genomen en voor alle zekerheid mijn 'warme' kleren aangetrokken om de kou te trotseren bij aankomst en een licht ontbijt bestaande uit havermout met melk en suiker en een broodje met zelfgemaakte pruimenconfituur van Hansens makelij. En dan ongeduldig afwachten tot het uur van vertrek.
Mijn meeste bagage was de dag voordien voor het grootste deel al ingepakt dus was ik daar vandaag vlug mee klaar.
Eerst waren we van plan om met het openbaar vervoer naar de luchthaven te gaan maar dat is wel niet zo plraktisch met de nogal zware koffers want eerst moet je een heel eind te voet naar de metro, veranderen van lijn om naar de bushaltes te gaan en dan met een bus naar de vlieghaven. Hansen had dan ook besloten om een taxi te bellen. Aangezien hij nogal economisch aangelegd is (van wie zou hij dat toch hebben?) vond hij de prijs te hoog en nam hij contact op met een zekere Sergio die het als freelance taxichauffeur voor een kleinere prijs (voor nog geen 12 euro) kon doen.
De man was ruim op tijd en Hansen, Maca en ikzelf kwamen rond 10.45 op de luchthaven aan. .Ze zijn beiden mee geweest om me uitgebreid uit te wuiven.
Er stond echter een immense file wachtende mensen om tickets en bagage af te geven bij TAM. Daardoor was er spijtig genoeg geen tijd meer over om nog samen een koffie te drinken en uitgebreid afscheid te nemen. Alles moest vlug gaan..
Ik ben zonder problemen door de paspoortcontrole en de douane geraakt. En ook daar is het altijd aanschuiven.
Bij de gate stond er weer een pak mensen te wachten om in het vliegtuig te geraken. Eerst werden de rolstoelgebruikers, first- en business-class passagiers, oude mensen en mensen met kleine kinderen binnengelaten waarna het voetvolk aan de beurt was. Ik behoorde uiteraard bij de laatste groep.
Het vliegtuig is met een grote vertraging opgestegen. Op dat moment pas besefte ik dat ik de familie Arents-Millar-Santander weer zeer lang niet meer zal zien, kreeg ik een krop in de keel en waren de waterlanders er ook..
Het toestel dat me naar Sao Paulo bracht was van een Braziliaanse luchtvaartmaatschappij TAM en dat is verschillend met mijn heenreis. Het zit namelijk zo dat Swiss Air, waar ik oorspronkelijk bij geboekt had, sedert half maart geen vluchten meer heeft naar Santiago. Daardoor had ik 2 overstappen ipv 1 met alle gevolgen van dien namelijk overal extra wachten voor paspoort- en douanecontroles enz....
De vlucht was heel comfortabel doordat het waarschijnlijk een recent toestel was met alle comfort. Ik heb daar ook met een Duitser uit Bremen gepraat over de reizen die hij al over de hele wereld gemaakt had en dat op de meest uitzonderlijke plaatsen.
Daardoor verliep de tijd ook vlugger dan anders.
In Sao Paulo aangekomen moest ik via de transit naar het toestel van Swiss Air die me naar Zurich zou brengen. Het is een hele lange nachtvlucht.
Je kunt je er wel bezighouden met films te bekijken, muziek te beluisteren, spelletjes te doen enz maar dat verveelt al gauw.
Ik heb ook helemaal NIET geslapen op die vlucht door het lawaai van de motoren, plaatsgebrek, lawaai van de medepassagiers enz.
Er zijn nochtans mensen die helemaal geen last hebben van dat alles en gezellig liggen te snurken ook als we in nogal hevige turbulentie terecht kwamen. De nacht duurde eindeloos.
Echter de voornaamste oorzaak dat ik niet kon slapen (en dat heb je in alle toestellen) is de koude lucht die er constant circuleert, in je gezicht blaast en je neus uitdroogt en als je uit een temperatuur van 30° komt is dat echt wel heel koud.
De terugvlucht met TAM verliep van Sao Paulo langs de kust van Brazilie over de Atlantische Oceaan naar Monrovia in Afrika, over Dakar, het Atlasgebergte en de Sahara, over de Middellandse Oceaan en de Alpen naar Zurich.
Je kon ook de vlucht met alle gegevens over hoogte, snelheid, buitentemperatuur ed volledig volgen op het scherm voor je.
De luchthaven van Zurich is enorm groot en heeft wel een voor ons heel rare naam nl 'Kloten'. Bij aankomst moest je met de metro naar de transferhal en werden we naar het vliegtuig gebracht met een heel speciale bus. Het vliegtuig is een ouder kleiner model en het was nog via een gewone trap op de landingsbaan te bereiken. In het toestel zaten er amper mensen.
De vlucht duurde ongeveer 55 minuten en was dan ook zo voorbij.
In Brussels Airlines aangekomen was er een hele weg af te leggen door enorme gangen en vele trappen om uiteindelijk aan de bagageruimte te komen om je koffer op te halen en dan naar de hal waar de familie de reizigers opwacht.
Ik zag mijn Dirk direct al in grote afwachting staan maar hij keek de verkeerde kant op en zag mij niet. Ik heb dan maar besloten om hem in de rug te verwelkomen met een boe.
We waren allebei heel erg blij om elkaar na zo'n lange tijd terug te zien...
We zijn meteen vertrokken met de trein in Zaventem naar het noordstation, daar overgestapt op een directe trein naar Brugge en met de auto naar huis.
Het voelde heel raar aan om weer thuis te zijn. Ik liep zelfs wat verloren en vergiste me van kamer...
Ben meteen begonnen om de valiezen uit te nemen.
Ik was echter zo heel erg moe dat ik om 8.30 in bed beland ben en een goede nacht geslapen heb.
Het doet goed weer thuis te zijn maar ik ben heel erg gelukkig dat ik naar Hansen en zijn familie geweest ben. Het is een ervaring die ik niet had willen missen met vele mooie herinneringen. Ik heb de kinderen leren kennen en de familie die oh zo hartelijk was alsof ze me al jaren kenden en dat was fantastisch en kan niemand mij nog ontnemen.
Ik zal hen missen.
Ik hou van hen.
Ik ga zeker terug , ik weet niet wanneer maar nooit meer alleen.
Mogelijks schrijf ik nog herinneringen in deze blog die pas later in mijn gedachten zullen komen maar voor nu is het dat.
Ik hoop dat iedereen die mijn verhaal gevolgd heeft ervan genoten heeft.
Ik dank jullie dan ook allemaal van harte voor het lezen ervan.
groetjes
Christine

Geef hier uw reactie door

Uw naam *
Uw e-mail
URL
Titel *
Reactie *
	Persoonlijke gegevens onthouden?
(* = verplicht!)

Reacties op bericht (0)

Archief per week

	10/03-16/03 2014
	24/02-02/03 2014
	17/02-23/02 2014
	10/02-16/02 2014
	13/01-19/01 2014
	02/12-08/12 2013
	30/03-05/04 2009
	23/03-29/03 2009
	16/03-22/03 2009
	09/03-15/03 2009
	02/03-08/03 2009

E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Gastenboek

Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Laatste commentaren

weet nie wa da is (Ellebelle)
op Donderdag

christine (marleen)
op Woensdag

Blog tegen de wet? Klik hier.
Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs