Ik heb mijn echtgenoot leren kennen op mijn 15de. We zijn ondertussen 35 jaar samen. 25 jaar getrouwd en hebben 2 kinderen. Een zoon van 23 en een dochter van 21.
Mijn man vond uit respect voor mij dat wij geen sex konden hebben voor mijn 17de. Ik was ergens tussen de 18 en 20 jaar dat hij mij vertelde dat hij behoefte had aan meer/andere sex. Alle mannen zouden zou zijn en hij wilde daar eerlijk ik zijn ten opzichte van mij. Of ik daarmee akkoord ging?
Op dat ogenblik had ik het idee dat het goed was dat hij er eerlijk over was. Dat dit blijkbaar de normale gang van zaken was. Dat ik blij mocht zijn dat ik eerlijk vent getroffen had.
Vraag mij niet hoe, maar ik heb het 30 jaar kunnen afblokken. Ik wist dat hij de gelegenheid had en dat het effectief gebeurde. Hij benoemt dit als "sex voor de sex", "sexuele prikkels".
Toch heeft dit door de jaren heen ons sexleven beïnvloed. Ik had wel het gevoel ik mag doen wat hij wil, zoveel hij wil. Het zal nooit voldoende zijn. De geboorte van de kinderen, het voltijds blijven werken, een verantwoordelijke/stresserende job, een huishouden dat alleen op mij steunde (hij was zelfstandige en was weg van 's morgensvroeg tot 7-8u 's avonds) heeft ertoe geleid dat ik hem een aantal keren heb afgewezen in bed. Te moe. De laatste jaren constant hoofdpijn (migraine).
Enkele maanden kreeg ik een slag van de hamer, toen hij thuis kwam met een soa. Ik heb hem gezegd dat het vreemdgaan voor mij moet ophouden. Ik ben niet bereid het slachtoffer te worden van zijn "sexuele prikkels".
Hij heeft zich laten behandelen. We zijn beiden getest en gezond verklaard.
Na diepgaande gesprekken heb ik gezegd dat ik alleen verder kan als we het verleden achter ons laten en enkel naar de toekomst kijken. In deze toekomst wil ik dat hij 100% voor mij kiest en dult ik geen sexuele escapades meer.
Blijkbaar is dit voor hem een belofte die hij niet kan maken, omdat onze sexuele relatie op een laag pitje staat.
