If the future isn't bright, at least it will be colourful
23-04-2008
Het oor van bompa
Den bompa was op dreef. Hij had zopas zijn zesde koffiekoek achter de kiezen en glom een beetje. Maar vandaag mocht dat want het was zijn verjaardag, zijn zevenenzestigste al. De hele familie was er, zijn twee dochters, hun kinderen en dan ook nog de twee andersbloedigen, de mannen van: een Hollander en een West-Vlaming. Bompa schonk zich een koffie in. Zijn koontjes gloeiden van plezier. Hij likte aan zijn snor en nam toen nog een stukje cake : 'anders droogt dat uit'.
De tafel werd afgeruimd en de blikken werden, ongewild maar dwingend, getrokken naar de televisie die de kinderen opgezet hadden. Het programma heette Xtreme Sports en we zagen een halfnaakte Fransman met paardenstaart ergens tegen een onmogelijk gladde rotswand opklimmen. Het zag er allemaal zeer indrukwekkend uit. En vooral gevaarlijk. We hielden onze adem in.
Alleen bompa vond het maar niks. Wat die kerel uitvrat léék alleen maar gevaarlijk. Bompa was ook nog alpinist geweest. In de Pyreneeën. Vroeger was dat, toen hij nog elastisch van heup was. Dus hij kon het weten. Niks aan.
De man op TV tastte heel voorzichtig met gehavende vingertippen naar een houvast. Fluitje van een cent, volgens bompa. Kijk maar, hij zal zich vasthaken achter die gekartelde hoek daar. Makkelijk zat. De gebronsde trok zich aan één hand op. Pfoe, blies bompa. Dat heeft niets met klimtechniek te maken. Daarvoor heb je alleen sterke armspieren nodig.
Maar die man is niet gezekerd!, riep een zapje. Ik was ook nooit gezekerd, viel bompa in. Ik was altijd de voorklimmer. Die zijn nooit gezekerd. De voorklimmer, da's degene die eerst naar boven gaat en die maakt de musketons vast. En ik was altijd die voorklimmer. Wow, dan was jij echt goed, bewonderen we ongelovig. Tsjaja, ik was toch niet slecht. Zijn pretoogjes lichten op. Stilletjes, achter haar hand fluistert bomma een zijdelings commentaartje. Hij was toen twintig jaar jonger dan zijn medeklimmers. Hij klom met een groepje gepensioneerden en hij was toen pas veertig. Bompa doet alsof hij niet gehoord heeft en gaat verder.
Kijk daar, hoe hij zijn voeten klemt in die spleet. Nikske moeilijk aan, hij loopt precies een trap op. 't Is zelfs een roltrap, schampert een schoonzoon droogweg. Iedereen lacht. Maar bompa doet doofstom. Waaaw, kijk nu, hij gaat overnachten op de wand! Och, heb ik ook nog gedaan, in Frankrijk, op een richel, je moest je gewoon vastbinden dat je er niet afviel 's nachts. Hilariteit alom, bompa bakt het wel erg bruin vandaag. Hij negeert ons gelach en gaat door: Kijk nu daar, het regent, de wand is nu spekglad, hij zal nu met zijn pikhouweeltje extra gaten moeten hakken als steunpunt, ik had daar ook een goed houweel voor. In Frankrijk regende het ook die keer en toen...
Was het toen dat je in je oor hakte? vraagt een dochter poeslief. Euh... neen. Dát was in Italië...
23-04-2008, 22:09 geschreven door Hill
27-03-2008
Proficiat Paul!
En de prijs voor de meest spitse mail van de maand gaat in maart naar Paul W. uit Schoten! Komt-ie:
Beste,
Gelieve in attachment te vinden een document met inhoud.
Mvgr Paul W. Technical analyst, ICT Development Network.
Een kwartier daarna gevolgd door een tweede mail:
Beste,
Sorry, deze keer mét attachment...
Mvgr Paul
Paul mag zijn caoutchouc'en wisselmuis afhalen aan mijn bureau. Proficiat Paul!
27-03-2008, 20:49 geschreven door Hill
22-03-2008
Vaderdag in een nieuw samengesteld gezin (2)
Woensdagmorgen. Zo één van die dagen dat de aantrekkingskracht van het bed groter blijkt dan die van de ontbijttafel. Zo één van die dagen waarin één tandenpoetsbeurt onvoldoende is om de slaapsmaak uit de mond te boenen. Ik grommel de trap af. Mijn lief fladdert mij voorbij, op een duizelingwekkend energieniveau. Kussie kussie? O, grompie grompie vandaag! En weg is ze. De trut.
Beneden zit de ontbijttafel al gezellig vol. Het verzamelde gezapte is voltallig. Kwetterend getetter als een klaterende bergbeek, het klinkt mij als muziek in de oren: Ishtar op achtenzeventig toeren inna jumpbeat stylee. The horror. The horror.
Ik borstel nog even een kat van mijn stoel en ga zitten. Het gekwetter houdt op. Vijf paar ogen kijken mij aan. Wat krijgen die nu? Heb ik iets van hen aan misschien? Ik laat mij niet kennen en werp een indringend duistere blik terug op mijn meeëters. En dan zie ik het pas!
Waar mijn bord hoort, liggen nu: een roos en drie cadeautjes. Wat is hier aan de hand? Gelukkige vadertjesdag! klinkt het in kinderkoor. Minizap lacht haarzelf de hik en Krulzap kijkt scheel van triomfantelijkheid. Dat had je niet verwacht hé! Zelfs Zoonzap zit voos mee te grinniken. Stelletje amateurtoneelspelers. Je dacht dat je niets ging krijgen hé. Hahahaha!!!
In het eerste pakje zat iets rechthoekig en plat met een zeer onduidelijke functie. Wat het was, wist niemand te zeggen, maar Krulzapje had het gemaakt in gips en daarna beschilderd. Een soort van amulet was het. Er stond op "Leve Vader" en een stapel hartjes. Als je goed kijkt kun je tussen de "Leve" en de "Vader" in het klein 'stief' gekrast zien, want dat was ze eerst vergeten. O ja, en het is een afdruk van haar hand, maar die staat er niet op, want de tijd was op. Ze moest er namelijk twee maken. Eentje voor echte papa en eentje voor mij. Kijk kijk, ze slaat het haast uit mijn handen van enthousiasme, langs achter staat nog een gedichtje! Ik geef haar een dikke knuffel en pink verborgen in haar krullen een traan weg van ontroering. Ow-keej, niemand iets gezien.
Zoonzap had zich ook niet onbetuigd gelaten. Ik kreeg van hem een tolletje (tolletje, van tollen, niet toiletje) met mijn naam erop. Hill. Of liever: er stond Hyl. Eventjes was hij uit het oog verloren dat Hill met een i is, en voor de tweede l had hij geen plaats meer. Maar een geschenkje van Metalzap krijgen is al zonder meer een klein wonder. Ik weet hoe moeilijk het is om als man van bijna twaalf genegenheid te tonen naar om het even wie. Hij moet zeer diep gegaan zijn. Ik sloeg hem wijselijk over in het kussen, een schouderklop volstond hier.
Van minizap, die al helemaal niet meer mini is ondertussen, kreeg ik -o de schat- een zelfgemaakt rapportje. Ik was geslaagd met grootste onderscheiding. Voor spelen: tien op tien! Voor helpen: tien op tien! Voor lief zijn: tien op tien! Voor koken (de juf was wel zeer genereus) tien op tien! De juf kreeg dan ook van mij een kus en een kneepje in d'er wang. Manmanman wat zie ik die gasten graag.
Het ontbijt kraaide verder en ik kwetterde mee: O Julissi Na Jalini!
Maar dan zag ik in het voorbijgaan op de keukentafel nog een rapportje liggen. Het is een wedstrijd die ik niet winnen kan, dat weet ik ook wel, maar het lag hier zo maar open en bloot, hoe kon ik niet... Ik opende het rapportje dat Minizap gemaakt had voor haar verwekker alias echte vader en evenveel deeltijdse papa. Er stond: - scheten laten: tien op tien - drinken: tien op tien - snurken: tien op tien - lief zijn: tien op tien
Ik fietsfladderfluit naar mijn werk, op een duizelingwekkend energieniveau: O julissi na jalini. Op achtenzeventig toeren.
22-03-2008, 20:22 geschreven door Hill
20-03-2008
Vaderdag in een nieuw samengesteld gezin
- Weet je Hill, dat het morgen vaderdag is? Je wist het niet hé? Tot mij spreekt onze jongste telg. - Neen, jij wist het niet hé? plaagt nu ook haar zus. En weet je, jij zal nooit cadeautjes krijgen voor vaderdag want je hebt zelf geen kinderen! Ze kijkt mij triomfantelijk aan. - Neen, maar jullie zijn toch ook wel een beetje mijn kinderen, probeer ik nog. - Neen hoor, jij bent niet onze echte papa. Jij woont alleen maar bij mama.
Ik zwijg. Verder discussiëren zal alleen maar meer pijn doen.
20-03-2008, 21:47 geschreven door Hill
11-03-2008
Nonchalant tegen het aanrecht leunen
De keuken is verduisterd, het moet half één zijn in de morgen. Alleen de vaatwas snort zoetjes en nog iets verderop in de living de rosse kater. Ik kijk naar de microgolf, waar een kersenpittenkussentje draaimolentje speelt met zichzelf. Ik doe iets onbestemds, vaagweg. En dan komt zij binnen, ik hoor ze de achterdeur sluiten, haar laatste sigaret is op.Ze loopt naar de keuken.
Nu moet het snel gaan!
Ik spring naar de voorraadkast, ruk die open, keil er de chocopot in, sla de deur weer dicht en gooi en passant de dessertlepel op het lege aanrecht. Net op tijd.
De klink van de keukendeur gaat al naar beneden. Ik leun tegen het aanrecht en fluit kwasi nonchalant iets van de Beach Boys. Is het kussentje al warm, schat? Bijna, poes, bijna. Nog twintig seconden. Kom hier dat ik je kus mmm... JIJ HEBT AAN DE CHOCO GEZETEN!!!
En zo betrapt ze me nu bijna elke avond, ons kleine ritueeltje, al vijf maanden lang.
Al vijf maanden zijn we op dieet. Het is niet simpel.
En wacht tot ze merkt dat ik vòòr dat lepeltje choco ook nog eerst een stukje kaas binnenspeel...
11-03-2008, 19:08 geschreven door Hill
27-02-2008
Weegschaal naast de kwestie
De weegschaal staat bij ons strategisch opgesteld, in de badkamer tussen de wastafel en het toilet. Je kunt er niet naast kijken. Het is een witte, een electronische en ze is al jaren stuk.
---
Gisterenavond stonden er spruitjes op het menu. Ten huize Zapnmoose veroorzaakt dat gelukkig geen veldslag, alleen Krulzapje doet hysterisch bij de 'gruwelijke' aanblik van een bord miniatuur kooltjes. Maar voor haar hadden we nog een restje wortelpuree van gisteren. Wortelpuree heet hier in het plaatselijke dialect 'peekesstoemp'. In mijn dialect zou 'peekesstoemp' eerder zoiets zijn als hoogbejaarde bompa's in elkaar slaan, maar dat laatste tussen "()".
Maar we waren bij onze spruiten, onze spruitjeslucht verspreidende spruiten. Onze spruitjeslucht verspreidend nageslacht.
Want spruitjes zijn een feessie voor onze darmflora. Gaan ze lekker van gisten, die Zapmooziaanse darmen van ons. Rieken wij nog maar spruiten, we voelen ze al ritmisch borrelen: Ce-le-ry good times, Come on, let's Celery. Van Kool in de Gang. Zelden had een band zo'n toepasselijke groepsnaam. Vier maten en ik mag meteen naar het toilet op de gang stormen. Diaretisch grooven.
Van een overdosis spruiten krijg je dus krampen, althans ons gezinnetje krijgt dan krampen. En het zijn geen gewone krampen. Als je ze voelt opkomen, dan moet je heel snel naar buiten lopen en eventjes achter het hoekje gaan staan. Lucht happen, lucht laten ontsnappen, terug naar binnen sprinten en pas dan opnieuw ademen. En na negentig seconden nog eens opnieuw naar buiten. Spruitjes zijn zeer gezond. Je houdt er je conditie mee op peil. Alleen verlang je na een avondje spruitjeslucht ontlopen wel eens naar een frisse neus. Een snuifje yperiet kan wonderen doen. Schat, reik me de bonbonne mosterdgas nog eens aan ? Waar staat dat Zyklon B als je het nodig hebt ?
Zo had ik gisterenavond dus plots last van voetballende egeltjes in mijn darmen. Ik schoot naar het kleinste kamertje, dat net zoals bij iedereen weggemoffeld staat in de verste uithoek van het huis, daar waar de centrale verwarming net niet aan kan. Godver. 't Was dan nog bezet door een borrelende minizap ook. Ik blijf me verbazen hoeveel lawaai uit zo'n klein lijfje kan komen. Naar boven dan maar, anderhalve kilometer verder (wij hebben een nogal lange living) en een trap hoger, naar de badkamer, daar staat nog zo'n marmeren reetpot. Met een vliegende vaart binnen schieten, aaaaaah, sorry sorry sorry, naar buiten terug. Wachten tot puberzap trommeldetrommel met de vingers op de deurstijl- het pand denkt te verlaten en dan nog meerder vliegende vaart dan daarstraks en Zwiep!
---
De weegschaal staat bij ons strategisch opgesteld, in de badkamer tussen de wastafel en het toilet. Je kunt er niet naast kijken. Het is een witte, een electronische en ze is al jaren stuk.
Een volgende keer meer over die duivelse weegschaal.
27-02-2008, 21:36 geschreven door Hill
17-02-2008
Wie zoekt, die vindt
Zij, terloops, terwijl ze de tafel dekt: Schat, heb jij de Humo gezien? Ik zoek die al de hele dag...
Hij, vanop het toilet, zijn broek dichtknopend: Euh... neen. Ligt hij niet naast de zetel ?
Zij, zeer gevaarlijke dingen doend met een onverantwoord hoge stapel borden: Neen, neen, daar heb ik al vijf keer gekeken. Daar ligt hij niet.
Hij, rommelend tussen poezen, balletjes, truien, pantoffels en kinderen: Nochtans, hier ligt er eentje hoor.
Zij, met vijf gewone messen jonglerend en met één heel scherp: Neen dat is die van verleden week, ik zoek die met Karlijn Sileghem op.
Hij, zijn vingers brandend aan een zeer hete pot tagliatelli: Ah. Misschien ligt hij boven naast het bed dan?
Zij, de pot overpakkend, zonder handschoenen: Ik dacht dat ik daar al gekeken had.
Hij, bewonderend bedenkend hoe het mogelijk is dat zij zo'n themostatisch warme handen kan combineren met zo'n koude voeten: Ja, maar misschien ligt hij langs mijn kant. Ik ga even kijken.
Hij weer, vanop de trap: Neen, hij lag er niet. En ook niet in de badkamer.
Zij, vier uitgehongerde kinderen (want al minstens een uur(!) niet meer gegeten) bedwingend: En de kinderen zeggen dat ze ook niet weten waar hij ligt. Minizap is er ook zeker van dat hij niet op het toilet ligt.
Hij, niezend en snotterend met zijn neus onder de stofmijt: Schat, onder sofa ligt hij ook niet!
Zij, de kleinsten inscheppend: Kom nu toch eten, zo belangrijk is dat nu toch niet.
Vier minuten gestommel vanuit de living en daarna Hij zeer triomfantelijk! : Ik heb hem, ik heb hem! Raad eens waar hij lag!
Zij, zichzelf een glas inschenkend : Onder het kattendekentje op de poef ?
Hij, beteuterd en iedere hoop op verder begrip des vrouwelijks gedrags opgevend : ...ja.
17-02-2008, 14:10 geschreven door Hill
12-02-2008
Scott Joplin
Scott Joplin werd geboren omstreeks 1868 in Texas. Hoewel dat niet meteen de meest aangename plaats en tijd was om als jonge zwarte (als 'oude zwarte' ware belachelijk geweest) geboren te worden, toch slaagde kleine Scott erin een behoorlijke jeugd bij elkaar te ravotten. Al op jonge leeftijd werd duidelijk dat kleine Scott behoorlijk muzikaal was. Hij kreeg gratis pianolessen van een bevriende leraar en volgde daarna de klassieke muziek opleiding met compositie en harmonie. In 1893, op de World Fair in Chicago, werd hij geraakt door een weggekatapulteerd hoefijzer én door de muziek John Phillip Sousa's Concert Band. Niet veel later tourde Joplin zelf door de oostelijke states met zijn eigen groepjes.
Enkele jaren later bereikte Joplin zijn eerste succesjes om in 1897 zijn definitieve doorbraak te kennen met "Maple Leaf Rag", een rag-time piano roller die zichzelf tot instant klassieker tingeltongelde. Meteen was Joplin's naam gemaakt en in de jaren negentig van twee eeuwen terug werd hij erkend, niet alleen als één van de beste pianisten van zijn tijd, maar ook als dé ragtime componist allertijden. Hoewel "Maple Leaf Rag" zijn doorbraak betekende is veruit zijn bekendste werk, het in 1902 geschreven "The Entertainer". Vooral dan omdat het in 1974, 57 jaar na Joplin's dood (syfilis, teveel buitenshuis gepoept) de derde plaats bereikte in the Billboard Hot 100. Reden van de populariteit was dat het deuntje prominent aanwezig was in de Oscar-winner "The Sting" met Paul Newman.
The Entertainer start met een huppelend melodietje van zes noten dat drie keer herhaald wordt. Telkens een kwart lager. Do Re Sib Sol La Fa. En laten dat nu precies de zes noten zijn waarmee, honderd en zes jaar later, onze koffiemachine op het werk laat weten dat het bakkie troost klaar is.
Scott Joplin, ik denk dat hij het wel 'cool' gevonden had.
12-02-2008, 20:12 geschreven door Hill
11-02-2008
Foertis
I was looking for a job and then I found a job. And heaven knows I'm miserably now. In my life, why do I spend valuable time, with people who don't care if I live or may die.
Als je minstens drie keer per week met deze tekstflard van de volprezen Morrissey wakker wordt, dan is er iets aan de hand. Als je om de andere morgen om vijf na acht op je horloge kijkt om te zien of het al middag is, dan zit er iets zeer fout. Zeker als je pas begonnen bent om zes voor acht. Als je job description erin bestaat om je chef om de twee weken water te geven omdat hij niet zou verslensen, dan weet je dat dit niet meer goed komt. Als je na weken uitzichtloos koffiedrinken en schermstaren, een goede evaluatie krijgt van de triestige plant (ficus) die je baas moet voorstellen, dan wordt dit zelfs Magrittesk, Pythonesk en tegelijk carnavalesk. Als je tijdens je uren nietsdoen zelfs de fut niet meer hebt om een stukje te schrijven, ja, dan moet je veranderen van job. En wel onmiddellijk.
Sedert 15 januari werk ik dus niet meer voor de grootste bank van het land, maar wel voor de grootste verzekeringsmakelaar van de wereld (in hun niche dan). Wij verzekeren zelfs Ban Ki Moon. En nu gij.
Ik fiets weer fluitend naar mijn werk : fwu pi fwipii-pidoe, fwu pi fwipii-pidoe fwu pi fwipii-pidoebidoe! Fwoe! The Entertainer van Scott Joplin. Maar hierover morgen meer.
11-02-2008, 20:52 geschreven door Hill
07-01-2008
Minimal disco
Voor het slapengaan, drentelde ze nog wat in de keuken rond, op wacht bij de microgolfoven, tot die piepend zou laten weten dat het kersenpittenkussen(*) gaar is. Ik stopte mijn iPod onder haar krullen en drukte op play. Eerst pruttelde ze nog wat tegen -dat valt iedere keer uit mijn oren! Je weet dat je gigantische oren hebt, schatje, luister nou gewoon- maar toen kwam ze helemaal los. Het begon bij haar koppetje dat haast onmerkbaar van links naar rechts bewoog, van links naar rechts en terug met een klein huppeltje erin. Daarna begonnen haar schouders tegengas te geven voor de heupen, de bovenarmen bleven tegen het lijf gedrukt, maar de onderarmen melkten een klein koetje. Zo stond ze daar, met gesloten ogen genietend, de zondagmorgen in dansend. Minimal disco om 1u20. Het intieme feestje ging nog eventjes door tot inderdaad de microgolf de aandacht vestigde op zijn narcistische zelf en het kersenpittenkussen. Ze opende de ogen en de droom hield op. Mijn mooiste zondagmorgenherinnering sinds lang, in een nachtelijke keuken met fluweelwatten overgordijnen, op een soundtrack van Garland Jeffreys : Hail Hail Rock 'n' Roll.
(*) Het zelfstandig naamwoord, niet het werkwoord. Na dat pijnlijke voorval halverwege november met een wegschietende kersenpit en een kapot brillenglas is het werkwoord kersenpittenkussen taboe ten huize Zapmoose. Verder dan erdbeeszoenen gaan we niet meer.
07-01-2008, 18:31 geschreven door Hill
31-12-2007
Kleine onverwachte geschenkjes
Vandaag lag er voor mij een klein geschenkje klaar. Zomaar zowaar, op de trein, op het tafeltje vlak voor mij. Een metro-krantje! Voor een kwartiertje was de treinrit weer gered. Het zijn de kleine dingetjes die het hem doen. Soms is het geschenkje nog iets groter. Dan vind ik De Standaard of heerlijk heerlijk een verlebberd Storyboekje met allemaal vreselijk interessante mensen erin die ik niet ken. Eén keer vond ik On the Road van Jack Kerouac, in een lege coupé ter hoogte van Diegem. Eventjes voelde ik mij Dean Moriarty on acid.
Heel prettig is dat, zo eventjes een onverwachte meevaller die de treinreis van hot naar her net dat tikkeltje aangenamer maakt. Zo laat ik nu altijd mijn krant op de trein liggen, zodat anderen ook kunnen genieten van dat kleine geluk. Voor de rusteloze treinreiziger helpt ieder beetje. In tijden van nood en ontbering lezen helpt alles om de sleur te breken : een Sinterklaasgazetje, het Vlaamse en het Waalse metrokrantje, de reclamefolders.
Daarom neem ik ook altijd onze ongeadresseerde publiciteit mee en verdeel die 's ochtends over de coupé's. Ter verstrooiing van de spitspoezen. Ter ondersteuning der pendelaar. Zo neem ik nu al sedert een week lege Cornflakesdozen, uitgelepelde Yoghurt-potjes, pilcharddozen en bijsluiters van geneesmiddelen mee op de trein. Voor mijn medereizigers. En morgen neem ik die lekke fietstube uit het tuinhuis mee, daar staan ook letters op.
Ik ben een gever, ik ben een schenker. Ik ben een goed mens.
31-12-2007, 16:24 geschreven door Hill
26-12-2007
Neen !
Eindelijk, na een goede maand afwezigheid wordt de Moose weer op gang getrokken. Heel eventjes verkeerde ik niet in de mogelijkheid om veel te schrijven, laat staan te posten. De vorige drie weken zat ik gestrand in een desolaat stationnetje ergens halverwege Charleroi-Zuid en Brussel-Zuid. Het kan gebeuren, de NMBS vond dat het zijn regeling moest omvergooien.
Maar neen, ik zal er niet over klagen. Ik zal niet klagen over het feit dat mijn enige rechtstreekse trein nu drie kwartier vroeger vertrekt, en de wekker mij, en meteen mijn bedgenote erbij, wakker bingelt om half zes. Neen, ik klaag niet dat die trein er dan ook nog een minuut langer over doet. Ik klaag zeker niet dat die trein ook dagelijks acht minuten te laat is, ik klaag niet, want mijn vorige was ook altijd acht minuten te laat. Ik zal zeker niet klagen dat mijn trein huiswaarts nog vier minuten vroeger vertrekt, en dat dit plots ook geen rechtstreekse verbinding meer is. Ik klaag niet. Ook niet als blijkt dat ik maar vijf minuten heb om over te stappen en net omdat hij telkens acht minuten te laat is, ik die verbinding mis.
Wat kan mij dat schelen dat de eerstvolgende verbinding een kwartier later een boemeltreintje is, dat halt houdt in elk nietig -stationnetje schreef ik bijna, maar hij houdt ook halt waar geen stationnetjes staan - parkeerterrein langs het spoor, waar in het avondlijke maanlicht, want ja, de maan schijnt al als ik huiswaarts keer, een verlopen, ruftige straathond tegen het verroeste karkas plast van wat eens een bushokje was. Neen, ik klaag niet. Ik klaag niet dat die trein overvol is, en ik de eerste drieënvijftig kilometer moet rechtstaan. Dan had ik mijn zitplaats maar niet moeten afstaan aan die blinde, hij kon toch niet zien dat ik geen bejaard blauwspoelige was met twee plastieken heupen. Neen, ik klaag niet dat mijn abonnementsgeld een drietal maanden geleden astronomische hoogten heeft bereikt, voor de prijs van een jaarabonnement koop ik makkelijk een kleine bestelwagen. Maar ik klaag niet dat het nu zo druk is dat ik mijn krant niet meer kan lezen. Ik klaag niet.
Alleen die met haar rosse krullen en haar groene ogen, met haar lange benen en die lach, dat die niet meer op de trein zit, neen, daar kan ik niet goed tegen.
26-12-2007, 21:23 geschreven door Hill
26-11-2007
Te veel spinazie gegeten
Het is verbazingwekkend hoeveel ijzer een mens in zijn lijf heeft. Neem nu bijvoorbeeld die Spaanse toerist, met zijn deukhoed en zijn rossige baard, die net voor mij stond, in eenzelfde ganzenpas aan te schuifelen voor het Musée d'Orsay. Goed anderhalve meter was dat kereltje maar, maar dat was ruimschoots voldoende om hem de toegang tot Monet en vrienden te ontzeggen ; hij geraakte maar niet door de metaaldetector.
Teveel spinazie gegeten blijkbaar, de scanner bleef maar sputteren en dringelen, hoe goed de man ook zijn zakken doorzocht. Stiekem moest ik wel gniffelen, hij raakte niet door de detector terwijl -ik zag dat zo- het natuurlijk zijn bril was die de waarschuwing veroorzaakte. Het mannetje ging even opzij om geen verdere filevorming te veroorzaken en toen was ik aan de beurt.
Een zenuwslopende rinkel deed elk vezeltje in mijn lijf trillen. Zo'n geavanceerd apparaat, kunnen ze daar geen zoemer opzetten in plaats van zo'n aftandse schoolbel ? Zoemer of geen zoemer, ik moest terug. Eigenlijk had ik het wel verwacht, mijn broekzakken had ik niet leeggemaakt. Ik diepte achtereenvolgens op : de sleutels van het hotel, de sleutels van mijn appartement (waarom heb jij die nu bij, geen idee, ze zitten nu eenmaal in die broek), een aansteker, het slotje van de pingpongtafel (jaja, ik weet het), twaalf zakdoeken (twaalf, je weet hoe ik ben als ik een verkoudheid heb, schat, a-tchie), twee bolletjes zilverpapier, een doosje frisse muntjes (WinYourClient2006) en een Ikeapotloodstompje (Is grafiet ook geen metaal ?) Drrringggg!!! Mijn jas, de ritssluiting van mijn jas, jas uitdoen, drrringggg!!! Mijn broeksriem, mijn broeksriem uitdoen... Neen, deed de securityman langs de andere kant, een vervaarlijk kijkende neger met het formaat van Hulk Hogan in maatpak. Neen, de riem moet niet uit. Dus ook mijn schoenen niet ? Neen. Drrringggg!!! Komaan jong? Ah, maar natuurlijk mijn portefeuille. Drrringggg!!! Wat nu nog ? Zap stond al een kwartier in het lang en het breed aan de goede kant van dat duivelse apparaat haar flamingo-imitatie ten beste te geven, wapper wapper zwaai zwaai, met haar vol metalen handtas waar het apparaat niet eens op reageerde.
De pocketspanjaard wist het ook niet meer, het was trouwens een Portugees meende ik nu uit zijn gebrabbel op te maken. Ik wees naar mijn tanden : Plombage ? Amalgame ? Nonnonnon, deed de neger, ondertussen ook hopeloos wanhopig. Poches Poches Poches! kreet hij.
Het blijft een merkwaardig taaltje dat Frans : posjposjposj. Zo roepen wij onze kat. Ze heet wel Poes, maar ze hoort niet zo goed aan één kant. Vandaar. Posjposjposj. Maar mijn pochen zijn leeg, gebaar ik nog, kijk maar! En valt daar mijn polshorloge niet uit mijn binnenzak zeker. Mijn polshorloge dat ik al sedert maart in die binnenzak zitten heb, omdat het naar de horlogemaker moest. En dat was ik ondertussen al zeven maand glad vergeten. Hèhè. Ahum. Vooruit gebaart de securityreus nerveus, vooruit, hij wenkt met een metersbrede armbeweging. Avancez, please.
Musée d'Orsay het is zeker de moeite waard. Als je gaat, groetjes aan de uitvouwneger.
Wist je trouwens dat een zwarte die rood wordt, paars uitslaat ?
26-11-2007, 21:05 geschreven door Hill
23-11-2007
Paris le paradis
Parijs het Paradijs. Amai mijn oor.
Paradijs voor masochisten misschien, of voor die rijke stinkers die winkelen gaan in Les Galeries Lafayette, daar waar het gajes hun Mercedes 600 half op de stoep achterlaten, met de vier pinkers op, een Mercedes of Bentley met gele CD-nummerplaat met draaiende motor en gehandschoende chauffeur.
Voor die mensen is Parijs misschien het paradijs. Voor die Chinees ja die op de op een na hoogste etage zijn persoonlijke verkoper de opdracht geeft die Mingvaas uit de Rue Mogador, Paris aan te kopen en naar China te exporteren.
Parijs, paradijs voor wie geld heeft. En voor wie de Parijzenaar in arrogantie kloppen kan.
We waren nochtans gewaarschuwd, het stond in mijn Trotter. De doorsnee Parisien ziet de doorsnee toerist als een noodzakelijk kwaad dat met de wortel uitgeroeid moet worden, niet alvorens er zoveel mogelijk geld uit te kloppen. Dat is de doorsnee Parisien. Er zijn er dus ook ergere. Wij, de naiëvelingen, dachten dat het wel zou meevallen. Driewerf hélas!
Het viel eigenlijk nog mee, tot we op de stoep van het station aangeklampt werden om een aalmoes te schenken. En daarna nog eens, en dan nog eens, en dan nog eens, en nog en nog en nog... Hiermee valt te leven, kom op, die mensen kunnen daar ook niet aan doen. Met die mtv-rapklonen die ons de toegang versperden naar de Sacre Coeur en ons persé een kleurig lintje willen aansmeren al heel wat minder.
Maar dat is allemaal kinderspel, vergeleken bij de bediening die de buitenlander naar zijn hoofd geslingerd krijgt in de bistrots en restaurants. Lees verder en huiver.
Na een uurtje of drie ronddwalen door het pittoreske Montmartre met zijn Sacre Coeur als blikvanger, begon iets links van mij doordringend te brommen, een zwaar geloei bijna, alsof een vrachtwagen uit de vroege jaren veertig zijn zware dieselmotor tevergeefs trachtte te starten. Het bleek mijn vrouwliefs maag te zijn. Om verder onheil te voorkomen, we werden al aangestaard door miljoenen japanners, zochten we een eethuisje. We vonden een gezellige Crêperie, met een interieur dat zo uit Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain gejat kon zijn.
De ober kwam, we bestelden en binnen het kwartiertje werden we bediend. Zij een hartige pannenkoek met hesp en kaas en ik er eentje met gebakken aardappeltjes bij. Het smaakte. Zoveel zelfs dat we besloten er een dessertje bij te nemen, een zoete pannenkoek.
De kaart werd er bij gehaald en we vonden een menuutje bestaande uit hartige pannenkoek, watertje, zoete pannenkoek en koffie. We bestelden en plots kon dit niet meer. Ja, apart wel, maar niet meer tegen de combiné prijs. Ik probeerde even aan te dringen, heel beleefd, en prompt werd de menukaart uit onze handen getrokken : C'est la même chose en Allemand, en Anglais en Espagnol : on n'est pas de marchand de tapis ici. De rekening werd naar ons hoofd gegooid et voilà, de eerste ontmoeting met de Parijse horeca was een feit. We waren te perplex om te gaan lopen. Waar kwam die plotse woedeuitbarsting vandaan ? Het restaurantje was te nauw om er snel weg te komen, dus we hebben maar betaald. Dit was de eerste keer, het werd jammer genoeg niet de laatste keer.
Een volgende keer werden we afgeblaft toen we niet snel genoeg (we hadden drie tiende seconde geaarzeld) reageerden bij het aanvaarden van de chocolat chaud, en de bestelling werd ons letterlijk op de tafel gegooid. Het Hollands koppel dat net na ons plaats nam konden we nog waarschuwen en wegjagen. Ze namen het prettig gelaten op : Nou, wij laten ons niet ssjjagrijnig maken! Het leedvermaak was geheel aan onze zijde toen we de afrekening (briefjes en muntjes, lekker veel en kleine) in onze nog niet helemaal lege tas koffie sopten en de plaat poetsten.
Parijs een paradijs, ja misschien wel, alleen jammer dat er Parijzenaars wonen.
Voilà, het moest er even uit, waarmee dan meteen de enige ergernis over de vakantie uit de weg geruimd is. Claire et nette.
23-11-2007, 19:22 geschreven door Hill
22-11-2007
Met het lief op schoolreis
De rugzakken stonden in het halfduister te wachten op de overloop. Het was 5u45. Bovenop haar rugzak zat de rosse kat, op die van mij, Poes. Ze beseften nog niet dat ze de komende vier dagen voor hun maaltje afhankelijk zouden zijn van de goeie wil van de buurvrouw. Want de baasjes, die gaan met verlof.
Een snelweggekauwd ontbijt en een autohobbeltje later zaten we op de trein, richting hoofdstad. Een beetje mismoedig keek ik door het raampje (ben ik dan al eens met verlof, spoor ik dezelfde weg als tijdens een doordeweekse werkdag, alleen nog vroeger), maar zij vond het fantastisch. Ze begon haast te wippen van extase toen de koffieman zijn duwkarretje het gangpad binnenrolde. De geur van vers gemalen koffiebonen prikkelde onze appetijt en maakte het zonnigezondagmorgen gevoel in ons wakker. Geen sinecure, want het was zaterdagmorgen, regenachtig en uren te vroeg. Koffie! Kun je koffie krijgen op de trein ? Waaaw koffie ! Ze gilde de coupé bij elkaar. Op Nederlandse treinen (hij kwam van Amsterdam) kun je inderdaad warme dranken krijgen, schat. Mmmm, koffie lekker lekker lekker, dit is echt vakantie! Ik bekeek haar even meewarig, zeer tersluiks, en bedacht dat ik die meid toch wel heel graag zie.
We bestelden twee koffietjes. Blij als een kind nipte ze van haar kartonnetje. Ik dacht zelfs dat ze even de ogen sloot bij het smaken, als een luie genietster op een bank in een zomers park. Ik wees haar door het beregenspatte raampje de enkele bezienswaardigheden; kijk hier heb ik nog gesolliciteerd, en hier, in dit flatgebouw heb ik nog gewerkt. Daar, onder die toren is een lekker restaurantje... tot zij me plots onderbrak en ergens halfweg Vilvoorde en Brussel-Noord naar de hemel wees. Kijk, kijk! Een vliegtuig!!!
Met het lief op schoolreis. Heerlijk is het om erop uit te trekken met een opgewonden reisgezel, zo eentje waar de kinderlijke vrolijkheid vanafspat. En had ik geweten dat ze al zo enthousiast zou zijn over koffie in een bekertje en een vliegevlerk van anderhalve centimeter, ik had zoveel moeite niet moeten doen om de reis te plannen. Een bakkie troost en een DVD van La Grande Vadrouille had het blijkbaar ook gedaan.
In Brussel dan werd het menens. Daar verruilden we onze IC-trein voor een andere IC-trein, eentje die Brussel rechtstreeks verbond met 't buitenland, joehoe! Beware of Pickpockets zei het bandje in vier talen. De Vlaamse vrouwenstem was het aangenaamst. Ze klonk heerlijk kinderlijk vrolijk, met een verborgen gibberlachje achterin haar keel. Haha.
Aan tweehonderd vijftig per uur zoefden we door het landschap. De koeien stonden erbij en keken ernaar. Niet eens anderhalf uur later bolden we het Paradijs binnen. Of toch tenminste iets wat er op rijmde.
En daar beleefden we natuurlijk heel wat avonturen, te lezen de komende dagen op De Moose (kwestie van het lezersaantal weer wat aan te zwengelen na de bijna twee weken stilte).
22-11-2007, 21:51 geschreven door Hill
08-11-2007
Schenofrene scheve schabben
Ze stond een beetje scheef, leunend tegen een marmeren bijzettafeltje, halverwege het magazijn. Het magazijn stond volgestouwd met spulletjes die het prima zouden doen in een vroege Hitchcockfilm over een landhuis eind negentiende eeuw : plafondhoge kasten met groene ruitjes gezet in donker, bijna zwart hout, monumentale notarisbureaus, vuil-tinnen goden vastgevezen op spekstenen sokkels, olifantentanden met koperen sluiting als drinkhoorns uit de Pfalz, opgezette schildpadden en een houten paspop zonder armen noch benen, hoofdloos ook, op kapstokvoet. Die paspop zou later, tegen het einde van de film, het decor vormen van een huiveringwekkende scène gefilmd in clair-obscur. De kast trok meteen onze aandacht, waarom was niet duidelijk, misschien wel net omdat ze scheef stond. Ze kreeg iets droevigs, dat haar statigheid ondermijnde. Iets droevigs dat in onze eetkamer wel eens tot een charmante toets kon verworden. We kochten ze. De loensende kleerkast staat nu schattig te wezen in onze eetkamer. Zo zijn wij. Alleen is een kleerkast te schabbenarm om als servieskast dienst te doen. Een plooimeter werd geleend, vreselijk plastiekerige dikke zwarte lijm in een drukpistool eveneens, en de planken kochten we zelf in de plaatselijke Gamma. Het was een zondagnamiddag in oktober, dé ideale dag voor klusjes. Ik schoot in een versleten spijkerbroek, lijmpistool losjes aan de broeksband. Ook het T-shirt leek nergens meer op, te stevig om als stofvod te verknippen, maar te verschoten om ooit nog aan te trekken. (Oudste dochter : Waaw, wat een leuk T-shirt! - ik leer het nooit). Ik had een theorietje uitgedacht zodat ik met een minimum aan meetstreepjes en latgefriemel de schabben waterpas erin kon hangen. Ik zal geen moeite doen om het uit te leggen, ik snap het zelf nauwelijks. Het eerste schab kwam erin te zitten en het zat meteen scheef. Het was geen hoek van 45 graden, maar toch wel bijna. In de waterpas erbovenop bleek het luchtbelletje nochtans parmantig tussen de twee streepjes te dobberen. Hoe kan dat nu? Het antwoord was even simpel als ontnuchterend. Mijn hoofd stond scheef. Het schab stond wel recht, alleen de rest van de kast was schuin. Maar dat wisten we toen we ze kochten. Alles onder controle dus. Héhé. Mijn plannetje werkte, alleen had de lijm een halfuur tot driekwartier droogtijd nodig. De middag bestond aldus uit : vier steunpunten lijmen. Aflevering van 'In de Gloria' bekijken, schab plaatsen en opnieuw vier blokjes kleven. Konden we dan niet alle blokjes tegelijk kleven? Neen. En ik schreef het al eerder, mijn systeempje valt niet uit te verklaren. Na vier uur was de kast schabklaar alleen... Jullie, ja jullie, die menen mij te kennen! Schaam jullie ! Jullie allemaal, zonder uitzondering ! Geef maar toe, jaja, geef maar toe, dat jullie hier nu verwachtten dat er iets ongelooflijks verkeerds zou lopen, dat mijn legendarische onhandigheid zijn humoristisch hoogtepunt zou bereiken in dit bravourestukje, dat het onderlinge guerilla-gevecht tussen mijn twee linkerhanden dit opus magnus der schabbenkunst zou herleiden tot een versplinterde stapel aanmaakhoutjes voor de open haard.
Ik moet jullie teleurstellen! Mijn onhandigheid is inderdaad niet meer dan een legende, zorgvuldig persoonlijk door mijzelve gecultiveerd : ingezaaid, begoten en bemest, daarna zelfs bewierookt, en dit alleen als erectie van een versterkte Vaubangordel ter bescherming mijner zeer acute en somtijds bedreigde luiwammesheid. Valt dit nogal eens tegen, jullie, nietwaar? Ha! alleen... de linkerkastdeur kan niet goed meer dicht, en bompa's waterpas plakt zo.
08-11-2007, 14:26 geschreven door Hill
02-11-2007
Hoogtepunt van de week
Vrijdag : Krulzapje mag naar een verjaardagsfuifje, van 19 tot 22u, bij haar vriendinnetje Yomi. Vriendinnetje Melissa wordt daar dan opgepikt en thuis afgezet. Zoonzap is stoer genoeg om zelf met de fiets naar de atletiek te baggeren. Daarna volgt het hoogtepunt van de dag : frietjes! Zaterdag : Krulzapje wordt op de dansschool afgezet en even later weer opgepikt. Tussendoor bezoeken we de bompa en de bomma met een hinnikende Minizap. 's Namiddags wordt Krulzap bij een ander vriendinnetje (Shana) in Nederland afgezet voor een Halloween feestje. Ze blijft er slapen en slaagt er terplekke in om haar verblijf te rekken tot maandagmiddag. Puberzap nodigt vriendinnetje Olivia uit om te blijven slapen. Minizap vraagt buurmeisje Noemi om te blijven slapen. Minizap, Zoonzap en buurmeisje worden gebracht en gehaald van de Chirofuif (van 19 tot 22uur). Zondag : Minizap wordt tot aan de scouts gereden en twee uur later weer opgepikt. Ondertussen nodigt Puberzap een ander vriendinnetje (Sydney) uit om te blijven slapen. Buurmeisje Noemi komt spelen met Minizap, Buurjongen Mathias komt spelen met Zoonzap.
Maandag : Zoonzap gaat slapen bij Buurjongen. Buurmeisje komt slapen bij Krulzap en Minizap. En passant nemen ze alle drie samen een bad.
Dinsdag : Zoontje Yorick van vriendin is blijven slapen bij Zoonzap, 's ochtends komt buurjongen Mathias mee spelen.
Woensdag : Krulzapje blijft slapen bij tante Nadia en halfnichtjes Sharice en Naomi. (Waarom moeten al die kinderen van die exotische namen hebben? Wat is er nu mis met een goeie oude 'Abel' of nog een 'Raoul' ?) Minizap en Zoonzap en zelfs Puberzap worden aan de bibliotheek afgezet. En teruggebracht, met een stapeltje boeken. Zoonzap komt thuis met een hoopje griezelige Horowitzen, Minizap is in haar paardenfase en -kijk, het is toch mogelijk om een uur te overleven zonder chat, sms en puistengegiechel- Puberzap verdiept zich in Kruistocht in Spijkerbroek. Buurmeisje Karen belt en vraagt of Minizap wil komen spelen waarop Minizap er prompt naartoe galoppeert.
Donderdag : Gaan zwemmen en sauna'en met Zoonzap en Minizap. Daarna nog naar de speeltuin, maar wegens overvol wordt dit plan ter plaatse afgeblazen. Puberzap wou niet mee omdat twee vriendinnen (Olivia en Evy) langskwamen. Krulzap, nog steeds verhuurd aan tante Nadia vermeit zich met een partijtje bowling. En hey, daar komt buurmeisje weer met haar tandenborstel.
Overgiet deze agenda nog met : de aankoop van een kleerkast bij de tweedehandswinkel, het kiezen, onderhandelen en bestellen van gordijnen, een natuurwandeling, een Halloweenwandeling, een rondje Gamma, het ombouwen van die kleerkast tot servieskast door het inpassen van vijf op maat te zagen schabben, het plannen van een -ik moet er even tussenuit-reisje, de dagdagelijkse beslommeringen, een voltijdse werkweek voor Hill en het gevolg laat zich raden :
Vrijdag : Mamazap zijgt opgebruikt neer in de zetel, Hill zet zijn werkweek verder en trekt dus Brusselwaarts.
En dan zegt Zoonzap : Eindelijk is het vrijdag en kunnen we naar papa. Want daar zijn het frieten!
02-11-2007, 20:00 geschreven door Hill
31-10-2007
Roos
Alvorens naar bed en dootje te doen, de tanden te poetsen, daarna nog een zoen een voorlaatste plas, ik hou me niet wakker, doet zij nog voor mij een roos van acker. Daarna ook een heks, een Habsburger, een vis, die vrouw van Danone en Suske en Wis. En ik, wel ja, ik doe een Jerom, ik lach eens schaapachtig en kijk oliedom. Ze grijnst in de spiegel, ze trekt nog een smoel. Ik doe Elton John, maar zonder gevoel. Kim Basinger zij en ik dan vier apen, we proesten het uit - - sssssst, de kinderen slapen!
31-10-2007, 19:00 geschreven door Hill
26-10-2007
Zeer zedig
Weer stond ik voor het loket van de burgerlijke stand. Een mens moet iets doen met al zijn vrije tijd natuurlijk. Het is een hobby gelijk een ander, meneer. (Euche euche).
En weer stond ik in een immens lange rij. Met vierhonderd anderen. Het waren trouwens dezelfde vierhonderd van de vorige keer. Dat weet ik wel zeker want toen ze mij in de mot kregen, begonnen ze te gniffelen. Zo van -dat is die daar van de vorige keer, die met zijn rare naam. Hoe heette hij ook al weer, het was iets steenouds, Elvis of zo, of Jahweh. Of... Abraham? Ja dat was het! Abraham.
Ocheregot.
Ik negeerde de verzamelde goegemeente en spiedde vanachter hun ruggen of de hangplant er ook weer was. Ja hoor, uiteraard, vandaar de rij.
Gelukkig zijn niet alle ambtenaren hersendood. Naast een gros suffende slomelingen, zure zeiksnorren en de obligate zenuwlijer met doorligwonden, kun je heel soms ook op een aardig exemplaar stoten. Zo eentje met nog bewegende ledematen en ogen met een vonkje leven erin. In Zapdorp hebben ze er zo een paar. Okee, eentje van die bewegenden is een homo met een hazenlipje, maar die mens is tenminste wel aardig. Maar in Zapdorp hebben we zelfs een ravissante blondine zitten (ze leest mee, vandaar).
En wat meer is, ik ken haar persoonlijk, jawel. Ikke. Ik heb haar zelfs ooit één van onze katjes verpatst : Prinske (formerly known as Acey "Killingmachine" Houseshredder). Prinske dus. Ach. Nou ja, eerlijk is eerlijk, het is eigenlijk een vriendin van mijn nog veel ravissantere blonde wederhelft (ze leest ook mee en staat bovendien net nu achter mij mee te lezen). En zo ik dus ook. Waarom wij dan verleden week niet onmiddellijk naar haar waren toegestapt ? Zij 'doet' de huwelijken, en huwelijk vinden wij net te goed rijmen op gruwelijk. Samenwonen is al griezelig genoeg.
Vanuit mijn rij probeerde ik haar blonde kopje te onderscheiden tussen de dossierkasten, ficusplanten en kopiemachines. Zoek Wally. Maar dan in het echt. En in drie D.
Ik zag ze, in een hoekje. Ze zat voorovergebogen één of ander dossier te bestuderen. Of ze deed alsof, dat kan ook.
Even deed ik een halfslachtige poging tot wuiven, maar ze zag me niet. Het enige zichtbare effect was een bloedneus bij degene die dichtst bij mij stond. Hij droop af met een heel flauwe woordspeling.
Het werd dus eenzaam wachten. Ik schatte de afstand tot de comptoir in tijd en berekende dat ik de eerste uren niet aan bod zou komen. Om geen overtollige energie te verliezen schakelde ik mezelf in sluimerstand en staarde als een overgedoseerde junk naar een vochtplek op het plafond.
Ik werd alleen gewekt door de parapluprik van het heertje achter mij, of door pechvogels die plots doorhadden dat ze in de verkeerde rij stonden en net langs mij heen naar de groendienst moesten.
Het werd dinsdag, het werd woensdag, het werd donderdag en plots werd ik gewekt door blondkopje. Ze boog zich voorover naar mij toe en ik zette een stap naar achteren om ze vrije doorgang te geven naar het andere loket. Haar klappende kus ontplofte in het ijle.
O, zei ik nog, ik dacht dat je hier door wou... Ik deed de tomaat en vierhonderd Zappenezen hadden weer iets te gniffelen.
De zon kwam al op toen ik eindelijk in het bezit was van mijn verlangde formuliertje.
Bewijs van goed gedrag en zeden.
26-10-2007, 20:12 geschreven door Hill
22-10-2007
Belachelijk Wettelijk
De ambtenaar had er duidelijk geen zin in. Hij speelde verveeld met het witplastieken bordje met daarop 'burgerlijke stand'. Hij liet het flapperen zoals je soms met een meetlap doet en bestudeerde met holle ogen een vetplant aan het einde van de gang. Uiteindelijk vond zijn linkse hersencel zijn rechtse en die vonk was net genoeg om met een hoofdknik aan te geven dat het onze beurt was. Wij knikten hem bemoedigdend toe, maar die man had een te zwaar leven. Hij reageerde als een gecremeerde. Nauwelijks.
Wij, die hét nieuws van Zapdorp en bij uitbreiding van heel Noordelijk België bij ons hadden, popelden ons haast purpel. Wij willen graag wettelijk samenwonen! Ik riep het zo goed als ìn zijn oregaatje, ook al was die vent klinisch dood dan nog kon hij mij niet negeren (om helemaal zeker te zijn zorgde ik zelfs voor een beetje extra spuug).
Zijn antwoord was even verrassend als eenvoudig. Meneer slaakte een secondenlange zucht. En zweeg.
Gij moet niet zuchten, wij zijn het die moeten zuchten! Oelewapper. Plakwaaier. De laatste twee woorden kon ik bijtijds inslikken.
Zijn mechaniekske kraakte even en plots kwam hij in actie! Hij rommelde wat door zijn paperassen en besloot toen iets af te printen. Behulpzaam was hij anders wel. Hij hielp een collega met de printer, hij nam nog twee telefoons op en vervolledigde en passant een ingewikkeld dossier over inschrijvingsformulieren waar junior bediende niet uit geraakte. Alleen jammer dat hij nu eigenlijk met ons bezig was.
Al bij al viel het nog mee. Na een dik kwartier kwam hij eraan met onze akte. Hier tekenen aub. Onze namen stonden er voluit, ook de tweede en derde voornaam. Hill Abel Maurice McGraw stond er. Zapnimf bekeek tersluiks mijn naam en schoot in een funderingscheurende lach. Abel! Wahahahaha. Al wie Zapnimf al eens levend heeft meegemaakt begrijpt wat ik nu bedoel.
Abel bleek een zeer humoristische naam te zijn voor Zap. Sommige mensen vinden echt alles lollig. Abel, wahahahaha, kan ik nog veranderen van gedacht riep ze naar de ambtenaar. Vierhonderd wachtenden na mij keken ons aan. Ik en mijn wettelijk samenwonende. Abeltje. Ik probeerde haar nog tot bedaren te brengen, dat het niet op zijn Hollands wordt uitgesproken maar op zijn Frans : A-Bèl. Het was nu helemaal naar de boeme. Ze kwam niet meer bij, al gierend en grollend mocht ik haar de trap afdragen. Telkens ze even bedaarde riep ze 'Abel' en zo zwengelde ze zichzelf weer op gang. Ik persoonlijk vond het maar matig grappig. Stop toch eens met lachen, kijk liever naar jezelf : RAOUL, sneerde ik. Het kan altijd erger. Het kon inderdaad nog erger. Dat mens kon dus nog harder. Ze stuiterde van de trap, vibreerde twee ruiten van de bibliotheek aan morzels en hapte piepend blauw aanlopend naar adem. Het was bijna wijlen Zapnimf Betty Raoul.
Abel en Raoul, wettelijk samenwonend. De start was alvast denderend humoristisch. Voor Rajjul. En de vierhonderd wachtenden achter ons.
