De rode vlag met gele sterren is alom tegenwoordig. Ook de officiële doctrine wordt in ere gehouden. Universiteitsstudenten moeten als verplicht eerstejaarsvak het marxisme instuderen, één uur, om het daarna zo rap mogelijk te vergeten. Niet slagen = niet verder studeren. Het interesseert hen niet. De ambitie van de chinezen is grenzeloos. ze zijn vinnig, snel, pienter, gewiekste zakenlui. Daarbij is ondernemen, zakendoen, netwerken voor hun het belangrijkste, niet de doctrine. Ze hebben een natuurlijke gezonde nieuwsgierigheid. In Shanghai struikelde ik (figuurlijk) over de Bentleys, Ferraris, Maseratis, Mercedes 600 van succesvolle ondernemers. En dat allemaal in het land van de dictatuur van het proletariaat.
Het lijkt me dat er een klasse is van superrijken die zich zeker niet willen mengen met de "plebs", de werkende klasse. Zij ontmoeten elkaar in private clubs, onder gelijkgestelde vrienden, de golfclub, de luxe-fitness Ik zocht tevergeefs naar een middenklasse. De wijze waarop ze zich distantiëren van de werkende klasse, deed me denken aan feodale heren in de middeleeuwen. Op vele plaatsen is er ook een balie VIP, zelfs in de telefoonwinkel. VIP betekent hier niet een all-in abonnement, maar wel de "apparatschiks" die de file niet moeten doen. Er is een enorm contrast tussen de gewone bediende/arbeider en happy few die aan de "bronnen" zitten. In de grote steden durven ze dit ook laten zien door bijv met dure wagens te rijden en riante woningen te bouwen.
Communiceren blijft een teer punt, vooral als het over politiek gaat. Wel heb ik begrepen dat een lidmaatschap van de partij nodig is voor bepaalde officiële functies te bekleden. De meeste jongeren weten amper dat er "iets" gebeurd is met studentenprotest in 1989 op het Tien an Menplein waarbij 3000 doden vielen, bijna allemaal jonge mensen. Soms zijn ze verbaasd dat wij, als westerlingen dit veromen hebben via de media! Sommige chinezen weten hier totaal niets over. Het is niet voor niets dat google.be, google.com, youtube en facebook hier geblokkeerd zijn. Iets opzoeken kan via .cn of .com.hk (Hong Kong).
Ook op de één-kind politiek wordt streng toegekeken; als een koppel een tweede kind krijgt, kan de vader zijn job verliezen + een zware boete.
Opnieuw een minder leuke belevenis: treinreis van Guilin naar Beijing, 23u trein
Weinig nieuws, zij het dat we een heuse restaurantwagen ontdekt hebben. Ze verkochten er noedels, fruit, pakketten met slang, vliegende eekhoorns, zeepaard (beschermde diersoort dacht ik), zeester, en nog wat kleinoden (wandelende stok?); Kwestie van zelf een soepje te kunnen brouwen. Geen brood, geen muesli, geen koffie.
We hebben dus ons eigen potje Nescafe en koekjes meegebracht. Ikzelf heb noedels gegeten om toch iets te kunnen bestellen, buiten warm water.
Het personeel was zéér vriendelijk, zoals alle Chinezen die we gezien hebben, alleen een GSM opladen gaat helemaal niet: het stopcontact staat in het kamertje van de wagonwachter, maar ze mag het absoluut niet toelaten! Ook de treinchef zei botweg neen. Nergens een stopcontact dus.
Guilin is de hoofdstad van de provincie Guanxi. Chinezen gebruiken dikwijls een verwijzing naar hun provincie, dus het is soms nuttig te weten wat waar gelegen is.
De oude hoofdstad heeft ook een imposant keizerlijk paleis, waar we op de trappen gelopen hebben die vroeger alleen door de keizer himself mochten belopen worden.
De omgeving heeft meerdere grotten, maar die hebben we niet bezocht. Guilin is een uitvalsbasis om natuurparken, watervallen, groene valleien en prachtige rotsformaties te bezoeken. Vandaag bezochten we de stad zelf, met een park, een rotsbekliming natuurlijk (karsteenformaties) en een wandeling naast de Li rivier.
De bus reed gelijk een razende door het drukke verkeer. Scooters, auto's driewielers, alles kruist zich en mist elkaar op het laatste nippertje. Vandaag heb ik ook gezien dat er op de parkeerstrook regelmatig voorbijgestoken wordt, soms terwijl de bus ook langs links voorgestoken wordt. Na 1,5u rijden kwamen we aan een idyllische plek aan de Li rivier, bekend om zijn landschappen. De bekende mist liet de zon niet door. Het is mij nog altijd niet duidelijk of dit mist of vervuiling is. Land van de rijzende zon, maar zonder zon.
Per 4 personen mochten we in een bamboe-bootje stappen. De rivier met tientallen dergelijke bootjes was een adembenemend schouwspel. De karstbergen zijn 100 tot 1000m hoog en staan gewoon in een relatief vlak landschap met landbouw. Het fun gehalte was hoog: studenten spoten elkaar nat met bamboe-pistolen... Wijzelf zijn er wonderwel aan ontsnapt.
Bij aankomst zat een agent de bootjes op te wachten; een andere hield de nummers vast die per boot toegekend waren, en een derde keek ernaar. Fraudebestrijding? Ze hadden in alle geval een prachtig bureel, in open lucht en met een enig uitzicht!
's Avonds heb ik een "Duits" restaurantje gevonden: Sharon's Place. Sharon was een plaatselijke Chinese ondernemende dame, die getrouwd is met een Duitser. Op het menu: Biefsteak-frites!!!! YES, eindelijk...
Bij aankomst in Guilin stond de bus al klaar voor het station. De Groep-T studenten die ik begeleidde, zorgt er immers voor dat telkens het programma min of meer voorgekauwd is. Nu ook dus. De baliedame van het hotel van de plaatselijke universiteit spreekt geen enkel woord Engels.
Later zou blijken dat in een gesprek aan een kraam bijv het woord "chocolade" of "fruit" niet verstaan wordt. Bijna niemand kan ons verstaan. Gelukkig kennen we het tarief van de bus: 1 RMB, dwz ca 10 eurocent. We hebben ook al gratis gereden, omdat de chauffeur niet kon weergeven.
De stad (streek?) Guilin met zijn 670.000 inwoners heeft een eigen dialect, soort Mandarijn. Cantonees, zoals in Hong Kong verstaat men hier niet, maar de schrijfwijze is zeer gelijkend, bijna hetzelfde. Dan is er nog het Pinyin, voor zover ik begrijp een soort fonetisch chinees. Een woord correct uitspreken met al die hulpmiddelen, vertaalmachines, fonetisch schrift lukt nooit. Had dit al geprobeerd. De enige manier is dat fameuze briefje bovenhalen met het adres erop van uw bestemming. De hotelkaart is dus zeer belangrijk, evenals de iPhone. Die laatste geeft u trouwens ook de eventuele busroute - metroroute. Plaatsnamen worden in Engels en Chinees weergegeven.
Een SIM kaart kopen in de China Mobile winkel is een avontuur van minimum één uur. Alle bedienden doen verwoede pogingen om u te verstaan, waarbij telkens een hogere rang ingeschakeld wordt die aan de balie komt luisteren. Telkens eindigt het gesprek op gelach en neegeschud of gegiechel bij de dames. Laatste keer wou ik onbeperkt dataverkeer op mijn iPhone, en ging met het papiertje naar de China Mobile balie. Die keer heeft het "maar" drie kwartier geduurd. Uiteindelijk werd er getelefoneerd naar "iemand" die min of meer Engels spreekt en vertaalt.
Alle contacten met de chinezen zijn dus om die reden steeds tijdrovend. Niets is simpel. Een taxichauffeur die wij ons papiertje met het adres van het hotel toonden, bleef nee schudden tot wij uiteindelijk terug uitstapten.
De andere keer werden we afgezet aan het verkeerde restaurant, maar wel een in dezelfde straat. De naam van het restaurant stond er alleen in het Chinees op... Zouden wij eens moeten proberen!
Ik bespaar u nog de SMS boodschappen van de operator die ik regelmatig krijg op mijn scherm. Steeds spannend. vanavond bijvoorbeeld is mijn dataverkeer compleet uitgevallen. Waarom?
Bij onze avondwandeling stootten we op een westers aandoende winkel die taarten en koeken bleek te verkopen. Dit wordt ons ontbijt morgen! Op de deur staat: "merry christmas". We hadden al opgemerkt dat de kerstverlichting dikwijls nog in de straten hangt, bijv in de bomen. Op etalages staan regelmatig kerst- en nieuwjaarswensen... raar.
Meer dan 1500 km op de nachttrein! Dat was het lot dat ons te wachten stond. Van Shanghai naar het zuidelijke Guilin. Even op de tanden bijten dus. Geslapen, maar niet echt goed. Enig voordeel: de kost per kilometer is zéér laag. De 21u durende rit kost welgeteld 35 EURO.
Bij het ontwaken is het landschap totaal veranderd: heuvels met terrasbouw. Bij elke halte staan de verkopers met hun kraampjes ons op te wachten. Veel hebben ze niet te bieden: dumplings interesseren ons niet. In de gang nabij ons compartiment staan chinezen te roken. De hele nacht kwam een doordringende geur richting ons compartiment. Wat mij het meeste stoort is dat constant rochelen en spuwen van die mannen. Zelfs op de trein leren ze het niet af. Dat er in de gang een tapijt ligt schijnt hen niet te deren.
Er was gelukkig drinkbaar warm water op de trein zodat iedereen zijn potjes met noedels kon klaarmaken. Een restaurantwagen ontbrak namelijk, evenals de champagnebar.
Als we frisjes gewassen zijn, komt het karretje met lekkernijen langs: zakjes met (weeral) ondefinieerbare zaken, en leuke kleine flesjes met een amberkleurige vloeistof. Natuurlijk wou ik wel weten wat dit was. Onze chinese vrienden zeiden: wijn. Het enige dat ik op het etiket kon lezen was: 32°. Straffe wijn! Toen ze het flesje van naderbij bekeken, bleek het mierenwijn te zijn (no joke). Ze brouwen dit mengsel en voegen er zwarte mieren aan toe, alsook extracten van enkele slangensoorten. Blijkbaar is het een drank die heel goed is voor de gezondheid. Santé!
Ik heb het flesje aan mij laten voorbijgaan...
Ondertussen reed de trein tegen amper 80 km/u op honderden kilometers single track. Maar hij was wel op tijd. Laat ons dat als het enige positieve beschouwen van deze reis.
In de Shanghai metro vond ik heerlijke taarten in de etalage van een schitterende zaak, die mij deed denken aan Wittamer qua kwaliteit. Even gestopt voor een degustatie dus.
Wat zagen we verder: de French Concession, de tuin van Wuyuan, het europees uitziend huis waar de eerste zitting van de Communistische Partij van China heeft plaatsgevonden, een markt van kevers, krekels, kikkers, schildpadden, een mega-Apple winkel, en..namaakklederen. De handelaars in hun kraampjes lokken u alsof hun leven ervan afhangt. Als ge er dan op ingaat, brengen ze u in hun pietluttig kleine winkeltje, waarbij ze u tussen de klederen door naar een achterkamertje brengen, ongeveer 1 op 2m. Daar draait dan een geheime kast open in echte spionagestijl, en daar achter staan hun valse merken.
China probeert dus te voldoen aan de wetten op namaak, zo bleek bij het buitengaan van deze galerij. Winkeliers waren in hoog tempo zakken aan het versleuren van links naar rechts; Beneden zagen we de politie een winkel controleren... Boven zullen ze zeker bot vangen...
Gelukkig zijn er overal Japanse restaurants die wat afwisseling brengen op de menus van elke dag, met name noedels 's morgens, 's middags en 's avonds.
Deze stad van bijna 25 Mio inwoners verdiend een andere aanpak. Over het verleden wordt hier weinig gesproken, des te meer over de toekomst. Wij begonnen dus met het museum van architectuur en urbanisme op Peoples Square; dit geeft een inzicht over de stormachtige groei die er geweest is de laatste 20 jaar. Er hangt een grote koperen kunstwerk tegen de muur met de voorvechters van het proletariaat.
Ik bedenk dat de realiteit er heden ten dager wel anders uirziet: schitterende showrooms va Maserarti, Aston Martin, Mercedes, enz. Een gewone bediende / arbeider echter verdient nog steeds ca 200 - 300 EURO/md.
De goed ontwikkelde metro bracht ons vlot van het ene stadsdeel naar het andere; één keer bovengronds vervoer heeft ons dit bijgebracht. Het verkeer is chaotisch, bijna afrikaanse toestanden. Voetgangers zijn duidelijk aangeschoten wild, zebrapaden geven geen garantie om veilig aan de overkant te geraken: autos rijden gewoon door, voetgangers springen opzij en lopen voor hun leven. Verkeersichten zijn louter indicatief en een beetje links rijden mag soms ook. De vele agenten die overal staan te blinken in hun kostuums stonden erop te kijken.
De stad beschikt over leuke adresjes: winkels, fijne hotels, massa's souvenirwinkels, en zeker: de Bund, de dijk die , net zoals in Hong Kong een adembenemend uitzicht geeft naar de andere oever. Daar staat trouwens een van de hoogste gebouwen van Azië: World Financial Center Shanghai. Via een kleurrijk verlichte tunnel reden we van west naar oostoever. Het WFCS met zijn 470m hoogte gaf ons een panorama over de stad dat alleen beperkt werd door de smog die blijkbaar over elke Chinese stad hangt. De lift deed 10m/sec.
Tijdens een avondwandeling merkte ik in het bijna-donker een groepje mensen turnoefeningen doen, een soort Tai Chi. Ik dacht dat ze dat alleen 's morgen deden, maar neen, om 22u ook nog! Zonder muziek op aanwijzingen van de groepsleider(ster) gaat dit minutenlang door op de stoep.
We hebben nogmaals fijn gegeten, deze keer verse zoetwatervis. Lekker sausje, mooie versiering.
Een hoogte punt van Hangzhou is blijkbaar een oude apotheek, die een van de belangrijkste van China moet geweest zijn. Eerst een tentoonstelling overhet geschiedkundige, van De laatste 2000 jaar tot nu. We begrijpen er niet veel van. De geneeskunde wordt -werd- hier heel anders bedreven dan bij ons. Is het homeopathie? Kruidengeneekunde? Ik denk beide. Zeldzame dieren en zwammen waren en zijn nog steeds belangrijk. We zagen ook ginseng en andere wortels. De apotheker was een gewiekst zakenman want aan zijn woning te zien moet hij biezonder goed geboerd hebben. Vandaag de dag is er een kleine farmaceutische fabriek die nog steeds producten maakt, maar dan zonder de bedreigde diersoorten.
We gruwen van de op formol gezette kikkers, penissen en andere soms niet definieerbare zaken. Bij de uitgang is er geen traditionele souvenirwinkel, maar een heuse artisanale apotheek, met tientallen personeelsleden die schaaltjes manipuleren met vruchten, zaden, poeders, ... We ontwaren gigantische zwammen, zwart en vies als drollen. In glazen bokalen staan hele rijen gedroogde vruchten.
Alle opschriften zijn chinees en niemand spreekt natuurlijk Engels. Apothekeressen binden worteltjes samen. Ginseng?
Door even te kuchen geven we aan dat we iets tegen de schorre keel zouden willen. We krijgen een siroopje, een mengeling tussen ahorn en vlierbes.
De namiddag was volledig gewijdt aan het ... klooster en dito tempel. Weeral een Buddha beeld, en weeral krijgers. Alleen: hier waren 3 tempels trapsgewijs na elkaar gebouwd tegen een berg aan. Talloze bijgebouwen zorgden voor onderkomen voor de monniken en administratieve gebouwen voor de monniken. En er waren er nog! Het was hier het Zen Buddha geloof. Vele chinezen zijn echter totaal ongelovig, buiten natuurlijk hun bijgeloof ttz die kleine altaren die men overal vindt, tot zelfs in de straten.
Biddende gelovigen hielden hun handen samen en offerden rookstokken. Zoals ze overal doen. Boven op de berg (jawel, dank u trappen) nog een tempel met nog meer beelden. Deze hadden mooie kleedjes aan in zijde.
Het hele klooster was omgeven door een bosrijk gebied, kabbelende riviertjes vloeiden nabij de kloostermuren. Het geheel straalde veel rust en sereniteit uit. Een andere wereld, op amper een uurtje bus van het drukke Hangzhou (6,4 Mio inwoners). 's Avonds voelde ik mijn benen niet meer...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Lingying klooster tempel van Lingyin
26 maart theeplantage
De groep T studenten bleken toffe gasten. Er waren ook enkele Chinese studenten bij van de Zhejiang University. Kwestie van voor wat real-time vertaling te zorgen en de onderlinge contacten te verbeteren.
Ons eerste bezoek was een theeplantage nabij Hangzhou. Gelegen in een heuvelrijk landschap groeien de struiken er op terrassen. Dertig jaar lang produceren ze lekkere blaadjes die tot thee verwerkt worden. Hier komt de betere thee dus vandaan. De wandeling voerde ons via een leuk aangelegd pad de heuvels in, wat trouwens een flinke klim inhield. Een mooi uitzicht was onze beloning.
Een zonnige dag met milde temperaturen, ideaal om duizenden chinezen naar de West Lake, ten zuiden van Hangzhou te zien trekken, met fiets, (electrische) motortjes, ricksha, bussen, talloze auto's. Een ware volksverhuizing. Ik verkoos het openbaar vervoer te nemen en het erop te wagen. Met mijn iPhone in de hand volgde ik de route in de bus. Voor omgerekend 10 eurocent was ik op 30' aan de andere kant van de stad. Na een kort bezoek aan de plaatselijke Buddha, kwam het park in zicht. 28ha water en park. Bij ons zou dit een saai gegeven zijn, maar hier: machtige zichten, prieeltjes, bootverhuur, een echte drakenboot, ferrys, een koi vijver, bamboebos, vele tempels, tearoom, restaurant.
Duizenden chinezen en een handvol westerlingen banen zich een weg langs de paden. In een paviljoen zijn een dertigtal mensen aan het zingen - een koor. Verder zijn muzikanten en een plaatselijke operadiva antieke chinese operas aan het debiteren. Een trouwkoppel komt er trouwfoto's maken in het tumult. Na ettelijke kilometers meer gelopen te hebben dan ik eigenlijk wou, kwam ik opnieuw aan de noordzijden uit. Resultaat: duizenden mensen die dezelfde bussen wilden nemen. Ik was 8 à 10 km van het hotel en zag het helemaal niet zitten om te voet te gaan. Taxis stonden stil in het verkeer.
Plots kwam er een soort aftandse ricksha voorbij, onze blikken kruisten, zijn chinese blik en mijn vragende teneur zorgden ervoor dat hij begon te knikken. Ik toonde hem het adres van het hotel, maar dat kende hij niet. Ik enk dat hij niet kon lezen, want hij bekeek het amper. Een chinese dame kwam toegesneld en heeft de situatie gered: zij legde hem uit waar het juist was en bedong ook nog de prijs van: 6 euro (omgerekend). een fortuin vergeleken met het openbaar vervoer, maar ik was wel van al die duizenden mensen degene die het rapste thuis was!
's Avonds op zoek naar iets eetbaars; het begint meer en meer tegen te vallen, de chinese kost. Ge moet altijd op foto bestellen. Dan maar naar een leuk uitziend restaurantje. Ik bestelde iets wat op St Jaques leek: deed teken met mijn 2 handen alsof een schelp openging; de vier diensters die rond mij stonden te giechelen knikten. YES! Eindelijk iets super! Kwam er een soort eiwitachtige eiwitgel op mijn bord, gefriteerd (denk ik) in een getomateerd sausje, en inderdaad: in de vorm van een St Jaques.
Was nog lekker ook, het viel echt mee. Leve de Chinese St Jaques!
Land van de rijzende zon, land van de snelle reiziger. Het lijkt me alsof het bij de chinezen niet rap genoeg kan gaan. In de metro verdringen ze zich om in de trein te geraken terwijl enig zinnig mens de passagiers eerst laat uitstappen. De roltrappen hebben hun eigen regels: iedereen staat obligaat rechts om de "haastigen" door te laten.
Vandaag vlucht Shanghai Airlines HK - Shanghai. Rimpelloos en met enige vertraging. Erg slechte maaltijd aan boord met als enig lichtpunt: een ijsroompotje van Häagen Dazs!
Met ca. één uur vertraging aangekomen in de nieuwe Shanghai Pudong airport. Hier is alles nog tweetalig en gemakkelijk te vinden. Bijna niemand spreekt Engels, en het gaat nog erger worden.
Gewoon vragen waar de trein vertrekt lukt nog amper. Ze knikken en sturen u de verkeerde kant op. Niet dat het moeilijk is, maar de luchthaven, en nadien eveneens het HongQiao treinstation zijn van zulke immense afmetingen dat sommige naambordjes te klein lijken om ze op enige afstand te lezen.
De MagLev, zweeftrein of trein met magnetische levitatie, brengt mij naar de metrolijn 2; Gelukkig had ik deze les reeds op voorhand ingestudeerd en kende ik de weg! De trein zette zich krachtig doch zacht in beweging, en na enkele kilometers al haalde hij de duizelingwekkende snelheid van 300 km/u! Om nadien in het MagLev eindstation-treinstation-metrostation-vlieghaven van HongQiao te juiste trein te vinden naar mijn eindbestemming Hangzhou, dat was een ander paar mouwen. Op zeker moment wordt het treinfiguurtje vervangen door een profiel van een spoorwegstaaf met een halve cirkel er rond.
Onderstaande foto is de vertrekhal van het station HongQiao.
Door de vertraagde vlucht, de kilometers in de eindeloze gangen, de taalproblemen, ticket metro nemen, en last but not least het feit dat ik niet alleen mijn trein gemist had, maar dat de loketdame het reserveringsnummer niet kon terugvinden, zodat ik een nieuw ticket moest kopen, kwam ik pas rond 20u in Hangzhou aan. Daar zal ik de groep terugvinden van Groep-T / KUL die een studiereis maken naar China in het kader van een studentenuitwisseling.
Soms zou ik zo graag een paar woorden Chinees kunnen spreken. Al was het maar om de mensen te vragen wat ze aan het doen zijn. Bijvoorbeeld in die talloze winkeltjes, waar wormachtige "dingen" liggen die uiteindelijk eetbaar zijn. Ik heb ook grote zakken met paddestoelen gezien, dat blijken dan shi-take te zijn. Maar die kleine worteltjes waar telkens een stukje (wortel?) afgeprutst wordt...? Misschien gingko, of ginseng?
Aan de promenade (waar de filmgeschiedenis uitgelegd wordt) is er elke avond een licht en geluidsshow: "A symphony of Lights". Deze gebeurt aan de andere oever. Op talloze buildings over de hele oever staan lichtinstallaties. Met de geschiedenis van het trammetje nog vers in gedachten, ging ik er om 19.30u al naar toe. Ik zat dus op de eerste rij. Licht- en laserstralen vulden de hemel, Mieke Vogels zou hier nogal tekeer gaan;Ik herinner me Kinepolis Antwerpen, die search lights installeerde die de hemel inschenen. Dat mocht niet; Lichtvervuiling. Hier spreken ze van (licht)vervuiling nog niet, en de stralen schijnen kilometers ver in de lucht en rakelings over het publiek, dat een kilometer of zo verwijderd aan het genieten is! Door luidsprekers klinkt westerse muziek, volledig aangepast. Commentaar in het Engels. De show duurt 30 min en is gratis. Hij wordt vermeld in het Guiness Book of records als "Worlds largest permanent light and sound show.
Na een weekje HK vroeg ik me af wat ik hier NIET gezien heb: hondedrollen, grafitti, geen dronkemannen gezien, geen hangjongeren. en .. ALLE tientallen roltrappen die ik elke dag nam werken ALLEMAAL. (Cfr premetro in Antwerpen). Ondanks de razende drukte die in de straten heerst -het lijken wel duizenden mieren- loopt alles vlot. In de metro en op straat (meestal) kruisen de mensen zich rechts, wat een vlotte doorgang geeft voor iedereen. Auto's stoppen in de regel niet voor voetgangers, ze toeteren en rijden door (!). Dit waarborgt meestal vlot verkeer voor de autos, terwijl de voetgangers gewoon wachten tot de doorrijdende autos verderop voor een licht staan. Zebrapaden zijn er alleen aan de rode lichten.
Uiteindelijk moet gezegd dat de Chinezen hier een pracht van een stad neergepoot hebben, waarbij de scherpe kantjes (verloederde buurten soms naast chique winkelstraten) moeten gladgestreken worden. Ze zullen er zeker werk van maken, want werken, dat kunnen ze en doen ze! En dat de zaken goed gaan, dat blijkt: de winkels van Chanel, Gucci, Van Cleef & Arpels, Chopard, Boucheron,... : ze staan allemaal vol volk, dank zij het gunstige taksregime.
En, ho ja: Nog één keer slapen, en ik zie mijn Karintje terug.
Het waterfront is speciaal: aan de overkant ziet men Hong Kong liggen alsof men op zee op een boot zou zitten. De promenade is voorzien van sterren zoals de Walk of Fame op Hollywood Boulevard. Alleen Bruce Lee en Jacqy Chan herkende ik. Om de 20m staat er een bord die het wezen van de Chinese film toelicht. Saai. Het laatste bord gaat over the ninetees. Uit niets blijkt hoe de Chinese filmindustrie er nu uitziet. Lamentabel, zo blijkt uit wat gegoogel. Cinemazalen verdwijnen, de filmindustrie heeft last van illegale copies (zeker hier), en de subsidies zijn opgedroogd. Wat ook zou blijken 's namidags is dat de naam Hollywood Road niks te maken heeft met amerikaanse film (!), maar afkomstig is van de holly boom, die er vroeger groeide.
Dan maar naar het Museum of Modern Art, een afschuwelijk immens en lelijk gebouw uit gele baksteen. Er staat eerst: woensdag gratis toegang. Beetje verder: vandaag gesloten, zonder reden. Leuk is anders. Dan maar naar het space museum ernaast; Dat gaat pas om 13u open.
Dan maar naar The Peak. Uiteindelijk is het een heldere dag vandaag, en zit de piek voor één keer niet in een wolk gespiest.
Aangekomen aldaar blijkt dat er zeker 500 man staat te wachten. Waarschijnlijk wisten die al van dat museum of zo.. Gelukkig ging dat nogal vlot vooruit, het is immers een grote tram zo blijkt.
De helling is bijna 30%, beetje bangelijk. De baan dateert van 1888, aangelegd door de britten, om meer woningen te kunnen bouwen in het kleine HK.
Bovenaan vond ik een allegaartje van souvenirwinkels, maar ook een volledige shopping mall met drie verdiepingen, kledingzaken, supermarkt. Ik heb in HK niet alleen Buddhas gezien, maar ook shopping malls. De metro is er vol van, soms kilometers onder de grond (!), elk groot bouwproject heeft zijn mall.
Op de hoogste piek zelf staat een TV toren en ook enkele villa's (residenties?). Een leuke weg errond geeft de kans om 360° rond de berg te wandelen (2,8km - vlak terrein). Heel leuk. Tienduizenden mensen nemen die tram, en slechts enkelen doen de moeite om eens rons te kijken in de natuur errond. Het is er trouwens frisser dan beneden, maar nog altijd T-shirt weer.
Bij de terugkeer: idem dito. mensen staan als een menselijke slang in de zon te wachten. Dit wou ik niet meer meemaken. Dienst toerisme vertelde me dat er een bus achter de hoek stopt (letterlijk). Deze dubbeldekker bracht mij in één keer rechtsreeks naar de pier voor een ferry te nemen.
Misschien is het een toeval, maar ik heb in deze stad nog geen enkele keer langer dan 2 min moeten wachten op metro, bus of ferry. Ongelooflijk.
De bus baande zich aan een razende snelheid een weg door de kronkelige berg. De chauffeur reed op het roekeloze af, waarbij hij steevast nog eens extra gas gaf aan het begin van een afdaling. Soms kan het niet snel genoeg gaan bij de Chinezen.
Bij aankomst bleek het "vissersdorp" vooral te bestaan uit oude, slecht onderhouden huisjes, die inderdaad op palen staan in een kreek. Talloze bootjes doen vermoeden dat hier inderdaad gevist wordt (werd?). Vandaag de dag zijn er talloze stalletjes met gedroogde vis, verse vis die in bakken water zit rond te spartelen. Misschien hebben ze geen koeltogen of voldoende ijs om vis aan te bieden zoals bij ons in de winkels...
De kennis van het Engels is erbarmelijk, typisch is dat ze andere dingen blijken te verstaan dat wat ge bedoelt. Een vraag stellen lukt niet. Hun Engels of wat er voor doorgaat is zo slecht dat ik meestal tot driemaal toe moest vragen wat ze juist bedoelden. Alleen onderhandelen over de prijs: dat gaat altijd.
Het is verbazingwekkend dat amper een half uurtje metro u in een andere wereld brengt, zo dichtbij de grootstad. Hier heeft de tijd stilgestaan. De meeste paalwoningen hebben een overdekte buitenkeuken, binnen staat blijkbaar alleen een bed en.. de airco. Rond 16 nam ik de bus terug naar Tung Chung, waar de terminus van de metro is.
21 maart: Bronze Buddha in Po Lin klooster op Lantau
Vandaag het eiland Lantau bezocht. Het is verbonden met Hong Kong dmv een brug en de metro. Met de metro gaat het nog altijd sneller dan de ferry, dus...
Bij aankomst bleek de kabelbaan, die een schitterend uitzicht geeft op het landschap, en dit over 5,7km, gedurende twee maanden (!) in onderhoud was. Dan maar de bus.
Dus: weeral een tempel, weeral met Bouddhas. Alleen: deze keer is het beeld wel erg groot: 31m. Het is het grootste zittende Bouddha beeld in brons ter wereld. De gemeenschap heeft alles wel goed onder controle; ticketverkoop aan de voet van het beeld, maar dat blijkt dan een maaltijdbon te zijn. Van 6euro omgerekend. Het is alsof je betaalt voor het beeld te bezoeken, maar ge koopt een ticket voor een vegetarische maaltijd, te nemen tussen 11 en 16u. Zouden ze ervaring opgedaan hebben bij de Jezuiten?
Het beeld is dus groot. In de voet is een museum ondergebracht met de geschiedenis van het beeld. Helaas is mijn chinees nog niet zo goed ontwikkeld om het te begrijpen. Het relikwie dat zich in het beeld bevindt blijkt overgebracht te zijn van Sri Lanka.
De echte gelovigen lopen om het beeld heen met de handen op elkaar. Bidden, buigen, knielen,...
In de sokkel: de obligate souvenirstandjes.
Op de middag heb ik dus gebruik gemaakt van de vegetarische maaltijd: dat was dus zeer basic. Drank was thee. De soep had geen enkele smaak. De rest vas navanant. Ik was rap buiten.
Nabij het beeld was er de tempel en het klooster. De tempel bulkte van de kitsch. Weeral de geurstaafjes...
Drie beelden hielden alles in het oog. Zouden ze gezien hebben dat ik enkele biddende gelovigen heb gefotografeerd, wat niet mag!?
Bij navraag bleek dat vanaf het klooster tot aan het vissersdorp Tai O zeker 3 uur te voet zou zijn. Er was ook geen bospad aangegeven. Het bos is hier niet echt mooi ook niet. Een beetje tropische begroeing, niets speciaals. Ben toch maar met de bus gegaan. Als ge geen gepast geld heb, geen probleem, dat neemt de chauffeur wel genoegen met wat ge hebt. Er wordt niet weergegeven. Desnoods betaalt ge minder dan het bedrag van de rit. Ondenkbaar bij ons! Er is een gleuf in een ingebouwde bak in de bus; iedereen steekt zijn geld daarin, en er wordt gewoon niets terug gegeven..
De namiddag ben ik dus naar het haventje op palen gegaan: Tai O, zie blog hierboven!
