Wat er zich voordeed op het schoolbal is uiterst traumatiserend. Het kliekje van Chris vond het een uitmuntend idee om een emmer varkensbloed te verbergen bovenop het podium. Toen Carrie en Tommy naar voren geroepen werden, lieten ze de emmer omkantelen. Carrie was doorweekt, en Tommy levenloos. De emmer had zijn achterhoofd geraakt. Hij was op slag dood. Maar hier bleef het niet bij. Blijkbaar bezit het vreemdste meisje van de hele school superkrachten, telekinese, zegt men. Haar stoppen sloegen door. Meer dan 440 mensen kwamen om, die beruchte nacht. Carrie stichtte brand door de elektrische apparaten te ontregelen. Ze was de pesterijen meer dan zat. Na de aanslag op de school, vluchtte ze naar huis. Carries katholieke moeder was er zodanig van overtuigd dat ze bezeten was, dat ze haar eigen dochter neerstak. Bij gevolg schakelde Carrie haar moeder dan ook maar uit. Zwaarmoedig stortte ze neer in mijn armen, toen ze me tegenkwam aan de rand van haar huis. Zo stierf ze ook, ten gevolge van de messteek die haar moeder haar eerder had toegebracht.

Er leek wat verandering in de situatie te komen. Om deels mijn eigen geweten te sussen, en het wat goed te maken met Carrie, stelde ik voor aan Tommy dat hij samen met haar naar het schoolbal zou gaan – ik wist immers dat ze smoor op hem was. Na veel aandringen gaf hij uiteindelijk toe. Hij zou haar om half acht oppikken en haar om half twaalf weer afzetten, om problemen met haar extreem katholieke moeder te voorkomen.

Ik ben nog steeds niet over het voorval van gisteren heen. Daarnet sprak ik af met mijn vriendje Tommy. Maar zelfs toen ik bij hem was, bleven de akelige herinneringen rondspoken in mijn gedachten. Ik biechtte al snel alles op over de gehele rotgeschiedenis en het voorval in de douchehokjes. Natuurlijk keurde Tommy de gemene pesterij niet goed, en daar wees hij me ook terecht op. Hij stelde zelfs voor dat ik mijn excuses zou aanbieden bij Carrie. Eerst weigerde ik, maar des te langer ik er over nadacht, des te meer hij me overtuigde. Tommy vroeg wat Carrie mij eigenlijk ooit misdaan had, en op die vraag kon ik maar geen antwoord verzinnen. Ik kende Carrie amper. We zaten slechts voor twee vakken samen; natuur- en scheikunde.  Toen we samen naar huis stapten, vroeg Tommy me of we samen naar het schoolbal zouden gaan. Natuurlijk zei ik ja. Maar na die vraag volgde al snel een andere. “Wat ga je nu doen met dat geval van Carrie?” Zelf weet ik het antwoord hier nog niet op.

Gisteren gebeurde iets wat ik mezelf nooit zal kunnen vergeven. We begonnen die dag met L.O., volleybal om precies te zijn.  Na de training begaven we ons allemaal naar de douches. Net wanneer onze sportlerares, mevrouw Desjardin, de douchehokjes had verlaten, hoorden we mijn beste vriendin Chris een kreet slaken. Wat ze precies had geroepen, kan ik me niet meer herinneren. Het enige beeld dat nog steeds – en wellicht voor altijd – op mijn netvlies gebrand staat, is het moment waarop we Carrie, het vreemdste meisje van de hele school, de douches zagen uitstappen. Bloed vloeide langs haar benen. Ondanks het feit dat ze zestien is, had ze blijkbaar nog nooit van een menstruatie gehoord. Laat staan dat ze er al een had meegemaakt. Iedereen, toegegeven… ik ook, vormde een kring rondom Carrie. We scholden haar uit en vernederden haar. Er werden langs alle kanten maandverbanden en tampons gegooid naar het meisje. Zonder er bij stil te staan, volgde ik de massa en deed ik maar mee. Ik dacht niet na over hoe Carrie zich gevoeld zou hebben. Ik heb me verdomd rottig gedragen en ik hoop dat ik het ooit zal kunnen goedmaken.