Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Sinds 2007 leef ik in de Filipijnen, met andere woorden sinds vier jaar. Nog altijd hou ik mij op de hoogte van het reilen en zeilen in Belgie en Nederland. Eigenlijk hou ik mijzelf op de hoogte van het hele wereldgebeuren, door middel van internet, waarover weinig of geen informatie verstrekt wordt door de Filipijnse nieuwsberichten op televisie. Alles draait om het Filipijnse reilen en zeilen (en een heel klein beetje om het Noord-Amerikaanse). Als er dagelijks vijftig dodelijke slachtoffers vallen bij bomaanslagen in Irak, Pakistan, Afghanistan, Lybie en er dagelijks tienduizenden mensen van honger en dorst omkomen in Somalie en Ethiopie, blijft dat meestal ombesproken in de Filipijnse nieuwsberichten. Enerzijds heeft men hier zelf genoeg lokale problemen en tijd tekort om het ook nog eens over problemen elders in de wereld te hebben, anderzijds ontbreekt het hier niet aan nationalisme oftewel eigen volk eerst en dan de rest van de wereld. Niet zonder reden, vermoed ik, vroeg mij men hier al voordien of Belgie in Londen gesitueerd is, nadat ik de stereotiepe vraag van mijn herkomst beantwoordde met Belgium. Sommigen gaan gewoon niet verder met een gesprek aanknopen omdat zij absoluut geen notie hebben waar Belgie ergens ter wereld kan gelegen zijn; anderen stellen idiote vragen (zoals is Belgie in Londen gelegen ?) en een klein aantal schijnt het misschien wel te kunnen situeren maar is te bescheiden om op het onderwerp door te gaan. Voorzover het niveau van de edukatie hier. Elke laatste maandag van de maand augustus is het hier National Heroes Day oftewel Araw ng mga Bayani (een officiele feestdag); vele helden worden herdacht, zoals o.a. Jose Rizal (1861-1896). Als ik mijn vriendin vraag wat deze Jose Rizal dan wel gedaan heeft om heldenstatus te verwerven, antwoordt zij dat hij een vrijheidsstrijder was, enkele boeken geschreven heeft en buitengewoon intelligent was. Ik zal het zelf op internet moeten uitzoeken wat hij precies gepresteerd heeft gedurende zijn korte leven. Ook weer een voorbeeld van de edukatie hier.
Sinds de vier jaar dat ik hier leef, zijn in Belgie en Nederland al vele bekenden gestorven: - Hugo Claus (2008); - Simon Vinkenoog (2009); - Ramses Shaffy (2009); - Yasmine (2009); - Bob Davidse (2010); - Harry Mulisch (2010); - Bobbejaan Schoepen (2010) en waarschijnlijk nog wel wat anderen. Yasmine was weliswaar "alleen maar" een televisiepresentatrice en daarnaast zangeres; zij pleegde zelfmoord, anders was haar dood vrijwel onopgemerkt voorbij gegaan. Toch was zij wel een hele "madame". Claus, Vinkenoog en Mulisch waren prominente literaire schrijvers. Davidse, Schoepen en Shaffy waren entertainers en ik durf er mijn hand voor in een vuur steken dat meer mensen getroffen waren door hun overlijdens dan door die van de anderen. Shaffy was ontegensprekelijk wel meer dan louter een entertainer, eigenlijk een dichter. Bob Davidse was ook meer dan een entertainer, op een andere manier: hij was een televisie-vaderfiguur voor ontelbare Vlaamse kinderen in de jaren zestig die waarschijnlijk gebrek hadden aan de aanwezigheid van hun eigen vaders die altijd aan het werk waren voor meer inkomen. Wat ook de talenten en tekortkomingen waren van Davidse en Shaffy, zij zijn niet voor niets bekend geworden.
Hoedanook, sinds de vier jaren dat ik in de Filipijnen woon, zijn er al vele min of meer celebriteiten heengegaan in Belgie en Nederland. Jan Theys (bekende Belgische televisiepresentator), ook al overleden sinds 1996, zong het reeds :" ...de tijd van toen, leuke liedjes, melodietjes, uit vervlogen tijd..." Op enkele jaren tijd zijn er vele "oude glories" gestorven in het thuisland en in Nederland.
Heeft dat nu iets te maken met edukatie ? In het geval van Claus, Mulisch en Vinkenoog ongetwijfeld wel, omdat zij belangrijke Nederlandstalige schrijvers waren. In het geval van de anderen ook, omdat zij deel uitmaakten van een bepaalde kultuur. Voor zover ik weet zijn er gedurende de vier jaren dat ik hier woon nog geen belangrijke schrijvers of entertainers van Filipijnse origine gestorven. Ik moet dus nog afwachten of het enige impakt zal hebben onder de mensen wanneer dat gebeurt.
Tyfoon Juaning (internationale naam: Nock-Ten) trok afgelopen week over de Filipijnen en richtte heel wat schade aan. Voor zowat 200 miljoen PHP (oftewel zowat 3,3 miljoen EUR) aan landbouwoogsten en gewassen, ongeveer 40 dodelijke slachtoffers (volgens sommige bronnen zouden het er al meer dan 60 kunnen zijn), honderden gewonden enz. Juaning is inmiddels overgetrokken. De wonden worden gelikt. Nu maakt een nieuwe tyfoon zich klaar: Kabayan (internationale naam: Muifa). Voor het eerst sinds ik hier woon (nu zowat ongeveer 4 jaar) trok een tyfoon (Juaning, in dit geval) over de streek en veroorzaakte merkelijk hevige regenval en was zelfs oorzaak voor het afkondigen van storm-signaal nr. 2 in de omgeving. Voor alle duidelijkheid: er zijn 3 stormsignalen; nr. 1 betekent: wees op je hoede, maar er is nog niets ergs aan de hand; nr. 2 betekent: blijf zoveel mogelijk binnenshuis, schoolklassen worden opgeschort; nr. 3 betekent: bid tot God en bereid je voor op het ergste. Dat is het in een notendop. Internet-connectie viel hier alweer voor zowat een hele week uit, maar de elektriciteitstoevoer bleef ononderbroken. De internet-connectie is intussen alweer hersteld. Scholen werden gesloten (voornamelijk voor lagere klassen met leerlingen jonger dan 12 jaar), alreeds voor de derde maal sinds het nieuwe schooljaar 2011-2012 van start ging begin juni. Schoolvakanties gaan hier namelijk door in de maanden april en mei (hoogzomerseizoen).
De recente pageant (schoonheidswedstrijd) waaraan een nichtje van mijn vriendin meedeed, is inmiddels afgelopen. Het nichtje werd geen winnaar. Zij raakte tot in de kategorie van de laatste 6 deelneemsters, maar moest daarna afhaken. Klaarblijkelijk was haar kennis van de Engelse taal onvoldoende om helder en duidelijk te kunnen antwoorden op de vraag van een jurylid: 'Why do you want to be loved ?". Een vraag die men natuurlijk op allerlei wijzen kan interpreteren. In plaats van de vraag zo eenvoudig mogelijk te interpreteren en er bijgevolg een zo eenvoudig mogelijk antwoord op te geven, werd het meisje erdoor verward.Waarschijnlijk eerder door verwarring door de vraag dan door feitelijke kennis (of onkunde) van de Engelse taal, werd zij naar huis gestuurd. Wie beweerde ooit dat slagen in showbusiness gemakkelijk is ? Maar dan: het meisje in kwestie is amper 18 jaar oud. Dit was haar eerste deelname aan een schoonheidswedstrijd. Als zij er iets van opgestoken heeft, kan zij dit meedragen naar een volgende wedstrijd. Is dit allemaal belangrijk ? Ogenschijnlijk niet. Het hangt ervan af waarmee je het vergelijkt en wat de maatstaf van belangrijkheid is. Als je het belang van een lokale (of zelfs een internationale) schoonheidswedstrijd vrgelijkt met de internationale problemen in de wereld, dan heeft een schoonheidswedstrijd niets te betekenen. Als er dagelijks miljoenen mensen, overal ter wereld, omkomen van honger en ontbering, dan is een schoonheidswedstrijd eigenlijk een vorm van dekadentie. Anderzijds is een schoonheidswedstrijd ook een middel om de wereld bewust te maken dat er wel degelijk in elk land schoonheid aanwezig is en de winnaressen zijn dan ook voorbestemd om als ambassadrices te fungeren voor hun landen. Velen zullen opmerken dat het allemaal nogal triviaal is. Hoedanook, dit meisje in kwestie deed geen gooi naar een internationale titel. Het was alleen maar een lokale gebeurtenis. Als zij er iets van opgestoken heeft, goed voor haar. Ook dwergen zijn klein begonnen...
Enkele dagen geleden vernam ik van mijn vriendin dat een dochter van een van haar zusters volgende week deelneemt aan een beauty-pageant (oftwel schoonheidswedstrijd). Het meisje in kwestie is zowat achttien jaar oud en erg aantrekkelijk.Zij bezit een natuurlijke schoonheid, kleedt zich meestal niet al te opvallend en weet hoe zich op te maken: evenzeer niet al te opvallend maar effektief. Uiteraard is het dus weer een drukte van jewelste, want er moet kledij gevonden worden die zij kan dragen gedurende de verschillende onderdelen van de wedstrijd: een cocktailjurk, een inheemse klederdracht, sportieve kledij, een zwempak of bikini enz. Beauty Pageants zijn erg populair hier in de Filipijnen en gaan om de haverklap wel ergens door georganiseerd door scholen, gemeenten (barangay's), private sponsors en wat al niet. Ik heb wel eens horen beweren dat er hier zowat elke week een beauty pageant doorgaat. Over het hele land land genomen wil ik dat graag aannemen. Ik betwijfel of er inderdaad elke week in deze barangay een schoonheidswedtrijd georganiseerd wordt. Hoe dan ook, vrouwelijke schoonheid is erg belangrijk in de Filipijnen. De makers van reklamespots hebben dat al lang geleden ontdekt en dagelijks kan men dan ook commercials van gezichtscremes, shampoos, haarprodukten, zepen, op televisie zien en op radio beluisteren. Het zijn alweer produkten die de massa van armen zich niet echt kan veroorloven. Uiteraard zijn er alternatieven. Bijvoorbeeld; in plaats van het gelaat met allerlei dure merkprodukten in te smeren om acne en andere weinig geliefde huid-onregelmatigheden te verwijderen, kan men dit ook doen met kalamansi-sap; kalamansi is een soort van citrusvrucht, kleiner dan de citroenen die men in Belgie kent , het heeft de omvang van een kerstomaat en is groen. Het heeft een heleboel pitjes binnenin en het sap is heel zuur, maar smakelijk in thee of longdrinks. Het wordt dus ook gebruikt als gezichtsreiniger en vermoedelijk is het wel effektief. De meisjes en vrouwen krijgen er niet noodzakelijk een wittere huid van (hetgeen hier een van de obsessies is onder meisjes en vrouwen), maar dat krijgen zij evenmin van dure merkprodukten... Laten we hopen dat dit meisje (een nichtje van mijn vriendin dus) een goeie beurt maakt bij de schoonheidswedstrijd.
Alweer een maand voorbij waarin niet minder dan drie tyfoons plaatsvonden. Die kwamen en gingen weer weg. Het leven gaat verder. Enkele weken geleden was er in mijn huis een kortsluiting omwille van een oud stopkontakt in een kamer op de eerste verdieping, waarin wat regenwater was binnengelopen. Via een raam dat zich op korte afstand van het stopkontakt bevindt en ingevolge de windrichting en de hevigheid van de regen, kwam er wat regenwater binnen... Nadat mijn vriendin en ik dit huis aankochten enkele jaren geleden lieten we een schakelbord met automatische zekeringen aanbrengen. De automatische zekering voor de kamer waarin de kortsluiting zich voordeed, sloeg effektief automatisch af en voorkwam erger. Daarna kwam er een elektrieker langs om het bepaalde stopkontakt te herstellen. Voor een ongelooflijk zacht prijsje van 120 PHP (of minder dan 3 EUR)... De maandelijkse elektriciteitsrekening kwam er alweer aan en plotseling is de rekening met zo'n 2.000 PHP verminderd.... Heeft dat iets te maken met het kapotte stopkontakt dat nu hersteld is en bijgevolg geen stroomverlies meer oplevert ? Misschien wel. Ik wacht af tot volgende maand om na te gaan of de maandelijkse elektriciteitsfaktuur opnieuw laag zal uitvallen. Intussen is het leven goed hier, zoals ik al eerder opmerkte.
Vanaf oktober 2011 zal het in de Filipijnen niet meer toegelaten zijn aan winkeliers, openbare en supermarkten om aangekochte goederen in gratis plastieken zakken mee te geven aan de koper. Ofwel brengt de koper herbruikbare draagtassen mee, ofwel kan de winkelier de aangekochte goederen in kartonnen dozen inpakken en meegeven. Tom Lanoye, de titel van die roman was dan toch van helderziende kwaliteit... Men wil het gebruik van plastiekzakken beperken en hergebruik aanmoedigen. Hoe doet men dat hier ? Simpel: door het gebruik van plastiek zakken te verbieden en zelfs boetes op te leggen wanneer je ermee betrapt wordt. Dat is allemaal erg goed nieuws voor de groene jongens overal ter wereld die het gebruik van plastiekzakken afkeuren. Zij schijnen zich er evenwel niet van bewust te zijn dat o.a. de Filipijnen een ontwikkelingsland is. Vele mensen hier, met weinig geld, gaan toch elke dag opnieuw wat voedsel aankopen als zij dat kunnen en dat voedsel wordt traditioneel in plastieken zakken ingeladen. Makkelijk transporteerbaar, zonder extra-gewicht en men kan het snel, zonder tijdverlies en zonder andere reizigers te storen meenemen in een jeepney op weg terug naar huis. Dat gaat dus veranderen. In de plaats gaat men ofwel herbruikbare plastieken tassen moeten aankopen in winkels, supermarkten en openbare markten (en elke aankoop, hoe gering in kostprijs ook. is een extra belasting voor het alledaagse budget), ofwel gaat men zelf zakken of tassen moeten meebrengen die men kan hergebruiken, ofwel kunnen de kopers hun aangekochte goederen laten inpakken in kartonnen dozen ofwel gaat men boetes moeten betalen als men betrapt wordt op het transporteren van aangekochte goederen in nieuwe plastieken zakken. Voor wat dat laatste aangaat: wie gaat dat allemaal kontroleren ? En zelfs bij kontrole wie gaat er beoordelen of een bepaalde plastiekzak helemaal nieuw is en dus herbruikbaar, of alreeds meerdere keren gebruikt, en indien alreeds enkele keren hergebruikt is dat een bewijs van goed gedrag voor wat betreft het hergebruik van plastieken boodschappentassen en -zakken. Dit lijkt mij alweer een maatregel voor niets. Weinige of geen kontroleurs zijn op de baan om al die dingen te kontroleren, want de inspektiediensten hebben toch al te weinig personeel, en de overheid vaardigt weliswaar allerlei verordeningen uit maar werft geen extra-personeel aan om de goede werking ervan te kontroleren. Jaren geleden al merkte ik een gelijkaardig fenomeen op met betrekking tot piraat-dvd's. Vele kleine winkeliers hier verkopen dvd's (met soms 16 langspeelfilms op 1 schijf...) en meestal hebben de covers wel een thema: action movies, horror movies, SF-movies enz. Soms gaat dat zelfs meer gedetailleerder: Chuck Norris Action Movies, Jackie Chan Action Movies, International Cannibal Movies, Slasher Movies, Drama Movies, Romantic Comedy Movies... Men kan het zo gek niet bedenken of het bestaat hier. Als de inmiddels wereldwijd bekende Filipijnse bokser Manny Pacquiao een bokswedstrijd 'doet', dan ligt de piraat-dvd van die wedstrijd de volgende morgen al in de winkels. Als de Filipijnse zangeres Charice (bekend geworden door een optreden in de Oprah Winfrey-show en daarna in de Amerikaanse mucialserie Glee) ergens een optreden doet, dan ligt de dvd van dat optreden de volgende morgen ook al ter 'display' in vele winkels. Allemaal illegale dingen. De overheid treedt er dan ook tegen op. Wegens schending of ontduiking van copyrights. Meestal gebeuren die overheidsoptredens in grote steden: Manila, Cebu, Davao enz. En halen daardoor de nieuwsberichten. Iedereen is weer tevreden (nationaal zowel als internationaal) want de Filipijnen houden zich daarmee aan internationale akkoorden. In realiteit vinden er weinig overheidsoptredens plaatsin grote steden en helemaal niet in kleinere steden (of misschien eens toevallig). Let wel: vele mensen hier hebben geen of weinig geld om legale dvd's aan te kopen die toch al gauw enkele honderden peso's kosten per stuk, en kopen liever piraat-dvd's die amper 75 of minder peso's per stuk kosten (ook al is de beeld- en geluidskwaliteit niet altijd optimaal). Wat is het beste: een volk met weinig geld onthouden van allerlei vormen van kultuur (en dus stom houden) of dat volk verplichten om alleen maar legale dingen te kopen die het zich niet kan veroorloven (en dus evenzeer stom houden) ? In zekere zin gaat het dezelfde richting uit met het verbieden van het gebruik van plastiekzakken bij aankoop van goederen in plaatselijke winkels en supermarkten en wil men het volk dus milieubewust maken. Als men dat hardnekkig gaat doen, zullen er uiteindelijk minder klanten opdagen in die winkels en supermarkten. Als men systemen uitbouwt zoals GB en Delhaize en andere supermarkten in Belgie en Europa al jaren doen, en klanten belonen door toekennen van punten op hun klantenkaarten bij hergebruik van herbruikbare plastiektassen en -zakken, dan zal dit op termijn wel iets opleveren en meer bewustzijn kreeren bij eenvoudige klanten. Zoniet, is het alweer een maat voor niets. Zovele dingen (voornamelijk met betrekking tot het milieu) komen nu te laat, Men dient mensen te belonen, niet te bestraffen. Want uiteindelijk zijn het niet de mensen (eenvoudige konsumenten) die ooit om plastiekzakken vroegen om hun aangekochte goederen mee te transporteren; de plastiekzakken werden gedurende vele jaren gratis en voor niets ter beschikking gesteld. Iedereen is daaraan na vele jaren gewend geraakt en gewoonten afbouwen is altijd moeilijker dan nieuwe gewoonten aankweken... En intussen gaan anderen, die zich vele dingen zoniet alle, kunnen permitteren, door met verkwisten van tijd, geld, materialen en milieu...
Er wonen Mormonen hier in de straat waar ik woon. Sommigen van hen zijn Amerikaans van origine, sommigen zijn Filipijns. Persoonlijk geef ik er niet om waar zij vandaan komen; als ik hen op straat passeer groet ik hen en zij groeten terug en daar blijft het bij. Soms wisselen wij een paar meer woorden uit dan alleen maar een groet, gewoon omdat sommigen onder hen Westerlingen zijn en wel eens een kort gesprekje over het weer of over iets anders met een andere Westerling willen uitwisselen. Het leven kan soms eenzaam zijn voor Westerlingen in andere continenten... Uiteraard ben ik mij ervan bewust dat wanneer ik meer interesse zou vertonen zij wellicht zouden proberen om mij tot hun religie te bekeren, Zij lijken niet erg agressief om dat te doen. Op wikipedia: 'Mormons have developed a unique culture and cohesive communitarianism
apart from the rest of American society. This culture includes a health code that eschews alcoholic beverages, tobacco, coffee, and tea. Other distinctive practices include active proselyting, participation in weekly worship services, obedience to a strict law of chastity,
and opposition to same-sex marriage. For religious reasons, Mormons
tend to be very family-oriented, and have strong connections across
generations and with extended family' Ik hou van alkoholhoudende dranken, van tabak, van koffie en tee; ik ben geen voorstander van het bijwonen van wekelijkse kerk- of gebedsdiensten, ik ben geen voorstander van kuisheid (zonder daarom over enige schreef te gaan) en ik ben geen tegenstander van relaties of huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht. De familie-orientatie en de nauwe banden tussen familieleden gelden in de Filipijnen evenzeer, ook zonder Mormonisme. Enkele dagen geleden pas gingen mijn vriendin en ik uit en op weg naar een jeepney-halte passeerden we een duo van mormonen, een Westerling en een Filipijn (goed herkenbaar omwille van hun kledij:een soort van wit-blauwe uniformen en omdat ik hen al enkele keren voordien had zien passeren in de straat waar ik woon); ik groette hen en zij groetten terug. Mijn vriendin vroeg waarom ik hen had gegroet. Waarom dan niet ? Mensen kunnen andere mensen ontmoeten of alleen maar passeren op straat en een groet uitwisselen, zonder enige voorwaarde of verbintenis. Er zijn vele aanhangers van verschillende Christelijke geloofsovertuigingen hier in de Filipijnen: Mormonen, Jehova-getuigen, Iglesia di Christo-aanhangers enz. Er zijn ook aanhangers van andere religies aanwezig hier. Laat hen hier zijn en doen wat zij denken te moeten doen. Persoonlijk ben ik Rooms-Katholiek en dat zal wellicht nooit meer veranderen. Waarom zou het ook ? Maar dat betekent niet dat ik geen mensen van andere religieuze overtuigingen kan groeten op straat of waar dan ook. Niet alleen omdat somnmigen van hen Westers of Amerikaans zijn. Dat maakt mij geen ene moer uit. Het is goed dat mensen met verschillende overtuigingen elkaar toch een simpele groet kunnen uitbrengen.
Begin juni 2011 is de (Belgische) gezinskorf, de raming van de uitgaven
die een gemiddeld gezin in de loop van een week moet doen, gestegen naar 600,91 EUR. In mei 2011 bedroeg de gezinskorf nog 598,92 EUR. Dat stond enkele weken geleden te lezen op
de website van het Onderzoeks- en Informatiecentrum van de
Verbruikersorganisaties (OIVO).
Vandaag moet een gemiddeld gezin (in Belgie) over 2.603,95 EUR per maand beschikken om
alle uitgaven het hoofd te kunnen bieden. De stijgingen van de
elektriciteitstarieven, van de prijs van snijbloemen vanwege Moederdag, van de
koffieprijs en van de prijs van bepaalde groenten kenmerken de maand mei. Die
prijsstijgingen werden gedeeltelijk gecompenseerd door de prijsdalingen van
seizoensgroenten en fruit of van te huren vakantiewoningen. Begin september 2008
was de gezinskorf 573,26 EUR waard. Sinds de eerste berekening van de
gezinskorf is de prijs gestegen met 4,82 procent of 27,65 EUR. Over de voorbije
12 maanden stellen we een stijging met 19,47 euro (+3,35 procent) van de waarde
van de gezinskorf vast. Allerlei firma's en organisaties verhogen hun prijzen onder het mom van 'verhoogde produktiekosten', ook al maken die nauwelijks enig produktieverschil uit.
Belgie is een eerste wereldland en de gemiddelde levenskosten zijn er dan ook naar en worden naar believen misbruikt. De Filipijnen is een derde wereldland en de gemiddelde levenskosten liggen er een stuk lager (zij het nog altijd hoger dan wat werkelijk arme burgers hier zich kunnen permitteren). Men spreekt niet van korven in de media, want behalve bij bijenkwekers zijn er maar weinig korven... De korven die er mogelijk zijn, zijn vaker leeg dan gevuld. De typische Aziatische ingesteldheid beschouwt de korven eerder halfvol dan halfleeg... Maar als ze leeg zijn zijn ze leeg, natuurlijk. De typische Aziatische ingesteldheid is geen dromenwereld. Aziaten zien dingen liever positief dan negatief, maar zij zien de realiteit wel degelijk zoals die is. Zij weten dat er geen hulp of financiele tussenkomsten moeten verwacht worden van wie dan ook. Ik heb het nu over de alledaagse Aziatische John Smith... De verenigde naties en allerlei instellingen en hulporganisaties dragen wel steentjes bij (soms zijn die steentjes al serieuze rotsblokken), maar het toestromende geld komt zelden ter plaatse waar het nodig is om aangewend te worden. Als er hier ter plaatse een tyfoon langskomt treden rivieren telkens weer uit hun oevers en spoelen huizen en gebouwen weg die vlakbij rivieroevers gebouwd werden en nog steeds gebouwd worden (al dan niet illegaal). Laten we het zeggen zoals het is: in bepaalde wijken van Merksem bij Antwerpen in Belgie (om maar iets te noemen) lopen straten onder telkens wanneer er ongewoon hevige regenval is. Dat was al tientallen jaren geleden zo, en zo is het nog altijd. Daar wordt ook weinig of niets aan gedaan van overheidswege. Vaak luiden de Belgisch nationale kommentaren dan achteraf: koop daar dan ook geen huis of grond en als je dat doet, kom achteraf niet klagen want het was je eigen stomme vergissing... Wil je klagen doe dat dan bij de verzekeringsmaatschappijen waaraan je toch premies hebt betaald... In de Filipijnen komen er zowat 20 zware tot hevige tyfoons voor per jaar. Uiteraard doen die zich niet telkens allemaal voor in hetzelfde gebied en omdat het land vrij groot is in oppervlakte, lijkt het allemaal nogal oppervlakkig. Iedereen krijgt zijn deel van de ellende en dat is dan ook nogal gelijkmatig verdeeld. Als men Filipijnse nationale nieuwsberichten ziet op televisie is het altijd een katastrofe; soms is dat een beetje overschat, soms is dat enigszins onderschat. Hoedanook, geld stroomt elk jaar opnieuw binnen, vanwege de verenigde naties, vanwege de USA en vanwege Europa. Eenvoudige mensen hier kunnen het zich niet veroorloven om verzekeringen te betalen tegen overstromningen of andere natuurlijke fenomenen; zij kunnen zich amper hun dagelijks voedsel veroorloven. Het is en blijft ronddraaien in cirkeltjes.
Zopas las ik er nog eens een website van de Socialistische
Mutualiteiten in Belgie op na (socmut.be) waarin te lezen staat wat je
kan en moet doen bij verhuis naar het buitenland. Niet veel blijkt er te
doen noch te kunnen..
Als iemand verhuist naar het buitenland en met name
naar een land buiten Europa waarmee de Socialistische Mutualiteiten geen
overeenkomst hebben, dan is er gewoon geen tussenkomst. Dit geldt zelfs
voor de USA !
Europa (inclusief Belgie) kan wel ten
oorlog trekken als ondersteuning van Noord-Amerikaanse initiatieven,
maar als het op medische ondersteuning van burgers levend in een
buitenland aankomt, geeft iedereen afwezig. Er zijn vele websites op het
internet, maar als men de kommentaren daarop leest, zijn er meer vragen
dan antwoorden. Buitenlanders schijnen weleens
gehoord te hebben van Philinsure, Philamlife, Blue Cross Insurance enzovoorts en hebben daar niet alleen
van gehoord maar het ook al wel eens geprobeerd, zonder veel resultaat
of, wanneer er een resultaat mogelijk is, behoort dat tot een bar minimum aan serviceverlening en onkostenvergoeding en wordt pas HEEL laat na de feiten en de aangifte uitgekeerd, Vele buitenlanders vragen op al die webisites
of andere buitenlanders daar ervaringen mee hebben en zo ja, iets op de
websites mee te delen.
Konklusie: wees voorbereid. Als je
hierheen verhuist, verwacht niet te veel tussenkomsten van wie dan ook.
Leg wat spaargeld opzij om eventuele medische kosten zelf te dragen (en
natuurlijk: hoe ouder je wordt, hoe meer de kansen stijgen dat je
effektief medische worgen zult nodig hebben). Ik ben er 54. Nog steeds goed gezond, alleen wat last
hebbend van de typische dagelijkse pijntjes die iemand van boven de 50
overkomen... Erfelijkheidshalve stierven andere familileden van mij (van
Belgische oorsprong) ofwel erg jong ofwel erg oud zonder
ooit hoegenaamd ernstige ziekten op te lopen behalve de
ouderdomsziekte.... Ik hoop tot de tweede kategorie te behoren, maar
toch maak ik mij geen illusies.Als ik ooit iets ernstigs zal "oplopen"
of moeten doorstaan, zal ik er zelf financieel voor moeten opdraaien. Persoonlijk heb ik nog maar 1 medische check-up ondergaan in de laatste 3 jaar (als onderdeel van mijn toetreding tot het PRA-programma (Philippine
Retirement Authority). Ik bleek gezond. Men raadde weliswaar aan om eens
een cardioloog te raadplegen, want ik ben al vele decennia een hevige
tabakroker. Maar de rekening voor die check-up was relatief laag. Mijn
vriendin ging gedurende de afgelopen vier jaar al eens twee keer naar een dokter en tandarts: 1 maal omdat zij zich ziek voelde en 1 maal
omdat zij wat last had van haar tanden. Dokters en tandartsen maakten
de nodige bevindingen, schreven medicijnen voor of knapten een slechte
tand wat op en uiteindelijk kostte dat allemaal relatief weinig.
Net
zoals
vele andere dingen in de Filipijnen kosten medische behandelingen (voor zover het
natuurlijk alledaagse probleempjes aangaat) hier weinig, zelfs
zonder aangesloten te zijn bij mutualiteiten. Verlies niet uit het oog:
miljoenen vrouwen hier gaan elk jaar naar een ziekenhuis om er te
bevallen van babies. Ook dat kost weinig, zelfs zonder
mutualiteiten. In ver van steden afgelegen dorpen bevallen de vrouwen vaak thuis met medische ondersteuning van een vroedvrouw (die toch ook
moet betaald worden) maar de kosten zijn heus wel draaglijk. En (misschien
wat kwakzalverige uitzonderingen daargelaten) zijn de medische
behandelingen hier ook degelijk. Westerlingen komen vaak naar de
Filipijnen om allerlei "ernstige" ingrepen te ondergaan, zoals nier- en
andere orgaantransplantaties omdat het relatief veel minder kost dan in
het Westen (waar zowat iedereen bij een mutualiteitenfonds is
aangesloten) o.a. omdat de wachtlijst hier minder lang is of sneller wordt afgewerkt. Sommige dingen gaan HEEL traag in de Filipijnen maar andere dingen gaan verrassend snel. Hoe die klinieken aan al die transplanteerbare organen
komen is
een andere vraag, en soms hoor je wel eens dat donoren allerlei organen
afstaan die 'gemist" kunnen worden (iedereen heeft twee nieren, maar
met 1 nier kan je ook leven...) in ruil voor een vergoeding vanwege
het ziekenhuis. Misschien wil men daar allemaal niet te veel bij
stilstaan, en dat doet men ook niet in het Westen. Waar komen de organen
in het Westen vandaan om te transplanteren, en waarom kost het nog
altijd veel om zo'n operatie uit te voeren ? Veel is mogelijk hier, maar ga niet te diep graven waarom...
Hoeveel verdienen mensen, eenvoudige werknemers, nu eigenlijk in de Filipijnen ? Het is moeilijk om daarop zicht te krijgen, want het verschilt nogal van geografische regio tot regio. In de regio NCR (National Capital Region, oftewel hoofdstad Manila en omgeving) verdient een werknemer/niet-landbouwer iets meer dan 400 PHP per dag en een werknemer/landbouwer ongeveer 390 PHP per dag, volgens de cijfers van The official Website of National Wages and Productivity Commission (Departement of Labor and Employment) in mei 2011. In andere regio's in de Filipijnen zijn de daglonen totaal anders (minder dan in NCR).
Op welk pensioenbedrag kunnen eenvoudige werknemers in de Filipijnen rekenen ? Volgens een artikel van 21 mei 2011 gepubliceerd op het webforum van TUCP oftwel Trade Union Congress of the Philippines bedraagt dat 1.200 PHP per maand als de werknemers minstens 10 jaar aan het werk zijn geweest en in die periode afgedragen hebben aan SSS oftwel het lokale sociale verzekeringssysteem. 1.200 PHP is minder dan 20 EUR.of ongeveer 20 EUR, afhankelijk van de dagelijkse wisselkoersen... De normale pensioenleeftijd zowel voor mannen als vrouwen is 60 jaar in de Filipijnen.
In Belgie verdienen eenvoudige werknemers heel wat meer en daar bedraagt hun pensioen ook heel wat meer. Hun algemene onkosten bedragen ook heel wat meer dan in de Filipijnen (denk alleen maar aan huishoudelijke verwarming die op de meeste plaatsen in de Filipijnen niet nodig is en aan de dagelijkse aankoop van voedsel die in de Filipijnen heel wat profijtelijker is dan in Belgie). Momenteel is de pensioenleeftijd in Belgie vastgesteld op 65 jaar voor mannen en 60 jaar voor vrouwen. Voor hoelang nog ? Want meer en meer politieke stemmen gaan alsmaar luider klinken om het pensioenstelsel zoals dat heden ten dage bestaat af te bouwen of om te vormen naar een ander systeem waarin mensen meer pensioenrechten kunnen hebben als zij langer blijven werken. Het klinkt nogal cynisch want, ondanks de gevorderde medische technologie die er min of meer in slaagt om mensen langer te doen leven mits kostbare zorgen (die dan weer grotendeels gedragen worden door de mutualiteiten waaraan de werknemers en/of gepensioneerden bijdragen), weten specialisten ook wel dat hoe ouder mensen worden en aan de slag blijven hoe groter de kansen worden dat zij "sneuvelen op het slagveld". Goed voor de overheid en voor het pensioenstelsel, want hoe langer mensen blijven werken en hoe vlugger zij dus sterven, des te minder pensioenen er uiteindelijk moeten worden uitbetaald... Klinkt dat misschien iets te simpel ? Ogenschijnlijk wel want specialisten komen altijd aandrijven met tegenwerpingen zoals: in geval A is het heel anders, in geval B is het weer anders enz. Laten we katten katten noemen: - enkele decennia geleden kon zowat iedereen op vervroegd pensioen (pakweg vanaf 50 jaar) omwille van reorganisaties van bedrijven, bedrijven in ekonomische moeilijkheden, onproduktiviteit van oudere werknemers en kansen bieden voor jongere kandidaat-werknemers; oorspronkelijk was het bedoeld als maatregel in geval van nood, al snel groeide het uit tot een alom toegepast systeem dat pas nu, na decennia, wordt teruggeschroefd; wie waren de uitvinders van dat systeem en, ongeacht wie zij waren, hebben die ook allemaal een hoogleraarsstoel aan allerlei binnen- en buitenlandse universiteiten gekregen ? - oudere werknemers (pakweg vanaf 50 jaar) juichten dit toe want hoeveel mensen boven de 50 jaar willen werkelijk aan de slag blijven ? Persoonlijk ken ik er enkele, meestal zielige oudere ex-kollega's die er tegen opzagen om, eenmaal op pensioen, de rest van hun leven te moeten slijten zonder noemenswaardig doel, omdat zij weinig of geen gezin hebben, weinig of geen familie noch vrienden en weinig of geen hobbies... - jongere werknemers juichten het toe want hoe sneller de oudjes van de werkvloer verdwenen, hoe meer kansen zij hadden om de plaatsen in te nemen; - politici van allerlei partijen juichten het toe want hoe vaker oudere werknemers van de werkvloer verdwenen, hoe meer kansen er konden geboden worden aan migranten die jaarlijks met tienduizenden naar Belgie komen en toch niet allemaal door het OCMW kunnen blijven onderhouden worden. Hoedanook, het een of het ander: goed om te scoren in de internationale statistieken van allerlei mensenrechten-organisaties en in die van de Verenigde Naties.
Thans krijgen dezelfde katten een andere naam: - niemand zal nog op vervroegd pensioen kunnen want het pensioenstelsel kan het niet langer dragen; - oudere werknemers zullen verplicht worden om langer te blijven werken (en worden konstant om de oren geslagen met allerlei infomercials die hen moeten doen geloven dat zij na 65 jaar nog lang niet zijn afgeschreven... ) Hebben relatief fysiek en mentaal gezonde oudere werknemers ooit een tegendeel beweerd ? Ik dacht van niet; ik dacht dat die meestal hadden beweerd nog wat van hun overblijvende levensjaren te kunnen besteden aan dingen waarvoor zij voordien nooit of te weinig tijd hadden, precies omdat zij nog fysiek en mentaal gezond genoeg zijn om zich aan andere dingen te wijden... - jongere autochtone werknemers komen hoe langer hoe minder voor want er worden alsmaar minder kinderen geboren en dus zijn er alsmaar minder kandidaat-werknemers die produktief kunnen zijn; allochtone kinderen worden vaak geboren maar halen geen goeie cijfers in het onderwijs en hebben dus evenmin goeie kansen om op een werkvloer aan de slag te raken; - politici slaan nog enkel wild om zich heen als zwemmers in woelig water en schamen er zich niet over want in andere landen doen de politici net hetzelfde; bijvoorbeeld: Frank Vandenbroucke (SP),
die toch een rol speelde in het befaamde Agustaschandaal (jawel, het dateert al van1988) op dat ogenblik minister van Buitenlandse Zaken in de Belgische federale
regering, nam ontslag in maart 1994 nadat bleek dat hij opdracht had
gegeven om smeergeld in brand te steken, na verloop van tijd tot minister van staat werd bevorderd (2009) en hoogleraar is aan allerlei Belgische en buitenlandse universiteiten en opinies uitdraagt alsof die de natuurlijkste zaak van de wereld zijn. Wiens wereld ? De zijne of die van de eenvoudige werknemers ?
Konklusies: - oudere werknemers (met ervaring) zullen werken tot zij erbij neervallen; - jongere autochtone werknemers zijn er hoe langer hoe minder om de plaatsen van de neergevallenen in te nemen dus willens nillens zullen jongere allochtone werknemers met gebrekkige edukatie die plaatsen moeten invullen, hetgeen niet tot hogere ekonomische produktiviteit zal leiden; - politici zullen toch een nieuwe pluim op hun hoed steken als zij erin slagen om minder pensioenen te moeten uitbetalen en meer allochtone jongeren aan de slag te helpen; - de Belgische en Europese ekonomieen zullen achteruit boeren want onproduktiviteit bij ouderen met ervaring en onproduktiviteit bij jongeren zonder ervaring en zonder veel ambities werken achteruitgang op.
Eindkonklusie: in derdewereldlanden zoals de Filipijnen verdient men niet veel en kan men op nog minder rekenen bij pensionering, maar derdewereldlanden kunnen wel steun krijgen van ekonomische grootmachten als China (die nu al een steeds vorderende ekonomische grootmacht is) en op langere termijn zal dit vruchten afwerpen voor derdewereldlanden in Aziatische gebieden. Europa (inklusief Belgie) is gedoemd om ten onder te gaan.Waarschijnlijk ook maar goed...
Foto: Frank Vandenbroucke in een dure lederen mantel die weinige eenvoudige werknemers zich kunnen veroorloven...
In de Filipijnen loopt de zomer naar zijn einde. Zopas, op maandag 6 juni, begon het nieuwe schooljaar alweer (2011-2012). "The end of summer is the end of frolic and fun for students and the end
of family bonding vacations in far away places. But to farmers in
Bokod, Benguet, its the beginning of rainwater replenishing their
watersheds and refreshing their plants."klonk het in een artikeltje in The Inquirer op 4 juni. Juni is meestal nog wel een droge maand, maar daarna gaat het vaker regenen, soms erg hevig, afhankelijk van allerlei tropische weersomstandigheden en of er ergens in het gebied een orkaan woedt. Als ik het heb over "gebied" bedoel ik grote delen van Zuid-Oost Azie, niet enkel de Filipijnen. Zowat een week geleden trok orkaan Chedeng (internationale naam: Songda) over de Filipijnen, maar behalve erge regens bleef het zonder veel katastrofale gevolgen. Thans, amper een week later, trekt orkaan Dodong (internationale naam: Sirika) over het land. Ook alweer met erg hevige regens. Het nieuwe schooljaat, pas begonnen, is al onderbroken en in vele scholen zijn de lessen opgeschort. Zoals altijd gaat dit gepaard met overstromingen, aardverschuivingen en een aantal verdronkenen of slachtoffers van andere gevolgen van een orkaan.
In de tuin van mijn woning in Antipolo City bleef de schade, zoals gewoonlijk, beperkt tot wat vernielde planten en een omgebogen maar niet ontwortelde boom. Nogal wat bomen hier hebben, ondanks indrukwekkende bladerdaken, dunne en buigzame stammen; zij buigen onder hevige winden en dito regenvlagen maar ontwortelen niet meteen. Met buigen blijven bomen vaak in leven, ze hoeven niet noodzakelijk te barsten. Wanneer de natuurlijke rust weerkeert, volstaat het om zo'n boom weer recht en opwaarts te duwen en met een kabel te verankeren aan enkele steunpunten in een muur, waarna het kwaad ongedaan gemaakt is. Nadat de regen is gaan liggen, bloeit de natuur zoals altijd en wordt zelfs opgekikkerd na een lange (zomer) -periode van droogte.
De regeringsvorming in Belgie (of het gebrek eraan) nu zienderogen
een jaar na de laatste verkiezingen, spreekt boekdelen of
internetpagina's... Komt er ooit nog een nieuwe, volwaardige regering ?
Of gaat Belgie, als dusdanig, ophouden te bestaan ? Als het ophoudt te
bestaan, zal het gebeuren zonder bloedige burgeroorlog (in tegenstelling
met Joegoslavie, dat ophield te bestaan vanaf 2003 en daarna verder
afbrokkelde in allerlei onafhankelijke staten). Veel zal dan moeten herschikt
worden en dat betekent alleen maar nieuwe administratieve rompslomp voor
voormalige Belgische staatsburgers. Alle ambassades van het Koninkrijk Belgie overal ter wereld zullen moeten herdoopt
worden in ambassades van Vlaanderen, van Wallonie, van Brussel... Voor
Europa zal het op zichzelf geen ramp zijn: ofwel worden er 2 of 3 nieuwe
staten gevormd (Vlaanderen, Wallonie en Brussel) in plaats van 1
(Belgie), ofwel gaan Vlaanderen samen met Nederland en Wallonie samen
met Frankrijk en blijft Brussel bestaan als een mini-staat; maar ik denk
dat samengaan met andere landen niet zo vlug zal gebeuren. Waarschijnlijker is het dat
er 2 of 3 kompleet nieuwe staten zullen gevormd worden. Wat met het
koningshuis ? Gaat wellicht verloren en in de plaats zullen er 2 of 3 nieuwe
republieken ontstaan. Toekomstmuziek ? Ongetwijfeld. Een niet zo verre
toekomst. Premier Yves Leterme kan wellicht de
geschiedenisboekjes ingaan als de laatste premier van het koninkrijk
Belgie. Het einde van de wereld ? Neen. Maar het betekent toch wel wat
voor ons, Belgen, niet dan ?
En zelfs als er toch nog, buiten
alle verwachting, een regeringskoalitie kan tot stand gebracht worden,
hoelang gaat die het volhouden ? En wat gebeurt er nadat die koalitie er
opnieuw de brui aan geeft ? Men praat thans alleen maar over
Griekenland en Portugal omdat die in ekonomische moeilijkheden verkeren
en de rest van E.E.G. moet bijspringen om hen volwaardig lid te laten
blijven. Ik heb het nou niet over Jan-met-de Pet die nillens-willens
belasting betaalt en weinig begrijpt van al die subtitliteiten en er ten
lange leste evenmin van wakker ligt; ik heb het evenmin over al de
al meer universitair onderlegde Jannen-met-de Petten die doen alsof zij
het allemaal begrijpen maar ook eigenlijk geen flauw benul hebben en
maar verdergaan met doen-alsof.
In
Duitsland viel de Berlijnse muur reeds in 1989; vandaag de dag
bestaan er nog steeds ekonomische verschillen tussen west-Duitsland en
het voormalige oost-Duitsland, maar stelselmatig worden die verschillen
bij- en weggewerkt. Ondanks internationale ekonomische achteruitgangen.
In het Verenigd Koninkrijk (dat slechts 'bij wijze van spreken' lid is van de
E.E.G. want het aanvaardde nooit het Europese monetaire stelsel als
substituut voor het Britse pond en het ontvangt liever allerlei Europese subsidies dan het er aan bijdraagt...) gaat de ekonomie niet helemaal zoals
het in een wereldstaat zou behoren te gaan, maar gaat nog altijd
beter dan in kleine landjes zoals Belgie... In de Filipijnen ligt men daar allemaal niet van wakker, hebben de meesten er zelfs geen flauw benul van (tenzij wellicht OFW's oftewel Overseas Filipino Workers die er verblijven omdat zij er werken). Je kunt het hen niet kwalijk nemen, want het omgekeerde is evenzeer waar: ligt er iemand in Europa wakker van hoe het er in de Filipijnen aan toegaat ? Ligt er iemand uberhaupt wakker van hoe het er in de wereld aan toegaat ? "The entire universe is a projection of consciousness. We experience the universe as a projection through us, because each of us is a center of consciousness." Dat is nog altijd een nobele omschrijving. Men kan dezelfde gedachte ook omschrijven zoals Aldous Huxley (auteur van Brave New World, 1932) deed: "The center of the universe is here, not anywhere else." en dan klinkt het natuurlijk helemaal anders.
Een bericht op MSN van 20 mei 2011: "Alweer minder honden verkocht in ons land"
"Voor het derde opeenvolgende jaar zijn er in België minder honden verkocht. In 2010 werden 156.336 nieuwe honden geregistreerd. In 2009 waren dat er nog 162.420. Dat blijkt uit cijfers van de Belgische Vereniging voor Identificatie en Registratie van Honden (BVIRH) die vrijdag in De Morgen en La Dernière Heure staan.
De populairste hond blijft de chihuahua, die vorig jaar door 13.487 mensen in ons land gekocht werd. De op één na vaakst verkochte hond is de Jack Russell terriër (9.426 stuks). Het podium wordt vervolledigd door de Yorkshire terriër (5.661). Volgens het BVIRH valt het op dat kleinere honden erg in trek zijn, ten nadele van de Duitse en Mechelse herder. De Duitse herder staat op plek 11, de Mechelse herder valt zelfs buiten de top 20. In 2004 waren die herdershonden nog het populairst."
De populairste zou de Chihuahua zijn ? Waar zie je die ergens ? Op televisieshows en -interviews, waar alreeds oudere aktrices/zangeressen of oudere, enigszins verwijfde akteurs/zangers zo,n beestje op de arm hebben en erover kwijlen: dit is mijn beste vriend ? Ik zie Jan Decleir of Frank Aendenboom nog niet zo direkt met een dergelijk beestje rondlopen. Ik heb niets tegen Chihuahua-hondjes. Maar laat hen dan ook geen symbool worden van alles waartegen de wereld frustaties koestert. Laat geen enkele hond een symbool worden van enige frustratie. De Duitse herdershonden en Mechelse herders zijn niet erg populair meer in Belgie... Ook geen wonder: Belgische eigenaars van zo'n honden durven nog amper buiten hun woningen of appartementen te komen met die huisdieren zonder uitgemaakt te worden voor "racisten" door buren van Belgische nationaliteit maar niet noodzakelijk van Belgische origine. Ja natuurlijk: Chihuahua-hondjes zijn klein en kunnen met een niet eens zo harde trap om het leven gebracht worden; Duitse en Mechelse herders zijn niet zo klein en bijten wel van zich af. Honden hebben te overleven in de Belgische maatschappij, net zoals mensen: kleine mensen (die niet van zich af durven of kunnen bijten) gaan ten onder, mensen met wat meer lef houden zich staande, mensen met een grote bek verdienen vaak veel geld... In de Filipijnen zie ik ik eigenlijk weinig of geen huisdierhonden die door hun eigenaars overal mee naartoe worden gesleept. Ik zie vaak arme, hongerige, schurftige honden langs de straten kuieren, soms met tumoren aan 1 of andere kant van hun lichamen hangend. Zij zoeken geen kontakt met mensen want zij weten dat zij paria's zijn. Zij verwachten weinig of niets en krijgen nog minder dan zij verwachten. Zelfs geen beetje water want water is kostbaar om het zweet van menselijke lichamen af te spoelen en daarna te verspillen in goten. Ik veronderstel dat lokale honden zelfs met water, vervuild door menselijk wassen, genoegen nemen om van te drinken. Hoe minder velen hebben, hoe gretiger er gebruik gemaakt wordt van opportuniteiten.
<!-- BEGIN van de zanox-afilliate HTML-code --> <!-- ( De HTML-code mag niet gewijzigd worden.) --> <img src="http://ad.zanox.com/ppv/?18702543C43220889" align="bottom" width="1" height="1" border="0" hspace="1"><a href="http://ad.zanox.com/ppc/?18702543C43220889T">Rechtstreekse vluchten vanuit Brussels Airport naar Noord Amerika, het Midden Oosten en Azië</a> <!-- EINDE van de zanox-affiliate HTML-code -->
Categorie:leven in een ander continent
20-05-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
18-05-2011
Eten, verhongeren, corruptie
Een bericht in The Inquirer (Philippines) van 18 mei 2011: "Huge rice imports and a policy of buying high, selling low and
storing long have resulted in the National Food Authority (NFA) losing
more than P100 billion in a span of 10 years, the Commission on Audit
(COA) said.
In a 2009 report on the NFA, which was released recently, the COA
said the agencys massive losses happened despite government subsidies.
The audit agency said proceeds from the NFAs sale of rice and
collection of fees were not enough for its operations, prompting it to
resort to borrowings to finance operations and pay obligations.
The COA wondered how the NFA could continue to operate without any support from the government.
With NFAs increasing liabilities and big losses, we doubt the
capability of NFA to pay its debts and continue its operation without
intervention from the national government, it said."
Een ander bericht, op allerlei websites, over politikus Romulo Neri, op 12 mei 2011 na eerdere berichten over mogelijk frauduleuze belastingaanfiten door Neri waarmee die mogelijk wel voor 15 miljoen PHP wou ontduiken:
"The Bureau of Internal Revenue (BIR) said they were vindicated by the Department of Justices (DoJ) decision to file a tax evasion case against former SSS President Romulo Neri.
BIR Commissioner Kim Jacinto-Henares said, We have always said that
we will not file any case unless we are certain that the person is
guilty we are happy because our work has been vindicated.
Henares also said that partly they were sad because we have to reach this stage.
Since the people try to evade taxes, we have no choice but to do this every week [filing of tax evasion cases], Henares said.
BIR will be the happiest when we cannot file any more cases because people take their tax obligation seriously, Henares said."
Romulo Neri is een van die oudgedienden in de politiek. Zijn naam werd alreeds in vele dubieuze gevallen genoemd (o.a. het fameuze, alreeds jarenoude ZTE-NBN-schandaal betreffende een overheidsdeal tussen de Filipijnen en China om een broadband-systeem te realiseren voor televisie dat nooit echt van levensbelang was voor jan modaal) maar totnutoe kon hij zich alrtijd redden, net als vele andere politici die het klappen van de zweep kennen. Hij is een van de weinig overblijvende vertrouwelingen van voormalig presidente Gloria Macapagal Arroyo en daarom natuurlijk niet erg populair bij de huidige Filipijnse overheid onder leiding van president Benigno Aquino.
Twee onderwerpen die te maken hebben met corruptie. Zoals altijd, over de hoofden heen van jan modaal. Het eerste heeft te maken met het dagelijkse eten van jan modaal. Het tweede is een voorbeeld, onder vele anderen, van hoe corruptie het jan modaal niet makkelijker maakt om aan eten te geraken.
Persoonlijk voelde ik mij ook wel betrokken bij de rampen van
bijvoorbeeld de orkanen Pepeng en Ondoy hier in de Filipijnen op het einde van 2009. Op
kleinere schaal weet ik ook wel dat wanneer een ouder van mijn Filipijnse vriendin
zal sterven (haar ouders zijn allebei in hun late zestiger jaren) wij
naar de begrafenis zullen gaan en dat waarschijnlijk ook ik daar moeite
zal hebben om mijn tranen te bedwingen zelfs al heb ik die mensen
maar enkele keren ontmoet toch zijn zij mij dierbaar geworden. De ouders
van mijn vriendin leven in een klein dorpje dicht bij Ormoc City in
Leyte.Met een binnenlandse vlucht ben je daar per vliegtuig vanuit
Manila op een goed uur, met de bus en ferry duurt de tocht meer dan een
dag. Hoedanook,
reeds voorheen in Belgie voelde ik mij vaak hulpeloos en neerslachtig
wanneer de resultaten van rampen en oorlogsgeweld getoond werden in
televisiebeelden en dokumentaires over Afrika, het Midden-Oosten, Azie
enz. ook al woonde ik er niet en kende ik er geen hond. Als iemand zich
een beetje betrokken voelt bij wat er in de wereld gebeurt, wordt men
bijna dagelijks getroffen door de ellende overal. Als je ergens woont in
een ander land, en er mensen kent en er gebeurt wat met hen, is het uiteraard nog schrijnender. Onlangs keek ik naar het nieuws van ABS-CBN (een van de meest populaire
zenders hier in Metro-Manila en omstreken); het eerste halfuur was
vrijwel geheel gewijd aan de aardbeving en daaropvolgende tsunami in Japan. Daarna toonde men een kort interview
met een aktrice, Ai Ai delas Alas (bijgenaamd de Queen of Comedy); zij vertelde een beetje over
haar succesvolle showbizleven en merkte op dat 'Life beautiful is and so
very good to me". Een beetje meer
ingetogenheid was wel op zijn plaats geweest, dacht ik, als er relatief
"close" een natuurramp met mogelijke kernrampgevolgen plaatsgevonden
heeft en -vindt. Goed, showbizmensen hebben natuurlijk een ego zo
groot als Hollywood en liefst nog groter. Vooralsnog gaan slechts weinig
Filipijnse showbizmensen naar Hollywood of, als zij daar al eens
heengaan, komen zij vlug terug met hangende pootjes. Hier ter plaatse is
een ego zo groot als Manila al voldoende... In geografische oppervlakte
zal Manila wel een flink stuk groter zijn dan Hollywood, maar in
showbiz-termen zeker niet. Voor de rest is het allemaal cynisme wat de klok slaat: -
in Vlaanderen (bijvoorbeeld op www.politics.be) praat men over niets
anders dan over het vreemdelingenprobleem in Belgie en wordt elk
mogelijk topic aangewend om nog meer daarover te kankeren; - op
www.msn.com heeft men de mogelijkheid tot kommentaar leveren op
nieuwsberichten al sinds maanden afgeschaft, precies om
die reden; zelfs topics als de geboorte van een vogel of een diertje
oorspronkelijk levend in het midden-oosten, maar geboren in de Zoo van
Antwerpen of Planckendael werd aangewend om kritiek te spuien over
"vreemdelingen"; - president Barack Obama van de USA heeft
aangekondigd dat de USA "naast" het volk van Japan staat in deze barre
tijden; aan de linker- of aan de rechterkant ? Of er achteraan ? Niet zo
duidelijk. Maar het is weer mooi om de slinkende populariteit van de
Noord-Amerikanen wat op te krikken; - sociale en maatschappelijke onrust in Egypte, Libie, Algerie, Tunesie... -
oorlogen in Pakistan, Afghanistan, Irak gaan verder... de USA wil wel
graag laten geloven dat het spelletje in Irak gewonnen is, maar is dat
ook zo ? - hier in de Filipijnen is nog maar eens een andere bank
bankroet: Banco Filipino. Gelukkig had ik daar geen rekeningen. Mensen
die dat wel hadden staan voor gesloten deuren en gesloten
automaten... Enzovoorts. Er is zoveel waarmee men zich betrokken kan voelen, zoveel ellende overal dat men zich uiteindelijk nergens meer bij betrokken voelt, behalve bij kleine, persoonlijke aangelegenheden.
Foto: Fukushima Nuclear Power Plant in Japan
Categorie:leven in een ander continent
17-05-2011, 15:42 geschreven door cheverrant1
16-05-2011
Filosofie en begrip
In de familie van mijn Filipijnse vriendin komen nogal wat ongeschoolde mensen
voor. Het ongeschoold-zijn varieert nogal: van mensen die echt van niks
weten en zich nergens zorgen over maken behalve over de prijs van de
dagelijkse bigas (rijst) tot mensen waarvan ik af en toe toch wel
verbaasd ben over hun levenswijsheid en inzicht. Net zoals ik dat
voorheen was in Belgie. Sommige goeie vrienden daar waren gewezen
metselaars of staalarbeiders en vaak in gesprekken formuleerden zij een
bepaalde filisofie die niet tot het huis-, tuin- en keukengenre
behoorde. Jammer genoeg zijn die mensen in
Belgie nu allemaal al overleden. In de Filipijnen leven er nog veel
(familieleden van mijn vriendin bedoel ik dan) en na genoeg vertrouwen
te hebben opgebouwd (na de eerste plichtplegingen van bescheidenheid)
komen we nu soms tot gesprekken die mij tot nadenken stemmen. Ik spreek
wat woordjes Tagalog en laat dat af en toe merken gewoon om te laten
zien dat ik niet weigerachtig sta om deze taal te spreken en te proberen te begrijpen, en zij spreken
wat Engels en soms moet men moeite doen om elkaar te verstaan, maar die
moeite loont ook wel. Niet alleen omwille van de taal, maar vooral
omwille van het elkaar proberen te begrijpen. Niet zoals vele
universitairen praten deze oudere mensen over Nietsche of Schoppenhauer
(waarvan zij evenmin ooit gehoord hebben als ik gehoord heb van
Aziatische filosofen), maar zij bezitten wel een levenservaring die
onschatbaar is. Zij weten uit overlevering heel wat van bijvoorbeeld de
Japanse bezetting van de Filipijnen in 1944-1945, vaak uit
eerste hand van de moeilijke tijden onder het Marcos-regime (van 1965 tot 1986) en vele
andere dingen die je nergens anders kunt te weten komen. Filosofie is
deels het beschouwen van geschiedenis en, net zoals ik al vaker zei
tegenover vrienden of mensen die het horen wilden: alles maakt deel uit
van alles. Sommigen van mijn vriendin's familieleden zijn jonger en
hebben gestudeerd en na aanvankelijk wat moeizame kontakten omdat zij
wel graag laten blijken dat zij niet stom zijn en degelijk gestudeerd
hebben, kwam ook daar meestal wel een vertrouwen tot stand om over vele
zaken van mening te wisselen en/of erover te kommuniceren. Het is goed
om met verschillende generaties te kunnen praten: dan voorkomt men het
voor de hand liggende kommentaar van ouderen "in mijnen tijd was alles
anders en beter..." zowel als het negativisme van jongeren "alles gaat
slecht: het onderwijs, het werk, het loon..." onvoldoende te kunnen
scheiden. Uiteindelijk merk ik hier toch wel weer
hetzelfde op als voorheen in Belgie: de mensen overal zijn niet echt tevreden.
In Belgie berust men of publiceert men nog maar eens een kommentaar vol
frustraties op een of andere website, in de Filipijnen gaat men zingen
en probeert alsnog een prettige avond op te bouwen. Vaak worden het hier ook
prettige avonden. Maar ik had voordien ook prettige avonden met vrienden
in Belgie. Ik mis die avonden in Belgie soms wel, niet omdat het in
Belgie was, maar omdat de vrienden in kwestie meestal overleden zijn;
evengoed zou ik de avonden hier missen als ik door omstandigheden zou
verplicht worden om terug naar Belgie te keren. Je mist altijd wat
verloren ging of eerder: waarvan je geen deel meer uitmaakt, waar je ook
bent.
Foto: Ferdianand Marcos
Categorie:leven in een ander continent
16-05-2011, 15:38 geschreven door cheverrant1
10-05-2011
Kultuur en gebrek
In Belgie, Europa en het westen wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of wenig kultuur is. Er wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of nauwelijks boeken gekocht worden, dat er niemand naar musea gaat noch naar opera of -balletvoorstellingen. Dat is natuurlijk onzin. Jaarlijks worden er miljoenen boeken verkocht (alleen al in Belgie en Nederland, in het Nederlands); hoeveel miljoenen er verkocht worden over het Europese continent zal wel duizelingwekkende cijfers opleveren. Zijn dat allemaal kookboeken en resigidsen ? Neen, natuurlijk niet. Kookboeken en reisgidsen mogen dan wel erg populair zijn en een flinke bron van inkomsten betekenen voor hun auteurs, andere boeken worden ook wel verkocht. Hangt "serieuze" literatuur ergens aan het staartje ? Vaak wel, want niet iedereen is geneigd om turven van boeken (vier-, vijfhonderd pagina's dik) aan te kopen en te lezen wanneer de inhoud van die boeken voornamelijk over navelstaarderij van de auteurs gaat. Het publiek dat toch dat soort van boeken koopt, is beperkt. Het publiek dat kookboeken en reisgidsen koopt is uitgebreid. Waarom ? Mensen koken graag en willen recepten, dus kopen zij kookboeken; mensen reizen graag dus kopen zij reisgidsen. Op reis willen mensen wel eens graag wat ontspanningslektuur lezen, dus kopen zij misdaadromans. Waar leidt dit allemaal toe ? Vaak nergens heen. De mensen die vandaag kookboeken en reisgidsen en misdaadliektuur aankopen, zullen dat volgend jaar opnieuw doen. Toch zal er ook een aantal zijn dat, door kookboeken, reisgidsen en misdaadlektuur te lezen, verleid zal worden om een "ander" soort van boek te gaan exploreren. Umberto Eco's boeken (De naam van de roos, De slinger van Foucault, Het eiland van de volgende dag) waren allemaal bestsellers; niet omdat het bepaald "gemakkelijke" lektuur was, maar omdat er voldoende promotie rond gemaakt werd. De verfilming van "De naam van de roos" door Jean-Jacques Annaud in 1986 met Sean Connery, deed ook een duit in het zakje om geinteresseerd filmpubliek over te halen het boek te kopen. Promotie is belangrijk en wordt alsmaar belangrijker. Als mensen die deskundig zijn in het maken van promotie daarvoor betaald worden is dat niet afkeurenswaardig maar terecht. Diegenen die een film zien die hen bevalt zijn vaak geneigd om het boek voorafgaand aan de film te kopen en vice-versa. Diegenen die graag populaire muziek horen zijn vaak geneigd om de inspiratiebronnen van die muziek te raadplegen en te beluisteren, wat dan weer kan leiden tot het beluisteren van klassiek, opera, balletmuziek. Diegenen die stripverhalen lezen worden vaak geneigd om de inspiratiebronnen van die stripverhalen te raadplagen en dat kan van alles zijn: misdaadlektuur, science fiction-verhalen, horror-verhalen, literatuur, toneel, schilderkunst, beeldhouwkunst, architektuur enz. Het een leidt tot het ander. Als men ervoor wil openstaan en als men er tijd voor heeft. Tijd hebben voor iets is belangrijk. Meer en meer klagen zogenaamde intellektuelen over de teloorgang van allerlei kultuur en over het gebrekkige onderwijs. Dezelfde (of andere) intellektuelen klagen zelden of nooit over de inspanningen die modale mensen moeten doen om hun dagelijkse brood te verdienen en dan weleens graag op vakantie gaan om zich te kunnen ontspannen met het lezen van een leuk, maar niet al te inspannend, boek of met een reeks van bezoeken aan allerlei bezienswaardigheden die men na ze gezien te hebben ook vlug vergeet.
In de Filipijnen worden ogenschijnlijk weinig boeken gelezen. Soms zie ik een andere passagier in het openbaar transport-systeem die een boek aan het lezen is; soms maar meestal niet. Toch zijn er ook hier overal boekwinkels aan te treffen: nieuwe boekwinkels zoals de keten van National Bookstore en tweedehands-boekwinkels. De boeken daar zijn overwegend Amerikaanse en Britse uitgaven. Af en toe vindt je er Engelse vertalingen van Nederlandse boeken, zoals "Siegfried" van Harry Mulish. Als er geen lezers en dus geen kopers waren, zouden die winkels niet eens bestaan. Ketens zoals Fnac of De Slegte bestaan hier niet. Ik merk ook zelden massa's nieuwsgierigen en kooplustigen op in die winkels. Maar er zijn altijd wel enkelen. Ook in de Filipijnen gaan mensen naar toneelvoorstellingen, gaan naar de film, bezoeken musea, opera- en balletvoorstellingen. Niet noodzakelijk minder dan in Belgie, in Europa of in het westen in het algemeen. Mensen die een toegangsbewijs kunnen betalen en een beetje tijd hebben en geinteresseerd zijn. Tijd is overal kostbaar, een toegangsbewijs kunnen betalen is niet zo evident hier als het is in het westen, geinteresseerd zijn is overal hetzelfde, voor om het even welk soort van kultuur.
Categorie:leven in een ander continent
10-05-2011, 13:11 geschreven door cheverrant1
Voedsel en smaak a la Pinoy...
Voedsel in de Filipijnen bestaat, zoals velen ongetwijfeld weten of geraden hebben, uit rijst als basisingredient. De gekookte rijst wordt meestal niet al te warm opgediend en vergezeld van kip, varkensvlees, vis, saus, groenten. De saus en de groenten worden meestal in afzonderlijke kommetjes opgediend, terwijl de rijst op een individueel bord wordt aangeboden of op een grote schaal waarvan iedereen rond de tafel zijn deel kan nemen, hetzij met vork en lepel, hetzij met vingers. Filipino's houden van lichamelijk kontakt met hun eten, dus vaak vermijden zij het gebruik van vorken, lepels en messen en graaien met hun handen in het aangeboden voedsel. Het klinkt primitief maar als men het enkele keren gedaan heeft, raakt ook een westerling er wel mee bekend. Er mee bekend worden betekent niet noodzakelijk dat een westerling er ook mee vertrouwd wordt en er de voorkeur aan geeft om op die manier te eten. Persoonlijk leef ik hier nu zowat vier jaar, ik ben bekend met de gewoonte en ik heb enkele keren met mijn vingers gegeten, maar het geniet mijn voorkeur niet. Ik hou ervan om met vork en mes te eten, een mes om te snijden en een vork om het gesneden voedsel op te pikken en naar mijn mond te brengen. Ik hou ervan om met lepels te eten als het om soep en mogelijk om dessert gaat. Filipino's maken niet vaak gebruik van messen bij het eten. Gewoonlijk eten zij met vork en lepel die zij enerzijds gebruiken om het voedsel op te scheppen en naar hun mond te brengen en anderzijds om grote stukken (kip, vlees, vis, groenten) door te snijden in plaats van door gebruik van messen. Goed, dat went wel. Iets anders is de voorkeur van Filipino's naar voedsel. Zij eten graag van alles wat zoet is of met kaas wordt bereid. Een voorbeeld van een dessert; ijscreme met kaassmaak. Een voorbeeld van een dessert maar dan als koekje: een kleine cake (de zogenaamde cupcake) met kaassmaak en zelfs met kaas-toppings (kaasschilfertjes uitgestrooid over de cake). Een voorbeeld van een fruitsalade: allerlei soorten fruit (appels, druiven, kersen, mango's, ananas, bananen, sinaasappels enz.) op smaak gebracht met mayonnaise. Een ander voorbeeld van een fruitsalade: allerlei soorten fruit (zie hierboven) op smaak gebracht met gekondenseerde melk en kaasstukjes. Spaghetti: traditionale spaghetti met tomatensaus, gehakt en kaas, maar met een heleboel suiker om het zoeter te maken. Dat wordt Spaghetti Pinoy Style genoemd en waarschijnlijk schreeuwen Italiaanse koks over heiligschennis bij de gedachte eraan. Brood: in plaatselijke bakkerijtjes vindt men ofwel pan de sal (een soort van pistolets) met zachte korst en zoeterig smakend; een kompleet voorgesneden brood is "op zijn Amerikaans" m.a.w. "a loaf": dikkere sneden dan we in Europa gewend zijn, met zachte korst en enigszins zoeterig smakend. Wil iemand brood dat niet al te zoeterig smaakt, dan heeft men de keuze tussen het kopen van brood voor diabeten (suikervrij maar nog altijd met zachte korst) of naar een supermarkt/shoppingmall rijden waar men meestal wel een zogenaamde bakkerij aantreft waar men brood a la Francaise verkoopt: brood, pistolets, sandwiches, baguetten die niet direkt zoeterig smaken, vaak (maar niet altijd) een hardere korst hebben en nogal duur zijn in vergelijking met lokale broodvarieteiten en in vergelijking met broodprijzen in Belgie en Europa. Soms vindt men wel witte en donkere broodsoorten onder deze zogenaamde Franse specialiteiten. Uien (witte) vindt men gemakkelijk en overal maar Filipino's geven de voorkeur aan de rode uiensoort (die alweer zoeter is dan de witte), alhoewel de rode meestal duurder zijn dan de witte. Friet (French Fries geheten natuurlijk, zoals in de USA) wordt als een snack gegeten, niet als basisingredient, en met wat ketchup als begeleidende saus, niet met mayonnaise (herinner U de fameuze dialoog tussen John Travolta en Samuel L. Jackson in Quentin Tarantino's film Pulp Fiction (1994) over hoe Nederlanders friet eten: "met mayonnaise, niet met ketchup", waarop zij beiden zowat moeten overgeven bij de gedachte alleen! Rundsvlees (een goeie steak of biefstuk) kan men kopen in een lokale slagerij met let wel op hoe men die afsnijdt van de homp: vaak wordt dat versneden als zogenaamd ontbijtvlees "breakfast steak" in flinterdunne schijfjes... Als de slager een brok van de homp afsnijdt dient men wel instrukties te geven over hoe men die brok verder wil versneden zien: als biefstuk, als rosbief, in stukjes voor stoofvlees of wat dan ook. Het went allemaal wel: na enige tijd weet men precies wat te kopen en wat te vermijden, weet men precies welke instrukties er moeten gegeven worden om een resultaat te verkrijgen dat men prefereert. Maar het is niet vanzelfsprekend. Men moet er wel wat energie in steken.
Is de Filipijnen een matriarchaat of een patriarchaat ? Er waren reeds twee vrouwelijke Filipijnse presidenten in het verleden: Corazon Aquino (van 1986 tot 1992) en Gloria Macapagal Arroyo (van 2001 tot 2010). De huidige Filipijnse ombudsman is een vrouw: Merceditas Gutierrez (van 2005 tot 2011); de ombudsman in de Filipijnen is niet zomaar iemand die allerlei huis-, tuin- en keukenklachten behandelt maar enkel klachten over mogelijke misdaden gepleegd door regeringsleden. Gutierrez kwam zelf in opspraak wegens waarschijnlijke korruptie en mogelijke bescherming van of het ogen sluiten over nog onbewezen maar sterk vermoed winstbejag van voormalig presidente Gloria Macapagal Arroyo, kwam steeds meer onder vuur te liggen en besloot op 29 april 2011 af te treden. Myriam Santiago Defensor is een vrouwelijke advokaat, rechter, voormalig presidentskandidate (in 1992), senator (o.a. voormalig commissaris van Immigratie en Deportatie van 1988 tot 1989), en heeft een bikkelharde reputatie omwille van haar onverzettelijkheid tijdens politieke debatten. Leila De Lima is secretary of the DOJ (Department of Justice) en "secretary" betekent niet een secretaresse maar wel degelijk een hoofd van de dienst, een hoofd dat bovendien elke dag op televisie verschijnt en in allerlei interviews een stand van zaken of kommentaar geeft op tal van belangrijke kriminele onderzoeken, voornamelijk ivm korruptie, terrorisme, verdenkingen van moorden gepleegd door of op bevel van vooraanstaande politici en zakenlui. Vrouwen en kinderen in het algemeen zijn in de Filipijnen de belangrijkste en meest aanwezige bevolkingsgroep. Dit zijn slechts enkele uit vele voorbeelden. Toch: kan hieruit nu besloten worden dat de Filipijnen een matriarchaat is ? Overwegend zijn het nog altijd mannen die het bewind in handen hebben (politiek, militair, zakelijk, ekonomisch enz.). Mannen zijn nog altijd de dagelijkse kostwinners hier, als zij werk hebben. Als zij werk hebben staan zij een deel van hun loon af aan hun echtgenote of levenspartner om het huishouden te beredderen en de zorg over de talrijke kinderen waar te nemen, en gaan zelf met de rest van hun loon naar de kroeg met vrienden en familieleden of bezoeken allerlei populaire verjaardagspartijtjes en andere familiaile of amicale evenementen waarbij het bier of alkoholische dranken overvloedig in de kelen stromen. Zowat elke week hoor je hier wel op het televisienieuws over verkrachtingen en aanrandingen, over mensensmokkel (waarbij de mensen in kwestie meestal vrouwen zijn), over huiselijke geweldplegingen, over het dumpen van pasgeboren babies of foetussen in vuilnisbakken, in toiletten, of voor de deuren van kerken (omdat de natuurlijke vaders niet willen of kunnen opbrengen, omdat zij hun echtgenotes of levenspartners dwingen tot die extremiteiten enz.). Het lijkt mij dus aannemelijk dat men bezwaarlijk over een matriarchaat in de Filipijnen kan spreken. Men kan natuurlijk stellen: "vrouwen zijn ook maar mensen... waarom denkt u dat de maatschappij beter af zou zijn met een matriarchaat ?". Waarom is er dan zoveel ophef over de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen ? Is het gewoon een kwestie van vrouwen gelijke kansen te geven om dezelfde korruptie te plegen en vergissingen te maken als mannen ? Is het waarschijnlijk dat vrouwen, vooropgesteld dat zij genoeg kansen krijgen, beter zullen leren uit vergissingen dan mannen en daarna de samenleving beter zullen leiden ? Wat met de korruptie (hetgeen meestal niet louter een vergissing is maar een kwaadwillige daad) en waaraan iedereen (mannen zowel als vrouwen) onderhevig zijn ? Wat is het besluit ? Geef vrouwen geen kans en laat mannen de samenleving maar beheersen want het maakt toch geen verschil uit ? Neen. Maar ik hoor zelden zinnige en gefundeerde antwoorden op die vraag, behalve wanneer die antwoorden (?) vermeld staan in allerlei sociologisch wetenschappelijke boeken die weinigen lezen en nog minderen begrijpen. Het antwoord zou nochtans simpel kunnen zijn: geef beide seksen gelijke kansen om verantwoordelijk werk te verrichten. Op termijn zal er wel iets fundamenteels veranderen.
Foto: Corazon Aquino.
Categorie:leven in een ander continent
30-04-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
28-04-2011
Meer ouderlijke verantwoordelijkheid over kinderen
Als ik dan achteraf praat met de ouders van kinderen die schade aanrichtten in mijn huis (familieleden van mijn vriendin), nemen die het nogal gemakkelijk. "Wij hebben geen geld, wij kunnen geen schade vergoeden, wij hebben onze handen al vol met onze kinderen te voeden en te kleden en naar school te sturen". Ik weet ook wel dat die kinderen zelf niet of nauwelijks stilstaan bij wat zij doen. Zij doen wat zij graag doen en als hun ouders hen niet tot de orde roepen doen zij wat zij graag doen tot in het absurde. 1 maal gedurende het verblijf van opa en oma en dus van vele familieleden met hun kinderen hier in mijn huis tussen Kerstmis 2010 en Nieuwjaar 2011, verhefte ik mijn stem tegenover enkele kinderen die echt wel mijn zenuwen op de proef stelden terwijl hun ouders liever deden of zij van niets wisten. De rakkers stopten hun wild geraas, maar achteraf kreeg ik wel kommentaar van andere familieleden (maar niet vanwege de ouders van de kinderen in kwestie): "je moet wat geduld met hen hebben, je wenst opa en oma toch geen verdriet te berokkenen gedurende de korte periode dat zij in je huis logeren" enz. Ik en mijn vriendin beslissen wat er in ons eigen huis gebeurt, niemand anders. Mijn vriendin probeert natuurlijk een middenweg te bewandelen want het gaat om haar familie en weinigen beseffen dat ook ik wel degelijk geef om die familie. Al zowat vier jaar leef ik hier nu konstant in de Filipijnen. Sommige van de kinderen waren babies toen ik hier kwam en zijn nu lagere schoolgangers. Andere kinderen werden geboren tijdens mijn vierjarig verblijf en zijn nu ofwel peuters ofwel kandidaten om op hun beurt naar lagere scholen te trekken. Hun ouders waren volwassenen toen ik hier kwam en zijn nog steeds volwassenen mag ik hopen.Hun financiele situatie is niet noemenswaardig verbeterd (in het beste geval enigszins verbeterd, in de meeste gevallen gewoon status quo gebleven). De meesten van hen hebben wel meer kinderen dan toen ik hier pas arriveerde. 1 zuster van mijn vriendin zal over enkele maanden van haar vijfde kind bevallen... terwijl de vader (haar echtgenoot) zowat tienduizend pesos per maand verdient oftewel ongeveer 150 EUR). Rekening houdend met dat alles wordt het toch wel tijd dat ouders hier meer verantwoordelijkheid leren vooraleer meer nageslacht te produceren of trachten om meer te verdienen om dit alles te blijven bekostigen (ook schade toegebracht in huizen van familieleden of van derden) en om geen rancunes te scheppen met anderen (buitenlands of niet).
Alweer een maand voorbij waarin niet minder dan drie tyfoons plaatsvonden.
Er wonen Mormonen hier in de straat waar ik woon. Sommigen van hen zijn Amerikaans van origine, sommigen zijn Filipijns. Persoonlijk geef ik er niet om waar zij vandaan komen; als ik hen op straat passeer groet ik hen en zij groeten terug en daar blijft het bij. Soms wisselen wij een paar meer woorden uit dan alleen maar een groet, gewoon omdat sommigen onder hen Westerlingen zijn en wel eens een kort gesprekje over het weer of over iets anders met een andere Westerling willen uitwisselen. Het leven kan soms eenzaam zijn voor Westerlingen in andere continenten... 
Een bericht in The Inquirer (Philippines) van 18 mei 2011:
Persoonlijk voelde ik mij ook wel betrokken bij de rampen van
bijvoorbeeld de orkanen Pepeng en Ondoy hier in de Filipijnen op het einde van 2009. Op
kleinere schaal weet ik ook wel dat wanneer een ouder van mijn Filipijnse vriendin
zal sterven (haar ouders zijn allebei in hun late zestiger jaren) wij
naar de begrafenis zullen gaan en dat waarschijnlijk ook ik daar moeite
zal hebben om mijn tranen te bedwingen zelfs al heb ik die mensen
maar enkele keren ontmoet toch zijn zij mij dierbaar geworden. De ouders
van mijn vriendin leven in een klein dorpje dicht bij Ormoc City in
Leyte.Met een binnenlandse vlucht ben je daar per vliegtuig vanuit
Manila op een goed uur, met de bus en ferry duurt de tocht meer dan een
dag.
In Belgie, Europa en het westen wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of wenig kultuur is. Er wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of nauwelijks boeken gekocht worden, dat er niemand naar musea gaat noch naar opera of -balletvoorstellingen. Dat is natuurlijk onzin. Jaarlijks worden er miljoenen boeken verkocht (alleen al in Belgie en Nederland, in het Nederlands); hoeveel miljoenen er verkocht worden over het Europese continent zal wel duizelingwekkende cijfers opleveren. Zijn dat allemaal kookboeken en resigidsen ? Neen, natuurlijk niet. Kookboeken en reisgidsen mogen dan wel erg populair zijn en een flinke bron van inkomsten betekenen voor hun auteurs, andere boeken worden ook wel verkocht. Hangt "serieuze" literatuur ergens aan het staartje ? Vaak wel, want niet iedereen is geneigd om turven van boeken (vier-, vijfhonderd pagina's dik) aan te kopen en te lezen wanneer de inhoud van die boeken voornamelijk over navelstaarderij van de auteurs gaat. Het publiek dat toch dat soort van boeken koopt, is beperkt. Het publiek dat kookboeken en reisgidsen koopt is uitgebreid. Waarom ? Mensen koken graag en willen recepten, dus kopen zij kookboeken; mensen reizen graag dus kopen zij reisgidsen. Op reis willen mensen wel eens graag wat ontspanningslektuur lezen, dus kopen zij misdaadromans. Waar leidt dit allemaal toe ? Vaak nergens heen. De mensen die vandaag kookboeken en reisgidsen en misdaadliektuur aankopen, zullen dat volgend jaar opnieuw doen. Toch zal er ook een aantal zijn dat, door kookboeken, reisgidsen en misdaadlektuur te lezen, verleid zal worden om een "ander" soort van boek te gaan exploreren. Umberto Eco's boeken (De naam van de roos, De slinger van Foucault, Het eiland van de volgende dag) waren allemaal bestsellers; niet omdat het bepaald "gemakkelijke" lektuur was, maar omdat er voldoende promotie rond gemaakt werd. De verfilming van "De naam van de roos" door Jean-Jacques Annaud in 1986 met Sean Connery, deed ook een duit in het zakje om geinteresseerd filmpubliek over te halen het boek te kopen. Promotie is belangrijk en wordt alsmaar belangrijker. Als mensen die deskundig zijn in het maken van promotie daarvoor betaald worden is dat niet afkeurenswaardig maar terecht.
Is de Filipijnen een matriarchaat of een patriarchaat ? 
