Op donderdagavond 27 nov werden wij onder druk gezet om 19u30 s avonds om onze papa te laten overplaatsen naar Valida (Site Goffin) te Sint-agatha-Berchem.
Om 9u s morgens was er al een ambulance voorzien om hem naar daar over te brengen.
Het was te nemen of te laten. Zonder dat wij contact hebben kunnen hebben met hen of eens kunnen gaan kijken of dit wel goed voor hem zou zijn, werden wij door verschillende verplegers onder druk gezet. Natuurlijk is het goed om hem ter afwachting van een Nederlandstalige instelling hem daar al te laten revalideren. Maar waren zij goed op de hoogte van onze papa zijn dossier, nee. Helemaal niet.
De ambulance van 9u is er dan doorgekomen om 11u30 en werd hij dus alleen zonder mij vrijdagmiddag in Valida geplaatst, overdag was hij al in een andere kamer terecht gekomen omdat hij zijn oriëntatie kwijt geraakt.
S avonds laat om 20u15 heb ik telefoon gekregen van de hoofdverpleger daar met de melding dat hij verdwenen was, al meer dan 1u30. Politie is ter plaatse moeten komen en niemand kon zeggen of hij nog in het gebouw was of dat hij naar buiten was daar er ook geen camera bewaking is of er iemand aan de balie zat en aangezien het geen gesloten instelling is kan hij zomaar binnen en buiten wandelen. Na lang zoeken hebben ze hem op het 1ste verdiep teruggevonden terwijl hij op het 5de verblijft. Volledig uitgeput en in paniek natuurlijk.
Wij zijn ter plaatse gekomen en hun antwoord was dat zij helemaal niet wisten dat het zo ernstig was met hem. Hij ziet er toch goed uit en praat heel goed zeiden ze tegen mij. Inderdaad dat klopt maar hij beseft het allemaal niet en weet ook niet dat hij in een ziekenhuis of revalidatie centrum verblijft. Ik denk dat ik goed kan begrijpen waarom hij daar telkens weg wilt.
Hij heeft in 11 weken nog geen buitenlucht gezien. Onze papa is iemand die enorm van de natuur en rust houdt.
Bij Valida zie je zelfs geen boom staan. Daar is geen tuintje of bloem of boom te bespeuren.
In zijn kamer zijn 2 mannen en volgens mijn vader is het bezoek van hen heel luidruchtig en zet 1 van deze personen de tv heel luid omdat hij ni goed hoort.
Papa kan daar niet goed tegen, heeft mij al meerder keren gezegd, ik erger mij daaraan en heb lucht nodig en wil dan van de kamer; vandaar zijn wandelgedrag, en door de vermoeidheid als hij gaat wandelen geraakt hij dus gedesoriënteerd.
Dagelijks doe ik meerder telefoontjes en mails naar nederlandstalige revalidatiecentrums en het is echt rampzalig hoelang deze wachttijden zijn.
Wij hopen dat we daar snel een positief antwoord voor krijgen.
Wie hem graag wilt bezoeken, het is volgens zijn begeleiders daar heel belangrijk dat er mensen langsgaan. Hem vertrellen over de dagdagelijkse dingen. Vooral over nu, wat hij van werk deed, hobby's, interesses, kinderen, ontmoetingen, natuur, sport, .... Hem natuurlijk erop wijzen dat hij daar is om te revalideren want hij wil altijd meegaan.
De laatste dagen verloopt alles goed. Hij heeft sinds 1week geen baxters meer. Krijgt voedsel wel gemixt of geplet. Maar hij eet goed.
Elke dag zit hij in de zetel, vraagt hier ook zelf achter en ook wanneer hij moe is vraagt hij om op bed te liggen. Hij stapt elke dag door de gang met begeleidingstoestel en verpleegster. Momenteel is hij heel mondig maar leeft vaak met zijn gedachten ver in het verleden...zelfs tot 30 jaar terug.
Volgens hem zijn alle verpleegsters mensen die hij kent van een vroeger werk of van bij ons in de buurt. Geeft iedereen een naam die helemaal niet klopt. Hij erkent je wel en zal je naam zeggen maar dat is niet altijd zo. Zijn kleinkinderen kan hij moeilijk uit elkaar houden en vergist zich vaak van naam.
Elke dag zegt hij dat hij morgen gaat werken...of dat hij zijn pensioen gaat vieren... Vraagt soms om een restauranke te reserveren want we gaan morgen eten...
Zijn leeftijd kan hij maar niet onthouden...het is duidelijk dat het korte termijngeheugen niet werkt en dus enorm gestimuleerd moet worden.
Door al deze dingen weten we dat hij nog heel hard moet werken om alles terug in het hoofd op een rijtje te krijgen. En wij hopen allemaal dat er heel snel een plaats vrijkomt in het revalidatie centrum.
Zondag was het koers en heeft hij naar de koers op TV gezien. S'avonds wist hij nog dat Nonkel Jean was geweest met Eddy.
Maandag heeft hij zelf gevraagd of hij nog langer in de zetel mocht blijven zitten. Hij heeft dan toch 17u in de zetel gezeten en toen ik 's avonds bij hem kwam was zijn pijp uit natuurlijk. Heb dan rustig bij hem gezeten zonder teveel vragen te stellen.
Momenteel blijft de toestand ongewijzigd en geen koorts. Deze week of volgende week zouden ze nog een scan doen.
Elke dag zit hij enkele uren in de zetel. We laten hem dingen lezen en stellen heel wat vragen. Hebben hem ook laten schrijven en dat ziet er al niet slecht uit. Het briefje in bijlage.
Hij heeft ook 1x gemixed voedsel gegeten wat goed is verlopen.
Dinsdag 20 september, 's morgens was alles goed verlopen.
Tijdens de middag lag hij plat in zijn bed. We gaan er vanuit dat de verplegers wel weten waarom hij zo plat ligt hé. Hij praat niet heel veel maar weet toch dat we daar zijn en vertelt af en toe iets. Alle baxters waren leeg en uitgetrokken....mmm...????
Maar na enkele minuten werden ons dat duidelijk...hij werd meegenomen voor een controle scan. Hij zei terug tegen iedereen voorzichtig hé
Hebben nog geen resultaten van het labo ivm zijn wonde achteraan het hoofd die niet echt goed geneest.
Maandag 19 september, tijdens de middag herkende hij mijn meter. Wist niet direct haar naam maar bij het buitengaan kon hij haar naam wel zeggen. Toen we toekwamen zat hij in de zetel op de gang. Volgens ons om hem een beetje zicht te geven ipv altijd in dat bed op de kamer. Hij leek ons wel moe van al die inspanningen.
Na ze hem in bed hebben gelegd lag hij er gespannen bij. We hebben hem dan zelf een beetje beter gelegd en dan was hij alerter. Hij vertelt kleine dingen die voor mij ??? zijn maar voor hem wel waarheid zijn.
Toen we doorgingen zei hij telkens: ' voorzichtig hé! '
Tijdens het bezoek tijdens middag was hij heel rustig en zei hij niet veel. Onze nonkels zeiden dat hij te plat lag en hebben dan gevraagd om hem rechter te leggen.
Toen ik 's avonds binnenkwam en aan pake vroeg hoe hij zich voelde antwoorde hij met : ik ben bang van nog iets op te rapen en heb hoofdpijn'. Heb hem gezegd dat hij zich geen zorgen hoefde te maken dat alles wel goed komt maar dat hij zeker moet blijven vechten en zich niet mag laten gaan. Hij was heel onrustig en was aan het zweten maar had geen koorts.
Hebben wel gezien dat de wonde achteraan zijn hoofd niet mooi geneest en hebben die heel grondig gereinigd en wat van die wonde verstuurd naar het labo.
Volgens verpleegster is het normaal dat mensen met hersentrauma's heel wat ups & downs hebben.....
Tijdens het telefoontje om 00u30 zei de verpleger dat hij inderdaad minder is maar dat alles in orde is en hij geen koorts maakt.
Tijdens de middag heeft hij weer heel wat te vertellen gehad zeiden onze nonkels. Hij zat ook in de zetel en werd na het bezoek terug in bed gelegd. Overdag doet hij heel veel inspanningen waardoor hij blijkbaar 's avonds rustiger is.
We hebben gezien dat Stefaan ook zijn naam op het bord geschreven heeft Op die manier kunnen wij hem ook hierover aanspreken. Hij was rustig maar alles was in orde.
Het is nu toch al enkele dagen dat hij geen koorts maakt. Overdag is hij mondiger dan 's avonds. K'vertelde dat Patrick een koers ging rijden in Zaventem waar we vorig jaar samen naartoe zijn gegaan en hij wist mij te zeggen dat de plaats van de koers 'sité' was.
K'heb het alfabet op zijn bord geschreven en hij kon dat goed lezen...Heb onze namen op het bord geschreven en kon dat ook lezen. Na de 4de naam zei hij niet veel meer en was hij moe...maar het feit dat hij dat kan lezen is toch al veel zenne.
Overdag doe hij ook aan kiné en ook leren eten maar dat is nog te moeilijk vandaar dat hij zijn voedsel nog steeds met een sonde krijgt.
Donderdag 15 september, de nacht is weer is goed verlopen. De koorts blijft blijkbaar toch weg.
Tijdens de middag had hij voor de eerste keer een pyjama aan...wat een verandering. Zei niet veel, deed zijn ogen open maar bekeek ons en af en toe een woordje. Zijn rechterbeen was ook minder gezwollen.
Verpleger van de avond zei dat hij inderdaad minder aan het praten was dan gisteren maar alles is nog steeds stabiel.
Op de middag heeft hij veel vertelt over vroeger...mensen vanuit Perk en verhalen van toen. Veel van zeg dus...Ook Maarten zei dat hij niet stopte met praten. Niet alles klopte...maar hij vertelt!
S'avonds wist hij ook dat Jelle en ik aanwezig waren, wist mij te zeggen dat Verhofstadt en Filip Gilbert op TV was...en gelijk had hij. Was zeer bewust en zei dat hij morgen een toerke ging doen met de fiets Wou toch mee nr huis en zei..k'zal vanavond nog maar hier blijven zekerst...ja pake dat lijkt mij het beste
Dinsdag 13 september, nacht is goed verlopen en geen koorts.
Tijdens de middag was pake rustig, uitslag van het labo was inderdaad een bacterie maar geen gevaarlijke. Gisteren hebben ze hem meegenomen voor een ego te nemen van zijn been...en ja, heeft flubiet in rechterbeen waarvoor hij nu 6 maand een pikkuur zal krijgen. Dit zou onder controle zijn door deze medicatie en krijgt nog steeds antibiotica. Koorts blijft wel weg en volgens de dokter is hij momenteel stabiel.
Maarten zei dat hij 's avond terug sliep maar geen verdere veranderingen.
Maandag 12 september om 9u15, de nacht is goed verlopen. Nog geen bericht van resultaten...
's middag lag hij ook te slapen, tot de verpleegster een plijster veranderde en dan deed hij ineens zijn ogen open. Nonkels zeiden dat ze doorgingen en hij zei: " k'gon mee!'
's avonds lag hij rustig, deed zijn ogen open maar zei niet veel. Enzo & Jelle zijn voor de 1ste keer meegegaan. En hij zei wel : 'doet deugd' Geen koorts maar ook nog geen resultaten van het labo.
Zaterdag 10 september om 8u45, verpleegster liet mij weten aan de telefoon dat de dokter mij zelf gaat opbellen. K'wist het....gisteren was niet goed.
En inderdaad dokter liet weten dat ze vannacht terug scan gedaan hebben en hem gaan opereren om 10u. Ze hebben een ontsteking gevonden en gingen terug dezelfde plaats opereren en deze ontsteking verwijderen en volledig desinfecteren. Operatie zou 2 tot 3u duren. Dokter zei dat we om 18u konden bellen om te zien hoe de operatie verlopen is en of we hem konden bezoeken.
Om 18u lieten ze mij weten dat de operatie goed verlopen is en dat de ontsteking naar het labo is voor verdere onderzoeken. Hij zal de nacht doorbrengen op intensieve maar zijn zeker welkom.
Toen we aankwamen op intensieve zag hij er veel beter uit dan gisteren. Was wel wat opgezwollen van de operatie, had meer kleur en lag er vredig bij. Heeft zijn ogen meermaals opengedaan en wist Nathalie & Maarten te zeggen. K'heb hem zelf een pilletje mogen geven en hem laten doorslikken met water.
's Avonds had hij een klein beetje koorts maar voor de rest ok.
Vrijdag 9 september om 8u40, Nacht is goed verlopen maar terug koorts 39°. Hebben terug bloed genomen om verder te zoeken.
Op de middag kwamen wij toe in het ziekenhuis en pake was net terug van een scan. Koorts was weg maar het gaat niet goed, suiker was veel te laag en helemaal geen reactie. Voor mij was hij echt levensloos...Hebben hem dan energie bijgegeven via sonde.
K'ben echt kwaad geweest in het ziekenhuis, iedereen spreekt daar frans, zijn constant vragen aan het stellen in het frans aan hem.... Hoe wil je nu dat iemand met zo een hersentrauma reageert op een vreemde taal? 'Mijn vaders spreekt VLAAMS' !! Ja maar mevrouw, je bent hier wel in een Frans ziekenhuis....ja maar meneer volgens mijn nog altijd op een vlaams grondgebied, zei ik.
Ik heb hen meerdere keren gezegd er is iets niet juist...het gaat niet goed. Hij hoort hier ni te zijn... Er klopt iets niet...koorts dat blijft...wat loopt er verkeerd????
'S avonds zei Maarten dat hij rustig aan het slapen lag...verder niet.
Tijdens het telefoontje om 23u30 zeiden ze dat hij rustig was en geen koorts.
Donderdag 8 september om 8u25, de nacht is goed verlopen en temp is 37,9°
Tijdens de middag zijn pake zijn broers geweest en lieten mij weten dat hij zeer alert is in vergelijking met gisteren. Praat zeer duidelijk en begrijpt sommige dingen. Temp 36,8°. Wanneer Maarten en Brien daar waren heeft hij veel te zeggen gehad en zingt hij Frank Sinatra. (Hoe zou dat nu komen )
Pake heeft vandaag kinésitherapie en logopedie gehad. Heeft een beetje van een papje gegeten. Drinken dat wou hij niet.
Toen ons ma en ik toekwamen lag hij te slapen, hij deed zijn ogen open en heeft enkele dingen gezegd maar hij leek ons echt vermoeid. Als ik vroeg welke kleur mijn nagels hebben antwoorde hij heel overtuigend met 'Anderlecht'. Goed zo pake!!!
Woensdag 7 september om 9u, de nacht is goed verlopen. Koorts minder 37,7°
's Middags had pake toch minder te vertellen dan gisteren. Hij zei soms dingen die helemaal niet correct zijn, kon ook niet meer antwoorden op de vragen die ik gisteren gesteld had. Wist soms wie we waren.
De katheter is wel verwijderd wat positief is. En ze lieten ons weten dat hij van intensieve naar Neurologie zal gaan. We boeken vooruitgang.... Elke dag iets beter...nog steeds hebben we geen antwoord op de koorts die blijft aanhouden.
Toen ik 's avonds toekwam wist ik dat hij naar een ander verdiep was. K'was heel onzeker toen ik de kamer binnen kwam, hij lag daar te slapen en ik was volledig van de kaart. K'voelde direct dat hij hoge koorts had. Ik kreeg het daar echt benauwd, een kleine ruimte met 2 personen, de venster dat openstond en geen scherm meer die mij op de hoogte hield van zijn bloeddruk, hartslag, temperatuur... K'was volledige verloren...
K'ben direct terug de kamer uitgegaan met al deze vragen naar de verpleegster. Waarom een kamer met 2, waarom staat die venster open, hij heeft hoge koorts, is er hier dan niemand dat nederlands spreekt....pffff De verpleegster probeerde mij terug rustig te krijgen maar zonder resultaat...ze zei, het is goed om met iemand op de kamer te zitten voor hem, de venster open is ook goed, geef hem wat zuurstof....ja er zijn sommige die wel enkele woorden nederlands spreken. Al die antwoorden brachten nog steeds geen rust terug... Het veilig cocon gevoel viel plotseling weg...een verpleegster die 24 op 24 waakt over pake en dat werd nu ineens verbroken.
K'ben dan volledig overstuur terug naar intensieve getrokken en daar zijn dokter aangesproken. Die vertelde mij net hetzelfde als de verpleegster waardoor ik toch iets rustiger werd.
Telefoontje om 23u23, pake was rustig maar wel heel hoge koorts.
Dinsdag 6 september, de nacht was goed verlopen. De koorts blijft aanhouden en dokters blijven testen doen om te zien of er geen verdere infectie is. Maar tot nu toe niet.
's middags was Maarten al bij hem als ik toekwam, de tracheotomie was verwijderd...ik kwam binnen in de kamer en hij zat terug in de zetel (doen ze nu blijkbaar elke middag). Ik zei: 'dag Pake' en hij antwoorde heel luid en duidelijk 'dag Nathalieke'. Pfff wat een opluchting was dit voor mezelf. Maarten deed teken en vroeg om even met hem naar buiten te gaan op de gang. Hij maakte zich duidelijk zorgen...en zei mij dat pake duidelijk niet goed bij zijn verstand is. Want vroeg of Maarten zijne kleine al getekend had bij den Anderlecht .
Tijdens ons bezoek heeft hij heel veel gebabbeld, sommige dingen lijken ons correct en andere dingen die hij vertelde kwamen precies van een heel ander tijdperk.
Hij wist onze namen te zeggen, waar hij woont, zijn buurvrouw Angel, dat hij rechtshandig is, dat hij Charly noemt. En heel belangrijk, de vraag dat ik hem gisteren gesteld had: Welke kleur is dat op mijn nagels? ... Vandaag keek hij naar mijn nagels en zei hij:' mauve en wit: Anderlecht' . Dan heeft hij die vraag toch begrepen.
De ene moment weet hij dat ik zijn dochter ben en de andere moment zegt hij dat ik met hem getrouwd ben.
Hij zei dat hij pijn had aan zijn nek waarop ik de vraag stelde: waar zit ge het liefste, in de zetel of in uw bed? Hierop kreeg ik het antwoord: STOMME VRAAG Hé!
Allemaal positieve dingen maar soms vergeet hij wie we zijn of wat we doen of hoe de kindjes noemen, vanwaar hij is. Soms wel, soms niet.
'S avonds lieten zijn broers ons weten dat hij heeft gefietst en veel bewegingen heeft moeten doen. Hierdoor was hij heel moe en helemaal niet meer van zeg.
Telefoontje om 00u03, nog steeds koorts maar minder.
