Na lange tijd twijfelen heb ik het nieuws aan Paul verteld. Hij was in shock. We hadden namelijk Phoebe's graf al samen bezocht. Toch besloten we om haar samen eens te gaan bezoeken. Toen we aankwamen was ik verlamd van nervositeit. Paul overtuigde me om toch te blijven en toen ik haar zag kon ik mijn ogen niet geloven. Daar stond mijn dochter. Mijn dochter die ik nog nooit eerder had gezien. Waarvan ik tot een tijdje geleden niet eens wist dat ze nog leefde. Het was een beetje ongemakkelijk, maar het leek goed te klikken tussen Paul en Phoebe. Ze vonden elkaar heel aardig. We vroegen haar of ze niet bij ons wou komen wonen maar dat wou ze niet. Ze besefte niet goed hoe alles in elkaar zat, en zag Caroline als haar enige moeder, wat eigenlijk wel normaal is.
Twee maand later trouwde ik met Frederic. Ik was zo blij dat Phoebe er ook was. Frederic en ik staan nu klaar om te verhuizen naar Frankrijk voor de komende jaren. Paul en Phoebe hebben afgesproken dat ze samen eens op bezoek zouden komen. Dit is alles wat ik wenste. Mijn twee prachtige kinderen samen bij me te hebben.
Ik weet niet wat er net gebeurd is. Het lijkt
zo onrealistisch. Ik snap het gewoon niet. Hoe kon dit gebeuren? Caroline Gill
wandelt hier na al die jaren binnen en vertelt me dat Phoebe niet dood is. Dat
ze al die jaren al bij haar woont. Dit kan toch niet? Hoe kon David me dit
aandoen? Ik begrijp dat het moeilijk lag voor hem aangezien zijn verleden met
zijn zus maar hij had het mij moeten vertellen. Het is evenveel mijn kind als dat
van hem, dus is het maar normaal dat we zon beslissing samen nemen. Je stuurt
toch niet zomaar je secretaresse weg met ons kind, om haar in een instelling te
steken? Zelfs al heeft ze het syndroom van Down. Zelfs al kan ze geen normaal
leven leiden. We hadden er samen het beste van kunnen maken.
Nu begrijp ik wel eindelijk waarom alles zo
slecht ging vanaf de geboorte van de tweeling. Hij kropte zijn verdriet op en
durfde mij de waarheid niet te vertellen. Ik weet echt niet hoe ik hiermee moet
omgaan.
De twee afgelopen weken zijn al heel zwaar geweest. Ik heb telefoon gekregen dat David aan een hartaanval gestorven is tijdens het joggen. We zijn nu wel al 6 jaar gescheiden maar toch blijft dit verschrikkelijk. Toch mis ik hem. Hij kwam regelmatig nog op bezoek om iets te repareren of gewoon eens dag te komen zeggen. Hij is zo'n groot deel van mijn leven geweest, en is dat nog steeds. Samen met Bree heb ik de begrafenis geregeld. Er was ongelofelijk veel volk. Al zijn patiënten die hij ooit geholpen heeft waren er. Ze zagen hem als een soort held. Jammer genoeg heb ik Paul niet kunnen bereiken. Hij is op rondreis in Europa voor zijn muziek. Ik vind het zo erg dat hij geen afscheid heeft kunnen nemen. Ik weet dat ze het nooit goed hebben kunnen vinden met elkaar, maar het is en blijft zijn vader. Ik weet niet hoe ik het hem moet vertellen.
Het wordt moeilijker en moeilijker thuis. David en ik leven precies in verschillende werelden. We kunnen niet meer normaal praten. Ik weet niet wat er misloopt, maar we zijn gewoon niet meer gelukkig samen. We richten ons beide op andere dingen, beide op ons eigen werk. Paul ziet er zo van af. Dat is nog het ergste voor mij. Dat we Paul er ongelukkig door maken. Het is sinds de dood van Phoebe dat alles zo bergaf gaat. We kunnen er niet mee omgaan en het drijft ons verder en verder uit elkaar. Ik heb al vaak gedacht aan een scheiding maar ik weet niet of het effectief de juiste oplossing is. Misschien komt alles nog goed.
Ik ben net terug thuis van het ziekenhuis. Met veel liefde en plezier mocht ik mijn zoontje Paul mee naar huis brengen. Helaas heb ik mijn tweede kindje nooit ontmoet. We wisten niet dat het een tweeling was. Paul had namelijk een zusje, Phoebe. Ze is gestorven bij de geboorte. Ik weet dat ik gelukkig moet zijn met wat ik wel heb, maar ik had haar zo graag even willen zien. Haar eventjes kunnen vasthouden. Ik weet dat David het deed om mij te beschermen, maar hij snapt mij niet. Ik heb haar niet eens gezien. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan.
