Wow, de laatste paar dagen zijn zo hectisch
geweest, ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen. Chronologisch misschien
best. We weten allemaal nog uit mijn vorige blog dat onze Miss Monde haar (te
dure) Starbucks koffie over mij had gegoten. Wat een verspilling.
Maar dus een dag of twee later waren de
leerlingen op school er nog niet over uitgepraat. De moed begon me in de
schoenen te zakken maar opgeven doe ik nooit. Ik spendeerde veel van mijn tijd
aan het beramen van een plannetje om dat mens terug te pakken, al wisselde ik
dat wel af met enkele blikken naar Heisenberg. Na school was ik één van de
laatste leerlingen in de fietsenstalling, samen met hem. Toen hij mij zag
aankomen om mijn fiets te nemen kwam hij naar mij toe en mijn hart sloeg een
slag over. We hebben eventjes gepraat. Hij zei dat hij wat er gebeurd was erg
vond en dat hij mij beter wilt leren kennen, hij nodigde mij zelfs uit voor
zijn ‘homeparty’ voor zijn verjaardag.
Ik kom dus aan op dat feest, waar ik me niet
bepaald thuis voelde, en wie loopt daar rond met een ego van hier tot in Tokyo,
Miss Monde. Dat was het ergste nog niet, Miss Monde was niet enkel op het
feest. Ze stond rond Heisenberg te draaien als een bij rond nectar. Het liefst
had ik haar om de keel gevlogen maar ik hield me in, ik wou Heisenbergs feest
niet verpesten. Blijkbaar was ik daar trouwens niet voor nodig. Na een uurtje
wat rond te draaien, niet echt op mijn gemak, komt Layla uit de badkamer
gelopen. Ze keek alsof ze een spook had gezien en brabbelde iets over een man
met een mes. Al wist ik niet zeker of ze gedronken had of niet, uit voorzorg
belde er iemand toch maar naar de politie. Vanaf dat die aankwamen was het
feest natuurlijk verpest.
Ik heb vanmorgen nog met Layla gesproken en ze
blijft erbij dat er een man met een mes in de badkamer van Heisenberg stond. Ik
heb zelf niets gezien en de politie heeft niets gevonden maar het is niet
onmogelijk om tussen een groep jongeren binnen te geraken. Dit doet me allemaal
terug aan het gedoe met Dylan denken. Misschien was ik toch maar beter op mijn
vorige school gebleven.
Joow mannekes , mijn verhaal bij de directeur is met sisser
afgelopen; dixit de directeur heb ik te veel stress ervaren door de
gebeurtenissen van de laatste weken. Ma
bon … buiten dat ik een blog vol kan klagen over de hoeveelheid schoolwerk die
naar onze hoofden word gesmeten en buiten het feit dat die foor van een Blair,
als dramaqueen, tegen iedereen heeft liggen rondbazuinen dat ik een oogje heb
op die mega knappe Heisenberg van de klas, heb ik gisteren voor zoveel commotie gezorgd op school, amai
de rellen in Brussel waren er nieeeets tegen. Maar nog efkes over Heisenberg
tussen ons gezegd en gezwegen alleen al als hij naar mij kijkt heb ik zin om de
kleren van zijn gespierd en atletisch lichaam te rukken. En hem mijn kamer in
te strikken en nog zo veel meer.
Ma bon …. op een of andere manier had zo’n de plaatselijke
miss du monde met een Franse ‘rrrrrr’ en met zo’n dikke bontjas (en natuurlijk
weer een vriendin van de 3 viswijven van onze klas) het in haar hoofd gehaald
om voor niemand plaats te maken in de gang en met haar dikke dieren bonte jas rond
haar heen in de gang te paraderen van links naar rechts. Ik zou het begot niet
weten waarom (misschien was ik weer sensuele blikken naar Heisenberg aan het
werpen) maar ik had die miss du monde dus niet gezien en zoals je wel raden kan
bots ik juist op dat bolleke bond in het midden van de gang. Ineens was het
precies doodse stilte ge kent da wel zo da precies alle blikken op u gericht
zijn, mijn adem stokte en mijn handen werden klam, ik zag alles in slowmotion
en reageerde ook in slowmotion dus zonder dat ik er ook maar iets tegen kon
doen gooide ze haar nog steeds hete Starbucks coffee over mij heen en draaide
zich om zonder me nog maar één blik te gunnen. Als verstijfd stond ik daar een pilaar
te wezen met Starbucks coffee over me heen. Nu lijk ik wel zwak en weinig
assertief maar ik zou Charlotte Peeters niet wezen indien ik dit zo zou laten. De
bitchfight is nu officieel begonnen…
Ik wou dat het anders was, dat ik jullie over mijn oh zo perfecte leven kon vertellen. Maar dat is niet zo, en ik ga jullie dan ook de schijn ervan besparen. Ik voel mij slecht. Echt kut. Ik voel mij als een spermacel van een bronstige hengst. Iets concreter: een spermacel die als eerste van zijn 300 miljoen collegas - met 62 kilometer per uur in de ranzige vagina van een op zijn minst even opgewonden merrie - wordt geëjaculeerd. Zich dan tegen 4 millimeter per minuut naar de eicel begeeft om dan op nog geen honderdste van een milliseconde, als tweede aan te komen. Pittig kut dus. Maar heyy er bestaan ergere mislukte organismen. Mijn klasgenoten bijvoorbeeld. Wat een bekrompen, idiote, egocentrische stelletje ezels zijn me dat. t Is niet de eerste keer dat ik tot deze vaststelling kom maar sinds deze week is werkelijk elk sprankeltje hoop op verandering weg gekatapulteerd. Dylan is dood. Morsdood. De eerste twee dagen na het nieuws leek iedereen er kapot van te zijn. Er waren hashtags op twitter en facebook. Er werden kaarsen aangestoken en er werd een gesprek met mevrouw Zaagmans over dood en rouwen gevoerd. Komaan kon het nog oppervlakkiger? Het leek wel alsof de school samen met de klas er een handleiding voor had. Omgaan met een dode leerling op school voor dummys. Kon er dan niets meer worden gedaan voor Dylan? Twee dagen later was de handleiding afgerond en kon iedereen weer verder met zijn normale leventje. TWEE FUCKING DAGEN. Aja, want Dylan was niet populair, noch aantrekkelijk of opvallend. Hij was zoals vele een minuscule grijze stip in een uitgestrekte grijze massa. En terwijl ik geen oog dicht doe, leef op een dieet van afhaalkoffie en s nachts urenlang naar herfstbeelden op canvas staar, heeft het merendeel van de klas Dylan al lang uit zijn harde schijf gewist. Toen ik hier tijdens een klasgesprek iets van zei en de drie viswijven van de klas: Erna, Serena en Vicky, met hun ogen draaiden, kreeg ik het. Ik werd hysterisch. Vanaf dan is alles zwart geworden, het eerste wat ik mij weer herinner is dat ik bij de directeur op bureau zat. Tot mijn verbazing had hij SHIT, mijn pc gaat uitvallen en de lader ben ik kwijt aahggrrrrr!!! Oké snel uploaden dan.
Tot volgende week bloggers, dan kan ik jullie verder vertellen over mijn oh zo niet perfecte leven.
Vorige week is er veel gebeurd en ik vertelde toen ook dat hij waarschijnlijk dood was. Wel, ik heb jullie daar heel wat over te vertellen. Ik ging dus naar die plek en zag daar een lijk liggen. Ik dacht dat het mijn vader was maar wonder boven wonder was hij dat helemaal niet. Dat was een opluchting dacht ik. Maar… Toen ik zag wie het was, was ik in shock het was dan wel mijn vader niet maar het was een klasgenoot van me. Het was namelijk Dylan. Ik kende hem dan wel niet zo goed toch was ik erg gechoqueerd en bedroeft. Toen ik thuis was heb ik meteen een warm bad genomen, ik moest namelijk even bekomen en nadenken. De dag voordien was Dylan wel al afwezig dat vond ik wel al vreemd. Hij was volgens sommigen in de klas bijna nooit afwezig. De laatste keer dat ik hem zag herinner ik me nog goed, hij fietste voor me en net toen hij afsloeg in een steegje keek hij nog eens achterom naar me en glimlachte naar me. Die glimlach was niet zomaar een glimlach maar een teken begon ik meer en meer te beseffen. Wist hij dit al op voorhand? Waarom hij? Zoveel vragen waarop ik zo graag een antwoord zou willen. Maar zou ik ooit een antwoord krijgen op al men vragen? Of zullen deze voor altijd onbeantwoord blijven. Het is allemaal zo ingewikkeld pff. Waarom moet dit mij weer overkomen? De dag erna in school kon ik echt niet volgen. Ik dacht steeds weer aan wat er gebeurde. Maar ik kon er niets over zeggen tegen de andere klasgenoten. Dat is mijn taak toch helemaal niet en trouwens ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen. Iets later kwam ineens de directeur binnen en die vertelde alles wat er gebeurde aan ons, ik deed of ik van niets wist. Hij vertelde wel niet de waarheid. Hij vertelde dat Dylan aangereden was met de fiets terwijl dat niet zo was. Maar waarom loog hij daarover? De hele klas was in shock en we mochten allemaal meteen naar huis, we konden namelijk toch niet meer op letten na het hartverscheurende nieuws dat we te horen kregen. Toen ik naar huis fietste bedacht ik me net dat toen ik naar de moord plaats ging van Dylan ik de directeur zag fietsen vanuit de richting van waar het allemaal gebeurde. Helemaal in paniek was hij. Zou hij iets te maken hebben met de dood van Dylan? Stel je voor dat zou wel heel straf zijn hé. Maar ik ga er niet teveel proberen over na te denken. We zien wel.
Tot een volgende keer allemaal, dan weet ik misschien meer.
Eerst je geheugen eens opfrissen. Op mijn vorige blog vermelde ik dat ik na al die jaren eindelijk iets meer te weten ben gekomen over mijn vader. Ik ben erachter gekomen dat mijn vader een crimineel is die uit de gevangenis is ontsnapt, wat dus het strenge gedrag van mijn ouders verklaarde. Nadat ik dit nieuws had laten bezinken heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt om mijn mama en mijn vader Gert eindelijk te confronteren om te zeggen dat ik op de hoogte ben en dat ze moeten stoppen met zich telkens zo zorgen te maken om mij, ik ben geen klein kind! misschien had ik dat laatste maar beter niet gezegd, want nu heb ik 1 week huisarrest gekregen en mag ik het huis niet meer uit. Het enigste herinnering die ik aan mijn vader heb is een goudkleurige paardenpion met rode ogen dus als ze denken dat huisarrest mij tegenhoud om verder onderzoek te doen naar mijn vader, dan hebben ze het goed mis! Ik las voor het laatst dat mijn vader het laatst werd gezien in [plaats] en besefte dat het hier eigenlijk niet ver vandaan was, dus besloot ik om er met mijn fiets naar toe te gaan. Wanneer mijn ouders sliepen natuurlijk. Na een tiental minuten fietsen begon ik mij kei veel vragen te stellen, zou hij mij nog herkennen, zou hij mij accepteren als dochter...? Hoe dichter ik bij mijn bestemming kwam hoe onzekerder ik werd. Ongeveer 1 min voor mijn bestemming zie ik 8 politiewagens, 5 politiemotors en 2 helikopters voorbij vliegen alsof Pablo Escobar hier in [plaats] werd gespot. Je weet wel, die ene Mexicaan die als de grootste drugsdealer ter wereld wordt gezien. Toen ik er eindelijk aankwam was alles al verzegeld door de politie en was er een menigte waardoor ik niets kon zien. Ik probeerde mezelf dus tussen de menigte te wringen om te zien wat er aan de hand was en uiteindelijk zie ik een lijk. Ik kon jammer genoeg niet zien wie het was, en of het een meisje of jongen was. Het enigste wat ik ervan kon zien was een arm. Een gestrekte arm met in de hand een goudkleurige paardenpion met rode ogen. Ik kon mijn ogen niet geloven! De toeval dat ik er toevallig bij was. Was mijn vader het lijk? Of was het een teken naar mij toe dat hij het gedaan heeft? Ik vertrok snel terug naar huis voor mijn ouders door hadden dat ik niet in mijn bed lag. Ik los dit mysterie wel een andere keer op
Weet je nog dat ik Estella vroeg om ergens te gaan praten?
Dat hebben we gedaan de volgende dag direct na school. We hebben allebei onze
excuses aangeboden, ik over het schreeuwen en zij over te nieuwsgierig zijn. Daarna
hebben we nog gepraat over school en het nieuws. Ze heeft me ook geholpen met
wiskunde. Ik snap niets van dat spilmethode ding… Het blijkt dat ik toch een
nieuwe vriendin heb. Er was wel iets wat bij me bleef hangen na ons gesprek. Er
is blijkbaar een gevangene ontsnapt uit de gevangenis in Mechelen en hij werd
gespot in Boom. Ik zei tegen haar dat ze zich nergens zorgen over hoefde te
maken, maar mijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd zoals een kleine vlam waar
ineens een papier wordt ingegooid. Ik vond het raar dat ik niets had gelezen over
de ontsnapte gevangene. Ik lees elke dag de krant, hoe kan het dan zijn dat ik
hier niets over wist? Die avond zocht ik naar alle kranten van de voorbije 2
maanden. NIETS! Wel vreemd dat er in een paar kranten pagina’s misten. Maar
gelukkig bestaat er nog iets genaamd het internet. Ik heb een artikel gevonden
en daarin stond een foto en de naam van de gevangene. Frank Peeters. Die naam
ringt misschien geen bel bij jullie maar bij mij wel, het is mijn vader8 Ik
wist niet dat hij in de gevangenis zat! En raad eens mijn mama en Gert zijn
rond de tijd dat mijn vader is ontsnapt zo streng geworden! Echt oneerlijk! Ik
begrijp dat er bang zijn, maar ik kan mezelf prima beschermen. Ik ben niet
bang! Ik ben van plan om morgen tegen mijn mama en Gert te zeggen dat ik het
weet en dat ik niet bang ben voor hun of mijn vader!
Welkom terug op mijn blog. Aflevering 2 van mijn leven.
School is nog erger geworden en ik die dacht dat de eerste schooldag al een hel was. Maar eerst zoals beloofd meer over mijn ouders. Mijn vader had nogal losse handjes en daarom is mijn mama een aantal jaar geleden van hem gescheiden.
Ondertussen heeft ze een nieuwe vriend, Gert Pauwels, maar ik beschouw hem als mijn echte papa. Op zich hadden we wel een goede band, tot vorig jaar. Toen is er nogal wat misgelopen. Ze zijn veel strenger geworden en laten me nooit het huis uit. Ik word dan ook elke dag voor de schoolpoort afgezet. Over mijn biologische vader praat ik nooit. Hij is uit mijn leven verdwenen en daar hou ik het bij.
Op school was er nogal wat drama. Ik was dus effectief aan het proberen vrienden te worden met Estella. Tijdens de pauze was ik bij haar gaan staan want ik had de tijd nog niet gevonden om andere vrienden te maken. Ineens begon ze me te verhoren. Waar kom je eigenlijk vandaag? Waarom ben je van school verandert? Bla bla bla. En natuurlijk moest ze weer een stap te ver gaan. De vraag die een bom in mij deed ontploffen: hoe zit het met je vader? Ik werd rood van woede en ben nogal uitgevlogen toen ze het vroeg. Dus nu probeer ik nieuwe vrienden te maken. De rest van de dag ben ik bij Serena en haar vrienden gaan hangen. Ze is zo lief en vriendelijk. Dat had ik wel verwacht, die indruk had ik al. Waarschijnlijk is het ook wel beter zo. Nu kan Estella weer bij Aria en Clara gaan hangen, vindt zij ook wel beter denk ik.
Oh wacht, ze stuurt me net een berichtje. Sorry voor vandaag, kunnen we ergens praten? Ik kan maar beter gaan.
Ik weet niet wie dit gaat lezen maar iedereen heeft toegang dus verwelkom ik jullie graag in mijn gedachten en dromen, mijn ervaringen en meningen, eigenlijk zowat in mijn hersenen. Iedereen heeft een uitlaat nodig en een dagboek is zo saai, daarom is hier mijn eerste blog.
Maar wie ben ik? Dat vraag je je misschien wel af. Wel ik ben Charlotte Peeters. Geboren en getogen in Antwerpen en een kersverse nieuwe leerling in Boom. Die eerste schooldag was best stressvol. Wanneer je van school moet veranderen door “persoonlijke redenen” lijkt het altijd alsof iedereen al je geheimen al kent, ze kijken je aan met een blik vol verachting en nieuwsgierigheid en je voelt je als een dier in de dierentuin. Je kan ze bijna horen denken: “Wie is dat? Wat doet ze hier?” en duizenden andere vragen waar ik liefst geen antwoord op geef. Dan kom je in je klas en voel je je als een eenzaat. Iedereen kent elkaar en jij zit er maar gewoon bij tot de leerkracht opmerkt dat je nieuw bent en iedereen je weer aanstaart. Best ongemakkelijk als je het mij vraagt.
Maar desondanks dat alles ben ik wel blij met de nieuwe start. Mijn klas lijkt me ook wel best oké. Al was er wel dat ene meisje met bruin haar die me vies aankeek, haar naam ben ik vergeten. Dan is er nog “de slimme” van de klas, zij lijkt me nogal een nerd. Zo iemand die alles volgens de regeltjes doet, nooit haar mond opendoet en altijd betweterig reageert. Toch ben ik ervan overtuigd dat zij en ik goede vrienden gaan worden, dat zal in elk geval mijn punten ten goede komen. Op mijn vorige school leerde ik dat je op de middelbare school vooral vrienden moet maken die iets kunnen betekenen voor je resultaten of je imago. Estella, zo heet de slimme, kan ervoor zorgen dat ik met glans afstudeer en daar doen we het toch allemaal voor.
Zolang ik hier maar na een jaar weg ben, wat ik ook moet doen ik blijf hier geen dag langer dan nodig. Mijn imago kan me dan ook niet veel schelen, ik moet gewoon dit ene jaartje doorkomen en dan is er vrijheid. Waarschijnlijk denkt iedereen er zo wel over. Mijn ouders in elk geval wel, die willen me zo snel mogelijk buiten. Maar volgende keer meer daarover, ik moet gaan.
