Ik begin hier al aardig mijn weg te vinden in het hete en stofferige Ouaga. Vorige week vrijdag heb ik van de organisatie hier een brommer gekregen, een toffe, ouderwetse (bij ons zeggen daartegen waarschijnlijk nen old timer) oranje YAMAHA. Met dergelijke brommer rijdt meer dan de helft van Ouagalezen hier rond, .... en hoe? Er staan hier we overal rode lichten en verkeersborden....waarschijnlijk ter decoratie, want de meesten lappen de regels aan hun botten. De wet van de rapste en de sterkste is hier van kracht. Het is maw opletten geblazen, maar ik moet eerlijk toegeven dat die rijstijl me wel ligt ;-)
Zaterdagmorgen ben ik Ouaga gaan verkennen met de brommer en wanneer ik zeg verkennen is het ook verkennen. Ik ben 'smorgens rond een uur of tien vertrokken met het gedacht naar het bureau van toerisme te gaan en mij daar een kaart van Ouaga aan te schaffen. Het toerismebureau had ik vrij snel gevonden (u'tje ofzo), maar dan, de terugweg.... Vermits alleen de hoofdstraten hier hebben een naam, dat zijn tevens ook de straten die verhard zijn, is het niet evident om zomaar eventjes de weg terug te nemen. De andere straten zijn 'oranje' aardewegen en die lijken allemaal op elkaar(denk dat ik toch een tijdje in cirkeltjes gereden heb). Maar om een langer verhaal kort te maken...ik ben tus om 14u thuis gekomen. We hebben maw een beetje aan sight- seeing gedaan en de stad is bijdeze, een beetje beter, verkend.
Zaterdagavond had ik afgesproken met iemand die ook bij het IPC werkt (Amadé). En hoewel ik, of dat denk ik toch, vrij goed frans versta en spreek, loopt de communicatie vaak een beetje verkeerd. Hij had blijkbaar dix-sept heure gezegd, maar ik had de dix niet gehoord...dus, dacht ik dat we om 7 u hadden afgesproken... Ik was er dus niet en vermits ze er hier geen gras laten overgroeien, had hij tegen de tijd dat ik dacht dat we afgesproken hadden, al een andere date ;-) Enfin, zondagavond zijn we dan iets gaan eten, samen met een vriendin(Joseline) van hem. Een toffe madam en waarschijnlijk één van de weinige feministen die hier in Ouaga rondlopen. Ik heb mij een deuk gelachen toen ze het had over de ontrouwheid van de Burkinese man, en zeker wanneer er dan een Burkinese man aan tafel zit die kost wat kost ook zijn versie van het verhaal wil geven. In feite heeft het allemaal te maken met de positie van de vrouw, zowel de positie die ze zelf inneemt (want er zijn weldegelijk (niet veel) vrouwen die een andere positie, dan de onderdanige vrouw, innemen), als de positie die ze krijgt toegewezen door de man (en die plaats stelt niet al te veel voor). Heb ondertussen trug met Joseline afgesproken ze zal 'Teau' (paten op basis van bloem, arachide, suiker...en een of ander sausje) klaarmaken, ben benieuwd.
Net zoals bij ons viert men hier op de eerste mei, het feest van de arbeid...en gaat dus niemand werken. Zo komt het dat Houaua een afspraak kon regelen met een prof. psy van de univ van Ouaga. Nadat we iets gedronken, gegeten en gebabbeld hadden over hoe we onderzoek zullen aanpakken, zegt Houaua tegen mij :" je vais demander la route" en ik tegen haar, "maar H we moeten de weg toch niet vragen, we kennen toch de weg terug". Dat moet hilarisch geklonken hebben, want die twee lachten zich haast een breuk..."Demander la route" is een zegswijze waarmee je aangeeft dat je wilt vertrekken, maar dan op een fatsoenlijke manier. Van onderontwikkeling gesproken zullen ze gedacht hebben ;-) We leren hier elke dag nog bij!
Ondertussen ben ik een manier aan het zoeken om de fotos op de site te zetten, maar tot op heden is dat echter geen groot succes. Ik blijf zoeken en pogingen ondernemen, zodanig dat jullie jullie ogen eens de kost kunnen geven.
