Vandaag wil ik jullie mijn verhaal vertellen. Ik ben  een weeskind. Ik woon in bij mijn tante en nonkel. 

Ik ben beide ouders verloren bij een tragisch busongeval in 1903; veel weet ik daar niet meer van aangezien ik 3 was. Ik zie nog vaag de politieagent die met mijn onthaalmoeder praat, die in tranen uitbarstte.  Ik heb dus eigenlijk nooit anders geweten dan te wonen bij mijn tante en nonkel. 

Ik ben daar eerlijk gezegd niet zo graag, ze voelen niet aan als ouder-figuren. Misschien komt dit wel omdat ik me daar niet voor open stel?

Tot dusver het feit dat ik wees ben.

Ik heb ook een handicap, tijdens mijn 5e levensjaar kreeg ik te horen dat ik polio heb, een verlammende kinderziekte. Ik loop mank en dit hindert me wel in een paar dingen. Zo viel ik eens bijna van de vuurtoren, waar Manech en ik elkaar zagen. 

Ik wil alles behalve medelijden bij jullie wekken maar gewoon eens mijn verhaal kunnen doen.