Manech is terecht! Het is de detective die hem gevonden heeft (hij is het geld dus meer dan waard)! Manech zit ergens in een hospitaal in Zuid-Frankrijk. Hoe hij daar terecht gekomen is weet niemand, hij zelf ook niet want hij heeft geheugen verlies. Het was zo een blij weer zien, voor mij dan toch ... Manech weet niet meer wie ik ben, laat staan dat wij een relatie hebben. Ik hoop dat dit allemaal terugkomt, maar de dokters zeggen dat dit niet zal gebeuren. Achja, dan beginnen we gewoon weer opnieuw. Hij is nog steeds zo lief, en knap! 

Ik wil jullie allemaal graag bedanken voor de steun die ik van jullie gekregen heb, alle lieve berichtjes! 

Ik zal vanaf nu weer meer posten, aangezien ik weer meer tijd heb. Ik zal jullie wekelijks op de hoogte houden over hoe Manech evolueert!

Doei!

Het is nu al bijna een jaar geleden dat Manech vertrokken is en nog steeds heb ik geen nieuws van hem!

Ik ben zo ongerust dat ik een maand geleden een privé-detective heb ingehuurd, hij heeft me al een stuk op weg geholpen.

Ik weet met wie Manech in de loopgraven zat, met wie hij goed overeenkwam. Zij zijn allemaal al terug thuis, dus heb ik ze opgezocht. Hun nieuws beloofde weinig goeds. Allen waren ze veroordeeld door de krijgsraad tot de kogel, Manech ook. Ze zijn kunnen ontsnappen en zijn dan allemaal hun eigen weg opgegaan. 

Er bestaat dus een kans dat Manech nog leeft, toch ben ik voorbereid op het ergste...

De zoektocht gaat door!

Tot binnenkort!

Ik heb al een tijdje niets meer gepost waarvoor mijn excuses!

Mijn laatste bericht ging over het vertrek van Manech, daarin had ik geschreven dat hij me beloofd had te sturen hé?

Wel, ik heb vandaag, 5 maand na zijn vertrek, nog steeds niet ontvangen. Moet ik ongerust zijn?

Ik mis hem zo hard! Hopelijk is deze oorlog bijna afgelopen ...

Dit was de korte update

Tot de volgende keer!

Mathilde

Vandaag is het gebeurd, hetgeen waar iedereen op voorbereid was. De Duitsers zijn zijn ons land binnengedrongen. Manech heeft mij verlaten, niet voor een ander maar om te gaan vechten. Ik ben er gerust in, hij is sterk en zal zijn plan wel trekken. Hij heeft me beloofd vaak te schrijven. 

toch heerst er een zekere angst binnen in me, een oorlog is niet zomaar iets. De Duitsers hebben zich al een heel stuk doorheen België gevochten, ze zijn dus sterk.

Ik stel mezelf vaak weddenschappen voor. Zo wil ik bv iets afwerken en als het binnen die tijd gebeurt zeg ik mezelf: Manech komt terug. Misschien werkt het niet echt, maar het geeft me hoop.

Ik laat jullie iets weten als ik nieuws heb van Manech.

Toedels

Vandaag wil ik jullie mijn verhaal vertellen. Ik ben  een weeskind. Ik woon in bij mijn tante en nonkel. 

Ik ben beide ouders verloren bij een tragisch busongeval in 1903; veel weet ik daar niet meer van aangezien ik 3 was. Ik zie nog vaag de politieagent die met mijn onthaalmoeder praat, die in tranen uitbarstte.  Ik heb dus eigenlijk nooit anders geweten dan te wonen bij mijn tante en nonkel. 

Ik ben daar eerlijk gezegd niet zo graag, ze voelen niet aan als ouder-figuren. Misschien komt dit wel omdat ik me daar niet voor open stel?

Tot dusver het feit dat ik wees ben.

Ik heb ook een handicap, tijdens mijn 5e levensjaar kreeg ik te horen dat ik polio heb, een verlammende kinderziekte. Ik loop mank en dit hindert me wel in een paar dingen. Zo viel ik eens bijna van de vuurtoren, waar Manech en ik elkaar zagen. 

Ik wil alles behalve medelijden bij jullie wekken maar gewoon eens mijn verhaal kunnen doen.