Het idee om naar Compostella te stappen is opgekomen bij het overlijden van mijn vader Gilbert, bij vrienden gekend als 'Gigi'.
Hijzelf wou dit nog doen maar het lot heeft er anders over beslist...
We weten dat hij dit normaal wou doen met een ezel maar zoals mijn man Bart het zegt heeft hij een ezeltje gevonden die het in zijn plaats doet .
Ik wil zijn levenswerk afwerken zo is hij toch niet helemaal voor niets van ons heengegaan.
Natuurlijk heb ik voor mezelf ook nog andere redenen.
Petite introduction,
L'idée de faire Compostelle en marchant est venue après le décès de mon père Gilbert, connu chez ses amis sous le surnom de 'Gigi'. Lui-même voulait le faire mais le destin en a voulu autrement... Tout le monde sait qu'il voulait le faire accompagné d'un âne mais comme dit mon mari Bart, il a trouvé une petite ânesse pour le faire à sa place . Je veux achever son rêve de vie de faire le chemin de Compostelle. Evidemment, je le fais moi-même pour d'autres raisons aussi .
Dag 32, van O Pedrouzo naar Santiago de Compostela "" :
Deze ochtend vroeg vertrokken. We hebben de wekker nog wat vroeger gezet omdat we voor de middag wouden aankomen. Toch hadden we de wekker niet nodig. De andere pelgrims dachten er blijkbaar net zo over. In de albergue wat ontbeten en weg waren we. Wel met een gemengd gevoel. Enerzijds, we did it, anderzijds oeps, het zit erop. Buiten was het nog donker en daar we het bos ingingen hebben we onze hoofdlampjes gebruikt. Bart vond het moeilijk, in normale omstandigheden let hij al niet altijd op de pijlen. Nu in het donker liep hij meerdere keren de verkeerde kant uit. 🤣 Na een uurtje stappen begon het klaarder te worden. Zelfs vandaag was het nog pittig met enkele klimmers en dalers. Kwestie van ons nog beetje te laten voelen wat het is. 🤪. Het was gezellig druk. Op een stop nog een Belgische ontmoet die Nederlands praat. Ook zijn we langs de luchthaven gestapt. We hoorden een vliegtuig opstijgen. Wat een lawaai... Een 5 tal kms voor Santiago de Compostela zagen we de kathedraal. al. Hier horen we weer mensen Nederlands praten. Blijken Nederlanders te zijn die vanuit hun thuisland vertrokken waren. Ze hebben wel even rechtsomkeer moeten maken daar ze Frankrijk niet binnen mochten. Dus hebben ze de trein genomen tot Irun en daar hun tocht verdergezet.
Op nog geen km van de kathedraal zien we plots Sven terug. Leuk weerzien. Nu naar de kathedraal, ook daar op het plein komen we verschillende mensen tegen die we enkele keren op de camino hadden ontmoet, een spaanse dame met haar zoon, de man die mijn engeltje had gemaakt . We vielen elkaar in de armen. We waren allemaal emotioneel. Nu nog ons Compostela en afstandscertificaat gaan halen. Door covid moeten we een barcode scannen en onze gegevens invullen. We krijgen een nummer en moeten onze beurt afwachten.
Nu nog slaapplaats zoeken. Plots werden we aangesproken door een dame die ons een appartement aanbood voor een schappelijke prijs. Omdat we er 2 nachten konden blijven laten we ons overtuigen. 's avonds zijn we lekker gaan eten in Dos Reis. Dat hadden we 7 jaar geleden ook gedaan. Lekker restaurant om de tocht te eindigen en ons 25 jaar huwelijk te vieren. 💖.
Toen we aan ons dessert begonnen keek ik naar de tafel naast ons en wie zat er daar? Het Frans koppel met hun zoon van 9 die we ook al ontmoet hadden. Ook hier was het een leuk weerzien.
Deze ochtend wakker geworden, neen deze keer niet van onze wekker of van andere pelgrims maar van de regen. En ik die de hele nacht dacht dat het de ventilatie was die lawaai maakte 😱
Op ons gemak een ontbijt genomen in de hoop dat het regenen zou stoppen. Niet dus...
Beetje besluitloos gewikt en gewogen van wachten of vertrekken.
Uiteindelijk hebben we ons en de rugzakken volledig ingepakt en vertrokken. Brrr, het was koud en nat. Bart heeft hierdoor wat power gekregen 😅en is in galop vertrokken.
Gelukkig zijn we niet blijven wachten want het heeft tot in de namiddag blijven regenen ☔.
Na een 9tal kms eventjes in een bar gestopt om iets te drinken. Nu geen aqua con gaz maar een lekkere warme café con leche.
Ook hier hebben we beslist om toch maar in O Pedrouzo te stoppen. Ons eerste idee, daar we niks gereserveerd hadden om te zien of we eventueel gingen doorstappen zodat we morgen maar 10 km meer van Santiago de Compostela waren bergen we op. We blijven dus bij ons initieel plan. Voor alle zekerheid dus toch maar naar de albergue gebeld om onze slaapplaats te reserveren.
De regen werd minder hevig. Onze geur en smaakpapillen werden vandaag verwent. Door de regen roken we de lavendel en de eucalyptusbomen veel beter. Ook de wilde frambozen aan de rand van de weg smaken lekker 😋.
Aangekomen in O Pedrouzo moesten we even weg van de camino stappen.
In het dorpje zagen we een restaurant waar ze steak op de grill 🥩 🦗 hadden. Even gestopt om voor s avonds te reserveren, gelukkig blijkt achteraf want alles was volzet.
We kregen een steak van 1 kg!!!! die we aan tafel verder op een steen konden grillen. Mmmm dat smaakt maar zoveel!!!
Na ons buikje vol te hebben kruipen we in onze slaapzak. Morgen de laatste etappe vóór Compostela.
Deze morgen vertrokken uit onze grote slaapzaal om de laatste grote tocht te starten. De albergue leek verlaten.
In het begin was het wat zoeken welke richting we uit moesten. Het was straat in, straat uit. Ook vandaag was het fris maar zonder mist. Er werd wel onweer voorspelt tegen 15u. Het was een mooie route. Op onze eerste stop om te ontbijten kregen we (als we het vroegen) een mooie wax stempel. Een paralympische speler hield er zich mee bezig. Hij kon ook wat Frans. En ik maar proberen alles uit te leggen in het Spaans. 😅
Vandaag komen we ook in Melide, daar waar de primitieve route, de camino frances samenkomt. Veel herinner ik me van deze stad niet meer, behalve dat we hier ergens geslapen hadden. Beetje verder komen we aan de markering dat we nog / maar 50 km moeten stappen tot Santiago. Ik heb er een gemengd gevoel bij. Blij dat we er bijna zijn maar anderzijds wil ik niet dat het gedaan is. Vertel Bart dat ik rechtsomkeer maak en te voet naar huis kom. 🤪
Nu stappen we nog 10 km door. Bart krijgt het zwaar. Blijkbaar is 25 km zijn daglimit.
Aangekomen in onze albergue Ultreia wanen we ons bijna in een hotel.
Verschillende mensen staan overal alles te poetsen, als we iets nodig hebben hoeven we het maar te vragen... Wat een luxe!!!
Enkel jammer dat ze ons niet vertelt hebben dat de keuken vroeg sluit. Het leek ook allemaal zo lekker. Dus maar bij de bar naast de albergue gaan eten.
Vanochtend weer vetrokken in de mist /bewolking. We hebben onze truien aan. Snel krijgen we het al warm. Née niet van de zon of temperatuur maar wel van de klim die we moeten maken 😅.
We zien weer massa's pelgrims voor en achter ons.
De route is fijn. Enkele kuitenbijters, enkele dalers...
Na 8 km komen we een eerste open bar tegen. Wat een volk. Iedereen wil hier blijkbaar eten en of drinken. Na lang aanschuiven kunnen we iets achter de kiezen gooien.
De weg loopt deels in de bossen naast de weg. Het landschap veranderd.
We houden nog 1 stop rond de middag en komen rond 15u30 aan in Palas de Rei.
We krijgen een 12 persoonskamer voor ons drietjes. We zoeken iets om te eten, wat niet zo eenvoudig blijkt want velen blijven gesloten door het coronavirus.
We gaan proberen vroeg te gaan slapen want morgen is het er eentje van 30 km en vorige nacht hebben we niet zo goed geslapen door het lawaai van het restaurant onder onze slaapplaats.
Vanochtend weer vetrokken in de mist /bewolking. We hebben onze truien aan. Snel krijgen we het al warm. Née niet van de zon of temperatuur maar wel van de klim die we moeten maken 😅.
We zien weer massa's pelgrims voor en achter ons.
De route is fijn. Enkele kuitenbijters, enkele dalers...
Na 8 km komen we een eerste open bar tegen. Wat een volk. Iedereen wil hier blijkbaar eten en of drinken. Na lang aanschuiven kunnen we iets achter de kiezen gooien.
De weg loopt deels in de bossen naast de weg. Het landschap veranderd.
We houden nog 1 stop rond de middag en komen rond 15u30 aan in Palas de Rei.
We krijgen een 12 persoonskamer voor ons drietjes. We zoeken iets om te eten, wat niet zo eenvoudig blijkt want velen blijven gesloten door het coronavirus.
We gaan proberen vroeg te gaan slapen want morgen is het er eentje van 30 km en vorige nacht hebben we niet zo goed geslapen door het lawaai van het restaurant onder onze slaapplaats.
Deze ochtend vertrokken met voor ons nog de maan en achter ons de zon. Vreemd gevoel. We merken ook dat de dagen korten.
We hebben vandaag een rustige trip hoor de boeg. Het is maar een kleine 20 km.
De route is wel zeer gezellig en mooi.
Langs mini dorpjes waar met moeite een drietal boerderijen zijn tussen de bossen door. Ook de landschappen zijn mooi. Daar het allemaal minidorpjes zijn, zijn er natuurlijk weinig mogelijkheden om iets te nuttigen. Een jong koppel stelt hun huis open voor de pelgrims met allerlei lekkers waar se uit kunnen kiezen en ook de prijs mogen we zelf bepalen, donativa. We eten wat brood, drinken een fruitsap en nemen een koekje mee voor onderweg. Een 4tal km verderop is er een bar open. Nog iets drinken en we stappen onze laatste kms voor vandaag. We zijn met velen onderweg. In Sarria gaan we een lekkere dagmenu eten voor 9,50 €. Nog wat boodschappen voor deze avond en we gaan wat luieren en kaarten in de tuin van de albergue. De buren hebben een zwembad maar jammer genoeg kunnen we er enkel maar naar kijken. 😭
Vandaag vertrokken terwijl het nog wat donker is. In het centrum van Sarria wat mensen gezien die we al meerdere malen gekruist hebben. We zien ook vele nieuwe gezichten. Normaal blijkbaar want dit is de laatste stad van waaruit stappers kunnen vertrekken om de Compostela te halen.
Eens de stad uit, na de vele trappen wandelen we weer in de bossen. Er hangt veel bewolking en mist en we voelen enkele druppels op ons vallen. Fijn maar toch frisjes.
De weg is ook vandaag wat heuvelachtig met wat stijgers en dalers.
Ondanks de minidorpjes zijn er veel terrasjes, bars en shops. We nemen vandaag onze tijd om te stappen. Tegen de middag trekt de mist weg en wordt het al snel warm. We moeten ook een ommetje maken want de weg is gebaricadeerd...
Net voor Portomarín moeten we een brug over aan het water. Ook hier moeten we weer meerdere trappen op. Het is wel duidelijk aan het hoeveelheid volk in de stopplaatsen dat we vertrokken zijn voor een andere camino, veel drukker.
We vinden in Portomarín een Italiaans restaurant en laten ons verleiden door de aperol spritz. Santé
Rustig vertrokken na een koffie en chocomelk uit de automaat en een drinkyoghurt voor een kleine etappe. Wat we niet door hadden was dat we eerst nog een serieuze klim moesten doen. Het dalen start pas na een 6 tal km. Eens boven was er gelukkig een bar waar we iets konden eten 🥙 en drinken 🍻.
Vele pelgrims maken hier een stop. Daarna mogen we beginnen dalen, wat een mooie uitzichten. Wat mij hier ook wel blijft verwonderen, is hoe de Spanjaarden hier leven. Heel eenvoudig, zelfs primitief. We beseffen maar half hoeveel luxe en weelde wij in België hebben. De weg is fijn, op keiweggetjes tussen de bossen door. Soms moesten we wel plaats maken voor de boeren die met hun koeien naar de weide gaan. 🐮
Ondanks onze getrainde benen, voelen we het dalen en stijgen toch in de kuiten.
Aangekomen in Triacastela naar onze albergue Atrio. Wat in het dorpje rondgewandeld en gaan eten bij Esther op aanraden van onze albergue. Menu voor 10 , voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en wijn. Elk een fles want Bart drinkt rode wijn en ik witte. Ze komen zelfs vragen of we voldoende gegeten hebben. Nu nog naar de lokale supermarkt voor wat provisie en platte rust.
Dag 25, van Villafranca del Bierzo naar O Cebreiro en naar Liñares
Deze ochtend gestart met onze route wat in te korten om ze in de namiddag wat langer te maken. 😅
Het eerste deel naar Vega de Valcarce is langs de baan. We zien al veel pelgrims vroeg op de been. Het is dan ook een langere etappe met een toch wel grote klim van 700m naar 1330 m hoogte gedurende 6 kms.
In Las Herrerias ontbijt genomen waar we prachtig uitzicht hadden.
Vandaag ruilen we de graanvelden en wijngaarden voor dieren. In La Laguna moesten we effe de weg vrijmaken voor de koeien die langskwamen. 2 honden begeleidden de koeien naar de weide. De klimtocht verloopt vlot naar onze eigen verwondering maar we voelen het toch in onze kuiten. Tegen de middag kwamen we aan in O Cebreiro. Naar mijn idee, een grotere stad maar niet dus. Een prachtig mooi (toeristisch) dorpje met 2 mooie shops en enkele restaurants en bars. De albergue konden we niet reserven daar we het juiste telnr niet te pakken kregen en.... Was volzet. 😭 Er zat dus niets anders op dan naar het volgende dorp te gaan op 3,2 km verder. Hier is enkel de albergue en een mini winkel (Tiendra). Gelukkig waren we verwittigd en hebben we deze middag gegeten. Deze avond wordt het dus een broodje met wat kaas, hesp en chorizo. Timothy vindt dat super lekker 😋.
Morgen wordt dus een kleine etappe naar Triacastela. Aan de uitzichten die we hebben vanuit de albergue zien we dat we op hoge hoogte zitten. Prachtig om naar te kijken.
Eventjes voorstellen.
.
