Eindelijk

Het begint te vroeg en eindigt te laat ; samenloop van vreselijke omstandigheden en ongelukkige beslissingen. Te jong om toen te beseffen dat situatie’s niet altijd verandert of gecontroleerd kunnen worden.  Toen gewoon te veel op één moment; te veel om te begrijpen. Ik was amper 4,5 jaar toen het allemaal begon. Één avond en veel jaren van rechtszaken; angst en therapie later begint nu mijn verhaal. Serieus fucked-up vanbinnen en nog altijd bang voor het onbekende. Op een domme avond in oktober(15 oktober)beslis ik om in plaats van het verhaal  100 keer te overlopen in men hoofd er eindelijk iets van neer te schrijven. Niet makkelijk; maar zoals we allemaal al wel zullen weten zijn de dingen die het meeste invloed hebben gehad ,niet de eenvoudigste zijn om te vertellen of misschien wel . Het vertellen gaat vlotter dan je denkt; duizenden keer opnieuw verantwoorden waarom juist die beslissing voor jouw moeilijker is om te nemen of waarom juist die persoon je de stuipen op het lijf jaagt omdat  ze je doen denken aan je verleden. We zullen niet meer rond de pot draaien en eraan beginnen. Ik ga niet zeuren over mijn verleden; je zal de invloed wel merken op mijn leven nu; ik begin vanaf nu; kijkend naar de toekomst…

Ik zit in het 5^de middelbaar ; die invloed is zo overweldigend. Ik ben super verliefd op weeral de foutste persoon ter wereld diegene die me zo begrijpt dat hij recht door me heen kijkt. Elke emotie of handeling die anders is dan normaal merkt Hij op. Vandaag de moeilijkste opdracht ; opdracht “negeer” het spelletje dat iedereen wel kent. Na welgeteld 5 lesuren geeft Hij het op. Ik wist gewoon dat dit een onmogelijke opdracht was;  Hij kon het niet en ik wil het niet! Verassend genoeg ; deed het goed om even niet te faken dat vrienden zijn wel genoeg is. Ik kom hem bekijken en niets hoeven te zeggen; alleen blikken die me volledig warm maakte vanbinnen. Genoeg gepraat nu over Hem. Hij is niet de enigste persoon in mijn leven;  op dit moment gewoon alleen de belangrijkste.          

“het leven is een mengeling van alle dingen die we ooit hebben gedaan; alle onbenutte en gemiste kansen; alle liefdes; alle angsten diep vanbinnen…Dingen waar we trots op zijn of dat we wouwen dat we ze ongedaan konden maken”

Vandaag alleen maar het gevoel van niet te willen opgroeien. Gewoon ziek door de wereld ; de mensen rondom je… het gevoel dat alles te snel gaat maar toch nix verandert. Ter plekke vooruit gaan alsof de hele wereld naar je kijkt ; zijn gaan vooruit en jij?? Ik blijf stil staan! Forever young ; I wanna be forever young...nooit verantwoordelijkheid , geen zorgen, gewoon doen… niet nadenken. De verwachtingen die je aan jezelf stelt overstijgen soms de werkelijkheid alleen al maar omdat ze niet reeel zijn en zo overdreven.

Eindeloze preken over hoe je door de wereld zal worden veranderd, ik laat ze aan mezelf voorbijgaan. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd; de gedachte dat je dan ook nog eens je eigen indentiteit gaat kwijtspelen over een paar jaar kan er echt niet meer bij. Laat me gewoon gerust denk ik vanbinnen maar uitwendig knik ik slaafs ja en excuseer me maar weeral eens voor de ééne fout na de andere die zich de laatste tijd veel blijken aan te dringen. Complimentjes zoals dat  je met je beide voeten in de wereld staat ; dikke bullschit.

Ik heb nooit in de wereld gestaan, alleen maar eindeloos gezweeft boven de realiteit zoekend naar een uitweg tussen die grote massa mensen die  zich allemaal prima lijken te voelen met de gedachte dat  dit hun leven is. Determinisme; een vreselijke term die meer en meer mensen als een dagelijks begrip zien. Je neerleggen bij het feit dat als je ouders criminelen zijn jij er vast ook één wordt…echte waanzin noemen ze dat. Voor mij niet…het klopt perfect kijk maar naar mij; totally fucked-up vanbinnen. Van wie zouwden we dat hebben denk je??

Furie vanbinnen; mijn grootste probleem. Soms uitbarsten zonder reden.  Gewoon omdat de wereld op die moment zo oneerlijk en zwart-wit lijkt. Geloof in God  zegt men op zo’n moment, ja  en dan plots in de steek gelaten worden door je eigen geloof en hoop. Neen, danku. Ik besteed men tijd wel aan iets nuttiger.

Ik heb het nu alleen nog maar over de slechte dingen gehad  ik moet eerlijk zijn alles is nu eenmaal niet zo rooskleurig. Dromen van een prins op het witte paard of al van kleins af weten dat je bruiloft er zo moet uitzien als je hebt bedacht toen je 6 jaar was. Heerlijk é. Weten dat alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht gaat komen  is nog zo’n droom. Hopelijk komt hij uit…ooit misschien.

So little time
Try to understand that I'm
Trying to make a move just to stay in the game
I try to stay awake and remember my name
But everybody's changing
And I don't feel the same

Toch uiteindelijk tot het besef gekomen dat er iets moet worden gedaan. Als is het maar te weten komen dat IK en niemand anders bepaald welke richting dit uitgaat. Waarom nog mokken om gemiste kansen en het eewigkind-zijn dat in de vuilbak is beland toen ik 4,5 jaar was. Ik zie het nog voor me alsof het gisteren was…vertrekken alsof er nooit iets was geweest. Had ik toen geweten dat ik dit op papier zouw schrijven, zo triest en levensloos vanbinnen had ik het toen gewoon allemaal ondergaan. Je ziel verlaten alsof het niet jouw lichaam is dat het aan de lijve heeft ondervonden. Wetende dat het misschien dan nu eenvoudiger was geweest en ik niet met zoveel vragen had gezeten. Vragen die alleen door het diepste van  men ziel kunnen beantwoord worden. Ik wil het me herrineren en probeer het ook keer op keer maar het me lukken is iets anders. Waarom moet het toch ook zo god damn hard zijn?? Het anwoord is me allesbehalve duidelijk…ik probeer me te gedragen alsof ik de meest zorgeloze jeugd heb gehad die er bestaat dit lukt me ook meestal. Want als mensen men verhaal dan te weten komen zeggen ze alleen maar dat ze het nooit hadden verwacht want je ziet het niet aan mij. Ik wouw dat ze het zagen. Ik wouw dat ze wisten dan ik elke dag bij mezelf denk dat het allemaal juist een droom was en nooit iets is gebeurd…ik wouw dat ik nog zo naief kon zijn…                                                                                                                             

Ligt daar het probleem? Ik denk het wel. Ik doe er eeuwen over om tegen iemand te kunnen zeggen “ik hou van jou” en dan diep vanbinnen op diezelfde moment kronkeld men maag in duizend bochten van triestheid, triest waarom “houden van” zo moeilijk is…

Werelden ingestort door valse gevoelens van zekerheid…wetende dat alles zo fragiel is om ons heen. Zo snel verwoest en zo tergend traag om weer op te bouwen. Verhalen verweven door de eeuwen heen. Al is het maar het gevoel van herkenning dat de banden onderling versterkt.

Gestopt met geven om iets. Wetende dat het niets verandert aan de werkelijkheid van elke dag, een werkelijkheid die zwaarder voor te dragen is dan we zelf zouwden willen maar die iedereen ongeacht religie of politiek standpunt er toch maar bijneemt. Het is dat gevoel van verbondenheid, het gevoel dat we allemaal bagage meedrage die niet altijd de onze is dat ons één maakt.

Opoffering is het toppunt van liefde maar waar eindigt zoiets. Je wil later op je leven terug kunne kijken en weten dan je alle kansen die je hebt gekregen hebt benut. Je wilt dat het ertoe heeft gedoen.

09-11-2009 om 19:42 geschreven door Channice