De senioren zijn een sociale groep die steeds maar groter wordt, want de mensen leven langer. Dit is op zich natuurlijk toe te juichen, heel zeker wanneer men zélf tot deze groep behoort, maar dit kreëert tegelijk een probleem. Een maatschappelijk-sociaal probleem voor de opvang en de verzorging van ouderlingen die zichzelf niet meer kunnen behelpen. En een economisch probleem: wie zal dat allemaal betalen?; maar ook: kunnen de senioren zélf hun langer leven bekostigen? De senioren zijn immers economisch geen "productieve groep"; hiermee bedoel ik niet dat senioren niet meer aktief zouden zijn, of geen geld meer zouden "in omloop brengen"; het tegendeel is meestal van toepassing. Maar ze dragen de economie en de maat-schappij niet meer; ze proberen in eerste instantie te "genieten" van de tijd die hen rest. Voor de senioren zelf is dat vaak een grote aanpassing: ze tellen niet meer zo mee als voorheen in een maat-schappij die zich vooral toespitst op de jeugd, de technologie, de vooruitgang, de toekomst, de productie en de konsumptie. Een maatschappij die gericht is op "loon naar werken" en daarom vooral rekening houdt met hen die aan dat productieproces deelnemen.
De senioren zijn dus op tal van manieren "buitenbeentjes": ze nemen deel aan het leven, maar tegelijk voor een stuk ook niet meer. Ze gaan nog verder vooruit in het leven, maar letterlijk en figuurlijk veel trager dan men tegenwoordig vooruit snelt, de dag van vandaag. Waarom zich immers haasten, wanneer men zich niet meer moet spoeden, en de tijd heeft om de dingen rustig te volbrengen? Door het feit dat senioren zoveel "vrije tijd" hebben, verlangt men dan weer van hen dat ze zich onbezoldigd en belangeloos inzetten : voor de familie (de opvang van kleinkinderen), voor sociale projecten of vrijwilligerswerk.
Hun sociale rol is dus niet (volledig) uitgespeeld, maar de tonnen ervaring en expertises die ze in de loop van hun carrière en hun aktieve loopbaan hebben verworven, worden dan weer onvoldoende benut: wanneer zij "op rust" worden gezet, gaat een groot deel daarvan ook verloren. Nochtans is dat de grote "rijkdom" van deze groep, en niet in eerste instantie de spaarpot aan activa, bezittingen of aandelen die zij bij elkaar hebben vergaard. Veel senioren voelen het dan ook aan, alsof ze nier meer meetellen, alsof hun ervaring niet naar zijn waarde wordt geschat, of alsof ze juist nog goed genoeg zouden zijn om hun spaarcentjes te laten ontfutselen op legitieme en illegitieme manieren. Omdat ze juist trager en minder weerbaarder zijn geworden, zijn ze dus ook kwetsbaarder geworden voor oplichterijen en diefstallen, die met de dag brutaler of gewiekster worden.
Men zit dus een beetje verveeld met die steeds groter wordende groep senioren: hij drukt op de bevolkingspyramide en de sociale opbouw van de maatschappij. Vandaar de huidige maatregelen om mensen langer te laten werken en de pensioengerechtigde leeftijd op te schuiven? Maar is dit echt de oplossing? Het werkritme en de stress op het werk zijn dermate opgevoerd, dat mensen na 40jaar hard werken echt "op" zijn. Men vergeet daarbij ook even uit het oog, dat die "gemiddelde leeftijd" slechts een gemiddelde is, en dat heel wat mensen dus niet ouder dan 65 worden. De gulden middenweg is niet alleen moeilijk te bewandelen, maar soms ook moeilijk te vinden.
Er is een tekort aan rusthuizen en aan verplegend personeel. Ouderen worden niet meer in de familiale kring opgenomen; er is een tekort aan plaats, aan geld, aan mogelijkheden, maar ook en vooral: het past niet meer in de leefstijl die erg individualistisch geworden is. En dat is een tweesnijdend zwaard: de meeste gezinnen hebben het met twee-verdieners zo al druk genoeg, dat ze er de permanente zorg voor een ouder er niet meer kunnen bijnemen. Maar heel veel senioren vergeten ook, dat zo'n nieuwe situatie van hen een aanpassing vergt: zij delen dan niet meer de lakens uit, en zij moeten een stap opzij zetten. De meesten zullen daartoe niet bereid zijn, of dit niet willen. Hetzelfde probleem stelt zich met noodgedwongen opnames door ziekte of dementie: eigenlijk voelen zij zich ertoe "verplicht", maar een andere oplossing is dan niet of niet meer voorhanden.
Ik zélf heb geen magisch stokje waarmee ik de oplossing voor dit komplex probleem kan tevoorschijn toveren. Ik weet echter wel 3 belangrijke dingen. Ten eerste, dat oud worden, inhoudt dat men gradueel zijn fysieke mogelijkheden, zijn beweeglijkheid en zijn zelfstandigheid verliest. Iedereen "weet" dat, maar dit als realiteit accepteren, is nog een aandere zaak. Ten tweede: dat men als gevolg van dit besef, "kort op de bal moet spelen" ttz zich niet verzetten tegen de veranderingen die dat met zich meebrengt. En tot slot de konklusie dat het einde van een welgevulde levensloop afhankelijk is van de geldelijke mogelijkheden waarover men beschikt. De gekende fabel van de krekel en de mier.
Verletdag, en dag van de arbeid. Dit jaar gekenmerkt door de veel-vuldige ontslagen ,verhoogde werkloosheid en algemene malhaise. Op 1 mei worden ook wetsvoorstellen ten uitvoer gebracht, betref-fende artsen en apothekers. Artsen schrijven een voorschrift met medikatie voor hun patient, maar het is de apotheker toegestaan een goedkoper in de plaats voor te stellen met dezelfde formule: het "wit" of generisch produkt. Dit houdt een besparing in voor de overhuid, voor de mutualiteit en vooral voor de patient. Maar bij ouderen kan dit tot verwarring leiden, wanneer ze na jarenlang dezelfde medikatie in te nemen, ze dit "ineens" in een andere verpakking en onder een andere naam krijgen aangeboden.
Farmaceutische bedrijven hebben een staf onderzoekers, om een bepaalde medicatie te zoeken, te testen en op de markt te brengen. Na een toelating tot produceren te hebben bekomen, krijgen ze een patent op hun produkt voor 20 jaar. Na deze periode, mag ook een andere firma het produkt aanmaken,op voorwaarde dat het dezelfde formule bevat. Doordat ze niet hebben moeten investeren in onder-zoek, kunnen ze hetzelfde produkt aan een lagere prijs aanbieden. Dat is één manier van redeneren; men kan immers ook hierin uitgaan van de vrije markt economie: de firma heeft gedurende die 20 jaar grote winsten kunnen op zijn medikament kunnen maken, en zou daarna zijn produkt goedkoper kunnen aanbieden aan een konkur-rentiële prijs. De vrije markt moet niet in het nadeel van de konsu-ment werken, ook niet wat betreft de vaak levensnoodzakelijke medikaties.
Anderzijds wordt er voortdurend beroep gedaan op particulieren om in hun geldbeugel te tasten en bepaalde fondsen te steunen: het kankerfonds; het aids-fonds; het multiple sclerose fonds, .....om verdere onderzoeken te kunnen verrichten. De "logika" van dit systeem, zou dan moeten zijn, dat medikaties en behandelingen, goedkoper zouden uitvallen. Helaas is dit veelal niet het geval: langdurig zieken of patiënten met een chronische aandoening, verarmen langzaam maar zeker door de kosten voor behandelingen en ziekenhuizen, de mutualeiten en de ziektever-zekeringen te spijt.
Ook op media-gebied speelt een verarming door: wanneer men niet men niet overstapt naar digitale televisie, dan wordt men een aantal posten armer. Onder het mom van "rentabiliteit" (de kijkcijfers van de modale burger bepalen welke posten daarvoor in aanmerking ko-men), wordt ons ook hier een beslissing opgedrongen, die dit keer onze keuzemogelijkheden verkleint ipv vergroot. Een uniforme "logika" is ver te zoeken; en dan maar verwonderd zijn dat met de modale gebruiker en konsument "gesmost" wordt. En dan heb ik het nog niet eens over die vaudeville van de energieprijzen gehad.
De toepassing van zomer- en winteruur kwam er reeds in de Eerste Wereldoorlog, en werd door de Duitse bezettingsmacht terug inge-voerd in 1940. Deze tijdsindeling werd gedurende de oorlogsjaren behouden; in België bijvoorbeeld tot en met 1946. Tussen 1947 en 1976 werd het bij ons echter afgeschaft. Met de crisis van de jaren zeventig, haalde men dit oud concept terug vanop zolder. Frankrijk nam in 1973 het voortouw; de Benelux-landen volgden in 1977. Sedertdien gebruiken verschillende Europese landen de invoering van een zomertijd.
De redenering die daar achter steekt, is energiewinning: door ervan te profiteren dat het 's avonds langer klaar blijft,en het opstaan 's morgens één uur verlaat wordt. In de praktijk "schuift" men de tijd dus één uur verder, wat konkreet gebeurt door de uurwerken één uur verder te draaien. Maar van in den beginne waren er bezwaren en kritiek tegen deze kunstgreep. Men moet weten: met name België, die geografisch en astronomisch in de GMT-zone ligt (de Greenwich Mean Time of West-Europese uurgordel), heeft al één uur "gezeurd" door op de MET (Midden-Europese tijd) over te schakelen. Ook dat is een "geschenk" van de oorlogsjaren, toen hier de tijd van Berlijn als officiële tijd werd ingesteld. Was men te lui, of vond men het te "omslachtig" om in 1946 de klokken terug te draaien, ik weet het niet. Maar een gevolg hiervan is dus wel dat we sindsdien in de zomer niet één maar twee uren verschillen met de echte Zonnetijd, zoals die door dag en nacht wordt bepaald en oa door zonnewijzers wordt aangegeven.
Het is wetenschappelijk bewezen dat sommigen het er heel moeilijk mee hebben, daar hun biologische klok zich niet onmiddellijk kan aanpassen, zoals dit voor uurwerken gaat: een mens is geen ma-chine. Dezelfde ritmeverstoring kan men ook registreren bij mensen die bijvoorbeeld in ploegstelsels moeten werken. Vooral kleine kinderen en oudere personen, die graag een bepaalde routine volgen, hebben het daar het moeilijkst mee. Vanuit de hoek van de volksgezondheid komt dan ook de grootste kritiek en tegenstand tegen het in standhouden van deze jaarlijkse kunstgreep. Het "voordeel" dat het oplevert vanuit economisch en energetisch standpunt is bovendien sterk twijfelachtig: vroeger gingen de mensen met de zon slapen en stonden met de zon op; maar de dag van vandaag blijft er doorlopende aktiviteit en vervoer dag EN nacht.
Dus ik stel de vraag: is het verantwoord dat zulke twijfelachtige economische redenen de voorrang krijgen op evidente redenen over het welzijn van de bevolking?
Besmettelijke ziekten worden steeds in kaart gebracht, vooral deze welke een dodelijke afloop kunnen kennen. Uitzondering op deze regel: sterfgevallen veroorzaakt door de ziekenhuisbacterie moeten niet vermeld worden in Belgie. Nochtans lopen jaarlijks ongeveer 108.000 patienten deze infectie op en zijn er reeds 2.625 aan over-leden..
De ziekenhuisbacterie is eigenlijk de verzamelnaam voor een aantal bacteriën die resistent geworden zijn tegen alle antibiotica, en daar-om niet kan behandeld worden. Want een andere, laat staan een efficiënte remedie is nog niet voorhanden. Men weet weliswaar wat het is, maar men kan er niets aan doen.
Patiënten met een verminderde immuniteit of met open wonden, zijn het vatbaarst voor infectie ervan, en lopen een verhoogd risico om eraan te bezwijken. Het probleem hierbij, is dat werkelijk iedereen drager kan zijn, zelfs zonder het te weten; dit maakt het des te moeilijker.
In het ziekenhuis wordt de besmette patient doorgaans afgezonderd in een geïsoleerde kamer. Het verplegend personeel moet extra beschermingsmaatregelen in acht nemen als het de kamer be-treedt: speciale kledij en in ieder geval plastic handschoenen, die bij het verlaten van de kamer in een speciale emmer moeten gedepo-neerd worden. Uit zorg dat de bacterie zich niet verder zou kunnen verspreiden.
De MRSA -Meticilyne Resistente Staphylococus Aurus- is levens-gevaarlijk. Desondanks werden er nog geen bijzondere maatregelen aangewend om onderzoeken uit te voeren en middelen te zoeken om deze ziekte te bestrijden. Hygiëne, handen wassen, steriliteit in acht nemen, blijken de enige preventieve middelen te zijn. Dat,en de patient afzonderen als hij reeds besmet is, maar dat is dan minder in zijn belang, dan in het "algemeen belang": het heeft vooral de be-doeling verdere uitbreiding van de besmetting te verhinderen.
De ziekte komt wereldwijd voor, en wordt meestal niet onmiddelijk opgespeurd: de symptomen mogen dan wel herkenbaar zijn, maar kunnen verward worden met andere infekties. Op het moment dat de eigenlijke diagnose wordt gesteld, is de ziekte vaak al te erg gevor-derd. Snelheid in konstatie is ook hier essentiëel. De ziekte zelf mag dan misschien niet zo "spectaculair" zijn, maar wordt het niet zo stilaan tijd om meer aandacht en meer middelen aan deze sluipende ziekte te besteden?
Deze vraag wordt frekwent gesteld : "Bent u voor of tegen kernener-gie?" Is dat een rhetoretische vraag, of houdt de overheid wel dege-lijk rekening met onze mening? De regering heeft de beslissing genomen de kernreaktors van Doel en Tilhange stil te leggen in 2015. Kernenergie is en blijft een gevaarlijke en risikovolle energie-winning, heel zeker bij verouderde installaties. Het "kernincident" in Japan heeft ons daar nog niet zo lang geleden pijnlijk aan herinnerd.
Zijn er genoeg andere alternatieven om elektriciteit op te wekken, en werd daar tijdig voor naar uitgekeken en gezorgd? Of blijven wij aangewezen op onze bestaande windmolens en zonnepanelen? Zullen die volstaan? Wij weten wat de gevolgen zijn van falende kerncentrales; Tsernobyl en Fukushima zijn er de illustratie van. Wij weten ook dat men met het kernafval eigenlijk geen blijf weet, en dat het zijn radioaktiviteit behoudt voor honderden jaren, ook al is het ingesloten, of ondergronds opgeborgen. Wat destijds in de be-ginne in zee werd gedumpt, was een regelrechte schande: het was een "goedkope manier" om er vanaf te zijn, zonder oog voor de mogelijke milieuschade en de konsekwenties voor de volksgezond-heid op lange termijn. Aan deze kortzichtigheid en onverantwoorde-lijkheid kan men zich nu niet meer zondigen, maar eigenlijk blijft de opberging van kernafval nog steeds een wezenlijk en cruciaal probleem.
Radioaktiviteit kent weliswaar zijn toepassingen in de geneeskunde; voor de behandeling van kanker oa. Terwijl men zich tevens de vraag moet stellen: "Is radioaktiviteit op zich niet zelf kankerverwekkend?" Het is dus een tweesnijdend zwaard.
Uranium is geen fossiele brandstof, maar zit in de aardkorst en in het zeewater, met concentratie in sommige landen zoals Australie, Ca-nada, de Verenigde Staten, Niger, Brazilie en Kazakstan. En zonder uranium geen kerncentrales. Wie bepaalt de explotatiekosten en de prijs van het erts? Hoe groot is de voorraad daarvan?
Wij moeten onze vragen stellen en informatie zogezegd inwinnen bij het Nucleair Forum. Maar nu blijkt dat ook zij aan publiciteit doen. Zijn wij dan aan het juiste adres om onze vragen te stellen en een eerlijk, waarheidsgetrouw antwoord te krijgen? Of krijgen we alleen antwoorden die in een bepaald kraam en lobbywerk passen?
Facebook werd On Line gezet op 4 februari 2004 door Mark Zucker-berg, student aan de University of Harvard; om dienst te doen als sociaal netwerk en het contact en de communicatie tussen de mede-studenten te bevorderen en te vergemakkelijken. Facebook groeide in een mum van tijd uit tot een gigantisch net, verspreid over de hele wereld. Vooral door de lancering van nieuwe lijnen waarop men inlichtingen over zichzelf verschaft, geïllustreerd met foto's. Het aantal Facebook bezoekers nam zulke omvang, dat Mark Zuckerberg zijn bedrijf liet op de beurs noteren. Facebook telt 8OO miljoen gebruikers wereldwijd , met een 483 miljoen hits per dag , telt 32OO medewerkers enmaakte 1 miljard dollar netto winst in 2011. Wat oorspronkelijk bedoeld was als entertainement, werd dus al vrij snel big business . Dankzij de spontane medewerking en welwil-lendheid van de ontelbare bezoekers, die zich gewillig en spontaan bloot geven (figuurlijk uit de kleren gaan ) om wereldwijd gelezen te worden, nieuwe vrienden te maken, zich bekend te kunnen maken, en een virtueel leven leiden voor het oog van allen. Zij denken daar niet verder over na, namelijk dat wat zij openbaren en ten toon spreiden ,ook kan gelezen en gebruikt worden voor andere redens en doeleinden dan vriendschapsbanden te smeden. Bijvoorbeeld door adverteerders, bedrijven, maar ook door de over-heid en de fiscus: door het zonder schroom of terughoudendheid etaleren van wat zij doen en uitspoken, komt hun privacy in het gedrang. Als u dus een Facebook-gebruiker bent, realiseer u dan goed dat ook door u de beurswaarde ervan wordt verhoogd, hoe miniem dit ook mag zijn; en in welke mate u uw privacy te grabbel gooit, hoe onbe-langrijk dat dit u op het moment zelf moge lijken.
Een dagelijks gebeuren in onze huidige maatschappij.
Waarden vervagen, en normen blijken onbestaand. Televisie, video's, nieuwsberichten, games, en dagelijkse feiten geven aan onze kinderen het beeld van een maatschappij die zich niet meer in de hand heeft . Kinderen hebben niet veel nodig om een "voorbeeld' "na te bootsen.Ze nemen klakkeloos op en over. Zo hebben ze bij-voorbeeld geen enkele moeite om met de computer om te gaan; op dat vlak kunnen wij nog iets van hen leren.
Maar moeten wij juist daarom, niet wat meer aandacht schenken aan de gevolgen van de steeds toenemende agressiviteit? Justitie heeft een te kort aan: gevangenissen, bewakers, en geld . Echt kunnen bestraffen, is soms niet meer mogelijk daardoor: er zijn geen cellen genoeg om alle daders van misdaden op te sluiten .Slachtoffers komen hierdoor soms dezelfde dag al, oog in oog te staan met hun overvaller die vrij op straat loopt.
In verre landen woeden er oorlogen, en worden onschuldigen gedood bij bomaanslagen. Met afschuw kijken wij naar de gruwelijke beelden daarvan die zonder schroom als "nieuws" in de media uitgesmeerd worden.In welke eeuw leven wij eigenlijk? Hebben wij nu nog steeds niet geleerd om in vrede te leven? Is oorlog voeren dan een onvermijdelijk kwaad? Is macht bezitten het ultieme doel, dat nagestreefd wordt om over zijn medemens te beschikken naar eigen goeddenken?
Voor "wie" of "wat" brengt men nog respect op? Ouderen worden onder de voet gelopen, want beleefdheid is niet meer relevant.Wordt het niet eens tijd, dat in plaats van allerlei verbodtekens (niet roken; niet drinken; niet eten; niet plassen ) te plaatsen, er met aandrang en duidelijkheid op essentiële zaken gewezen wordt ,zoals karaktervorming, bewustzijn, zelfkennis en zelfbeheersing?
Hoe het gemoed de emoties verwerkt en erdoor overspoeld wordt door een aaneenschakeling van emotionele momenten, waarvan sommige oncontroleerbaar worden en uit de hand lopen. Anderen emoties daarentegen laten ons toe intenser te genieten of dieper te beleven. Verdriet is het gevolg van een overweldigend gevoel van droefheid, vergezeld met zelfbeklag, die door het verlies van een dierbare persoon, een onoverkomelijke situatie van alleen-zijn teweeg brengt . Door te beseffen dat men op het gebeuren zelf, geen enkele mogelijkheid heeft om er iets aan te kunnen veranderen. Het besef van een groot verlies gaat meestal gepaard met een gevoel van onmacht om de geliefde te kunnen redden, en daardoor confrontatie met de sterfelijkheid.
Daar moeten wij leren "mee leven", gezien het een onvermijdelijk gebeuren is, waar niemand aan kan ontsnappen. Men toont bovendien niet steeds zijn verdriet naar buiten; sommigen treuren meer binnenin. Maar een externe ontlading is soms beter om wat tot bedaren en rust te komen. Vrouwen laten traantjes gemakkelijker vloeien, terwijl er van mannen verwacht wordt dat ze zich stoer opstellen om de schijn hoog te houden dat ze hun emoties onder controle houden. Dit deels als gevolg van de opvoeding, van de cultuur waarin men is opgegroeid, de bagage die men heeft meegekregen, en de sociale status die men in de maatschappij bekleed.
Intense gevoelens kunnen niet bestaan zonder emoties, ze zijn de voedingdsbodem, de bron, de essentie. Een gevoel dat niet gevoed wordt verliest zijn kracht ende zin van zijn bestaan, en dooft langzaam uit. Communiceren is voor sommigen noodzakelijk, en voor anderen dan weer niet. Maar zich opsluiten in zijn verdriet is een mogelijke voedingdsbodem van zelfbeklag, omdat men dan in een vicieuze cirkel beland waarin men zich wentelt. Zoek voor jezelf uit wat de beste remedie en methode is, om uit je tranendal te geraken.
Tastzin stelt ons in de mogelijkheid om door aan-raking, en het gevoel dat het met zich meebrengt, waar te nemen, te kiezen en te selecteren. Als zintuigen indrukken rondom ons heen regis-treren, dan is de tastzin is complexer en omvangrijker dan de andere zintuigen. De waarneming is immers dubbel : van binnen en van bui-ten. Hij heeft tevens een waarschuwende functie : een overprikkeling vermijden. Een reaktie van pijn (kokend water ) als verwittiging om erger leed te voorkomen.Tastzin is nodig om de begrenzing te voe-len. De zenuwen, de organen van de tastzin, ontvangen de prikkels op de huid.
Het letterlijke voelen als aanraken en betasten, heeft bij uitbreiding in zijn figuurlijke betekenis het voelen als emotie bijgekregen. En dit zowel in een heel scala van positieve en gewenste emotie-uitingen: het aanraken, aaien, strelen, omarmen en omhelzen van de moeder voor haarkind, van ieder voor zijn partner; zonder dat van dieren te vergeten. Als in de verscheidenheid van negatieve gedragingen zoals hand-tastelijkheden en ongewenste intimiteiten. Knuffelen is belang-rijk, in het bijzonder voor babies: het voelen van rechtstreeks huid-kontakt; maar in het algemeen is de knuffel een aangename liefko-zing.
Emoties zijn de motoren van ons bestaan: zij "raken" ons dus zowel van buiten, als langs binnen. Emoties hebben een ontladingsvermo-gen. Het lichaam voelt anders aan, wanneer het gevoelens opneemt of afgeeft. Emoties hebben ook een signaal- en uitwisselingsfunctie: ze zorgen voor een gepaste regeling van het spanningsveld binnen onszelf en tegenover anderen; door interaktie ontstaat er een balans, waardoor wij ons goed voelen met onszelf en met anderen.
Wie de emotionele beleving van het aanraken is verleerd of kwijt geraakt, kan het terug aanleren. De haptonomie met als grondlegger Frans Veldman kan men als de "wetenschap van de tastzin" be-schouwen: terug voeling leren krijgen. Als men reuk en smaak ver-liest, valt er eigenlijk weinig aan te verhelpen.Tastzin kan helpen bij slechtzienden of slechthorenden, en neemt dan gedeeltelijk de taak van de verloren zintuigfunkties over.
Zich goed in zijn vel voelen, is de gewaarwording dat het innerlijk harmonisch samenwerkt met het uiterlijke. Fingerspitsengefühl is dan weer het goed ontwikkeld ge-voel om een delicate situatie in te schatten en ermee met zorg om te gaan. Wie "groene vingers" heeft, heeft gevoel en liefde voor planten en bloemen.
OP DEN TAST
