Dan huur je vijf jaar na elkaar zo een huis op wielen, twijfel je even lang of je wel of niet gaat aankopen - is het antwoord keer op keer negatief wegens te oud... en vijf jaar ouder hak je dan toch in vijf minuten tijd de knoop door en koop je.

Dit was vorig jaar - na de zomer - en konden we nog een paar mooie weekends meepikken na levering van ons Chaussonneke, helemaal zoals we het wilden, precies of het stond daar te wachten op ons.

En dan staat 2020 voor de deur, vliegt de nieuwjaarsmaand voorbij en maak je plannen.  Terwijl aan de andere kant van de wereld ook iets, of iemand?, plannen aan het maken is en komt het meest bizarre ding waar je alleen maar in je meest zwarte dromen over droomt op ons afgevlogen.  Corona, Covid, een pandemie.  En worden we met zijn allen opgesloten in "ons kot"

En je denkt, tegen dat de goeie dagen eraan komen zullen we wel aan het rollen zijn, want waar ben je nu veiliger, in "je kot" of in "je rollend kot".  Volgens ons maakt het weinig verschil, maar onze vrienden (hmhm) regeringsleiders (hmhm) schijnen ons te vergeten.  We zijn ook maar "zwervers", nietwaar?  

Afin, ergens rond 10 juni zou dan toch het startschot voor ook wij, zwervers, gegeven worden.  Zoals bij iedereen staat hij tegen die datum te blinken voor ons deurtje, goed gevuld, en vol getankt.  En van zodra die 10e komt piepen zijn wij weg !! 

Heel, heel voorzichtig vertrekken we op 11 mei - wij blij.  We horen wel nog altijd in "eigen land" te blijven.  Want... corona kent geen grenzen.  Een uitspraak die ik toen, en nu nog niet, begrepen heb.  Tuurlijk kent corona geen grenzen, maar of we nu binnen of buiten die lijn staan, wat maakt het verschil. Wat ik wel heel goed snap is dat we ons verantwoord moeten gedragen, en zorgen dat we geen 1000km veraf zijn zodat we niet onnodig anderen steden of gebieden belasten met onze ziekenhuisopnames.  Pure logica, zoals alles in het leven een beetje zeker?  Wij zijn dan ook van plan om ons daaraan te houden.  En zoals in heel de lockdown periode is moeder Aarde ons goedgezind en blijft ze mooi weer op ons afsturen.

Een voorzichtige start dus richting Meetjesland.  Voor mij een klein beetje mijn heimatje.  Als kind bracht ik hier vele weken door tijdens de grote vakanties, met ons moeder met de trein naar Mee en Pee Watervliet - en ons vader die dan in het enige weekje verlof (wat men in die tijd kreeg) achterkwam met de fiets.

Natuurlijk ga ik nog dikwijls op bezoek ginder, maar daar zijn - gewoon DAAR ZIJN - daar rondrijden met de fiets - speuren naar herinneringen van lang vervlogen tijden.  Het heeft me zoveel deugd gedaan.  En wat is het Meetjesland mooi.  Zeker in deze periode, waar heel veel boeren meewerken aan het behouden van het bijenbestand, en ze brede stroken van hun landbouwgrond inzaaien met bloemenmengsels.  Zo MOOI !!! 

Vele kilometers hebben we gefietst, binnen onze eigen skreve want die met Nederland mochten we nog niet over !!  We hebben dag kunnen zeggen aan mijn familie die daar woont, we hebben gezellige babbels gehad, steeds buiten en op ferme afstand en warme momenten beleefd na die weken van stilte en alleen zijn.  Deugd, deugd, deugd heeft het gedaan.  Zonder corona zouden we nu richting La Douce gereden zijn, en zou ik die warme momenten en die fijne herinneringen niet beleefd hebben.  Corona is geen deugd, absoluut niet, maar het heeft mij wel "deugd" laten beleven.  Een mooiere start met ons rijdend huisje kon ik me eigenlijk niet inbeelden.

Camping De Soetelaer - Sint-Margriete - heel net en proper.  Uitbater misschien wat afstandelijk, maar de rust en netheid op deze camping maakt dat ruimschoots goed.

11-06-2020 om 00:00 geschreven door j&c  

Bijlagen:
IMG_7611.JPG (58.6 KB)   
IMG_7613.JPG (1.3 MB)   
IMG_7614.JPG (892.1 KB)   
IMG_7615.JPG (1.2 MB)   

5u45 staan we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken.  Een beetje benieuwd wat dit zal worden.  6 weken wonen in Mazan.  We kennen het plekje, we houden ervan, maar we kennen het enkel als vakantieadresje.  Zal Clos-Saint-Paul ons ook bevallen buiten het seizoen? zonder zon? zonder toeristen?  Of zal het ons te eenzaam zijn? 

Poes laat blijken dat zij het alvast niet leuk zal vinden want zonder ophouden maakt ze kabaal, tot voorbij Rijsel.  Je hoort dat ze boos is - met recht en reden trouwens - het beestje zit opgesloten en leuk is dat  niet.  Haar mand is best comfortabel, maar tegenwoordig zijn gevangeniscellen ook comfortabel, en toch wil iedereen ontsnappen.  Vanaf Rijsel tot Reims dalen de decibels een beetje, en is het
vooral jammeren wat ze doet.  We besluiten om zo weinig mogelijk te stoppen - en onze om die reden meegebrachte boterhammekes in de auto te verorberen, zodat het beesteke niet alleen moet blijven.  Na Reims berust ze eindelijk in haar tijdelijke gevangenschap, en laat ze af en toe nog een klein mauwke horen.  Wat me opvalt is dat vooral Patsy Cline en Dolle Parton voor meer mauwkes zorgen, blijkbaar herkent ze daarin een medepoes.  Doordat we geen grote stops inlassen rijden we de oprijlaan van Clos-Saint-Paul al op om 15u30.

Gerard, blijkbaar vriend des huizes, wacht ons al op - geeft ons een korte update en dito rondleiding en voila, that's it - nu is het even van ons.  Op tafel ligt een briefje van Frans en Joke, met als welkom een fles Ventouxwijn en een mooie geurkaars.  Schatten!  En hoewel in Belgie de zon schijnt is ze hier ver te zoeken.  Grauw en grijs kleurt de hemel.  Uitpakken, ons installeren.  En Zohra??? Die is blij dat ze uit haar mand mag, en gaat op verkenning.  Ze ziet er niet bang uit, maar blijft toch wel enorm rond ons hangen.  Wat ze ziet lijkt haar zelfs te bevallen - het beestje kreeg een goede opvoeding 

Voila, na het uitpakken gaan we naar het dorp want we hebben zin in pizza, en geloof me, hier in Mazan hebben ze de lekkerste pizza ooit.  Zelfs in Sicilië at ik geen betere dan hier.  Na de pizza nestelen we ons in de sofa, kraken het flesje wijn en genieten we van onze eerste avond in deze mooi gerenoveerde mas.

Bijlagen:
IMG_7643.JPG (75 KB)