Vandaag hebben ik en mijn broer Jem zitten spelen in de tuin. Helaas mochten we niet te ver spelen, want dan wordt Calpurnia boos. Zij is onze zwarte kok, maar wij zien haar eerder als een nanny. Ze is streng maar rechtvaardig, en ze leert ons goede mensen te worden. Zij had mij leren lezen voordat ik naar de lagere school ging. Ze wil dat we altijd dicht genoeg blijven zodat we haar kunnen horen roepen wanneer het eten klaar is.
Deze zomer is Dill terug in Maycomb County, dus Jem wou weer stoer doen en hij besloot naar het spookhuis van 'Boo' Radley te gaan. Ik was natuurlijk doodsbang voor hen, maar Jem wou per se op de deur gaan kloppen. Maar de Radleys hadden Jem gezien , en terwijl we wegrenden scheurde Jem zijn broek en verloor hij hem.
Maar wat ik het engst vind, is dat de broek vanavond op onze stoep lag, en de scheur die Jem had gemaakt was genaaid. We hebben hier natuurlijk niets over gezegd tegen papa, want die zou zeggen dat we moeten stoppen met Boo te irriteren. Papa is streng op dat vlak, hij wil dat we altijd zeer beleefd en vriendelijk zijn.
Deze nacht werd ik wakker gemaakt door mijn vader, en toen ik uit mijn raam keek, zag ik heel veel rood en rook in de straat. Pas toen papa mij naar buiten bracht werd mijn brein echt wakker en realiseerde ik me dat Maudie's huis in brand stond. Ik zag heel veel buren meubelen uit het huis dragen, pas een tijdje later kwam de brandweer. Die besloot dat het onmogelijk was om het huis te redden, ze wouden gewoon vermijden dat de andere huizen in brand zouden schieten. Maar ik kon alleen maar denken aan de koude, brrr wat had ik het koud. Pas toen we naar huis liepen had ik door dat er een deken op mijn schouders lag. Ik had geen idee wiens dekentje het was, en toen zei mijn vader: "Je weet toch dat 'Boo' Radley jou dat dekentje heeft gegeven?" En toen realiseerde ik mij dat Maudie's huis recht tegenover Radleys huis was, dus dat mijn rug naar Boo gekeerd was. Van mijn vader moet ik nu een bedankbriefje sturen.
Liefste dagboek, deze week was één van de vreselijkste weken in mijn hele leven.
Het begon allemaal met een verkrachting in ons kleine dorpje, Maycomb County. Mayella Violet Ewell zegt dat ze verkracht is door Tom Robinson, een zwarte. Van mijn vader mag ik het n-woord niet gebruiken omdat dat zogenaamd racistisch is. Hoewel Mayella behoort tot de minst eerlijke familie van ons dorpje vindt het merendeel van de bewoners dat haar woord nog steeds beter is dan dat van elke andere zwarte.
Maar de dag erna pas hoorde ik dat mijn eigen vader de advocaat moest worden van Tom. De dorpelingen zijn boos op mijn vader omdat hij zelfs zijn best doet om Tom, een zwarte te verdedigen. Voor hun is dat het equivalent van de duivel verdedigen. Toen ik school binnenkwam werd ik meteen uitgescholden voor 'neger-lover'. Maar mijn vader heeft mij geleerd het hoofd recht te houden, dus negeerde ik iedereen de hele dag lang.
Mijn vader keek bijlange niet uit naar deze dag. Hoewel hij echt zijn best had gedaan om Tom Robinson te verdedigen, waren we al gelikt 100 jaren voordat we gestart waren. Daarmee bedoelt hij dat we gedoemd waren deze zaak te verliezen, en dat niets wat we konden zeggen dat kon veranderen. De jury in de rechtbank was bevooroordeeld, en was het dus een verloren zaak.
Maar Atticus had wel veel goede argumenten. Bijvoorbeeld toen Mayella de wondes op haar rechterkaak en haar blauwe rechteroog toonde, beweerde mijn vader dat Tom dat nooit zou kunnen gedaan hebben. Zijn linkerarm was bij een landbouwincident een decennium geleden verminkt geraakt. Ook toonde hij dat Mayella's familie in armoede leefde en dat haar vader een ernstig drankprobleem heeft, wat dus betekent dat hij geen geldige getuige is. Hij eindigde zijn betoog met Thomas Jeffersons bekende woorden:"All men are created equal-alle mensen zijn hetzelfde geschapen"
Maar de racistische jury besloot hem naar de gevangenis te sturen, maar ik ben bang voor Mayella's vader, Bob Ewell. Hij keek immers heel boos naar mij na de zitting.
Liefste dagboek, vandaag was raar, maar ook zeer leuk.
Deze dag moesten we met de school een theatervoorstelling doen, en omdat de school nog steeds boos is op mijn vader besloot men dat ik moest verkleed zijn als een wandelende ham. Ik was heel erg beschaamd, en na de voorstelling wachtte ik op mijn broer Jem om naar huis te gaan.
Terwijl we naar huis liepen hoorde ik dat iemand ons achtervolgde, maar omdat ik hem niet kon zien met mijn pak, besloten ik en Jem gewoon weg te lopen. Ik werd op de grond gesmeten door de achtervolger, maar ik kon gelukkig opstaan en weer weglopen. Maar toen werd Jem naar achteren op de grond getrokken, en ik hoorde hem schreeuwen. Ik wou hem helpen, maar toen werd ik vastgepakt en opgehoffen, maar om de een of andere reden viel de aanvaller op zijn rug op de grond.
Ik en mijn broer kijken om en zien Boo Radley, we lopen tesamen naar huis en Boo vertelt mijn vader wat er gebeurd is. Wanneer we terugkeerden naar die plek zagen we Bob Ewell op zijn zij liggen met een mes tussen zijn ribben, blijkbaar was hij erop gevallen terwijl hij ons dronken achternaliep. Boo Radley redde mijn leven omdat hij Bob had geslaan toen die mij vastgegrepen had. Ik zal hem altijd dankbaar zijn.
