Wij hebben intussen de outback achter ons gelaten. We hadden (zeker mama) wat schrik van de hitte die we daar zouden moeten trotseren, maar dat is eigenlijk fantastisch goed meegevallen! In Alice Springs was het idd bloedheet, maar de rest van onze trip was het een beetje bewolkt en stond er wat wind, dus het was zeer draaglijk! We hebben toen we in de auto zaten zelfs een beetje regen gehad, wat echt uitzonderlijk is... Ook van de vliegen hadden we daardoor weinig last. Die beestjes houden nl niet zo van de wind en blijven dan weg... OEF! Want de vliegennetjes waren uitverkocht (was ook wel een heel stom zicht, al die mensen met hun netjes op en er waren amper vliegen). Na nog een paar leuke stories en een 'AMAZING' (lees ameeeeeeeeeeezing), 'SENSATIONAL' (lees senseeeeeeeetjsonal), 'BEAUTIFUL' (lees bjoe-oe-oe-oetifoel) hebben we afscheid genomen van onze ranger ('You are a legend' zei hij tegen me and I'll take that as a compliment!) en hebben we voor het eerst deze vakantie onze bikini bovengehaald en zijn we in Ayers Rock Resort aan het zwembad gaan liggen! Zaaaaalig! Gisterenmorgen hebben we dan The Northern Territory verlaten. We vlogen van Ayers Rock naar Perth in West Australia. Een vlucht van 2,5h. En raad eens wie er weer gecontroleerd werd voor 'explosive devices'? YEP, ikke weeral! Verder NIEMAND! Volgens mij ben ik internationaal geseind ofzo, dat is toch wel echt niet meer normaal?! Of ik heb een zeer explosieve uitstraling, dat kan ook natuurlijk... Pffft, natuurlijk hebben ze weer niets gevonden... We verlieten The Red Centre waar het zo'n 25 graden was (uitzonderlijk) voor Perth waar het 31 graden was en schitterend weer! Blue, blue sky and blue, blue water! Echt prachtig! We zijn de huurauto gaan ophalen en zijn op zoek gegaan naar een hotel... Ja, vanaf nu is niets meer gepland of geregeld... Uiteindelijk terechtgekomen in Comfort Inn Perth City Hotel in Haystreet. Best ok! We zijn dan wat gaan rondlopen om Perth te verkennen en uiteraard werden we aangetrokken door het water, The Swan River. We hebben er een leuke tent gevonden, de naam alleen al 'the lucky shag bar'... Waar er blijkbaar een heuse afterwork-party aan de gang was, heel gezellig! We hebben ons ertussen gezet en met een wit wijntje en wat wedges met chilli sauce and sour cream kom je al een heel eind... Ik ben helemaal weg van Sydney, maar Perth is misschien wel nog toffer... Ik ben het nog volop aan het ontdekken... Vandaag was het hier zo'n 32 graden (sorry guys) en volop zon! We hadden dan ook besloten dat we wat rust konden gebruiken :o) en gunden onszelf een dagje strand... Dus wij naar Scarborough Beach, bekend om sterke stroming en hoge golven... Waaauw, hoe prachtig! Heel wit zand en dan de zee, blauwer dan blauw! Noch Bondi, noch Manly kunnen hier tegenop, sorry Sydney! Uiteraard volledig ingesmeerd met factor 30+ want huidkanker is hier doodsoorzaak nr.1 door het gat in de ozonlaag dat nu net boven ons hangt... Maar het was toch lekker warm en het water was zeer uitnodigend... Dus het duurde niet lang voor we met twee aan het plonsen waren (zwemmen kon je het echt niet noemen)! Het was echt zalig! Lekker zonnen, met Norah Jones in je oren... Genieten met de grote 'G'
Big bummer toen we terugkwamen stak m'n eerste Australische boete tss de ruitenwisser :o( Blijkbaar te lang geparkeerd ofzo... Maar we wilden toch ook graag nog wat andere stranden zien en zetten onze weg verder langs de 'Sunshine Coast'... Swanbourne, City Beach en dan Cottlesloe! Ook prachtig allemaal! Het is hier 8h later dan bij jullie en we hebben dus onze vrijdagavond al zo goed als achter de rug! We besloten om naar de gezellige en populaire uitgangsbuurt Northbridge te wandelen... Heel veel volk en heel veel sfeer en voor elk wat wils wat resto's betreft! Eerst kom je precies in Chinatown met allerlei Aziatische resto's, dan Little Italy met allemaal Italiaanse resto's... Need I say more? We zijn dus een lekkere pasta gaan eten en besloten nadien om nog wat rond te wandelen. Amai, wat een uitgaansbuurt! Heb nog nooit zoveel bars en clubs en disco's bij elkaar gezien! Allen voorzien van breedgeschouderde heerschappen om ongewenst publiek buiten te houden... Een bepaalde club kon je al vanuit het centrum zien door de laserstralen die ze de lucht in stuurden en uitgerekend voor die club sprak een man ons aan... Hij vroeg ons om hem mee naar binnen te escorteren want hij mocht er zonder gezelschap niet in... Ik dacht aan die man die een boek schreef en vanalles meemaakte wat hij anders nooit zou meemaken door op alles 'JA' te antwoorden en ik zei dus OK! Dus wij met 2 (hihi, ikke en mijn mams in een hippe club in Perth) naar binnen (allez, buiten want het was uiteraard een open air-club)... Ook hier moesten we in onze handtas laten kijken... Blijkbaar loopt er ook hier al eens een feestje uit de hand... Die (knappe) man dus keicontent dat hij door ons dus toch binnen was geraakt en hij wou ons absoluut trakteren... Ach ja, daar moet je tegenwoordig dus voor naar de andere kant van de wereld vliegen ;o) Ikke Ginger Ale en mama witte wijn. Het bleek een toffe gast te zijn, ik schat zo'n 45 jaar, gescheiden, zoon van 15... Allez, een kiwi (Nieuwzeelander) die als tiener naar hier was gekomen en Perth zo tof vond dat hij hier is blijven plakken! Eigenlijk best wel leuke babbel en mama vond het ook gezellig! Die man gaf dan ook heel de tijd complimenten aan ons adres... Ja, ook hier moet je dus voor naar Down Under komen... ;o) En hij wou er nog ene geven. Ik dacht 'ai, dat zal mama niet willen', want de muziek stond loeihard en er was vooral jong volk! Maar ze vond het tof en nam dus nog een wijntje! Best gezellig dus! Fridaynight in Perth is dus zeker een aanrader! Voor jullie alvast ook een zeer fijn weekend en tot mails!
Greetz uit Perth!
Charlotte (aka Sheila)
28-03-2008 om 00:00
geschreven door Charlotte
26-03-2008
Charlotte & Helen Down Under Part Four
G'day mate,
More news from Charlotte & Helen uit the outback of Australia.
Zijn jullie intussen klaar met eitjes rapen en sneeuw ruimen?
Wel, ik heb heel erg m'n best gedaan om hier Outback Jack of Outback Luke tegen het lijf te lopen, maar helaas... De enige die ik ben tegengekomen was Outback Ken (de man die mama niet echt een berggeit vond) en dat was niet echt het beeld ;o) dat ik voor ogen had van de Outback Aussie... Hij miste 1 van z'n voortanden (beaut! zouden ze hier zeggen, kort voor beautiful) en was zowaar de 50 gepasseerd en trouwde met een aboriginal vrouw... Tja, life sucks sometimes ;o) Had ik trouwens verteld dat onze persoonlijke gids, driver, ranger ook rond de 60 is? Yep, alle jonge knapperds zitten blijkbaar nog in Byron Bay... Enfin, uiteraard zijn we hier voor de omgeving en niet voor de mannen! Al zou nog wat eye candy geen overbodige luxe zijn ;o) Gisterochtend heeft mama na haar berggeit-avontuur besloten om geen onnodige risico's meer te nemen en niet mee te gaan op de 3-uur durende wandeltocht door de Kings Canyon! Om 6h is Sheila dus alleen opgetrokken met onze ranger en mamsie kon lekker lang blijven liggen :o( De eerste 15 min. van de wandeling waren zeer intens! Gewoon steil omhoog de bergen in en alhoewel mijn conditie lichtjes beter is dan die van mama hadden zowel ik als de ranger toch wel enige moeite!!! Zowat halverwege werd ik zo mottig als een krab van de inspanning (Dominique, remember je spinning-avontuur). Ik moest zowaar even gaan zitten om wat te bekomen of ik had m'n cornflakes in de Kings Canyon verspreid... Na een korte pauze ging het gelukkig vanzelf weer voorbij en waren we getuige van een prachtige zonsopgang in een prachtig landschap. Dit bespaart me weeral een trip naar de States want deze Canyon zou niet moeten onderdoen voor de Grand Canyon overthere... Of hebben de Aussies wat dat betreft een beetje grootheidswaanzin? Could be! Het was in elk geval de steile klim meer dan waard, maar mama had duidelijk een wijze beslissing genomen. Ze had de eerste 5 min. waarschijnlijk al niet overleefd. Zo'n goede 2,5h deden we over de schitterende tocht. Dan kreeg ik even tijd om weer een douche te nemen om dan verder te rijden richting Uluru (beter gekend als Ayers Rock of The Rock voor the locals). Aan Mount Connor lookout zijn we gestopt voor een picknick-lunch. En als we niet beter wisten zouden we gedacht hebben dat Mt Connor Uluru was... Eindelijk was hij daar dan, in al zijn glorie, de grootste monoliet ter wereld, met niets anders te vergelijken! Schit-te-rend! The Aboriginal people willen liever niet dat je de rots beklimt -de meesten doen dit wel- omwille van de belangrijke betekenis van de rots voor hun traditie en cultuur. Mama vond dit zeker niet erg dat ook wij dit niet voorzien hadden en we deden een tour rond de basis van de rots (met de auto) en stapten uit telkens er iets belangrijks te bekijken viel... Best wel leuk en indrukwekkend! In het visitor centre waren heel wat leuke aboriginal-spullen te koop en ik vind dat eigenlijk best mooi, dus heb me even laten gaan ;o) Misschien halen we zo de 30kg wel met de bagage (slechts 20 kg is toegestaan)... Dan zijn we naar een plek gereden van waar we de zonsondergang perfect zouden kunnen zien. Onze ranger had zowaar champagne en hapjes voorzien voor dit unieke event! Uiteraard waren we niet alleen, elke zichzelf respecterende Aussie-toerist wil de zon zien ondergaan bij dit natuurfenomeen! We stonden dus met onze champie te toasten en naast ons stonden 2 campers van Aussies die gezellig de BBQ hadden bovengehaald en volop aan het bakken waren met een glaasje rood erbij! niet te doen! Gewoon extreem genieten! En de zonsondergang was idd prachtig (niet zoals de unforgettable sunset in Bali, maar echt de moeite)! Dus ik volop aan het fotograferen, ik moest toch elke kleurschakering vastleggen?! En oeps: memory card vol! Verdoeme, midden in the outback op één vd meest memorabele momenten van de tour,... Damn! Dus ik snel wat foto's van schattige beestjes wissen (sorry Dominique) en wat ruimte vrijmaken. Terug in ons resort zijn we dan onmiddellijk naar de fotoshop gegaan (ja, die is hier zowaar in the outback) om een nieuwe memory-card aan te schaffen. Helaas, uitverkocht. Aj, dan de foto's op CD zetten misschien, niet mogelijk! Ik had me er al bij neergelegd dat het niets zou worden en dan heeft Murray (ja, zo heet onze ranger) vanalles en nog wat geprobeerd om ons toch verder te helpen... de dag nadien zouden we immers de sunrise meemaken en The Olgas gaan bezoeken dus... Uiteindelijk vond hij een backpacktoeriste uit Australië (wie anders zou zo behulpzaam zijn) bereid om me te helpen. Ik had thuis op het laatste moment nog m'n USB-stick mee in m'n tas gestopt en kon dus al m'n foto's via haar laptop op m'n USB-stick zetten en m'n kaart terug wissen... OEF, drama ;o) vermeden! Leve de vriendelijke en behulpzame Aussies!! Mama was intussen al naar de hotelkamer gegaan en voor de volgende ochtend hadden we nog melk van doen, ook deze was uitverkocht in het resort. Murray had blijkbaar ook melk in zijn survivalkit en was deze alvast even gaan brengen naar onze kamer... Mama die uiteraard dacht dat ik aanklopte (who else) deed niets vermoedend in HAAR PRACHTIGE WITTE ONDERBROEK de deur open... Yep, shit happens... Schaamte alom! ;o) hihi! Ik vraag me af wie er het hardst geschrokken is ;o) Maar allez, we konden toch op z'n minst terug foto's nemen. Jammer dat ik beider reacties niet heb vastgelegd op de gevoelige plaat... Vanmorgen dus weer om 5h30 uit de veren... En mama was weer geweldig... Ik was volop bezig om m'n beentjes in te smeren met de body lotion van het hotel en mama zegt: "Amai, vind jij dat goeie? Ik vond dat maar niks, eerst is dat zo'n gel en dan wordt het helemaal wit en het dringt moeilijk in... " En ik had zoiets van???? daarbij het enige tubetje body lotion zat in mijn toilettas dus - je voelt hem al komen- mama had zich volledig ingewreven met de bodywash... ;o) Oke, oke, niet lachen... Het was 5h15 in de morgen... Dan vergist een mens zich al eens. Maar toch gaat het zicht er niet echt op vooruit (in Alice Springs had ze Abrikozenjam genomen - dacht ze - en het was honing). Ok dan, en route... voor het laatste deel van onze trip in the Red centre! De zonsopgang was duizelingwekkend mooi! slechts 2x per jaar komt de zon op pal achter Ayers Rock and guess what... WE WERE THERE! Met zicht op The Olgas en The Rock! Prachtig... Daar stond ik dan met m'n fancy camera NOT! Tussen allemaal professionele fotografen met standaards, mega-telelenzen enz. Blijkbaar hadden veel mensen deze plek gekozen om foto's te nemen. Daarna zijn we gaan wandelen in een kloof tss de Olgas: ook prachtig! En mama is het hele eind meegewandeld! We hebben keihard gelachen met Murray, onze ranger. De kangoeroes zijn in Australia een echte plaag geworden, er zijn er veel te veel en dat is heel slecht voor de natuurlijke omgeving en blablabla... In elk geval waren we er vast van overtuigd om skippy ergens te zien hoppen... Maar kangoeroes zijn nachtdieren en dus overdag in een diepe slaap... Maar Murray bleef volhouden en rondkijken voor ons om een skippy te spotten... En maar verhalen vertellen van toen zagen we er daar een en daar zullen er zeker zijn... De enige skippies die ik totnogtoe heb gezien waren platgereden en lagen troosteloos langs de weg... Daarnet stukje van skippy opgegeten en ja, de kangoeroe-steak is echt lekker (sorry Dominique). Onze ranger droomt ervan om met z'n motorbike door Europa te trekken en ik heb hem alvast uitgenodigd om bij mij te logeren! Bij deze zijn jullie allemaal uitgenodigd om die man te entertainen en hem het Antwerpse nachtleven te leren kennen... Die schrikt zich een hoedje als hij hoort dat een vodka Red Bull 10 eurootjes kost... We'll see... Nu dus nog even genieten van Ayers Rock Resort en morgen om 11h45 ('t is hier 8,5h later dan bij jullie) vliegen we naar Perth... I'll keep you posted! Greetz from Sheila & Helen
26-03-2008 om 00:00
geschreven door Charlotte
24-03-2008
Charlotte & Helen Down Under Part Three
G'Day mate!
Here is Sheila again! (A Sheila is een Australische del, wij zouden Marina zeggen ;o)
Hoe gaat het in Belgie? Any news? Volgens mij is iedereen daar eitjes aan het rapen, ...
Wij hebben het hier nog steeds uitstekend naar onze zin! Ik lach me dagelijks een kriek met mama! Oke, waar waren we gebleven? Ah ja, in Byron Bay tss Sydney en Brisbane... Wel, ons resort was alvast schitterend gelegen en we konden de auto er veilig parkeren... Er zouden nogal wat autodieven rondhangen aan de Gold Coast... Toen we opstonden was het heel hard aan het regenen... We naderden dan ook de tropen, waar het idd regenseizoen is... Tegen dat we gedoucht en aangekleed waren was het alweer poederdroog en scheen de zon volop! Byron Bay is echt supertof! Voor het Paasweekend en voor het Blues Fest waren gigantisch veel Australiers afgezakt naar hier! Dus veel ambiance in het dorp met talloze leuke winkeltjes, bars en restaurants... En de zee, met hoge golven en dus... u raadt het al... SURFERS! En wat voor! Ik heb heel wat knappe zongebruinde mannen gezien met zo'n bord onder de arm... ;o) Een beetje Eye Candy af en toe kan uiteraard geen kwaad... We hadden moeite om te kiezen uit alle leuke resto's voor het ontbijt. Uiteindelijk kozen we voor een gezellige eettent waar we -uiteraard- buiten konden zitten. Weeral heerlijk gegeten! Dan zijn we wat gaan rondwandelen, en uiteraard wat geshopt! Alles van de zomer was afgeprijsd want de herft is hier ingezet, dus gevaarlijk voor de portemonee ;o) Heb voor de verandering ;o) nog eens een kleedje gekocht, want ik had het echt NODIG!!! hihi! Hare Krishna was ook aanwezig en ronselden mensen. Gelukkig was mama er om me tegen te houden want ik was al volledig in de ban van de prachtige gewaden en liederen ;o) Als je dan toch in een sekte gaat, dan idd liever in Byron Bay dan in pakweg Durbuy ofzo, nietwaar?! Nadat we met spijt in het hart afscheid hadden genomen van het gezellige sfeertje in hartje Byron Bay zijn we naar de vuurtoren gegaan... Wat een uitzicht! Ik hoop dat de foto's representatief zijn, want een zee met zo'n fantastische kleur is moeilijk te omschrijven. Wij waren in elk geval onder de indruk... We zijn dan doorgereden richting Brisbane langs de kust en hebben onderweg in Burleigh Heads geluncht. Rond 17h waren we eindelijk in ons hotel in Brisbane en zijn we de stad nog even ingetrokken. Ik had Brisbane al eerder bezocht, maar wou mama toch ook graag wat indrukken meegeven... Ik koos ervoor om de South Bank Parklands te bezoeken: so much to see & do and so little time, dus je moet keuzes maken. Ik vond dat toen absoluut de moeite. Naast de rivier hebben ze er een boardwalk gemaakt waar je kan wandelen -strolling heet dat hier- of een terraske doen. Ze hebben er een heus strand aangelegd met redders en al! En een echte zwemplas voorzien van chloor zat vol mensen die aan de hitte wilden ontsnappen! En dat midden in de stad! Echt geweldig, Strantwerpen kan hier -helaas- niet tegenop! Je hebt van op het strand -heel bizar- zicht op de skyline van de stad, deze moet zeker niet onderdoen voor die van Sydney. Ook hier zijn we heerlijke pancakes gaan eten! 's ochtends moesten we er vroeg uit, want om 8h ging onze vlucht naar Alice Springs, het rode hart van Australie. En we moesten eerst nog onze auto terugbrengen naar Hertz. De domestic luchthaven van Brisbane was ook een heel aangename ervaring en we namen alvast een early brekkie (zo noemen de Aussies hun ontbijt) in afwachting van het ontbijt op het vliegtuig. (ze hadden er witte chocolademelk en heerlijke blueberrie muffins ;o)) Het was toch nog een vlucht van 3h! Vanaf dat je Brisbane verlaat zie je in het hinterland algauw niets anders meer dan rood, rood, rood... Marco Borsato zou er geheel van door het lint gaan ;o) Net of je over een groot gravel tennisveld vliegt... Blijkbaar ziet het zand zo rood als baksteen door het ijzer in de ondergrond en door oxidatie wordt het roestig... Ach ik vergeet natuurlijk nog te melden dat in Brisbane slechts 1 iemand uit de ganse meute werd gehaald voor een controle op 'explosive devices' (Juliet, remember in Frankfurt?) en dat was bibi, off course! Ik had die dag gelukkig m'n explosieven thuis gelaten dus no worries... Eens in Alice Springs (ook leuke luchthaven trouwens) kwamen we aan de bagageband al een Antwerpenaar tegen... Hij had ons horen praten en zei -heel origineel- oek van Antwaarepe zekers? Allez, daar moet je dan voor naar de andere kant van de wereld vliegen en naar the outback om daar dan een -langharige- Antwerpenaar tegen te komen... Gelukkig geen last van gehad op onze verdere trip ;o) Hij reisde alleen en we hadden al schrik dat hij misschien gezelschap wou, sociaal als we zijn natuurlijk... ;o) Wel, The Alice lag er redelijk verlaten bij op deze Paaszondag. De meeste shops waren gesloten en blijkbaar waren velen de bush ingetrokken om met de family een barbie (Australisch voor BBQ) te houden... Mama heeft er echter een prachtige hoed gekocht om op te zetten tijdens onze driedaagse tocht door de Red Centre en we kochten ook nog iets speciaals om in onze nek te leggen om ons af te koelen... Uiteraard kon een bezoek aan de Royal Flying Doctor Service niet ontbreken! In het restaurant van ons hotel sprak de garçon Nederlands... Mama had juist tegen mij gezegd: 'Doe eens teken naar die pipo'... toen hij in het Nederlands antwoordde, hilarisch... Maar ik denk niet dat hij het echt gehoord had, hij bleef toch erg vriendelijk... Vanmorgen moesten we al om 7h50 (ja, wij vinden dat hier vroeg) klaar staan voor onze 3-daagse trektocht door The Red Centre... Om 8h10 stopte er een auto en guess what? Ipv een bus met 15 mensen wordt het me, my mum and the guide! Blijkbaar had een koppel op het laatste moment geannuleerd, dus we konden gemakkelijk in de 4x4 ute (Australisch voor outback-bestendige wagen) van onze ranger. En het is een echte, zijn naam ontsnapt me even... Maar uiteraard in korte broek, kousen, zware bergbottines en een cowboyhoed! I love the Aussies! ;o) Mama wou niet voorin -uit schrik dat ze ook Engels zou moeten spreken en omdat ze het echt heel moeilijk heeft om het Australisch te verstaan- dus kreeg ik de beste plaats... Wauw, eindelijk de outback in! Schitterend! We hadden geluk dat het een beetje bewolkt was, dus het werd vandaag niet zo smoorheet! Vanmorgen zijn we naar een Aboriginal Community gegaan om er met een lokale gids -dus niet onze ranger- wat typische aboriginal art te gaan bekijken... Hiervoor moesten we echter een stukje een rots op klimmen en mama lag niet alleen bijna op haar gezicht, toen ze bijna boven was, verloor ze haar evenwicht en begon spontaan terug naar beneden te lopen (ken je dat: je begint de berg af te hollen en plots kan je niet meer stoppen en je raakt de controle volledig kwijt) Een geweldig zicht, hilarisch eigenlijk, ware het niet dat er onderaan een rockhole was dat vol water stond. Gelukkig slaagde ze erin om droog te blijven... Onze Aussiegids was echter volkomen bleek uitgeslagen, want hij dacht dat hij een geweldige schadeclaim aan z'n broek zou hebben. Keikoel en zoals alleen een Aussie dat kan zegt hij heel droog: "You are not a mountain goat, are you 'mam?" Schitterend! Ik kon niet meer en mama ook niet... Dat is wel een understatement, dat mama geen huppelende berggeit is wist ik al langer... Die benen, die voeten, toch niet meer als vroeger zene! Nu zitten we in Kings Canyon Resort, ergens tussen Alice Springs en Ayers Rock. Morgenvroeg maken we een wandeling van 3h, ben eens benieuwd! En we moeten om 6h vertrekken...
