Ik krijg enkele dagen geleden volgend bericht op mijn laptop, nadat ik mijn bloedjes veilig heb afgezet op school:
"Dear Parents & Friends, Your child/ren will possibly come home and mention the excitement of a lock-down that was held today. We had a large snake that was visiting and wanting to join our St Francis family. We felt it was safer to keep everyone in their classroom until John had moved it on."
Bij het lezen van dit bericht moet ook ik eerst enige "excitement" wegwerken. Maar ik bedenk me: de school heeft de nodige maatregelen getroffen en mijn kinderen zijn veilig. No worries! Moet en passant toch even geamuseerd fronsen bij de zoveelste verwijzing naar de grote "familie" waartoe mijn kinderen behoren sinds hun toetreding tot de grote St-Francis-familie... ze laten toch geen kans voorbijgaan om te zeggen hoe graag ze mekaar zien, die Aussies. Maar dit volledig terzijde... Mijn zielenrust blijkt echter volstrekt ongegrond. Want wat blijkt: niemand minder dan MIJN dochter heeft het slangenalarm op haar geweten! De juffrouw was namelijk belast met het wegdragen van documenten naar het secretariaat. En dat dient te gebeuren langs een "veilig" pad, dat door alle kinderen van de school ook officieel wordt erkend als geëikt pad. Door iedereen, behalve door Pauline. Want die vindt haar eigen interpretatie van een veilig pad veel interessanter: een pad dat door de bosjes loopt. Alle waarschuwingen van haar vriendinnetje, dat tevergeefs probeert om de dochter op het rechte pad te houden, ten spijt. Njet. Paulines pad, juiste pad. Tot ze oog in oog komt te staan met een slang. En dan nog een beruchte brown snake, zowat de giftigste te lande. Het alerte vriendinnetje en enkele toegesnelde leerkrachten sleuren het kind mee naar het dichtstbijzijnde gebouw. Het slangenalarm wordt ingedrukt. Alle klasdeuren gaan toe en de leerlingen blijven opgesloten totdat den John, een lokale kruising tussen snakehunter en klusjesman, het dier naar minder bevolkte oorden heeft gelokt. Later aan de schoolpoort word ik even terzijde genomen door de juf: of ik even de dochter de beginselen der veilig betreden van de schoolpaden wil bijbrengen. YOU bet I will!!!
Ik denk dat ze het nu wel begrepen heeft, mijn koppige dochter.
Maar vanmorgen kom ik dus weer op school. En kom ik toch weer een slang tegen. Hij kruipt net voor mijn voeten zijn hol in, nota bene pal naast het padje dat zowat honderden kinderen 's morgens nemen op weg naar de fietsenstalling. Ik hol dus naar principal "Andy": "Euhm... Mr. Nicholls, I saw a snake. I think it is a brown one. I'm slightly worried, because it is on the school yards... so I think you should do something about it?" Antwoord: "Wroaaahhh, snaaijks!! I love snaaaijks!" Kijk, Andy, ik heb respect voor de slangen, maar een slang naast mijn kind is een slang teveel, you see?? Andy geeft toe dat de locatie van het slangenhol ietwat ongelukkig is en belooft dat hij Den John zal aansturen.
Ik ga straks toch stiekem een kijkje nemen... een beetje controle kan in deze toch geen kwaad, toch?
Love you all, tot later! Groetjes van Caro, Bert, Lou en Pauline
Bert heeft eindelijk een paar daagjes vrij genomen. Drie dagen weekend. Om dat te vieren, heeft Bert de kindjes een verrassing beloofd: een weekend snorkelen op Heron Island, een koraaleiland dat deel uitmaakt van het Great Barrier Reef. Twee uur varen is het vanuit Gladstone. Manlief propt me liefdevol vol met pillen tegen zeeziekte want ze hebben een ruwe zee voorspeld en hij kent zijn meisje... Door last minute gril van moeder natuur blijkt de zee echter spiegelglad en ben ik voor niks zo groggy als een garnaal. Het eiland blijkt bevolkt door een kolonie stormvogels die er komen nesten en letterlijk elke centimeter boom hebben ingepalmd. We wisselen snorkelen af met turen over het azuurblauwe water... We zwemmen tussen pijlstaartroggen, schildpadden en haaien. Die laatste hebben blijkbaar voldoende eten en hoeven niet zo nodig aan ons te zitten... Enkele beeldjes om van te watertanden:
Ik weet niet of het aan de eucalyptusdampen ligt of aan het feit dat een mens meliger wordt naarmate hij ouder wordt. Feit is: ben volledig gevallen voor een stel koala's. Mijn laatste ontmoeting met hen had nochtans geen onuitwisbare indruk achtergelaten. Een bezoek aan Planckendael, waar twee oververmoeide en hoogbejaarde exemplaren onder hoogtechnologisch toezicht en permanente monitoring via een minischermpje te volgen waren... in comateuze toestand. Wat een verschil met Lone Pine Koala Sanctuary! Hier hangen, spelen, klauteren en slapen de koala's op nauwelijks een paar meter afstand, zonder afscheidingsdraad of niks. Je kan ze bijna aanraken (wat ik mijn koters ten stelligste heb afgeraden) en ze zijn verdorie zo onmenselijk schattig dat je je echt moet inhouden om dat niet te doen. Blijkbaar ben ik niet de enige die met zulke gevoelens worstelt, want het reservaat geeft wie braaf is de kans om een "knuffelmoment met koala" te beleven. En ja, je moet ervoor betalen want het reservaat moet ergens van leven en dus offeren ze als het ware hun meest sociale exemplaartjes op voor het goede doel. Maar die vinden dat blijkbaar helemaal niet erg want ze blijven er de relaxedheid zelve onder. En voor je het weet sta je daar met een koala in je armen, met zijn absurd grote neus (om beter eucalyptus te kunnen ruiken ???) in je nek, zijn klauwen over je schouders, zijn dikke billen op je handen... en je kan met moeite de drang weerstaan om je neus diep in zijn dikke vacht te begraven. Hmmmmm.... ze ruiken zo lekker. "Oh ja, zegt de oppasser, je hebt namelijk een mannetje vast, en die schuurt met zijn geurklier tegen je aan om zijn territorium te markeren" (wtf?) De kindjes zijn zo enthousiast over hun koalaknuffel dat ze de hele verdere dag spenderen aan het knuffelen van alle andere dieren in het park. Lou is voor één keertje heel stil. En Pauline, idem dito. Een paar fotootjes ter illustratie: Pauline en de koala Lou en de koala Lou en zijn favoriete kangoeroe My next best favourite: tasmanian devil! Een dutje naast kangoeroe? Twee handjes
Enkele beeldjes van onze close encounter met de walvissen in Hervey Bay. We hebben een kleine boot gekozen voor een dag op zee. We varen langs Fraser Island (enige eiland ter wereld dat volledig uit zand bestaat en dat begrijpelijkerwijs enkel toegankelijk is voor doorwinterde stappers en 4x4 voertuigen). Onze "kapitein" is een uitgeweken Kiwi die zijn familiebedrijfje op zee runt. We treffen het: de man heeft een kurkdroog gevoel voor humor en een neus voor walvis. Na een halfuurtje varen een eerste treffen: een fontein, een vin... en dan niks meer behalve nog meer zee. En dan volgen er meer... vrouwtjes, kleintjes, groten, kalveren, een groep, en dan een eenzame verdwaalde zeeschildpad, ... . De zee laat zich vandaag van haar barmhartigste kant zien, kalm en rustig (in tegenstelling tot een gelijkaardige walvistrip lang geleden in Nieuw-Zeeland, waar de zee definitely not so friendly was en de maagspieren definitely not so seaproof ...). De kindjes gedragen zich voorbeeldig. Gewapend met fototoestel staan ze amper wankelend op het dek te wachten op DE walvisen. En de kunst is dan om op het juiste moment op het knopje te drukken. Pret verzekerd. Moeder staat er wat wankel bij, met àllesbehalve zeebenen en lolly in de mond, want dat is volgens de skipper dè manier om zeeziekte te bestrijden... Maar wat is een beetje zeeziekte als je hier staat, midden in de oceaan, niks rondom behalve turkoois en alles wat je liefhebt bij je. This must be heaven.
Bundaberg. Een stadje ten zuiden van Gladstone. We zijn op weg naar Hervey Bay, een baai die dienst doet als kraamkliniek voor de bultruggen die er tussen augustus en november een enorme voedselvoorraad vinden. Ze blijven er een tijdje om dan weer noordwaarts te trekken met hun kalveren. Wij rijden dus "even" naar ginder om ze van dichtbij te kunnen zien. Onderweg willen we dus even halthouden in Bundaberg, een klein (lelijk) stadje bekend om de vele rumstokerijen. Je kan niet naast de omringende suikerrietplantages kijken, ze zijn echt overal. Een bezoek komt er helaas niet van. We hebben ons namelijk even laten misleiden door de Australische norm voor "dichtbij". Na vier uur rijden beginnen de gastjes achterin toch wat te protesteren en besluiten we om dan toch maar rechtstreeks koers te zetten naar Hervey Bay. Het is zaterdagnamiddag en weldra gaat de zon alweer onder, onverbiddellijk, om zes uur. Lou wil absoluut gaan zwemmen en dus moeten we voor het donker het strand bereiken (avond = croc/haai-dinertime). Bert maakt even de afweging of hij nu al zijn vierde speedingticket gaat verdienen ... tot we ons ineens bewust worden van een merkwaardige odeur die zich via de airco in onze auto verspreidt. Huh? Ik kijk even opzij en zie een bos VOL vleermuizen hangen. "STOOOOP"! Honderden, wat zeg ik, duizenden, vleermuizen hangen zomaar vrolijk in de boomtoppen naast de weg te hangen. Ze maken ondertussen een kabaal van jewelste, en af en toe vliegt er eentje weg om zich elders te gaan verhangen... machtig. Ik kan begrijpen dat inboorlingen deze kolonies liever niet in hun buurt zien neerstrijken: luidruchtig en smelly, that's what they are! Maar zooo mooi!
Missie geslaagd. Aangekomen op 1 september en intrek genomen in ons "tijdelijke" appartement dat Bert met grote zorg heeft ingericht om ons thuis te doen voelen. Het is een modern complex, met prachtig uitzicht over rivierdelta, vlak bij de oceaan. Wat een zicht, wat een ongelooflijk mooi zicht. En dan de geluiden, vooral 's avonds. Je hoort de kikkers (of padden) kwaken vanuit de mangrove aan onze voeten, de parkieten ruzie maken, de papegaaien kirren... We hebben zelfs een "huispad", een kerel die zijn intrek genomen heeft in de riolering van de gemeenschappelijke garage. Hij is beste maatjes met de garagepoort. Telkens als die opengaat, denkt heer Pad dat een soortgenoot hem toeroept, waarop hij luidkeels antwoordt.
De kinderen hebben zich zoals vermoed aangepast als kleine kameleons. Ze nemen alles op met een ongelooflijke vanzelfsprekendheid. Ze hebben hun nieuwe onmgeving al grondig onderzocht: Lou is vooral gefascineerd door de lokale fauna en legt zowat alles vast op zijn camera (van vogels tot tl-lampen), Pauline heeft zich gespecialiseerd in mieren en klein kruipend (on)gedierte. Voorlopig nog geen engerds tegengekomen. Slangen ontwaken pas uit hun winterslaap (tja, het is dan ook nog maar 27°C) en spinnen zitten hopelijk voor altijd ergens verstopt waar we ze niet zien...
De kinderen gaan sinds vier dagen naar school. Een katholieke school hier in de buurt, mét uniform. Super. Ik hoef 's morgens niet langer met Pauline te debatteren over de noodzaak aan variatie in het gamma "roze". Dat katholiek mag je best letterlijk nemen. Toen ik de kindjes de eerste dag ging afzetten in hun klasje, werd Lou begroet met een warme, klassikale "Peace be with you, Lou". Beetje eng, maar de warmhartige Aussies menen dit ook echt. En een beetje "peace" voor Lou is nu eenmaal niet overbodig, denk ik zo. Wie weet wordt onze jongen hier ooit een welopgevoede burger ;-) De ontvangst was overigens allerhartigst. Zowel Lou als Pauline kregen elk twee "buddies" die hen wegwijs moesten maken en bijstaan bij hun "integratie". De schoolkinderen lijken hier wel engeltjes die het allerbeste voor hebben met elkaar. Op het absurde af. De school is doordrongen van het "community-gevoel". Had Lou dan ook meteen door, want hij had al snel de volledige klas achter zich geschaard om kangoeroes en leguanen te gaan zoeken op de schoolterreinen. ("en hoe heb je dat gedaan?" vroeg ik hem. "Oh, gewoon, ik zeg: Kom nu! En ze komen allemaal mee.") Beesten zijn er met hopen aan/in en rond de school. De school is namelijk gebouwd op een stuk "bush", en de beestjes zijn dus min of meer verdreven uit hun habitat. Daarom hebben ze gewoon de schoolgronden ingepalmd. De school heeft ook zijn eigen "bush turkey", een boskalkoen op visite die is blijven plakken omdat er nu eenmaal veel boterhammekes gesmost worden op de schoolpleinen. Mr busturkey heeft een grote voorliefde voor boekentasjes en openstaande brooddoosjes.
School stopt hier om 14.45, start om 8 uur. Vroeg opstaan dus. Stipt als ik ben, zorg ik er altijd voor dat de gastjes op tijd zijn. Maar de Aussies nemen het niet zo nauw met stiptheid, toch niet op school. De leerlingen druppelen rustig de school binnen tot een uur of negen. Onlangs vroeg ik aan de "principal's assistant" of dat wel OK was. Ze antwoordde: "Oh no, dear. It certainly not OK. We would like them to be here at eight. But I'm not going to be too strict with them, because you never know their situation at home". Heel begripvol, die Aussies.
Na school wordt hier duchtig gesport, ondanks de hitte. Hitte voor ons weliswaar, niet voor de Aussies. Het is nog maar pas lente en dus volgens hen koud. Sommigen durven hun chauffage nog aanzetten 's morgens! Gisteren hadden we overdag een lekkere 27°C. 's Avonds koelt het weliswaar wat af...
Voor foto's van onze eerste dagen: zie hier! Keep you posted! Caro, Bert, Lou, Pauline
Voila. Dit is onze blog. Ben nog niet helemaal tevreden over de "look and feel". Maar bon, zoals de Fransen zeggen: "il y a mieux mais c'est plus cher". Ziehier dus een blogje met nieuws over ons driejarig - althans volgens planning - verblijf in Australië, met hopelijk wat fijne foto's... voor familie en vrienden die ons missen en vice versa. Voorlopig nog weinig te beleven in blogland, want hoewel pater familias al is vertrokken naar de Aussies, zijn wij, de kroost, nog thuis, volop aan het inpakken. Met WIJ bedoel ik dan vooral mijzelf, geholpen door vlijtige kinderhandjes die ijverig alle ingepakte spullen weer uitladen naarmate ik ze inpak. Ik zeg: NOOIT MEER verhuizen! Heb een fenomenale opkuisactie ten huize Daneels gehouden: onmogelijk wat een mens zoal bij elkaar zamelt. Wegsmijten is de boodschap. Travel light. Nu ja. Ik heb toch al een behoorlijke negen "kuub" dozen klaarstaan voor zeevracht. Dat is dus drie m³ per jaar. Peanuts, eigenlijk. De kunst is om zoveel mogelijk in de valies te proppen en de rest over te laten aan de verhuisfirma, die volgens Bert "alles gaat regelen schat, je moet zelf niks doen." Bert weet diep in zijn hart wel dat ik uiteraard niks aan de verhuizers overlaat en alles zelf ga doen. Want zo gaat dat. Inpakken laat je niet zomaar aan anderen over. Vluchten zijn geboekt. Paspoorten klaar. Visum nog niet ("het komt in orde, schat, maak je niet ongerust"). Valiezen puilen uit. Chaos in huis. Kinderen gelukkig. Moeder gestresseerd. Nog zeven nachten slapen ... Benieuwd naar ons nieuwe "huis". Terug bij Bert, na twee keer één maand gescheiden. Zie je later, in Australië.
