Februari 2008, alles gaat goed, het is mijn verjaardag geweest, sinds mijn accident voel ik me eindelijk weer beetje goed in mijn vel, ik ben weekendje naar Zeeland geweest, ik heb het gevoel dat niks of niemand mij nog kan raken. Tot die bewuste ochtend...
Het is 7u 's ochtends een mooie dag, mijn telefoon gaat...het is Petra, om te zeggen dat ze sinds gisterenavond laat is opgenomen in het ziekenhuis, ze zegt dat ze onderzoeken gaan doen naar haar longen en haar hart, maar het zal waarschijnlijk niet erg zijn. Mijn vriendin Tanja komt een beetje later voor de koffie, ik vertel het haar. Zij maakt de opmerking tegen mij, het zal toch geen lymfklierkanker zijn? Ik verklaar haar gek, dat kan toch niet, mijn vriendin, 35 jaar, mama van 4 kindjes die kan toch geen kanker hebben? Gisteren waren we nog samen, enja ze zat niet goed in haar vel (zag er eigenlijk totaal niet goed uit) maar wie is er nu niet eens ziek? Neen, ik wil daar niet aandenken.
Een paar uur later gaat mijn bel, haar man staat aan de deur, aan zijn gezicht kan ik aflezen dat hij geen goed nieuws heeft, de diagnose is gesteld, ze heeft Non-Hodgkin... nu nog afwachten op de onderzoeken of er al dan niet uitzaaiingen zijn. Dat kan toch niet? Is deze wereld zo onrechtvaardig dat mijn beste vriendin kanker heeft? Ik wil het niet aanvaarden, maar toch moet ik. Haar man doet me bellen naar haar, ze wil niet aan de lijn komen, maar uiteindelijk doet ze het toch. Wat moet ik zeggen, wat kan ik zeggen tegen iemand die net te horen gekregen heeft dat ze kanker heeft en dat ze misschien (want die kans is er altijd, ook al spreken ze het niet uit) zal sterven? Niks zeggen we, het enige dat we beiden horen aan de andere kant van de lijn is gesnik, wetende dat de ene verdriet heeft om haar eigen ziekte en ik verdriet om de ziekte van mijn vriendin. Ik zeg haar dat ik haar wel zal komen bezoeken. Maar eigenlijk durf ik niet te gaan, maar ik moet als haar beste vriendin ben ik verplicht om te gaan en mag ik me niet wegschuilen achter de angstgevoelens die bij mij opduiken. Ik ga bloemen kopen, ja wat voor kaartje zal ik eraan hangen? "spoedig herstel" bij iemand die zo'n ziekte heeft vind ik persoonlijk zijn dat niet de juiste woorden, dus houden we het maar bij een kaartje met niks op, want op zo'n moment schieten woorden toch tekort. Ik ga binnen in haar kamer, we kijken elkaar aan en weten gewoon aan de blik in elkaars ogen wat de andere denkt. Zo goed kennen we elkaar, ik heb eigenlijk niet veel tijd en ook ik voel me niet op mijn gemak, haar ouders zijn daar, haar oudste dochter, haar broer en schoonzus, wat zeg je tegen die mensen? Want ook zij lijden en voelen mee. Hebben onuitgesproken angsten voor hetgeen wat gaat komen. We zijn een paar dagen later, ik ben in de kliniek, Petra moet verhuizen van kamer, voor de tweede keer die dag worden we geconfronteerd met haar ziekte, eerst was er iemand langsgekomen om haar nieuwe coupe te kiezen, want ja iedereen weet als je chemo krijgt, dan valt je haar uit. En als vrouw is dat een akelig gevoel, dus zoeken we hier een oplossing voor. Emotioneel was dat heel zwaar, ik hielp Petra bij het kiezen maar eigenlijk moet ze dat zelf doen, want zij moet haar goed voelen met dat valse haar die op haar hoofd zal staan. Ik kan wel zeggen, je ziet er goed uit, maar wat ik denk, voelt zij daarom niet. Toen we op haar nieuwe kamer kwamen (op de afdeling oncologie)kregen we de mededeling van de verpleging dat alle bloemen mee moeten naar huis. Er mag daar niks staan, want er kunnen beestjes opzitten die haar ziek zullen maken. Daar lig je dan in een troosteloze kamer en je mag zelfs geen bloemetje staan hebben. Ik neem ze mee, en beloof haar dat ik ervoor zal zorgen net alsof het mijn eigen bloemen waren. Weken gaan voorbij, Petra krijgt chemo in de kliniek, er zijn dagen dat ze zich goed voelt, maar er zijn meerdere dagen waarop ze niks meer ziet zitten. Ze heeft geen kracht meer, ik zeg haar dat ze moet blijven geloven (al lachende zei ik haar ooit, onkruid vergaat niet, maar eigenlijk geloofde ik mijn eigen woorden niet, want kanker is een ziekte die niemand in de hand heeft) want de kracht in jezelf, het geloof dat je de ziekte zal overwinnen is een deel van je genezing denk ik altijd. Haar haar valt uit, haar nagels zijn heel broos en vallen na verloop van tijd ook uit... wat kan je daarop zeggen? Ik weet de juiste woorden niet te vinden en probeer haar op mijn manier op te beuren, ook al valt dit niet altijd mee. Ik ga nooit vergeten, ik ging op bezoek bij haar in de kliniek, ze lag in een isolatiecel, ik vraag aan de verpleegster wat ik allemaal moet doen (monddoekje aan, handschoenen....) ik krijg simpelweg het antwoord "ik zou zelfs mijn voeten wassen, zoals ze doen bij de varkenspest" ik was er niet goed van, ik een leek weet niet wat ik allemaal moet doen om haar zoveel mogelijk te beschermen tegen bacteriën van buitenuit, want die kunnen heel gevaarlijk zijn en dan krijg je zo'n antwoord. Ik weet wel het moet hard zijn om op zo'n afdeling te werken, maar toch, een beetje respect voor de mensen is maar weinig gevraagd vind ik. Maarja wie ben ik. Dan komt de tijd van naar huis gaan, chemo krijgen in de dagkliniek en 's avonds terug naar huis, ik probeer haar zoveel mogelijk te steunen, op bezoek te gaan als ze daar ligt want het zijn lange dagen in het ziekenhuis. Tot op die bepaalde zondagavond ergens in april, Petra moest naar de petscan om te zien of ze uitzaaiingen had en hoe het zat met de tumor, of die al gekrompen was. Mijn telefoon gaat, ik was net naar bed aan 't gaan. Ze huilt, ziet het allemaal niet meer zitten, ik vraag haar of ze al in bed zit. Ja, ik kom je halen (ook al zit ik in mijn pyjama) een hilarisch zicht, ik in mijn auto naar haar huis, om haar mee te brengen tot bij mij. Wij hebben uren gepraat, tot ze zich een beetje beter voelde, ze had ontdekt in een brief voor de verzekering dat ze met uitzaaiingen zat, niemand had haar dat gezegd, de dokter niet, haar man niet... iedereen had gezwegen, wie kan je dan nog geloven en vertrouwen op zo'n momenten? Het gaat wel over haar lichaam, haar ziekte. Ze zegt me dat ze geen chemo meer wil... ik zeg dat ze moet, zonder chemo haalt ze het niet. Ik ben ook bang, doodsbang ook al toon ik het niet altijd aan haar. Er zijn dagen waarop we echt plezier maken, waarop we niet aan de ziekte denken, maar dan plots wordt het mij teveel, ik ben nog beginnen wenen bij haar, eigenlijk mag ik dat niet doen, maar het moet er ook uit, en andere vrienden die haar niet kennen begrijpen dat toch niet, en zeggen "haar ziekte mag de jouwe niet worden" wat wel juist is. Maar het gaat hier wel om mijn beste vriendin. Wat als er plots een dag komt dat Petra er niet meer is? Wat dan, iedereen is vervangbaar maar toch, ik wil er niet aan denken, maar soms sluimert dat toch door mijn hoofd. Maar we blijven positief, het heeft geen zin om ons te laten hangen, we zijn samen het gevecht tegen dat lelijk beest begonnen en zullen het samen afmaken. Zelfs toen ze chemo kreeg er was daar één rode zak bij, waar ze enorm ziek van werd, wij bekeken dat op onze gekke, luchtige manier... ik zei haar altijd dat ze gratis rode wodka kreeg de nevenverschijnselen zijn toch dezelfde, en ze worden dan nog terugbetaald door de verzekering, maar eigenlijk is dat niet grappig. Maar we konden niet anders, als je je teveel laat meeslepen door negatieve emoties, dan haal je het niet.
Nu zijn we maanden verder, de chemo is eindelijk een aantal weken achter de rug, Petra moest naar de oncoloog en wou mij erbij... voor het geval ze negatief nieuws te horen ging krijgen... ik was bang, stel dat de dokter zegt, de tumor is er nog, wat dan? Wat moet ik op zo'n moment zeggen? Ik wist het echt niet, maar ik ging toch mee, ik plande heel mijn agenda voor die dag zodat ik er zeker bij kon zijn. Daar zitten we dan, in dat kale kamertje op de afdeling oncologie, ik maak nog een grapje dat ze zicht heeft op het tennisplein vanuit haar kamer ('t dak is groen naast haar kamer) minuten gaan voorbij, het waren ellenlange minuten... geen van ons durfde iets slecht te denken, maar toch deden we het beiden, ergens diep vanbinnen zat die onuitgesproken angst van stel nu.... sssst we spreken het niet uit. De dokter komt binnen, aan haar gezicht kan je niet aflezen wat ze gaat zeggen. Ze begint aan een uitleg die voor ons leken eigenlijk moeilijk begrijpbaar is, maar dan komt de gewone mensentaal, "Petra, ik heb goed en slecht nieuws.... de tumor is weg, maar...." oeioei als je een maar hoort is het nooit goed... "we zien 2 dingetjes op de petscan waarvan we niet kunnen uitmaken of het een ontsteking is of een restje van de kanker die er nog zit, daarvoor moeten we afwachten", weeral wachten, we doen al maanden niks anders dan wachten. Is soms om gek van te worden. En dan komt er nog bij voor de zekerheid dat er nog 30 bestralingen nakomen. Wij die dachten dat alles voorbij was, vergeet het, het begint opnieuw. Enja de dokter had dit in het begin gezegd, maar wie denkt daar nog aan? Petra voelt zich weer goed, kan weer vanalles doen en nu weer dit. Moe zijn, niet goed kunnen eten omdat slokdarm verbrandt, wat gaat er nog allemaal bijkomen. En weer die onzekerheid... zal het na dit gedaan zijn? We weten dat je van non-hodgkin een groot risico hebt om te hervallen, maar eigenlijk mogen we daar niet aan denken. Ik kan morgen de straat oversteken en overreden worden, dan ben ik nog rapper weg, wie weet. Het enige zekere dat we allemaal weten is dat we geboren zijn om te sterven, alleen weten we niet wanneer, het moment dat iemand van dicht bij je ziek wordt dan denk je daar wel eens meer aan. Maar eigenlijk mogen we daar niet teveel aan denken en moeten we genieten van de mooie dingen van elke dag. Het hoeven geen grote materiële dingen te zijn, gewoon weten dat er iemand voor je is, weten dat je er zelf bent voor iemand die net hetzelfde voor jou zou doen, is al voldoende om je in al die negatieve dingen toch goed te voelen.
