|
En dan verder...
Leuk is om te vertellen dat de stemming steeds beter wordt. We hebben dan ook een fijne groep. Je hebt de 5 mannen uit Drente - de Toebaabs (betekent bleekscheet). Heel gezellig en heel zelfstandig. Onze moedergevoelens komen constant boven, maar dat is helemaal niet nodig. Het zijn stuk voor stuk toffe peren, die we allemaal in ons hart sluiten. Jos en Marleen (neef en nicht), heerlijke mensen en een team met de tent op de auto. Geweldig hoe Jos alles voor elkaar had. We hebben dan ook samen veel met hen gelachen. Teamplayers premier classe! Dan Liesbeth en Nick (moeder en zoon); geweldig hoe die zich in de groep gedragen en mooi om te zien hoe die saampjes als moeder en zoon hebben genoten. Om jaloers op te worden. Dan heb je de Familie van Andel (vader met twee zonen). Fijne knullen die Mathijs en Allan. Het blijft heel de reis Mijnheer van Andel, een hele vreemde man waar we allemaal aan moeten wennen. Het is heerlijk zoals de heer van Andel over alle landen de geschiedenissen kent en vertelt. Dan hebben we Victor en Johan, twee vrienden die heel wat bij elkaar gesponsord hebben. Victor was wel degene die gewend is om back to de bassics te gaan; Johan was meer het luxe paardje maar hield zich ook wel staande in het geheel.
Helaas was er een team dat zich afsloot van de rest, de Pollies. We hebben het geprobeerd, maar helaas zij gingen hun eigen weg. Jammer voor hen, want ze hebben veel gemist.
We hebben ze ook niet meer gezien. We begrepen dat ze toch in Gambia waren? We weten niet. Waarom??? Zal aan ons liggen misschien?
En dan hebben we natuurlijk Cor en Gaby de organisator van deze Challence. Zij reden in de schoolbus, waar wij dus ook in mee reden. Deze mensen doen veel voor het goede doel en hebben het niet makkelijk om het ieder naar de zin te maken en het ook allemaal goed te regelen. Overal bij de grensposten en bij controle posten! Maar gelukkig kreeg Cor er zomaar twee vrouwen bij die het mee konden regelen. We noemden hem dan ook Cor Heyboer. Hi Hi.
Eigenlijk was het heerlijk in de schoolbus. We zagen veel meer en we babbelde soms te veel naar Cor zijn zin. We wisselde met chauffeur, af en toe rijden gaby of Lenie. Wat zeer goede chauffeuses bleken. Erg ontspannend allemaal. Waar we konden lieten we Cor en Gaby saampjes. Dat hadden zij ook wel eens nodig vonden wij. Maar zij niet hoor, ze vonden het best gezellig met ons erbij (gelukkig).
Na Marakesch zijn we allemaal individueel verder gaan reizen richting de Sahara. Ieder had een andere route, bv door het Atlas gebergte.Wij als schoolbusteam saampjes. Wat een fijne rit hebben we gehad. We kwamen op een bepaald moment bij de plaats Taradoant. Dit is een Moorse vestigingstad, twee maal zo groot als Brugge. Daar hebben we een hele leuke tocht gemaakt met paard en kar. En we kregen tijdens het nuttigen van een koele verfrissing - nee geen alcohol want het is nog steeds Ramadan - jammer dan, een muzikant met een soort gitaar die heel vrolijk voor ons kwam spelen. Een super mooie dag. Vanaf nu geen bereik met onze gsms. Da´s heel vervelend voor ons allemaal, ook voor het thuisfront.
Dan op weg naar de Sahara. De trip was geweldig, echt stofhappen en duwen en trekken geblazen. De eerste nacht sliepen bij Les Arbres, wat bomen betekent, bij een hoge zandduin.
Daar hebben we een muziekavond gehouden met alleen maar Hollandse hits. Kaai hard, want niemand kon ons horen. Da´s gaaf om het liedje ´als sterren aan de hemel staan` te horen daar.
Jammer, we hadden ook vuurwerk maar helaas lag dat nog in onze Nissan in Marakesch. Komt zeker nog een keer, dat hebben we beloofd aan de Toebaabs. En dan ga je slapen in je slaapzak onder de blote hemel vol met sterren. Je weet niet wat je overkomt. Het is net of je tussen die sterren zelf ligt, wat een ervaring was dat (wil ik meer)
De tweede dag kreeg de bus toch wat last van het zandhappen en kreeg het vliegwiel problemen. Maar onze jongens (de Toebaabs) brachten redding. Wat hebben die genoten met het eruit trekken van iedereen. Hier kregen Lenie en Moi wel wat heimwee naar onze Nissan - maar kom op, niet treuren, het gaat super! De tweede nacht hebben we geslapen in een bedoeïen tent. Met Nick de Toebaabs en wij. We moesten niet bang wezen, want de twee jonge Toebaabs - onze aller Wesley en Jeffrey - zouden ons beschermen. Dus wij hebben dan ook als twee roosjes geslapen. De dag erop hebben we ze beiden een pakje sigaretten cadeau gedaan voor hun grote moed.
De dag erop gingen de jeeps verder via de stofpiste. Er was ook een lichte zandstorm.
Ook leuk om dat mee te maken, je word helemaal gepeeld en de andere autos gingen toen maar via de nieuwe weg naar Nouackchott. Daar zijn we aangekomen op de camping Auberge de Shara en hebben daar gewacht tot iedereen er was. Daarna samen gaan eten in restaurant Brussel bij een Belg. Was best lekker, maar weer geen alcohol want jawel het was nog steeds ramadan - jammer dan... De toebaabs kregen het wel zwaar toen, want die hadden zo gehoopt op een alcohol tic. Bij nader info bleek dat je bij een chinees bier kon kopen voo 3 euro per blikje. Nee, dat is toch te veel. Ik had nog een kwart rum, dus toen we op de camping waren hebben we dat maar gauw gedeeld en zijn we lekker gaan slapen. Met weer geen gsm-bereik, dat is sorry (klote).
Dan op naar Senegal wat een verschrikking aan de grens. Corrupte zooi daar, dat hou je niet voor mogelijk. Je moet namelijk onder escorte naar Gambia. Ze vroegen in eerste instantie 100 euro per auto, maar na uren onderhandelen en de nodige presentjes en voor ons toch akelige uurtjes kwamen we in de nacht aan op de camping Zebrabar in Senegal, waar gelukkig een heerlijke maaltijd en ja hoor alcohol klaar stond. Maar we waren allemaal zo moe dat we snel zijn gaan slapen. Na een rustdag op de Zebra-bar zijn we verder gegaan met escorte naar Lac Rosé bij Dakar. Wat een mooie route door prachtige natuurparken met prachtige vogels in alle soorten kleuren, wilde zwijnen en vis in de waterpoelen waar vissers deze aan het drogen waren. Het was heel erg mooi, de weg was verschrikkelijk hobbel-de-bobbel maar dat mocht de pret niet drukken. In Lac rosé hebben we heerlijk genoten. Daar konden we zwemmen. Ik dacht even dat ik in een boek van Sjors en Sjimmie zat, want zo zagen de slaaphutjes er echt uit. De Toebaabs Lenie, Lies en Nick zijn gaan crossen op het beroemde circuit van Dakar. Ze hebben zich helemaal uit kunnen leven. Heerlijk.
Nu weer verder naar Gambia onder escorte van de douane. Weer toen we de ferry voor de overtocht naar Gambia betraden moest iedereen opzij, want we kregen voorrang. In Gambia stond een politie auto en motor ons op te wachten en kregen we 75 km lang escorte naar ons eindpunt Kartung. Iedereen moest langs de kant. Er stonden overal mensen ons toe te zwaaien en ze riepen ´welkom toebaabs´. Wat een ervaring zeg, kippenvel kregen we ervan.
Op de camping in Kartung Equator Lodge viel het tegen. Ze hadden ons nog niet verwacht.
Ondertussen was het al laat, ik was moe en een beetje ziek, dus ben gaan slapen in een vies hok. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, och morgen gaat het altijd beter. De dag erop ging het inderdaad beter, maar de camping was toch een rotzooitje.
We kregen die dag een onthaal in het dorp Kartung. De autos zaten helemaal vol met kinderen erop en eronder. We zijn mee gelopen met de menigte en och die kinderen, ze lieten ons niet meer los en ik wilde ze ook niet meer loslaten. Wat een kopjes, heerlijk.
We hadden verschillende voetbal tenues bij ons, dus werd er ook een wedstrijd gespeeld tussen onze jongens en de jongens van Kartung. Wat een hitte. Jullie snappen het al he. Inderdaad, wij verloren met 5-1, maar het was wel leuk.Leuk was ook dat de fanfare voor ons speelde en met de instrumenten van de schhol uit poppel en ja ik kreeg zelfs de oude trompet van Jan Bax Het hoofd van de school in Poppel te zien leuk.
´S-avonds hadden we allemaal een leuke avond met dans en muziek en toen maar weer gaan slapen in ons vieze hok. De dag erop zijn we met Cor en Gaby naar de school geweest. 700 kinderen en vrolijk vol muziek maar ooo zo arm. Tevens naar het ziekenhuis van Dirk van Stichting Evenaar die daar veel goed werk verricht.
Het was eigenlijk de bedoeling dat we er enkele dagen zouden blijven en van daaruit de projecten gaan doen, maar niemand had daar nog zin in. Dus zijn we toen op pad gegaan voor een hotel. Wat bleek, Senegambia zat helemaal vol. Dat is een straat met hotels en eettentjes. Alle hotels waren bezet.
Maar onze aller Liesbeth was al vooruit gegaan en met een babbeltje met de general manager kregen we een kamer helemaal nieuw voor bijna de halve prijs en dat was heerlijk na zoveel weken. Een goed ontbijt en een frisse douche dat deed echt deugd.
Toen hebben we eerst Henk en Herbert leren kennen van www.StichtinghandenineenvoorGambia.nl Wat een Kanjers zijn dit. Deze twee mensen doen met hart en ziel heel veel voor de mensen in Gambia. Geweldig. En het zijn ook twee scheten waar wij heel veel van zijn gaan houden. Kijk deze mensen zijn heel vaak in Gambia en blijven hun projecten op de voet volgen. Dat werkt dan ook perfect .
We waren bij hen te gast in Latrya. Het was toen de maandelijkse trekking day. De vrouwen komen dan van wel 5 km ver in hun mooiste kleding. Een prachtig kleurig schouwspel. Zij laten hun kleintjes vaccineren. De moeders kregen tevens een badhandoek aangeboden en die waren daar heel blij mee. Erg he, ik heb er veel te veel in mijn kast liggen; neem ik volgende keer zeker mee. Tevens kregen wij van Henk en Herbert een heerlijke maaltijd aangeboden, bereid door zijn mensen. Allemaal samen eten uit één pot, het was heerlijk. De auto van Lies en Nick werd toen aan H en H aangeboden. Wij allemaal - niemand uitgezonderd - hebben toen wel een traantje gelaten, de auto is zeker op de juiste plaats daar. En Lenie gaf haar telefoon af aan een aode Gambiaan die daar erg blij mee was (zie Foto)
Wat een mooie dag was dat.
Toen zijn we de dag erna naar ons project gegaan. Dag en nacht verschil met het project van de dag ervoor. We kwamen eraan en er waren op die dag ongeveer 75 kinderen aanwezig in een hok met alleen maar een deur. Het was er bloedheet. Vreselijk. De kinderen begonnen van 1 tot honderd te tellen voor ons en liedjes te zingen. Er was helemaal niets in het klasje. Alleen maar banken en een schoolbord. Maar ik zag wel 75 lieve, vrolijke kopies die alleen maar onze handen wilden vasthouden en met grote bruine kijkers ons verslonden. Wat ontroerend om dit mee te maken (nee ik heb het niet gedaan), maar een brok in de keel zo groot als !!!!!
We zijn toen met de dames van Victor en Johan (die waren over komen vliegen) de beruchte rugzakjes uit gaan delen. We hadden er 85 en er waren 75 kinderen. Wat bleek, we kwamen er te kort! Ik werd helemaal panisch. Ik vlug naar de schoolbus daar lagen nog andere lege tasjes. Ik ze snel gevuld met alles en nog wat en gelukkig hebben al de kinderen een gevulde tas gekregen. Tijdens het uitdelen waren er vrouwen die heel snel tasjes pikte en wij hadden niets in de gaten. Pffffffffff. Je moet er niet aan denken dat je kinderen over had moeten slaan.
Ik heb er wel een nachtmerrie aan over gehouden. Maar onze missie was volbracht.
De kinderen van PICCA hebben heel veel hulp nodig. Maar wij vragen ons af of alles daar wel goed verloopt. Er moet zeker controle komen ,want wij hebben het idee dat de mensen van PICCA het niet zo goed doen helaas.
Daarna gingen we op bezoek bij de vice-president van Gambia Mrs.Dr.Isatou Njie-Saidy (hele mondvol). Bij het State House werden we ontvangen met een drankje(fris) en koekjes.
Ook de pers was er aanwezig en de top mensen van de Jammeh Foundation en de minister van onderwijs. Met veel lovende woorden speciaal gericht aan ons (de vrouwen) prees zij onze moed om zo een verre tocht te maken voor de mensen in Gambia.We kregen ook allemaal een certificaat persoonlijk door haar overhandigd .
´S avonds kregen we het gebeuren te zien op de gambiaanse tv op het journaal. En ook de radio besteedde aandacht aan onze challenge. We voelden ons filmsterren en iedereen kende ons in het Senegambia. Er kwam een man aanlopen met een tros bananen voor ons. Hij zei tegen ons jullie doen goed werk voor ons, dus ik geef jullie wat terug (nee ik heb het niet gedaan) maar wel weer een brok in mijn keel natuurlijk. Het was een hele mooie afsluiting van onze hele mooi reis naar Africa
En we zullen nooit meer zo zijn zoals voorheen ,
Carla en Lenie
26-11-2006 om 16:46
geschreven door carla en lenie 
|
