Tussen 11 en 19 juli hebben we een deel van het Thames Path gewandeld. We startten aan de bron in de buurt van Kemble en eindigden in Wallingford, de woonplaats van wijlen Agatha Christie. Voor mij was het mijn eerste wandelvakantie, voor Sandra de zesde in Engeland. We hebben gemiddeld ongeveer 20 km per dag gewandeld, met een maximum van 27 km en een minimum van 14 km. Het Thames path is een volkomen vlakke wandelroute. Je wandelt door weidse landschappen met af en toe eens een verloren gelopen heuveltje , vele koeien- en schapenweiden en de rivier als een goede gids. Ik vond het leuk, maar houd toch meer van fietsen. Mijn ongedurige aard verveelde zich steeds na een 12- tal kilometer omdat er weinig afwisseling in het landschap zat en omdat er niet zo veel te zien was. Vanaf Oxford werd het interessanter. We overnachtten in Christchurch, ontbeten in de eetzaal van Harry Potter en schreden de trap af uit de Golden Kompass. Heel even waanden we ons een echte filmster. De air- b en b in de buitenwijken van Oxford deden ons dan weer aan Hyancinth Bucket en Onslow denken, hoewel de huizen in de wijk pareltjes waren. In Wallingford waanden we ons in het Causton uit Midsomer Murders. Niet zo moelijk als je weet dat dit centrum daarvoor gebruikt werd. Ik wil jullie graag een foto-impressie van de tocht geven.
Lang geleden dat ik nog iets op de blog heb gezet. De voorbije maanden ontbrak me de tijd en de goesting wegens een zware burn-out. Gelukkig is alles nu de goede kant uit aan het gaan. Ons wandelproject komt dichterbij. Half juli vertrekken Sandra en ik naar Engeland om daar een deel van het Thames path af te leggen. Jullie zullen onze avonturen kunnen mee beleven vanop de eerste rij.
Gisteren stond een wandeling in Lokeren op het programma. Zij werd georganiseerd door de Reinaertstappers in Belsele. Ik koos voor de 11 km. Aanvankelijk was de tocht saai door een industriepark en een woonwijk, maar na een 3-tal kilometer kwamen we terecht in het Molsbroek, zoals jullie al weten een van mijn favoriete natuurgebieden in het Waasland. Enkele weken geleden ben ik er met mijn leerlingen naar toe geweest voor een educatieve uitstap met de gidsen van vzw Durme. Nu was het mijn beurt om ten volle van de natuurpracht te genieten. We mochten genieten van het uitzicht op de vele watervogels, waaronder een aalscholver en een reiger. Daarna trokken we naar de Buylaers. Het is een unieke brok natuur binnen de bebouwde kern van Lokeren, op nauwelijks tien minuten wandelen van het eigenlijke stadscentrum! Dit natuurgebied van 20 ha is gelegen op de linkeroever van de Durme, tegenover het stedelijk zwembad en de Sportlaan. De meersen langs de Durme hebben hier grotendeels hun historisch uitzicht behouden met weinig beplantingen in de vlakte, fraaie vochtige hooilanden en daarnaast een aantal rietveldjes. Van daaruit kwamen we het Verloren Bos binnen. En zo was de cirkel rond. Door het mooie weer was het echt genieten geblazen.
Zondag ben ik gestart in mijn eigen dorp De Klinge met de 9 km lange Tweelandenwandelroute.
Deze wandelroute loopt door de grensstreek van De Klinge die in de geschiedenis haar eigen plaats heeft verdiend. Niet alleen omdat er vroeger heel wat smokkelaars actief waren, maar ook om de aanwezigheid van de Spanjaarden die een fort hadden op het Spaans Kwartier. In de streek werd strijd geleverd tussen protestanten en katholieken, een strijd waardoor een grens werd getrokken tussen het Waasland en Zeeuws-Vlaanderen. Deze woelige tijden hebben plaats gemaakt voor rust en mooie natuur. Een mix van vroeger en nu is kort gezegd wat de Tweelanden Wandelroute te bieden heeft.
De wandeling van 9 km vertrekt aan de polyvalente zaal De Klingenaar in de Kieldrechtstraat. Daar is ook een ruime parking waar men zijn wagen kan parkeren. De wandeling loopt, zoals de naam doet vermoeden, door België en Nederland, door De Klinge en Clinge. Je wandelt door een ronduit prachtige streek met bossen, waterputten, dijken, en nog eens bossen, de Witte Bergen en rond de Kriekeputten, ook gekend als de Weelkens. Deze weelkens ontstonden in 1592 na een dijkbreuk. Aandachtige wandelaars zullen ontdekken dat er nu een hele habitat is voor zeldzame fauna en flora. Her en der leer je zelfs nog wat bij over de legende van Reynaert de Vos. Op de route passeer je vijf gietijzeren genummerde grenspalen, die in 1839 werden geplaatst. Die duiden de grens tussen het Waasland en Zeeuws-Vlaanderen aan.
Dit weekend ben ik begonnen aan een nieuw project. Volgende zomer wil ik immers een wandeltrektocht maken met de rugzak. Omdat ik geen grote wandelaar ben, start ik nu al met de fysieke voorbereiding. Jullie zullen mijn wekelijkse voorbereidingstochten van nabij kunnen volgen op deze blog. De fiets zweer ik niet af, maar ik ben even toe aan een andere uitdaging.
Vandaag zijn we op bezoek geweest bij een echte kasteelheer. Het kasteel van Marnix de Sainte-Aldegonde in Bornem was open voor het publiek. Dit zal ook nog de volgende drie zondagen het geval zijn. Kasteel Marnix de Sainte Aldegonde bevindt zich aan de oever van de Oude Schelde, een sinds de 13de eeuw afgesneden arm van de Schelde.Kasteel Marnix de Sainte Aldegonde werd eind 19de eeuw gerenoveerd door architect Hendrik Beyaert. Hij bewaarde de oorspronkelijke proporties van het prachtige Renaissancekasteel gebouwd door de Spaanse edelman don Pedro Coloma.Het kasteel is in het bezit van een collectie 18de eeuws meubilair, prachtige gravures van Pieter Breughel de Oude, een kantkamer en een kamer met antieke poppen.In de bijgebouwen is een charmant museum met een verzameling perfect onderhouden koetsen ondergebracht. Het was de moeite waard om dit alles eens te bekijken en dat voor de prijs van 6 euro. Aan dit bezoek koppelden we een fietstocht vanuit De Klinge naar Bornem en terug. 66 prachtige kilometers ! De knooppunten: 80, 81, 82, 83, 36, 45, 48, 99, 75, 3, aan het gemeentehuis van Bornem rechtsaf richting kasteel, 4, 5, 6, 91, 77, 76, 44, 45, 36, 83, 82, 81, 80, 50.
Het weekend van 15 tot 17 augustus was eens niet voorbehouden om te gaan fietsen, maar we wilden na de zo vele uitnodigingen die we kregen van een nicht van Jorg dan toch eindelijk Parijs eens met onze eigen ogen gaan bewonderen. Het was het moment ! We hadden 1200 km door Frankrijk gefietst met een grote boog rond de hoofdstad, maar nu zouden we niet ontkomen aan de drukte. Parijs heeft een plaatsje in mijn hart veroverd. Er is zoveel te zien en het is gezellig druk. Onderstaande foto's geven jullie een impressie. Maar een ding staat vast. In 2015 trekken we voor een week naar de lichtstad en gaan we eens alles heel uitgebreid bezoeken.
Tour d'Eiffel
Sacre Coeur
Parijs vanop Montmartre
Place de la Concorde
Seine
Parlement
Musee d'Orsay
Seine
Place de la Concorde, Champs Elysees en Arc de Triomphe
Eindelijk zijn de foto's bij de artikels geplaatst. Eigenlijk wil je dit zo snel mogelijk doen, maar een mens komt thuis en wordt direct weer in het jachtige leven van elke dag gegooid. Vandaar de vertraging. Hopelijk kunnen jullie er wel nog van genieten.
Zondag heb ik dan de eerste fietstocht na de vakantie gemaakt. Het was een schitterende tocht. Jammer genoeg heb ik geen foto's kunnen nemen, want mijn camera heeft de fietsvakantie niet overleefd. Ondertussen ben ik wel gaan kijken om een degelijke nieuwe compacte camera aan te schaffen. De fietstocht zondag ging vanuit De Klinge via Vrasene, Beveren en Zwijndrecht tot aan de voetgangerstunnel. Vanaf Vrasene heb ik nieuwe knooppunten leren kennen en het was de moeite waard. Er wordt gebruik gemaakt van oude kerkwegels wat zorgt voor heel rustig fietsen. Vanaf Zwijndrecht word je op een aangename manier richting voetgangerstunnel geloodst. Na de tunnel vervolgde ik mijn weg via de kaden, het MAS en het Red star line museum mijn weg richting haven. Gedurende 15 km doorkruiste ik een groot deel van de haven. Perfect om dit op zondag te doen. Zo kwam ik in Lillo terecht. Na een terrasje in dit gezellige dorpje bracht de overzet mij naar het spookdorp Doel. Jammer dat het hier allemaal zo fout is gelopen door totaal verkeerde politieke en economische beslissingen. Via Oude Doel, Kieldrecht en Nieuw-Namen kwam ik weer terug op mijn vertrouwde stekje. 75 km stonden er op de teller.
De terugrit van Bordeaux naar huis was er eentje met hindernissen. De werking van de Franse spoorwegen lijkt ons op het eerste zicht nog chaotischer dan onze NMBS. We kwamen zo'n drie kwartier voor het vertrek van onze trein aan in het station van Bordeaux. Maar daar kon niemand ons vertellen op welk spoor onze trein zou vertrekken. We moesten de borden maar in de gaten houden. Ook wilde niemand ons vertellen of er een lift of een andere voorziening was waarmee we onze fietsen rustig en zonder veel gesleur met de bagage naar het voorziene perron konden brengen. Pas een kwartier !!! voor de trein zou vertrekken verscheen het perron op het bord. We hadden ondertussen in ons beste Frans zelf al uitgevist waar er een lift was en stonden daar te wachten. Ik zette snel de fiets in de lift en wachtte beneden Sandra op. Maar wie er niet kwam opdagen was Sandra. Zij had het boven aan de stok met een beambte die prioriteit eiste voor zijn supertrage hoogbejaarde passagiers die hij begeleidde naar de lift. Sandra moest maar gebruik maken van een hellend vlak. Alleen een klein detail: naar perron 12 was er helemaal geen hellend vlak. Sandra heeft dan maar de beste toneelprestatie van haar leven neergezet, jammerend dat ze haar trein zou missen zodat iemand haar toch kwam helpen. 2 minuten !!! voor de trein vertrok stonden we met pak en zak op de trein op de plaats die voorzien was voor onze fietsen. Alleen waren een heleboel reizigers die letterlijk te lui waren om hun zware koffer naar de voorziene bagagerekken te brengen in de wagon zo vriendelijk geweest om hun koffers op en door elkaar te gooien op onze fietsplaatsen. Met veel gedraai en gekeer met drie fietsen in een gangetje van de trein hebben we de bagage netjes gestapeld en geordend zodat onze fietsen toch een fatsoenlijke plaats kregen. Alleen moesten we na elke stopplaats van de TGV gaan kijken of onze fietsen nog recht stonden, want dezelfde luie passagiers namen natuurlijk geen moeite om hun bagage fatsoenlijk uit de berging te nemen en gooiden bagage die in de weg stond maar ergens neer en de fietsen ook. Jezus, wat een gebrek aan respect voor andermans materiaal werd daar alweer eens getoond ! En treinbegeleiders ? Die waren in de verste verte niet te bespeuren of ze deelden je mee dat het "interdit" was om je te helpen. De TGV leek trouwens ook bij momenten op een boemeltrein. De vertraging stapelde zich op. "Des travaux" werd als excuus ingeroepen, maar dat weet je toch op voorhand ! Verdere info ? Rien de knots ! Hoe laat we zouden aankomen in Lille ? Geen idee of misschien toch rond vier uur ? Via de hulplijn thuis kregen we de info door dat we om 16.08 uur een IC-trein hadden naar Sint-Niklaas. Indien we die niet haalden, moesten we drie uur wachten op de volgende. Want op een eurostar of TGV konden onze fietsen alleen maar ingepakt en gedemonteerd mee . Het zou krap worden. Om 15.50 uur stopten we met anderhalf uur vertraging in Lille Europe. Rennen en vliegen naar de overkant naar het station van Lilles Flandres. Voorsteken aan het loket na een eenvoudige vraag, zorgde ervoor dat we ons ticket snel konden kopen. En jawel ... We hadden nog vijf minuten over. Drie heel vriendelijke Vlaamse treinbegeleiders hielpen ons verder met onze fietsen en met alle mogelijke info. Dank je wel , NMBS. En zo stond ik om 17.45 uur in het station van Sint-Niklaas, klaar om de laatste kilometers te fietsen naar De Klinge. Sandra was ondertussen in Gent opgehaald door haar Tony. Thuis wachtte er een hartelijke verwelkoming. En dan ... even bekomen van deze toch wel stresserende dag.
Sandra en ik hadden heel veel zin in de vakantie. En we hebben ons prima geamuseerd. Het weer viel de eerste week heel erg tegen, maar daarna was het lekker warm. Als ik de route zelf overschouw is het de minst mooie en minst afwisselende van alle routes die ik al heb gedaan. We fietsten vele kilometers tussen de graanvelden en de zonnebloemen. We zagen mooie historische steden, maar enkel Poitiers is voor ons een stad die we nog wel eens zouden willen bezoeken. Onze conditie is flink verbeterd door de voortdurende glooiingen in het landschap. Maar echt zwaar was de route zeker niet. We hebben vaak heel lekker gegeten voor niet zo veel geld. Wat we een minder punt vinden aan Frankrijk is de staat waarin campings en hotelletjes zich vaak bevinden. Op vlak van hygiëne is er heel wat werk aan de winkel. We zijn geen veeleisende toeristen, maar een minimum aan service mag je toch wel krijgen voor je geld. We bewaren wel goede herinneringen aan de bed and breakfast in Doornik, Saintes en Salaunes. Ook de gite d'etappe in Chateudun was van uitstekende kwaliteit, net als ons hotel in Bordeaux en Poitiers. We hebben een fijne vakantie gehad, maar deze route zal niet opnieuw op het programma komen in de toekomst. Tot slot nog even dit:de foto's zullen zo snel mogelijk op de blog gezet worden.
Vandaag hadden we onze laatste fietsdag van deze fietsvakantie. Het werd een korte rit van 32 km. Via de voie verte bereikten we vlot het centrum van Bordeaux. Brede fietspaden geven de fietser een veilig gevoel in deze drukke stad. Ook de aanwijzingen zijn fantastisch goed zodat je in een mum van tijd op je bestemming bent. Voor ons was dat een hotel vlakbij het station zodat we morgen geen zoekwerk meer hebben en vlot de Tgv kunnen nemen. Rond de middag leverden we onze bagage af in het hotel en we trokken op verkenning door de stad. Het was een drukte van jewelste, iets wat we de voorbije 20 dagen niet meer ervaren hebben. Het was dus even wennen. De belangrijkste bezienswaardigheden hebben wij bekeken, maar het was veel te warm om nog grote inspanningen te leveren. We gingen dan maar even wat cadeautjes kopen voor de achterblijvers thuis. Na een deugddoende douche sloten we de vakantie af met een lekker etentje.
Na een nacht met weinig slaap en een heel pover ontbijt: 2 croissants en 2 stukjes brood met de gebruikelijke confituur, stonden we heel erg op scherp en gaven we de uitbater van het hotel zijn vet in ons beste Frans. Dit bracht geen zoden aan de dijk, maar we waren onze ergernissen toch even kwijt. We konden vlot de route opnemen, want ze passeerde vlak aan ons hotel. Toch maakten we met alle pistes cyclables die elkaar kruisten een fout en pas na 7 km hadden we door dat het niet klopte. Dus maar teruggekeerd en even gevloekt, want zo zouden we vandaag aan 100 km komen. Het werd een rit zonder geschiedenis. We bleven op rechte wegen door de duinbossen bollen. Af en toe moesten we ons stuur eens draaien voor een bocht, maar het grootste deel van de route liep over kaarsrechte wegen tot in Lacanau Ocean. Daar kwamen we snel op de voie verte naar Bordeaux. Dit is een oude spoorweg die in ongeveer kaarsrechte lijn over 62 km naar Bordeaux leidt. Wij volgden hem vandaag 35 "boring" kilometers tot in Salaunes. Daar kwamen we terecht in een ronduit schitterende bed and breakfast met een heel vriendelijke gastvrouw. Wat een verademing ! En morgen ? De laatste kilometers en dan zit onze trip er alweer op.
We waren gisteren echt met ons gat in de boter gevallen op vlak van logies. Toch stonden we reeds vroeg klaar voor de trip van vandaag, want we moesten een overzet nemen en 75 km afleggen. Met een stevige klim verlieten we Saintes via de kerk van St. Eutrope. De route bleef stevig klimmen, het dal van de Charente uit. Opnieuw fietsten we tussen de graanvelden en de zonnebloemen. Mooi qua kleuren in het landschap, maar soms is ook hier trop te veel. We hadden wel eens zin in iets anders en dat zouden we krijgen vandaag. We hadden nood aan inkopen, water en eten. In Saintes was echter nog niets open en de volgende 30 km tot in Royan waren geen voorzieningen, dus was het even zuinig omspringen met de drankvoorraad. Ook dat is Frankrijk op deze route : soms vele kilometers zonder winkels en/of bars . We bereikten vlot Royan, een stad aan de monding van de Gironde. Eeuwenlang werd hier de scheepvaart gecontroleerd vanuit een militaire vesting, afwisselend in handen van de Fransen en de Engelsen. Nu is het een gegeerde badplaats. Wij namen hier de overzet of bac naar Pointe de Grave. Een veelgebruikte ferry zo te zien. De weg er naar toe was gevaarlijk druk, dus meenden we slim te zijn en een binnenweg te nemen. 5 km extra fietsen kostte ons dit echter. Op 20 minuten stonden we al aan de overkant. De omgeving waar wij doorfietsten veranderde onmiddellijk. Duinbossen zorgden voor beschutting en schaduw. Gelukkig maar, want anders zou de temperatuur weer hoog opgelopen zijn. Door het uitgestrekte en mooie duinlandschap is het rustig fietsen op de vele pistes cyclables. De meeste paden zijn nieuw geasfalteerd en worden druk benut door toeristen en locals. Het is dus in de buurt van de badplaatsen goed uit de doppen te kijken. Op een vlotte wijze bereikten we Montalivet les bains, onze pleisterplaats voor vanavond. We hadden geboekt in een hotelletje vlakbij de hoofdstraat. Dit hotel was echter van hetzelfde bedenkelijke niveau als de jeugdherberg in Chartres. We hadden een kleine kamer met een piepkleine badkamer. Je kon niet recht op het toilet zitten, want daarvoor had je te weinig beenruimte. De lavabo was behoorlijk bezet met kalkaanslag en voorzien van een roeste nauwelijks werkende dop. Er was geen dekbedovertrek te bespeuren. Door de ramen kon je met veel moeite iets zien, zolang was het geleden dat ze nog een sopje hadden gekregen. Op het balkonnetje moest je de stoelen bedekken met een handdoek wilden je kleren enigszins proper blijven. Kortom we waren weer eens in de aap gelogeerd. Toch een heel verschil hoor de Franse logies tegenover België, Nederland, Duitsland, Denemarken en Tsjechie waar we de voorbije vakanties logeerden. Als we Frankrijk nog eens willen aandoen, zullen we onze prijsklasse moeten optrekken, want we hebben deze zomer veel vuiligheid gezien. En dan hebben wij het nog niet eens gehad over de staat waarin je de wc's aantreft als je iets gaat drinken in een bar. Elk toilet heeft al een poetsbeurt gekregen van ons. Om toch nog met een positieve noot af te sluiten: ons avondmaal in een plaatselijk restaurant was overheerlijk.
Dit was een van de mooiste dagen van de vakantie. We maakten vele kilometers, namelijk 85, maar het landschap was heel afwisselend. We fietsten ook heel wat klimmeters bij elkaar zodat 'avonds onze been - en armspieren behoorlijk moe waren. Maar het was de moeite waard. Het stadje Melle verlaten ging heel vlot en na enkele kilometers reden we door een smal en rijk begroeid dal om zo in een regionaal park uit te komen en in het fraaie landschap van het Foret Aulnay. Aulnay was onze eerste stopplaats. Het was er zondagse markt en we maakten van de gelegenheid gebruik om eens een Franse markt af te schuimen en enkele lokale producten te kopen om ' middags te nuttigen bij onze picknick. We vervolgden onze weg naar Nuaille - sur- Boutonne. Het Romaanse kerkje had alweer een schitterend gebeeldhouwde voorgevel, heel karakteristiek voor de oude kerkjes in deze streek. Nadat we vele klimmetjes achter de kiezen hadden, passeerden we een juweeltje van een kerk in het landschap in Fenioux. Naast deze kerk staat ook een 8 m hoge lanterne morte. Het is een toren met bovenin een kleine ruimte waarin een lamp hing. Ze symboliseerden de onsterfelijkheid van de ziel. In Taillebourg genoten we van een heerlijk, zonnig terrasje in de schaduw van de indrukwekkende stadsmuur aan de oevers van de Charente. Daarna bolden we vlot naar Saintes, onze bestemming voor vanavond. Het was even zoeken naar het juiste straatje waar onze chambre d'hote lag, maar behulpzame locals wisten ons te vertellen dat het in de buurt van de kathedraal was. Een prachtige kamer met een hele lieve gastvrouw wachtte daar op ons. Een lekker etentje en een wandeling naar het Romeinse amfitheater sloten onze dag af.
Toen we opstonden deze ochtend, was het grijs en regende het. Gelukkig konden we droog vertrekken, maar het was de hele dag "doef", zoals ze bij ons zeggen. Het zweet brak ons voortdurend uit en onze poriën waren flink geopend. Het was daarenboven ook een geaccidenteerd parcours zoals ze zeggen. Een hele dag monter et descendre. We voelden 's avonds dan ook onze strakker geworden dij- en kuitspieren van de 74 km. Poitiers uitrijden was een fluitje van een cent en via onze prima fietsgids zaten we onmiddellijk op het juiste traject. We hebben gekozen voor het alternatief van de kustroute. In Liguge werden we op de rotonde verwelkomd door een oude bekende, namelijk St. Maarten. We namen snel de tijd om de plaatselijke abdij te bezoeken. Daarna ging het richting Vivonne. Dit stadje ligt op de oevers van de Clain. De wekelijkse markt en een terrasje wekten hier onze interesse. Met een klim verlieten we de vallei van de Clain en we volgden een rustige weg door glooiend terrein, omzoomd door velden en bossen. In Lezay was het tijd voor een volgende tussenstop. Verschillende mensen toonden veel interesse en bewondering voor onze fietstocht. Na een vrij lange maar rustige klim en dito afdaling stonden we in Melle, onze eindbestemming voor vandaag. Het werd nog een kleine zoektocht naar ons hotel, maar uiteindelijk werden we door enkele locals op de juiste weg gezet. Een heerlijke douche en pizza sloot de dag af. En de man van Melle ? Die hebben wij hier gelukkig nog niet gezien .
Gelukkig was Sandra deze ochtend heel wat beter en was de temperatuur veel aangenamer dan gisteren. Vijf graden verschil en een bewolkte hemel zorgde voor een aangenamere start dan gisteren. We moesten wel 28 km meer fietsen dan wat normaal voorzien was, maar dat was slechts een detail. Dankzij onze gastheer kwamen we ook te weten dat de verre omleiding tussen Marcilly en Ports niet meer gold voor fietsers, dus dat scheelde ook nog een slok op de borrel. De route liep door het wijde dal van de Vienne, afwisselend maar redelijk gemakkelijk te fietsen. Zo bereikten we snel Ingrandes, het eerste stadje van de Poitoustreek. We kwamen nu geleidelijk aan zuidelijker in Frankrijk en dat merk je aan de toenemende Romaanse bouwstijl bij de kerken en een andere stijl van huizen. Daarna bereikten we Chatellerault. We reden de stad binnen via de site van de technische universiteit. Het was even zoeken naar de juiste weg doorheen dit industriepark. Zo kwamen we uit op een oude spoorbrug en van dan af volgden we zoveel mogelijk de kaden en de paden langs de Vienne. Een 10-tal km buiten de stad kwamen we een op een toren lijkende ruïne tegen in Vieux- Poitiers. Het is een restant van een oud Romeins amfitheater uit de eerste eeuw. Er konden toen 10000 toeschouwers in plaats nemen. Van hieruit volgden we een mooie route tot in Poitiers. Van ver zagen we de futuristische gebouwen van Futuroscope liggen, een pretpark met futuristische visuele technologie. En zo bolden we Poitiers binnen en konden we op zoek gaan naar ons hotelletje. Na een verkwikkende douche brachten we nog een bezoek aan het prachtige historische centrum. Vooral de schitterende romaanse kerken met prachtig versierde voorgevels lieten een diepe indruk op ons na. In dit knappe historische kader genoten we van een maaltijd die ook een echte lust voor het oog was.
Toen we deze morgen opstonden, stond de zon al te schitteren aan de hemel en de temperatuur was al behoorlijk opgelopen toen we rond half 9 vertrokken. Het werd een bloedhete dag. Rond half 12 gaf een thermometer in Veigne 42!!! graden aan. We moesten ons vocht op peil houden door heel veel te drinken. Ik denk dat we elk minstens 4 liter water naar binnen hebben geslagen. De plaatselijke magasins en bars zijn er goed mee geweest. Toch werd Sandra ondanks heel veel voorzorgsmaatregelen bevangen door de hitte en zijn we na 54 km moeten stoppen in een chambre d'hote in Rilly-sur-Vienne. Het ging echt niet meer om verder te rijden. Gelukkig vonden we als 1 oververhitte en 1 totaal bezwete zwerver onderdak bij dhr. en mevr. Raineau. Dankzij hun goede zorgen en een goede nachtrust kon Sandra de volgende dag gelukkig weer verder.
De rustdag in Tours heeft ons echt deugd gedaan. Tijd om de fietsbenen even te laten rusten en het hoofd op standby te zetten. We bezochten zoals het echte toeristen betaamt de belangrijkste historische gebouwen, maar flaneerden ook zoals echte vrouwen door de winkelstraten om te kijken of we nog konden profiteren van de laatste dagen van de solden hier in Frankrijk. Het historische centrum van Tours ligt op een zakdoek. We bezochten uiteraard de kathedraal van St. Gatien. Deze heilige was de eerste bisschop van Tours, opgevolgd door de voor ons veel bekendere Sint-Maarten. De bouw van de kathedraal duurde van de 13e tot de 16e eeuw. Dat zie je ook aan de verschillende bouwstijlen. Onderaan Romaans, daarboven gotiek en afgewerkt met Renaissance koepels en hoge torens van fijn kantwerk. Binnenin vind je schitterende gebrandschilderde ramen met afbeeldingen uit het leven van St. -Maarten. Deze bekende heilige heeft zijn eigen kerkin de vorm van een basiliek. Binnenin vind je een schrijn met de stoffelijke resten en de relieken van de heilige. Ook de middeleeuwse huizen in het centrum zijn de moeite waard om te bekijken. In dit historische kader sloten we de bloedhete rustdag dan ook af met een lekker etentje op een terrasje.
Een korte rit vandaag, dus een kwartiertje langer slapen dan anders. Net na het ontbijt een stevige klim verwerken, is toch wel even op de tanden bijten, maar het was de enige manier om Chateau - Renault uit te rijden. Daarna werd het wat rustiger en volgden we het dal van de Brenne, een heel rustige en schaduwrijke weg die uitzicht bood op vele landgoederen waar wijn wordt verbouwd. We fietsten dan ook snel tussen de wijngaarden van de val de Loire. Het mooiste landgoed was ongetwijfeld Chateau Valmer, dat in 1640 werd gebouwd door een raadsheer van koning Lodewijk XIII . Het ligt in een park van 80 ha met siertuinen op Italiaanse wijze. Je kan hier ook tijd uittrekken om wijn te proeven, maar als niet-wijndrinkers hebben we dit maar aan ons laten voorbijgaan. Via een hele steile afdaling bereikten we daarna Rochecorbon waar we genoten van een picknick in de schaduw van het pittoreske kerkje. Na dit intermezzo zagen we de contouren van Tours aan de horizon verschijnen. Over de smalle hangbrug over de Loire reden we op een indrukwekkende manier de stad binnen. We zagen al van verre de prachtige torens van de kathedraal van St. Gatien. We fietsten langs het schitterende hotel de ville en bereikten zo ons hotelletje voor de komende 2 nachten. Een lekkere maaltijd sloot ons eerste deel van onze tocht af in een restaurantje in het knappe oude centrum van Tours. Morgen genieten we hier van een welverdiende rustdag.
Vandaag hebben we onze zwaarste en langste fietsdag van deze vakantie achter de rug. 95 km stonden er deze avond op onze kilometerteller. Dit was niet ingecalculeerd, maar door een wegvergissing van onzentwege en een behoorlijke omleiding kwamen we aan dit totaal. Deze morgen konden we vertrekken onder een lichtgrijze hemel en al snel zou het een zonnige dag worden. Eindelijk, na al die nattigheid van de voorbije dagen ! We namen afscheid van de supervriendelijke dame in de gite. Sandra wenste haar : "Un bon anniversaire avec le jour national", iets wat tot het gebruikelijke gefrons van wenkbrauwen leidde , want als Sandra haar beste Frans bovenhaalt, is het steeds lachen geblazen. Of wat denk je ervan dat ze aan een Fransman vraagt hoe je merci in het Frans zegt ? Of dat ze verklaart dat haar reisgezel met haar 52 zomers ouder is dan 10 ? Toch worden deze pogingen om iets uit te leggen erg gewaardeerd door de Fransen, want iedereen is hier echt heel vriendelijk. Na dit intermezzo sprongen we vol goede moed op onze fietsen en reden we richting Cloyes-sur-Loir, de voorziene slaapplaats voor gisteren. We maakten ons wel de bedenking dat het goed was dat we gisteren vroeger waren gestopt, want er zaten heel wat klimmeters in dit traject. Ondertussen veranderde het landschap ook opmerkelijk omdat we lange stukken door het dal van de Loir de rivier volgden. En zo kwamen we rond de middag in Vendome terecht. Deze stad ontstond al in de Gallo- Romeinse tijd. We bereikten de stad langs een pittoreske voetbrug van waarop we een mooi uitzicht hadden op de historische gebouwen van dit stadje. We moesten snel nog wat inkopen doen want op le quatorze juillet was alles dicht in de namiddag. We verlieten het stadje via een indrukwekkende stadspoort en de brug over de Loir. Na Vendome verlieten we het dal van de Loir en kwamen we weer in de glooiende heuvels met de eindeloze akkers terecht. Bij het buitenrijden van Vendome moeten we een fout hebben gemaakt, waardoor we ineens op de N10 terecht kwamen. Gelukkig is de kaart in de gids duidelijk en vonden wij (2 vrouwen !) de route terug als een fluitje van een cent. Net voor Marcilly kregen we dan te maken met een wegomlegging. Drie stoere mountainbikers tilden hun fiets tweemaal over het hek en kropen er zelf ook over, maar dat zagen wij niet zitten, dus de deviation maar gevolgd, maar die wordt in Frankrijk even goed of slecht zoals je wil, aangeduid. Een behulpzame local zette ons op de goede weg. Doodmoe van de vele kilometers en de warmte probeerden we eerst de camping in Pruneau-Cassereau, maar daar waren we niet welkom , dus nog maar 15 km verder gefietst tot in Chateau-Renault. Daar vonden we een plaats op de zeer eenvoudige camping municipal. Na een verkwikkende douche en een heerlijke, maar veel te weinig qua hoeveelheid, maaltijd konden we ons neervlijen met onze vermoeide benen op onze slaapmat.
