Hey Lars, vandaag wordt je 31. Je zal vast en zeker een geweldige kerel zijn. 

Toen ik met je kennis maakte was je amper twee jaar oud. Je pa en ma konden het toen al niet meer zo goed met mekaar vinden. Ik lag op je vader's pad en zeker en vast in jouw weg. Herinner me nog heel goed hoe hij vol vuur en warmte over jou vertelde. Jij was zijn wereld, voor jou moest het allemaal anders worden.

Voor ik je echt mocht ontmoeten kreeg ik een foto van je. Weet je dat ik die nog altijd op een veilige plaats bewaar? Ik wou voor je zorgen en je alle liefde geven die je ontnomen was. Ook al wist ik toen dat ik enkel surrogaat was, het hield me niet tegen. Jij was het jongetje dat ik in m'n hart had gesloten. Wat was ik jong kerel, veel jonger dan jij nu bent en je pa had jouw leeftijd. Geen idee had ik, van wat het leven voor mij in gedachten had. 

Toen je pa en ik uit mekaar gingen, heb ik ook om jou gehuild. Jij was een deel van de toekomst die ik in gedachten had en ook jij werd met ontnomen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik heel lang nodig heb gehad om over jullie twee heen te komen. Nu zoveel jaren later, zie ik in, dat het mijn weg was. Dat het niet samen voor ons in de sterren geschreven stond. Ik mocht een zelfstandigere kant van mezelf ontdekken en die kans had ik bij jullie niet. Na een aantal jaren vol verdriet heb ik die kans ook met beide handen gegrepen. 

Er zijn een aantal data in het jaar die me in gedachten steeds weer jullie kant op sturen. In gedachten, uiteraard. Al jaren is de verbinding verbroken maar die bepaalde ijkpunten blijven overeind. Een dag zoals vandaag, jouw verjaardag. 

Ik hoop dat het leven voor jou nog hele fijne dingen in petto heeft. Dat je mag genieten van alles wat op je pad komt. Hopelijk hebben pa en ma een manier gevonden om met mekaar om te gaan zodat jij voluit kan worden wie je bent. 

Dag Lars

Dag kleine blonde ventje.