Boodschappen doen op de nationale feestdag is hier in België geen eenvoudige uitdaging. Dus ging het even de grens over. Nu is de weg naar Baarle Hertog geen straf op een rustige feestdag. Muziekje op en aan 70km per uur richting noorderburen. 

Plots zie ik een black & tan teckel over de weg wandelen. Wandelen is het juiste woord want hij/zij wandelt van het linker rijvak naar het rechter en weer terug. Ik hou halt en dus ook de wagens achter mij. Zij/hij kwam pal op mijn auto toegelopen. 

Ik stap uit en probeer het diertje naar de kant te leiden maar hij/zij komt enkel op mijn stem aanlopen en springt tegen me aan. Ondertussen maan ik de auto's uit de tegenovergestelde richting aan tot stiller rijden. Ik besef wel dat dit heel gevaarlijk is voor mezelf maar ik kan als teckelmoeder niet anders dan me bekommeren om dit diertje. Ik weet niet of hij/zij van de rechter of linkerkant komt maar het is duidelijk dat dit geen verwaarloosde hond is en dat hij/zij waarschijnlijk ergens het hazenpad gekozen heeft. 

Ondertussen staat er een lange rij auto's aan mijn kant. Voorzichtig rijden er enkele voorbij. Het diertje is niet meer van me weg te slaan en ik pak hem/haar op om naar de kant te brengen. Wat moet ik doen, gaat er door m'n hoofd. Het dier achterlaten is totaal geen optie. 

Net wanneer ik figuurlijk de handen in het haar sla, komt er een vrouw van links aangelopen. Duidelijk de geëmotioneerde eigenaar van het dier. Ze bedankt mij uitvoerig. Haar diertje is blind en is er stilletjes tussenuit gemuisd en zo op de drukke baan terecht gekomen. We staan beiden met de tranen in de ogen. Weer bedankt ze me van ganser harte en ik antwoord dat het voor mij niet meer dan normaal is. Ik stap weer in m'n auto en laat de tranen de vrije loop. Een blind diertje zomaar in mijn armen en nu weer veilig thuis. Het verwarmd mijn hart, ook al ben ik even later nog van de kaart. 

Ik zet de wagen weer in eerste versnelling en tuf op een klein verzet richting Nederlandse grens. In gedachten mijn eigen teckel en het wonder dat zo'n huisdier toch steeds weer is. Van mijn boodschappen ben ik de helft vergeten. Ik was niet meer in de mood. Gedachten waren in de mooie teckelwereld. Thuis heb ik mijn eigen black & tan vastgenomen en een dikke knuffel gegeven en hop daar waar de tranen weer. 

Een teckelmoeder, het is een heel erg raar wezen.