Al jaren zwerf ik de festivals en openlucht optredens rond om hier en daar een origineel portret te scoren. Het gevoel dat mijn vijver zich wat uitgevist voelt, dringt zich op. Daarom de vraag, hoe lang ga ik hier nog mee verder? Hoe lang brengt het me nog de voldoening die het verdient?

Misschien tijd om andere visvijvers en dito oorden op te zoeken. Vorig jaar deed ik mee aan de 3x50 reeks en dit jaar werd er uit eigen initiatief een project op poten gezet. Het ligt me wel om iets van a tot z uit te zingen. Het bedenken van een idee en daarmee aan de slag gaan, het slagwerk –of beter gezegd het clickwerk- zelf en daarna de omkadering ervan. Misschien noemt me zoiets all round, ik weet het niet maar het voelt voor mij als een perfecte match.

De rust die het brengt om niet voor een kleurrijk en overvol podium te staan maar op maat van het model te kunnen schieten is onbetaalbaar. Het fijne gesprekje dat hier steeds mee gepaard gaat, is de kers op de taart. Zo maar iemand met een passie aan het woord kunnen laten en helemaal zijn verhaal te kunnen doen als daartoe de ruimte en de wil is. Het neemt me dieper mee op mijn fotografiepad en het geeft me meer het gevoel iets te kunnen betekenen.

Uiteraard blijf ik op zoek naar mensen met die bijzondere passie ook al zijn die waarschijnlijk voor of achter een podium ook wel te vinden. Ben jij zo iemand met een uitzonderlijke hobby of heb jij van je passie je beroep kunnen maken, laat het me weten. Ik kom graag langs voor een portret als je dat zou zien zitten.  Het gesprekje komt meestal vanzelf op gang.  Heb je een aanzet nodig, kijk dan alvast op de pagina “passionate people” en geef je over