Frank Vandenbroucke lanceerde ooit een boek met als titel “ik ben God niet” maar in de wielerwereld was hij dat figuurlijk gezien natuurlijk wel. Niet iedereen spreekt zich zo luid en duidelijk uit maar een aantal mensen onder ons denken er wel zo over. Dat ze God zijn welteverstaan.

Het ego overstijgt de limieten van het gezonde individu en het narcisme ligt op de loer of komt zelfs al om de hoek kijken. Men waant zich bijzonder talentvol en denkt dat de wereld daar aan de voeten echt voor het grijpen ligt. Als je talent hebt, hoef je dat niet van de daken te schreeuwen, talent spreekt voor zich en komt sowieso bovendrijven. Het probleem is dat de mensen met een doorsnee talent niet beseffen dat ze doorsnee zijn en dat de grote talenten meestal erg timide mensen zijn die zich liever op de achtergrond houden. Zoals gezegd, talent spreekt voor zich en heeft geen menselijke spreekbuis nodig.

Laten we even het Vlaamse muziekcircuit als voorbeeld nemen. Velen geroepen en weinigen uitverkoren zoals het spreekwoord zegt. Net als in elke andere sector is een nieuweling gedoemd om netjes in het rijtje te lopen en zo zijn plaatsje stap na stap te veroveren. Maar God, hoe doe je dat als je een narcistisch haantje bent. (laten we even vergeten dat je God zelf bent)? Je spartelt met veel armbewegingen in het rond en gaat voor die nummer één. Wat zij kunnen, kan jij ook en veel beter. Vooraan staan, je plaats opeisen, je talent tonen, …. Neem het van me aan. Je talent zal niet torenhoog zijn, anders red je het wel. Het heeft ook niet altijd met toptalent te maken. Je laten omringen door de juiste mensen of het gat in de markt weten te  vinden zijn zeker even goeie troefkaarten.  

En daar staat dan iemand, heel alleen, al bijna dertig jaar bovenaan. Een kleurrijk haantje dat zich in vele gedaanten kan vermommen en toch steeds zichzelf blijft. Een fenomeen dat zeker geen supertalent is, maar net dat beetje van alles heeft om een mooi geheel te vormen. Na een time out terugkomen en merken dat niemand je plaats heeft ingenomen. Het is te gek voor woorden. Maar zoals zo vaak een opmerkelijke waarheid. Het sportpaleis loopt weer vol en je hebt zelf de keuze van wat, waar, hoe en wanneer. Centraal noemt men dat. Of het ook te maken heeft dat deze persoon vrij centraal uit ons Belgenland komt? Geen idee. Feit is dat sommige mensen in de West-Vlaamse modder blijven ploeteren en er nooit echt uit geraken.

Succes is geen roeping, het is een houding.