Een zoeker, dat was ik, al vanaf hele jonge leeftijd. Ik kon me nooit vinden in het pad dat mijn leeftijdsgenoten voor zichzelf hadden uitgestippeld. Het leek zo weinig op de persoon die diep binnenin zat maar die nog niet wist wanneer hij zichzelf zou vinden. Zoekende dus. Toen iedereen zich ging settelen, ging samenwonen of trouwen, kinderen kreeg en een carrière najoeg, wist ik geen blijf met mezelf. Het was een sombere periode want alles wat er voor iedereen gebeurde was blijkbaar niet voor mij weggelegd. Ik bleef zoeken, onbewust. In het grote zwarte denken wat het leven toen voor me was, stond niemand echter stil bij die ene zoekende ziel. Allemaal te druk met hun eigen nest, letterlijk en figuurlijk. Het was eenzaam en het was donker. Vaak had ik het gevoel dat het zo zou blijven. Ik zocht iets waar ik mezelf in kon vinden. 

Het licht ging niet van dag op dag schijnen. Het is in stralen gekomen. Stilaan vond ik dat wat er diep in me zat en besefte ik, dat ik me niet moest aansluiten bij de massa. Het hoefde echt niet, het kon anders. Creativiteit was mijn sleutelwoord. Als vette tegenhanger van de kantoorjob had ik die andere kant zo broodnodig. Veel geprobeerd en niet alles passend gevonden maar wel de smaak van het leven. Midden de dertig nam die kant de overhand. Deze ziel wil vooral vrij zijn en aanvaardt geen beperkingen. 

Nu zie ik relaties aan scherven vallen, dromen als zeepbellen uit elkaar spatten, mensen van mekaar vervreemden en zo veel meer. Nu zijn mijn leeftijdsgenoten zoekende naar zichzelf. Een pak levensjaren op de teller maar nog geen connectie met hun innerlijke wezen. Het moet allemaal nog beginnen en de vragen en angsten stromen langs m'n mailbox binnen. Ik ben dit stadium gepasseerd in alle eenzaamheid. ZELF is nog steeds een codewoord voor mij. Luisteren kan ik en mijn weg aan hen vertellen. Dat alleen niet per se eenzaam is en dat de kansen die ik zag voorbij komen en heb gegrepen er heel anders hadden uitgezien dan wanneer ik kind en gezin zou hebben. Zovele mensen zitten vast in een denkpatroon van de enige echte geluksgarantie. Een loterij lot met sowieso twee delen. Zoals men ons dat ons hele leven heeft voorgespiegeld. "Ik kan niet alleen zijn" is de meest gehoorde quote. Als je samen met jezelf bent, ben je nooit alleen. Het gaat er maar over hoe je in het leven staat. Beperkingen leg je jezelf op, dus gooi weg die handel en ga het leven aan. In het slechtste geval heb je er maar één. Mocht er toch nog een vervolg komen na de dood, dan weet je alvast hoe je het mag aanpakken.

Vorig weekend was ik fotograaf voor de Samen Zijn Dag van de Luisterkind Werkers. Als je je afvraagt wie of wat dit zijn, dan adviseer ik je Mr. Google. Het fijne aan fotografie is voor mij de afwisseling. Vandaag een huwelijk, morgen een evenement en overmorgen een concert, laat maar komen. De diversiteit houd me alert en op die manier blijft het boeiend.

Het mooie aan een evenement is dat je met vele verschillende mensen in contact komt. Zo dus ook bij de Luisterkindwerkers. Als extraatje werd hen een portretfoto aangeboden, uiteraard van mijn hand. Niemand heeft ervaring met poseren en iedereen is toch een beetje nerveus om zijn eigen snoet op een foto terug te vinden. Daarom knoop ik altijd een klein gesprekje aan. Het is ondertussen een automatisme geworden. Het hoort erbij en het geeft mij ook de kans om even aan te voelen wat de andere persoon in zich heeft. Het is uiteraard aan hem/haar welke kant hij/zij me laat zien.

Op de zonovergoten zaterdag was het even zoeken om een mooi plaatsje als achtergrond te vinden. Het licht zit toch weer ieder uur van de dag anders en zo kwamen er diverse locaties uit de bus. Mooie mensen geven mooie foto’s en al heel snel ging het door me heen dat dit een hele bijzondere dag zou worden. Mensen stellen zich open, bieden zich spontaan aan en geven hun warmte en genegenheid zomaar voor niks, noppes, nada. Aan mij dus om die schoonheid van binnen naar buiten te halen en deze positieve energie op de gevoelige plaat vast te leggen.

Als kers op de taart kreeg ik er nog een lezing van Geert Kimpen bovenop. Een man vol vuur die de theaterwereld heeft achtergelaten maar ook op zijn nieuwe weg nog dat stukje theater in zich draagt. Het fototoestel werd even werkeloos en geboeid luisterde ik naar zijn verhaal dat ook het mijne zou kunnen zijn. Uitstappen in een wereld die niet als de jouwe aanvoelt. Op zoek gaan naar je eigen “goud”, een zaadje planten en het zien groeien.

Ik reed naar huis met een heel goed gevoel. Bevestiging dat dit echt wel mijn ding is en dat het me zoveel meer brengt dan de 100ste bv te fotograferen. Echte mensen, uit het leven gegrepen, die je heel even in het licht kan zetten, wat kan er mooier zijn?

Vandaag gingen alle portretten door de mailbox naar de rechtmatige eigenaars. De reacties waren overweldigend. Op facebook zag ik al die mooie mensen verschijnen op een foto van mijn hand. De berichtjes die ik terugkreeg waren hartverwarmend en deden me blozen. Geen geld ter wereld kan dat gevoel van dankbaarheid vergoeden. Het voelt heerlijk om je passie op deze manier te voelen stromen.

De uitnodiging voor deze Samen Zijn Dag kreeg ik van de bezielster van Luisterkind.          

Dankjewel Diaan voor de uitdaging, de kans en het vertrouwen.  Ik koester dit geschenk

Hey Lars, vandaag wordt je 31. Je zal vast en zeker een geweldige kerel zijn. 

Toen ik met je kennis maakte was je amper twee jaar oud. Je pa en ma konden het toen al niet meer zo goed met mekaar vinden. Ik lag op je vader's pad en zeker en vast in jouw weg. Herinner me nog heel goed hoe hij vol vuur en warmte over jou vertelde. Jij was zijn wereld, voor jou moest het allemaal anders worden.

Voor ik je echt mocht ontmoeten kreeg ik een foto van je. Weet je dat ik die nog altijd op een veilige plaats bewaar? Ik wou voor je zorgen en je alle liefde geven die je ontnomen was. Ook al wist ik toen dat ik enkel surrogaat was, het hield me niet tegen. Jij was het jongetje dat ik in m'n hart had gesloten. Wat was ik jong kerel, veel jonger dan jij nu bent en je pa had jouw leeftijd. Geen idee had ik, van wat het leven voor mij in gedachten had. 

Toen je pa en ik uit mekaar gingen, heb ik ook om jou gehuild. Jij was een deel van de toekomst die ik in gedachten had en ook jij werd met ontnomen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik heel lang nodig heb gehad om over jullie twee heen te komen. Nu zoveel jaren later, zie ik in, dat het mijn weg was. Dat het niet samen voor ons in de sterren geschreven stond. Ik mocht een zelfstandigere kant van mezelf ontdekken en die kans had ik bij jullie niet. Na een aantal jaren vol verdriet heb ik die kans ook met beide handen gegrepen. 

Er zijn een aantal data in het jaar die me in gedachten steeds weer jullie kant op sturen. In gedachten, uiteraard. Al jaren is de verbinding verbroken maar die bepaalde ijkpunten blijven overeind. Een dag zoals vandaag, jouw verjaardag. 

Ik hoop dat het leven voor jou nog hele fijne dingen in petto heeft. Dat je mag genieten van alles wat op je pad komt. Hopelijk hebben pa en ma een manier gevonden om met mekaar om te gaan zodat jij voluit kan worden wie je bent. 

Dag Lars

Dag kleine blonde ventje. 

Toen ik op juridische dienst begon was Nicole herstellende van borstkanker. Toen ze enkele dagen in de week terug kwam werken, merkte ik meteen dat het iemand was die mij enorm “lag”. Geen idee wat juist de klik veroorzaakte maar bij Nicole voelde je je altijd moederlijk omringd. In mijn moeilijke jaren op de afdeling ging ik ook regelmatig bij haar langs voor een deugddoende babbel. Zo leerde ik haar ook een beetje beter kennen. We spraken over onze honden en over onze reizen, net zo vaak als over de werksituatie. In 2010 nam ik na lang wikken en wegen afscheid van de firma.

Nicole kwam ik regelmatig terug tegen, vooral op de zaterdagse markt of in de bibliotheek. We hadden altijd een fijne babbel. Niet het alledaagse, Hoe ist? Alles goed? Maar vaak over het leven zelf en hoe we er tegenaan keken. Ik miste haar al een tijdje toen het bericht van een andere oud-collega kwam dat ze was hervallen. Het kwam als een klap want Nicole gaf echt de indruk weer volop in het leven te staan.

In het voorjaar kwam ik haar weer tegen op de markt. Ik zette mijn fiets opzij en we hebben een hele tijd staan praten in de kou maar het gesprek compenseerde dat met heel veel warmte. Ik ben niet iemand die om de hete brij heen draait en we zijn dan ook recht de realiteit ingestapt. Ze vertelde dat ze in de laatste fase zat en het leven per drie maanden moest bekijken. De medicatie die ze nu kreeg was haar laatste houvast, genezen zat er niet meer in, als dit stopte, dan ging het licht ook helemaal uit. Ze genoot nog steeds van kleine dingen, zoals de kleinkinderen van haar dichtste familie ophalen van school en voor ze zorgen tot de ouders van hun werk terug kwamen. Ik vroeg ook naar Marc, hoe hij dit allemaal verwerkt kreeg. Mijn vraag verraste haar, want ik was blijkbaar de eerste die naar zijn welzijn vroeg. Het is uiteraard als partner een hele zware weg die je moet gaan.

Gisteren kreeg ik het bericht dat Nicole thuis was ingeslapen, vorige week en ook vorige zaterdag was begraven. Vandaag hou ik een stille dag, voor haar. Ik laat alle momenten die we samen deelden weer even de revue passeren. Nicole was voor mij een luisterend oor toen ik met mijn ietsiepietsie kleine problemen een keuze probeerde te maken op mijn werk. Zij heeft er mede verdienste aan dat ik die uitstap heb durven zetten. Ons laatste gesprek koester ik heel diep. Zelden heb ik zo oprecht gepraat met iemand die in het laatste levenshoofdstuk staat. Het maakte me emotioneel maar ook bijzonder bevoorrecht. Ze liet me binnenkijken, ze liet me toe, in het duister.

Nicole, merci! 

Boodschappen doen op de nationale feestdag is hier in België geen eenvoudige uitdaging. Dus ging het even de grens over. Nu is de weg naar Baarle Hertog geen straf op een rustige feestdag. Muziekje op en aan 70km per uur richting noorderburen. 

Plots zie ik een black & tan teckel over de weg wandelen. Wandelen is het juiste woord want hij/zij wandelt van het linker rijvak naar het rechter en weer terug. Ik hou halt en dus ook de wagens achter mij. Zij/hij kwam pal op mijn auto toegelopen. 

Ik stap uit en probeer het diertje naar de kant te leiden maar hij/zij komt enkel op mijn stem aanlopen en springt tegen me aan. Ondertussen maan ik de auto's uit de tegenovergestelde richting aan tot stiller rijden. Ik besef wel dat dit heel gevaarlijk is voor mezelf maar ik kan als teckelmoeder niet anders dan me bekommeren om dit diertje. Ik weet niet of hij/zij van de rechter of linkerkant komt maar het is duidelijk dat dit geen verwaarloosde hond is en dat hij/zij waarschijnlijk ergens het hazenpad gekozen heeft. 

Ondertussen staat er een lange rij auto's aan mijn kant. Voorzichtig rijden er enkele voorbij. Het diertje is niet meer van me weg te slaan en ik pak hem/haar op om naar de kant te brengen. Wat moet ik doen, gaat er door m'n hoofd. Het dier achterlaten is totaal geen optie. 

Net wanneer ik figuurlijk de handen in het haar sla, komt er een vrouw van links aangelopen. Duidelijk de geëmotioneerde eigenaar van het dier. Ze bedankt mij uitvoerig. Haar diertje is blind en is er stilletjes tussenuit gemuisd en zo op de drukke baan terecht gekomen. We staan beiden met de tranen in de ogen. Weer bedankt ze me van ganser harte en ik antwoord dat het voor mij niet meer dan normaal is. Ik stap weer in m'n auto en laat de tranen de vrije loop. Een blind diertje zomaar in mijn armen en nu weer veilig thuis. Het verwarmd mijn hart, ook al ben ik even later nog van de kaart. 

Ik zet de wagen weer in eerste versnelling en tuf op een klein verzet richting Nederlandse grens. In gedachten mijn eigen teckel en het wonder dat zo'n huisdier toch steeds weer is. Van mijn boodschappen ben ik de helft vergeten. Ik was niet meer in de mood. Gedachten waren in de mooie teckelwereld. Thuis heb ik mijn eigen black & tan vastgenomen en een dikke knuffel gegeven en hop daar waar de tranen weer. 

Een teckelmoeder, het is een heel erg raar wezen. 

In de wintermaanden wist een lieftallige collega me te vertellen dat er voor 2015 geen Vlaanderen Muziekland meer gepland stond. Te weinig budget om een muziekprogramma van eigen bodem te maken. Groot was dus de verbazing toen Pop Up Live ten tonele werd gebracht en we net als vorig jaar zij aan zij frontstage staan.

Er was twijfel van mijn kant. Ik ben niet zo Vlaamse muziek gericht dus mijn motto was, bekijk het allemaal een beetje bij de eerste opname en dan zien wel verder. Lommel was heel aangenaam. Een aantal internationale artiesten werden aan de line up toegevoegd en dat is toch een echte meerwaarde. Het weer zat reuze mee en de collega’s waren als vanouds uitermate gezellig. We zien mekaar niet zo vaak dus er is veel te grappen en te grollen deze zomer.

Eerste opname onder een stralende zon en ook in Aalst werd het mooie weer bovengehaald. Het was genieten van een klassieke Udo, een oerdegelijke Scabs en een songfestival deelnemer die helemaal nieuw was voor ons. Dan schiet je uiteraard bijzondere plaatjes. Antwerpen heb ik overgeslagen. Een mens mag (moet) keuzes maken in het leven. Maar in Tielen en Boortmeerbeek ben ik uiteraard weer van de partij. Of de verre verplaatsingen naar Roeselare en Nieuwpoort worden aangedaan, wordt vooral beslist door de line up voor die dagen. Een lange rit mag maar moet wel de moeite waard zijn. Uiteraard sluiten we af in Mol, weer lekker dichtbij.

Er zullen dus heel wat kleuren en plaatjes op het fototoestel plakken.  Mogen we ook nog een paar weken goed weer bestellen? Dat geeft iedere opname toch weer dat streepje extra. Het wordt sowieso weer een mooie zomer in goed gezelschap en al toerend door ons Vlaanderenland. 

Al jaren zwerf ik de festivals en openlucht optredens rond om hier en daar een origineel portret te scoren. Het gevoel dat mijn vijver zich wat uitgevist voelt, dringt zich op. Daarom de vraag, hoe lang ga ik hier nog mee verder? Hoe lang brengt het me nog de voldoening die het verdient?

Misschien tijd om andere visvijvers en dito oorden op te zoeken. Vorig jaar deed ik mee aan de 3x50 reeks en dit jaar werd er uit eigen initiatief een project op poten gezet. Het ligt me wel om iets van a tot z uit te zingen. Het bedenken van een idee en daarmee aan de slag gaan, het slagwerk –of beter gezegd het clickwerk- zelf en daarna de omkadering ervan. Misschien noemt me zoiets all round, ik weet het niet maar het voelt voor mij als een perfecte match.

De rust die het brengt om niet voor een kleurrijk en overvol podium te staan maar op maat van het model te kunnen schieten is onbetaalbaar. Het fijne gesprekje dat hier steeds mee gepaard gaat, is de kers op de taart. Zo maar iemand met een passie aan het woord kunnen laten en helemaal zijn verhaal te kunnen doen als daartoe de ruimte en de wil is. Het neemt me dieper mee op mijn fotografiepad en het geeft me meer het gevoel iets te kunnen betekenen.

Uiteraard blijf ik op zoek naar mensen met die bijzondere passie ook al zijn die waarschijnlijk voor of achter een podium ook wel te vinden. Ben jij zo iemand met een uitzonderlijke hobby of heb jij van je passie je beroep kunnen maken, laat het me weten. Ik kom graag langs voor een portret als je dat zou zien zitten.  Het gesprekje komt meestal vanzelf op gang.  Heb je een aanzet nodig, kijk dan alvast op de pagina “passionate people” en geef je over

Regelmatig spendeer ik wat tijd onderweg. Reizen zoals met dat noemt en dat gaat veelal gepaard met wachten. Luchthaven of treinstation, het maakt niet uit, wachten blijf wachten. Soms worden deze wachttijden opgevuld met verbazingwekkende dingen.

Onderweg van Palma naar huis vraag een oudere heer me of ik Duits praat. “Strikvraag” gaat er door mijn hoofd. De alarmbel rinkelt en kleurt fel rood. Mijn antwoord in mijn vaders taal “ wat-zal-ik-daar-op zeggen-?”. Uiteraard spreek ik die taal. Het bloed loopt zelfs door mijn aderen maar op vreemde bodem ben ik nooit geneigd om mijn moeders taal te gebruiken. Het schept verwachtingen want zo’n antwoord eindigt nooit met “ja”, er hangt altijd een vraagstaartje aan vast.

Aan de gate, bij de Ryan-air vrienden (een maatschappij die ik, tussen haakjes, graag frequenteer) wordt een onderscheid gemaakt tussen voorrang (meestal van links) en geen voorrang. Toch zijn er altijd van die slimme zielen die zichzelf tot voorrangsburgers bombarderen alhoewel ze hiervoor niet geregistreerd zijn. Zo ook deze keer. Een Franstalig echtpaar van niet meer zo jonge leeftijd, schuift schaapachtig in de linkse rij aan. Bang bang. De toegang geblokkeerd zelfs voor de voorrangsbetalers. Er wordt een onschuldig gezicht op gezet en langzaam een doorgang gezocht naar de andere rij. Helaas pindakaas. De rangen worden gesloten en ze komen er niet tussen. Achteraan aanschuiven alstublieft.

Na twee uur vertraging schuifelen we het vliegtuig binnen. Ik zit aan het gangpad en aan het raam neemt een vrouw plaats met in haar kielzog, haar man, naar ik meen. Naast mij zit mijn ma en de plaats van het heerschap is aan de overkant van de gang. Hij schopt stennis. Dit kan niet. Hij moet en zal naast zijn vrouw zitten. Daarbij kijkt hij ons vol verwachting aan en hoopt op enige goodwill van onze kant. Door de crew wordt ons nog eens op het hart gedrukt, de plaatsen in te nemen die op onze boarding pass staan. Ik zet het meest neutrale gezicht op en pretendeer dat ook de franse taal volledig aan mijn kunnen voorbij gaat. De steward wordt erbij gehaald en stelt hun een volledig vrije rij in het achterste deel van het vliegtuig voor. Onder luid gelach, sleept hij vrouwlief uit haar stoel, over onze knieën heen en triomfeert met haar naar achter toe. Misschien zijn ze morgen uit mekaar, alhoewel, veel recht tot spreken heeft ze waarschijnlijk niet.

Je maakt zo wel eens wat mee op heen- of terugreis maar dat maakt het enkel boeiend en kleurt de vaak lange wachttijden toch met een pastelkleurig glazuurlaagje. 

Frank Vandenbroucke lanceerde ooit een boek met als titel “ik ben God niet” maar in de wielerwereld was hij dat figuurlijk gezien natuurlijk wel. Niet iedereen spreekt zich zo luid en duidelijk uit maar een aantal mensen onder ons denken er wel zo over. Dat ze God zijn welteverstaan.

Het ego overstijgt de limieten van het gezonde individu en het narcisme ligt op de loer of komt zelfs al om de hoek kijken. Men waant zich bijzonder talentvol en denkt dat de wereld daar aan de voeten echt voor het grijpen ligt. Als je talent hebt, hoef je dat niet van de daken te schreeuwen, talent spreekt voor zich en komt sowieso bovendrijven. Het probleem is dat de mensen met een doorsnee talent niet beseffen dat ze doorsnee zijn en dat de grote talenten meestal erg timide mensen zijn die zich liever op de achtergrond houden. Zoals gezegd, talent spreekt voor zich en heeft geen menselijke spreekbuis nodig.

Laten we even het Vlaamse muziekcircuit als voorbeeld nemen. Velen geroepen en weinigen uitverkoren zoals het spreekwoord zegt. Net als in elke andere sector is een nieuweling gedoemd om netjes in het rijtje te lopen en zo zijn plaatsje stap na stap te veroveren. Maar God, hoe doe je dat als je een narcistisch haantje bent. (laten we even vergeten dat je God zelf bent)? Je spartelt met veel armbewegingen in het rond en gaat voor die nummer één. Wat zij kunnen, kan jij ook en veel beter. Vooraan staan, je plaats opeisen, je talent tonen, …. Neem het van me aan. Je talent zal niet torenhoog zijn, anders red je het wel. Het heeft ook niet altijd met toptalent te maken. Je laten omringen door de juiste mensen of het gat in de markt weten te  vinden zijn zeker even goeie troefkaarten.  

En daar staat dan iemand, heel alleen, al bijna dertig jaar bovenaan. Een kleurrijk haantje dat zich in vele gedaanten kan vermommen en toch steeds zichzelf blijft. Een fenomeen dat zeker geen supertalent is, maar net dat beetje van alles heeft om een mooi geheel te vormen. Na een time out terugkomen en merken dat niemand je plaats heeft ingenomen. Het is te gek voor woorden. Maar zoals zo vaak een opmerkelijke waarheid. Het sportpaleis loopt weer vol en je hebt zelf de keuze van wat, waar, hoe en wanneer. Centraal noemt men dat. Of het ook te maken heeft dat deze persoon vrij centraal uit ons Belgenland komt? Geen idee. Feit is dat sommige mensen in de West-Vlaamse modder blijven ploeteren en er nooit echt uit geraken.

Succes is geen roeping, het is een houding. 

Wat een fotograaf lijden kan, of wat een mens zich op de hals kan halen.

Vorige week was ik in Londen. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik deze stad bezocht heb.  Een aantal keer per jaar moet ik er gewoon heen. Sfeer opsnuiven, winkelen, tentoonstelling bezoeken maar vooral straatfotografie meepikken. 

De musical “Once” draait nog tot einde maart en de dag voor vertrek haalde ik het in m’n hoofd om bij een muzikale vriendin tijdstippen op te vragen wanneer ik eventueel Ronan Keating aan de stage door van het Phoenix theater kon spotten. Ze gaf me drie tijdslots en dat leek me voldoende om te scoren. Toch had ik er weinig vertrouwen in maar zag het als een leuk extraatje voor de trip. Dit valt tenslotte ook tot straatfotografie onder te brengen.

De eerste twee tijdstippen liet ik aan me voorbij gaan. Moe en slecht licht( grijs en al schemerend tot donker) leken me geen ideale omstandigheden om de Boyzone ster te doen schitteren. Dus ik zette al mijn kansen in op het middaguur. De nieuwe boekhandel van Foyles ligt recht tegenover het theater en het is zeker geen straf om daar rond te kuieren. Wat een schitterende renovatie en wat een oceanen van boeken.

Maar goed, terug bij het onderwerp nu. Ik stond ruim op voorhand aan de achterkant van het theater. Al gauw werd het een groep van een 20-tal vrouwen die zich rondom de deur verzamelden. Ik had even iets van “ja” dit gaat lukken, uiteraard.  De energie begon te stromen en ik zag het plaatje al in gedachten voor me.  Als ik even de concentratie dreig te verliezen stopt er een geblindeerde Mercedes voor de deur. Hij is van een type dat ik nog nooit gezien hebt. Een zwarte chauffeur stapt uit en opent het achterportier. Een kleine blonde man met zonnebril stapt uit en zegt : “Sorry guys, I’m running late”. Auto uit, stage door in. Zo dat was het. Ik knipperde eens met m’n wimpers en weg was hij.

Diep binnenin begint er een mannetje heel hard te lachen. En ik lach mee. Wat is dit een gekke luchtige situatie. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Uiteraard kan ik begrip opbrengen voor dit gegeven. Een mooie ervaring die je weer terug met twee voeten op de grond zet en je doet verlangen naar een volgende uitdaging.

Ik bracht vier schitterende portretten mee uit deze hoofdstad en die komen één voor één in de mensen-met-een-passie reeks. Voor de artiest met zijn verzameling tattoos, heb ik al een waardige stand-in gevonden.  Ook zijn foto mag deel uitmaken van de reeks.

Sometimes you win, sometimes you loose….  al is verliezen heel relatief in dit gegeven. 

Udo is niet meer. Een heel leven flitst aan me voorbij. Zoveel liedjes die ik m’n leven lang woord voor woord zal meezingen. Zoveel teksten die zoveel verder gaan dan ik hou van jou, ik blijf je trouw. De platen hebben we niet meer maar ze zijn één voor één vervangen door hetzelfde exemplaar in cd vorm. We hebben het ganse oeuvre in huis. Ik kan niet één favoriet opnoemen, want er zijn er zoveel. Onlangs heb ik een heel pak cd’s in de auto gelegd om er op de lange ritten die ik maak terug naar te luisteren. Vaak komen de tranen van herkenbaarheid. Het leven dat hij zo goed gekend heeft, wordt vaak zo onnavolgbaar omschreven.

Toen mijn ma 60 werd zijn we live gaan kijken. Een dorpsplein vol mensen in de gietende regen allemaal op stoeltjes en met regencapuchons. Iedereen bleef zitten en zong mee. Zelf had ik de liedjes lange tijd niet meer gehoord maar het kwam uiteraard allemaal terug. Samen onder een paraplu zongen we uit volle borst mee. Naast ons zat een man met zijn moeder en tante en ook daar werden de kelen volop opengezet. Er ging zo’n gevoel van samenhorigheid door ons heen. Allemaal samen voor hem en door hem.

Een paar maanden geleden zagen we nog de show naar aanleiding van zijn 80^ste verjaardag. Hij zag er topfit uit en straalde van kop tot teen. Muziek was uiteraard zijn leven en monter vertelde hij dat hij zolang hij zich goed voelde, hij er nog mee doorging. Tot vandaag dus.

Tijdens zijn wandeling in Gottlieben is hij ingestort en regelrecht naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Münsterlingen gebracht. Zelf zijn we thuis in deze regio rondom de Bodensee. Het is een plaats waar natuur en water zo mooi samenvloeien. Ein fliegender Schwan über ‘m Bodensee. (uit : Atlantis sind wir). Daar is onze “Liedermacher” om 16.25h. ingeslapen. Ik wens hem een mooie laatste reis. Da Capo Jürgen Bockelmann.

Toen ik in 2010 door een reorganisatie een eind kon maken aan mijn fulltime kantoorjob, was het mijn droom om fotograaf te worden. Al gauw maakte de VDAB me duidelijk dat dit een “no-go” was. Met mijn huidige diploma kwam ik niet in aanmerking voor een herscholing.
Ik kon best weer naar school gaan maar dan verloor ik al mijn inkomensrechten. Dat was niet de bedoeling. Een tijdlang heb ik mijn droom opgeborgen. Niet dat ik niet meer fotografeerde, integendeel, maar de droom om professioneel iets helemaal anders te kunnen doen, leek mijlenver weg.

Ondertussen zijn we eind 2014 en ben ik blijven investeren in de dingen die me gelukkig maken. Dit jaar is er weer heel wat in beweging gebracht wat betreft het plaatjes schieten. Een huwelijksdag kleuren, een foto voor een nationaal weekblad, een fanreis in beeld brengen, een tienerverjaardag als achtergrond en een Belgisch Kampioene voor de lens. Teveel om op te noemen. En die droom? Die kwam weer iets dichterbij. Als kers op de 2014 taart, maakt www.carinegoris.be zijn weg door de virtuele wereld. Als verlengstuk van mezelf en als visitekaartje ik voor sta en wie ik ben.

Nogmaals een bewijs dat je je dromen nooit mag opgeven, hoe onrealistisch ze ook lijken. Geloof in jezelf, dan doen anderen dat ook.

Als dit geen fijne kerstboodschap is…

Trots, dat ik een periode mag afronden, een hoofdstuk mag afsluiten. 

Ja, ik was wat afgedwaald. De hoofdweg was nog steeds in zicht maar ik nam steeds meer bijwegen. 

De chaos was niet veraf en de rust heel ver weg. 

Dan ga je even figuurlijk tegen de grond. Ai, het doet pijn. Nog eens, ja het doet toch wel heel erg zeer. 

Ik sta recht, klop het stof van m'n jas en m'n broek en ga weer recht in mijn schoenen staan. 

Zo doen we dat. Een eenzame traan rolt langs m'n wang naar beneden. 

Maar ik zie het licht van de hoofdbaan weer. Een klein fel lampje dat me wel lijkt te wenken. 

Zonder aarzelen ga ik die richting weer uit. 

Hoe dichterbij ik kom, hoe meer het weer als vanouds voelt. 

De schram op m'n wang herinnert me nog aan de val, maar die verdwijnt binnen een paar dagen wel weer. 

Net als de pijn. Die mag wegebben en plaats maken voor iets moois, iets van en voor mezelf

Weer iets geleerd, weer een stap dichter bij de kern

Trots. 

Harde noten 
opgelucht kraken
Verder
naar een beter zijn 
Hop en je gaat
met tranen op de wangen 
maar vastberaden 
zoals altijd
Het komt wel goed.

Je stond altijd voor me klaar, decennia lang. Als ik het moeilijk had in m’n relatie, als het zwaar was met de kinderen, als mijn ex me onheus behandelde,… altijd stond je deur open. Ik heb hier dankbaar gebruik van gemaakt zonder me ooit af te vragen of jij misschien ook iets te vertellen had.

Gisteren stond je aan m’n deur, m’n gesloten deur, letterlijk en figuurlijk. Ja we hadden afgesproken, maar het weer was zo mooi dat ik meer zin had in een wandeling met m’n vriend. Dus sloeg ik de deur achter me dicht en vertrok. Je belde aan en nog een keer, maar er deed niemand open.

Had je het moeilijk, wou je ook je hart eens luchten? Ach hoe spijtig toch. Volgende keer beter, misschien?  Jij komt er zelf wel uit, dat deed je altijd toch wel. 

Sommige vriendschappen raken over datum en worden daarna nog leeg geconsumeerd. Wordt het dan niet eens hoog tijd om de ketting te doorbreken en een punt te zetten achter oude verroeste gewoontes? Als klaarstaan voor mekaar een één richtingsstraat was, is en blijft dan laat je die straat beter doodlopen. Zet gewoon een ander bordje aan het begin en klaar is kees.

En dan valt het stil. Het is toch een vriendschap opgeven die zovele jaren standhield. Nostalgie komt op je pad lopen en je vraagt jezelf af : moet dit echt op deze manier eindigen. Je hebt geen keuze. Kies voor jezelf. Besef dat niemand waardevoller is voor je eigen persoon dan het “ikje”. Nee dit is geen egoïsme maar jezelf beschermen voor de harde mensenwereld. Als jij het niet doet, wie zal het dan wel voor je doen? 

Vorige week was ik in Londen. Hoe heb je de stad ervaren, vroeg de schoenverkoper bij de Geox aan me. Toen ik hem vertelde dat mijn teller van bezoeken al de dertig gepasseerd was, keek hij even vreemd.  Maar goed terug naar Londen zelf.

Het doel van deze reis was een bezoekje aan het woonhuis van een idool. Samen met een medestander was ik naar de Britse hoofdstad afgereisd.  Al vanaf de eerste momenten samen merkte ik dat dit geen goeie zet was. Iedere zin en iedere overdenking ging over het idool en toen de eurostar in St. Pancras halt hield, was mijn harde schijf in het algemeen en de map idool in het bijzonder al helemaal vol.

Vaak vind ik het vreemd dat mensen zo opgaan in hun adoratie.  Dit is niet eigen aan één artiest in het bijzonder maar kan doorgetrokken worden naar alle mensen die een publieke functie hebben Akkoord, ik hou van zijn muziek en dit meer dan van alle anderen in zijn genre.  Ik wens hem het allerbeste toe maar verder dan dat gaat het voor mij echt niet.  De afstand die er is, vind ik gezond en noodzakelijk.

Toen het aan het eind van de citytrip eindelijk zo ver was dat we de metro zouden nemen naar zijn thuisadres, zei een kleine nuchtere duivel(in) in mijn hoofd “nee, dit wil ik niet”. Ik zag het niet voor me : postvatten voor een huis in de hoop een glimp op te vangen van de man die ik al vaker op het podium mocht bewonderen. Opeens leek me dat allemaal zo puberaal. Iets dat ik 20 jaar geleden niet overwogen zou hebben, ging ik nu toch doen? Te gek voor woorden.  Ik nam afscheid van mijn reisgenoot die dit absoluut niet leuk vond en ging die dag mijn eigen weg.

To be, to be, free again, zong ik luidop toen ik National Portrait Galery in het zonnetje passeerde. Het was mijn uitweg terug naar het eigen ik.  Heerlijk over de Mall slenteren om heel onverwacht voor Clarence House te belanden dat toevallig deze maand voor publiek open is. Wat een cadeau.  Er was nog net één plaatsje vrij voor de rondleiding. Ze hadden duidelijk op mij gewacht. Ik kreeg een geweldige inkijk in de residentie van the Duchess of Cornwall en genoot van de hilarische verhalen van de gids van dienst.

Soms is het niet evident om voor jezelf te kiezen, maar het is wel een aanrader.  Ik zit nog maar in de eerste lessen van de cursus maar het bevalt me. Waarschijnlijk ga ik het schooljaar wel afmaken. Zin in. 

Beste Mijnheer Wauters,

’t Is de laatste keer, zeg ik elke keer, maar ik wil het weer, ik heb het nodig, geef me nog meer. Je verwoord prima waarover het gaat als ik je voor m’n lens krijg. Er mag geen camera of fototoestel in de buurt komen of je zet je er klaar voor. Daarom is het zo’n uitdaging om je in een onbewaakt moment te kunnen fotograferen.

Je maakt een beter fotograaf van mij. Je legt de lat hoog en ik probeer er telkens in mee te gaan. Van alle artiesten zitten er de meeste foto’s van jou in mijn portfolio. Ik probeer die fictieve brug op te stellen en daarop halverwege te komen. Geen angst verder kom ik niet. De waardering en het respect is te groot om in jouw bewegingsvrijheid binnen te dringen. Die kleine afstand is prima, zowel voor jou als voor mij.

Want ook jij hebt je verdriet en je dagelijkse beslommeringen. De nood van je kinderen aan een blije en gelukkige papa. Maar het mag ook al eens ietsje minder beste kerel. Je hoeft niet altijd sterk en groot te zijn. Laat wat ruimte zodat je ook voor jezelf wat eigenheid kan creëren zodat het hoofdje wat minder vol wordt. Let niet iedere keer op elke stap die je zet maar durf ook eens onbevangen je eigen ik te laten zien. Of vind je het misschien niet kunnen? Wil je het gordijn niet echt laten vallen? Het is jouw keuze natuurlijk maar weet dat het niet onmogelijk is.

Het is een drukke zomer en er zoemt zoveel rond je heen. Iedereen wil wel wat van je want je bent nog steeds de absolute nummer één. Weet dat het verder in de rij ook goed vertoeven is. Het hoeft niet allemaal stralend en glanzend. Het leven is ver van een afwasmiddelreclame.

We zien mekaar snel weer en weet dat ik je afstandsbehoefte altijd zal respecteren. Aan jezelf ken je de halve wereld en ook ik voel met het beste met die figuurlijke anderhalve meter aan ruimte tussen ons. Toch kan ik het niet nalaten om je te bedanken voor het deurtje dat je soms op een kier laat. De sprekende foto’s zijn hiervan een regelrecht bewijs.

Tot gauw voor een volgende Wauters versus Goris

Herman Van Veen ziet Antwerpen graag. Bij iedere nieuwe tournee kiest hij steevast voor de Arenberg Schouwburg. 

Net daarom is het zo bizar, dat ik nog nooit een voorstelling van hem zag. 

Gisteren kreeg ik door Concertnews de kans om dit als genodigde te doen. 

Als ik Kleine meid op je kinderfiets hoor, dan krijg ik het steeds warm en koud tegelijk. Dat lied pakt me iedere keer weer.

Ik zie de foto van het beeld dat hij beschrijft gewoon voor me. Keer op keer. 

Dus ja, ik was heel benieuwd wat deze Nederlander (leeftijdsgenoot van mijn pa) me zou brengen. 

De voorstelling begint en de rust die Herman uitstraalt, dwaalt als het ware door de zaal. Je voelt je veilig in je eigen cocon, die hij in alle eenvoud voor je ter beschikking stelt. Het afwisselen van zang, muziek en tekst is zo prachtig in mekaar gestoken dat het als een geheel aan je voorbij speelt. Je staat even buiten de wereld en laat je met alle gemak meevoeren in zijn fantasie. 

Een woordenkunstenaar, een acrobaat, een muzikant, een imitator en zoveel meer. Ik vraag me zeker af of ik in het verleden al zo'n complete artiest aan het werk zag. Er zijn flarden die sowieso blijven hangen. Woorden of zinspelingen die je mee naar huis neemt en die je niet meer loslaten. 

Het deel voor de pauze lag me meer dan het tweede deel. Dit is een persoonlijke voorkeur natuurlijk. Het geheel zit gewoon prima in mekaar. Zelfs van de presentatie van de bis nummers maakt hij iets bijzonder. Hoe creatief kan je zijn? Hoeveel talent kan je meegekregen hebben bij je geboorte? Het spoort me enkel aan om m'n eigen talenten weer intenser te gaan gebruiken. 

Hoed af voor Mijnheer Van Veen uit Utrecht.