12 november 2023, een datum waar ik al zeer lang naar uitkeek. Niet zozeer omdat de Brugse voetbalderby op het programma stond ; mijn favoriete blauw zwarte clubje beleeft een ondermaats seizoen, zo ook gisteren. Komt er nog bij dat de "Zurkeltrutten" het gelijkspel tegen grote broer feteerden als hadden ze zopas de Champions League gewonnen. Maar ik had wijselijk beslist het niet aan mijn hart te laten komen. 's Avonds stond het echte werk op het programma.
QOTSA live in het Sportpaleis Antwerpen. Ze stonden deze zomer ook al op Rock Werchter maar festivals zijn niet meer aan mij besteed gezien mijn lamentabele gezondheid.
"THE ENS IS NERO" tour hield gelukkig ook halt bij ons voor wat een fabuleus, adembenemend concert zou worden. De setlist bood een overzicht uit een repertoire van ondertussen ruim 25 jaar en werd aangevuld met een vijftal songs uit hun laatste exploot "In Times New Roman". Startten deden ze met "Regular John", hoe dikwijls heb ik deze song al beluisterd? De energie, de drift, de lust spatte er vanaf, vanaf seconde één! Onmiddellijk gevolg door "No One Knows", het kot stond in brand en we waren nog maar net begonnen! Alle hoogtepunten bespreken? Geen beginnen aan! "Better living through chemistry, met de prachtige intro op drums van Jon Teodore, sprong er voor mij echt wel uit. U weet dat ik een zwak heb voor drummers en al zeker voor Jon Teodore. Dit aangevuld met het prachtige gitaarwerk van trouwe luitenant Troy Van Leeuwen, hoe die man zijn gitaar kan laten zingen, huilen, schreeuwen...fenomenaal! Frontman, zanger, gitarist Josh Homme, die de fans bedankte voor de goede ontvangst gedurende al die jaren telkens ze optreden bij ons, liet het publiek voluit meezingen op het magische "Make it with chu". Voor ik het wist verlieten de helden na anderhalf uur van niets ontziende rock het podium. Uiteraard volgde nog een toegift van ruimschoots een half uur. ,"God is in the radio", "I sat by the ocean", "Go with the flow" mijn lijflied en "Songs for the Dead" met een adembenemende drumsolo ; het Sportpaleis bleef verweesd achter! Er kwam een eind aan een twee uur durend orgasme voor het oor met alleen maar blije gezichten!!!
Bedankt Queens of the Stone Age, even vergat ik dat ik ziek ben! Zalig, toch!!!???
PS. Voor de geïnteresseerden, u kan het concert her beluisteren op Studio Brussel.
Ruben Block - Crowded House in Lotto Arena Antwerpen 16/6/22
Een tijd geleden kreeg ik, als volger van, het bericht dat Ruben Block van Triggerfinger het voorprogramma zou spelen van Crowded House. Al vlug bestelde ik tickets want mijn vriendin Valerie was in de wolken dat ze eindelijk haar favoriete Australische band aan het werk kon zien. Dus afgesproken, ik ging voor het voor- en zij voor het hoofd gerecht. Ik keek er naar uit om samen nog eens iets plezant te doen.
Het verkeer om Antwerpen binnen te geraken was nog maar eens in de soep gedraaid, een antipathieke flik deed ons nog rondjes rijden, de ontvangst op de voorziene parking was allesbehalve met het gevolg dat we reeds 10' van het voorprogramma hadden gemist.
In één oogopslag herkende ik, naast frontman Block natuurlijk, ook drummer Mario Goossens en gitarist Geoffrey Burton. Geflankeerd door nog een bassist en een toetsenist speelde Block nummers uit zijn nog te verschijnen soloalbum "Looking to Glide". Gepolijster dan Triggerfinger maar dik oké als je het mij vraagt! "Ketelmuziek" opperde de dame naast mij!
Ik moet eerlijk toegeven dat Crowded House niet echt mijn meug is, popmuziek soms een beetje op het melige af maar ik had mij voorgenomen om met "open mind" dit vijftal toch het voordeel van de twijfel te geven. Tijdens het wachten speurde ik in het publiek naar Ben Crabbé, die in zijn ondertussen uitgemolken programma "Blokken" zijn adoratie voor deze band meermaals uitgesproken en tot in den treure herhaald heeft. Ik heb hem niet gevonden en aangezien er geen voorbehouden plaatsen waren voorzien voor kabouters...
Om 21.15u betraden Neil Finn, frontman zanger gitarist in wit kostuum, Liam Finn, gitarist in rood kostuum, bassist Nick Seymour in kilt zowaar, drummer Elroy Finn en toetsenist Mittchel Froom het podium. Van het eerste deel van het concert kende ik behalve "Fall at your feet" geen enkel nummer. Dit terwijl Valerie, wiegend op haar stoel, de liedjes gretig meezong. Gelukkig oversteeg haar stemgeluid de klank niet!
Maar opeens, na een twaalftal songs, trok het kwintet "from down under" alle registers open. Dit resulteerde in een prachtig concert met een bombardering van hits, beginnende met "four seasons in one day". Voor "Sister Madley" posteerde de drummer zich vooraan het podium enkel met trommel en borstels, maar wat een ambiance. Alleen de toetsenist bleef achter zijn klavier zitten, ik had eerder de indruk dat deze brave man ondertussen zijn gazet online aan het lezen was! "Weather with you" bevatte zelfs een stukje Talking Heads met "Once in a lifetime". De zaal kirde van plezier, er werd gretig meegezongen op uitnodiging van leadzanger Neil Finn. Hij trok, op zijn akoestische gitaar, het optreden volledig naar zich toe tijdens de bisnummers met "Chocolate Cake", "World where you live" en "Better be home soon" als apoheose! Valerie kreeg de krop in de keel en de tranen in de ogen van zoveel emotie! Wat ben ik blij dat ik dit intense moment samen met haar mocht beleven!!!
Noot aan mijn volgers ; het verslag heeft op zich laten wachten maar het moest af, af, af zijn!
Op 23/4 heb ik mezelf getrakteerd met een vroeg verjaardagsgeschenk ; een concert van The war on Drugs.
Mijn vervoer werd verzorgd door Taxi Hendriks. Sinds ik kan beschikken over mijn "persoonlijk assistentie budget (PAB)", toegekend door de Vlaamse overheid, is het voor mij veel eenvoudiger om op een onafhankelijke manier deel te nemen aan het maatschappelijk leven met behulp van mijn ondertussen onafscheidelijke vriend, mijn elektrische rolstoel! Het vlotte verkeer zorgde ervoor dat ik vroeg ter plaatse was.
Tijdens het wachten bereikte mij het trieste bericht dat "one of my all time heroes" Arno het tijdelijke voor het eeuwige had geruild. Het nieuws zat er al een tijdje aan te komen maar sloeg toch keihard in. De, wat mij betreft, beste performer van de Lage landen van de afgelopen veertig jaar is niet meer. RIP ARNO!!!
Ik werd vanavond begeleid door Ann, ergotherapeute in het NMSC Melsbroek en ondertussen een goede vriendin. De vele gesprekken tijdens onze therapieën leerden me dat we qua smaak van muziek op dezelfde golflengte zaten. Ik aarzelde dan ook niet om haar uit te nodigen, iets waar ze trouwens gretig en zonder twijfelen op inging!
Terwijl het sportpaleis stilaan volliep werd het voorprogramma verzorgd door LA Room, een band uit Californië, voor mij onbekend en dat zullen we ook zo houden!
Exact om 21u betraden Adam Granduciel (stichter, baas, zanger, gitarist), David Hartley (basgitaar), Robbie Bennet (keyboards), Charlie Hall (drums), Jon Nachez (saxofoon) en Anthony La Marca (gitaar) het podium. Een zevende lid maakte haar opwachting ; Eliza Hardy Jones speelde percussie en keyboards maar ze sprong vooral in het oog door haar backing vocals.
Voor wat hun laatste optreden was van hun tour door de VS en Europa hadden ze gekozen voor een mix van ouder materiaal en veel nieuwe songs uit hun laatste album "I don't live here anymore". "Red eyes" en "An ocean in between the waves" waren vroege en magistrale hoogtepunten. Dit alles werd ondersteund door een prachtige "light show". Een vierkant lichtbaken was aan het plafond bevestigd en zorgde voor prachtige effecten op het podium. De mist die "on stage" werd geblazen tijdens de tragere nummers, ondersteund door vier krachtige stroboscopen, zorgde voor een idyllische sfeer! En dan moest het beste nog komen ;l "Under the pressure", voor één keer met een korte intro en een lange "fade out" en nog steeds en voor altijd een anker in de "playlist". zorgde voor "goose bumps". Zeker toen de spots op de drummer werden gericht bij een zoveelste acceleratie! Confetti werd door vier grote kanonnen de zaal ingeblazen. Het Sportpaleis ontplofte!!! Voor hun laatste song, single "I don't live here anymore", werden de leden van LA Moon geïnviteerd als achtergrondkoor, wat een samenzang!
Mijn helden kwamen terug voor een toegift van nog eens een half uur. Met o.a. "Eyes to the wind" en "Thinking of a place" was dit bijna twee en half durende feest compleet!
Als u zich soms afvraagt waarom ik koppig en tegen beter weten in blijf revalideren, dan wel hiervoor.
En ook om mijn Clubje van Brugge voor de derde keer op rij kampioen te zien worden.
De laatste dag kondigde zich als zeer zwaar aan met drie bilans en therapieën allerhande. Gelukkig was ik voor de verzorging in de behulpzame en bekwame handen van Anke.
De temperatuur van het water in het anders subtropische zwembad gaat van kwaad naar erger, nu nog slechts 25°C. Zelfs Bart, de badmeester van dienst, vond het te fris.
Dan maar naar Amandine voor het afwerken van het bilan. Er werd een stagiair opgedragen om deze taak te beëindigen, weliswaar onder toezicht, maar toch. De gebrekkige communicatie, mijn verpletterende vermoeidheid gekoppeld aan het fysieke onvermogen zorgden voor een sisser als afsluiter bij de kiné!
Na de middagpauze ging ik naar Leni van de logopedie. Ook hier bilan en wat bleek? De longcapaciteit was met 5% toegenomen. Niet veel maar alle kleine beetjes helpen. Het bilan bij de ergo leek nergens op. Ik hou het op een dipje tijdens deze momentopname. Laurane staat mij toe het armfietsen en de staantafel te annuleren. Ik ben echt moe!
Ik moet nog mijn valies maken en mijn thuismedicatie ophalen. En zo komt deze opname alweer tot zijn einde. De afgelopen vier weken zijn voorbij gevlogen.
Alweer moet ik vermelden dat de therapieën top en de therapeuten fantastisch waren!
En zoals altijd eindig ik met een speciale vermelding voor de verpleging, de verzorging op de afdeling C3.
Stuk voor stuk schatten van mensen, hartelijk bedankt!!!
Ik was al om 7u wakker. Halfweg week vier van de opname heb ik het ritme van het centrum volledig overgenomen.
Hydrotherapie om te beginnen in het frisse water (26,1°C). Ik ben blij dat ik nog een vierde week opname heb bij gevraagd. In het water is de progressie goed voelbaar.
Kort voor de middag nog een 1/2u aan de staantafel en het ochtendprogramma zit er weeral op.
's Middags eerste afspraak bij de kiné voor de afname van het bilan. Ik vind dit altijd heel vermoeiend en ook wel confronterend. De inspanningen beginnen hun tol te eisen, daarom verkies ik in de fitness om de spieren los te gooien op de motomed. Je moet af en toe, willens nillens, een beetje gas terug nemen.
Aan het eind van de dag had ik vervolgens nog een zeer goed, open gesprek met mijn psychologe Sanne.
Vanavond in de cafetaria nog eens een welverdiende pint drinken (of misschien wel twee) en de dag is andermaal voorbij geflitst!
Maandagmorgen, "fasten your seatbelts"! Om 6u de nachtverpleegster met de eerste medicatie. Daarna ontbijt, een verpleegster voor de parameters, een verpleegster met de ochtendmedicatie, autosondage, doktersronde, lavement op bed, op de wc stoel, met de actieve tillift op het wasbed, douchen met twee verpleegsters (één voor mijn haar, één voor de rest), afdrogen, aankleden, met de tillift op de weegschaal (89,9kg), en dan eindelijk rust in mijn elektrische rolstoel.
Ondertussen stond Amandine mij al op te wachten op de kamer voor de kiné sessie. 4 x 15' staan aan het sportrek. De vijfde poging had als doel om het zo lang mogelijk vol te houden. Ik haalde 45', iedereen content, zelfs verbaasd en ik nog het meeste van allemaal. Om de vermoeidheid wat te temperen sloten we af met mobilisatie en stretching op de massagetafel.
Dat het een zware ochtend is geweest voelde ik tijdens het armfietsen. 800 rotaties volstonden.
's Middags nog staan, fitness en motomed. Na een lastige dag heb ik toch nog een halfuurtje van een waterzonnetje kunnen genieten.
17 maart, de dag dat Ruben Block speelt in De Roma in Borgerhout. Ik kan er helaas niet bij zijn. Ik had nochtans tickets maar die verdomde corona heeft ervoor gezorgd dat het optreden een paar keer werd uitgesteld en nu zit ik hier. Dju toch!
De plicht roept andermaal. Logo bij Nina en daarna in het zwembad. Het water was iets warmer dan gisteren maar toch nog fris. Gelukkig kon ik het goede gevoel in het verkwikkende water behouden.
Na de middag was er een blij weerzien met Brian, mijn vaste kinesist op donderdag tijdens mijn wekelijkse revalidatie. Vandaag mocht ik met hem werken en dat voelde toch wel vertrouwd aan. Ook de staanoefeningen aan het sportrek, "oh my god"!
Om af te sluiten volgde nog een blok ergo ; staantafel, ergotherapie, armfietsen. Tijdens dit laatste voelde ik die vermaledijde vermoeidheid weer toeslaan. Maar toch, 1000 rotaties aan weerstand 4.
En dan nu het laatste avondmaal, er is zelfs rijstpap!
De dag begon iets rustiger als gisteren. Er was genoeg tijd voor ontbijt en een wasbeurt.
Ik moest pas om 10.40u bij Yassin zijn. De oefeningen op rompstabiliteit waren zeer vermoeiend. De rest was weeral therapie à la Yassin ; "out of the box" maar o zo effectief!
Bij Beatrijs, muziek, praatte ik over mijn volgende aankoop ; een drumpad op statief (zie illustraties). We waren het erover eens dat het een zeer goede aanvulling zou zijn op de therapieën die hier worden aangeboden. Fijne motoriek, sturing van de hersenen naar de zenuwen, oog-hand coördinatie, ontspanning maar vooral ongegeneerd los gaan.
Laurane liet voor één keer het werk over aan een stagiair. Het half uur ergo vloog voorbij.
Daarna zette ik mij schrap in de fitnesszaal voor een topprestatie op de Nu Step. De foto's tonen het bewijs.
Martha, vervolgens, keek streng toe op mijn ademhalingsoefeningen bij de logo.
Tot slot ging ik langs bij Sofie van de sociale dienst. Ze heeft altijd goede, praktische ideeën. Zo had ze informatie ingewonnen over een traiteur bij mij in de buurt zodat ik na mijn ontslag, eind van de week, niet omkom van de honger. Ze vindt ook dat ik eens moet proberen om tabasco te vervangen door harissa in de spaghettisaus. "Eat this"!
Na het avondeten breng ik een bezoekje aan de cafetaria voor een fris glas bier. Nu de coronamaatregelen versoepeld zijn is het altijd leuk vertoeven met medepatiënten voor een deugddoende babbel.
Vrijdag zag er op papier een zware dag uit. We krijgen onze planning altijd de avond voordien. Ik startte al om 9.15u met hydrotherapie en dat betekende vroeg ontbijten, vroeg verzorging en hopen op niet teveel complicaties.
's Morgens achtereenvolgens hydro, kiné en ergo. 's Middags de onvermijdelijke vis op het bord, kan ook niet anders in een katholieke instelling en na de middag naar de sociale dienst, de logo, naar de armfiets en de staantafel. Mijn voorgevoel bleek nogmaals volledig terecht te zijn, ik was stik kapot!
Rond half vier valies maken en naar huis, of toch niet?
De chauffeur van mijn taxi melde dat hij vast stond in het Brusselse verkeer, dus 16u zoals afgesproken werd half zes. Ik kreeg een totaal opgedraaide "taxi driver" voorgeschoteld om mij naar Gent te brengen. Maar ook dat bleek geen sinecure want vanaf het viaduct van Vilvoorde tot voorbij Groot-Bijgaarden reden we bijna stapvoets. Gelukkig zorgde mijn warme stem voor de nodige kalmte bij de piloot! En zo kon ik rond half acht genieten van mijn thuiskomst!
Deze morgen +/- 9.30u kreeg ik een beklemmend gevoel in de borstkas. Als mijn ziekte mij één ding heeft geleerd, dan wel om zeer alert te reageren op de signalen die dit fel geteisterde lichaam uitzendt. De verpleegster nam snel het initiatief om mij naar de polikliniek te sturen voor een EKG. Gelukkig bleek het hart in orde te zijn en in samenspraak met de arts kunnen we dit voorval klasseren onder de noemer "vals alarm".
Toch laat ik de hydro aan mij voorbij gaan. Het koude water en de vele transfers die hier mee gepaard gaan lijken mij teveel uitlokkende factoren. Tijd om het wat rustiger aan te doen.
We beginnen de middag met een 1/2u staan bij Joyce, die er in slaagt om mijn voornaam te vergeten. Ik vind "Gerard" een geldig alternatief. Daarna kiné bij mijne maat Yassin! Wat een passie voor zijn vak heeft deze jongen. Andermaal werkt hij op de spieren, pezen en zenuwbanen. Vanuit de benen manipuleert hij spieren en pezen, vanuit de rug en nek werkt hij in op de zenuwen. Zijn grote ambitie bestaat erin de beweeglijkheid bij MS-patiënten te verbeteren. Ik wil graag zijn proefkonijn zijn.
Bij Sanne, mijn psychologe, praatten we vooral over de veranderingen die er in mijn fantastische leven staan te gebeuren De afsluiter bestaat uit loge bij Leni.
Dag 14 was in mineur begonnen maar de middagsessies hebben veel goedgemaakt!
