Soms moet je eerst verdwalen, de weg kwijt zijn ..........om te kunnen ontmoeten. Om jezelf of iemand anders tegen te komen. Verdwalen is iets dat je ook moet durven, jezelf moet toestaan. Om dan te kunnen zeggen 'ik weet het niet meer, ik ben de weg kwijt.
Over mijzelf
Ik ben Carine Draps
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (Belgie) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 24/10/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-plezier maken-verwonderd blijven-.
Any way the water turns You’re always on my mind Sweet instigator Anyway the water turns You’re always on my mind Dear insolation You make me beautiful You give inspiration You make me beautiful Know that you can never let me down We’re to sail and see the world right now Know that you can never let me down We’re to sail and see the world right now Anyway the water turns You’re always on my mind Sweet instigator
Any way the water turns You’re always on my mind You made all this Because you made all this
Ozark Henry
St Jacob...
Het is niet zeker dat de zilveren kist in de kathedraal van Santiago de Compostela werkelijk het gebeente van St-Jacob bevat. Volgens de overlevering is apostel Jacobus de Meerdere in Spanje geweest om er het christendom te verspreiden. Na zijn marteldood in Jeruzalem brachten vrienden zijn lichaam in een bootje naar Spanje. Rond het jaar 800 vond een kluizenaar op aanwijzing van een zeer heldere ster de plek waar Jacobus zou zijn begraven. Die werd aangeduid als St-Jacob (Santiago) in het veld (campo) met de ster (stella), het latere Santiago de Compostela. In de 9de eeuw pelgrimeerde de bisschop van Le Puy naar het graf van Jacobus en sindsdien hebben miljoenen pelgrims uit de hele wereld te voet, per paard of fiets het graf bezocht. De apostel is ook bekend als matamoros, morendoder. Middenin een beslissende veldslag tegen de Moren tijdens de Reconquista verscheen een onbekende ridder op een wit paard die vele Moren doodde en na de bewonnen veldslag weer op mysterieuze wijze verdween. Dit was volgens de legende St-Jacob. Je ziet hem dan ook onderweg als apostel, als pelgrim met schelp en als morendoder op een wit paard.....
ONDERWEG naar Compostela
03/07/2010 ....... ??/11/2010
16-10-2010
03/07/2010 - 16/10/2010
zaterdag - 16/10/2010 - Los Arco
De wondermooie bergen, de dieren, de regen en de wind. Het onvoorspelbare, het klimmen, de moeilijke afdalingen. Het starten in de ochtend en de zon zien opkomen. De regelmaat van iedere dag, opstaan, stappen, eten en slapen, maar nooit het zorgeloze.
Ik heb het 3,5 maanden mogen ervaren. Ik heb mensen ontmoet die zullen bijblijven door hun eenvoud en wijsheid. Ik heb dikwijls moeten afscheid nemen. Ik was gelukkig en ook verdrietig.
Ondanks mijn wilskracht en doorzettingsvermogen kan ik mijn tocht niet afmaken. Een breuk in mijn voet verhindert mij om verder te stappen.
Ik dank iedereen die mij steeds opnieuw moed en steun gegeven hebben (zeker Bart)
De wens van sommigen om voor hen een kaarsje aan te steken of een gebedje te doen in Santiago kan ik spijtig genoeg niet vervullen. De zaken die ik voor sommigen ging achterlaten aan het Cruz De Ferro zal ik terug moeten meebrengen.
Misschien, ooit, later, als dit is verwerkt, zal ik het voor hen en voor mij kunnen voltooien.
Pelgrimsgroetjes vanuit Los Arcos. Ben voor 7 dagen "met verplichte vakantie" ..... op doktersadvies. Maandag ben ik van Estella naar Los Arcos gestapt zonder veel te zien van de mooie omgeving. Voet liet het afweten. Ik wist echter dat in Los Arcos de refuge werd opengehouden door Vlaamse Hospitaleros. De ideale plaats dus om "mijn plagen" goed te kunnen expliceren. Rene en Frans hebben mijn geweldig opgevangen. Frans heeft meegeweest naar de dokter om alles in het Spaans uit te leggen; Problemen met de voet, last van beten van Spaanse muskitos en een grote teen die blauw zag en de omvang had van 2 grote dikke tenen : De nagel werd op Spaanse wijze verwijderd en op die moment vloeiden en Vlaamse tranen. Aaaiiii. De pijngrens ligt hier een stuk hoger dan bij ons denk ik. Al bij al ben ik blij dat ik geholpen werd en ik probeer mij nu netjes te "gedragen" zoals dat hoort voor een "zieke" pelgrim. Zaterdag op controle en daarna zien we wel weer. Weeral een ervaring rijker en een weekje achteruit.
Woensdag .. oktober 2010 Vandaag ben ik de grens overgestoken op een hoogte van 1450 m. ongemerkt van Frankrijk in Spanje. Gisteren van Saint-Jean Pied de Port naar 1ste slaapadresje in Orizon op 700m. op 7 km. en vandaag naar Roncesvalles naar 1450 m. op20 km. De indrukken van het landschap zijn te mooi om in woorden uit te drukken. Echt zo door de bergen stappen op hele kleine paadjes met een hevige tegenwind maar geen regen. Enkel bergen, rotsformaties, kudden met schapen en roofvogels in de lucht en voor de rest NIETS. ZALIG.
Sterke afdaling op het einde en daar naar mijn eerste indrukwekkende refuge. 100 bedjes, zij aan zij in 1 grote slaapzaal. Om 22.00u. het licht uit voor iedereen en om 7.30u. voor iedereen terug aan.
Zit hier op een qwertyklavier, dus even wennen.
Ben benieuwd wat Spanje te bieden heeft. Volgens velen begint pas hier het mystieke van de camino. Aan mij om dat te gaan ontdekken.
Hey allemaal. Ben er weer. Morgen in Ostabat, daarna St. Jean Pied de Port en daar 2 dagen rust. Oef. 't zal nodig zijn. Ondertussen heb ik "ze" gezien. Achter een hoekje, en voila, daar waren ze, De Pyreneeen. Geweldig mooi, ook al was het nog in de verte, ik bleef toch eventjes met mijn mond open staan want ik had mij er niet aan verwacht. De verrassing was dus heel groot.
Ondertussen is José uit Dendermonde aangekomen in Compostela en is zijn tocht beeindigd. Zal heel blij zijn dat ik hem later in december kan ontmoeten en hem kan bedanken voor alle steun tijdens de tocht.
Overdag is het hier nog altijd achteraan in de 20 graden. Niet te geloven hé en dat op 1 oktober. We stappen nu bergje op en bergje af, de voorlopers van de "echte", met groene weilanden. Een heel liefelijk panorama. Een prentkaartje dus. Vanaf Montreal Du Gers zijn er heel wat meer "rugzakkers" Of ook zonder. Velen laten hun bagage 's morgens ophalen en die wordt dan vervoerd naar het volgende slaapadres. Kan mij het gevoel van te stappen zonder rugzak moeilijk indenken. Ben er ondertussen waarschijnlijk reeds een beetje mee vergroeid . Vandaag in Lychos. Het eerste dorpje in Baskenland/Frankrijk. Ik stap momenteel met Eva, van Duitsland. Zij spreekt geen woord Frans. Hebben afgesproken dat zijn haar moedertaal spreekt en ik mijn schoolengels. en ..... het lukt. Binnen 2 dagen nemen wij afscheid want dan 'treint' zij terug naar huis en dan probeer ik in Spanje een ander stapmaatje te vinden. Keuze genoeg . Je moet er natuurlijk de juiste uit te weten kiezen. Neen hoor, grapje........
Ik ga verder mijn best doen. Voeten zijn het m.i. niet altijd met mij eens en weigeren soms de dagtaak aan te vangen. Maar ja. Voorts nog aan iedereen veel liefs en dank jullie wel voor de vele mailtjes. Voor Roger die mij ook steeds trouw schrijft en ik eigenlijk helemaal niet ken. Dank je wel. (graag jouw e-mail adres aub.)
Eindelijk nog wat nieuws Ik weet het, het is lang geleden. Weet zelfs niet meer waar ik vorige keer over geschreven heb. Ik zit momenteel iets onder Cançon. Hoop dat het zo schrijft, want kan het op deze moment niet checken. Loop in een landschap vol met velden met hazelaars, (voor de nootjes die in de choco zitten ) en pruimen, pruimen en nog eens pruimen. Vroeg mij hoe ze dat oogsten, maar deze namiddag gezien. Ze hebben tractoren die een soort paraplue rond de boom zetten en dan wordt de stam eens door elkaar geschudderd en alle pruimjes vallen erin. Toch slim hé, die Fransen.
Ondertussen veel mooie steden gezien. Perigeux o.a. Daar 2 dagen gestopt voor de voetjes..... Het was er marktdag. Kraampjes vol met foie gras. Allemaal mooie kleurtjes van verschillende specerijen. Mocht ik hier wonen, je kon mij rollen denk ik. Bergerac, voor de wijn. Ik liep daar van het ene Chateaux naar het andere.
Door die 2 dagen te stoppen heb ik mijn maatjes-pelgrims moeten laten vertrekken. Dus ben alleen en dat valt niet mee. Zeker 's avonds niet. Maar ...... ik weet wel, ik heb er zelf voor gekozen. Doordat de voeten toch niet zijn zoals het moet (heb ondertussen blauwe teen met blauwe nagel die er één van deze dagen wel af zal vallen) loop ik geen 25 km./dag meer. Meestal rond de 17 à 18 km. Daardoor zal ik Spanje pas bereiken rond 3/10. En dan nog 800 km. te gaan.
Voor iedereen die ondertussen allemaal die lieve mailtjes gestuurd hebben, heel erg bedankt hoor. Ik doe verder mijn best voor jullie allemaal want nu terugkomen, ...... ik zou niet durven. (maar eerlijk ...... soms wel willen)
Momenteel zitten wij (ik en de rugzak) in Saint-Leonard-de-Noblat. Een ganse mond vol, voor toch wel een heel mooie stad en dan mag de naam al eens een beetje langer zijn. Ben hier van op de middag en ga na mijn blogje bij te werken een beetje den toerist uithangen. Er is hier immers van alles te zien en eventjes slenteren mag ook al eens, toch? Lig momenteel in super-refuge met van alles erop en eraan. Heb zelf al mijn kleren eens deftig kunnen wassen in een wasmachine met echte zeep en wasverzachter, dus morgen zal ik er weer "proper" bijlopen. Voetje is nog niet helemaal beter, dus de etappes worden een beetje ingekort. Hopelijk kom ik toe met mijn tijdskrediet om er te geraken. Zal wel zeker? Het leven van een pelgrim, het gaat niet over rozenblaadjes, maar over wegjes vol met keitjes of rotsblokjes. Maar heel mooie vergezichten, met veel verlaten dorpjes. Waar zijn al die mensen toch? Veel gesloten huizen. Bij navraag steeds dezelfde uitleg. Jonge mensen verlaten de dorpen om elders werk te kunnen vinden en ouderen blijven ter plekke. Wat desolaat moet het zijn om hier in de winter te moeten wonen, zonder winkels of buren die iets voor je kunnen doen. Ik begrijp het niet hoe ze hier dan overleven?
Morgen of overmorgen, Limoges. Je weet wel, gekend om zijn procelein. Dus ook weer veel te bekijken waarschijnlijk. 't Ja, ik ga er echt nie geraken denk ik.
Helaba, de mannen Vandaag ben ik eens afgeweken van mijn alleen-lopen en meegestapt voor een kort tourke van rond de 15 km. met 2 echte Fransmannen uit Parijs. Zeg nu zelf, dat kon ik toch niet laten liggen hé. De tocht ging vandaag naar La Souterraine. Vertrokken om 8u. met een licht ontbijtje, want gisteren was het een beetje "uitgebreid" geweest. Alles ging goed, een mooi zonneke, nog niet te warm, wegeltje in, wegeltje uit, bergje op en af en ondertussen luisteren naar de conversatie van de 2 Parijzenaars. (schrijf je dat zo ?). Aangekomen ginds ging het een beetje minder. Kreeg pijn in mijn rechtervoet. Het tempo lag hoog en ik wou meekunnen. Afscheid genomen aan het station, want de 2 gingen naar huis om volgend jaar terug te starten voor een volgend stukje. Direct naar apotheker gegaan en wat mijn voet mij reeds had verteld, was waar - tendinitis - Ik weet nu hoe het voelt. Het was er zo ineens, niets voelen aankomen. Mijn verstand zegt, 2 dagen rusten en in een hotel op bed gaan liggen en daarna verderzien. 'k Mag er niet aan denken. Toch nog tot in de bib geraakt om blogje aan te vullen. Dus, lieve mensen, ik zal maar doen wat mijn verstand zegt en wijs zijn. Tegenvaller want ik was juist terug goe bezig. Vanaf nu, enkel nog alleen 'mijn' tempo en Parijzenaars laten lopen
De dagen volgen elkaar op. Weekdagen, weekends, alles vloeit in elkaar over. Ritme van de dag: rugzak vullen, zien of je niets vergeten bent, beetje eten, stappen, 's avonds een plaatske zoeken om te slapen. Eentonig zullen jullie zeggen, Ja soms is dat ook wel zo, en soms ook weer niet. Ah ja, dag per dag. Ze zeggen dat ik over het middelpunt van Frankrijk zit, maar .... ikzelf merk daar niets van.
'k Zit ibn Chateumeillant: zoeken jullie maar eens op. Heel heet vandaag en gelukkig was ik hier reeds om 14u. zodat de grootste hitte mij gespaard bleef. Toch nog 2 km. gelopen om een PC-tje te kunnen bemachtigen. Goe van mij hé.
Geen grote verhalen te vertellen.
Het ga jullie allemaal goed.
Voor den bureau: 'k mis jullie wel hoor en Saga ook een beetje
Zaterdag -14/08/2010 Ja, we zijn terug goed gestart en het ritme zit er terug in. In Parijs zat ik eventjes vast; ik bedoel geen trein op het juiste moment, dus 'een nachtje in Parijs' - niet onder een brug, maar in een hotel. (veel te duur, maar ja ...). In Vezelay terug 'de klim' gemaakt naar de basiliek (om het een beetje goed te maken) en daar overnacht en daarna terug op weg. Ondertussen een paar pelgrims ontmoet, maar niet veel. Ik dacht dat ik er meer ging tegenkomen. Vandaag zaterdag zit ik in Charité Sur Loire. Er zijn hier heel veel stadjes met sur....... en veel riviertjes dus, is het logische zeker.... Als zit weer volzet. Ook hotels. Geen plaats dus. Ik mag zelfs niet 'onder tafel' slapen op mijn matje. Dame van het Office de Tourisme stelt voor om mij naar Nevers te brengen en daar in het klooster te slapen. Alhoewel ik het niet graag heb (want dan zit ik 2 dagen vooruit zonder te stappen) kan ik niet anders. Aan een deur gaan bellen voor een bedje te vragen durf ik niet goed, dus ik zal wachten tot deze dame gedaan heeft met werken en deze avond met haar meerijden naar de zusters. Het kan niet anders. Vergeef me Sint-Jacob. Ik ga da goemaken, maar .... weet nog niet goed hoe ? Het landschap is veranderd van graanvelden naar bossen, zeg maar wouden. Kilometers lange stukken rechte weg. Mooi, maar het is wel ééntonig. Gisteren was het een bewolkte dag en dan is het in zo'n bos toch maar een beetje eng. Vandaag een klein zonnetje en dan ziet alles er weer anders uit. Iedere dag is anders. En voor de rest, niet veel nieuws. Stappen, stappen, stappen. Vanaf 7u. tot zo'n 16u. in de namiddag. Ik ga dat nooit meer gewoon kunnen worden denk ik om een ganse dag binnen te zitten. Zeker 's morgens vroeg is het zalig om buiten te lopen. Voetjes zijn dan uitgerust, zonneke komt op en niemand te zien.
Zo, ik ga hier nog eens naar de Loire kijken en strakjes kom ik dan terug naar mijn taxi voor deze avond.
Zaterdag 07/08/2010 Eventjes een dienstmededeling: WIJZIGING VAN ROUTE Ik was dus in Vezelay en had daar een extra dagje rust voor mijn teen. Gepakt en gezakt stond ik vrijdagmorgen klaar om terug te vertrekken. Doch, Guido, die mij was komen bezoeken had last in zijn rug en kon de vele kilometers terug, niet zelf rijden. Daarom beslist om samen terug naar huis te komen met mij achter het stuur. Ik was wel teleurgesteld maar het kon niet anders. Thuisgekomen leek alles zo "anders", ik was er nog niet klaar voor. Het kwam zo plotseling. In Vezelay hadden we de route in de Morvan met de auto eens gaan verkennen. (Heel mooi, overal bossen, meren en ...... geen heuvels meer maar echte bergen). Ben er een beetje bang van geworden en daarom hier thuis nog gekeken voor een andere route. Welliswaar terug vanuit Vezelay maar over Nevers, Limoges, Perigueux en in Montréal-du-Gers terug aansluiting met de GR 65 naar Saint-Jean Pied de Port. Heb Franse Topogids en daardoor voel ik me toch wat veiliger met dit boekje als leidraad. Rode route wordt de nieuwe. Vroeger gepland was, de oversteek van Vezelay recht naar beneden naar Le Puy en dan de paarse route. Ik denk dat ik het niet zou aankunnen en dan zou moeten opgeven en dat zou geen goed doen aan mijn gemoedstoestand. Daarom ..... de opgegeven adressen voor Poste Restante gelden niet meer, maar vanaf St.J. Pied de Port dan weer wel. Sorry voor diegenen die misschien reeds geschreven hebben (in denk bv. aan Gregory) Het traject nog volledig uitschrijven lukt niet meer in deze korte tijd, want maandag vertrek ik immers terug met volgende vervoermiddelen (te voet/de trein/de TGV/de bus of taxi/de trein/te voet naar Vezelay. Daar 's avonds dan slapen en dinsdag terug op pad. Om mezelf een beetje op te peppen beschouw ik deze week dan maar als een rustweek voor mijn teen. (die is ondertussen terug mooi aan het genezen)
Groetjes van Carine (die eventjes terug was "in de bewoonde wereld")
:
Of ook zonder. Velen laten hun bagage 's morgens ophalen en die wordt dan vervoerd naar het volgende slaapadres. Kan mij het gevoel van te stappen zonder rugzak moeilijk indenken. Ben er ondertussen waarschijnlijk reeds een beetje mee vergroeid 
. Vandaag in Lychos. Het eerste dorpje in Baskenland/Frankrijk. 
en ..... het lukt. Binnen 2 dagen nemen wij afscheid want dan 'treint' zij terug naar huis en dan probeer ik in Spanje een ander stapmaatje te vinden. Keuze genoeg 
(maar eerlijk ...... soms wel willen)
naar Vezelay. Daar 's avonds dan slapen en dinsdag terug op pad. 
