✉  Dagverslag:

We hebben goed geslapen en staan om 7 u30 klaar om de eerste dagtocht aan te vangen. We trekken door de sneeuw; jaja in Roncesvalles en de eerste kilometers door de bossen moesten we geregeld door de sneeuw.

Het Pyrenese deel van Navarro, wordt gekenmerkt door een typische bouwstijl, met name witgekalkte huizen met natuursteen kozijnen rond de ramen en deuren. Alles is buitengewoon netjes en goed onderhouden. In het eerste dorp Burguete stoppen we voor ontbijt (koffie met broodje eieren met spek).  De te volgen paden en wegen lopen vanaf dan bijna uitsluitend door bossen en weilanden, op en af, soms  vrij pittig. Het uitzicht bovenop de pas van Metzkiritz én de Passo Erro gaat verloren in een hardnekkige mist, die slechts veel lager oplost, wanneer we terug door de bossen trekken. We nemen onze tijd en verpozen waar mogelijk.  Hier en daar ontmoeten we pelgrims (2 Spanjaarden een groepje duitsers, 2 Zwitsers, een roemeense en de onvermijdelijke Hollanders - sorry Leonie en Nico). Het openingsgesprek begint steevast met de vraag waar ze vandaan komen en waar ze gestart zijn. Toch probeert iedereen op zijn eigen tempo te blijven in de wetenschap dat dat het beste is om zonder problemen de etappes af te werken en Compostela te halen. Dieper kennismaken zullen we hoogstwaarschijnlijk wel in de refugios. Na een goeie 6 uur stappen belanden we in Zubiri, waar we stoppen voor vandaag. We hebben ons voorgenomen geen al te lange trajecten te stappen zodat we genoeg tijd overhouden om één en ander te bekijken, fotos te trekken en ons eigen goed te verzorgen. Op die manier zijn we ook tijdig aan de overnachtingsplaats.

 

😪  Overnachting:

Albergue Zaldiko, Puente de la Rabia 1 (privaat 10€)

De herberg is schoon, goed onderhouden en de douches zijn heerlijk. Er zijn 24 plaatsen in stapelbedden en wij zitten op een  kamer van 8, maar er komt voorlopig niemand bij zodat we kunnen hopen op een rustige nacht. Er is gratis wifi en er zijn lockers. 

Grijs, geen zon, uitvallende mist, geen regen, 6°-10°

Zwaar bewolkte lucht, 6° - 12°

Pamplona(490m) - Cizur Menor(480m) - Zariquiegui(620m) - Sierra del Perdon(780m) - Uterga(495m) - Obanos(415m) - Puente la Reina(346m)

 We hebben al bij al een goede nacht gehad doordat de Albergue nog geen vierde volzet was, maar we hebben ons onmiddellijk de bedenking gemaakt dat dit in het seizoen een zeer drukke slaapplaats moet zijn met ontoereikende sanitaire voorzieningen.

 Het heeft deze nacht blijkbaar fel geregend, zodat we tussen de plassen moeten slalommen om de kletsnatte stad in dalende lijn te verlaten; evenwel niet zonder onderweg in een zeldzaam geopende koffiebar ( 't is zondag) een ontbijt te nemen. De afdaling uit Pamplona wordt al direct gevolgd door een klim naar Cizur Menor. Vandaar krijgen we uitzicht op wat ons te wachten staat: de Sierra del Perdón. De klim naar de pas, voorafgegaan door enkele heuvelruggen voert ons weg van het voorgebergte van de Pyreneën naar het meer zuiderse Navarra.

 De Sierra lijkt wel een muur met daarop de windmolens als uitdagers voor ons, de moderne Don Quichotes. Het is zwoegen op het stijgende, beslijkte en gladde pad. Gelukkig regent het niet en is het niet te warm. Bovenop de pas is het uitzicht prachtig, met aan de ene kant -in het noorden- het voorgebergte van de Pyreneën en aan de andere kant voor ons het meer mediterane droge zuiden. Al de tijd hebben we amper vijf mensen (allen pelgrims) gezien. De afdaling van de pas naar het dal voor Uterga is inspannend en ronduit gevaarlijk voor de voeten. Het pad is steil, sterk geërodeerd en bezaaid met kleine en grote keien en voert ons, door bosjes steeneiken en dicht struikgewas, het dal in, op en over wat zachtglooiende weiden en velden (voornamelijk erwten).

Vanaf Obanos gaat het dan verder in overwegend dalende lijn naar ons einddoel voor vandaag. Puente la Reina blijkt een mooi middeleeuws stadje te zijn, charmant en knus. 
  Het vinden van een Albergue verloopt deze keer echter nogal moeilijk. De twee ons bekende refugios zijn nog gesloten en het toerismekantoor sluit zijn deuren -dat noemt men de deur op de neus krijgen- vlak voor onze aankomst (14uur) . Na een zo inspannende en vermoeiende tocht is een zoektocht met volle bepakking een beetje balen. Maar God blijkt met ons, want het blijft niet alleen droog, we vinden bovendien bij toeval een pas geopende Albergue op 200m van de StJacobsroute. We checken in, douchen, rusten wat en we schrijven dit verslag.

verdere planning: Gaan eten in het stadje en .... jawel .. dodo

Albergue Puente (2014)
30tal plaatsen in 5 kamers. Zeer vriendelijke ontvangst. Alleen met ons beiden op een kamer van acht. Zeer netjes. Proper beddengoed en dekens, wifi, douches en wc per kamer. Was- en droogmogelijkheden. Voor de prijs van 12 €  pp, ontbijt inbegrepen. Top!

Overvloedige regen, fris (6 tot 8°)

Puente La Reina(346m) - Cirauqui (500m) - Lorca(480m) - Villatuerta(440m) - Estella/Lizarra(440m)

Het heeft de ganse nacht geregend, maar dat heeft ons niet belet om goed te slapen. We ontbijten met Ko, een Zuid Koreaan (Ko zonder Rea op camino 😊). Hij meldt ons "it rains cats and dogs", terwijl wij het enkel pijpenstelen zien regenen. We lijken net commando's, wanneer we gehuld in onze regencapes van den armen belsj (armée belge) de regen induiken op zoek naar beter weer. We worden het dal uitgeleid via een vrij steile klim. Achtervolgt het gebergte ons of zoeken wij het op? Feit is dat we alweer heuvel op, heuvel af moeten. Dit zal evenwel niet onze grootste zorg worden, evenmin als de regen die zonder stoppen, van gieten over drasjen naar miezeren zal evolueren. Het is het te volgen pad, dat overspoeld wordt door modder en dat bij wijlen in een snelstromende beek verandert, dat onze grootste hindernis zal vormen. Het opzoeken van min of meer drogere stukken vergt vaak acrobatenwerk of noodzaakt het maken van korte omwegen. Wanneer we de zoveelste keer de schuine kanten van een holle weg (bolle beek) moeten opklauteren gebeurt het onvermijdelijke: ik glij weg, kan door mijn zware rugzak niet corrigeren en beland op mijn zij in de blubber net naast het wassende water. Een spat vuil min of meer, zou je denken, maar dit is meer dan wat vlekjes, het is een volledig door modder besmeurde en door water doorweekte linkerkant. Gelukkig zijn we al dicht bij ons doel en zijn de laatste heuvels al in zicht.

  De pelgrims die we in dit hondenweer onderweg tegenkwamen waren weinig spraakzaam. Enkel een van de duitse meisjes, waarmee we eerder reeds kennis maakten en een Catalaanse jongeman hadden zin in een babbel. De anderen beperkten zich tot 'Ola' en sjokten -net als wij- gelaten verder. 

  Onze capes hebben ons lichaam en rugzak droog gehouden en onze beenstukken (getten) hebben hetzelfde voor onze voeten gedaan, maar tegen mijn slipper was geen kruid opgewassen. Verkleund, beslijkt en moe bereiken we om 14u de Albergue van Estella. We hebben onderweg geen enkele keer rust gehouden! Een verkwikkende douche en een kop koffie doen evenwel wonderen. 

  Terwijl Lieve de was doet schrijf ik dit verslag. Ondertussen lopen alsmaar meer natte en beslijkte pelgrims de herberg binnen. Het wordt druk op de kamer, maar de bedden boven ons blijven voorlopig leeg.

De verdere planning is bekend: pelgrimmenu en dodo 

Albergue de Peregrinos, calle La Rua 50

Stapelbed op kamer van 12: 6 euro
alle voorzieningen. Uitgeleefde indruk. Oud sanitair. Rumoerig.

Zwaar bewolkt, grijs en miezerig - 7 tot 9°

Lizarra/Estella(440m) - Monastério de Irache (500m) - Azqueta (560m) - Villamayor de Monjardin(675m) - Corral Santos(500m) - Los Arcos(440m)

  Gisterenavond vonden wij bij onze terugkeer van het restaurant een volgeboekte kamer terug, 32 pelgrims in 16 stapelbedden met een doorgang van telkens amper één meter. Alle stapelbedden behangen met natte klederen, druipende regencapes en wandelstokken; de gangen ertussen vol rugzakken en schoenen. Toch is het 's nachts opmerkelijk stil (uitgetelde pelgrims!), maar tegen een uur of vijf beginnen de eersten als dieven in de nacht tussen de bedden naar de uitgang te sluipen,  struikelend over rugzakken en botsend tegen rammelende stokken. Vanuit mijn bed zie ik de blauwe ledlichtjes als dwaallichten aan mij voorbijdansen. Even over zessen schrapen wij, in het halfduister zo geluidloos mogelijk onze bezittingen bijeen en trekken er mee naar de eetzaal, waar Ko ons reeds lachend staat op te wachten.  

  We kleden ons aan, vullen en orderen onze rugzakken en kiezen het hazenpad. Ko voorspelt een regenachtige dag. We trekken dan maar gecaped naar de rand van de stad waar we ontbijten vooraleer Lizarra te verlaten. We blijven onze cape aanhouden ook al regent het nauwelijks en dat in weerwil van de steile beklimming naar het klooster van Irache. We komen er bezweet -dus toch nat- aan. Daar ontdekken we aan het plaatselijk wijnhuis een wel heel interessante drinkplaats: twee kraantjes, eentje voor wijn en eentje voor water. Ik kies, mede door mijn gebrekkig Spaans 😇, het verkeerde, dat met de wijn. De camino is ook een beetje afzien.

  Na een praatje met een Australische en een Spanjaard volgen we het sterk golvende pad verder naar het westen. Achter ons ziet het gitzwart, voor ons lichtgrijs, bij gebrek aan beter, het kleur van de hoop. We stoppen niet (er doet zich ook geen mogelijkheid voor) teneinde de regen voor te blijven. Het terrein blijft op en neer gaan, maar de echt steile klimmen of afdalingen blijven uit. Al bij al komen ons een vijftal pelgrims voorbij, terwijl wij er op onze beurt drie achterlaten. De camino houdt schijnbaar winterslaap en in de schaarse dorpen lijkt de siësta permanent. De kilometers schuiven langzaam onder ons door en na een laatste klim ligt Los Arcos voor ons. We dalen het stadje in, doen fruit in voor morgen en vinden gemakkelijk een geschikte slaapplaats. We opteren deze keer voor een pelgrimskamer voor twee, met ontbijt.
We douchen en schrijven ons verslag.

verdere planning: ........... (inderdaad) + (vorige dagen niet vermeld) Skype met de kleinkinderen 

Casa de la Abuela, Plaza de la Fruta 8.

2pers kamer met ontbijt, gedeelde badkamer - 36 euro.

ontbijt klaargemaakt door de hospitalera, zeer gezellig en kwalitatief zeer goed
was en droog: 4 euro
TOP

Koud (4 tot 7°) ! En verder zowat van alles.

Los Arcos(440m) - Sansol(505m) - Torres del Rio(470m) - hermitage Nuestro Señora del Poyo(500m) - Viana(460m)

 We hebben genoten van onze privékamer in de Albergue en we schuiven dan ook meer dan welgezind aan, aan de eettafel in de gemeenschappelijke ruimte. We genieten er van een, door Sara opgediend, ruim ontbijt (voor een pelgrim, vorstelijk te noemen en dat voor amper 3 euro). Onze tafelgenoten zijn een Amerikaan en een Duitser met wie we keuvelen over het weer, de camino, oorlog en vrede. En oorlog wordt het vandaag, een gevecht met de natuurelementen. De debatten worden ingezet met een inktzwarte hemel, een stevige wind en een ijzig aanvoelend regen. Wij van onze kant zetten daar onze regencapes tegenover. Het helpt, ze houden ons op zijn minst droog en windvrij.

  Het traject zal ons vandaag over heuvelrug na heuvelrug voeren. Pittig en soms steil, waarbij ik me afvraag wanneer ik die twee woorden uit mijn woordenschat mag schrappen. Maar die heuvels lijken zo langzaam aan te vervallen tot decorstukken in een 'slecht weer'-verhaal. Hoeveel weertypes kan men op één dag over zich heen krijgen? Achter elke heuvelkam ligt een weersverandering op de loer: hevige wind met natte sneeuw, lichte bries met motregen, zwaar bewolkt maar droog, open helderblauwe lucht met zon (tot tweemaal toe), plotse hagelbuien, gure wind en striemende regen. Maartse buien, aprilse grillen, moet er nog zand zijn.

  Wij onderhouden ondertussen een knipperlichtrelatie met onze regencapes,  aan-uit-aan-uit. Het water heeft ondertussen eens te meer de beken verraden door de kortste weg naar de dalen te kiezen en dat via onze paden. Voor ons een bijkomende hindernissenkoers op onze weg naar Santiago en hopelijk beter weer. De voeten droog houden lijkt een moto zoals het hoofd koel houden. Vermits we vandaag slechts één dorp tegenkwamen en het weer bepaald niet tot picknik uitnodigde, komen we al vroeg in Viana aan (12u30). We houden het voor bekeken en zoeken in de oude stad een restaurant op voor een dagschotel, waarbij we, zonder er erg in te hebben, een fles wijn achterover kiepen (als boete). We kopen nog een brood, jamón en chorizo voor vanavond en checken in in een albergue, die we bij het binnenkomen van de stad passeerden. Het is nu 17 uur en we liggen slechts met vier (wij, een Vietnamees en een Ausie) op een kamer van twaalf, dat beloofd.

  We krijgen bezoek van twee Vlamingen die op een andere kamer liggen. Ze zijn lid van de Heidetochten en wonen in de buurt van Benny en zijn zus (Padstappers). We maken -na een eerste positieve indruk- straks bij het avondeten wel verder kennis.

Verdere planning: (de regelmatige volger ziet de traditie nu enigzins verbroken):  eten in de gemeenschappelijke ruimte, Skype en ... dodo

 

Albergue Izar, c/El Cristo 6

Stapelbed in grote kamer (18 pl) 8 euro
alle voorzieningen, zeer proper, ontbijt 3 euro

Grijs, gure wind, geen regen /  6°

Viana(460m) - Virgen de las Cuevas(400m) - Logroño(385m) - Pantano de la Grajera (440m) - Navarrete(520m)

 Rond 21u30 gisterenavond denderde plots een groep Basken de kamer binnen en rukten ons, in weerwil van hun pogingen om stil te zijn, uit onze eerste slaap. Op de koop toe, voelde onze Vietnamese kamergenoot zich geroepen een poging te ondernemen om snurkend de geluidsmuur te doorbreken,  beter: te slopen. Echt, zo luid, nog nooit meegemaakt. Enkele Basken volgden, zij het minder gedreven. Doorslapen zat er niet meer in.

  Tussen waken en slapen haalden we de ochtend en schoven, eigenaardig genoeg, toch nog tamelijk fris aan de ontbijttafel aan. Het ontbijt viel tegen, lauwe koffie, schaarse keuze. Wat kon er nog meer fout gaan? Het weer? Afgezien van de schrale wind en de grijze lucht viel het mee, geen regen!

  We beginnen dan maar aan de klim naar de oude stad en dat maakt veel goed. De San Mariakerk, het stadhuis en de vervallen San Pedrokerk kunnen ons bekoren. De weg naar Logroño loopt door een uitgestrekte vlakte met zicht op de rondom liggende bergen, vervaarlijk maar gelukkig nog ver af. Voor we de stad bereiken houden we halt bij Felisa,  het oude vrouwtje dat al sinds haar jeugd een stempel geeft aan de voorbijtrekkende pelgrims. In het oude gedeelte van Logroño nemen we even tijd voor een bezoek aan de Santiagokerk, waar we bij O.L.V. van de Hoop, twee kaarsjes -zoals gewoonlijk- branden. Wat verder nemen we koffie in een bar tegenover het parlement van La Rioja, vooraleer we via een uitgestrekt recreatiepark tot aan het stuwmeer van Grajera wandelen. De wegmarkering is er bijzonder: twee ongelijke zuilen met een st jacobsschelp; de steen is dezelfde als de steen op het graf van de ouders van Lieve. De camino is peinzen, denken, herinneren, ....

  Het rondje stuwmeer sluit naadloos aan bij de klim naar het kruis op de heuvel even voor Navarrete. Vandaar lopen we op een wegeling langs de autostrade. Tussen het draadwerk van de afsluiting hebben honderden voorlopers met twijgjes kruisen geweven; wij voegen aan de lange rij een kruis toe. Het doet ons denken aan kleinzoon Leon en zijn onophoudelijk verzamelen van twijgjes. De camino is peinzen,  ...

  We dalen opnieuw, maar uiteraard ligt Navarrete op een heuvel, die we stormenderhand (of iets minder) innemen. In de gemeentelijke albergue (de overblijfsels van het uit de 12de eeuw daterende hospital de perigrinos komt niet in aanmerking) krijgen we, samen met twee Amerikaanse vrouwen en een mopperend Spanjaard een kamer van 9 (4 stapelbedden en 1 bed) toegewezen. We liggen allen onderaan, afwachtend of nog iemand wordt toegevoegd.
 Probeem: geen wifi. Maar om het thuisfront niet teleur te stellen trekken we naar een bar met wifi,  waar we -omdat ik niet snel kan typen- een volledige fles Don Jacob bestellen (hopelijk voldoende). Daar schrijven we dit verslag. 

verdere planning: pelgrimmenu (met een nieuwe fles) en dodo 

Albergue de Peregrinos de Navarrete, calle San Juan

Stapelbed 7 euro
Geen wifi !!!