t Was vandaag onze laatste stapdag van deze gecombineerde camino. We vertrokken in Leon tot Oviedo (camino de San Salvador), dan stapten we naar Avilés om over te gaan op de camino del Norte die in Arzua samenvloeide met de camino Frances, zodat we inderdaad onze laatste dag stapten naar het einddoel van de camino : Santiago de Compostela.
Om kwart voor zes liep de wekker af vanmorgen, we wilden immers Santiago bereiken voor t middaguur, om eventueel de pelgrimsmis nog bij te wonen. Brengt met zich mee dat in het donker gestart werd, met pillamp door t bos.. gelukkiglijk kwamen we de boze wolf niet tegen!
We hielden n goede kadans erin, en gunden ons onderweg n minimum van rust.
t Werd zeer bekend terrein : eerst, halverwege door Lavacolla gestapt, waar de pelgrims in vroegere tijden zich n laatste keer gingen wassen in t riviertje, om iets of wat presentabel aan te komen op t eindpunt van de pelgrimstocht naar het graf van Sint Jacobus. Wij hadden ons vanmorgen al gewassen, dus konden we daar rustig doorstappen.
En n 5-tal km verder is er dan Monte do Gozo, n immens complex, dat gebouwd werd ter gelegenheid van het pausbezoek aan Santiago, als k me niet vergis in 1993... 4500 slaapplaatsen, winkels, restaurants enz... Ook bekend om zn mooi uitzicht op Santiago dat je vanop de berg, in de diepte ziet liggen...
Die slaapplaatsen liggen in zowat 30 gebouwen, met gemiddeld 150 bedden per gebouw. Op dit ogenblik is er zo maar 1 gebouw open voor de pelgrims, hetgeen ruim voldoende is. De andere slaap-gebouwen zijn nog bemeubeld, maar zijn naar onze mening niet meer in gebruik, evenmin als al de andere gebouwen.... n Raadsel voor ons, zo'n infrastructuur, zou DDT zeggen, moet massa's geld gekost hebben, en zoals zoveel dingen in Spanje, er gebeurt 'nada' mee. Toch nog gauw even geposeerd tussen de immense beelden van de 2 pelgrims die daar staan te wijzen naar het einddoel, de kathedraal van Santiago.
Een boogscheut meenden we, maar t werden nog ettelijke km.. we werden via n heel andere weg dan vroeger naar Santiago geleid.
De laatste km haspelden we af samen papa Rafa en zn 12jarig dochtertje Irena, die we dagelijks de laatste 150 km tegenkwamen onderweg. We voelden ons n beetje oma en opa voor Irena, die ons zeer gelukkig in de armen viel op de Praza do Obradoiro.
Te nipt om de pelgrimsmis nog te halen, vermits we onze rugzak nog ergens kwijt moesten.. sinds enkele jaren mag die niet meer de kathedraal mee binnen, 'dankzij' de terroristen...
Dan maar mee met n oud dametje die ons n privékamer met bad verhuurt voor 2 nachten. n Paella'tje gaan eten in één van de kleine zijstraatjes, en dan op zoek naar onze vrienden pelgrims die al voor ons aankwamen, of die nu binnenstapten. n Fijn gevoel kregen we weer toen de 8 Spaanse tieners uit Valencia ons kwamen omhelzen, de 2 Spaanse tieners uit Barcelona, de 6 Duitse pelgrims van de streek van Berlijn, en later op de avond de 2 lieve Nederlandse dametjes (Ria en Nelly) uit Venray.
Nog wat gesprekken gewisseld met 2 Sloveense dames, en n Italiaan, die charmevol ons ophemelde tijdens het stappen.
In de late namiddag zijn we dan samen met de Duitsers onze Compostela gaan afhalen.. n file van minstens 200 pelgrims, maar dankzij de Duitse spitsvondigheid vormden we n groep van 8, hetgeen ons n voorkeursbehandeling bezorgde ! We konden ons 'diploma' netjes 2 uur later gaan afhalen, kant en klaar, zonder wachten !
Morgen gaan we dan naar de pelgrimsmis om 12u, en hopen dan dat de Botafumeiro zal zwaaien.
Onze terugreis is voor vrijdag gepland, tenminste als we de juiste luchthaven vinden
Tenslotte willen we iedereen bedanken voor de heel vele fijne reacties die we mochten ontvangen, via deze blog, via mail, via sms en via Facebook... Teveel om iedereen te beantwoorden soms.... Hopelijk begrijpen jullie dat...
En voor wie er ooit aan denkt om dit ook ooit ns te gaan stappen, zeggen we nu reeds... Buen camino !
t Was vandaag onze laatste stapdag van deze gecombineerde camino. We vertrokken in Leon tot Oviedo (camino de San Salvador), dan stapten we naar Avilés om over te gaan op de camino del Norte die in Arzua samenvloeide met de camino Frances, zodat we inderdaad onze laatste dag stapten naar het einddoel van de camino : Santiago de Compostela.
Om kwart voor zes liep de wekker af vanmorgen, we wilden immers Santiago bereiken voor t middaguur, om eventueel de pelgrimsmis nog bij te wonen. Brengt met zich mee dat in het donker gestart werd, met pillamp door t bos.. gelukkiglijk kwamen we de boze wolf niet tegen!
We hielden n goede kadans erin, en gunden ons onderweg n minimum van rust.
t Werd zeer bekend terrein : eerst, halverwege door Lavacolla gestapt, waar de pelgrims in vroegere tijden zich n laatste keer gingen wassen in t riviertje, om iets of wat presentabel aan te komen op t eindpunt van de pelgrimstocht naar het graf van Sint Jacobus. Wij hadden ons vanmorgen al gewassen, dus konden we daar rustig doorstappen.
En n 5-tal km verder is er dan Monte do Gozo, n immens complex, dat gebouwd werd ter gelegenheid van het pausbezoek aan Santiago, als k me niet vergis in 1993... 4500 slaapplaatsen, winkels, restaurants enz... Ook bekend om zn mooi uitzicht op Santiago dat je vanop de berg, in de diepte ziet liggen...
Die slaapplaatsen liggen in zowat 30 gebouwen, met gemiddeld 150 bedden per gebouw. Op dit ogenblik is er zo maar 1 gebouw open voor de pelgrims, hetgeen ruim voldoende is. De andere slaap-gebouwen zijn nog bemeubeld, maar zijn naar onze mening niet meer in gebruik, evenmin als al de andere gebouwen.... n Raadsel voor ons, zo'n infrastructuur, zou DDT zeggen, moet massa's geld gekost hebben, en zoals zoveel dingen in Spanje, er gebeurt 'nada' mee. Toch nog gauw even geposeerd tussen de immense beelden van de 2 pelgrims die daar staan te wijzen naar het einddoel, de kathedraal van Santiago.
Een boogscheut meenden we, maar t werden nog ettelijke km.. we werden via n heel andere weg dan vroeger naar Santiago geleid.
De laatste km haspelden we af samen papa Rafa en zn 12jarig dochtertje Irena, die we dagelijks de laatste 150 km tegenkwamen onderweg. We voelden ons n beetje oma en opa voor Irena, die ons zeer gelukkig in de armen viel op de Praza do Obradoiro.
Te nipt om de pelgrimsmis nog te halen, vermits we onze rugzak nog ergens kwijt moesten.. sinds enkele jaren mag die niet meer de kathedraal mee binnen, 'dankzij' de terroristen...
Dan maar mee met n oud dametje die ons n privékamer met bad verhuurt voor 2 nachten. n Paella'tje gaan eten in één van de kleine zijstraatjes, en dan op zoek naar onze vrienden pelgrims die al voor ons aankwamen, of die nu binnenstapten. n Fijn gevoel kregen we weer toen de 8 Spaanse tieners uit Valencia ons kwamen omhelzen, de 2 Spaanse tieners uit Barcelona, de 6 Duitse pelgrims van de streek van Berlijn, en later op de avond de 2 lieve Nederlandse dametjes (Ria en haar vriendin) uit Venray.
Nog wat gesprekken gewisseld met 2 Sloveense dames, en n Italiaan, die charmevol ons ophemelde tijdens het stappen.
In de late namiddag zijn we dan samen met de Duitsers onze Compostela gaan afhalen.. n file van minstens 200 pelgrims, maar dankzij de Duitse spitsvondigheid vormden we n groep van 8, hetgeen ons n voorkeursbehandeling bezorgde ! We konden ons 'diploma' netjes 2 uur later gaan afhalen, kant en klaar, zonder wachten !
Morgen gaan we dan naar de pelgrimsmis om 12u, en hopen dan dat de Botafumeiro zal zwaaien.
Onze terugreis is voor vrijdag gepland, tenminste als we de juiste luchthaven vinden
Tenslotte willen we iedereen bedanken voor de heel vele fijne reacties die we mochten ontvangen, via deze blog, via mail, via sms en via Facebook... Teveel om iedereen te beantwoorden soms.... Hopelijk begrijpen jullie dat...
En voor wie er ooit aan denkt om dit ook ooit ns te gaan stappen, zeggen we nu reeds... Buen camino !
Gisterenavond nog naar de pelgrimsmis en -zegen geweest, mooie viering, die we veel te weinig meemaakten op de Camino del Norte. Na de dienst riep de priester ons allen in n cirkel om hem heen, en dan ben je wat fier als je één na één, na al die andere vreemdelingen, kunt roepen dat je 'de Belgica' bent.
Het volksdansen om 21u00 hebben we aan ons laten voorbijgaan, want toen lagen we al doodmoe te slapen !
Vanmorgen toen we de deur van de albergue opentrokken konden we onze ogen niet geloven, n stroom van pelgrims (en we overdrijven nie.) trok aan ons voorbij. Waar we de vorige dagen tot maximum n 40-tal pelgrims zagen, waren er dat ineens honderden ! De Camino Frances inderdaad ! En zo zal dat tot in Santiago zijn !
Malou doet het, ondanks haar blaren wonderwel goed, we stapten trouwens vandaag aan het hoogste staptempo van deze camino ! Zoals we de afgelopen dagen al lieten blijken, kunnen we het heel goed vinden met de jeugdige echte pelgrims, Malou wordt door hun zowat beschouwd als de camino-abuela.
Maar wat we van de huidige laatste 100km-stappers zien tart eigenlijk alle verbeelding, op basketsloefkes, espadrillen, met lilliputters-rugzakjes, of zelfs helemaal geen, maar wel met reuzewandelstokken. t Hoeft ook geen stille bedevaart te zijn, zo'n camino, maar taterend, kabaal makend zoals ze hier rondlopen, das er teveel aan.
Enfin wij blijven onze camino gaan!
Toch nog n tof moment meegemaakt, de afstand begint zn slachtoffers te maken, mankende poottrekkende pelgrims zie je steeds meer en meer. k Belandde plots tussen 2 pelgrims, n Spanjaard en n Oekraïner, geen van beide kon Engels of Frans, enkel hun eigen taal, en kzelf met mn weinig Spaans heb n half uurtje met hun meegestapt en n in n typische pelgrimstaal met ons drieën gebabbeld. De Spanjaard mankte heel erg, had rond O Cebreiro op één dag wat overdreven, en 50 km gestapt, de gevolgen lieten zich nu voelen, vooral bergaf... maar hij moest en zou morgen Santiago halen.
Dat laatste geldt voor ons ook, alhoewel wij, alles in acht genomen, ons nog vrij fris voelen.
We zijn intussen in O Pedrouzo in n hostal terecht gekomen, we schatten dat er hier in totaal zowat 5 à 600 pelgrims zullen overnachten.
Voor wie t niet wil opzoeken, O Pedrouzo, eigenlijk parochie Arca, is n gehucht van O Pino, dat deel uitmaakt van het kanton Arzúa, behorend tot de provincie A Coruña, die op zijn beurt deel is van de autonome staat Galicia in het zuidwesten van Spanje. (en zeg dan nog eens dat het bij ons in België ingewikkeld is).
Morgen gaat dus de poort van Santiago de Compostela voor ons open, en hopen we al onze camino-vrienden gezond en wel tegen te komen.
Waarschijnlijk vallen we in herhaling, maar vanmorgen was t weer starten vanuit het klooster, met de poncho's op.. Motregen... om mismoedig van te worden. Want als er iets is dat ik haat, dan zijn het die poncho's. De regen op zich, daar heb k nog zo geen probleem mee, maar dat gedoe met die poncho, over die rugzak heen, en je zweet eronder gelijk n das. Enfin, n 3-tal keren op en weer af.
We liepen zowat de ganse dag alleen, alleen onze Duitse vrienden liepen we voorbij, en n Pools meisje dubbelde ons. Allemaal camino-vrienden geworden. En plots liep er n eenzaat ons voorbij, nog nooit gezien. En dan komen de klassieke vragen. Where are you from? is altijd de eerste.. Tot hij 'Holland' zei, en toen ging t gesprek natuurlijk verder in t Nederlands. Vertrokken van bij hem thuis in Bergen-op-Zoom op 15 mei, en Santiago was niet zijn eindpunt, want hij trok daarna immers nog door de Camino Portugues op, maar dan in tegengestelde richting, tot in Lissabon, waar zn lief m zou oppikken rond 15 oktober... Duidelijk n avonturier.
Maar nog even terug naar gisteravond , we gingen om 19u naar de vespers, n vervelend afgerammel van Spaanse gebeden, dachten we vooraf, maar toen we drie kwartier later naar buiten stapten, had niemand zich verveeld.. n Afwisseling van gebeden en vooral gezangen van zo'n 20 trappisten, begeleid op orgel en (we denken) n spinet of klavecimbel.. wondermooi !
Terug naar vandaag, het parcours was niet veel zaaks, 90% op asfaltwegen, en dus weinig natuur te zien.
Aankomst in Arzúa : bekend terrein voor ons, samen waren we hier voor t eerst op de Camino Frances in 2013, en samen met Ozzie was k hier in 2015 op de Camino Primitivo. Nu komen we van de Camino del Norte, en zoals je wel zult begrijpen, komen al die caminos hier samen. Tweemaal sliepen we in albergue Ultreia, dus wij weer daar naar toe, maar 'completo', dus 50 m opgeschoven naar de albergue Camino.. Even mooi, maar tot 16u waren hier in totaal maar 3 pelgrims ingeschreven !
Malou heeft wat last van haar blaren, en doet n dutje.
Straks plannen we nog n bezoek aan de kerk, met pelgrimszegen denken we, en daarna hopen we dat er wat volksdansen zijn op t plein aan de Rua Lugo, zoals de vorige keren.
Voor de 2 volgende dagen staat er telkens nog n etappe van 20 km op t programma. De Camino del Norte-rust is voorbij, want hier lopen honderden pelgrims rond in t stadje, en dus zullen we vanaf nu niet meer eenzaam stappen op de camino !
Waarschijnlijk vallen we in herhaling, maar vanmorgen was t weer starten vanuit het klooster, met de poncho's op.. Motregen... om mismoedig van te worden. Want als er iets is dat ik haat, dan zijn het die poncho's. De regen op zich, daar heb k nog zo geen probleem mee, maar dat gedoe met die poncho, over die rugzak heen, en je zweet eronder gelijk n das. Enfin, n 3-tal keren op en weer af.
We liepen zowat de ganse dag alleen, alleen onze Duitse vrienden liepen we voorbij, en n Pools meisje dubbelde ons. Allemaal camino-vrienden geworden. En plots liep er n eenzaat ons voorbij, nog nooit gezien. En dan komen de klassieke vragen. Where are you from? is altijd de eerste.. Tot hij 'Holland' zei, en toen ging t gesprek natuurlijk verder in t Nederlands. Vertrokken van bij hem thuis in Bergen-op-Zoom op 15 mei, en Santiago was niet zijn eindpunt, want hij trok daarna immers nog door de Camino Portugues op, maar dan in tegengestelde richting, tot in Lissabon, waar zn lief m zou oppikken rond 15 oktober... Duidelijk n avonturier.
Maar nog even terug naar gisteravond , we gingen om 19u naar de vespers, n vervelend afgerammel van Spaanse gebeden, dachten we vooraf, maar toen we drie kwartier later naar buiten stapten, had niemand zich verveeld.. n Afwisseling van gebeden en vooral gezangen van zo'n 20 trappisten, begeleid op orgel en (we denken) n spinet of klavecimbel.. wondermooi !
Terug naar vandaag, het parcours was niet veel zaaks, 90% op asfaltwegen, en dus weinig natuur te zien.
Aankomst in Arzúa : bekend terrein voor ons, samen waren we hier voor t eerst op de Camino Frances in 2013, en samen met Ozzie was k hier in 2015 op de Camino Primitivo. Nu komen we van de Camino del Norte, en zoals je wel zult begrijpen, komen al die caminos hier samen. Tweemaal sliepen we in albergue Ultreia, dus wij weer daar naar toe, maar 'completo', dus 50 m opgeschoven naar de albergue Camino.. Even mooi, maar tot 16u waren hier in totaal maar 3 pelgrims ingeschreven !
Malou heeft wat last van haar blaren, en doet n dutje.
Straks plannen we nog n bezoek aan de kerk, met pelgrimszegen denken we, en daarna hopen we dat er wat volksdansen zijn op t plein aan de Rua Lugo, zoals de vorige keren.
Voor de 2 volgende dagen staat er telkens nog n etappe van 20 km op t programma. De Camino del Norte-rust is voorbij, want hier lopen honderden pelgrims rond in t stadje, en dus zullen we vanaf nu niet meer eenzaam stappen op de camino !
In de albergue van Roxica, nog ontbijt genomen, 2 tostados met mantequillia ((boter) en aardbeiengelei, grote tas zwarte koffie... nog 2 bananen voor onderweg meegekregen, en op stap ! Weer langs de grote weg, asfalt ! Bah, geef ons maar de bospaden !
Alhoewel t geen echt klimmen was, ging t toch n 5-tal km naar omhoog, om het hoogste punt van deze Camino del Norte te bereiken 710 m ! ..
En dan ging t steeds bergaf, langs weer ns onooglijke dorpjes.. nog gauw n koffietje meegepikt aan 1, om via het meer, met zn ontelbare kikkers, Sobrado de Monxes te bereiken. De albergue waar we naar toe wilden, het cisterciënzerklooster van Santa Maria de Sobrado, hoefden we niet te zoeken, zo indrukwekkend staken de 2 kerktorens boven het stadje uit. Tot onze grote verbazing kwamen wij als eersten toe, en moesten tot 12u00 wachten tot de deuren opengingen. 120 bedden zijn er hier, verdeeld over n 5-tal dormitorios, erg donkere slaapkamers, met erg kleine ramen, in feite zoals je je n oud klooster kunt voorstellen. En oud is t, van in de 10e eeuw, enkele keren vernield, maar zoals één van de paters ons vertelde, door de orde van de heilige Benedictus overgenomen. De restauratie is volop bezig. Eigenlijk zijn wij trappisten vertelde hij ook nog, en wist dat de abdij van Orval, de grootste abdij in België was...
Ons gedoucht, en dan hadden we de keuze, van half 2 tot half 5 in t klooster blijven, of naar buiten, want in die tijd werd t klooster gesloten naar binnen en naar buiten. Wij dan maar naar t dorpsplein, n tinto de verano, n paella en n bocadillo ..
Vooraf nog in de parochiekerk naar de mis geweest, en straks worden we uitgenodigd om 19u00 om de vespers mee te maken, en om 21u00 het avondgebed.. We zullen kiezen voor de vespers.
Is wel wat speciaals, als pelgrim verblijven in n klooster.. is eigenlijk ook het enige 'godsdienstige' dat we konden meemaken op deze Camino del Norte.
Seffens gaan we ook nog ns n rondleiding meemaken in t klooster, maar eerst zorgen dat we etensvoorraad kunnen indoen voor morgen.
Morgen gaan we naar Arzua, en aansluiten op de Camino Frances.. Eigenlijk huiveren we nu al van de gedachte wat we gaan meemaken : de stroom pelgrims groeit immers steeds aan, en vanaf morgen zal het massa-pelgrimage zijn..
We treuren echter niet, Santiago komt steeds nader, en we zullen onze eigen camino blijven stappen.
Koud vanmorgen, brrrrrr... maar geen regen, dus we waren content toen we startten.. maar n vreselijk stuk om t beginnen, 3à4 km langs de zeer drukke baan naar A Coruña, maar voor de rest, n fantastisch mooie etappe. Een heel ander landschap dan de vorige dagen : eerst nog wat de traditionele dorpjes met de verlaten huizen, de koeienvlaaien in de straten, de blaffende aan ketting liggende honden, de slapende katten, en weiden, nog ns weiden... eigenlijk nog de landbouwzone dus... maar stilaan begonnen die maïsvelden, aardappelveldjes over te gaan in 'niets'velden... maar zoveel mooier, eerst de klassieke eucalyptusbossen, die onze neuzen weer open deden gaan en dan afwisselend, sparren- en dennenbossen. En dan, op n bepaald ogenblik, waanden we ons op de Mechelse Heide, alles in bloei... We vergaten daardoor de zwaarte van het terrein... tot k plots, iets voelde, n gevoel dat k nog nooit tijdens t wandelen had. Bij de eerste rust-eet-stop bleek k n blaar op mn klein teentje te hebben.. nu begrijp ik wat Malou elke keer, vanaf de eerste dag meemaakt !
De ondergrond vandaag ook heel verscheiden, eerst dus die asfaltwegen, dan bospaden, en op de 'Mechelse heide' werden het keien, en ganse rots-schotsen eigenlijk. Maar wondermooi !
Omdat het te ver was voor ons om tot de (volgens de boekjes) voorziene slaapplaats te gaan, stopten we na 26 km in Roxica, n albergue waar men moet reserveren. 11 plaatsen zijn er hier, natuurlijk zijn wij de enige buitenlanders, want voor de rest is het hier Duitse invasie. Sympathieke jungle Leuten en n dametje dat haar rugzak niet draagt, maar, op n wagentje voortrekt. Buiten deze herberg, 3 verlaten huizen, en enkele (waarschijnlijk) bewoonde boerderijtjes .. Dat maakt dat hier niks, maar dan ook niks te vinden is. We eten dus vanavond in deze albergue de pelgrimsmenu, en als we morgenvroeg iets te eten willen hebben, en voor onderweg.... ja, u raadt het al, alles draait hier ronde deze albergue.
Nu we t toch over Duitsers hebben, sedert de 1e dag kwamen we n jong stelletje tegen, 3 broers en 1 zus, echte hippies, maar doodgoeie knuppels die zeer vriendelijk waren. Maar echte gipsy's, zonder zorgen, kaarten en voorbereidingen kennen ze niet, ze plukken de dag. Als we hun verwittigen, let op, hier verder gaan heeft geen zin, want je vind geen albergue meer, was t antwoord steeds 'wir sehen...' 's Anderdaags komen we ze dan terug tegen, heel onverwacht, en dan is t, wir haben im Wald geschlafen, of am Meer ! .. Maar t blijven lieve goeie knullen. Tot.. we ze enkele dagen niet meer zagen, van de aardbol verdwenen... Gisteren komen ze plots weer de albergue binnen, met z'n 2en.. Knuffels voor Malou... en waar is de rest van de familie ? .. n heel verhaal : bij t naderen van Ribadeo, 4 dagen geleden zie je met n half oog de 600m (!) lange brug om de stad te bereiken. Maar ze hebben het gepresteerd die te missen, en n 'andere' camino op te gaan, naar t binnenland toe, weer geen betaalbare slaapplaats gevonden, en dus weer maar ns in t bos geslapen in n hangmat, maar in de regen ! Slot van t verhaal, 2 broers haakten uitgeput af, en namen de autobus naar Frankfurt (31u rijden !). De 2 overigen zullen dus doorgaan tot Santiago.. k weet niet of uit ons verhaal blijkt dat we met ze inzitten? Maar gisteren vroegen ze nog n beetje hulp : of ze mn gsm ns mochten gebruiken om 'muttie' te laten weten dat het nog goed met hun ging ! Ruwe gipsy's maar toch met n klein hartje !
Morgen gaat onze tocht naar Sobrado dos Monxes, 17 km, waar we zullen overnachten in n klooster, we kijken er alvast naar uit. Hopelijk kunnen we daar eens wat camino-sfeer opsnuiven... Morgen bereiken we, na enkele km ook het hoogste punt van de Camino del Norte, 710 m. En vlak daarna verlaten we de provincie Lugo, en stappen de provincie A Coruña binnen.
Nog even naar gisterenavond. We wilden in Vilalba bij de feesten, ergens n menu peregrino gaan eten, maar weinig te vinden. We kwamen langs de Torre de los Andrade (15e eeuw), die nu deel uitmaakt van het Parador-hotel. De Paradors maken deel uit van de chiqueste en duurste hotelketen van Spanje, altijd gevestigd in mooie oude kastelen, kloosters enz.. Malou herinnerde zich dat ze in de Paradors altijd n mooie stempel hebben voor in ons prlgrimsboekje. Dus naar binnen, en ons als pelgrim voorgesteld.... geen probleem die stempel, en wij ons terwijl te goed gedaan aan het prachtig interieur van dit oud kasteel. Tot ons oog erop viel dat je er zowaar n pelgrimsmenu kunt krijgen, mits voorlegging van je stempelboekje! De keuze was gauw gemaakt, om 20u30 was ons tafeltje gereserveerd, tussen al die andere afgeborstelde hotelgasten, die de beste wijnen lieten aanrukken bij hun 5-gangen-menu. Voor ons werd het n zeer lekkere insalata mista, n visschotel voor Malou met gekookte aardappelen, en voor mezelf kalfsvlees met patatas bravas, en als dessert, tarta de quesa met rode bosvruchten. Alles opgediend op de mooiste borden, kraakwit tafellinnen, en Parador-bestek.. 15 de man, onze tafelburen betaalden het tienvoud denken we. We hadden wel wat bekijks... Maar mooi om ns mee te maken..
Vanmorgen was t n plezier om op stap te gaan, heldere lucht, makkelijk parcours, licht golvend, met bijna geen hoogteverschillen.
We stapten over n prachtige oude brug bij Saa, waar de Camino Real over loopt. In Alba keken we onze ogen uit t lijf bij t kerkje van San Xoan, met zn neogotisch kerkhof. De siertorentjes met filigrein (k zou eerder zeggen tierlantijntjes) zijn zeer karakteristiek voor dit deel van Galicië.
Hier in Baamonde zijn we gehuisvest in n zeer goed onderhouden albergue met 94(!) bedden, 50 ervan zijn bezet... er is 1 pelgrim van +-50 jaar, zn dochter van 12 jaar (!) en voor de rest allemaal jongeren tussen 18 en 25 jaar.. Maar geen probleem voor ons en ook niet voor de jeugd, we worden zeer gerespecteerd door al de jongeren (Spanjaarden, Duitsers, Russen, Oekraïners, Amerikanen...) we hebben de indruk dat we hun aan hun ouders (of beter gezegd grootouders) doen denken.
We bereikten vandaag ook de laatste 100 km tot Santiago, de km-paal met aanduiding 99,994km staat hier op 100m van onze albergue...
Voor morgen stellen de boekjes n traject van 43 km voor, veel te veel voor ons, daarom kappen we het in 2, n eerste stuk tot Roxica 26km en voor overmorgen 17.
Als we dat overleven, want het is nogal heuvelachtig, dan ligt Santiago bij wijze van spreken, aan onze voeten !
We houden eraan, ook langs deze weg, het allerbeste te wensen aan onze vriend Alex Stulens, die vanaf aanstaande zondag aan zijn eerste camino begint ! Als we ons niet vergissen, de Camino Portugues vanuit Tui ! Alex, we zullen graag je ervaringen horen binnenkort.. Buen camino Alex !
t Was weer van dat deze morgen, vanaf t vertrek : regen ! Poncho's op, en weg voor n korte etappe. Tot 10u00 motregen, daarna opklaringen, en vanaf middag flauwe zonneschijn. We lieten het niet aan ons hart komen, want hier in Galicië, en meer bepaald in de provincie Lugo, kom je terecht in een eerder vlak landschap met weiden, en nog ns weiden, afgeboord met de zo specifieke muurtjes in natuursteen.. nu en dan ns n heuveltje, kinderspel ten opzichte van wat we de afgelopen dagen en weken overwonnen. (We beginnen eigenlijk n beetje fier op ons eigen te worden.) Koeien en paarden, niet te tellen soms, landbouw en veeteelt vieren hier hoogtij. Volgens de boekjes noemt men dat hier 'Terra Chá', n hoogvlakte van +-500m. De dorpen rijgen zich aan mekaar, maar als we niet beter wisten, zouden we zeggen dat de meesten, spookdorpen zijn. Buiten de koeienvlaaien, die ook al niet meer bewegen, totaal geen beweging in de straten, behalve van de katten en honden, waarvan de meesten loslopend zijn ! Maar wat ons hier aanstaat, is de rust waarin je kunt stappen, met paadjes tussen die weiden, en nu en dan eens door n eucalyptus-bos. De stappende jeugd vindt dat maar niks, want van de 20 stappers (want pelgrims kan k de meesten niet noemen) stapten ze met 15 langs de hoofdweg, over de asfalt, niks te zien, buiten razende auto's... maar, naar t schijnt was t 2 (!) km korter.
We bereikten Vilalba in de vroege namiddag, en we dachten eerst dat men hier zo blij was ons te zien, want we werden verwelkomd met tientallen kanonschoten.. bleek dat we terecht gekomen waren, net achter de processie ter ere van San Ramón e Santa María. Festas noemen ze dat hier, van 24 augustus tot 4 september ! ! ! Maar zolang gaan we zeker niet blijven. t Moet n groot feest zijn, want de bisschop van Lugo liep hier ook rond. En afgeborsteld dat de plaatselijken hier rondlopen, n Spaans modeshow bijna ! Nu zijn de 'wereldse' feesten bezig, n soort kermis met braderie, maar met nog veel meer drankstandjes. t Zal deze avond volle bak zijn vrezen we.
n Bezoekje gebracht aan de Santa Maria-kerk.. n tinto verano op n terrasje, en deze avond proberen iets typisch Galisisch te gaan eten.
Je begint te voelen dat Santiago voor t grijpen valt, enfin, morgen onderweg bereiken we de laatste 100km. Straks nog ns uitvissen hoe we de laatste week zullen stappen, n kwestie van de steeds groter wordende massa in de albergues wat te ontlopen !
En... morgen 1 september zullen we meer denken dan anders, aan onze kleinkinderen, want hun boekentas zal nu al wel klaarstaan !
