Rechtstreeks verslag van op de Camino 23/09/12 - 02/10/12
Na lang voorbereiden (en niet alleen op de fiets!) vertrekken de "zwagers" Stefan en Jan, en hun respectievelijke vaders Georges en Luc samen op Pelgrimstocht!
Wie hen graag op hun reis wil volgen, kan terecht op hun "blog"
03-10-2012
dagrit9 (Santiago-Finistere) 135 km
Beste trouwe fans,
Onze Compostella-pelgrim-fietstocht die startte op zondag 23/09/12 in Sint-Jean-met-de-varkenspoot eindigde gisteren (02/10/12 om 19u30) 1008km verder in Cabo Finistera, het echte eindpunt van de Camino, aangeduid door de Compostela-mijlpaal 0,00km. Verder rijden kan echt niet meer of je komt in zee terecht. Deze wondermooie plek geeft uit op de baai van Biscaye die zich oneindig ver uitstrekt. Alle Compostella-pelgrims nemen hier op de rotsen in alle rust en sereniteit afscheid van hun tocht, hun mede-pelgrims, een kledingstuk (wandelaars verbranden hun schoenen die hen tot hier hebben gebracht, wij fietsesrs steken onze versleten fietshandschoenen in de fik). Hier wordt gedronken, gelachen, geweend en gezongen. Anderen trekken zich eenzaam terug en staren naar de zee waarin de zon zachtjes ondergaat. Iedreen is moe maar tevreden. Ook wij. We leggen alles vast op foto, stallen onze fietsen in het busje en rijden naar het hotel. Fotos volgen zodra dat mogelijk is.
Bedankt voor jullie steun. Luc, Georges, Jan en Stefan
dagrit 8 (30/09/12): Sarria - Santiago de Compostela: 140 km
Ziehier een wat uitgebreider verslag met foto's. Ondertussen is het hier al duidelijk herfst. We vertrokken in Sarria om 9.00u 's morgens, zeer fris, weinig wind, en aanvankelijk zonnig. Een paar honderd meter verder reden we door een dichte mist, misschien 50 m zichtbaarheid. Zeer koud aan handen en voeten, natte kledij en fiets, bril vol condens. De zon kwam er geleidelijk aan flauw door, wat speciale zichten opleverde. Na een lange afdaling kwamen we bibberend van de kou in Portomarin aan, waar de zon de mist volledig had opgelost. We kregen een spectaculair zicht vanop de brug op de Rio Mino. In de diepte zien we de ruines van het oude dorp dat onder water kwam te liggen door de stuwdam. Het oude dorp werd steen voor steen afgebroken en hogerop weer in elkaar gezet. Voor de rest van de dag reden we door een zeer heuvelachtig boerenlandschap, soms door eucalyptusbossen. De ene helling was wat steiler dan de andere. In Palas de Rei toch wel wat tijd genomen om te lunchen. Onderweg nog een pittige beklimming naar Arzua. We namen niet de kortste route naar Compostela, maar rustige landwegjes, en dat vraagt wat meer tijd. Opa Luc wou liefst de pijlen "Santiago rechtstreeks" (drukke route) volgen, maar werd ter orde geroepen door de reisleiding. Hij hield dapper vol, en uiteindelijk, de zon nam al duidelijk in kracht af, kwam ineens Santiago in beeld. In Santiago vonden we nog snel de weg naar de kathedraal. De zon zat te laag voor perfecte foto's, maar de contrasten op de groepsfoto zullen we later wel corrigeren met Photoshop... Opa Georges slaagde erin om zijn busje tot aan het grote plein te manoevreren, zodat we vlot konden inladen. Straf. Bleek dat het hotel dat we geboekt hadden een historisch hospitaal-klooster-complex was (Hospederia San Martin Pinario), tegenover de kathedraal. Een behulpzame taxichauffeur toonde ons een parking vlakbij en het achterpoortje van het klooster, zodat we met de baggage, over een donker tuinpad, eindelijk konden inchecken. Het was toen toch al 21.30u! Om 22.00u nog een tof visrestaurant gevonden, dat ons niet teleurstelde. Moe was een understatement. We zijn als een blok in slaap gevallen in ons hospitaalbedje.
Dag iedereen, Hopelijk zijn jullie niet ongerust wegens de laattijdige berichtgeving... Gisteren, zondag, wel degelijk goed gearriveerd in Santiago de Compostela, maar we konnen geen pap meer zeggen en het is gebleven bij wat sms'jes en telefoons... We zijn aangekomen rond 19.30u na een rit van 140 km, 5335 calorieën verbruikt die dag; de zon ging al onder, en we zijn zoals het hoort gearriveerd op het grote plein aan de kathedraal. Opa Luc heeft nu voor de derde dag op rij alles gegeven om te voldoen aan de officiële voorwaarden (route van Ponferrada naar Santiago, in ons geval 250 km, op 2 dagen afgelegd) voor erkenning als fietsperegrino. We huldigen vandaag opa in na ophalen van de oorkonde in het plaatselijke peregrinokantoor. Vandaag ook rustdag (overbodig voor de jonge veulens, maar voor iedereen sowieso welgekomen). Uitgebreider verslag volgt...
Vanmorgen wat zware benen bij het opstaan, en een hoofd dat wat zwaar was, maar het is onduidelijk waar dat mee te maken had: waarschijnlijk te weinig Isostar gedronken. In ieder geval, na 15 min fietsen waren we weer in topvorm voor een zware bergrit. De dag begon zeer aangenaam op de fiets door het prachtige weer. Het was zonnig, wat fris, maar dat is ideaal als je moet klimmen. De hele dag waren we ofwel te warm gekleed (tijdens het klimmen) ofwel te licht gekleed (tijdens het dalen). We hebben hier op televisie gezien dat er in Murcia en Andalucia noodweer is met overstromingen en doden. Het deel van Spanje waar wij doorrijden is het enige deel waar het weer nog goed is. Hadden we begin van de week pech met de hevige wind, dan hebben we nu echt wel geluk om in de zon de twee zwaarste bergritten te doen. In de regen moet dat een verschrikking zijn. We fietsten vandaag door de groene heuvelachtige El Bierzo streek, bekend voor zijn wijnen. We hebben overigens druivenplukkers aan het werk gezien onderweg. Het eerste mooie dorp was Villafranca del Bierzo (510 m). Daar begint de klim van 33 km (!) naar Punta del Cebreiro op 1310 m. Daar rijden we de provincie Galicië binnen. Hierna nog de klim naar de Alto de Poio (1335 m) en de Alto san Roque (1270m). Nadien stortten Stefan en Luc zich in de afdaling en reden Jan op een belangrijke achterstand. Die had wat weinig electrolyten in zijn drinkbussen gedaan, en voelde zich niet lekker in zijn hoofd meer. Liters gezweet tijdens de beklimmingen. Toch veilig beneden gekomen en onderweg assistentie van Georges voor bevoorrading. De (berg)landschappen zijn hier groener dan de voorbije dagen. Ondanks de zwaarte van de rit en de lange middagpauze (met de bocadillo's, dat weten jullie ondertussen) waren we reeds om 17.00u in Sarria. 's Avonds in een Italiaans no nonsense restaurant gegeten, samen met vele andere pelgrims. Het was daar een gezellige drukte. We gaan vandaag eens vroeg slapen. Deze week nog nooit voor middernacht in ons bed gelegen en de wekker gaat af om 7.00u of vroeger. En morgen: een belangrijke dag, en ook nog een belangrijke sportieve inspanning, met aankomst in Santiago de Compostela!!! Speciale groetjes van papa Stefan aan Louise die haar eerste doelpunt heeft gescoord. Ook niet te vergeten de persoonlijke sponsor van Stefan "de Antwaarpse Bicyklette Club" die deze reis volledig bekostigt. Voorzitter Hervé, bedankt. En de factuur volgt wel hé.
Ze is blond (is overigens net naar de coiffeur geweest), gedraagt zich meestal als een kleine bitch, komt voor de middag haar nest niet uit, haat het als je aan haar speelgoedjes zit, maar is best wel lief
Dag trouwe fans, We hebben net onze oudjes onder de wol gestopt en zitten nu aan de bar van ons hotel om jullie nog verslag te brengen van alweer een geslaagde dag. Opa Luc had de rit van vandaag met stip aangeduid op zijn agenda. Hij had ook een duidelijke missie: een steentje uit IJsland droppen aan het Cruz de Ferro. Maar we lopen vooruit op de zaken. De dag begon met een rit door een soort heide-achtig landschap tot Astorga. Onderweg in Villar de Mazarife was er een interessante Jacobskerk met ooievaarsnesten. Foto hier genomen van Luc met standbeeld Sint-Jacob. In Astorga zagen we het sympathieke koppel uit Innsbruck terug, waarmee we in Sahagun hadden kennisgemaakt (zie link); we zijn alvast uitgenodigd bij hen thuis voor Kaiserschmarn en Wienerschnitzel. Zie foto, ter info: mevrouw weegt 50 kg en haar fiets 40 kg. Vanaf hier komen we in een landschap met wilde thijm, heide, hier en daar een boom, langzaam stijgend over een Romeinse weg in de Montes de Leon. Vanaf Rabanal del Camino wordt het serieus klimmen tot de top, 10 km verder. We zitten dan op 1500 m. Vlak voor de top komen we aan het gekende Cruz de Ferro (een eeuwenoud monument). Luc duwt zijn steentje in de boomstam van het kruis, Jan dropt een stukje kassei van zijn terras, Stefan legt een steentje van Ann op de keienberg. Symbolisch leggen de pelgrims een deel van hun last af door het werpen van een steen aan de voet van het kruis. De huidige pelgrim houdt het gebruik in ere als een stap in een nieuwe fase van zijn leven. Daarna volgt een steile afdaling van 22 km richting Ponferrada, de eindbestemming. De tempeliers bouwden hier hun laatste bastion. We logeren hier dan ook gepast in hotel Le Temple de Ponferrada. We hebben nu 6 dagen gefietst en de teller staat op 635 km. De fysiek betert met de dag. Een klimmetje min of meer deert ons niet. Morgen toch wel een zware bergrit richting Sarria, van 550 naar 1400m. We zouden dan ook beter ons bed opzoeken, maar eerst snel nog enkele speciale groeten... Een dikke knuffel van Jan voor Hot Marieke. De quizvraag van vandaag -mooie prijs te winnen- is: wie is Hot Marieke? Maar wel met actiefoto graag. (En hou het deftig hé jongens) (het aantal hits voor onze blog moet nog wat omhoog). Van Stefan aan de vissen: nog even volhouden jongens en meisjes, jullie baasje komt volgende week terug met proviand (chorizohapjes). Wij vragen nog na aan opa Luc en opa Georges of zij nog speciale groetjes willen overmaken, maar dat zal voor morgen zijn. Bye for now.
dag vrienden, Vandaag reden we van Burgos naar Carion de los Condes (96 km). Eigenlijk geen zware rit wat betreft de hoogtemeters, maar er was nog steeds wind, het was koud, en we moesten nog wat recupereren van de helse tocht van de dag ervoor. Georges, van de "responsible young drivers", vond het niet verantwoord dat we weer tussen het drukke verkeer de stad uitreden (ochtendspits, bad experience in Pamplona). Waarschijnlijk was de heilige Antonius aan hem verschenen met die boodschap. We reden met het busje tot Villagonzalo, 4 km buiten Burgos. In Estepar zagen we een indrukwekkend aantal vogels cirkelen, bij nader toezien ging het om vaalgieren, waarschijnlijk rondom een cadaver! Jan wou prompt de streek omdopen tot de "Vallei-van-de-dode-pelgrim" maar eigenlijk begon hier de Terra de Campos, een landschap dat wordt gedomineerd door graanvelden en dorre vlakten. De route klimt tot een hoogvlakte, de Meseta, op een hoogte van 1000 meter. Zeer indrukwekkend, desolaat, oneindig ver kijken zonder enig teken van bewoning of leven. Je moet daar voldoende water proviand meenemen om te overleven (maar wij konden natuurlijk terugvallen op ons busje). Onderweg enorm veel wind en koudegevoel. En een pijnlijke knie voor Jan. In Hontanas ontmoetten de fietsers en de wandelaars elkaar voor het eerst. De camino loopt dwars door het dorp. Hier zien we dat we niet de enige fietsers zijn. We leren Maarten en Theo uit Nederland kennen en zullen hen de volgende twee dagen nog herhaaldelijk tegenkomen. Enkele kilometers voor Fromista kregen we de wind in de rug en kwamen we aan de hoge sluizen van het Canal de Castillo waaraan in de 18de eeuw bijna 100 jaar gewerkt werd. Fromista komt uit het Latijn en betekent vruchtbare tarwegrond. We rijden het vroegere koninkrijk Leon binnen en rijden met de fiets voorbij Fromista nog 20 km tot Carion de los Condes. De wandelaars lopen op een pad naast de fietsers. Het aantal wandelaars neemt overigens voortdurend toe, en we groeten de ganse dag "Hola""Buen Camino""Buenos Dias". Onze overnachting is wel in Fromista, maar gelukkig kan Georges ons met de wagen tot hier terug brengen. We logeren in een Hostal (een soort bed and breakfast). Ons pelgrimgevoel neemt toe van dag tot dag, maar af en toe permitteren we ons toch wat luxe. 's Avonds hebben we ons eens goed laten gaan in een fameus restaurant in Fromista. We vroegen daar dezelfde biefstuk als Contador, gevuld met foie gras voor de ene, en overgoten met kaassaus voor de andere. Over voorgerecht en dessert zullen we het hier niet hebben, maar het was echt gastronomisch!
beste pelgrimadepten, ons vervolg van de tocht... Vandaag was het een overgangsrit van 110 km, maar met de vingers in de neus: de wind was gevallen, 's morgens koud, maar in de namiddag toch 20 °C en zonnig. We zijn letterlijk honderden pelgrims tegengekomen, vooral wandelaars, en één groepje wandelaars in het bijzonder! Het is gelukt, op 410 km van Santiago, hebben we Jan Rumbaut (een collega van Jan) ontmoet, met zijn madame en hun Bretoense vriendin. We wisten dat onze paden hier zouden kruisen, en hebben (op een late wachtdienst in Aalst) op een paar km na kunnen voorspellen waar we elkaar zouden tegenkomen. 's Middags samen een pintje gedronken en een bocadillo gegeten, bijgepraat over de tocht en ervaringen uitgewisseld. De wandelaar schat het fietsen hoog in en omgekeerd denkt de fietser dat wandelen het echte pelgrimswerk is. Fietsers denken in kilometers, en wandelaars denken in dagen. Helaas moesten we alweer verder richting Leon. Onderweg genieten. Geen zere knie meer. We zijn klaar voor het gebergte in de verte, de finale richting Compostela. Logement vanavond opnieuw geslaagd. We zijn blij dat we wat meer luxe genieten als de pelgrims in de refuges ("een half uur tijd om te ontbijten, vlooien als souvenir, ...") Lekker gegeten in oude stad Leon, typisch Spaans (kabeljauw, inktvis, gamba's, gegrilde steak). De wijn niet vergeten. Voor nu: slaapwel. Morgen zware bergrit...
