Na een uitstekende nachtrust in het kasteel ging ik eerst nog even met Dribbel een ochtendwandelingetje maken. Daarna ontbeten we samen met de gravin in de eetkamer. Uiteindelijk was het al 9.45 tegen dat we vertrokken. De weg was niet echt moeilijk; Hélécine lag al snel achter ons en we kwamen terecht op een mooie wandelweg door de velden en de bossen. Zacht glooiend, met af en toe een steiler stukje. De zon stond hoog aan de hemel en al snel werd het bijzonder warm, wat de helft van ons gezelschap uitstekend kon apprecieren, de anderen waren heel wat minder enthousiast. Toen Jodoigne in zicht kwam begon ook de hiel weer fameus op te spelen, dus het tempo was niet écht supersnel. In Jodoigne gingen we eerst onze voorraad aanvullen in de Carrefour om dan op weg te gaan om een wasje te doen; na een kleine week zaten we écht wel door onze kleren heen. Wassen en drogen zorgde voor een flinke pauze, waarna we op zoek gingen naar een plaats voor een laat middagmaal. Die vonden we aan een dertiende eeuws Romaans-Gotisch kerkje met een mooi grasveldje errond.
We besloten nog een vijftal kilometer te wandelen tot Hupaye, een gehuchtje langs de wandelweg. Vanaf nu volgden we de Ravel, een wandel- en fietspad dat aangelegd is in een oude spoorwegbedding, helemaal tot Namen. In Hupaye probeerden we onze beproefde methode: gewoon mensen aanspreken of ergens aanbellen en vragen of men geen pelgrims te slapen wilde leggen. Na enkele tevettgeefse poging was het plots raak! Een koppel met dochter wilde ons gerust hun achtertuin aanbieden. De dochter wees ons de weg, en naa een kleine halve kilometer zagen we haar terug in de achtertuin van haar ouders die later zouden komen. Dribbel was dadelijk hevig geïnteresseerd in de tuinmaairobot, waarin hij een potentiële vriend zag! Wij verkenden het zachte grasveld en waren het erover eens dat dit een uitstekende slaapplaats was. Een lichte dorst maakte zich van ons meester, en Peter trok op pad om ergens een flesje wijn te kopen. Ook dit gebeurde op de beproefde manier, en een kwartier later was terug mét buit; enkele sympathieke buren van onze slaapplaats boden de wijn zelfs gratis aan! Dankbaar aanvaardden we dit mooie gebaar.
Even later kwamen André en Annie kennis maken, en na tien minuten werden we in huis uitgenodigd 'pour boire un verre de vin'. Het waren supergastvrije mensen met wie we honderduit gebabbeld hebben. André bleek nog goed Nederlands te spreken ook, wat hij geleerd had op zijn werk. De onderwerpen die passeerden? Werk, kinderen, kleinkinderen, hobby's, een streepje politiek, ... kortom de dingen die het leven boeiend maken! Tel daarbij uitsekende wijn en enkele versnaperingen, en het werd een heel gezelloge, geanimeerde avond. Toen het bijna donker was nam André ons nog mee met zijn wagen om enkele bezienswaardigheden in de buurt te tonen waar we niet langs zouden wandelen. Een enorm indrukwekkende herenhoeve uit de tijd van de Tempeliers, een tumulus en een flinke vierkantshoeve werden nog bezocht. Terug naar Annie, waar we ons gesprek verder zetten. Voor we het wisten was het bijna middernacht. André bood verschillende keren aan om binnen te slapen, maar het zou waarschijnlijk één van onze laatste mogelijkheden worden om buiten te kunnen slapen, dus we trokken naar onze matrassen.
Heel lang duurde het niet voor we in dromenland waren, maar eerst hadden we het nog over het enorme geluk dat we deze reis hebben om zoveel fijne mensen te leren kennen. Warm, gastvrij, open, ... het is een zegen om op deze manier onderweg te kunnen/mogen zijn!
