Woensdagmorgen stonden we op na een verkwikkende nachtrust. Een lekker ontbijt stond op ons te wachten, en na nog een praatje met Theresa namen we afscheid om opnieuw op weg te gaan, richting Dinant. Al snel bleek dat de hiel van Peter (H) de inspanningen van de voorbije dagen slecht verteerd had, en het werd een trage wandeling met veel pijn. Op enkele kilometers van Namen bleek dat verder stappen geen optie meer was, en samen namen we de beslissing om niet verder te gaan. Een moeilijke beslissing, maar Dirk, Peter en Dribbel beslisten om niet zonder Peter verder te gaan. Zo kwam een voortijdig einde aan onze mooie tocht, waarbij we toch heel wat kilometertjes afgelegd hebben. We schakelden een hulplijn in en tegen 15.30 waren de ouders van Dirk er om ons terug naar huis te brengen.
Het was een boeiende wandeling, met vele mooie, verrassende, ontroerende, sterke ontmoetingen. De gastvrijheid die we mochten ervaren was enorm, en de herinneringen eraan zullen we koesteren. Samen op weg zijn was opnieuw een mooie ervaring, en het feit dat Dribbel deze keer ook van de partij was werd door iedereen als een meerwaarde ervaren. We hebben in die 9 dagen samen mooie momenten en ervaringen gedeeld en het was dan ook belangrijk om er in samenspraak een punt achter te zetten. Volgend jaar pikken we de draad zeker weer op.
Dank jullie allemaal om ons te volgen, via de blog, via facebook, voor de smsjes, het was deugddoend om te ervaren dat we vanuit vele plekken gevolgd werden. Een hele dikke dankjewel ook aan iedereen die ons onderdak bezorgd heeft!
Het was net voor 7.00 dat we gewekt werden door enkele regendruppels na een verder rustige nacht. Dribbel heeft deze keer eens bij Dirk geslapen, wat hem uitstekend beviel. Snel-snel pakten we onze spullen in en liepen naar de achterdeur van het huis, waar André ons al stond op te wachten. Wat is er mooier om de dag te beginnen dan een tas leekere koffie?? Wel, een lekker ontbijt bijvoorbeeld, met heerlijke kazen en zelfgemaakte aardbeienkonfituur! De koffie werd intussen vlot bijgevuld en opnieuw werd een fijne conversatie onderhouden. Na het ontbijt konden we ook nog eens douchen; een zalig gevoel om twee dagen na elkaar als propere mensen door het leven te gaan. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van deze ontzettend fijne en lieve mensen! André en Annie, een hele dikke merci voor een avond en ochtend die we ons nog lang en dankbaar zulllen herinneren!
Op weg dus weer, naar de Ravel en die verder wandelen. Na een goede 5 kilometer werd het tijd voor een kleine pauze bij het prachtig gerestaureerde stationsgebouw van Ramillies. Intussen waren er al enkele druppeltjes gevallen, maar de voorspelde stortbuien bleven voorlopig nog uit. We volgden de weg verder, en sneller dan verwacht waren we in Eghezéé, een potentiële plaats om te overnachten. Daar kregen we een berichtje van Hilde, een vroegere fijne collega van Peter, die wist te vertellen dat goede vrienden van haar pelgrims onderdak boden in Namen. En opnieuw bleek heel duidelijk dat het niet belangrijk is wat je kent maar wel wie je kent; de naam van Hilde deed wonderen, en we waren verzekerd van een slaapplaats in Namen. Enig probleem: dat was nog eens een wandeling van bijna twintig kilometer. De ene vertrok al met meer goede hoop dan de andere, en omwille van de opnieuw opspelende hiel (de enige minder leuke constante tijdens deze reis) pauzeerden we om de drie kilometer eventjes. Tussendoor passeerden we een indrukwekkende tumulus en de oude Romeinse steenweg! Maar ons einddoel naderde dan ook met rasse schreden! Af en toe viel er nog wat regen uit de hemel, maar al bij al mochten we zeker niet klagen, en het was onder een voorzichtig zonnetje dat we Namen binnen stapten tegen de klok van zessen.
In het centrum stopten we nog even om onze aankomst op gepaste wijze te vieren, en tegen 19.50 waren we bij Theresa en Jean. Een verkwikkende douche zorgde ervoor dat we ons opnieuw mens voelden, en we konden dadelijk erna aan tafel gaan voor een lekkere pasta, brood met kaas en meloen. Tel daar een wijntje bij en je begijpt dat het eens temeer geen foute maaltijd was! Tijdens de maaltijd was de camino een dankbaar onderwerp, en we werden vergast op verschillende anecdotes van mensen die hier voor ons verbleven hadden. We wasten nog af, en daarna was het tijd voor Dribbel zijn avondwandeling (hij krijgt er maar niet genoeg van) langs de oever van de Maas. Nog even Rummikubben en dit verslag schrijven en we gaan slapen!
Na een uitstekende nachtrust in het kasteel ging ik eerst nog even met Dribbel een ochtendwandelingetje maken. Daarna ontbeten we samen met de gravin in de eetkamer. Uiteindelijk was het al 9.45 tegen dat we vertrokken. De weg was niet echt moeilijk; Hélécine lag al snel achter ons en we kwamen terecht op een mooie wandelweg door de velden en de bossen. Zacht glooiend, met af en toe een steiler stukje. De zon stond hoog aan de hemel en al snel werd het bijzonder warm, wat de helft van ons gezelschap uitstekend kon apprecieren, de anderen waren heel wat minder enthousiast. Toen Jodoigne in zicht kwam begon ook de hiel weer fameus op te spelen, dus het tempo was niet écht supersnel. In Jodoigne gingen we eerst onze voorraad aanvullen in de Carrefour om dan op weg te gaan om een wasje te doen; na een kleine week zaten we écht wel door onze kleren heen. Wassen en drogen zorgde voor een flinke pauze, waarna we op zoek gingen naar een plaats voor een laat middagmaal. Die vonden we aan een dertiende eeuws Romaans-Gotisch kerkje met een mooi grasveldje errond.
We besloten nog een vijftal kilometer te wandelen tot Hupaye, een gehuchtje langs de wandelweg. Vanaf nu volgden we de Ravel, een wandel- en fietspad dat aangelegd is in een oude spoorwegbedding, helemaal tot Namen. In Hupaye probeerden we onze beproefde methode: gewoon mensen aanspreken of ergens aanbellen en vragen of men geen pelgrims te slapen wilde leggen. Na enkele tevettgeefse poging was het plots raak! Een koppel met dochter wilde ons gerust hun achtertuin aanbieden. De dochter wees ons de weg, en naa een kleine halve kilometer zagen we haar terug in de achtertuin van haar ouders die later zouden komen. Dribbel was dadelijk hevig geïnteresseerd in de tuinmaairobot, waarin hij een potentiële vriend zag! Wij verkenden het zachte grasveld en waren het erover eens dat dit een uitstekende slaapplaats was. Een lichte dorst maakte zich van ons meester, en Peter trok op pad om ergens een flesje wijn te kopen. Ook dit gebeurde op de beproefde manier, en een kwartier later was terug mét buit; enkele sympathieke buren van onze slaapplaats boden de wijn zelfs gratis aan! Dankbaar aanvaardden we dit mooie gebaar.
Even later kwamen André en Annie kennis maken, en na tien minuten werden we in huis uitgenodigd 'pour boire un verre de vin'. Het waren supergastvrije mensen met wie we honderduit gebabbeld hebben. André bleek nog goed Nederlands te spreken ook, wat hij geleerd had op zijn werk. De onderwerpen die passeerden? Werk, kinderen, kleinkinderen, hobby's, een streepje politiek, ... kortom de dingen die het leven boeiend maken! Tel daarbij uitsekende wijn en enkele versnaperingen, en het werd een heel gezelloge, geanimeerde avond. Toen het bijna donker was nam André ons nog mee met zijn wagen om enkele bezienswaardigheden in de buurt te tonen waar we niet langs zouden wandelen. Een enorm indrukwekkende herenhoeve uit de tijd van de Tempeliers, een tumulus en een flinke vierkantshoeve werden nog bezocht. Terug naar Annie, waar we ons gesprek verder zetten. Voor we het wisten was het bijna middernacht. André bood verschillende keren aan om binnen te slapen, maar het zou waarschijnlijk één van onze laatste mogelijkheden worden om buiten te kunnen slapen, dus we trokken naar onze matrassen.
Heel lang duurde het niet voor we in dromenland waren, maar eerst hadden we het nog over het enorme geluk dat we deze reis hebben om zoveel fijne mensen te leren kennen. Warm, gastvrij, open, ... het is een zegen om op deze manier onderweg te kunnen/mogen zijn!
7.15 liep de wekker af, en niemand van ons kon vermoeden dat het een dag ging worden met veel verrassende wendingen... we ruimden onze slaapplaats op, gingen even langs de bakker, verfristen ons en wachtten dan op Jonathan en zijn gezin. Om 8.30 waren ze er en hebben we samen ontbeten; een gezellige bende van 11 mensen aan één grote tafel. Jonathan had courgettekoekjes gebakken, een delicatesse die ik zeker ga proberen na te maken thuis. Dan werd alles in gereedheid gebracht voor de viering, en één voor één druppelden de mensen binnen.
De viering was enorm verschillend van wat wij gewoon waren; enorm veel liederen, die enthousiast en luid meegezongen werden door de aanwezigen, onder wie vele kinderen. Jonathan bleek een gepassioneerd voorganger, die de juiste snaar bij de aanwezigen, ook bij ons, wist te raken. Er was livemuziek, veel inbreng van de kinderen, een mooie getuigenis, spontane gebeden, ... het was een enorme ervaring voor ons. Dan gingen de kinderen naar de zondagsschool en werd er voor de volwassenen zeer diep ingegaan op een Bijbelfragment. De gemeenschap is nu net Paulus aan het bestuderen, dus het fragment kwam daaruit. Boeiend, verrassend, eens temeer. Na een slotzang en zegen was er ruimte voor ontmoeting met koffie en koekjes. We voelden ons echt opgenomen in deze fijne groep. Tot slot kregen we een zegen van Jonathan en trokken we weer op weg, mét zelfgebakken koekjes in onze rugzak!
Zoutleeuw lag snel achter ons, maar de viering bood veel stof tot gesprek, en aan een aangenaam tempo trokken we verder. Een heerlijke route was het, door de natuur, zonder ook maar één huis of auto tegen te komen in enkele uren tijd. In Neerhespen begon de warmte toch een tol te eisen; we waren uiteindelijk pas om 12.15 kunnen vertrekken en het was een hele warme dag. Even flakkerde de hoop op toen we een parochiezaaltje zagen, maar dat bleek jammer genoeg gesloten. We zetten ons dan even op de bank om wat water te drinken en Dribbel ook wat te laten rusten toen er plots een dame de straat overstak. Ze nodigde ons dadelijk uit om binnen iets te komen drinken, van een verrassing gesproken! We maakten kennis met Filip en Dominique, twee hele fijne mensen, die ook wel van stappen hielden. Een gemoedelijk en aangenaam gesprek onder het genot van een heerlijk biertje, wat kan een pelgrim meer wensen?? Taart bijvoorbeeld! Dominique bleek vandaag jarig te zijn en besloot de aangekochte taart met ons te delen! Hoeveel geluk kan een mens hebben?? De taart was overheerlijk, het gezelschap fantastisch, de gastvrijheid ontroerend. Met spijt in het hart namen we afscheid van deze weldoeners en trokken we verder.
De warmte werd er niet minder op, en het was een verademing toen er een lang, schaduwrijk stuk aankwam, in de schitterende vallei van de kleine Gete. Wat een natuurpracht, wat een heerlijke groene long, wat een heerlijk gevoel om hier te mogen wandelen! Even een spoorwegbrug onderdoor en aan een Sint-Jobkapelletje trokken we de taalgrens over, op weg naar Hélécine, ons eindpunt van vandaag. Op een straatverkoop/rommelmarkt dronken we nog iets, en laat daar nu net een dame aankomen die enkele jaren geleden ook de Camino gestapt heeft! Gespreksstof te over natuurlijk, en vrolijk maar ook een beetje moe vertrokken we voor het laatste loodje.
Dat weegt gewoonlijk het zwaarst, en ook nu was dat zo; het was uiteindelijk tegen 18.00 toen we aankwamen aan de vroegere Norbertijnenabdij, nu een statig kasteel met een geweldige tuin. En in dat park was een massa volk van de zon aan het genieten. In een popuprestaurant aten we een caesar's salad, en dan begonnen we na te denken over een slaapplaats. We hadden ons er eigenlijk al mee verzoend buiten te slapen (het park zag er heerlijk uit) tot Dirk nog eens op pad ging. Gewapend met enkele telefoonnummers keerde hij terug. Dat bleek een gouden idee te zijn... Prètre Janneau gaf ons de tip eens te gaan horen in het kleine kasteeltje bij de gravin. Het 'kleine' kasteeltje bleek toch redelijk fors uit de kluiten gewassen te zijn...
We belden aan de voordeur en werden begroet dooor een een enthousiaste hond, die Dribbel duidelijk als een indringer zag. Achter de hond (die uiteindelijk de doodbrave Bonaparte bleek te zijn) verscheen de gravin zelf. Toen we ons voorstelden als pelgrims op de camino gingen alle deuren open. Letterlijk zelfs: we kregen te horen dat we konden blijven slapen, eten en een bad konden nemen. Lichtjes/stevig overdonderd werden we in een salon voorgesteld aan een vriendin des huizes, terwijl de maaltijd werd voorbereid. Even later werden we uitgenodigd in de eetkamer, waar ons een uiterst verfijnd menu werd voorgeschoteld: een heerlijke kervelsoep (alle groenten uit de eigen tuin!), zalige kippenbouten, worst, worteltjes, aardappeltjes met jus en een assortiment koude groentjes. Afsluiten deden we met een heerlijk dessert. Een uitstekende 'pelgrimsmaaltijd' in een werkelijk uniek kader! In het salon dronken we nog koffie, terwijl een genaimeerd gesprek vlot verder werd gezet. De gravin bleek een geëngageerde dame te zijn met een uitgesproken mening en heel wat savoir-vivre. Voor een goed gesprek zijn wij ook altijd te vinden, dus het werd een boeiende avond. De kunstliefhebber in ons kon er niet van over... de kunstcollectie was fenomenaal.
Ik moest Dribbel nog even uitlaten, en dat kon in de kasteeltuin; ik heb toch enkele keren in mijn armen geknepen om er zeker van te zijn dat ik niet aan dromen was. Dribbel was minder onder de indruk; hij kan hier duidelijk wel aan wennen. Daarna kregen we onze kamers toegewezen, allen met een eigen badkamer. En zo zit ik hier dit verslag te maken... in een kamer met enkele authentieke rococo-schilderijen aan de muur, bureau, zeteltjes, salonnetje, een kanjer van een tweepersoonsbed, een enorm uitzicht op de voortuin (enkele honderden meters) en met mijn heerlijke Dribbel aan mijn voeten; hij mag 'vanzelfsprekend' bij mij slapen.
We hebben het in het verleden vaak gezegd: het leuke aan de camino zijn de ontmoetingen, en op dat vlak kan deze dag zeker tellen! Jonathan, Sara, Warren, Daniel, Andrew, Phoebe en de hele gemeenschap, Dominique en Filip, gravin Sophie d'Ursel, het was een memorabele dag voor ons dankzij jullie allemaal. De gemaakte beloftes zullen we nakomen, daar kan je gerust in zijn.
De nacht verliep voorspoedig, met een onverwachte toiletstop voor iedereen omstreeks de klok van zessen. Dribbel was ervan overtuigd dat de dag begonnen was, en toen bleek dat we nog niet gingen wandelen legde hij zich ostentatief in het bed van nonkel Dirk... van een hangjongere gesproken! We besloten nog wat verder te slapen, zelfs tot de beiaard negen keer geslagen had... we zullen het nodig gehad hebben. Onze sympathieke slaapplaatsverstrekker kwam verse koffie brengen met toebehoren, een gebaar dat waanzinnig gewaardeerd werd! We pakten in en verlieten Kortenaken na een korte stop aan de Carrefour. Hier bleek opnieuw de enorme populariteit van Dribbel bij de dames: een mevrouw trok dadelijk een pas gekocht pak hondensnoepjes open om hem er een paar te geven. De voorbije dagen hadden we dat nog gezien: koekjes, loempiaatjes, brood, water, ... Dribbel weet niet waar hij eerst moet kijken/proeven/happen als hij mensen ziet.
Maar verder weer! Langs de gesloten kerk trokken we de Krawatenstraat door, om die aan de Groenstraat opnieuw te verlaten. De camino loopt hier samen met de GR Hageland, en die fel rood-gele aanduidingen zijn al van heel ver zichtbaar. Maar sinds gisteren zijn ook de blauw-gele stickers van de Camino zelf verschenen; de vertrouwde ster op een blauw veld. De hele dag hebben we vooral gewandeld tussen de fruitboomgaarden: appelen en peren in overvloed en bijna klaar voor de oogst.
Het weer was vandaag typisch voor ons landje: erg wisselvallig; in de vroege morgen heel veel regen, dan een zonnetje dat van voorzichtig naar ontzettend warm evolueerde om dan na de middag weer over te gaan in een stevige plensbui. 's Middags hebben we na het middageten nog van een korte siësta genoten. Daarna vingen we de beklimming aan richting Ransberg, toch wel pittig, om erna even te bekomen in een cafeetje waar de tijd stil was blijven staan. De dame werkte al 70 jaar (in september) in dit café, en er was nog niets veranderd in al die jaren... dat bleek, toen we even het toilet wilden bezoeken ;-)
Ransberg werd verlaten, en langs boomgaarden, velden, wegen en bossen trokken we verder tot Budingen, waar we enkele uiterst charmante kapelletjes langs de baan konden bezoeken en kennis maakten met ongeveer elke bekende heilige in ons Vlaamse land. In Budingen aarzelden we even om daar een plek voor de nacht te zoeken, maar de mogelijkheid om misschien nog even de wereldberoemde kerk van Zoutleeuw te kunnen bezoeken voor sluitingstijd trok ons over de streep om er nog enkele kilometertjes bij te doen. We kwamen eigenlijk net na sluitingstijd aan, maar voor drie vrome pelgrims en een schattige pelgrimshond werd graag een uitzondering gemaakt. En of het de moeite was!! Een schitterende collectie beeldhouwwerk vanaf de vroegste Romaanse periode tot de barok heeft hier een plaats gekregen. Daarnaast prachtige schilderijen, retabels, triptieken én een sacramentstoren (Cornelis Floris de Vriendt II) van 18 meter hoog alsjeblieft!! Een bijna sacrale beleving!!
Daarna trokken we op zoek naar een slaapplaats, maar de kerkelijke overheid gaf niet thuis, zodat we op zoek moesten bij de concurrentie. Dirk vond een voorganger van de Evangelische gemeenschap bereid om naar Zoutleeuw te komen en ons binnen te laten in hun gebouwen. Jonathan bleek een Amerikaan te zijn die hier na zijn opleiding was blijven hangen en in Sint Truiden woont met zijn vrouw en vier kinderen. Een uitgebreid gesprek was het gevolg, en we werden ook uitgenodigd voor de dienst morgenvroeg. We installeerden ons en trokken de stad in op zoek naar avondeten. Het werd een fijne Turkse maaltijd. Daarna zijn we terug naar onze slaaplaats getrokken wara we nu dit verslag gemaakt hebben.
Morgen van 10.00 tot 11.30 zijn we te gast in de viering, daarna trekken we verder, waarschijnlijk tot Hélécinne. Het zou mooi weer zijn, dus daar duimen we dan ook voor!
