En hier zijn we met een nieuw verslag! Gisteravond hebben we in het plaatselijke kerkje nog de pelgrimszegen ontvangen van lokale paters, zodat we met een gerust hart konden gaan slapen. De wekker gaf 5.05 aan toen we de oogjes openden en snel onze klaarstaande rugzakken op de schouders hesen. De zaklampen werden bovengehaald en aan een aangenaam tempo klommen we door de slapende straten. Peter voerde het tempo, en dat heeft de rest geweten. Het eerste uur legden we ruim zes kilometer stijgend af..! Maar het resultaat was wel dat we nog ruim voor 8.00 aan Cruz del Ferro stonden. Een machtig en beklijvend moment! De meegebrachte en meegenomen steentjes werden voor eeuwig achtergelaten, op die manier zorgen of hoop die ze met zich meedroegen achterlatend of bewerkstelligend. Op de nabijgelegen tafels hebben we ons klassieke ontbijt genuttigd: brood met verschillende soorten kaas en chorizo, doorgespoeld met heerlijk water.
op weg weer! Na de pittige klimkilometers van de ochtend begon de weg nu te dalen, en aan een aangenaam tempo konden we de opkomende zon verwelkomen. Zachtjes daalden we verder af in een heerlijk landschap. Het was aardig druk onderweg... Veel Spanjaarden, maar ook een contingent Italianen, Duitsers en Japanners deelden onze reisweg. Redelijk snel stonden we aan Manjarin, een bizarre albergue die uitgebaat werd door mannen die zich Tempeliers noemden. Ook daar begon net een korte ceremonie die eindigde met een zegen voor de pelgrims. Dubbel gezegend trokken we verder, nog steeds dalend en nagenietend van een lekker sterke kop koffie. Een korte maar flinke klim kondigde het naderen van El Acebo aan, want nu daalden we bij momenten gevaarlijk steil en snel naar de bebouwde kom. Daar aangekomen konden de Peters niet weerstaan aan een nostalgisch moment, en er werd een drankstop ingelast aan de albergue waar zij drie jaar geleden overnacht hebben.
Maar we hoorden een inwendige stem die we niet mochten weerstaan, dus weg waren we weer, immer dalend in een stijgende zon. Bij het betreden van Riego de Ambros overschreden we de kaap van de 20 kilometer. Nu stegen we weer wat feller, en na een uurtje op een hoogplateau gestapt te hebben zagen we ver onder ons Molinaseca opdoemen. Wat Goes up must come down... Dus nu daalden we langs een pittig weggetje af naar beneden om dan de mooie stad binnen te treden langs een heerlijke Romaanse brug! Daar werd de innerlijke mens versterkt met een fris drankje, en Margot kon niet aan de verleiding weerstaan om even te gaan zwemmen. De moraal was nog goed, al begonnen hier en daar beginnende blijnen de kop op te steken...
door Molinaseca dus, dan langs een venijnige vals plat over de grote baan richting Campo. De kilometers begonnen toch al een beetje te wegen, en de watervoorraad slonk angstaanjagend snel. Maar rechts van ons zagen we Ponferrada al een hele tijd liggen. Frustratie!! De Camino maakt hier een slingerbeweging van 4kilometer rond de stad. Uiteindelijk bereikten we de brug die ons de stad binnen bracht, maar daar beneden lag een hemels kabbelend riviertje. De intense zweetlucht overtuigde ons ervan dat een plons zeker geen fout plan was, dus hebben we een heel fijn zwemmoment ingelast. Dan trokken we de stad in voor een drankje, waar we kennismaakten met West-Vlamingen die vanuit Harelbeke met de fiets vertrokken waren.. Respect!! Vervolgens trokken we verder om de lokale apotheker enkele steriele naalden armer te maken, de lokale supermarkt voor ons ontbijt en een terrasje om.... Voeten te verzorgen, blaren open te prikken en te ontsmetten en uiteindelijk ook iets te drinken. dirk is het felst geplaagd geweest vandaag, bij de anderen valt de schade mee.
zo dadelijk gaan we pelgrimsmenu nuttigen. Om een idee te geven: bij het voorleggen van je geloofsbrief en stempelboekje krijg je een driegangenmenu met wijn voor 10 euro. Gisteren was dat eerst watermeloen, dan een pasta met tomaten, kaas, gebakken eieren en een groenteschotel, om af te sluiten met een cake overgoten met aardbeienyoghurt. Daarbij genoten we van een uitstekende Rioja. De wijn is echter vaak een pijnpunt... Vaak komen we niet verder dan een lokaal Aldiwijntje, maar gisteren was het dus een schot in de roos. En zo'n menuutje gaan wij straks verorberen.. De honger is er, niet alleen naar eten maar ook naar meer Camino, morgen dus! Vanavond slapen we opnieuw buiten, het is nog lekker warm en de herbergen waren vol toen we aankwamen.
Morgen plannen we een tochtje tot aan Trabadelo, aan de voet van de zwaarste beklimming die we voorgeschoteld krijgen tijdens onze tocht . Maar bovenal wacht ons weer een heerlijke ontdekkingsreis in een uniek landschap en in een heel fijn gezelschap. Gaandeweg leren we elkaar ook weer beter en anders kennen , en de wederzijdse appreciatie groeit met de dag.
om te onthouden: Dirk houdt van K3, Margot is het laatste restje terughoudendheid kwijt, Peter laat zich steeds meer gaan, Peter kan niet enkel de was doen maar ook voeten verzorgen...
morgen brengt een nieuwe dag met ongetwijfeld nieuwe mooie avonturen!.
Vandaag veel te laat vertrokken. De hitte steeg ons snel naar het hoofd, maar we zijn nog lang niet dood, ze hebben ons weer een peer gestoofd, veel warmer dan beloofd, niemand die ons gelooft.
hierboven lazen jullie een literaire interpretatie van Margot!
We hebben deze morgen inderdaad wat langer geslapen na de bijzonder vermoeiende dag van gisteren... Uiteindelijk hebben we een heerlijkenachtrust gehad in een veldje net buiten Astorga en zijn we wakker geworden tegen 8.00. Timingsgewijs was dit een problematisch probleem maar we lieten het niet aan ons hart komen. Vol goede moed trokken we op pad, en enthousiast verzamelden we onze eerste stempels voor ons stempelboekje. Langs de markt, de kathedraal en het bisschoppelijk paleis van Gaudi trokken we naar Murias in een toch al lekker warm zonnetje.
Het landschap ontplooide zich in al zijn grootsheid en schoonheid, en tegen een lekker tempo trokken we op pad. Murias maakte plaats voor een zacht golvend veld van groen en bruin. De zon begon steeds feller te schijnen en in Santa Catalina hebben we een stevig ontbijt tot ons genomen in een speeltuintje. Maar de Camino riep ons en we trokken verder... Onder een intussen loden zon door uitgestrekte velden ging de weg verder, aangeduid door stenen schelpen en gele pijlen. Bij sommigen onderons begon de zon toch schade aan te richten, maar enkele korte stopjes in de zelden voorkomende schaduw brachten voldoende soelaas om door te gaan.
In El Ganso hebben we een verfrissende stop gehouden met frisdrank en koffie in een plaatselijk rariteitenkabinet waar 'cowboys' het centrale thema waren. Maar verder ging de weg weer, al werd intussen duidelijk dat het vandaag geen 36 kilometer zou worden... De klim naar Rabanal del Camino onder een snoeihete zon was inspirerend maar ook wel een beetje vermoeiend... Toen we in een winkeltje ontbijt voor morgen gingen kopen had de lokale Spaanse schone een verleidelijk voorstel... We konden een tent huren met douche en badkamer ter beschikking én een warme maaltijd... We mochten zelf kiezen hoeveel we daarvoor wilden betalen! Dát, lieve vriendjes, laten wij ons geen twee keer zeggen!
intussen hebben we een bijzonder lekkere en uitgebreide maaltijd achter de kiezen en zitten we hier op een fijn terrasje dit verslag te bloggen. De eerste stapdag was boeiend en mooi. Enkele dingen om te onthouden: de teenslippers, het gevoel voor humor en het tempo van Margot... Het Rummikubgeweld van Peter en Peter, het enthousiasme en de onuitputtelijke inspiratie van Dirk... Maar vooral: het gevoel van samen op reis te zijn in een schitterend land, een heerlijke setting en waanzinnig boeiende geschiedenis!
En zo zijn we er helemaal klaar voor...Vrijdagavond vertrokken om 22.00 in Wijnegem, op het exacte uur dat we in gedachten hadden. de eerste drie uurtjes verliepen vlot, tot we in Parijs een eerste keer serieuze vertraging opliepen... het bleek de voorbode van meer onheil; wie vertrekt er dan ook in het 'zwarte weekend' naar het Zuiden?
We hebben exact 26 uur gereden om in Astorga te geraken... het is een beproeving waar de Middeleeuwse pelgrim geen idee van had... Maar de sfeer bleef uitstekend, de moraal hoog! 's Avonds hebben we een ruimere pauze genomen in Miranda de Ebro, waar de tapas zeer welgekomen waren. En dan weer verder in ons stalen ros, tot we tegen 00.40 aankwamen in Astorga. De albergues waren natuurlijk gesloten, maar een alleraardigst veldje lag uitnodigend te wachten. Eerst nog even de emoties doorgespoeld en dan onze slaapzak in.
Deze morgen werden we wakker, bedekt met een laagje verse dauw... heerlijk!! Nu staan we vertrekkensklaar na de administratieve start!
We gaan er hier een lap op geven vriendjes en vriendinnetjes!!
Drie jaar geleden trokken Peter en Peter op stap naar Santiago. Dit jaar gaan we voor een sequel.. Ons reisgezelschap is verdubbeld: naast Peter De Meyer en Peter Hoste gaan ook Margot De Meyer en Dirk Wyns mee stappen!
Normaal gezien gingen ook Bart Pilate en Matthias Hoste mee. Bart sukkelt echter met zijn gezondheid en Matthias voelde zich nog niet volledig klaar. In gedachten zijn ze er natuurlijk bij, en volgend jaar gaan we gewoon opnieuw!!
