Deze morgen hadden we de wekker op 6.15 gezet, om bij het eerste ochtendgloren Santiago te kunnen binnenstappen. Routineus werd er ingepakt, en heel snel stonden we buiten, samen met enkele andere vroege vogels.. De poort werd voor ons opengemaakt, en zachtjes dalend vervolgden we onze weg.. de laatste etappe van 'onze camino'.
Snel kwam de stad zelf in zicht, en langs de ringweg maakten we onze entree. Eerst nog even stoppen voor een koffietje en weg waren we weer. Langs enkele parkjes, grote en kleinere wegen, tot we resoluut richting historisch centrum trokken. En dan, steeds weer onverwacht, zagen we de langverwachte torens opdoemen in de verte! Nu ging het snel, en zo kwamen we bij de ingang van het zuidportaal aan. Groot was onze verbazing toen bleek dat je met een rugzak de kathedraal niet binnen mocht.. best frustrerend als je zolang op die manier op weg bent geweest om hier te geraken!
Naar het grote plein dan voor de klassieke foto, en op dit uur stonden we er nog helemaal alleen, wat best een zalig gevoel gaf! We waren aangekomen op het einddoel van onze reis, de kathedraal waar we tien dagen naar toegeleefd hebben lag hier zomaar binnen handbereik! Jammer genoeg worden er stevige restauratiewerken uitgevoerd, maar dat kan er alleen maar voor zorgen dat het gebouw er binnenkort nóg mooier uit zal zien, denken wij dan, positivo's als we zijn!
De eerste zegesmsjes werden verzonden, en op het plein gingen we eerst ontbijten, mét zicht op de laatste rustplaats van Sint Jacobus de Meerdere. Tijdens het ontbijt overpeinsden we zijn trieste lotsbestemming; gepredikt in Spanje, tot hij in 44 naar Palestina trok om zijn werk verder te zetten. Daar kreeg hij problemen met de Joden die er woonden, en hij werd door hen onthoofd. Zijn twee metgezellen hebben zijn stoffelijk overschot dan per boot vervoerd naar Galicië waar ze hel begroeven. Later werd door de plaatselijke vorst een bescheiden kerk boven het graf gezet, die uiteindelijk uitgroeide tot de monumentale kathedraal die vandaag het prachtige plein overheerst.
Na het eten trokken we naar de officio pelegrino, waar we onze geloofsbrieven en stempelboekjes ter controle voorlegden. Dit is geen bijkomstigheid of een bagatel! Indien er te grote 'gaten' zitten in de trajecten kunnen de officials oordelen dat er oneerlijk gehandeld werd, en dat betekent dan geen oorkonde, geen aflaat voor niet eeuwige zondestraffen, geen plekje in het paradijs... Maar bij geen van ons rees een dergelijk probleem, en met een oorkonde op zak kwamen we glunderend een voor een naar buiten geparadeerd. Vlakbij bleek de 'huiskamer van de Lage Landen te zijn', en dat diende toch even nader onderzocht te worden! Theo en Marianne, twee enthousiaste Nederlandse pelgrims, baatten er een ontmoetingsplek voor Nederlandse pelgrims uit, pal naast het officiële bureau! Het onthaal was hartelijk, de koffie lekker, en iets later dan verwacht gingen we verder. Nu moesten we opsplitsen omdat de rugzakken niet onbewaakt konden blijven, en twee per twee verkenden we de kathedraal. Het uur van de pelgrimsviering kwam intussen steeds dichterbij, en de kathedraal begon aardig vol te lopen. Iedere dag wordt er zo'n viering gehouden om 12.00 om de nieuw aangekomenen te verwelkomen.
Toen we allemaal naar binnen gingen, de rugzakken achterlatend in een cafeetje, waren er geen zitplaatsen meer, zelfs staan met zicht op het gebeuren vooraan was geen sinecure! Maar helemaal in het begin van de viering kwam een mooi moment. Bij het opsommen van de aangekomen pelgrims van de dag hoorden we dat er uit Astorga ook Belgen gearriveerd waren. Super! Op het einde van de viering werden we nog gezegend door het enorme wierookvat dat woest door het transept gezwaaid werd, en dan trokken we weer verder. We kwamen nog de Duitse vader en zoon tegen die we al vaak ontmoet hadden. De zoon had zijn benen een beetje 'opgeblazen' en zou pas binnen vier weken terug de oude zijn... Zo zie je maar weer dat een ongeluk snel kan gebeurd zijn..
Het plan was om, net als drie jaar geleden, te overnachten bij de Franciscanen. De weg vonden we snel en vlot, maar na een uurtje wachten kregen we de ontnuchterende boodschap dat de albergue gesloten was voor restauratie!! Wat nu gezongen?
Crisisberaad leverde de consensus op dat we deze avond nog per trein naar Astorga zouden trekken, daar kijken of we nog ergens binnen kunnen en dan zoals gepland morgen vertrekken naar ons landje. In het station bleek dat de treinen tot en met morgenmiddag allemaal volzet waren. Er waren enkel nog plaatsen in eerste klas voor vanavond. Een pak duurder, maar veel keuze hadden we niet..
En zo komt het, lieve blogvolgertjes, dat wij dit verslag maken ergens tussen Santiago en Astorga. Onze camino is ten einde gekomen, en het was een superervaring! Tien dagen samen op weg schept een fijne band. Er zijn fijne momenten geweest met ons viertjes, maar evengoed ook momenten waarop iedereen even alleen kon zijn met alles wat een mens zoal bezighoudt. En het is zoals we eerder al schreven: het doel is eigenlijk de weg. Onderweg beleef je zoveel, ervaar je zoveel, zie, hoor en ruik je zoveel... een veelheid aan gewaarwordingen, aan gevoelens, aan sublieme vergezichten, aan heerlijke stukjes natuur, aan kleine dingen die je plots opvallen, ... Onze tocht was zeker niet altijd even gemakkelijk voor ieder van ons, er waren blaren en stijve spieren, soms was er teveel zon, soms te weinig, ... Maar we hebben het allemaal gehaald!
Nvdr: we zijn intussen veilig aangekomen in Astorga. Goed nieuws: de auto staat er nog zonder boetes.. Minder goed nieuws: de batterij is helemaal plat. Nog even wachten op de VDAB dus..
Morgen trekken we vanuit Astorga naar Parijs om Dirk op de TGV te zetten richting Italië, en ergens in de loop van donderdagavond verwachten wij ook terug thuis te zijn. Dank jullie om ons te volgen, voor de reacties, de smsjes, de mailtjes, de facebookaanmoedigingen.. Het heeft ons zeker deugd gedaan. Binnen enkele dagen moeten jullie nog eens terug komen kijken, dan zetten we er enkele fotootjes op!
Gezegende groetjes van Margot, Peter, Dirk en Peter
Gisteravond hebben we nog gestapt tot kilometer 24,5 waar we een schapenweide vonden (zonder schapen) die er bijzonder verleidelijk uitzag! Mals gras, een kabbelend beekje en omgeven door bomen en struiken die voor wat privacy zorgden. Meer moet dat niet zijn, en binnen de kortste keren was iedereen aan het slapen.
De wekker maakte een eind aan de nachtrust om 5.30, we wilden vroeg opstaan omdat het opnieuw een warme dag beloofde te worden. Opstaan en inpakken is intussen een routineklus geworden, en al heel snel waren we terug op weg. Het is er aan te merken dat het de laatste échte wandeling wordt, want het tempo lag bijzonder hoog vanaf de start. De weg nodigde ook wel uit tot snel vorderen, zacht glooiend tussen bergop en bergaf, en dat bij een hele zachte en aangename ochtendtemperatuur. In Brea wilden we even stoppen voor een koffie, maar dat was buiten de waardin gerekend, die ons luidkeels duidelijk maakte dat dergelijke service voorbehouden was voor de klanten die bleven overnachten. We lieten het niet aan ons hart komen en trokken verder tot net voorbij O Pedrouso waar koffie ons de nodige boost gaf om aan de laatste 18,5 kilometertjes te beginnen. Intussen was het 7.30.
Vandaag viel het ons opnieuw op hoe ontzettend veel honden hier zijn... 's Nachts zijn ze bijzonder actief, en ook overdag zie je ze overal. Daarnaast zijn er hier ook heel erg veel katten van alle mogelijke leeftijden. In de kleine dorpjes lopen de kippen gewoon los op straat, en koeienuitwerpselen vind je overal.. Het is een echte landbouwstreek, dát is duidelijk!
Bij momenten liepen we vandaag met vele tientallen samen, om niet te zeggen honderden zelfs. De ene strompelde, de andere stapte kwiek en energiek, nog anderen liepen handje in handje, weer anderen waren aan het zingen... Allemaal peregrinos , allemaal op weg naar hetzelfde doel, allemaal heerlijk dichtbij dat doel... Het gaf een heel bijzondere sfeer aan de dag, en gedragen op wolkjes van enthousiaste verwachting liepen we verder. Bij momenten werd het nog best steil, maar de snel dalende kilometerpalen maakten duidelijk dat iedere stap ons dichterbij bracht!
Plots passeerden we een superleuk hotelletje waar een uitgebreide keuze was aan ontbijtbenodigdheden, dus installeerden we ons op het terras en genoten van een pittig ontbijtje. De zon was intussen volop van de partij, maar dat kon ons niet meer stoppen, en vol energie vlogen we er weer in. Lavacolla is een klein dorpje met een ietwat bedenkelijke naam en dito gewoonte (google is your friend😗), maar ook heel pittoresk en fotogeniek. Hier namen we de verplichte stempel mee in ons intussen uitgebreid gevulde stempelboekje. De traditie lieten we voor wat ze was, en we maakten ons op voor het laatste stuk naar Monto de Gozo. De kilometerpalen waren op mysterieuze wijze verdwenen vanaf nu, en we moesten nog een heel eind gaan langs flink klimmende wegen. De ene bocht volgde langzaam op de andere, en net als we dachten dat onze queeste nooit ten einde zou komen zagen we in de verte het speciale monument!! Dit gaf ons vleugels, en na een laatste bocht zagen we dé berg voor ons opdoemen..
Monto de Gozo... De 'berg van de vreugde', waar miljoenen pelgrims in de voorbije eeuwen juichend van vreugde op renden omdat ze wisten dat hun pelgrimstocht voorbij was.. De berg ook van waaruit je de stad mooi kan zien liggen, so close en niet eens so far... Echt rennen zat er niet meer voor iedereen van ons in, maar de vreugde hebben we gevoeld, en voelen we nu nog! Het is eens temeer voelen dat je deel uitmaakt van een geschiedenis die zó rijk is, zó mooi en zó doorleefd dat je er tegelijk blij en heel nederig van wordt.. Uiteindelijk is dit voor ons een hele onderneming, een heel bijzonder avontuur, maar tegelijkertijd besef je dat je slechts een pluisje bent in het bloemenveld van de geschiedenis van de Camino..
We waren de eersten die onze rugzak plaatsten bij de deur van de gesloten albergue, en in het verlaten commerciële centrum volgde een korte siësta. Toen we terug aan de herberg kwamen stond er al een mooi rijtje rugzakken, en na een bijzonder hartelijk onthaal kregen we een kraaknette kamer toegewezen. De douche was heerlijk en deugddoend, waarna we nog een wasje deden en nu even iets aan het drinken zijn aan de voet van het monument dat opgericht werd om het bezoek van Johannes Paulus II te gedenken aan deze beladen plek.
We gaan nog even rusten om dan de pelgrimsmaaltijd tot ons te nemen. Intussen blijven de pelgrims hier toestromen, sommigen gaan dadelijk door naar Santiago, de meesten blijven hier overnachten. Morgenvroeg vertrekken we voor ons laatste traject die ons in alle vroegte naar de kathedraal zal brengen, het eindpunt van een tocht die tien dagen geleden begon. Het is verleidelijk om nu al terug te blikken, maar dat houden we voor morgen.
Want dan is het zover, lieve vriendjes en vriendinnetjes! Onze volgende blog zal er eentje worden vanuit Santiago de Compostela, de stad die we na ruim 265 kilometer stappen bereikt zullen hebben.. Wij gaan er vannacht alvast van dromen..
Met het einde steeds dichterbij besloten we deze morgen wat langer te slapen... We werden pas wakker tegen 6.25. Naast onze albergue was een restaurant waar we gisteren een niet onaardig ontbijtaanbod hadden gezien. Daarheen dus, maar al snel viel nog eens op dat Spanje niet écht een ontbijtcultuur heeft, wat weer stof was voor een fijn gesprek. Het bleef dus bij koffie/fruitsap en een croissant. Donker was het al lang niet meer, en we trokken richting leeftijdspaal van Dirk, langs de albergue municipal en de kerk, steil naar beneden.
Net voor we de stad verlieten was het fotomoment voor Dirk daar, en we stonden op dat moment dan ook aan de kilometerpaal die ons vertelde dat we op 50 kilometer van Santiago waren.. Heel veel stress zat er niet meer echt in, en we wandelden rustig langs de bosweggetjes en de straten. Bij momenten klom de weg nog wel fel, of ging het flink naar beneden, door kleine plaatsjes als Boente, dat het naderen van de laatste 'grote' stad in de regio aankondigde. Tussen de kleine dorpjes was het landschap heel open, wat schitterende vergezichten opleverde over de uitgestrekte landerijen en beboste heuvelruggen. Aan 43,5 was het de beurt aan Peter voor een fotoshoot bij 'zijn' kilometerpaal. Het is ook opvallend hoeveel fietsers er dit jaar zijn, en jammer genoeg zijn dat niet altijd gentleman op de wandelwegen... Een bel hebben ze zelden, meestal wordt er gewoon iets geroepen en dan is het zaak om snel genoeg opzij te gaan, want sommigen komen de hellingen met een moorddadige snelheid afgeracet.
Maar de 'buen camino' die ze in het voorbijgaan roepen maakt wel veel goed 😏
In Ribadiso namen we een iets langere stop bij kilometerpaal 40, en terwijl we daar zaten zagen we de stroom ook weer op gang komen, al bleef het nog altijd veel rustiger dan de dag van Sarria. Aan een klein geïmproviseerd kraampje kochten we frambozen en bananen voor een naar Belgische normen belachelijk lage prijs. Terwijl we verder stapten bleven we dezelfde mensen van de voorbije week ontmoeten.. Het is gek hoe mensen, los van elkaar, toch min of meer hetzelfde ritme aanhouden..
Arzua was de laatste grotere stad voor Santiago, en het was 13.30 toen we daar binnen kwamen gewandeld. Tijd om het toch wel magere ontbijt aan te vullen met een kleinigheidje vooraleer we verder trekken, want deze stad heeft niet zo heel veel te bieden vergeleken met de steden die we eerder zagen tijdens onze reis. Verder opnieuw, met de spirit in de benen, al ging het bij een stevige hitte niet bij iedereen even vlot..
Raida en Burres, twee kleine dorpjes, passeerden we zonder veel om te kijken, en in het volgende dorpje, aan kilometer 28,5, stopten we voor een kleine siësta en het avondmaal, intussen was het 17.05. Daar passeerden ook opnieuw enkele bekenden ons, een jonge Fransman die alleen reist en de Duitse zoon wiens vader vandaag al in Compostela aangekomen is. Eens de innerlijke pelgrim versterkt was konden we weer verder, nog enkele kilometertjes zodat we zeker de magische grens van 25 kilometer konden bereiken. Vandaag stapten we 26,5 kilometer, onze grote teller staat al ruim boven de 240 kilometer. En hier maken we nu dit verslag, in een aangenaam avondzonnetje, wetend dat we morgen, als God het wilt, in Monto de Gozo zullen zijn, letterlijk op een boogscheut van Compostela. Zelfs pijnlijke voeten of grote warmte zullen niet kunnen beletten dat we ons doel dinsdagochtend in alle vroegte zullen bereiken! Wij gaan nu op zoek naar een mooi plekje om te genieten van de sterren, die uitnodigen om te dromen van wat nu heel dichtbij komt..
buenos noches!!
zonnige caminogroetjes van Margot, Peter, Dirk en Peter
onze slaapplaats had bijzonder veel voordelen... Ruim plaats, geen burengerucht, voldoende frisse lucht, ... Maar buiten slapen op een veldje net boven Portomarin heeft ook een nadeel: de temperatuur... We werden wakker in een ijskoude ochtend, maar wel met een sublieme sterrenhemele die in de loop van de nacht verschenen was! 5.00 gaf de wekker aan toen we onze rugzakken maakten en in een aardedonkere ochtend, nauwelijks verlicht door het schijnsel van een zachte maan, op weg gingen. Veel volk was er niet op weg, we zagen drie dames passeren. De zware klim hadden we gisteravond nog gedaan, dus nu ging de weg zacht golvend doorheen de slapende streek..
Bij een net ontwakende albergue in Gonzar hebben we ontbeten, en een kwartiertje later kwam de obligate maar oh zo welgekomen koffiestop eraan. Twee koffies gaven ons de nodige energie om de dag aan te kunnen, want de plannen waren hoog gegrepen... Toen we buiten stapten maakten we kennis met Kathleen, een Vlaamse die zes weken geleden op de grens met Frankrijk vertrokken was. We hebben een dik uurtje samen opgetrokken, met nog een koffietje tussendoor. Daar passeerde een wielerkoers met exact één deelnemer, begeleid door politie op de motor en een auto met tijdsklok... Vreemd..
het ritme was goed, de beentjes uitstekend, en het was met verende tred dat we door het ontwakende landschap trokken, soms bergaf, vaak bergop, en dat in een eerder frisse ochtend. Kathleen bleef een albergue verder achter bij haar reisgezellen, en we trokken verder met ons viertjes. Vlakbij Palas del Rei hebben we een colastopje gehouden, daarna trokken we het leuke stadje door. Intussen was het al middag, we hadden 19 kilomtertjes op de teller staan maar wilden meer...
net buiten de stad leidde de camino ons de bossen in, en daar hebben we een bescheiden middagmaal genomen, nog steeds genietend van de rust na de enorme drukte van gisteren. Intussen waren we gevorderd tot kilometerpaal 63 wat aangeeft dat we steeds dichter bij ons doel komen, en de vrolijkheid overviel ons eensklaps, zingend trokken we verder door de bossen, en in Casanova werden zelfs de meest onvoorstelbare moppen uit de trommel gehaald!
je moet weten, lieve lezer, dat we hoopten om vandaag de 51kilometerpaal te halen, wat een hele geruststelling zou zijn met het oog op de komende dagen. En steeds meer werd duidelijk dat het erin zat... Op paal 55,5 vierden we Peters leeftijdsaanduiding, een heuglijk feit dat met gerstennat bezegeld werd in de volgende drankgelegenheid. Melide kwam steeds dicherbij, en de oude voorstad maakte diepe indruk met een uiterst charmante stenen brug en vroegromaans kerkje. Verder gingen we, langs een commercieel en industrieel complex tot we de stad zelf binnentrokken. Het oudste marktkruis van de camino wees de weg, en bij de eerste albergue was het meteen raak: een vierpersoonskamer stond blinkend op ons te wachten. Douchen was écht wel een beter goed idee, en daarna trokken we naar buiten voor onze pelgrimsmaaltijd: een voorafje van calamares voor de ene, salate mixta en salate russia voor de ander. Dan een tortilla espana voor twee en een fileta voor de anderen. Een dessertje maakte de maaltijd compleet, die vergezeld ging van een uitstekende Rioja van 2004. Niet slecht, helemáál niet slecht! Tijdens de maaltijd en zeker erna werd er zelfs gefilosofeerd over religie en wetenschap en de diepere betekenis van de camino. Daar houden we echt wel van!
en nu gaan we slapen... Amper 50,5 kilometer verwijderd van ons doel, met nog enkele redelijk rustige stapdagen in het verschiet. Vervelend is natuurlijk de bloedblaar van Dirk, de kleine teentjes van Peter, de pijnlijke voeten van Margot en de bestaande blaren van Peter. Maar kan dit ons stoppen? Neen.
wij genieten morgen van een rustige stapdag met regelmatige pauzes om de grote droom voor de helft dichterbij te zien komen... En al zijn de meeste dromen dan misschien bedrog, deze realiseren we toch!
De ochtendstond heeft goud in de mond, het is een mooie zegwijze, maar ook een absolute waarheid! We permiteerden ons een klein uitslaapmoment vermits we het vandaag rustig aan zouden doen. Pas op het uiterst late uur van 5.30 kwamen we uit ons bed. We haalden onze helaas nog niet gedroogde was op en maakten snel en vrijwel geruisloos onze rugzak klaar om te vertrekken. Tegen 6.00 waren we door de slapende straten van Sarria aan het wandelen, maar al snel vervoegden steeds meer pelgrims ons, zodat het met een grote groep was dat we de stad verlieten. Talloze collega's waren duidelijk nieuw, je moet weten dat je je getuigschrift krijgt vanaf 100 kilometer stappen, en dat is ongeveer vanaf Sarria...
met z'n allen op pad dus, onder een bewolkte hemel bij het schijnsel van tientallen zaklampen ging het steil omhoog door de straten van de stad, bovenaan naar rechts en dan links het bos in. De weg bleef bijzonder sterk stijgen, om dan weer even steil te dalen: een uiterst pittig begin van de dag. Na acht kilometer stopten we om te ontbijten langs de weg, en opnieuw viel het op hoeveel pelgrims passeerden. De zon bleef weg, en we schoten aardig op, al lag het tempo op deze 'chilldag' niet bijzonder hoog. Een emotioneel moment was het toch wel toen we de 100 kilometerpaal passeerden. Daar maakten we kennis met een Nederlander die op 12 april vanaf zijn voordeur vertrokken was en nu ook de laatste kaap aan het ronden is... Respect! De zon bleef, op enkele kleine verschijningen na, grotendeels weg. Sommigen onder ons vonden dat jammer, maar er was er zeker eentje die uitermate blij was met deze fijne weersverandering!
Maar de weg riep, en we gaven gehoor aan de verleidelijke lokroep. De kleine plaatsjes passeerden elkaar in steeds sneller tempo, en langzaam maar zeker naderden we ons doel voor vandaag. Na een laatste bijzonder lange en steile afdaling stapten we over de imposante brug Portomarin binnen, een alleraardigst stadje met een sublieme Romaanse kerk. De originele stad ligt begraven onder een enorm waterreservoir, maar de belangrijkste gebouwen zijn steen voor steen gesloopt en heropgebouwd. De Camino leidde ons over de hoge trap de stad in, om dan dadelijk linksweg te gaan. Deze trap bestijgen geldt trouwens als een gedeeltelijke aflaat voor oude zonden, maar wij gaan voor het volledige werk! Maar ons dagdoel was bereikt, en we vierden dit op gepaste wijze op een terrasje. Nooit eerder tijdens onze tocht waren we zo vroeg 'binnen', het was amper 14.00. Maar na de voorbije dagen was het een bijzonder welgekomen afwisseling, en we trokken een vlakbijgelegen parkje in voor een korte siesta... Ruim een uur later werden we wakker, het was blijkbaar nodig geweest.... De was die we opgehangen hadden was intussen droog, en we gingen eten op een terrasje. Nu gaan we nog even wat inkopen doen voor het ontbijt van morgen, en dan stappen we de laatste vier kilometertjes naar onze slaapplaats net buiten de stad.
Intussen begint het steeds duidelijker te worden dat ons einddoel gehaald zal worden...we komen steeds dichterbij, maar het blijft opletten, voeten verzorgen en een strak wandelschema hanteren. Nog 84 kilometers scheiden ons van Santiago... Morgen wordt weer iets pittiger wat kilometers betreft, om dan met twee rustige wandeldagen maandag Monte de Gozo te bereiken, aan de rand van de stad waar we nu al voorzichtig van beginnen te dromen..
Uitgeruste wandelgroetjes van Margot, Peter, Dirk en Peter
Deze morgen een vlekkeloze start gekend, het mag ook eens gezegd worden! Om 5.15 in alle stilte opgestaan, de klaarstaande rugzakken naar buiten gebracht, sokken en stapschoenen aangetrokken en met de zaklampen in de hand/op het hoofd vertrokken. Aardedonker buiten, aangenaam fris en helemaal alleen trokken we op weg. De weg begon zacht glooiend, zonder al te veel hindernissen, maar al snel begonnen we weer te klimmen en bij momenten scherp te dalen. We waren dan ook gestart op een hoogte van meer dan 800 meter, en de eerste twee uren daalden we naar 600 meter. Heel speciaal om te zien hoe de wolken het dal onder ons volledig opvulden! Het dalen werd nog steiler, en dan doken we in de wolkengordel om eerst Biduedo te bereiken. Tegen 8.00 waren we in Triacastela waar we een stevig ontbijt namen in een café. Daar besloten we om niet de gewone Camino te volgen maar de uitbreiding langs het sublieme klooster van Samos. Een heel eind liepen we langs de grote weg , maar dan doken we weer de bossen in, klimmend en dalend, tot we tegen 11.30 het machtige klooster zagen liggen aan onze voeten.
Naar beneden dus, dit monument verdient een flink bezoek, maar eerst even bijtanken aan de voet van het klooster, de zon was intussen ook verschenen en gaf al flink wat warmte. Dan gingen we naar de kloosterkerk. En daar bleek dat er iedere twintig minuten een geleide wandeling binnen was. Lang hebben we niet geaarzeld, en dus trokken we onder leiding van een van de overgebleven tien kloosterlingen door het schitterende gebouw. Prachtige gotische kloostergang, een vergeten Romaans portaaltje, schitterende muurschilderingen over het leven van de heilige Benedictus, een praalfoto van een bezoek van Franco, de Caudilho himself werden afgewisseld met verhalen over de geschiedenis van het klooster. En dan haarden we de kerk binnen, een juweeltje van Spaanse barok! Een heel erg mooi beeld van de heilige Katharina trok dadelijk onze aandacht, maar er was zoveel meer om te ontdekken! Wat een sublieme sachristie trouwens!. Jullie merken het, het bezoek was echt wel de moeite waard, en het was dan ook al na 14.00 toen we weer buiten stonden. We waren weer een mooie ervaring én een mooie stempel rijker. Die stempels hadden vroeger een heel belangrijk doel... Bij aankomst in Compostela werd grondig gecontroleerd of alle verplichte controleposten genomen waren vooraleer je de volledige aflaat voor niet eeuwige zondestraffen ontving.. Vandaag wordt die controle nog wel gedaan, maar het is vooral leuk om zoveel mogelijk stempels te verzamelen. Je kan ze overal krijgen... In de kerken natuurlijk, maar zelfs bij cafeetjes, winkels en apothekers! Wij zitten ongeveer aan gemiddelde van tien stempels per dag!
Nu begonnen we aan de laatste 12 kilometertjes naar Sarria, maar onder een lekker bakkende zon was dat geen sinecure voor iedereen van ons, en we vorderden traag maar gestaag. Bosweggetjes slingerden zich elegant tussen de bomen, en steeds weer viel op hoe de bedenkers van de Camino er alles aan gedaan hebben om het een pelgrim zo moeilijk mogelijk te maken... Letterlijk geen enkele meter is vlak, overal liggen losse keien in afdalingen, terwijl schaduw soms heel ver te zoeken is... Een pelgrimage moet een boetetocht blijven, nietwaar?!
tijdens een van onze adempauzes kwamen we opnieuw twee sympathieke Duitse dames tegen, en volgens hun schatting waren we nog op 7kilometer van Sarria, een vooruitzicht waar we niet vrolijk van werden... Maar enkele steile klimmetjes later kwamen we plots een café tegen 😺 daar konden we weer wat vocht en suikers opdoen voor de laatste streep.. Vier kilometer bleken het te zijn, en dat valt al heel wat beter mee dan gevreesd.
Tegen 18.45 stapten we Sarria binnen, en bij de vierde albergue was het raak. Een mooie, recente herberg met redelijk volgestouwde kamers werd ons deel. Er werden inkopen gedaan, gedoucht en gewassen, en tegen 21.20 gingen we op zoek naar een pelgrimsmenuutje dat we vonden aan de oevers van de rivier. Als voorafje een macaroni voor twee van ons en een groentesoepen voor de andere twee. Hoofdgerecht was steak voor de een en balletjes in tomatensalsa voor de anderen. Een fijne Tempranillo zorgde voor het vlotte doorspoelen. Een postre (dessertje)? Graag ! Ijs met chocolade en abrikoos verschenen op ons bord. En nu zitten we hier nog even dit verslag te maken voor jullie, lieve volgers! Opnieuw een mooie dag, met 35 kilometertjes op de teller de langste tot nu, en deze morgen bereikten we de kilometerpaal van 130 Km, wat betekende dat we halfweg waren! Die kilometerpalen verschijnen vanaf 150 kilometer voor Santiago, en elke 500 meter vertellen ze je hoe ver je nog van je einddoel bent.. Een zegen, maar soms ook een vloek...
Nu zijn we op 112 kilometer van Santiago, de blaren en insectenbeten zijn verzorgd... Morgen wordt sowieso een rustigere dag.. We plannen op tijd te vertrekken en een 25 kilometer te doen, om dan van een rustige namiddag te genieten. Het einddoel komt in zicht, en tegen morgen hebben we nog minder dan 100 kilometer te gaan. Het is een heerlijke reis, een unieke ervaring, en wij genieten met volle teugen!..
wetenswaardigheden: Margot is een echte berggeit, Dirk kan best wel wat verbijten, Peter kraakt de harde noten en Peter is op deze warme dagen blij dat hij kan volgen. Het is bij momenten zwaar, maar toch plezant. Soms wordt er gelachen, soms gezwegen, maar ook dat zegt genoeg.
Deze ochtend begon opnieuw met een ietwat valse noot..we stonden helemaal klaar om te vertrekken, gingen stilletjes naar beneden... Om dan vast te stellen dat de deur van de albergue op slot zat! Na ruim een uur wachten hebben we de verantwoordelijke kunnen bereiken, maar die kon of wou niet helpen... Pas nog een half uur later werd er plotseling een sleutel gevonden in een schuif... Vreemd toeval!
We vertrokken dus pas tegen 7.00 en dat heeft enkele vervelende gevolgen gehad. Tegen 9.00 hebben we ontbeten, en dan moesten we aan de grote klimpartijen nog beginnen, terwijl de zon al begon te stijgen. Vals plat ging het tot Las Herrerias, maar dan begon de ongenadige klim naar La Faba. Eerst over de gewone weg, dan langs een bosweggetje om dan steil omhoog te gaan, dwars door een prachtig bos. Uiteindelijk zagen we de kerk opdoemen en na een laatste fikse kuitenbijter bereikten we de herberg die fijne herinneringen opriep. Het kerkje nodigde uit tot een moment van contemplatie, en we hebben een kaarsje gebrand voor de achterblijvers in België. Verder ging de weg weer, dwars door het piepkleine dorpje om dan aan het echte werk te beginnen!
7 kilometer lang steil omhoog langs kronkelende paadjes, maar bij de vele adempauzes werd het uitzicht steeds spectaculairder. Op die afstand hebben we ruim 800 meter gestegen, tot we, met de tong onder de tenen, eindelijk boven aankwamen. De sublieme kerk, de min of meer authentieke palozza's, het was een uniek schouwspel. We besloten daar nog een kleinigheidje te eten, maar de service liep duidelijk achter, en we verloren opnieuw redelijk veel tijd... Al moet gezegd dat het eten uitstekend was!!
Met brandende kuiten trokken we verder, eerst steil omhoog. Dan weer fel dalen naar Limares (heeeeerlijk Romaans kerkje met een stevige westbouw). Een korte adempauze en daar gingen we weer, opnieuw omhoog, steeds steiler, tot we aankwamen op het hoogste punt van de Camino waar het beroemde beeld van de pelgrim die nn weer en wind verder gaat ons verwelkomde. Intussen maakten we met verschillende mensen kennis, en begonnen we uit te kijken naar het einde van de dag. In de eerste twee plaatsjes die we passeerden waren de herbergen echter volzet, dus na nog enkele fikse klimpartijen besloten we nog een laatste poging te wagen. De slopende dag eiste steeds meer zijn tol, en het was net niet slepend dat we in Fonfria aankwamen... Goed nieuws!! In deze nagelnieuwe herberg waren nog enkele bedden vrij!
Een hemelse douche deed een groot deel van de vermoeidheid verdwijnen en we gingen aanschuiven aan onze pelgrimsmaaltijd, deze keer aan een langgerekte tafel met veertig anderen, het schept een fijne sfeer!
Nu gaan we bijna slapen na een uiterst vermoeiende maar ook heel mooie en intense dag.. Er zijn slechts weinig nieuwe blessures bijgekomen, dus we zien de dag van morgen hoopvol tegemoet. Intussen hebben we de grens van de 100 afgelegde kilometers al flink overschreden en zijn we op 141 kilometer van het eindpunt aangekomen, iets wat de burger echt wel moed geeft! De sfeer blijft goed tot uitstekend, en vandaag hebben we weer mogen ondervinden hoe fijn het is als je op elkaar kan rekenen..
Ook merken we dagelijks hoe hard de Camino leeft in de streek.. Overal hoor je 'buen camino' en warme begroetingen. Mensen geven graag water en als je ergens de weg vraagt gaan ze gewoon een heel eind mee om zeker te zijn dat je juist terecht komt. Ook het economische belang is duidelijk, een klein plaatsje van enkele straten telt al snel meerdere albergues en restaurants.
Maar bovenal merk je steeds weer dat de Camino 'iets' met je doet... Het gaat niet over het eindpunt, het gaat over de weg, zoals een priester ons vertelde, en dat is pas een mooie en helemaal juiste afsluiter voor vandaag!
Warme groeten van Margot, Peter, Dirk en Peter uit het prachtige en machtige Spanje!.
Een kleine sequel bij het verslag van gisteren... Onze pelgrimsmaaltijd was heerlijk, en daarna trokken we dus op zoek naar een slaapplaats. Om geplaagde voeten te sparen besloten we om in het park een knus plekje uit te zoeken. We vonden dat ook naast de rivier... Dachten we! We waren ons net aan het installeren toen de automatische sproeiinstallatie in gang werd gezet! Redelijk vochtig maar vooral heel snel evacueerden we en gingen we het hogerop zoeken. Een nieuwe locatie was tussen enkele bomen aan het uiteinde van het park. Deze keer konden we ongestoord in onze slaapzak kruipen, en enkelen waren al vertrokken toen...ook hier de sproeiers in gang werden gezet!! Doornat deze keer besloten we midden in de nacht parken en plantsoenen te laten voor wat ze waren en we trokken al een eindje verder op de Camino tot we een alleraardigst veldje zagen liggen, beschenen door een enthousiaste maan! Hier konden we ons ongestoord installeren en van een volkomen ongestoorde nachtrust genieten!
om 6.30 stond onze wekker, later dan normaal om het gemis aan slaap te compenseren. Toch nog redelijk moe trokken we op pad, samen met een indrukwekkende hoeveelheid medepelgrims. Door Ponferrada, langs de kapel van de zwarte Madonna en het sportstadion trokken we veder, tot we de stad achterlieten en de wijde velden in trokken. Corumbrianos kwam sneller dan verwacht, en in de kerk. Werd ons stempelboekje aangevuld. Toen we Fuentas Nueves binnenstapten hebben we eerst ontbeten, intussen was het 8.00 geworden en begon de zon te klimmen aan de hemel.
Echt heet was het nog niet, en vol enthousiasme trokken we verder langs de zacht glooiende velden van de Bierzostreek. Even klimmen en dan weer dalen, en we stonden in Cacbelos, waar een colastop genomen werd. De geplaagde voeten hielden het goed, en we verlieten snel het mooie stadje. Fel omhoog nu, tot voorbij Pieros, om dan te beginnen aan de wandeling door de wijngaarden van Villafranca del Bierzo. Door de koperen ploert boven ons werd dit een echte beproeving voor sommigen: lange en steile hellingen werden afgewisseld met dito afdalingen. Veel later dan verwacht trokken we de stad binnen, en aan de Puerte del Perdon hielden we halt om te doen wat stervende pelgrims in vroegere tijden deden: de poort aanraken om op die manier van zonden gezuiverd te worden voor de tocht naar het hiernamaals. Maak je geen zorgen! zover is het zeker nog niet, en we trokken verder de stad in. Na een korte stop begonnen we aan ons laatste traject voor vandaag: 12 kilometer naar Trabadelo. Hier werd de Camino doodsaai, de hele tijd volgden we een autosnelweg boven ons, en dat onder een intussen ronduit genadeloze en bloedhete zon... Elke schaduwplek (en dat zijn er bitter weinig) werd aangegrepen om even water te drinken. Het tempo bleef echter vrij strak, en we konden telefonisch een plekje in een albergue regelen, wat toch wel een geruststelling was!
Na ruim zes kilometer kwamen we aan in Pereje, waar we een bestorming deden van het lokale terrasje, na eerst de lokale kerk. bezocht te hebben natuurlijk. Die kerken hier zijn overigens bijzonder boeiend, in de kleine dorpjes zijn het bescheiden Romaanse examplaren met een forse klokkentoren, in de grotere steden werd gekozen voor gotiek en soms barok als bouwstijl. Met stramme spieren verlieten we het terrasje om aan de laatste shift te beginnen: 5,5kilometer naar Trabadelo. Toch onderhielden we een zeer strak tempo, en voor we het wisten waren we aangekomen. In de albergue kregen we een vierpersoonskamer. Er werd gedoucht, kleren gewassen en de schade aan de voeten werd opgemeten. Uiteindelijk zijn we allemaal al gehavend, maar zonder echte drama's. Vervolgens gingen we naar het restaurant voor een pelgrimsmenuutje, dat alweer een schot in de roos was en ook nog in een heel aangenaam kader genuttigd werd. Daar zagen we ook enkele mensen terug die al enkele dagen ongeveer hetzelfde tempo aanhouden. De vermoeidheid begon zijn tol te eisen, en we kruipen er snel in..
Morgen belooft een spectaculaire dag te worden, met na 13 kilometer aanloop de beklimming van O Cebreiro, een onmogelijk steile en lange klim naar de top, langs het schilderachtig mooie La Faba. We kijken er absoluut naar uit, maar ook een beetje angstig met de opgelopen wandelschade.. Vroeg opstaan dus, zodat we het zwaarste stuk nog voor de échte hitte achter de rug hebben. Het zal morgen wat afstand betreft dan ook wat bescheidener worden dan de 34,2 kilometer van vandaag!
maar de moraal blijft uitstekend, er wordt gelachen en gegrold, maar vaak ook heel weinig gezegd om de verpletterende schoonheid van het landschap en de unieke reservering optimaal te kunnen laten binnen komen. Je merkt de nietigheid van de mens tegen de overweldigende kracht van de natuur. Het maakt je heel bescheiden en zelfs kwetsbaar.. Water is hier onontbeerlijk, maar de steun van de anderen bij een zware beklimming of afdaling minstens evenzeer.
en zo komen we aan het digitale afscheid van vandaag... Morgen proberen we opnieuw te bloggen, al kan het zijn dat we op die hoogte geen internetverbindingen hebben. In dat geval lezen jullie ons overmorgenavond opnieuw! dank voor het meevolgen en meeleven, alsook voor de fijne reacties!
Quieros knuffels van Margot, Peter, Dirk en Peter!.
