Gisteren was een vreselijke dag! Ik ben opgelucht dat ik vandaag nog op mijn blog kan schrijven!! Ik was bijna dood!

Ik zal het even uitleggen.

Yossel, mijn vriend, en ik hadden gisterenavond een oude vrouw naar de ziekenboeg van het getto gebracht. Maar we waren daar iets te lang gebleven, de avondklok was al ingegaan en we moesten nog naar huis gaan. Ik rende voor mijn leven, om elke hoek stopte ik om te kijken of de ksut veilig was. Blijkbaar moet een soldaat mij gezien hebben, hij richte zijn geweer op mij en schot!!

Ik voelde de kogel langs mijn oor suizen en raakte de muur achter mij. Terwijl ik muisstil zitten en wachtte op het schot dat me naar de eeuwigheid zou brengen. Het bleef stil.

Ik klopte op de deur achter mij. Toen de man zijn deur op een kier deed, glipte ik naar binnen. Ik kon eerst geen woord uitbrengen, maar na enkele minuten legde ik alles uit. Ik mocht bij hen de nacht doorbrengen.

Vandaag ging ik naar huis. Toen ik thuis aankwam nam mijn mama me vast en ze liet me de eerst volgende minuten niet los. Ze was histerisch, ze dacht haar zoon te verliezen.

Ik voel me zo schuldig, hopelijk gebeurt dit nooit meer!
Hopelijk tot een volgende keer.