Terwijl mijn vader werkt nog steeds in Krakow en is aan het sparen voor ons, leef ik gewoon veder met de rest van het gezin in Narewka.

Maar vandaag was een speciale dag!! Na 5 jaar te sparen, laat papa ons vandaag overkomen naar Krakow! Het is de eerste keer dat ik in een trein zat. Ik keek de hele tijd uit de ruit. De voorbij vliegende landschappen zijn zo mooi! Ik had nog nooit iets anders gezien dan Narewka, maar de wereld is prachtig en vooral immens. Hoelang de rit heeft geduurd, weet ik niet, maar ik heb genoten van elk moment.

Toen we aankwamen in het station van Krakow stond papa al op het perron. Ik vloog in zijn armen en hield hem de hele tijd vast! Nu ik hier ben, weet ik dat ik papa elke dag zal zien, ons gezinnetje is weer herenigd. Samen verlieten we het station, onderweg naar ons nieuw huis.

Enkele minuten later kwamen we aan. Het enige wat ik zag was een groot gebouw. Papa zegt dat het een appartementsgebouw heet. Ik zag het wel al eens eerder op een van koekjesdozen, maar nu zag ik het voor het eerst in het echt. Het was al donker, waardoor ik het niet zo goed kon zien, maar toch viel mijn mond al open van verwondering.

Ik was doodmoe, maar de verwondering hield me wakker. Onze leefruimte was veel groter dan die in Narewka, maar vooral ons eigen sanitair maakte veel indruk op mij. Stel het je even voor, een grote pot (waarin je je behoeftes doet) en een koord ernaast. Je trekt aan het koord en plots komt er een tsunami van water in de pot en alles vloeit weg. Maar na enkele seconden is alles weer rustig. En je kan gewoon opnieuw beginnen.

Liefste lezers, het was een dag vol wonderen. De vermoeidheid begint de strijd te winnen, ik ga dus maar slapen.

Slaapwel!!